وأنا أقرأ هذه الرواية حضر في ذهني جملة تقول: السرعة مرض هذا العصر. لا أتذكر أين قرأت أو سمعت هذه الجملة، ربما هي تنتسب إليّ وأكون أنا قائلها الآن، المهم أن منجزات هذا العصر جعلت الإنسان في سباق هائل مع الزمن، والسرعة يتبعها النسيان، بعكس البطء الذي يحفز الذاكرة، البطء الذي يعطي الكثير من الأفعال الإنسانية منظور مختللف. في عصر السرعة يحدث كل شيء وينتهي دون أن يترك أثر، الحب، الجنس، ال��آسي الإنسانية.. لم يعد للأشياء معنى.

بحسه الهزلي وببساطة كبيرة يتناول كونديرا واحدة من أكبر مشاكل هذا العصر.

Δεν είναι μυστικό πως δε με ενθουσιάζει ο Kundera, όμως ίσως είναι ο μοναδικός συγγραφέας στον οποίο ήμουν τόσο πρόθυμος να δώσω άλλη μία ευκαιρία. Μάλλον φταίει πως η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν Η άγνοια, για μένα το καλύτερό του.

Ξεκινώντας, λοιπόν, τη Βραδύτητα, διαβάζω μερικές από τις εξοχότερες σκέψεις πάνω στην ταχύτητα και πόσο αυτή επηρεάζει τη ζωή μας (σημειωτέον, το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1995 - τι θα είχε άραγε να πει σήμερα;):
"Υπάρχει κρυφός σύνδεσμος μεταξύ βραδύτητας και μνήμης, μεταξύ ταχύτητας και λήθης. Ας πάρουμε μια όσο το δυνατόν πιο κοινότοπη κατάσταση: κάποιος περπατάει στο δρόμο. Ξαφνικά θέλει να θυμηθεί κάτι, αλλά του διαφεύγει η ανάμνηση. Εκείνη τη στιγμή, μηχανικά, επιβραδύνει το βήμα του. Αντιθέτως, κάποιος που προσπαθεί να ξεχάσει ένα δυσάρεστο περιστατικό που έζησε πριν από λίγο, επιταχύνει εν αγνοία του το βάδισμά του, σαν να θέλει να απομακρυνθεί γρήγορα από κάτι που, χρονικά, βρίσκεται ακόμα πολύ κοντά του.
Στα υπαρξιακά μαθηματικά αυτή η εμπειρία παίρνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης· ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης."

"Η πηγή του φόβου βρίσκεται στο μέλλον, και όποιος απελευθερώνεται από το μέλλον δεν έχει να φοβηθεί τίποτα."

"Ο έρωτας εξ΄ορισμού είναι δώρο που δεν το αξίζουμε μάλιστα το να σ΄αγαπούν χωρίς να το αξίζεις είναι απόδειξη αληθινού έρωτα."

Γουάου! είπα, εδώ είμαστε! Επιτέλους, σκέφτηκα, έχουμε κατευθείαν τη φιλοσοφία ζωής του Τσέχου συγγραφέα, έξοχα δοσμένη με την ιστορία να αποτελεί πρόφαση περισσότερο από ποτέ. Φευ! Καλές οι 20 πρώτες σελίδες αλλά μετά από μια άνιση μάχη με τις υπαρξιακές του σκέψεις, η αφήγηση μονοπωλεί το ενδιαφέρον και, από τη στιγμή που ο Milan δεν το'χει καθόλου με την πλοκή, καταλήγουμε να διαβάζουμε για σοσιαλιστικές παρτούζες και ωδές στην κωλοτρυπίδα (his words, not mine). Με λίγα λόγια, πολύ τσάμπα μπινελίκι για το τίποτα σε βαθμό που το βρήκα όχι μόνο εκτός κλίματος αλλά ουσιαστικά χυδαίο. Και για άλλη μια φορά, απογοήτευση. Θα δοκιμάσω την τύχη μου στο επόμενο, έτσι; ΟΧΙ.

