Sobre Héroes y Tumbas = On Heroes and Tombs, 1981, Ernesto Sábato

On Heroes and Tombs is a novel by Argentine writer Ernesto Sabato (1911–2011), first published in Buenos Aires in 1961, and translated by Helen R. Lane in 1981. Nineteen-year-old Martin Castillo is a boy from Buenos Aires trying to find his path in life. He meets and falls in love with Alejandra Vidal Olmos who with her father Fernando represents the "old", post-colonial and autochthonous Argentina, which is seen mutating amid a strange and unsettling "new" world.

تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و پنجم ماه آوریل سال2006 میلادی

عنوان: قهرمانان و گورها؛ ارنستو ساباتا؛ مترجم: مصطفی مفیدی؛ تهران، نیلوفر، سال1384؛ در599ص؛ شابک9644482689؛ موضوع داستانهای نویسندگان آرژانتین - سده20م

مترجم درباره ی رمان «قهرمانان و گورها» می‌نویسند: (باز هم قصه انسان است، که تضادهایش از هم دریده‌ اند؛ قصه انسان است، قصه مهربانی و پاکدلی است که بی‌رحمی‌ها و ترفندهایش مسخ می‌کنند؛ باز هم قصه انسان است: اسیر سرنوشت، محکوم جبر واقعیت‌های سرسخت گریزناپذیر، که از خود اختیاری ندارد؛ نمی‌توان او را محکوم کرد، نمی‌توان بر او حکم کرد؛ نمی‌توان در او داوری کرد، بل باید بر او رحمت آورد و گریست)؛ پایان نقل از مترجم

داستان «قهرمانان و گورها»، داستان «آله‌ خاندرا»، دختر زیبایی از یک خاندان ممتاز آرژانتینی، و سه مردی است، که زندگی‌شان به نحو غمباری با زندگی او، گره خورده است؛ نخست پدرش، «فرناندو بیدال»، که مشغله ی ذهنی غریبی نسبت به شرارت و تبهکاری، و بیش از همه نسبت به «آله‌ خاندرا» دارد؛ پس از او «مارتین»، عاشق جوان‌تر او، که رستگاری خویش را به بهای دست شستن از عشق خود به دست می‌آورد؛ سپس «برونو» است، یک فیلسوف و نویسنده، و دوست خانوادگی «آله‌ خاندرا»، که عشق به مادر را، در رابطه‌ اش با دختر او، یعنی «آله‌ خاندرا»، می‌جوید

تاریخ بهنگام رسانی 09/04/1399هجری خورشیدی؛ 13/01/1401هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

"Volevo tutto, ma forse non volevo niente"

La difficoltà di non sapere cosa scrivere per analizzare un libro tanto intricato, fitto, misterioso, surreale, folle e allo stesso tempo concreto, vero, reale.
Inizialmente Sopra eroi e tombe spiazza; ti ritrovi all'interno della storia all'improvviso e ti sembra di non possedere le informazioni necessarie per capire cosa stia succedendo, chi sia Martin e chi Alejandra. Pian piano però tutto si dipana, e le solitudini che si avvolgono tra di loro, per poi srotolarsi nell'oblio fatto solo di distanza e incomunicabilità, prendono forma, si incastrano a perfezione come tante tessere di un puzzle di mille e più pezzi: una tela stupefacente che sa di tango struggenti, anni violenti, immigrati, battaglie sanguinose, polvere da sparo e notizie sul giornale. C'è l'argentina del passato, fiera e passionale, custodita tutta dentro un cranio mozzato e conservato come una preziosa reliquia; c'è l'argentina dei primi del novecento, fra bande di anarchici, fantomatiche sette di non vedenti, e la Buenos Aires più tetra e cupa che si possa immaginare.
Ci sono talmente tante cose da non sapere che genere affibbiare a un'opera così, che ti racconta tutto e ti illude sia solo un incubo allucinato, per poi riportarti in superficie e assicurarti che sì, Martin e Alejandra, e Fernando e Bruno siano realmente esistiti. Li vedi, li senti, li percepisci umani, fallaci, imperfetti, crudeli, smarriti, soli. Ognuno con la propria storia e la propria versione dei fatti; ancora altre tessere del puzzle, altri pezzi di storia. Un mosaico assemblato da qualche divinità sconosciuta, o forse no, sono gli stessi uomini a costruire il proprio sciagurato destino.

