Ένα παράλληλο σύμπαν που δεν βγαίνεις αλώβητος και δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτό με σιγουριά τελικά.
Οι ήρωες ακροβατούν ανάμεσα στην ειρωνία και την απόγνωση, το κακό στις πιο άφθαρτες μορφές του κι έπειτα την καθημερινότητα, ως αντίποδα της τρέλας. Έχουν ο καθένας μέσα στον μικρόκοσμο του εγκαθιδρύσει μια δικτατορία του έξω κόσμου που τους καθορίζει, αλλά δεν μπορεί να τους λυτρώσει από την εσωτερική φωτιά. Δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα για αυτούς, κι όμως ταυτόχρονα ξέρουμε τα πάντα.
Μια κατάβαση στα μύχια της ανθρώπινης εμμονής και παράνοιας, δοσμένη αριστοτεχνικά από τον Σαμπατο.

κανένα βιβλίο δε με κλόνισε όπως αυτό.

It is not clear to me why Sabato did not get Nobel Prize for literature. This book is the masterpiece. The plot is quite strange and it enabled Sabato to tell profound things about the world and human nature in general. On Heroes and Tombs defenetly goes to my favorite shelf.

On Heroes and Tombs is a story of the great young blinding love and it is a story of the great love mystery.
And there is a great dark story within the love story: Report on the Blind.

• God does not exist.
• God exists and is a bastard.
• God exists, but falls asleep from time to time: his nightmares are our existence.
• God exists, but has fits of madness: these fits are our existence.

That is the hypothetical nature of our existence according to the gospel of the blind.
Reading it I thought of Jorge Luis Borges who, despite being blind, could see much further than the others.
On Heroes and Tombs is the book of the Conscious and the Unconscious… And it is a painstaking exposition on the subject of human existence:

Sometimes they are relatively young men, individuals thirty or forty years old. And – a curious thing, worth pondering – the younger they are the more pathetic and helpless they seem. For what can be more frightful than the sight of a youngster sitting brooding on a bench in a public square, overwhelmed by his thoughts, silent and estranged from the world round about him? Sometimes the man or the youngster is a sailor; at other times he is perhaps an emigré who would like to return to his country and is unable to; many times they are beings who have been abandoned by the woman they love; others, beings who are out of step with life, or who have left home forever, or are brooding about their loneliness and their future. Or it may be a youngster like Martín himself, who is beginning to realize, to his horror, that the absolute does not exist.

Page by page Ernesto Sabato is gradually opening a door into the great unknown.
There are things known and there are things unknown, and in between are the doors…

این کتاب رفت جزو ده کتاب برتر زندگی من

Magistral, apocalíptica, caótica, maquiavélica, surrealista, demencial, mágica, terrorífica, inolvidable, imposible. ÚNICA.

Voy a intentarlo, aunque me cuesta encontrar las palabras adecuadas para transmitir por escrito el mar de sensaciones que su lectura me ha producido.

La novela de Sabato es una Obra Magistral que explora de manera profunda y conmovedora temas universales como la identidad, la culpa, la redención y la complejidad de las relaciones humanas.

La trama de la novela se desarrolla en un ambiente opresivo, oscuro, surrealista, claustrofóbico. Pero también con un estilo poético que te toca el corazón. Sabato hace un retrato crítico de una sociedad que se debate entre la dictadura militar, la corrupción y la decadencia moral. A través de la historia de Alejandra, Martín y su entorno, muestra cómo la opresión y la falta de libertad pueden llevar a las personas a la desesperación y la locura.

Uno de los aspectos que más destaco de la novela es la profundidad de los personajes (También destaco la complejidad de la narración, ya que utiliza la primera, la segunda y la tercera persona, aunque no quiero extenderme más sobre ese punto). Sabato logra crear personajes complejos y multidimensionales, que se debaten entre sus deseos, sus miedos, sus secretos y sus pasiones. En particular, Alejandra es un personaje fascinante que en su atormentado y confuso mundo nos deja sentencias tan duras como esta: "me gusta la gente fracasada... el triunfo tiene algo de vulgar y de horrible" A su manera...maravilloso.

Además, la prosa de Sabato es poética, evocadora y llena de imágenes y metáforas..."Martín se sentó en el borde de la cama y la contempló: a la luz de la luna podía escrutar su rostro agitado por la otra tempestad, la de ella, la que él nunca (pero nunca) conocería. Como si en medio de excrementos y barro, entre tinieblas, hubiese una rosa blanca y delicada". Cada página de la novela está llena de una belleza desgarradora que me ha emocionado hasta el punto de hacerme sentir, sinceramente, no sé todavía muy bien lo que me ha hecho sentir...