Η Μαλβίνα πέθανε, η Δήμητρα Λιάνη δεν αποτελεί πλέον πρόσωπο της επικαιρότητας, πέρασε η μόδα, δεν ξέρω τι από όλα αυτά φταίει αλλά η δική μου σχέση μου με τον κύριο Kundera τελειώνει εδώ. Αν στο μέλλον θελήσω να εμβαθύνω, θα διαβάσω κατευθείαν μεμονωμένα αποσπάσματα από το έργο του, γνωρίζοντας πως δε θα έχω χάσει απολύτως τίποτα.

This isn't:

Just no.

It's more like:

NOOOOOOOOOooooooooooooooooooooo.

I'm sorry Kundera. I don't know if we are going to meet again, but the bridge-player in me isn't liking the odds.

------------------------------
A few months later: it turns out there is more to this story.

I wrote that in June, and put the book on the hall table ready to give to my local secondhand bookshop. I know, I felt sort of bad about that. It’s a lovely bookshop and deserves better.

My mother at the age of 81 is an entirely voracious reader. In the nicest possible way she resented every moment of her life she spent raising four children whilst working fulltime and all the rest of it. So much time that would best have been spent reading. Her eagle eye spotted the book and despite everything I said about it she took it home with her.

rest here: https://alittleteaalittlechat.wordpre...

La lenteur = Slowness, Milan Kundera

Slowness, published in 1995 in France, is a novel written in French by Milan Kundera.

In the book, Kundera manages to weave together a number of plot lines, characters and themes in just over 150 pages. While the book has a narrative, it mainly serves as a way for Kundera to describe a philosophy about modernity, technology, memory and sensuality.

The novel is a meditation on the effects of modernity upon the individual's perception of the world. It is told through a number of plot lines that slowly weave together until they are all united at the end of the book.

Kundera, as narrator, visits a chateau on vacation and tells a story that seems to be a combination of fiction and fact.

A Chevalier from eighteenth-century France visits the chateau and experiences a night of carefully orchestrated sensual pleasure with its owner, Madame de T.

Vincent, Kundera's friend, visits the hotel and pursues a romance with a girl met in a bar.
Berck, a "dancer", meets a woman who once scorned him at the same conference and shows his emptiness to her.

Immaculata, the woman who scorned Berck, must deal with her disappointment at learning Berck's apparent perfection is actually a facade.

عنوانهای چاپ شده در ایران: «کُندی»؛ «آهستگی»؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ تاریخ نخستین خوانش: سال 2002میلادی

عنوان: کندی؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: رویا منجم؛ تهران، نگاه سبز، 1380؛ در 128ص، شابک 9645639980؛ از همین مترجم با مشخصات نشر: تهران، علم، 1383، در 170ص، شابک 9644054164؛ موضوع: داستانهای نویسندگان چک - سده 20م

عنوان: آهستگی؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: کیومرث پارسای؛ مشخصات نشر: تهران، علم، 1386، در 227ص، شابک 9789644057533؛

عنوان: آهستگی؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: نیما زاغیان؛ انتشارات روشنگران، 1383؛ در 152ص، شابک 9789646751798؛

عنوان: آهستگی؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: حمیده جاهد؛ مشخصات نشر: تهران، سروینه، 1383، در 156ص، شابک 9649469346؛

عنوان: آهستگی؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: مینا سرکیسیان؛ مشخصات نشر آلمان، نشر آیدا، 2003، در 131ص، شابک: ؟؛
عنوان: آهستگی؛ نویسنده: میلان کوندرا؛ مترجم: دریا نیامی؛ در 160ص؛

