King John V ( the Magnanimous ) of Portugal is a frustrated man, to continue the royal dynasty children are obviously needed, ( set back in the year of our Lord, 1711) married two years to the devout Austrian Princess Maria Ana, and yet no babies. At twenty -one, the good-looking monarch feels a little insulted, because of his failures, but the House of Braganza will eventually rule for almost 300 years this small, still wealthy land then and besides other women have proven it's not his fault. So when a Franciscan (St. Francis) friar promises that God will grant the King his wish, through their prayers, if a convent, (monastery) is built for that religious order, John the Fifth agrees readily as soon as the Queen gives birth... happily, it occurs later in the year just a daughter though, but next time a glorious son...The vast Portuguese Empire in Asia, Africa and South America is very rich, money keeps flowing into the royal treasury, they are the envy of the rest of Europe, the all-powerful king can do anything he wants. Mafra, a small town about 17 miles outside Lisbon is chosen for the project's site, at the lower end of the totem pole is an ex, disabled soldier by the name of Baltasar Mateus, nicknamed "Seven Suns". He fought for his Royal Highness against arch enemy Spain, leaving his left hand somewhere in that country, but the authorities have short memories, the patriot has no value to them now. He meets a young woman in magnificent Lisbon, by the name of Blimunda, not the most romantic enjoyable event, her disturbed mother found guilty of heresy, is being exiled to Angola, in Africa, but first a public flogging, seen by thousands of curious people, she will never return home, it's the time of the Inquisition . Baltasar has been trying hopelessly, to get a government pension in the city, with the help of Padre Bartolomeu Lourenco a historical figure, known as the "Flying Man" because he was building a fantastic flying machine, the young King is strangely supporting this bold endeavor . The former soldier had become friends with the brilliant, yet unstable priest, the two, Baltasar and Blimunda helped assemble the flying machine for the padre... Still rulers don't like to give money away, no pension so the new couple decide to go back to Mafra, Baltasar home town, his good parents and sister live there and greet him with tears in their eyes, after so many long years apart. Imagine, 45,000 workers employed in this massive project, building an enormous monastery which is constantly gets bigger and bigger, the King is like a kid in a candy shop, never mind the expense he can't help himself, a fabulous palace for the royals also will be erected, even a poor, one -handed man can get a paying job here. By the way, the intelligent Blimunda has a dark secret she can see inside the bodies of people, with X -ray eyes and check their health, if found out by the notorious Inquisition she'll be inevitably burned at the stake, as a witch. A superior novel , for anyone who likes historical fiction, very well written a gem. The sumptuous National Palace is still standing.

Portogallo, XVIII secolo.
Storia e fantasia si fondono e si confondono.
Giovanni V re del Portogallo impegnato a ingravidare la sua sposa. Blimunda la veggente e, il suo grande amore, Baltasar con una mano e un uncino. Padre Bartolomeu e il suo “uccellaccio”, Scarlatti e la musica del suo clavicembalo. Il convento di Mafra da edificare per grazia ricevuta. Settemila soldati a controllare decine di migliaia di uomini che lavorano alla costruzione, qualcuno per scelta, i più per costrizione. Ricchezza e povertà. Piccole gioie e grandi miserie.
L’aria che si respira è quella dell’Inquisizione e della carne che brucia.
Il fuoco arde, incenerisce i corpi.
L’amore rimane perché arde più della fiamma.

“Memoriale del convento” non è un’avventura facile. La via spesso pare tortuosa, richiede attenzione e tempo per dare corpo alle parole. A questo patto, soltanto a questo patto, si potrà godere della sua bellezza assoluta.

P.S. Difficile persino trovare le parole per raccontarlo. Chiudi il libro ed è un tumulto di colori, odori, suoni, sensazioni.
Chiudi gli occhi ed esplodono le immagini.
No, non è possibile spiegare.

Grazie, José.

