Was ein Banger

یاکوب فابیان، همان‌‌قدر که نماد و استعاره‌ای از جامعه‌ی راکد و تباه‌شده‌ی آلمان در جمهوری وایماره، هم‌چنان برای من انسانی مستأصل و باورپذیره. فابیان، علی‌رغم تحصیلات بالایی که داره، در جامعه‌ی ورشکسته‌ی اقتصادی مجبور به کار کردن در شغلی شده که از جایگاه او بسیار پایین‌تر است؛ با این حال از همان شغل هم اخراج می‌شود. در همین زمان، زنی که انگیزه زیستن را به او بازگردانده، او را رها می‌کند ولی فابیان، تلاشی برای بازگرداندن او نمی‌کند. فابیان منفعل است چرا که امیدی به بهبود و رهایی از بی‌اخلاقی رایج در جامعه نمی‌بیند. در نقطه‌ی مقابل، لابوده، دوست صمیمی فابیان، امیدوار به تغییر است ولی ناکام می‌ماند؛ او از نزدیک‌ترین افراد ضربه می‌خورد. دوست دخترش به او خیانت می‌کند و یک دوست و همکار به خاطر حسادت، آخرین تکیه‌گاه او را خراب می‌کند. در جامعه‌ی تصویر شده در این کتاب، کستنر معتقد است که هیچ امیدی به انسان نیست و حتی اگر اوضاع سیاسی و اقتصادی بهتر شود، باز هم افراد اجتماع همدیگر را می‌درند. نمی‌توانم این بازنمایی از اجتماع را «سیاه» بنامم چون به نظر من، تا حد زیادی واقعی است. در حقیقت، واقعیت تاریک است و همین است که هست!

مسلما زنان هم در این جامعه‌ی تمام سیاه کستنر، منبع فساد و یک «ابزار» بدن‌مند هستند؛ چه آنان که به واسطه‌ی پاسخ به امیال سیری‌ناپذیر خود در این مسیر قدم برمی‌دارند و چه آنان که بستر جامعه برای کسب درآمد یا ارتقا جایگاه آنان را به این مسیر کشانده است. فقط کودکان، آن هم اگر از آموزش سنتی و مدرسه‌های ویرانگر جان سالم به در ببرند، سالم و پاک هستند.

فابیان برای ما شهروندان ایرانی، زندگی زیسته‌ی خودمان است که نویسنده در زمانه‌ی خودش، سعی داشته با اغراق شرایط درباره‌ی آن اعتراض کند و به همین دلیل احساس نزدیکی خیلی زیادی با شخصیت فابیان داشتم.
زیستن در جامعه‌ای که هر روز، دلایل اصلی زنده بودن خود را به چالش می‌کشیم، این کتاب را قابل درک می‌کند.

Erst beim nachträglichen Reflektieren entfaltet sich in meinem Kopf die ganze Wucht dieses Romans, der anhand des bald arbeitslosen Reklametexters Jakob Fabian das Berlin der 1920er Jahre porträtiert. Fabian durchstreift teilweise allein, teilweise mit seinem langjährigen Freund Stephan Labude, die Auswüchse einer zutiefst instabilen Umbruchszeit. Er mietet ein spärlich eingerichtetes Zimmer, aus Materiellem macht er sich nicht viel und wird von seiner Melancholie in diverse Etablissements geschwemmt. In einem Atelier trifft er auf Cornelia, mit der er sich plötzlich ein “Wir”, eine gemeinsame Zukunft vorstellen kann. Doch in dieser Gesellschaft scheint die Moral immer wieder hinter individuellen Bedürfnissen und dem Streben nach einem guten Auskommen zurückzubleiben.

