The Weimar Republic. Germany between two world wars.

It's a fascinating setting, one often used in books and films for obvious reasons. It's a period when the complete degradation of a society was on full display.

But "Going to the Dogs" isn't one of the finer examples of Weimar centered storytelling. Erich Kästner's novel comes off as too trite, too moralistic — ironically for a book subtitled "The Story of a Moralist."

Our protagonist, Jakob Fabian, isn't very compelling as protagonists go. He isn't even really likable. The people around him are almost all more interesting that he is, and you'll find yourself wishing that you were following one of them around instead.

For a book set in such fascinating times, "Going to the Dogs" is mostly quite boring. The chapter titles — if one can call them that — are ridiculous, serving really to summarize the various chapters, and none of the characters ever feels particularly deserving of sympathy. That said, what intrigue the story has rests in the strength of its bizarre and quite fantastical characters.

Otherwise, there are a few interesting set pieces scattered here and there, but were it not for the setting, this "story" would have largely been forgotten.

"Οι ιδιωτικές υποθέσεις των υπαλλήλων μας δεν με αφορούν. Παρεμπιπτόντως, γιατί αργείτε συνέχεια; Μήπως έχετε και δεύτερη δουλειά, κύριε Φάμπιαν; Γνωρίζετε, φυσικά, ότι απαιτείται ρητή έγκριση".
"Ναι, έχω".
"Τι; Έχετε δεύτερη δουλειά; Καλά το είχα καταλάβει! Τι κάνετε;"
"Ζω", είπε ο Φάμπιαν.
"Ζωή το λέτε εσείς αυτό;" ούρλιαξε ο διευθυντής. "Τριγυρνάτε στα μπαρ και στις αίθουσες χορού! Ζωή το λέτε αυτό; Δεν σέβεστε ούτε στο ελάχιστο τη ζωή!"
(...)
"Δεν σας αφορά καθόλου! Δεν κάνουν όλοι τέτοιες χοντράδες, να στριμώχνουν τις δακτυλογράφους πάνω στα γραφεία. Αυτό το καταλάβατε;"

Ο Έριχ Κέστνερ μάς έδωσε ένα βιβλίο γύμνιας αλλά και δύναμης συνάμα. Με γλώσσα ζυγισμένη, λιτή και απέρριτη, με σκηνές βγαλμένες από ένα θεάτρο τού παραλόγου, και με ήρωες στα όρια της καρικατούρας, μας παρασύρει σε μια απελπισμένη κοινωνία, λίγο πριν την απόλυτη φρίκη.
Ο Γιάκομπ Φάμπιαν περιπλανιέται στο Βερολίνο του '30, βολτάρει σε γραφεία, πορνεία, αξιοθέατα προσπαθώντας να ερμηνεύσει τα πάντα γύρω του.
Οι άνθρωποι μοιάζουν κυνικοί, δοσμένοι στις απολαύσεις ή στην ηθικολογία, και εκείνος μαζί με τον φίλο του, φιλοσοφούν, καυτηριάζουν, αναρωτιούνται.
Ο Έριχ Καίστνερ κατηγορήθηκε ότι έγραψε ένα βιβλίο χωρίς πλοκή. Και, όμως, η (μη) πλοκή του είναι απόλυτα επιτυχημένη.
Με μια αποστασιοποιημένη αφήγηση εξετάζει τις πληγές μεθοδικά και προκαλεί προβληματισμούς. Πολύ έξυπνο το χιούμορ του και ιδιαιτέρως καλογραμμένες ακόμα και οι τραγικές σκηνές, οι οποίες χωρίς μελόδραμα, σου μεταδίδουν το αντίστοιχο συναίσθημα.
Ιδιαιτέρως προσεγμένη έκδοση με πλούσιες πληροφορίες στο τέλος του βιβλίου σχετικά με τη λογοκρισία που είχε υποστεί στο παρελθόν.