سرچشمه ی ترس در آینده است؛ کسی که آینده ای ندارد، از چیزی نمیهراسد؛ اندیشیدم: هراس و ترس باید دریاچه ای باشد، که سرچشمه ای دارد؛ سرعت اما تجسم لذتی است، که انقلاب تکنولوژی به مردمان بخشید؛ انسان بدون تکنولوژی، تنها میتواند بر توانایی جسم خود، تکیه کند؛ یک دونده، میتواند به سرعت دست یابد، اما باید به تاولها و خستگی خویش نیز بیندیشد، وزن خود و سن و سال خویش را، هنگام دویدن احساس میکند؛ اما اگر برای دستیابی به سرعت، به او ماشینی واگذار شود، دیگر آن احساس هنگام دویدن را، دست نایافتنی خواهد پنداشت؛ برای همین است که میگویند: لذت آهستگی ناپدید شده است؛ آه، کجا رفتند دل آسودگان روزگاران بگذشته، که به نرمی گام برمیداشتند؛ کجا رفتند ولگردان و بیکارگانی که قهرمانان ترانه های عامیانه بودند؟ خانه بدوشانی که از آسیابی تا آسیاب دیگر پرسه میزدند، و شب را زیر ستارگان به صبح سپیدی میرساندند؛ آیا این مردمان نیز به همراه کوره راهها، مرغزارها و جنگلها، ناپدید، و به همراه آن طبیعت زیبا، یکسره نابود شدند؟ به اعتراف نویسنده: آهستگی کاری متفاوت و یک رمان - شوخی است؛

تاریخ بهنگام رسانی 10/06/1399هجری خورشیدی؛ 18/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

دو سه روزه کتاب رو تموم کردم اما درگیر زندگی کردن بودم و نتونستم چیزی برای این کتاب بنویسم. توی این چند روز هم گه گداری به نوشتن راجع به این رمان فکر کردم، اما چیزی به ذهنم نرسید. حتی الانم چیز خاصی برای نوشتن ندارم اما می‌تونم بگم یکم از کتاب خوندن فاصله‌ی تعادلی گرفتم و ناراضی نیستم.
این رمان نوشته‌ای در ستایش آهستگی و در مذمت سرعت و فراموشی و فرار در زندگیه؛ اونم با تعریف کوندرایی از آهستگی و سرعت. جالبه که جدیدا سرعت فعل و انفعالات زندگیم بیشتر شده اما حس می‌کنم دارم زندگی رو آهسته‌تر تجربه می‌کنم. دیگه کمتر حس کلافگیِ ناشی از نگه‌داشتن همه‌چیز و جلو بردن همه‌چیز با هم رو دارم. ارتباط‌ها و ادمای جدید با سرعت دارن میان اما من با قدم‌های آهسته دارم کنارشون راه میرم. الانا کمتر نیاز به سرعت و فراموشی دارم. الانا دارم زندگی می‌کنم. همین.
* پ.ن1: بعد از مدتی این ریویو به چشمم افتاد و درحالی که امشب خوابم نمیبره و حال عجیبی (نه چندان خوبی) دارم، این متن رو اومدم بنویسم که خوانش این کتاب، برام یادآور ابتذال آدم‌ها در هر سطح، برهه و مسیری از زندگیه. و این یاداوری زیاد به محتوای کتاب مربوط نیست و به دنیای بیرونی ربط داره؛ به تجربه‌ای که در کنار و بعد از خوانش این رمان داشتم.