Kästner lässt verschiedene Ansichten und Philosophien zu Wort kommen, ohne in theoretische Abhandlungen zu verfallen. Wir spüren beim Lesen die aufgeladene Stimmung der Weimarer Republik, die Diskussionsthemen der Zeit, werden aber auch von persönlichen Schicksalen aufgewühlt und zu Boden gerissen. Man fühlt sich zunächst wie in einem Fiebertraum - in den ersten Kapiteln hatte ich sogar kurze Flashbacks zu Kafkas “Prozess”, insbesondere in der Zeitungsredaktion, wo alles durcheinander und irgendwie in anderen Sphären abzulaufen scheint. Dies ist sicher auch dem satirischen Touch geschuldet, mit dem Kästner die vordergründige Handlung untermalt.

Der Protagonist wandelt durch Verfall und Obszönitäten. Für die Moral im Menschen sieht er keine Hoffnung, Ankerpunkte findet er nur in der Beziehung zu seiner Mutter und in der Freundschaft zu Labude, deren Wertvorstellungen noch größtenteils unversehrt geblieben scheint.

Man könnte sagen, ich habe hier viel gelernt über die Gesellschaft der 1920er Jahre. Vor allem aber schwappte ein Gefühl der damaligen Zeit und für die Beweggründe des Einzelnen über. Dabei schreibt Erich Kästner sehr zugänglich, wie schon von seinen Gedichten gewohnt, und dennoch so schlau und einprägsam, so nah an menschlichen Empfindungen.

Im Nachhinein würde ich noch einen halben oder ganzen Stern hochkorrigieren, denn das Buch hat bei mir persönlich nachhaltige Wirkung bewiesen und ist sicherlich einer der für mich beeindruckendsten Klassiker des 20. Jahrhunderts.

Politisch stabil, Kästner hat dieses Buch 1928 geschrieben und den Zeitgeist damals schon richtig eingeschätzt, der Titel ist hier Programm. Auch dass dieses Buch der damaligen Gesellschaft keinen Spiegel, sondern viel eher einen Zerrspiegel vorhalten wollte, finde ich eine gute Erklärung des Autors. Jetzt wieder ungekürzt zu haben, ist es ein wichtiges Stück Zeitgeschichte von einem Schriftsteller, dessen Bücher früher auch verbrannt wurden.
Ich kann es mir trotzdem nicht verkneifen, zu erwähnen, dass Frauen hier nur (Besitz-)Objekte sind.

In many ways, “Fabian,” by Erich Kästner, opens like many other 20th century German novels, with a young man not sure about his life. In the 1910s, 20s, and 30s, the ‘bildungsroman’ style was extremely popular across all genres. In this case, the protagonist, Fabian, is a recent college graduate without much direction who finds himself mixed up with the teeming underbelly of Berlin society. From prostitutes to beggars to corrupt politicians, Fabian observes those around him with a degree of distance. He and his equally hopeless friend Labude take nightly trips to the brothels of Berlin to cure Labude’s broken heart. From there, his idea of a moral life is challenged repeatedly, and he must come to terms with his own beliefs.
In a bordello one evening, Fabian meets Cornelia Battenberg, a spurned woman who is pessimistic about love. They fall into bed together that night and begin a cautious, but passionate relationship. Only a few days later, when Fabian believes himself to be at the peak of his happiness, he loses his job as a “propagandist” for a tobacco company. What started with unemployment quickly spirals and Fabian’s life soon seems teetering on the edge of hopelessness.
On a grander scale, Fabian’s story is a clear attempt to address Germany’s steady decline into National Socialism in the 1930s. Early on in the novel, Kästner includes a fight scene between a Nazi and a communist, which is an allegory for the increased polarization between these two political beliefs in Germany in the 30s. Fabian is constantly confronted with signs of failing social norms: he watches as newspapers print blatant lies daily; is offered a job writing for a right-wing news organization; and sees how the film industry is controlled by those with money and power. Fabian is one of the only society novels of the late 1920s, which makes it unique. It documents the rise of Nazism by describing the decline of empathy and moralism.
In order to truly understand Fabian, one must understand Erich Kästner. His children’s books are akin to the Hardy boys or Nancy Drew in the US – everyone read them as a kid, everyone loved them. Some were translated, but their popularity never really took off in the US. Kästner’s novel Fabian is one of the only instances in which Kästner breaks away from children’s literature and writes for adults. Marcel Reich Raniki, one of the greatest German book critics of all time, called Kästner ‘Germany’s most hopeful pessimist,’ because, although he criticized society, Kästner was at heart a lover of the German language. He is one of the only great German authors who stayed in Germany throughout WWII. He watched as his books, including Fabian, were labeled degenerate and burned outside of libraries across the country. He watched the country rebuild itself from the ashes. And still, he stayed. That alone sets him apart from the others and makes “Fabian” especially fascinating.
“Fabian” is worth reading for anyone interested in German history. Kästner had a talent for deciphering the tone of a decade, and with Fabian he succinctly synthesized the years leading up to the war. It is a fast read, and one full of symbolism.