*L'uomo che come un dio malinconico vede ogni cosa senza poterne fare esperienza opposto all'uomo incarnato, che condivide il male coi propri simili fino ad esserne accecato.
Se l'uomo, attraverso lo "spirito puro", ha tentato di esplorare l'universo delle idee, la sua vera patria sta in quella "regione intermedia e terrena, quella regione duale e lacerata da dove sorgono i fantasmi della finzione romanzesca. Gli uomini scrivono finzioni perché sono fatti di carne, sono imperfetti. Un Dio non scrive romanzi"*

Todo era tan frágil, tan transitorio. Escribir al menos para eso, para eternizar algo pasajero. Un amor, acaso. [...] Además no solo era eso, no únicamente se trataba de eternizar, sino de indagar, de escarbar el corazón humano, de examinar los repliegues más ocultos de nuestra condición (p. 149-150).

No miento al decir que Sobre héroes y tumbas es de los libros más hermosos, oscuros e intrincados que he leído. Sabía que sería un desafío leerlo, pues no es una narración fácil. Sin embargo, considero que el desafío bien vale la pena, ya que es una historia tan bien desarrollada, con unos personajes tan complejos, que te deja con un vacío y muchas preguntas luego de leerlo.

La historia se trata de Martín y Alejandra, dos muchachos viviendo en la Buenos Aires de Perón. Alejandra parece necesitar a Martín, y se inicia una relación amorosa/de amistad un tanto perversa. Desde el primer momento notamos que Alejandra es complicada, con muchos demonios que dificultan la vida de los demás. Su historia familiar es de locos, y su casa está plagada de cuentos de locura. Martín se enamora de ella, y se vuelve una relación obsesiva y dependiente. ¿Algún guiño a El túnel?

Con esta premisa, vemos a otros personajes buenos, malos, rencorosos y totalmente odiables que desfilan por las páginas de esta novela. Aunque la historia parece tratarse de Martín y Alejandra, para mí, los protagonistas son cuatro: los ya mencionados más Fernando y Bruno. Estos juegan un papel importante en la vida de Alejandra y en sus relaciones. Y sí, Fernando es absolutamente detestable. Vamos, el "Informe sobre ciegos" es de las cosas más surrealistas y fantásticas que se pueden leer, algo muy parecido a lo que es la personalidad de Fernando. Aunque, tal como él mismo dice:

Nada hay casual en el mundo de los hombres (p.251).

No es difícil comprender que Alejandra sea un poco loca, aunque es tan avasallante, que atrapa e ilumina a cualquiera. y es epiléptica, diría yo

Asimismo, hay asuntos políticos que convulsionan la Buenos Aires de los años 50, pero creo que es solo para poner en contexto la novela, y para dejar aparecer algunos pensamientos políticos  Borges odiaba a Perón y todo este movimiento obrero (?) . También se nos muestran los ideales nihilistas y pesimistas que frustan y entristecen a los personajes. Sábato es un maestro en esto de las cuestiones religiosas y lo mezcla con el nihilismo y la metafísica. Te hace cuestionarte todas las creencias del mundo. Te hace pensar en la temática que logra enloquecer a cualquiera: la oscuridad, los abismos, el silencio, los amores frutrados, la imposibilidad de las cosas, el yo desdoblado. Y esto me recuerda a lo que dice Alejandra:

Qué misterioso es el mundo. Solamente la gente superficial no lo ve (p. 72).

Resulta una cosa muy compleja, que solo es posible entenderla medianamente al leer la novela.

En Sobre héroes y tumbas hay infinidad de cosas narradas de forma poética, aunque, a veces, con palabras un poco demasiado complicadas. De verdad es una novela que te descoloca. Sábato es una especie de genio, de héroe. Y me encanta la referencia a El túnel y a María Iribarne, a Juan del Castillo y a los ciegos. Sí, definitivamente, nada es casual.

recenzie video: https://www.youtube.com/watch?v=EnbQ-...

تاریخ عفونی :

یاد جمله‌ی اول یادداشت‌های زیرزمین می‌افتم :« من بیمارم آقایان». گاهی فکر می‌کنم که ما میراث‌دار قرن‌ها کثافت تلنبار شده در دل تاریخیم‌. بیماری‌ای که دمل‌هایش کم کم دارد نمایان می‌شود. فقر، فقر، فقر. فقر معنا، سلامت روان، فقر زندگی. این کتاب ما بودیم و آنچه بر ما گذشت. زندگی عجین با تاریخ، سیاست، عشق، توهم، بیماری و مرگ. لجن‌مال شده �� غیرقابل درک و معلق در زمان، گویی که نمی‌دانیم متعلق به چه زمان و مکانی هستیم و یا در خیال سیر می‌کنیم یا واقعیت. از آدم چه باقی مانده که برای آن بجنگد؟ آیا دلیلی برای ادامه، خواهد بود؟
خواندن این کتاب برایم صد سال طول کشید. هزار اتفاق قابل پیش‌بینی و غیرقابل پیش‌بینی افتاد و بین من و این کتاب فاصله انداخت و باعث شد مدت بیشتری در جهنم ساباتو گرفتار باشم. من هنوز هم شک دارم که کامل بدانم که دقیقا چه اتفاقی در رمان افتاد، اما دل‌خوشم به این که گویا خود ساباتو هم دقیقا نمی‌دانست. با این حال این کتاب را می‌فهمم. با من زیست می‌کند در خواب، سینما، وقتی در کافه با رفقا بحث می‌کنیم، همچنان درگیر این کتابم. لااقل تا امروز که چند روزی از اتمام کتاب می‌گذرد. آلخاندرا را می‌بینم که دارد می‌سوزد و گویی تاریخ و رویاهاست که دود می‌شود و به هوا می‌رود. من هنوز این آتش را به چشمانم می‌بینم.