حين أنهيت قراءتها البارحة قررت أن أقيمها بثلاثة نجوم، الرواية تشبه كثيرًا رواية الخلود من حيث الأدوات السردية والتقنيات والآليات المستخدمة في الكتابة، ميلان يقتحم الرواية مرة أخرى بشخصيته الحقيقية ويزاحم باقي الشخصيات، الشخصيات مزيج بين شخصيات حقيقية معاصرة أو تاريخية وشخصيات تخييلية، يبني الرواية من عالمين منفصلين أو أكثر، يلتقون بالأخير في نقطة معينة، السرد بعناصره لا يحظى بتلك الأهمية مع سطوة صوت الراوي وهو المؤلف الحقيقي.
عدلت عن رأيي وقررت إعطاءها خمسة نجوم بعد ثلاثة ساعات من إنهائها، ما الذي يفعله ميلان كونديرا؟
بمجرد انتهائي من الرواية وصمتي لعدة دقائق بدأ عالمها يخترقني، التساؤلات، التحليلات، تفكيك الأفكار ونقضها، الصراعات الداخلية والخارجية، انقضت علي جميعها، هشمتني، لا أدري هل هذا التأثير تأثيرًا فعليًا أم لأنني قرأتها بحالة ضعف.
ما الذي يفعله ميلان كونديرا؟
هو لا يريد أن يكتب رواية - بالمعنى السائد لها - صرح بذلك أكثر من مرة إحداها كانت برواية الخلود حين قال أن " عصر الرواية انتهى" ، ميلان حسب رأيي يتعامل مع العالم كرواية شاملة أو مجموعة قصصية، يقتطف من واقعها ما يناسبه
ويضيف لها بعض من مخيلته - والذي هو أيضا من واقع تلك الرواية - يرتبها في بنية معينة، وينقلها لنا من زاوية رؤيته " راويًا " وليس " روائيًا "، عند قراءتي لرواية " كائن لا تحتمل خفته " كنت اضحك كثيرا مع شعورٍ بالاحتقار لكوني إنسانًا، إنسان تتم تعريته تماما، وهذه الحالة تكررت أيضا مع روايتي " الخلود " و " البطء"، ولا أظن ردة الفعل هذه كانت ستحدث لو أن هذه الروايات تمت كتابتها بالاسلوب التقليدي الاعتيادي، وهنا عندما يعيب عليه العديد من القراء أنه يحرمهم من متعة التحليل والتفكير، ولا يصمت أبدا، حيث يقول كل شيء واضحًا مفصلا ويغوص في أعماق النفس والفكرة، كأنه يعلم ما كان وما يكون وما هو كائن.. لكني شخصيا أرى أن هذه الزاوية بالذات هي موضع قوته، هل هناك شيء أكثر إمتاعا من أن تجلس لترى جلادا يعري البشرية أمامك ويجلدهم؟ اثناء القراءة حاول اشغال نفسك عن فكرة أنك أحد المجلودين واستمتع بالعرض.

ميلان كونديرا لا يكتب رواية اعتيادية، لذلك لا يجب قراءة روايته بالأدوات الاعتيادية، نعم، إنه يحرمك من متعة تحليل الجزئيات، لكن انظر للأمر من زاوية أعلى، ما الذي يريد أن يقوله من كل هذه التفاصيل؟

کوندرا در این کتاب، همون حرف همیشگیش رو این‌بار در قالب داستانی متفاوت بیان می‌کنه.

دوست من! از تو درخواست می‌کنم سعادتمند باشی. احساس مبهمی در درونم می‌گوید که تنها امید ما، بسته به توانائی تو در سعادتمند بودن است.

اما چگونه؟ اینگونه که سرعت رو بگذار برای زمانی که سوار موتور سیکلت یا اتوموبیل هستی، همونطور که پیشینیان‌ات سرعت رو میگذاشتن برای زمانی که سوار بر درشکه و اسب بودند.
اما عشقبازی رو به آهستگی برگزار کن. چرا که سرعت، فراموشی میاره و فراموشی منجر به سعادت نخواهد شد. همانا آهستگی، دریافتن زندگی‌ست.
و در ضمن، هیچگاه از مکرِ زن‌ها غافل نشو.

امتیاز کم برای این بود که بعضی جاها چیزهای بی‌ربط به داستان آورده بود طوری که حذف کردن اونها لطمه‌ای به داستان وارد نمی‌کنه.

"دوران ﻣﺎ در اﺳﺎرت دﯾﻮ ﺳﺮﻋﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻗﺪر آﺳﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. دوران ﻣﺎ ﮔﺮاﯾﺶ ﺷﯿﻔﺘﻪ واري ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﺧﻮد دارد و ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﯿﻞ را ﻋﻤﻠﯽ ﺳﺎزد، ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﻮ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرد . زﻣﺎن ﺑﺮ ﺷﺘﺎب ﺧﻮد ﻣﯽ اﻓﺰاﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارد ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎدش ﺑﯿﺎورﯾﻢ، زﯾﺮا از ﺧﻮد ﺧﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﯿﺰار اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﮐﻮﭼﮏ و ﻟﺮزان ﺧﺎﻃﺮه را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﺪ.."

کوندرا می گوید "ﺗﺮس رﯾﺸﻪ در آﯾﻨﺪه دارد و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از آﯾﻨﺪه رﻫﺎﺳﺖ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ از ﭼﯿﺰي ﺑﺘﺮﺳد.."