Review by Lauren Rogers, Press Officer, German Embassy Washington

„[A moralista] törzshelye, most és mindörökké, a süllyedő hajó. Ott tart ki, ameddig lehet. Jelszava változatlanul: Csak azért is!”

A történelem vastörvénye, hogy minél hosszabb és zavarosabb monológokat tart egy ország kancellárja, annál közelebb van az állam a szakadékhoz. Szegény Fabian, a moralizmus utolsó mohikánja ezt elég közelről szemlélheti ahhoz, hogy fájjon neki: Berlinben él, ahol az egeket veri a munkanélküliség, hol a vörösök, hol a barnák támasztanak rebelliót – mintha lázban fetrengene az egész város. Az erkölcs felbomlik, megélni csak az tud, aki nyitott az elkurvulásra. Sajnálatos tény, hogy Fabian pont azért moralista, mert erre nem képes, szóval kényelmetlen viselet neki a létezés. Mehetne persze vidékre is, hogyne – de ha a város lázas, akkor a vidék meg kihűlt, szinte halott. Emberi életre éppúgy alkalmatlan, akár a Hold felszíne.

Kästner a szatíra eszközével ábrázolja a zűllés mindent összenyálkázó polipját, hősét pedig úgy veti egyik keserűen komikus tragédiából a másikba, mintha az beszólt volna neki tegnap a frizurájára, és ezért meg akarná leckéztetni. Ilyen körülmények között ha Fabian szerelmes lesz, az is csak azért történik, hogy utána még rosszabb legyen neki – hát, köszönöm szépen, Fabian nevében is. De hát mit tegyünk, moralistának lenni már csak ilyen pálya, az íróknak szokásuk kegyetlenül bánni velük. Ám a moralistát ez nem zavarja, ő akkor is az marad, aki, ha ezért nem jár földi jutalom, az égiben meg nem hisz. Ő beugrik a fuldokló után a vízbe, hogy megmentse, ha nem tud úszni, akkor is. Sőt, ha nem tud úszni, akkor igazán.

[Bezieht sich auf die ungekürzte 2013er-Version.]
Gar nicht so schlecht. Eine Burleske, Berliner Schnauze als eigenständiger Kosmos, die Leute sind burschikos, verschroben, verdorben aber liebenswürdig...
Fabian ist ein Moralist, und das schließt nicht nur unbedingt selbstloses Verhalten in jeder Situation ein, sondern auch, Schwule und Lesben als Beispiel für Sittenverfall zu beschreiben. Offenbar bedeutet es auch, Nationalsozialsten und Kommunisten gleichermaßen als Witzfiguren hinzustellen. Links? Rechts? Egal.
Meine Meinung zu dem Buch ist vielleicht etwas schief oder unqualifiziert, weil das glaube ich mein erstes Weimarer Großstadtbuch überhaupt ist. Ich finde diese Zeit aus französischer Sicht nach wie vor spannender als aus deutscher.
Dass es besser gewesen wäre Labude als Stümper hinzustellen, scheint Kästner selbst zuzugeben, aber auch diese Figur darf nur vom Feinsten sein. Ging halt nicht anders.
Ich vermute, das Buch ist für viele nur deshalb ein regelrechtes Evangelium, weil Fabian jede Frau haben kann die er will. Und darum ist es eben doch ein Buch für Konfirmanden; diese "Warnung" Kästners war wahrscheinlich umgekehrte Psychologie und als Aufforderung zu verstehen: Für verzweifelte verkrampfte notgeile unschuldige Konfirmanden. Fabian ist ein bisschen zu schlagfertig, ein bisschen zu prüde, ein bisschen zu integer.
nörgel nörgel

