ودّ كونديرا لو عاش فى العصـور القديمة، عندما كانت الفضيلة الأهم هى البطء والرويّة .. يبدو أنه حانقٌ على أيام السرعة هذه، وهو لا يخفى حنقه هذا فيكتب روايته تمجيدًا للبطء..

علاقتان عاطفيتان متوازيتان : الأولى بطيئة هادئة، وتحدث فى القـرن الثامن عشـر بين كونتيسّة ما وفارسٍ شجاع، والثانية سريعة عجولة وساخرة، وتحدث فى نهايات القرن الماضى ..

يتقابل العاشقان عند نهاية الليلة ليقول الفارس : "لقد قضيتُ ليلة رائعة" فيجيبه العاشق الآخـر : "وأنا أيضًا قضيتُ ليلة رائعة" .. وفى جملتهما هذه يتبادلان الثقافة والزمن ..
الرواية كما قلنا فى تمجيد البطء، أى العلاقة الأولى، ولكنها، مع ذلك، أظهـرت روعة العلاقات السريعة العابرة وتحررها من كل شئ ..

فقرة التقاء شخصيات الرواية عند حمام السباحة كانت من أجمل ما قرأتُ فى حياتى، ووضحت، مرة أخـرى، قدرة كونديرا المذهلة على رسم وتحريك شخصياته فى حيزٍ ضيق لتصنع سوناتا مبهرة ..

الرواية هى قراءتى الثامنة فى مشوار كونديـرا الأدبى، ومحطة يجب المرور بهـا ...

أنا قاريء غير محايد لميلان كونديرا، لا أقدر إلا على أن أتوحد مع النص لدرجة تمكّنه من التطفل حتى على لاوعيي أثناء النوم، البطء مرحلة مليئة بالتوازيات والتقاطعات لا تقدر إلا على أن تستمتع بها إلى أقصاها..

n  "The degree of slowness is directionally proportional to the intensity of memory. The degree of speed is directionally proportional to the intensity of forgetting."n

Slowness is a tale of modernity and sensuality. In this book, Kundera brings about a theory of the dancer, an idea where the dancer, his movements, his gestures and his interactions with the audience are susceptible to change in different perceptive environments. The book makes a nod towards Vivant Denon's No Tomorrow by borrowing certain themes from the novella to make this point. Throughout the story, there are multiple linear plots that commence in different degrees of sensuality, seduction and scorn while there is an internal strife among the themes and characters concerning the old and the new. In the end, the modern and the vintage are shown in one same frame to showcase the comical absurdity of their arguments.

۱.
در میان سیارات هفتگانه که معبود یونانیان و رومیان بودند، دو سیاره رابطۀ جالبی با هم دارند: عطارد، نزدیک ترین سیاره به زمین بعد از ماه، و مشتری، دورترین سیاره به زمین بعد از زحل. عطارد به علت مدار کوتاهش پس از ماه سریع ترین چرخه را در آسمان دارد، و به همین دلیل پیک بادپای خدایان نیز هست. در حالی که مشتری به علت مدار بلندش پس از زحل کندترین چرخه را در آسمان دارد و دوازده سال طول می کشد تا یک دور کامل بچرخد، و به همین دلیل نیز پیرسال و پدر خدایان تصور می شود.

اما شگفت آن که هر دوی این سیاره ها، یکی جوان و بادپا و دیگری کهنسال و کُند سیر، نمایندۀ چیزی هستند که ما امروزه کم و بیش یکی می دانیم: عطارد یا مرکوری خدای هوشمندی است، و مشتری یا ژوپیتر خدای خردمندی.

این اتفاقی نیست، و خبر از آن می دهد که هوشمندی و خردمندی برای انسان باستانی دو معنای متفاوت داشته است: هوشمندی، تیزهوشی و حدّت ذهن است، دانستن اطلاعات بسیار، حل کردن مسائل در مدتی کم، به خاطر همین است که عطارد یا مرکوری را واضع علوم بشری می دانستند. در حالی که خردمندی درک عمیق زندگی است. فهم معنای حیات. جمع آوردن علوم بی شمار، تحت حکمتی واحد.
اما چرا سیارۀ عطارد ایزد دانش هاست و مشتری ایزد خرد و حکمت؟ شاید چون نزد انسان باستانی، تندی با حدّت هوش هم ردیف بود، و آهستگی با عمق خرد.