Ésta es una de las novelas que más me han conmovido. Me ha hecho reflexionar sobre la condición humana, su complejidad, el misterio que entrañan las relaciones con otras personas, en fin, como ya he comentado antes, se trata de una novela Única y complicada de diseccionar y que entra directamente en mi lista de novelas predilectas.

Y no, no quiero terminar esta reseña sin destacar uno de los pasajes más impactantes, surrealistas y emotivos que he leído en mi vida. El Informe Sobre Ciegos, con el que nos lleva de la mano hasta las más profundas catacumbas humanas, donde somos víctimas de su estilo cargado de contundentes y arrasadoras metáforas, en las que uno se sumerge pasando cada página con la misma obsesión que tiene el personaje de Fernando con los ciegos. Una pequeña gran maravilla dentro de una Obra Maestra.

Πόσο εκπληκτικά ασυνήθιστο,διεισδυτικό,
ευδαιμονικά τραγικό,στοχαστικό,σκοτεινό και επιστημονικά φιλοσοφικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο,άξιο να χαρακτηριστεί ως αριστούργημα των αριστουργημάτων!!

Ο Σάμπατο,ο γητευτής των παραισθησιακών καταστάσεων,μεταφυσικών γεγονότων,υπερρεαλιστικών και υπερφυσικών αγωνιών και φαντασιακών μέσων,γράφει με σχολαστικό,απλό και ακριβή λόγο. Καταφέρνει με επιστημονική μεθοδολογία και ενδοσκόπηση να ενώσει οργανικά και αδιάλυτα το μυθιστόρημα με τη φιλοσοφία μέσα απο ιστορικές και κοινωνιολογικές αναφορές.

Στο «Περί Ηρώων και Τάφων» η αυγή της αναρχίας και η αντίσταση αποτελούν τη μοναδική διέξοδο απο την κοσμοθεωρία που κυβερνάει τον κόσμο.
Τον κόσμο τον κυβερνάει το Κακό που συνυπάρχει με το Σκοτάδι.
Το Σκοτάδι είναι ο φυσικός χώρος των τυφλών.
Επομένως,η "Σέκτα των Τυφλών"είναι οι κυβερνήτες που μας επιβάλλουν φόβο,αμαρτίες και ενοχές.

Αυτοί είναι υπαίτιοι και υπερδύναμοι.

Ο άνθρωπος είναι ένας κόκκος άμμου στο Σύμπαν και προσπαθεί μέσα στην άγνοια του να συσχετίσει θεωρίες συμπαντικές για να αιτιολογήσει την ύπαρξη του.

Αυτή λοιπόν είναι η τρομοκρατική θεωρία περί Σκοτεινού Κακού που χειραγωγεί την ανθρωπότητα με κυβερνήτες τη "Σέκτα των Τυφλών".

Αυτή ακριβώς η εμμονή του παράφρονα πρωταγωνιστή Φερνάντο Βιδάλ Όλμος-συγγραφέα,θριαμβεύει και αποκαλύπτεται σε μια μυστηριώδη οργάνωση (Σέκτα των Τυφλών).
Η οποία με εργαλείο και προκάλυμμα την τραγική αναπηρία ως μέσο συμπόνοιας,κυριαρχεί και διευθύνει την παγκόσμια επιχείρηση που ραδιουργεί και επωφελείται σκοτεινά και ύπουλα.

"Ονομάζομαι Φερνάντο Βιδάλ Όλμος, γεννήθηκα στις 24 Ιουνίου 1911 στο Καπιτάν Ολμος, χωριό της επαρχίας του Μπουένος Αϊρες που φέρει το όνομα του προπάππου μου. Είμαι ένα εβδομήντα οχτώ, ζυγίζω γύρω στα εβδομήντα κιλά, έχω μάτια γκριζοπράσινα, μαλλιά ίσια και ψαρά. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: κανένα".

(Έτσι αυτοπαρουσιάζεται ο ήρωας μας).

Αναρχοσυνδικαλιστής,παρανοϊκή προσωπικότητα που μαγνητίζει και πείθει. Μηδενιστής με οξυμένη αντίληψη,κοφτερή σκέψη και ηγετική φυσιογνωμία του υπόκοσμου.
Κατορθώνει να ανακαλύψει την είσοδο στο άνδρο της Σέκτας και ολοκληρώνοντας τη συγγραφή της Έκθεσης του περί της Παντοδύναμης Τυφλότητας,αποδέχεται το Πεπρωμένο.
Δολοφονείται απο την κόρη του Αλεξάνδρα (επίσης παρανοϊκή) η οποία κατόπιν αυτοκτονεί για να ξαναγεννηθεί. Ίσως να ήταν και η Ιέρεια των Τυφλών.