I do not find this book funny, although many people around here mention just that about it.
I found it sad, and terrible, and great, and I loved Fabian, I can totally understand his view. I found it may things but not really funny. Maybe something is wrong with me, or maybe I find that te world is in crisis, my country is in crisis, life has a different value now, and this book describes a crisis which happens in a very different moment in the world, but maybe not so far from things that happen now.
This book has many descriptions of sexuality, that to me is the least important part, but I can understand that when it was published it was a really big deal, and maybe took some value away from what it is trying to say. What I can recognise is maybe the lack of value one gives to life, when there is a crisis, call it economic, or political, call it social tension, call it what you like.
It is more of a sad book, and maybe I find it sad, because in this very moment the world seems dark to me in many ways, and this book describes what happens to people when they really don't know where to go, or when everything they do really seems not to make any difference in the large scheme of things.
Very recommend read.

Erschütternd und aufrüttelnd die Parallelen zur heutigen Zeit. Kästner als ernster Autor ist wirklich lesenswert.

Ο 32χρονος Φάμπιαν, διαφημιστής τσιγάρων, ζει και περιπλανιέται στο σουρεαλιστικό Βερολίνο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Προσοχή είναι ένα ΗΘΙΚΟ βιβλίο, επιμένει ο συγγραφέας!
"Δεν μιλούσε και ο Φάμπιαν ένιωθε ότι σε λίγα λεπτά θα είχε επιτευχθεί εκείνος ο βαθμός σιωπής που καθιστά αδύνατη την έναρξη μιας συζήτησης, ακόμη και της πιο ασήμαντης."
" 'Αγαπημένε μου Στέφαν', είπε σιγανά ο Φάμπιαν, η έγνοια σου για μένα είναι συγκινητική. Αλλά δεν είμαι δυστυχέστερος των καιρών που ζούμε. Εσύ θέλεις να με κάνεις πιο ευτυχισμένο απ' όσο επιτρέπει η εποχή μας. Δεν θα τα καταφέρεις'."
" 'Οι λογικοί δεν θα πάρουν ποτέ την εξουσία' είπε ο Φάμπιαν, 'πόσο μάλλον οι δίκαιοι'.
'Και τι σημαίνει αυτό' απάντησε ο Λαμπούντε, 'Πώς δεν πρέπει τουλάχιστον να προσπαθήσουν;' "
" 'Το προλεταριάτο είναι κι αυτό μια ομάδα συμφερόντων', είπε ο Φάμπιαν, 'η μεγαλύτερη ομάδα συμφερόντων. Έχετε καθήκον να διεκδικείτε τα δικαιώματά σας. Κι εγώ μαζί σας είμαι. Έχουμε τον ίδιο εχθρό αφού αγαπώ τη δικαιοσύνη. Είμαι φίλος σας, κι ας μη σας ενδιαφέρει καθόλου. Αλλά, κύριέ μου, ακόμα κι όταν έρθετε εσείς στην εξουσία, τα ανθρώπινα ιδεώδη θα συνεχίσουν να θρηνούν, κρυμμένα στη γωνιά τους. Δεν είμαστε καλοί και έξυπνοι, απλώς και μόνο επειδή είμαστε φτωχοί'."