۲.
ماکس وبر در مقالۀ معروف «علم به مثابه حرفه» ب�� نقل از تولستوی می گوید که اگر مرگ در دوران جدید امری بی معناست، به خاطر آن است که همۀ ما در جریان سیلاب وار تمدن قرار گرفته ایم، جریانی که دم به دم رنگ های جدیدی به ما عرضه می کند، رنگ هایی هر چند خیره کننده، اما موقتی. به همین دلیل هر کس در هر کجای این حرکت پرسرعت و بی پایان قرار گرفته باشد، وقتی به پایان زندگی می رسد، احساس می کند چیزی در دست ندارد. زندگی چیزی به او نداده که دمی بعد از او نگرفته باشد. هیچ معنایی نیست که در طول زندگی او یا بعد از زندگی اش، رنگ عوض نکند. همیشه گامی دیگر در پیش رو هست، هر چقدر هم که فرد پا به پای حرکت تمدن پیش رفته باشد.
بر خلاف ابراهیم یا فلان دهقان در زمان های قدیم، که به هنگام مرگ «پیر و لبریز و اشباع شده از زندگی» جان می سپردند. زیرا زندگی در طی سالیان دراز، هر آن چه در چنته داشت را به آنان عرضه کرده بود، و دیگر چیزی در جهان نبود که بخواهند به آن برسند.

اگر تولستوی در آغاز قرن بیستم چنین می گفت، ما امروز، در عصر انفجار اطلاعات، چه باید بگوییم؟ در روزگاری که سالانه دو میلیون و دویست هزار عنوان جدید کتاب چاپ می شود، و تازه کتاب آهسته ترین رسانۀ جهان امروزی است. عصری که بعضی متخصصان آن را پیشگام دورۀ رکود اطلاعات می دانند، دوره اى كه سكوت آرزوى انسان ها مى شود، در ميان هياهوى سرگيجه آورى كه ديگر معنايى ندارد.


۳.
«درجۀ سرعت، تناسب مستقیم با شدّت فراموشی دارد. از این معادله می توان به نتایج مشخّصی رسید، مثلاً این که دوران ما در اسارت دیو سرعت است و به همین دلیل این قدر آسان خود را فراموش می کند. یا برعکس: دوران ما گرایش جنون آمیزی به فراموش کردن خود دارد، و برای این که این میل را عملی سازد، خود را به دست دیو سرعت می سپارد. زمانه بر شتاب خود می افزاید، تا به ما بفهماند که میل ندارد ما به یادش بیاوریم، زیرا از خود خسته است، بیزار است، و می خواهد شعلۀ کوچک و لرزان خاطره را خاموش کند.»

آهستگی
میلان کوندرا




پ ن:
طنزش اینه که من این کتاب رو دقیقاً همون طور خوندم که کوندرا این همه ازش بد می گه: به سرعت. فقط برای این که آخر شب ها خوابم نمی برد و می خواستم به جای پرسه زدن توی شبکه های اجتماعی، یه کتاب کوتاه و نسبتاً سبک بخونم. همین نشون نمی ده که دوران ما سریع تر از اونی که تلاش های تولستوی و وبر و کوندرا برای نجاتش ثمری داشته باشه، داره به سمت سرعت و خودفراموشی میره؟

[Edited 3/16/22]

I was expecting a novel but this book is more an extended essay or a work of philosophy given a bit of plot to move it along. It blends two stories of seduction in totally different time frames, one modern, one historic, with twists of irony and comedy. (The blurbs say two ‘love stories' but I don’t agree that a male professor struggling to pick up a female grad student at an academic conference is a love story. lol)

The historic romance is that told in Les Liaisons Dangereuses by Choderlos de Laclos, which the author tells us he considers to be one of the greatest novels of all time.