(Παρεμβάλλονται τρομεροί συσχετισμοί περί τυφλότητας και δραμάτων με τις Ελληνικές παρακαταθήκες. Έχουμε επαγωγικά συμπεράσματα για τον Όμηρο,τον Οιδίποδα,τον Τειρεσία και φυσικά μια εύστοχη αναφορά και πλήρη ταύτιση με πρόσωπα και γεγονότα του πρώτου βιβλίου "το Τούνελ")

Θολωμένες σκέψεις σοφής καταληψίας απο Φερνάντο:
«Μου φάνηκε τότε ότι είχα πλήρη συνείδηση της απόλυτης μοναξιάς μου και του σκοταδιού που με είχε ερμητικά τυλίξει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ή, για να το πω καλύτερα, μέχρι τη στιγμή που προηγήθηκε εκείνου του ονείρου της παιδικής μου ηλικίας, ζούσα στην παραζάλη της έρευνάς μου, νιώθοντας να είμαι στο έλεος μιας τρελής έλλειψης συνείδησης. Οι φόβοι και ο τρόμος που είχα νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν μπορέσει να με εξουσιάσουν. Ολόκληρο το είναι μου έμοιαζε να έχει εκτοξευτεί σε μια τρελή κούρσα προς την άβυσσο, που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει. Μόνο τη στιγμή εκείνη, καθισμένος στη λάσπη, στο κέντρο μιας υπόγειας σπηλιάς που ούτε καν μπορούσα να υποψιαστώ τα όριά της, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, άρχισα να συνειδητοποιώ την απόλυτη και φρικτή μοναξιά μου. [...]. Και, έτσι, ονειρευόμενοι και για τους άλλους οι καλλιτέχνες, αυτά τα εύθραυστα πλάσματα, κατορθώνουν να αρθούν πάνω από την προσωπική τους δυστυχία και γίνονται ερμηνευτές και σωτήρες (πονεμένοι) του συλλογικού πεπρωμένου. H δυστυχία μου όμως ήταν πάντα διπλή, επειδή η αδυναμία μου, το παθητικό πνεύμα μου, η αναποφασιστικότητά μου και η αβουλία μου με εμπόδιζαν να κατακτήσω εκείνη τη νέα τάξη πραγμάτων, εκείνο τον Νέο Κόσμο, που είναι το έργο τέχνης• και κατέληγα πάντα να πέφτω από τις σκαλωσιές εκείνου του ποθητού οικοδομήματος που θα με έσωζε. Πέφτοντας, κακοποιημένος, και διπλά θλιμμένος, έτρεχα και πάλι να βρω τα απλά ανθρώπινα όντα».

Παράλληλα,έχουμε την τριτοπρόσωπη αφήγηση της ζωής και του παντοτινού έρωτα,του εικοσάχρονου Μαρτίν με την Αλεξάνδρα.
Προστάτης του Μαρτίν,ο Μπρούνο. Ως ήρωας,κρατάει τις ισορροπίες και χτίζει τη δομή βασικών στοιχείων της ιστορίας μας.

(Απίθανα Ασύλληπτη θεωρία. Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι,όλα αυτά που σου λέει ο συγγραφέας μπορείς να τα διανοηθεις; Και συνεχίζει..)

Ο Θεός,κοιμάται αρκετά συχνά και βλέπει εφιάλτες. Έχει διαταραγμένη ψυχή αφού ηττήθηκε απο τον Άρχοντα του Σκότους πριν απο την έναρξη της ανθρώπινης Ιστορίας.
Λόγω αυτής της ήττας καταλαμβάνεται απο κρίσεις τρέλας και έχει διττή προσωπικότητα.

Έτσι,ανυπόστατος και χαμένος,έχει επωμιστεί όλες τις τραγωδίες και τις καταστροφές του σύμπαντος.
Στη γη όμως,κυβερνάει απο ΠΑΝΤΑ ο Άρχοντας του Σκότους,ο νικητής, ο Πρίγκιπας του Κακού.
Την εποπτεία την έχει αναλάβει η "Σέκτα των Τυφλών".

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ;
ΚΑΤΑΠΛΗΞΗ-ΥΠΟΚΛΙΣΗ!
ΠΕΡΙ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΑΦΩΝ ΜΕ "ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ"

Διαβάστε το!

Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!

Stupendo.