Ένα από τα πολιτικά/ σατυρικά βιβλία που πρόβλεψε και αντιστάθηκε σε αυτό που έρχονταν σε όλη την Ευρώπη πριν την επικράτηση του ναζισμού στην Γερμανία!

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του Βερολίνου των αρχών της δεκαετίας του '30, όπου οι κάτοικοι ζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, παρουσιάζεται πολύ γραφικά. Ανάμεσά τους και ο άνεργος φιλόλογος Φαμπιάν που μετά από μια σειρά γεγονότα θα οδηγηθεί σταδιακά στην κατάθλιψη και θα αποχωρήσει από το Βερολίνο.

Αυτό που θέλει ο αφηγητής είναι να αφυπνίσει! Μάλιστα ο τίτλος του τελευταίου κεφαλαίου ''Μάθετε Κολύμπι!'' απευθύνετε προς τους αναγνώστες,αφού ο πρωταγωνιστής Φαμπιάν δεν τα καταφέρνει τελικά να επιβιώσει!

Σε ένα από τα αποσπάσματα που δεν περιλήφθηκαν σε αυτήν την έκδοση αλλά υπάρχει στο εκδοτικό σημείωμά του βιβλίου ένας δημοσιογράφος αναφέρει: ''Την κοινή γνώμη την επηρεάζουμε καλύτερα με τις ειδήσεις παρά με την αρθρογραφία...Η πιο βολική γνώμη είναι να μην υπάρχει καμία γνώμη!'' πρακτική που 90 χρόνια μετά χρησιμοποιείται κατά κόρον.

Ein Buch aus der Kategorie "kurze Lektüre, die lange im Gedächtnis bleibt".

"Der Gang vor die Hunde" ist die ursprüngliche Fassung von Kästners Roman "Fabian. Die Geschichte eines Moralisten", die vor Erscheinen erheblich gekürzt und verändert wurde. Und bei der Lektüre versteht man auch wieso: Die expliziten sexuellen Inhalte und politischen Spitzen waren dem ein oder anderen empfindlichen Gemüt der damaligen Zeit wohl doch zu viel.