The main theme, reflected in the title and illustrated by the story in Les Liaisons Dangereuses, is this: “There is a secret bond between slowness and memory, between speed and forgetting…the degree of slowness is directly proportional to the intensity of memory; the degree of speed is directly proportional to the intensity of forgetting.” The pure pursuit of pleasure, hedonism, lacks slowness.

Another theme is “who is the audience?” For the dancer: “He’s showing off not for you or for me but for the whole world…An infinity with no faces! An abstraction.”

The infinity with no faces has also been generated by photography. Kundera states that the nature of fame became a different thing before and after photography. He wrote this book in 1995 so I think we can expand ‘photography’ to mean mass media. Photography and, by extension, mass media, create a “worshipful fixation on famous people” and a famous person comes to “…see himself as elect [which] serves public notice on both his membership in the extraordinary and his distance from the ordinary, which is to say …from the neighbors, the colleagues, the partners, with whom he (or she) is obliged to live.”

To illustrate this theme of fame, part of the story focuses on an academic Superstar in the tiny, creepy-crawly world of entomology. He undercuts and denigrates his academic rivals.

These themes of hedonism and speed come to a head in a culminating scene where the professor and the grad student attempt to have sex by the hotel pool. The audience becomes not each other but the abstraction of the audience with no faces. The actual act is a disaster. “…our period is obsessed by the desire to forget, and it is to fulfill that desire that it gives over to the demon of speed,..." After the poolside debacle, the professor symbolically illustrates this by strapping on his helmet and speeding away on his motorcycle.

A couple of other passages I liked:

“The way contemporary history is told is like a huge concert where they present all of Beethoven’s one hundred thirty-eight opuses one after the other, but actually play just the first eight bars of each.”

“He understands that that impatience to speak is also an implacable uninterest in listening.”



I’ll give it a 3.5 and since it’s Milan Kundera, and only for that reason, I’ll round up to a 4. This is the Czeck author's first book written in French.

Book cover from amazon.com.uk
Photo of the author from theguardian.com

چقدر عالی احساساتِ خودش رو در داستان بروز میده.. حسِ خوشحالی، خشم، نفرت، حسادت و... کوندرا بدونِ اینکه خودش رو در بیان واژه ها و گزاره هایِ زشت و رکیک، محدود کنه، با هنرِ خودش و کاملاً استادانه از همان کلمات و جملاتِ کمر به پایین و سکسی، در گزارشِ رویداد هایِ پیش آمده در داستان، بهره میبره... البته برخی از منتقدان این نوع نوشته هارو گستاخانه انگاشته و نویسنده هایِ آنها رو بی شرم میخونن... ولی من میگم در برخی از موارد لازم میشه تا در نوشتن از واژه ها و اصطلاحاتی استفاده کنیم که شاید از دیدِ بعضی از خوانندگان زشت و سخیف باشه... من این کتاب رو به «سرعت» مطالعه کردم ولی به «آهستگی» در موردش فکر کردم
در این داستان بارها از اصطلاحِ « رقاص» استفاده شده که به نظر یکی از اصولِ داستان هستش
در بخشی از داستان مینویسد: بنا‌به گفته «پونتوَن» از يک سو همه سياستمداران امروزکمی رقاص هستند و از سوی ديگر‌، همه رقاص‌ها هم در امور سياسی دخالت میکنند، اما اين امر نبايد باعث شود که ما اين ��و گروه را با هم عوضی بگيريم‌... رقاص از اين نظر از سياستمدار متمايز است که هدف وی نه کسب قدرت‌‌، بلکه کسب افتخار است‌. او سعی نمیکند که يک نظم اجتماعی را به جهان تحميل کند‌‌، بلکه به دنبال آن است که تمام صحنه را با «‌منِ‌» خود روشن سازد‌