" 'Ξέρετε τι είστε; Ένας ηλίθιος είστε. Ας προσθέσω' συνέχισε ο ιδιοκτήτης του καμπαρέ 'ας προσθέσω ότι το ηλίθιος δεν το λέω ως προσβολή, αλλά ως ιδιότητα'."
"Την αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του ο κύριος Λαμπούντε, ιδίως όταν έλειπε. Η στοργή του ισούνταν με το τετράγωνο της απόστασης που τους χώριζε. Ήταν διάσημος νομικός. Κι επειδή οι πελάτες του είχαν πολλά λεφτά και πολλές δίκες, είχε κι αυτός πολλά λεφτά και πολλές δίκες."
"Περπατούσε και περπατούσε, προσπαθώντας να σβήσει τη στενοχώρια του με τις σόλες των παπουτσιών του."
"Κινδύνευε το ωρολόγιο πρόγραμμα της ψυχής του. Το είναι του δεν είχε πού να στηριχτεί. Κι έτσι τώρα αυτός, που αγαπούσε τους στόχους και τούς είχε απόλυτη ανάγκη, είχε έρθει στον Φάμπιαν, τον εξπέρ της ματαιότητας, για να τον διδάξει πώς να παραμείνει ήρεμος μέσα στην τρικυμία."
" 'Αγαπώ τη ζωή', ομολόγησε ο γέρος κι αισθάνθηκε αμέσως αμηχανία. 'Για την ακρίβεια άρχισα να αγαπώ τη ζωή όταν φτώχυνα. Μερικές φορές, από τη χαρά μου, θέλω να δαγκώσω τις ηλιαχτίδες ή τον αέρα που φυσάει στα πάρκα. Και ξέρετε γιατί; Σκέφτομαι συχνά τον θάνατο, και ποιος το κάνει αυτός στις μέρες μας; Κανείς δεν σκέφτεται τον θάνατο. Τον αφήνουν να τους αιφνιδιάσει, σαν να πέφτει πάνω τους ένα τρένο ή σαν κάποια άλλη απρόβλεπτη καταστροφή. Οι άνθρωποι έχουν γίνει τόσο ανόητοι. Εγώ σκέφτομαι τον θάνατο κάθε μέρα, γιατί κάθε μέρα μπορεί να εμφανιστεί μπροστά μου και να μου γνέψει. Κι επειδή τον σκέφτομαι, γι' αυτό αγαπώ τη ζωή'."
"(οι άνεργοι) Φορούσαν τα κυριακάτικά τους και πολύ καλά έκαναν, γιατί ποιος άλλος είχε τόσες αργίες όσες αυτοί."
"Άρχισε να βρέχει, κι έτσι ο Φάμπιαν μπήκε να χαζέψει λίγο στο πολυκατάστημα "KaDeWe". Τα πολυκαταστήματα, αν και δεν έχουν τέτοια πρόθεση, είναι ιδανικά για να ψυχαγωγούν ανθρώπους χωρίς λεφτά ή χωρίς ομπρέλα."
" 'Γιατί δεν βουτάς να τη σώσεις;', τον ρώτησε η Μολ. 'Φοβάσαι, έτσι δεν είναι; Φοβάσαι να σπάσεις το γυαλί. Πάντα φοβάσαι μήπως σπάσει το γυαλί ανάμεσα σ' εσένα και τους άλλους. Νομίζεις πως ο κόσμος είναι μια βιτρίνα'."
"Εξάλλου δεν πίστευε ότι οι προπαγανδιστές είχαν το χάρισμα να διαπαιδαγωγούν τον λαό, ή ότι οι παιδαγωγοί διέθεταν το ταλέντο να προπαγανδίζουν. Μόνο ένας περιορισμένος αριθμός ανθρώπων ήταν σε θέση να διδαχτεί τη λογική σκέψη, κι αυτοί οι άνθρωποι ήδη σκέφτονταν λογικά."
" 'Θα μπορούσα να στηθώ στην Ποτσντάμερ Πλατς, με ένα πλακάτ κρεμασμένο στον λαιμό μου που θα γράφει: Αυτός ο νέος προς το παρόν δεν κάνει τίποτα, αλλά δοκιμάστε τον και θα δείτε ότι τα κάνει όλα'.
'Αν το εννοούσατε στ' αλήθεια, θα ήταν καλή ιδέα" αναφώνησε ο Ζαχαρίας, 'αλλά δεν αξίζει μία, γιατί δεν το πιστεύετε. Παίρνετε στα σοβαρά μόνο όσα είναι σοβαρά στ' αλήθεια, κι ίσως ούτε καν αυτά'."