Aber worum geht es eigentlich? Der Protagonist Jakob Fabian ist studierter Germanist, überzeugter Kleinbürger und Pazifist, der seinen Lebensunterhalt als Propagandist (also quasi Werbefachmann) in einer Zigarettenfabrik verdient. Seine freie Zeit verbringt er hauptsächlich damit, gemeinsam mit seinem besten Freund Stephan, einem Sozialisten aus gutem Hause, durch das Berlin des Jahres 1930 zu streifen und die Vorkommnisse um ihn herum mit spitzer Zunge zu kommentieren. Dabei gelingt es ihm nicht, sich als selbst ernannter Moralist, der sich nirgendwo so richtig einordnen will, seinem Leben einen Sinn zu geben. Und das ist im Grunde auch schon der Plot, denn eine klassische Handlung im Sinne der Theorie hat der Roman tatsächlich nicht. Es geht um fehlende Liebe, die durch erkaufte ersetzt wird, den Versuch zu leben, auch wenn die Welt um einen herum unaufhaltsam dem Untergang zusteuert. Die Charaktere sind allesamt gezeichnet von der Zeit in der sie leben und doch versuchen sie, aus den Moralvorstellungen auszubrechen. Der Roman ist eine Satire mit pessimistischem Grundton und liefert ein gutes Bild der damaligen Lebensrealitäten, auch wenn die Charaktere teilweise aufgrund der satirischen Elemente stark überzeichnet sind. Dass der Roman keine richtige Handlung hat ist in diesem Fall also Absicht, der Plot ist quasi genauso ziellos wie sein Protagonist. Zudem handelt es sich hier um eine sehr kurzweilige Lektüre, da der eigentliche Roman nur 230 Seiten hat. Wäre er länger gewesen, wäre die fehlende Handlung wohl stärker ins Gewicht gefallen, aber Kästner wusste da schon genau was er tat. Allgemein ist Kästners Schreibstil einer meiner großen Pluspunke an diesem Buch. Ich bin großer Fan seines feinsinnigen sarkastischen Humors, der in Fabians losem Mundwerk, aber auch in den Autorenbeschreibungen eine perfekte Heimat findet und mir das ein oder andere laute Lachen entlockt hat. Der Stil steht damit im krassen Gegensatz zu dem eigentlich tragischen Grundtenor der Geschichte und trug dazu bei, dass ich das Buch nur ungern aus der Hand gelegt habe.
Ein weiterer Punkt, den ich ansprechen möchte, weil es etwas ist das ich erst kritisch gesehen habe, ist die Darstellung der weiblichen Charaktere. Wie oben bereits erwähnt ist der Roman nicht arm an sexuellen Anspielungen, wobei der eigentliche Akt jedoch stets unbeschrieben bleibt, es gibt also keine "Sexszenen" im eigentlichen Sinne. Der erste Schritt wird dabei fast immer von den Frauen gemacht, die sich dem Protagonisten fast schon verzweifelt an den Hals werfen. Eigentlich gibt es nur zwei Arten von Frauen in dem Buch: Die sexuell freizügigen und die komplett entsexualisierten, ein Mittelweg existiert nicht. Erst rollte ich mit den Augen, bis mir auffiel, dass ich mich mit den weiblichen Charakteren besser identifizieren konnte als mit den Protagonisten. Sie sind gefangen in den Moralvorstellungen der Zeit, die sich zum Ende der Weimarer Republik hin langsam wieder dem Gestern zuwandten und versuchen im Grunde nur daraus auszubrechen. Dabei erleben sie nicht nur sexuelle Erfüllung, sondern auch Zurückweisung und Gewalt und sind damit für mich eigentlich die tragischsten Figuren in dem Roman. Zudem sind sie die einzigen in dem Buch, die tatsächlich Dinge hinbekommen, im Gegensatz zum männlichen Hauptcharakter, der die ganze Zeit nur durch die Weltgeschichte mäandert und sich darauf beschränkt seine Umwelt zu kommentieren, anstatt sie wirklich zu verändern.
In der Ausgabe die ich gelesen habe, gibt es noch einen Anhang mit Nachworten von Kästner selbst, einer ausführlichen Entstehungs- und Editionsgeschichte des Romans, sowie einem textkritischen Abschnitt, in dem sehr detailliert die Unterschiede zur zensierten Erstausgabe dargestellt werden. Für literaturhistorisch Interessierte dürfte das durchaus informativ sein, ich persönlich fand die folgende Einordnung des Buches in Kästners Werk, sowie den Vergleich des Protagonisten mit dem Autor interessanter.
Zum Abschluss noch zwei meiner Lieblingszitate aus dem Buch:

"Warum muß es immer so gemacht werden, wie es früher gemacht wurde? Wenn das konsequent geschähen wäre, säßen wir heute noch auf den Bäumen!“

"Was nützt das göttliche System, wenn der Mensch ein Schwein ist?"

'nuff said.

Funny, smart, provocative.

Yes, that was the entire review. Live with it.

My booty on a recent trip to Berlin was more yarn than print, but this was one of the books that made it into my bag for the trip home.

I bought it from St George's English bookshop and if you would like more detail about the wonderful bookshops in Berlin, I wrote something about them here.

It has a quote on the back from The Times Literary Supplement

Damned for its improper subject matter, Going to the Dogs showed the crumbling Berlin of Christopher Isherwood's stories with something of Isherwood's sharp intelligence, but a far more tragic sense of implication.

It's a comparison I'm looking forward to making for myself, having acquired the relevant Isherwood volume, also a slim affair, at the same time. One can certainly agree that Kästner has an eerie feel for what is happening in Germany and what the outcome will be, an outcome he knows will be far more widespread. In 1931 he is well aware that he is watching the downfall, the disintegration, the degeneration of Europe. It's horrifying to be aware, reading it now, and seeing the ways in which it compares with Europe now, that there was no hindsight on the author's. He was calling it as he saw it day by day.