با پوزش از دوستان ِ گرامی، میلان کوندرا در بخشِ دیگری از داستان، به درونِ تخیلاتِ شهوانیِ « آپولینر» میره و برایِ بیانِ سخنانش از همین راه وارد میشه و « سوراخِ کون » رو شگفت انگیز عنوان میکنه و میگه: مسلم است که مهبل و آلت تناسلی زن، اهميت دارد ‌، اما اهميت آن بيش‌تر جنبه رسمی دارد‌. نقطه‌ای است ثبت‌شده‌، طبقه‌بن��ی‌شده‌، کنترل شده‌، تفسير شده‌، تشريح شده‌، آزمايش شده‌، بازرسی شده‌، تجليل شده و ستوده‌، نازِ زنانه ،، تقاطع شلوغی است که محل برخورد بشريت پر قيل‌و‌قال است‌. تونلی است که نسل‌ها يکی پس‌از ديگری از آن میگذرند‌. فقط احمق‌ها ممکن است باور کنند که چنين جايی‌، که در‌واقع «‌عمومی‌ترين‌» جا است‌، میتواند محرمانه باشد‌، تنها جای واقعاً محرمانه‌، که آن‌قدر ممنوع است که حتی فيلم‌های پورنو هم از آن رو بر می‌گردانند‌، « سوراخ کون» است‌... دريچه برين‌، برين از آن رو که از همه اسرار‌آميز‌تر و نهانی‌تر است
دوستانِ گرامی، چنانچه علاقه دارید با نوعِ نوشتن میلان کوندرا، آشنا بشید من همین داستان یا داستانِ « بار هستی» رو پیشنهاد میکنم

پیروز باشید و ایرانی

n  Leisure for Sale; Pleasure for Salen

or

n  The Non-Existent Choicen


There is a secret bond between slowness and memory, between speed and forgetting.

Spoiler Alert: Though good literature cannot really be spoilt, this review may contain spoilers, especially for the fast, thrill-seeking, plot-loving reader.

An author is reading an old book, while on vacation to the very spot in which that old book is set. He gets an idea of a modern version of the book (or is it merely a review of the book that he is writing? One that morphs into a fan-fiction duplicate of the original?) set in the same quaint chateau, tracing the same enchanted geography of love.

He uses the night to write the initial sketches of his modern version of the old novella of cuckoldery. But the chateau they are spending the vacation in has its own magic. Somehow the loudest events in his nascent novel slips into his wife’s dreams as she lies next to him, as he writes them down, slipping easily from his paper into the void of her sleep, filling it up.

What will happen next?

Of course, the fictional-hero created by the author should know about the source of the inspiration for his comic tale. He should know why he had such a fantastic night of revelry. The two contrasting seekers of pleasure from these vastly different eras have to confront each other. From that confrontation might emerge a truth valuable for the 21st century too.

How to effect that?

Then, just like that, the three realities merge: the historical-fiction, the fiction of the author-reader, and the imitation-fiction — they all blend together, seeping out of the dreams and into the present, with a astonishment so authentic that no fiction would ever have been capable of it. This is a true merging. The 20th century has sped up enough that the concept of memory is gone. Time went with it. No time for dreaming.

In other words: is it possible to live in pleasure and for pleasure and be happy? Can the ideal of hedonism he realized? Does that hope exist? Or at least some feeble gleam of that hope?

The two parallel-lovers have met. One hides his story of a heavenly night of seduction, allowing himself to become the butt of a genial joke but allowing his story to be heroic thus. He savors his life, ambling along. A pedestrian who can reflect on his own life. The other exaggerates the non-night into an orgy, making his story itself a joke. Then he corrects his won story and gets on his fast motorbike to forget himself in a blur of haste. A motorist who has to leave everything behind.

On cue, a song, a poem plays for us:

n  What is this life if, full of care,

We have no time to stand and stare.

No time to stand beneath the boughs

And stare as long as sheep or cows.

No time to see, when woods we pass,

Where squirrels hide their nuts in grass.

No time to see, in broad daylight,

Streams full of stars, like skies at night.

No time to turn at Beauty's glance,

And watch her feet, how they can dance.

No time to wait till her mouth can

Enrich that smile her eyes began.