رهایی از آینده امکان پذیر نیست. انسان می خواهد هر چه سریعتر ازین وحشت بگریزد، به دستاویزی نیاز دارد تا با چنگ زدن به آن خود را ازین ورطه هولناک بیرون بکشد. خود را شایسته رنج نمی داند. می خواهد به سرعت به اوج لذت ها برسد و "ﺗﻤﺎم ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺎ ﻣﻦِ ﺧﻮد روﺷﻦ سازد". پس انسان برای غلبه بر این وحشت به اسب سرعت متوسل می شود. می تازد تا فراموش کند، تا بیش ازین رنج نکشد. غافل از آن که در تناقضی دردناک، همواره با شتابی سرسام آور به آینده ای که از آن می گریخت، نزدیک و نزدیک تر می شود، بی آنکه کامیاب شود و احساس سعادتمندی کند، خسته از این دوندگی مداوم و بی حاصل، بیزار، رنجور و هراسان تر از پیش.

کوندرا به نظریه اﭘﯿﮑﻮر، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮداز ﺑﺰرگ ﻟﺬت، اشاره می کند، که ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮدن ﺳﻌﺎدت ﺳﺨﺖ ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺑﻮد. چرا که ﻟﺬت را تنها ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ ﮐﻪ رنجی ﻧﻤﯽ ﺑﺮد. "اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ درد و رﻧﺠﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﺷﻮد و ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﯾﮕﺎﻧﻪ ارزش ﺑﺪﯾﻬﯽ و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد، ﻟﺬﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺧﻮد ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ، ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ: ﺟﺮﻋﻪ اي آب ﮔﻮارا، ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻮي آﺳﻤﺎن (ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻨﺠﺮه ﺧﺪاوﻧﺪ) و ﯾﺎ ﻧﻮازﺷﯽ.."

"ﻣﻦ در اﯾﻦ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﺳﻌﺎدت ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻢ."
دمی تأمل کنیم.

يصل الإنسان إلى ذروة مشاعره في الحب والجنس، وفي "البطء" يلامس كونديرا تلك الذروة بتوازٍ في قصتي حب زمانهما مختلفان ويفصلهما مدة الوصول.
الأولى تسري بإيقاع بطيئ، تفاصيل واضحة، وبناء يجسد أجواء التحرر والانفتاح في القرن الثامن عشر. كل ما فيها راسخ في الذاكرة وله مساحته الخاصة التي تضفي عليه جوًا يميزه، من البداية التي قامت على إيقاع بطيئ سبّبه تمايل حركة العربة، فجعل جسد الرجل والمرأة يتماسّان، في غفلة عنهما أولًا ثم عن عمد في ما بعد لتبدأ قصة الحب في جو من الانجذاب لا يوصف، حتى النهاية.
أما الثانية، فهي سريعة، تفاصيلها منسية، باهتة التفاصيل وعصية على إظهار أي عمق، كلها مسطحة وذات بعد واحد يبعث على السخرية، تُجسد عصرنا الذي يتحول فيه الحب من حميمية بين ذاتين إلى استعراض مصطنع أمام الآخرين، كأن يمارس رجل وامرأة الجنس بعد مشاحنات مرعبة، يُطلق هو كلامًا بذيئًا مُهدِّدًا ومُقرِّرًا الإتيان بشيء شنيع، وتتهمه هي بالاغتصاب والعنف بعد سبه بشتائم مرعبة، فيجثو هو باكيًا معترفًا بما اقترفه، وتسمح له بمضاجعتها، وهكذا تتكرر المسرحية أسابيعَ وشهورًا وسنواتٍ إلى ما لا نهاية. أو كأن يُمسك فانسون بجولي ويسقطان معًا على الأرض، ويقرران أداءَ مشهد استعراضي مليئ بالتأوّهات والزفير المتقطعين، يمارسان الجنس على حافة المسبح دون إيلاج! فقضيب فانسون يظل مرتخيًا مثل توتة أرضٍ على عروشة ذابلة، مثل كشتبان جدةٍ مسنة، لكنها يستمران في مشهد عبثي إلى أن ينتهيا بسبب حادث عرضي هو أيضًا عبثي.