3.5 αστέρια

Tentei ler isto com 16 anos e achei que era perfeitamente ilegível, um assassinato completo da língua portuguesa. Li-o aos 30, numas férias nos Biscoitos, ilha Terceira. Como foi possível passar mais de uma década sem que eu tivesse tentado de novo ler este livro? Blimunda é a personagem favorita de qualquer leitor, de todas as personagens de todos os escritores que o leitor tenha conhecido. A prosa de Saramago chega a ser poética: 'Dormiram nessa noite os sois e as luas abraçados, enquanto as estrelas rodavam lentamente no céu. Lua aonde estás, sol aonde vais', sobre o amor de Baltasar e Blimunda. E tanto, tanto mais... este livro é tanto mais...

The tale is mesmerizing and it casted its spell on me immediately…

The ear has to be educated if one wishes to appreciate musical sounds, just as the eyes must learn to distinguish the value of words.

Baltasar and Blimunda, written in the genre of magical realism combined with an acute social drama, is like the magic music and it is full of miraculous mysticism of words and deeds.

Today’s bread does not eliminate yesterday’s hunger, much less that of tomorrow.

Baltasar and Blimunda is about the insatiable hunger of great love and the avid thirst for knowledge.

What you see here are the sails, which cleave the wind and move as required, this is the rudder, which steers the machine, not at random but under the skilled control of the pilot, this is the main body of the machine, which assumes the shape of a seashell from prow to stern, with bellows attached just in case the wind should drop, as frequently occurs at sea, and these are the wings, which are essential for balancing the machine in flight, I shall say nothing about these globes, for they are my secret, I need only tell you that without their contents the machine would not be capable of flying…

The unknown beckons.

Za svoj prvi prikaz knjige na ovom sajtu sam izabrao, po mom mišljenju, najznačajnije literarno delo dvadesetog veka, u neku ruku skrajnuto, iako ovenčano nagradama, stilski i strukturalno za koplje prevazilazi maestralni „Sto godina samoće“ Saramagove velike zvezde vodilje Markesa (iako to nikada nije javno priznao).

Takođe treba napomenuti da sam ovaj prevod čitao u izdanju sada već nepostojeće kuće „Lingua Franca“ u prevodu detaljnog i posvećenog Dejana Tijaga Stankovića koji je svoj život posvetio portugalskom jeziku. Lagunino izdanje ne mogu da komentarišem jer ga nisam i nikad neću imati u rukama.

Uvodna greška svakog opisa jeste da je ovo istorijski roman, što samo govori o površnosti većine čitalaca. U pitanju je ljubavni roman i to još najlepše i najkompleksnije ljubavne priče (kako sam autor potvrđuje u intervju za Paris Review iz ’98 godine). U nemogućnosti da se bilo koje Saramagovo delo opiše, da se predstavi publici, leži dokaz njegovog genija. Baltazar i Blimunda (kako glasi originalni naziv ovog dela) je sam vrh njegovog virtuoza, od svojevrsnog stila, koji je i u mom pisanju napravio snažan zaokret, do suptilnog razvoja likova, brišići granicu između tragedije i komedije, sve to uvijajući u istoriske i društvene činjenice koje ovde služe samo kao potpora priči kao najsvetlijem primeru magičnog realizma. Ne smemo ni izostaviti iz vida da je Saramago predvodnik evropskog skepticizma u modernoj literaturi, dajući nasleđenom latinoameričkom realizmu dozu ironije, skoro gađenja prema nasilnom evropskom napretku, probadajući ga višeslojnim prikazima kontradikornosti.

Za razliku od Sto godina koji je roman o tragičnoj repetativnosti sudbine latinske Amerike (Istorija je groblje elita, učeniče…), Sedam Sunaca je roman o odnosu potlačenih i vladajućih, vernika i nevernika, napredku i sanjalačkoj viziji civilizacije koja je sve vreme leti na plamenu „običnog para“ koji svoju ljubav duguje posvećeošću, žrtvovanjem i razumu. „Tek kada sam napisao roman“, reći će Saramago deceniju kasnije “shvatio sam da sam napisao ljubavnu priču, a da ni jednom u romanu nisam izgovorio reč ljubav“.