Rest here:

https://alittleteaalittlechat.wordpre...

Για να είμαι ειλικρινής αγόρασα το βιβλίο όταν διάβασα όλες τις περιπέτειες που πέρασε με τις περικοπές και την λογοκρισία. Περίμενα μάλιστα να είναι και το τελευταίο βιβλίο για το 2018. Ωστόσο μέσα σε 3 μερες το τελειώσα και πλεον το κατατάσσω χαλαρά στην λίστα με τα καλύτερα βιβλία του έτους.
Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες, γιατί το επίμετρο που ακολουθεί την ιστορία και τα υπόλοιπα παράρτηματα τα καλύπτουν ολα στην εντέλεια.
Θελω μόνο να σταθώ στο εκπληκτικό ταλεντο του Kastner ο οποίος σε λίγες σχετικά σελίδες αποτυπώνει το κλίμα της εποχής του Μεσοπολέμου και όλου του χάους που επικρατούσε στις ζωές και το μυαλό των ανθρώπων. Η σάτιρα που χρησιμοποιεί κατα διάστηματα και η ειρωνεία κάποιων γεγονότων κάνει ακόμα πιο τραγικες τις οποίες εξελίξεις.
Δεν εχει σημασία αν συμφωνείτε ή οχι με τον Φαμπιαν, δεν έχει σημασία αν το μυθιστόρημα δεν έχει κάποια σημαντική πλοκή όπως είπαν κάποιοι παλαιότεροι επικριτές του. Σημασία έχει οτι ο συγγραφέας αποτύπωνει μια εποχή φωτιζοντας τις πιο σκοτεινες και αντιφατικες της πλευρές και καλώντας τελικά τον αναγνώστη να δει πιο πέρα απο την σεμνοτυφία του και να δράσει. Τον Φαμπιαν θα μπορούσες να του καταλογισεις διάφορα , όχι όμως ότι δεν προσπάθησε να σε σκουντησει μπας και ξυπνήσεις.

I have been reading German fiction in translation and this novel by the author of Emil and the Detectives appeared on one of those "If you have read this then you might be interested in..." Recommendations pages. Weimar Germany has fascinated me since I saw Cabaret as an impressionable teen in 1974, so I picked up the novel eager for an insider view of the period. I didn't read the introduction until after finishing the book which turned out to be a wise decision because it contains major spoilers, though it has useful background and criticism.

Kastner shows the decadence of Weimar Berlin hurtling towards destruction. The novel is suffused with a sense that something awful is about to happen- it was published in 1931 which makes this quote (the context is a dream) chillingly prescient:

In front of them towered a machine as vast as Cologne Cathedral. Before it were standing workmen, stripped to the waist. They were armed with shovels, and were shoveling hundreds of thousands of babies into a huge furnace where a red fire was burning.

Fabian the main character observes what is happening around him as his own life lurches from struggling, as a poorly paid, under-appreciated advertising copywriter, to hopelessness when he is cast into the rapidly swelling ranks of unemployed: German society rewards cynics and opportunists not the decent and kind. He is a likeable character for all his faults, a good friend and dutiful son.

Not a lighthearted novel but easy to read and quite funny, though overall quite a sad book. Definitely something to look for if you have any interest in this period.