A poor life this if, full of care,

We have no time to stand and stare.n

The poem ends; the novella ends. Now consider:

Who is the happier of the two? It should be obvious. The author is pretty sure of the conclusion.

But, wait a minute.

Let us not forget our author-observer himself, rollicking along in his own car? Able to slow down to super-sub-human speeds even as that monster-engine starts. Able to imagine his own version of reality, to create stories worth our time and attention. Surely He is the happy one, our dear Epicurean enthusiast. He thinks he detect happiness in the 18th century chevalier, but we can see a glimpse of happiness in him too, in our observer, who had the capacity to “stand and stare”.

I beg you, friend, be happy. I have the vague sense that on your capacity to be happy hangs our only hope.


Addendum:

Of course, in the reality of the author, romanticized in the review above, it is the wife who is cuckolded. The author is in-liaisons-dangereuses with his own imagination. His slowness is contrived, perhaps? So the answer is premature. No easy medicines for the malaise of a fast life.

What the author cannot be accused here of is shoveling down half-formed, floating philosophies. One of them:
"In existential mathematics...two basic equations: the degree of slowness is directly proportion to the intensity of memory; the degree of speed is directly proportional to the intensity of forgetting."
He falls short; and that is because the intention is not to convince. The intention is to tantalize. Seduce. Play with your pride, redden your cheeks, lure you in then catch you unawares. If while writing this review I am conscious of how I care about your reactions, Kundera has succeeded and is having a good laugh somewhere.

'Slowness' is the sort of meditation middle-aged friends from academia would do while having white wine in the lawns of an expensive hotel. Ideas building upon ideas, ideas flirted with then substantiated then stretched - the pleasure however is in their nascence, silly jokes, and questions new and known on metaphysics and culture, but it's a table-talk after all to impress and entertain. Sharpness here is more important than substance. Make no mistake - the conversation is cohesive, crafted, deliberated well in advance because, like the characters in the story, the speakers care utmost to astound and amuse.
And so this is a conversation you would want to overhear, wondering every now and then if the remarks are pointed at you, if you are the butt of their jokes. And you would find yourself inventing a narrative for an invented audience.
But don't give it a miss. His commentaries on Dancers and Exhibitionism alone are worth your pride.

Oh, and man is Kundera cocky! Read this:
"The full moon emerges from the foliage. Vincent looks at Julie and suddenly he is bewitched: the white light has endowed the girl with the beauty of a fairy, a beauty that surprises him, new beauty he did not see in her before, a fine, fragile, chaste, inaccessible beauty. And suddenly, he cannot even tell how it happened, he imagines the hole of her ass. Abruptly, unexpectedly, that image is there, and he will never be rid of it."
A while later, when this proud curious intellectual, always eager to impress his teacher and visualizing all his actions in public as performance for his soiree, is naked by the swimming pool with this attractive woman (who "spreads her legs. Closes her eyes. Turns her head slightly to one side") then, at that moment, Kundera equips the guy with the smallest of member which refuses to comply - a member "as small as a wilted wild strawberry, a great-grandmother's thimble."
Overhear him but don't share a table. Never argue if you are in company of women. Let him have the mike. Nod your head in agreement.

أخشى أني تحوّلت إلى قارئة "صوفيّة" لكل ما يكتبه كونديرا، قرأتُ الكتاب بمتعة أثارتْ استغرابي، المتعة أمرٌ نسبي فعلا، أتساءل كم قارئا سيعاني "الضجر" وهو يقرأ "البطء" ؟

فتنةُ البطء ، أو الاسترخاء، أو "تأمل نوافذ الله" كما يقول مثلٌ تشيكي، هو أحد علائم السعادة ..
أما السرعة، فهي، ظمأ لا يرتوي، ظمأ للمحو والنسيان ..

