تا به حال از میلان کوندرا نویسنده معاصر اهل چک چیزی نخوانده بودم. حتی تا همین چند وقت پیش نمی دانم چرا ولی فکر میکردم میلان کوندرا یک خانم است نه یک آقا! چندین بار در کتابفروشیها هم دستم رفته بود سمت رمان "بار هستی" که تعریفش را از چند نفر شنیده بودم، ولی هر بار به دلایلی منصرف شدم. خلاصه اینکه تا خواندن رمان "آهستگی"، آقا یا خانم کوندرا برای من فقط یک اسم بود ولی حالا کاملا مشتاقم همه کتابهای چنین نویسنده ای با چنین نگاه عمیقی نسبت به انسان و درونیاتش را بخوانم.

رمان آهستگی در اواخر قرن بیستم و مشخصا سال 1995 نوشته شده و با دو ترجمه از نیما زاغیان و دریا نیامی در اختیار فارسی زبانان قرار گرفته است. ترجمه زاغیان را نشر علم منتشر کرده که ظاهرا با توجه به مطالب و کلمات غیرمجاز در متن اصلی دیگر تجدید چاپ نمی شود. ترجمه نیامی به صورت اینترنتی منتشر شده و کامل و بدون سانسور است.

رمان آهستگی را میتوان یک اثر ویژه دانست. این کتاب با وجود مطالب عمیق و جذابیت فراوان، شبیه دیگر رمانهایی که خوانده ایم نیست. داستان افرادی در موقعیتهای مختلف و زمانهای متفاوت در کنار هم و همچنین به کار بردن برخی کلمات و مطالب نسبتا رکیک، اگر چه برای خواننده کمی نامانوس است ولی واقعیت این است که آهستگی کتاب فوق العاده و جذابی است.

این کتاب با وجود حجم کم 160 صفحه ای خود روایتگر فلسفه عمیقی از زندگی انسان است. کوندرا با تبیین دو مفهوم "آهستگی" و "رقاص" وجوهی از زندگی انسان مدرن را نشان می دهد که با وجود اهمیت، شاید کمتر مورد توجه قرار گرفته اند.

نویسنده "آهستگی" را یکی از نعمتهایی میداند که انسان مدرن به دلیل سرعت بالای زندگی در عصر جدید از دست داده است. وی درباره سرعت بالای زندگی مدرن نقش منفی آن در احساس لذت می گوید:
"سرعت شکلی از جذبه است که انقلاب فنی برای بشر به ارمغان آورده. برخلاف موتورسیکلت سوار، یک دونده همواره در بدن خود حضور دارد. او باید مواظب تاولها و تنگی نفس خود باشد. او حین دویدن وزن و سن خود را به یاد دارد و بیش از هر موقع دیگر بر خود و زمان خود آگاهی دارد، اما وقتی که انسان اختیار سرعت را به دست ماشین می سپارد، دیگر جسم وی از بازی بیرون می افتد. خود را به دست سرعتی غیرجسمانی وغیرمادی می سپارد. سرعت ناب. خود سرعت. سرعت جذبه".

وی همچنین در تعریف انسانهایی که شدیدا به دنبال کسب شهرت معنوی مثبت و ارائه خود به عنوان یک الگوی جهان شمول هستند لقب "رقاص" می دهد. از نظر کوندرا یک رقاص به دنبال قدرت نیست بلکه هدف او کسب افتخار است؛ افتخار بهترین بودن. رقاص یک موعظه گر اخلاق نیست. او یک هنرمند است و هنر او ارائه تصویری از زندگی خود است که به لحاظ زیبایی همه را متحیر و متاثر کند.

As with every book by Kundera, I finished it and was stunned. I never really know where to begin with his books. I love them, that's for sure, and he's one of my favorite writers, but he touches upon so many things in each book that I always feel that I missed something! The beauty of Kundera's writing is the way he portrays the human psyche. I haven't read too many writers that do such a fantastic job of defining a character's thoughts as he does. What I really enjoyed about Slowness is that it was in fact very comical. There were parts that were so silly that I couldn't help but laugh. Especially the part where a certain someone is fixated on a certain woman's body part, a part of her behind, and so fixated that he can't even think of anything else to say except that the moon looks like an asshole! The part of the book that I feel readers are to take away from this book lies in this quote:

There is a secret bond between slowness and memory, between speed and forgetting. Consider this utterly commonplace situation: a man is walking down the street. At a certain moment, he tries to recall something, but the recollection escapes him. Automatically, he slows down. Meanwhile, a person who wants to forget a disagreeable incident he has just lived through starts unconsciously to speed up his space, as if he were trying to distance himself from a thing still too close to him in time. In existential mathematics, that experience takes the form of two basic equations: the degree of slowness is directly proportional to the intensity of memory; the degree of speed is directly proportional to the intensity of forgetting.

I like this quote, and the idea, mainly because I think it is true. This is why I adore Kundera; he writes his thoughts down in a way that no one else has. He takes the ideas that we only think about, and brings them to life through his writing.

Do I recommend the book? HELL YES !! Anything written by Kundera is worth reading. :)

"في الرّياضيّات الوجوديّة يأخذ الزّمن شكل معادلتين :
تقومُ الأولى على تناسب درجة البطء مع حدّة الذّاكرة ، والثّانيةُ على تناسب درجة السّرعة مع حدّة النسيان" على هذه الجدليّة بني كونديرا فضاء البطء .
بشكلٍ عام الرّواية جيّدة ؛ من حيث التّقنيات والفكرة وكما العادة أراه تعملق في المزج بين فلسفته السّاخرة والواقع التّشيكيّ ، لكن مشكلتي الحقيقيّة مع كونديرا هي أنّني دومًا أقعُ في فخّ مقارنة أيّ عمل له بـ "الخلود" أو بـ " كائن لا تحتمل خفّتهُ " والمُقارنُ خاسرٌ بالضّرورة !

أثناء القراءة لفتتني عبارة مُربِكة تأمّلها غير مرّة :
" ... ثمّ يجد نفسهُ متقمّصًا دور أولئك الذي يتطّلعون إلى تغيير العالم . تغير العالم ! يا له من قصد مرعب ، لا لأنّ العالم في صورته الرّاهنة يثيرُ الرّضى ، بل لأنّ كلّ تغيير يقود حتمًا نحو الأسوأ " .

وكأنّ يرمي إلى أنّ كلّ فكرة تنشرُ بين النّاس سوف تنقلبُ آجلاً أم عاجلاً ضدّ أصحابها .