کتاب چند لایه با شخصیت پردازی بسیار قوی
دوستش داشتم بخاطر، عصیانگری و تنهایی آلخاندرا ، سادگی و عاشق پیشگی مارتین و پارانوئیک و هزیان گویی فردینان، این دیوانگی فردینان چنان شوکه کننده و در بعضی جاها دردناک است که می خواهی از ترس این رنج فریاد بکشی، همه چیز گنگ و دیوانه کننده است و همین است که این شخصیت .پارانوئیک را جذاب و ترسناک می کند( یاد بیانیه اش درباره عدالت می افتم که اگر قرار بود عدالت مطابق این دیدگاه اجرا بشه بدا به حال قانون شکنان
ساباتو چنان زیبا این شخصیت روان پریش را به تصویر کشیده که آدم حیرت می کند، خیالبافی ها، هزیان گویی ها و از همه مهم تر کابوس های ترسناک فردینان چنان جذاب است که گاهی اوقات از وحشت خیس عرق می شوی، شاید این کتاب کابوس هایی است در بستر یک جامعه کابوس وار، در واقع ساباتو این دیوانگی و پریشانی را در بستر این جامعه جست و جو می کند، جامعه ای فاسد و از هم گسیخته که انسانهای اون هم دچار از هم گسیختگی و بی هویتی شده اند.

Una gran obra con la que lastimosamente no he logrado conectar.

Si bien identifico sus virtudes, para mí ha sido un golpe contra la pared. Mis expectativas eran totalmente opuestas, pues El Túnel es uno de mis libros favoritos, y esperaba encontrar un estilo similar, lo cual no ha estado ni cerca. Este libro parece escrito por una persona totalmente diferente. No comparte prácticamente ninguna similitud con El Túnel (al menos no muy explícita). Esto me ha generado primero una curiosidad algo escéptica y luego un rechazo moderado que me ha impedido disfrutar como se debe de esta historia.
El tan conocido Informe sobre Ciegos ha sido para mí un dolor de cabeza. Si bien en un principio me resultaba curioso, al final me ha hecho tediosa la lectura del libro porque no esperaba que este contuviese una historia casi independiente de lo que ya venía leyendo (la historia de Martín y Alejandra). No es que esto no me guste, pero justo ahora no quería leer un libro con este tipo de estructura porque vengo de leer ya unos cuantos que comparten esta característica de contar muchas historias. Lamentablemente esto me ha generado rechazo por este texto tan querido. Por último, este Informe sobre Ciegos en su desenlace se torna altamente surrealista y apocalíptico, detalle que no me esperaba y que podría haberme gustado en otro momento, pero que en este caso me sacó por completo de la narración, pues no esperaba algo tan extraño en un libro que llevaba una historia tan dramática.
En definitiva, me arruiné este libro con mis expectativas. Me hubiese gustado saber con anterioridad lo que me iba a encontrar aquí, pero eso hubiese ido en contra de mi creencia de que es mejor leer un libro sin saber mucho del mismo, así que es un punto muerto.
Como cosas que sí me gustaron: destaco ampliamente la narrativa de Sábato en esta obra, pues como dije al inicio, no me esperaba algo así. También disfruté mucho la historia de Martín, su relación tormentosa y triste con Alejandra, el relato de Bruno en la parte final; estos detalles sí que me han encantado, y gracias a ellos me he dado cuenta de que, afortunadamente, la culpa no fue del libro sino mía. No era el momento para leerlo, y espero en un futuro tener la oportunidad de volver a sus páginas para reconciliarme con él, porque estoy seguro de que en otra etapa de mi vida como lector podré apreciar de verdad su valor. Por ahora me quedo con El Túnel.
Si les interesa leer esta obra les recomiendo buscar con anterioridad un poco de información sobre el contexto del libro y las temáticas que abarca. Y también eliminar toda expectativa si es que quieren leerlo después de disfrutar El Túnel , pues es una obra con una propuesta narrativa diferente.

Un poco histórica, otro poco existencialista, unos pasajes surrealistas y macabros... y en medio de ese desorden literario está Alejandra. Oscura, distante, fría. Y del otro lado Martín, un varón sensible y demandante... un pesado.

Cuando empecé con el Informe sobre Ciegos me perdió un poco. Tiene momentos excelentes pero se me hizo largo. La ansiedad del siglo XXI me mata en estas novelas extensas. Siento que son varios libros en uno y hay que leerlo con paciencia.

Αυτό το διαμάντι πρέπει να διαβαστεί από όλους όσοι αγαπούν τη λογοτεχνία! Τη γνήσια λογοτεχνία, τη λογοτεχνίας της αλήθειας και της ιστορίας.