Α, αυτό ήταν ένα τρομερό, πολύ ιδιαίτερο βιβλίο.
Πολλά μπορούν να γραφτούν και ακόμα πιο πολλά έχουν ήδη γραφτεί, αλλά αυτό που μου φάνηκε εμένα τρομερό και διαφορετικό σε αυτό το μυθιστόρημα του 1931 για την προ-ναζιστική εποχή της Βαϊμάρης, είναι πόσο χαλαρό και ανέμελο δείχνει. Πρωταπόλα έχει πολλή πλάκα - σε πολλά σημεία γέλαγα σαν τον χάχα φωναχτά. Τίποτα δεν προοιωνίζεται την φρίκη της επερχόμενης Αποκάλυψης, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανομία (αλλά και η ανωμαλία, που έχει μπόλικη) τίποτα από αυτά δεν παρουσιάζεται σαν παρέκκλιση από τον κανόνα, τίποτα δεν ενοχλεί, πουθενά σε όλα τα κακά δεν φαίνεται να υπάρχει προμήνυμα συμφοράς.
«Η φτώχεια του είχε γίνει μια κακή συνήθεια, ήταν φτωχός όπως άλλοι καμπουριάζουν ή τρώνε τα νύχια τους.» 'Ετσι απλά.
Πρόκειται για ένα ενοχλητικά μη-ενοχλητικό μυθιστόρημα. Και ξαφνικά είναι 1933.

https://diavazontas.blogspot.com/2019...

Τούτο το βιβλίο, που περιγράφει τη ζωή στη μεγαλούπολη εκείνης της εποχής, δεν είναι φωτογραφικό λεύκωμα∙ είναι σάτιρα. Δεν καταγράφει τα γεγονότα∙ υπερβάλλει. Ο ηθικός άνθρωπος αντικρίζει την εποχή του κρατώντας παραμορφωτικό καθρέφτη. Η καρικατούρα, δόκιμο μέσο στην τέχνη, είναι ό,τι πιο ακραίο μπορεί να χρησιμοποιήσει.

Ο ίδιος ο Κέστνερ δίνει το στίγμα του βιβλίου του, στον πρόλογο. Το «Στο χείλος της αβύσσου», που για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε με τον τίτλο «Φάμπιαν. Η ιστορία ενός ηθικολόγου», είναι ένα βιβλίο ευφυές, με ακραίες χιουμοριστικές – αλλά και σεξουαλικές- σκηνές. Είναι επίσης ένα βιβλίο βαθιά πολιτικό, μια τοιχογραφία του Μεσοπολέμου. Και προφητικό, γιατί προμηνύει τον Πόλεμο που ακολούθησε.

Ο Φάμπιαν είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας, ένας έξυπνος και ταλαντούχος νεαρός, που δουλεύει υποαμειβόμενος σε μια διαφημιστική εταιρεία. Ζει σε μια άθλια παγωμένη κάμαρα. Ο κολλητός του φίλος, ο Λαμπούντε, προέρχεται από εύπορη οικογένεια, τον απασχολεί η πολιτική, είναι μέλος μιας φράξιας, και είναι κι αυτός λαμπρός φιλόλογος. Μαζί ξενυχτούν, φιλοσοφούν, συχνάζουν σε καταγώγια, μπλέκουν σε περιπέτειες. Ο Φαμπιάν γνωρίζει την Κορνέλια στο ατελιέ μιας γλύπτριας, όπου γίνονται ένα σωρό όργια. Και μόλις συνειδητοποιεί πως με αυτή την κοπέλα θέλει να συνεχίσει, χάνει τη δουλειά του, και χάνει και την κοπέλα, που αποφασίζει να τον αφήσει για κάποιον πλούσιο.

Οι δικαστές των ηθών κρίνουν τον συγγραφέα, οι δικαστές της τέχνης κρίνουν το βιβλίο.
Τούτο το βιβλίο δεν έχει πλοκή. Εκτός από την εξής μία: όταν κάνεις μια δουλειά που αμείβεται με διακόσια εβδομήντα μάρκα τον μήνα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Δεν υπάρχει ούτε πορτοφόλι, ούτε μαργαριταρένιο κολιέ, ούτε ανάμνηση, ούτε κάτι άλλο από αυτά που συνήθως χάνονται στην αρχή μιας ιστορίας και εμφανίζονται πάλι, προς γενική ικανοποίηση, στο τελευταίο κεφάλαιο. Σε τούτο το βιβλίο δεν ξαναβρίσκουμε τίποτα. Κι όμως, παρόλο που ο συγγραφέας δεν χρησιμοποίησε πέτρες για να χτίσει το οικοδόμημά του, δεν πιστεύει σε καμία περίπτωση ότι το μυθιστόρημα είναι ένα καλλιτεχνικό είδος που δεν διαθέτει μορφή.