Memorial do Convento = Baltasar and Blimunda, José Saramago

Baltasar and Blimunda (1982) is a novel by the Nobel Prize-winning Portuguese author José Saramago.

It is an 18th-century love story intertwined with the construction of the Convent of Mafra, now one of Portugal's chief tourist attractions, as a background.

Two young lovers interact naturally with historical characters including the composer and harpsichordist Domenico Scarlatti and the priest Bartolomeu de Gusmão, recognized today as an aviation pioneer, all in the shadow of the Inquisition.

The lovers are always at center stage wrapped in Saramago's language, which ranges from short simple sentences to surrealistic, unpunctuated paragraphs that help to intensify both the action and the setting.

تاریخ نخستین خوانش: روز نوزدهم ماه جولای سال 2010میلادی

عنوان: بالتازار و بلموندا؛ نویسنده: خوزه ساراماگو؛ مترجم: مصطفی اسلامیه؛ تهران، نیلوفر، ناهید، 1380، در 373ص؛ شابک 9646205321؛ چاپ سوم؛ تهران، ناهید، 1396؛ در 373ص؛ شابک 9789646205321؛ موضوع: داستانهای نویسندگان پرتقال - سده 20م

رمان «بالتازار و بلموندا»، روایت عشقِ دو جوان است، که عنوان کتاب نیز، نام همان دو عاشق است؛ «ساراماگو»، عشق را به شکلهای گوناگون و متفاوت، در رمان نمایان کرده اند، برای دیدن روایات متفاوت عشق، باید رمان را به آرامی نوشید؛ هنرمند در این رمان با استادی و یاری جستن از هنر بیرقیب خویش، آشتی ناپذیری، بین حکومتگران و حکومت شدگان، تضاد بین آنهائی که غرق تجمل هستند، و آنهایی که زحمت اصلی را میکشند، و نانی آغشته به عرق و خون، درمیآورند، با لحن طنزآمیز، و کنایی، چنان به هم میآمیزند، که اگر خوانش با آرامش و بدون شتاب، انجام شود، خوانشگر مدهوش میشود، هر سطر و هر لحظه از ماجراهای رمان، دقت و هشیاری میطلبد، تا مجبور نباشید همچون این فراموشکار، هر پارگراف را چندین بار بخوانید، تا به هوش، درایت، قلم توانا، و اشاره های بجا و هنرمندانه، و فلسفی «ساراماگو»، شمایان نیز آفرین بگوئید

نقل نمونه متن: (کلیسای «سن پدرو» که پادشاه در حال ساختن آن بود، بسیار عظیم و شگفت انگیز به نظر میرسید؛ تصویر مینیاتوری کلیسا از اجزا و تکه های کوچک و بزرگ زیادی تشکیل شده، و قرار بود طبق روش قدیمی جفت شوند، و توسط چهار نجیب زاده ی دربار ی در کنار هم قرار گیرند

صندوقی که قطعات را از آن خارج میکردند، بوی عود را در فضا میپراکند، و مخملهای ارغوانی رنگ که هر یک به طور جداگانه اجزاء و تکه ها را در خود پیچانده بود، مبادا در برخورد با لبه ستون خراش بردارند، در زیر نور شمعهای بزرگ میدرخشیدند؛ همه اینها نشان میداد که کار تا آنهنگام به خوبی پیش رفته است؛ دیوارها در جایگاه خود محکم شده و ستونها در زیر کتیبه ای که با حروف لاتین نام و لقب «پائولو پنجم بورگِسِه» را در خود جای داده بود، به صورت راست و عمودی قرار داشتند

مدت زیادی بود که شاه دیگر به نوشته مقابل خود، توجهی نشان نمیداد؛ اگرچه هنوز چشمانش با مشاهده عدد واقع در جلو نام آن پاپ که با عدد لقب خودش یکسان بود، میدرخشید و غرق در شادی به نظر میرسید؛ در مورد این پادشاه میتوان گفت که اعتدال و میانه روی ندارد