Ένα βιβλίο εξομολογητικό! Μια εξομολόγηση ανομολόγητων ιστοριών και σκέψεων. Μια κατάθεση ψυχής πονεμένων υπάρξεων.

Η αφήγηση ξεκινά από μια ιστορία αγάπης και έρωτα . Αμοιβαίου; Όχι! Φοβισμένου; Ίσως...

Η Αλεξάνδρα, μια γυναίκα ιδιαίτερη,μοναδική που αγαπά να μισιέται και να μισεί. Μια άρρωστη νευρολογικά κοπέλα. Μια καταχθόνια άβυσσος που προκαλεί πόνο και απελπισία.

Ο Μαρτίν, μια ψυχή πονεμένη, μισητή και ανύπαρκτη για τη μητέρα του. Κράτα για ολόκληρα χρόνια ένα τεράστιο φορτίο, συνοδευόμενο από ύβρεις. Έχοντας το ρόλο του ισορροπιστή προσπαθεί να περάσει πάνω από μια άβυσσο περπατώντας πάνω από ένα τεντωμένο σύρμα.

Δύο ψυχές που συναντιούνται τυχαία, ίσως κ όχι. Έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά που θα τα ανακαλύψουν σιγά. Η μοίρα τους οδήγησε στο ίδιο σημείο την ίδια στιγμή.

Μια σχέση εξάρτησης, νοσηρή, χωρίς ανταπόκριση. Μια σχέση εμποτισμένη με φόβο,ψέματα,μυστικά και κυνηγητό.

Συναντήσεις, αναβολές, ραντεβού υπό την πίεση του χρόνου. Συζητήσεις, αφηγήσεις άλλοτε ουσιαστικές, άλλοτε στοχαστικές, άλλοτε ανούσιες, χωρίς ειρμό κ συνοχή. Ξεσπάσματα, κρίσεις πανικού και ανασφάλειες.

Φερνάντο Βιδάλ Όλμος. Γοητεύεται από τη σκιά και το σκοτάδι. Ξυπνούν και αφυπνίζονται μέσα του θηρία που θέλουν να βγουν έξω ελεύθερα. Αυτά εμφανίζονται κάθε νύχτα την ώρα του ύπνου. Γίνονται ανεξέλεγκτα και καταλήγουν να τον εξουσιάζουν με εφιάλτες. Αποφασίζει να ακολουθήσει τη σέκτα των τυφλών.

Μια σέκτα καθοδηγούμενη από τον άρχοντα του σκότους. Μέσω αυτής ο άρχοντας κυριαρχεί και εξουσιάζει τους πάντες. Τα μέλη της λειτουργούν υποχθόνια καταστρέφοντας, αλλοιώνοντας και χειραγωγωντας τους ανθρώπους.

Ο Όλμος, εντάσσεται ως αναρχικός στη συμμορία 《αυγή》, μια κλεφτοσυμμορία με φιλελεύθερες απόψεις. Όλα τα κακά της ανθρωπότητος είναι δυνατό να καταπολεμηθούν μέσω της επιστήμης και της αμοιβαίας γνώσης. Μάχη ενάντια στις δυνάμεις του κράτους ώστε να καταγγελθεί η απάτη του Κλήρου κ να αναπτυχθεί η Λαϊκή παιδεία. Στην κοινότητα των αναρχικών εισρέει μεγάλη γκάμα της κοινωνίας. Διανοούμενοι, εγωκεντρικοί, αναλφάβητοι εργάτες, φασίστες ακόμα και παράσιτα. Ο Όλμος, είναι ένας σκληρός, ιδιοτελής,κερδοσκόπος, κυνικός και σαδιστής.

Τα όργανα της διαμειβονται περί φιλοσοφίας, περί θρησκείας, συνύπαρξη καλού και κακού,περί επιστήμης, εξέλιξης και προόδου, ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Απόρροια όλων αυτών, το κακό πάντα επικρατεί. Άλλωστε η ίδια η ιστορία το αποδεικνύει μέσω των βασανιστηρίων, των αποκεφαλισμών, των συνωμοσιών, των πραξικοπηματιών και των ιερών εξετάσεων.

Ο ήρωας βαδιζει προς τα άδυτα της σέκτας...Στα υπόγεια, σκοτεινά τούνελ όπου κυριαρχεί η βρομιά. Σε έναν κόσμο φρικιαστικό. Τον κατακλύζουν εφιάλτες και παραισθήσεις. Οδεύει στο πεπρωμένο του και στα όρια παράνοιας.

Η κατάληξη θα είναι μοιραία. Όλοι διατείνονται ήρωες που όμως θα βυθιστούν στο δικό τους σκοτάδι.