"Προλετάριοι με στολή, φορώντας κράνη με τα λουριά τους περασμένα κάτω από το πηγούνι, περίμεναν προλετάριους με πολιτικά."
"Στη μέση καθόταν μία μπάντα με χάλκινα και οι μουσικοί έπαιζαν λες και είχαν μόλις σταματήσει να καβγαδίζουν."
"Μη μού κρατήσεις κακία. Είσαι ο μόνος άνθρωπος που τον γνώρισα αληθινά και, ωστόσο, τον αγάπησα."
" 'Είναι τύχη που ζούμε και βεβαιότητα ότι θα πεθάνουμε', ψιθύρισε ο Φάμπιαν."
"Σκέφτηκε: Γιατί δε σου αρκούσε απλώς να βρίσκεις ωραίο ό,τι είναι ωραίο;"
"Ένιωθε θλιμμένος και δυστυχής, χωρίς όμως να ξέρει γιατί. Έκλεισε τα μάτια και μόνο τότε, σιγά σιγά, πήρε συγκεκριμένη μορφή η στενοχώρια του. Θυμήθηκε τί είχε συμβεί, λες και κάποιος του το πέταξε από το παράθυρο μέσα στο δωμάτιο."
"Απεχθανόταν τη συνήθεια που είχαν μερικοί άνθρωποι να κοιτάζουν στο μέλλον σαν να σήκωναν ένα πέπλο, κι ακόμα περισσότερο απεχθανόταν την περηφάνια που τους πλημμύριζε όταν διαπίστωναν ότι οι προβλέψεις τους ήταν σωστές. Ήταν σαν να τυπάς τη μοίρα φιλικά στον ώμο! Η αποστροφή του δεν είχε καμία σχέση με τα προαισθήματα και το αν υπήρχαν στ' αλήθεια. Απλώς θεωρούσε θράσος αυτή την οικειότητα με κάτι το οποίο δεν είχε φανερωθεί ακόμα. Μπορεί να τον διέκρινε η παθητικότητα, αλλά την υποταγή στο αναπόφευκτο δεν μπορούσε να την αποδεχτεί."
"Τι νόημα είχε να βελτιωθούν οι συνθήκες, αν δεν βελτιώνονταν πρώτα οι άνθρωποι; Μακάρι να αναλογούσαν σε κάθε άνθρωπο δέκα κοτόπουλα τη μέρα, μακάρι να είχαν όλοι υπερσύγχρονη τουαλέτα με καζανάκι και μεγάφωνο να καλύπτει τους θορύβους, μακάρι να είχαν εφτά αυτοκίνητα, ένα για κάθε μέρα της εβδομάδας. Τι θα πετύχαιναν όμως με όλα αυτά, αν δεν υπήρχε κάτι ακόμα να πετύχουν; Ήθελαν να τον κάνουν να πιστέψει ότι, όταν περνάς καλά, γίνεσαι αυτομάτως και καλός άνθρωπος; Μ' αυτή τη λογική, όσοι ελέγχουν τις πετρελαιοπηγές και τα ανθρακωρυχεία θα 'πρεπε να είναι άγγελοι."
"Ο άνδρας έδειχνε βίαιος και πανούργος, ένας αυτοδίδακτος διάολος."
"Μπορούσε όμως να πει ότι δεν είχε ζήσει τίποτα όμορφο εδώ μέσα; Είχε νιώσει μόνο το ψέμα, που αιωρούνταν παντού, και την κακόβουλη, κρυφή βία που μετέτρεπε γενιές και γενιές μικρών παιδιών σε πειθήνιους δημόσιους υπαλλήλους και στενοκέφαλους πολίτες;"
"Αν οι άνθρωποι δεν συνετιστούν (και μάλιστα ο καθένας ξεχωριστά και όχι μόνο ο διπλανός του), αν δεν προτιμήσουν επιτέλους να βαδίσουν προς τα εμπρός, να απομακρυνθούν από τον γκρεμό με κατεύθυνση τη λογική, τότε που στην ευχή θα βρεθεί μια πραγματική ελπίδα; Μια ελπίδα που στο όνομα της να μπορεί να ορκιστεί ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, όπως ορκίζεται στην ψυχή της μάνας του;"