در گوشه های خالی کتیبه، تصاویر و تندیسهای پیامبران و قدیسان نصب خواهد شد تا درباریان هربار که پرده های گرانبهای مخملی را کنار میزنند، مجسمه ای کوچکی را ببینند که در کف یک دست جای میگیرد و به اجبار به آن تندیس تعظیم کنند و احترام بگذارند؛ البته پس از کنار زدن پرده های مخملی، اگر بر حسب اتفاق، تندیس پیامبر و یا قدیسی، به طور غیرعادی یا وارونه، قرار گرفته باشد، بلافاصله به دستور شخص پادشاه، آن را در وضعیتی که شایسته ی اشیاء مقدس است، به صورت درست، درخواهند آورد

آنچه در کنار کتیبه به چشم میخورد، میدان پدرو نبود، بلکه شخص پادشاه، و نجیب زادگان درباری بودند، که به او خدمت میکردند؛ آنجا، تالار گوهرنشان، و پنجره های مشبکی وجود دارد، که به سوی نمازخانه سلطنتی باز میشود، و اگر کسی تا روز بعد یعنی تا زمان برگزاری نخستین آیین عشاء ربانی، به محل اقامت خود باز نمیگشت، و در کنار صندوق، و بین پرده های مخملی، باقی میماند، میتوانست پادشاه را ببیند، که مومنانه و مشتاقانه، قدیس ایثار را همراهی میکند، و ملتزمان و همراهانش، پشت سرش در حرکت هستند؛ البته هیچکدام از نجیب زادگان در بین همراهان شاه دیده نمیشدند، زیرا در پایان هر هفته، گروه تازه ای از آنها به آنجا میآمدند)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 19/09/1399هجری خورشیدی؛ 09/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

داستان در ارتباط با عشق بالتازار هفت خورشید و بلیموندا هفت مهتاب است عشقی که تا سال های پیری هم چنان عمیق و ماندگار است. این زوج توانایی های خاص و ویژه ای دارند بالتازار با اینکه یکی از دستانش را در جنگ از دست داده مردی قوی و با اراده است و از پس هر نوع کار سنگینی بر می اید و بلمیوندا زنی است با چشم های متفاوت او می تواند درون انسان ها را و ماهیت هر چیزی را ببیند.
مفاهیم فلسفی به زیبایی در لابلای داستان مطرح شده است طوری که خسته کننده نیست و به زیبایی آن افزوده است.
نویسنده به وضوخ از تفاوت بین ثروتمندان قدرتمند و مردم عادی انتقاد میکند و چندین بار در طول داستان این نکته را متذکر میشود که همه ی انسانها برابرند و از نظر خداوند قدرتمندان جایگاه بالاتری ندارند...
اولین کتابی بود که مدت زیادی طول کشید تا تمومش کنم ولی فک میکنم آناخوسیفا کتابی است که باید با آرامش و تامل بیشتری خوانده شود تا فرصت بیشتری برای تامل و تفکر درباره ی موضوعات و مفاهیم آن داشته باشیم.

---------------------------------------------------------------------

-tآنها زمانی که به یک قدیس متوسل می شوند و او نذرها و خواسته هایشان را برآورده نمی کند تصویرش را به صورت وارونه قرار می دهند

-tهمیشه آن چیزی که ما می خواهیم پیش نیم اید بعضی مواقع این یکی را می خواهیم و آن یکی می شود و این هم از اسرار دعاهاست.ما دعاها را در اسمان رها می کنیم ولی آنها مسیرشان را تغییر می دهند و راه تازه ای را انتخاب می کنند. بعضی مواقع در راه می ایستند تا دعاهای دیگر به آنها برسند بعضی مواقع باهم ترکیب می شوند ودعاهای مخلوط و دوراگه ای بوحود می اید.بعضی مواقع در راه می ایستند تا ضدو نقیض ها را حل کنند

-tمردم که همواره انتظارات زیادی از آسمان دارند کمتر به آن می نگرند و به بلندایی که آن را آسمان می نامند توجهی نشان نمی دهند. آنها در دشت ها و مزارع کار می کنند زنان و مردان به خانه ها داخل و خارج می شوند و به داخل باغ ها و کنار چشمه ها می روند ولی آسمان را نمی بینند