Ο Φάμπιαν είναι ένας νέος με πολλά προσόντα. Παραμένει ηθικός, ενώ γύρω του τα πάντα μοιάζουν να βουλιάζουν στη σήψη, είναι σαν φάρσα ή κακόγουστο αστείο. Η ηθική του δεν περιλαμβάνει την υποκριτική ηθική των άλλων, δεν αποστρέφεται τις διασκεδάσεις, ή το σεξ, αποστρέφεται την υποκρισία και την παρακμή, τον πόλεμο που έρχεται και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.Το μυθιστόρημα είναι απολαυστικό, σε βυθίζει αργά στον κόσμο του, από τον οποίο δεν θέλεις να βγεις. Και τελειώνει απότομα, σχεδόν ανάρμοστα, γελοία. Γιατί η τυχαιότητα και η γελοιότητα ορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ο Φάμπιαν υπήρξε μπεστ σέλερ, αν και το κυνήγησαν ανελέητα, κυρίως λόγω των σεξουαλικών σκηνών- που περιλαμβάνουν ακόμα και λεσβιακές σκηνές (τι σκάνδαλο για την εποχή!). Ο Κέστνερ επέλεξε να παραμείνει στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα βιβλία του απαγορεύτηκαν και πετάχτηκαν στην πυρά, ενώ ο ίδιος περιορίστηκε να γράφει ανώδυνα θεατρικά με ψευδώνυμο. Το ίδιο το μυθιστόρημα κυκλοφορούσε για πολλά χρόνια, και μέχρι το θάνατο του, αρκετά πετσοκομμένο, έλειπε ένα ολόκληρο κεφάλαιο, το πιο σεξουαλικό. Τώρα πια κυκλοφορεί παντού στην αρχική εκδοχή του, και με τον αρχικό του τίτλο.

Ο Κέστνερ δεν έγραψε άλλο μυθιστόρημα αυτής της πνοής, αν και ήταν πολυγραφότατος, ένας λαϊκός συγγραφέας, που τον λάτρευαν για τα παιδικά του βιβλία και για την απλή του γλώσσα. Αυτή στάθηκε πολλές φορές εμπόδιο στο να τον κατατάξουν εκεί που αξίζει. Πάντως όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο δεν νομίζω πως θα έχει αμφιβολία πως ανήκει στο Πάνθεον της λογοτεχνίας.

Generally, I don't do well with so-called „satires“, but there are exceptions: Catch-22, Slaughterhouse Five, Animal Farm – and Kästner's „Going to the Dogs: The Story of a Moralist“ (1931). What the exceptions get right is how they use humour to make real life horrors, mostly of political or war-related nature, more palpable by exaggerating them a little until their grotesqueness is revealed.

The novel is set in fast-paced Berlin at the end of the Weimar Republic. It's scary just how contemporary it reads, with the wind of (negative) change and threat in the air. The style and flow felt very modern too, vivid and almost cinematic. At times I thought some of the characters and relationships were a little underdeveloped, yet the speed of the narrative really helps giving the novel its frantic feeling. There is a suicide note that I found deeply moving and a lot of thoughts rang very true. From a story-telling point of view, this is a very effective and straight forward novel.

Before reading this novel, I knew Kästner as an author of excellent children's books (notably also the novel that lead to the many „The Parent Trap“ film adaptations) whose books were burned by the Nazis but who never went into exile. It's a shame that this is his only serious novel aimed at grown-ups because I'd have liked to read on. At the same time, I found this pretty depressing and I'm not sure how much more fuel I need for my pessimistic nihilistic outlook on the state of the world.

Super!
"Das Leben war eine der interessantesten Beschäftigungen, trotz alledem."