Βαθμολογία: 9/10

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που φαινομενικά φαίνεται αστείο και συνάμα προκλητικό, όμως ουσιαστικά είναι αρκετά στενάχωρο, μελαγχολικό και, τελικά, όχι και τόσο αισιόδοξο. Σαν βιβλίο αποτελεί μάρτυρας της ανόδου του Ναζισμού στη Γερμανία, ενώ με κυνικό και καυστικό τρόπο αναδεικνύει όλες τις παθογένειες της Γερμανικής κοινωνίας εκείνων των δύσκολων και περίεργων χρόνων. Ο Φάμπιαν είναι ένας νέος που δεν ξέρει τι να κάνει στη ζωή του, ένας παρατηρητής της κοινωνίας της οποίας αποτελεί μέλος, ένας ηθικολόγος που βλέπει όλα τα κακά και τα άσχημα, αλλά δεν έχει τις δυνατότητες ή την όρεξη ή το κουράγιο να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αλλάξει την κατάσταση. Το αποτέλεσμα είναι ο ίδιος να ναυαγήσει στη ζωή του, να μετατραπεί από κακοπληρωμένος εργαζόμενος σε άνεργο, αυτός, ένας άντρας γεμάτος ερωτικές απογοητεύσεις και χωρίς μέλλον της προκοπής, σε μια Γερμανία όπου ο πολιτικός φανατισμός και η ανεργία -μεταξύ άλλων δεινών- βαράνε κόκκινο. Η γραφή είναι πραγματικά εξαίσια, καυστική και ειρωνική, με εξαιρετικές περιγραφές. Υπάρχουν διάφορες υπερβολικές καταστάσεις, που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν αστείες και ίσως φέρνουν γέλιο, αλλά κατά βάθος δείχνουν έντονη μελαγχολία καθώς και τη σαπίλα της κοινωνίας.

Der Protagonist, Fabian begleitet dem Leser durch die Straßen Berlins während der Weimarer Zeit Deutschlands. Herrlich hier in Berlin zu sein und das Buch direkt in der Stadt lesen zu können.

Kaum zu glauben, dass es fast vor 100 Jahren geschrieben worden ist. Fabian ist verwirrt. Er versteht die Welt nicht mehr. Mit Zugriff zu Fabians Gedanken und Beobachtungen, ist der Leser auch auf die Suche diese ewige Fragen:. Wer sind wir? Sind wir gut? Oder werden wir nur von einem schlechten System verdorben?

Auf dem Weg durch den Straßen Berlins trifft Fabian mehrere Personen. Er versucht durch diese Begegnungen sein Deutschland zu verstehen. Durch Missverständnisse und schlechte Scherzen, die wirklich schief gehen erlebt er Kummer und Leid. Arme Fabian.

Ich hatte viel Sympathie mit Fabian. Ich mochte sein Sarkasmus und konnte durch die dunkle Beobachtungen trotzdem lachen. Kästner, Sie haben uns wirklich eine ganz tolle Geschichte hier geschrieben. Wer hätte geglaubt, dass sie immer noch nach fast 100 Jahren aktuell und relevant sein könnte.

Eine wahnsinnige, tief greifende tolle Geschichte! Vielen Dank, Herr Kästner