-tتنها خدا می داند که هر لحظه در ذهن انسان ها چه می گذرد

-tخداوند در ذات و در معنی یکی است

-tهنوز هم می گویند آسمان در دست قدرتمندان است. ولی نگاه کنید زمانی که باران می بارد، برای همه می بارد نه برای قدرتمندان

-tخداوند هرگز لبخند نمی زند، او دلیل این امر را بخوبی می داند شاید از جهانی که خلق کرده وب عد به این صورت در آمده خجالت میکشد

Тази книга имаше висок потенциал изобщо да не ми хареса.
Действието се развива през XVIII в.; Църквата е силно застъпена; централната нишка е любовна история – все елементи, които рядко са ми харесвали в която и да било книга досега.
Но „Сказание за манастира“ ме изненада много приятно. Стилът е неповторим, със свръхдълги мелодични изречения – не точно поток на съзнанието, но близко – в които пряката реч на един герой не е отделена от тази на друг. В началото е непривично, но когато свикнеш, ти става странно защо всички книги не са написани по този начин.
И самият разказвач е страхотен, вмъквайки всякакви критични наблюдения в описанията на градското ежедневие и човешките взаимоотношения, немалко от които от изрично анахронистична гледна точка. А двамата главни герои, Балтазар и Блимунда, са толкова възхитителни и симпатични, че дори и аз им харесах любовната история.
Сюжетът се оказа много по-увлекателен, отколкото си представях. Интригата се завърза бавно, с много криволичене, което беше интересно и само по себе си. Дълго се чудех как авторът ще избере да я развърже и в крайна сметка кулминацията също много ме изненада.
Отвъд нея обаче книгата за мен продължи твърде дълго и протяжно, като мъкненето на огромен камък със стотици волски прягове.

Благодаря, Марто!

4.5 stars

Alguém me deveria ter dado um par de estalos e obrigado a ler este livro no secundário... que história de amor belíssima! Cheio de crítica e realismo mágico, ficção histórica e humor, cada vez gosto mais de ler Saramago <3

(Não adianta alongar-me na opinião, visto que é uma das leituras do secundário e haverá bem mais completas, mas irei recomendar vivamente a leitura deste livro!)

What does one say about a novel by Jose Saramago that hasn't been said before? Probably not much. He is perhaps one of the greatest voices of the 20th and early 21st century, a writer unlike any other, with a voice unique to himself and a humour, wit, ideal, and sense of drama that is nearly incomparable.

But I offer perhaps one, and one only - to Gabriel Garcia Marquez.

Like GGM, Saramago finds a way to tell the history of a nation in a single book, add in some romance, tied together with slips of the imagination and tricks of the impossible, and gathers it in language that both demands all of our attention and seems to fall through the pages like sand rustling in a gentle stream.

And he does the miraculous, telling something about the influence of the church, the overwhelming power of the monarchy, the destruction of the natural world, and the complete disregard of the human element of labour, of monuments, of history - particularly when those humans are poor and they are incapable of telling their own story.

And he does the miraculous once more, by telling this through a chorus of humans, by channeling his energies into details that highlight the pomp and circumstance of 18th century Portugal, by adding in humour and philosophy that pull a long paragraph written in the way that a person thinks rather than how a page is written, written like it was actually a treatise on human nature rather than human folly, but then who can tell the difference between the two when there are convents to be build and palaces to imagine.

And he does the miraculous again, by making this into a romance that begins and ends in a manner that seems altogether quite unlikely, something quite unexpected. A surprising story all the way through, linked to the history of the nation and of its church and of its people who live in small towns and move to the bigger cities in the pursuit of an opportunity to survive under the unpredictable whims of both church and state.

Read this when you can.

Tentei ler três vezes. A última foi em 2003. Em todas elas não passei da página 30.
Este ano, ano de centenário decidi tentar uma quarta.
E que leitura foi! Que maravilha. Obrigado José Saramago por este livro. Blimunda quero tanto te abraçar...