هذه عبارات أعجبتني


- في الواقع، هناك حالة يكون فيها الصوت الأشد ضعفا مسموعا وذلك عندما ينطق بأفكار تزعجنا.
- لا شيء أكثر إهانة من عدم إيجاد إجابة جارحة كرد على هجوم جارح.
- هل نحن جميعا، في شرك واحد، متفاجئون بعالم تحول تحت أقدامنا على حين غرة إلى مسرح لا مخرج له؟
- سعيدة لأنها أحضرت معها ثوبا أبيض اللون، لون الزواج، فهي تشعر أنها ستعيش يوم الزفاف، زفافا مقلوبا، زفافا تراجيديا دون زوج
- تتناسب درجة السرعة طردا مع كثافة النسيان

n  UNHURRIED DANCEn

n  n   

“Nothing in this novel stays a secret exclusive to two persons; everyone seems to live inside an enormous resonating seashell where every whispered word reverberates, swells, into multiple and unending echoes.”

n  n Holding aloft this premise, Kundera draws four parallel nights of sensuality and lust, where, four stories come together to explore (and explode) the boundaries of pleasure, fidelity, esteem and memory. The story opens with the author visiting a chateau for a vacation with his wife; the very same place where a night of heavenly, yet teasingly prolonged, copulation had breathed two centuries ago. Cut to the present time and it also turns out to be same venue for a disparaged, yet appealing young man’s tumultuous one-night stand, which after a beautiful beginning, disintegrates into an impaled story, unworthy of a mention. It also serves as the culmination point for two ex-lovers, who despite their angst and derision, fall prey to the savours of seduction.

What fate each of the four stories achieve, hinges on one simple element: slowness.

n  n    “There is a secret bond between slowness and memory, between speed and forgetting.”n  n

By deliberately slowing down the marvellous consummation of a passionate night, what Madam de T and the Chevalier achieve in 18th century, is easily lost by Vincent, whose quickened advances pushes away Julie much before their adventure begins. So, you have got to slow down, if a luscious night is on your mind. Kundera says that is.

Dance like you have just begun;
Dance like you will never fall;
Dance like there is no tomorrow;
Dance like you are the world.

What does a dancer crave to be? King/Queen of Intricate Poses? Leader of the Pack? Possessor of Grace? Master of Perfection? Owner of Adulation? According to Kundera, the greedy dancer wants all this but none of his/her cravings are as strong as the astute aspiration to impress an audience. Physical or Virtual, the audience is what dictates his/her next move, even at the cost of jeopardizing the relevance of the act.

Berck and Immaculata, the two ex-lovers are victims of this dance academy, where everything they do is for an audience, taking part in a sexual innuendo included. The camera bewitches them and they, without protest or fight, get sucked into the mouth of the shutter, whenever it opens up (which is pretty often by the way).

The concept of n  “Moral Judo”n is a fascinating one; about power struggles that each “dancer” encounters in his/her quest to have the upper hand. And it is used delicately to express the varying human tendencies to just not surprise the audience, but also the self.

Amidst all the above floating memories and people, where does the author, Mr.Kundera, stand? Well, exactly at the window of his room, watching the action unfold.

How on a single night, all the stories converge to make a single silken thread of ecstasy and memory, is a delicious journey after all. The writing of Kundera is lyrically enigmatic and it draws us in, despite the various overlapping structures that make up this narration.

Oh! And what is his wife doing there, you ask? Go, read the novel! Don’t offend Mrs. Kundera now :)

برای ما یعنی ایرانیها سانسور جزئی از فرهنگمان شده است. خواندن کتاب بدون سانسور آن هم از میلان کوندرا لذتبخش است. روایت ماهرانه اروتیکی داستان که قطعا برای هر خواننده ای جذاب است یک طرف و به ابتذال نکشاندن آن طرف دیگر. آن هم بازی با واژه های تابو شده حداقل در فرهنگ ما...
به قول عباس معروفی، پورن و اروتیسم هم مرز هستند ولی یکی در دره و دیگری در قله جای گرفته اند

كونديرا بفلسفته الغامضة يدعو للانعتاق من عبادة السرعة والتنعم بحلاوة البطء عن طريق قصتيي حب،
قصة حب سريعة الايقاع في القرن الحادي والعشرين
وقصة حب هادئة بطيئة تجرها عربة خيول في القرن الثامن عشر