هذه الرواية فقه للبطء ومديح لجمالية الزمن الواضح، تعطي شكلَ مدةٍ زمنية مكتسية بالبطء مطلبَها الجمالي الذي هو أيضًا مطلب الذاكرة، فما لا شكل له متمنع على الإمساك والتذكر، وترمي بالسرعة في منافي النسيان فلا يعلق من قصصها إلا القليل.

"ثمة وشيجة سرية بين البطء والذاكرة، كما بين السرعة والنسيان. لنذكر، بهذا الصدد، وضعية قد تبدو عادية للغاية: رجل يسير في الشارع، ثم فجأة يريد تذكر أمر ما، لكن الذاكرة لا تُسعفه. في تلك اللحظة، بطريقة آلية يتمهل في الخطو. أما مَن يسعى إلى نسيان طارئ شاق وقع له توًا، على العكس يُسرع، لا-شعوريًا، في مشيته، كما لو أنه يروم الابتعاد عن طارئ ما زال، من حيث الزمن، قريبًا جدًا.
في الرياضيات الوجودية، تأخذ هذه التجربة معادلين أوليتين؛ تقوم الأولى على تناسب درجة البطء مع حدة الذاكرة، والثانية على تناسب درجة السرعة مع حدة النسيان." وعلى أساس هذه الفقرة يقوم صرح كامل في مديح أبطال الأغاني الشعبية الكسالى، متسكعو الزمن الغابر، الذين يجرون أقدامهم بتثاقل من طاحونة إلى أخرى، من يتأملون نوافذ الإله. صرحٌ في مديح البطء.

حتماً ترجمه‌ی بدون سانسور خانم دریا نیامی را که پی دی اف آن هم رایگان موجود است، بخوانید. در ضمن این رمان برای رده سنی مثبت 18 مناسب است.
********************************************************************************
در جهانی که در آن همه چیز نقل می‌شود، نزدیک‌ترین وسیله در دسترس، اسلحه است و مرگ‌آورترین حادثه، آگاه شدن. ص 8 کتاب
انسان در پی شکار لذت است و خوشی پیش از آن را به کلی از یاد می‌برد. ص 35 کتاب
به نظر من دو نوع شهرت وجود دارد: شهرتی که به دوران پیش از اختراع عکاسی تعلق دارد و نوعی دیگر که به دوران پس از آن متعلق است. ص 38 کتاب
امروز فقط یک فرد ابله حاضر خواهد بود داوطلبانه یک شهرت دست و پا گیر را به دنبال خود یدک بکشد. ص 39 کتاب
دوست داشته شدن بدون دلیل، حتی خود دلیلی تلقی می‌شود بر خالص بودن عشق. اگر زنی به من بگوید دوستت دارم چون باهوش هستی، برای من هدیه می‌خری، به زن‌های دیگر نظر نداری، ظرف می‌شویی، آن وقت من مأیوس می‌شوم. چنین عشقی انگار می‌خواهد چیزی را به چنگ بیاورد. چقدر زیباتر است اگر انسان در عوض بشنود: من دیوانه توأم، هر چند که تو نه فقط باهوش و درستکار نیستی، بلکه یک دروغ‌گوی خودخواه و عوضی هم هستی. ص 47 کتاب
من از کشوری می‌آیم که در آن انسان صرفاً به خاطر بیان عقیده خود به صدای بلند، ممکن بود از آن چه مفهوم و معنای زندگیش بود، محروم شود. مگر برای یک محقق مفهوم زندگی چیزی به جز کار تحقیقی اوست؟ ص 61 کتاب
در این جهان پوچ و بی‌معنی، آن چه به شوخی مطرح می‌شود، بیش‌ترین ارزش را برای فعلیت یافتن دارد. ص 67 کتاب
درجه سرعت تناسب مستقیم با شدت فراموشی دارد. از این معادله می‌توان به نتایج مشخصی رسید، مثلاً این که دوران ما در اسارت دیو سرعت است و به همین دلیل این قدر آسان خود را فراموش می‌کند. حالا می‌خواهم عکس این گفته را بیان کنم: دوران ما گرایش شیفته‌واری به فراموش کردن خود دارد و برای اینکه این میل را عملی سازد، خود را به دست دیو سرعت می‌سپارد. زمان بر شتاب خود می‌افزاید تا به ما بفهماند که میل ندارد ما به یادش بیاوریم، زیرا از خود خسته است، بیزار است و می‌خواهد شعله کوچک و لرزان خاطره را خاموش کند.ص 132 کتاب

کوندرا خوندن واقعا حال می‌ده!
این کتابو چهار سال پیش خونده بودم و الان دوباره اومدم سراغش.
کوندرا انقدر وارد جزئیات انسان‌ها می‌شه و موشکافی می‌کنه که اگر آدم هر چند سال بیاد سراغش باز دست پر بر می‌گرده؛ چون با تجربیات بیشتری رفته پیشش و در نتیجه با تجربه‌های مشترک بیشتری از پیشش برمی‌گرده.
چندصدایی بودن کتاب‌هاش و این کتاب رو خیلی دوست داشتم. از طرفی شیوه روایتش که همه چیز انگار در ذهن یک زن نویسنده بود که لب پنجره نشسته بود و فکر می‌کرد.
موضوع کلی کتاب، مسئله‌ی آهستگی و سرعت بود. اگر دوگانه‌ی آهستگی و سرعت رو تعریف کنیم، می‌تونیم به دنبالش دوگانه‌های دیگری رو در زیرشاخه‌اش قرار بدیم. مثل فراموشی و حافظه، مثل لذت و رنج و چیزهایی از این قبیل.
دوتا کاراکتر جالب داشت این رمان که داستان‌های جالب و هیجان‌انگیزی هم براشون رخ داد و در نهایت در انتهای رمان به همدیگه رسیدن و تجلی دو نوع تفکر بودن.
یکی تفکر آهستگی، که لذت رو به ارمغان میاره ولی ممکنه به رنج ختم بشه، مثل چیزی که اپیکوری‌ها می‌گفتن و توی این کتاب ازشون نقل قول شده بود، لذت درواقع دوری از رنجه. و از اونجایی که لذت گاهی با رنج همراه می‌شه، باید در لذت‌بردن هم محتاط بود؛ اگر می‌خوایم لذت‌جوی واقعی باشیم. بحث و کشف درباره‌ی مفهوم لذت و انواع مختلفش توی این کتاب به زیبایی انجام شده.

مرد دیگه اما تجلی سرعت و نمایش بود. کسی که لذت به دست نیورد، اما به جای داستانی به دست اورد که می‌تونست به وسیله اون خودنمایی کنه. یه قصه‌ی پرماجرا داشت، ولی چیزی از اون قصه گیرش نیومده بود؛ برعکس مرد دیگه که قصه‌ی بدنامی داشت، اما لذتی تکرار نشدنی نصیبش شده بود. لذتی که به شکل عجیب و زیبایی توسط کوندرا به یه موسیقی تشبیه شده؛ باید بگم که تمثیلات کوندرا واقعا شاهکارن؛ وقتی میاد چیزهای زندگی رو با چیزهای دیگه قیاس می‌کنه، و چه قیاس‌های یکتایی.

مفهوم «رقصنده» هم تمثیل جذابی بود که می‌تونستیم تجلی‌ش رو در اون مردی ببینیم که از رقصنده‌ها بدش میومد اما در نهایت خودش به یک رقصنده تبدیل شد، یک رقصنده به تمام معنا.

بازم میام سراغت ای کتابِ زیبا؛ فعلا خدانگهدار.

به توصیه دوستان ترجمه پی دی اف114صفحه ای سرکار خانم دریا نیامی رو خوندم ، بدیهیست که خواندن ترجمه رسمی این اثر بی احترامی به نویسنده و خوانندست ،بنابراین ازش پرهیز کنید
"در جهانی که در آن همه چیز نقل می شود ، نزدیک ترین وسیله در دسترس ، اسلحه اس و مرگ آفرین ترین حادثه ، آگاه شدن "