در آخر هم نهایتِ تشکر رو از همراهان و هم‌خوانان عزیزم، رویا و سعید دارم که بار این رمان رو بین هم تقسیم کردیم وگرنه احتمالا ما رو می‌بلعید.
این ریویووی نه چندان جالب و عمیق رو هم صرفا جهت یادگاری از این هم‌خوانی نوشتم، امید که بی‌آبرو نشیم.

فروردین هزار و چهارصد و یک

Well...I have a mixed feeling about this book.

The first half of the book, consisting in two parts - The Dragon and the Princess and Invisible Faces - was one of the most intense reading I had so far and I was thinking that this is worthy of a 5 stars rating.
But after that it's like you're reading a completely different book, wich can be a good thing, nonetheless, but I was captivated by the story between Martin and Alejandra and wanted to know more of that, thus I was a bit dissapointed by the second half of the book. It's interesting, but nothing compared with the first half, to me atleast.

Overall, a great book.

کابوسی بی‌انتها

n
آی خدایان شب!
آی خدایانِ ظلمات، زنا و گناه
سودازدگی و خودکشی!
آی خدایان موش‌ها و غارها
سوسک‌ها و خفاش‌ها!
آی خدایان بی‌رحم و اسرارآمیز
خدایان رؤیا و مرگ!
n

مدتی طول کشید تا لکنتی که در مواجهه با این شاهکار بر من عارض شد برطرف شود. نوشتن دربارهٔ این کتاب که روایتی است از «همه‌چیز»، اگر نه غیرممکن، بسیار دشوار است؛ خصوصاً برای منی که عادت ندارم بنویسم.

محور داستان ماجرای عشق آشفتهٔ مارتین و آله‌خاندرا است که در گفت‌وگوی مارتین با برونو روایت می‌شود. مارتین، پسری خجالتی و رو به درون، بچه‌ای ناخواسته که از «گنداب‌‌راه» مادرش به کثافت دنیا فروغلتیده است، برای رهایی از نکبت زندگی‌اش خود را به دست تقدیر می‌سپارد. طوفان سرنوشت او را در آغوش آله‌خاندرا می‌نشاند، دختری اسرارآمیز و پریشان، بازماندهٔ ‌دودمانی کهن و روبه‌زوال. همانند اکثر آثار ادبیات امریکای لاتین ارجاعاتی به گذشته و تاریخ در این رمان نیز به چشم می‌خورد، این‌جا از زبان پدربزرگِ فرتوت آله‌خاندرا که چیزی جز خاطرات اجدادش به یاد نمی‌آورد. با اوج‌گرفتن عشق مارتین و آله‌خاندرا که به تن‌آمیزی شورانگیز این‌دو می‌انجامد، فصل اول به پایان می‌رسد.

فصل دوم کتاب، آغاز فصلِ سرما است. آله‌خاندرا برای گذران زندگی در بوتیک مد و لباس مشغول به کار می‌شود و به تدریج از مارتین فاصله می‌گیرد . روابط پر راز ‌و رمز‌ آله‌خاندرا، مارتین را به ورطهٔ تردید می‌کشاند، تردیدی که رفته‌رفته به دره‌ای عمیق بدل می‌شود. مارتین که معشوقه‌اش را واپسین امید زنده‌بودنش می‌داند، خود را در گشودن معمای زندگی او ناتوان می‌بیند. روز جدایی سر می‌رسد. آله‌خاندرا مارتین را در میان شک و تردید و پرسش‌های بی‌پاسخ رها می‌کند. در انتهای فصل با اصرار مارتین، آله‌خاندرا از راز ارتباط با فرناندو(پدرش) پرده برمی‌دارد. این فصل دربردارندهٔ شاخصهٔ دیگری از ادبیات امریکای لاتین است: سیاست. هجومِ شومِ سرمایه‌داری به امریکای لاتین که با نشان‌دادن درِباغِ‌سبزِ «توسعه» و «پیشرفت»، ثروت و نیروی کار ملت‌ها را به تاراج می‌برد، به خوبی به تصویر کشیده شده است. اربابان سرمایه که دست‌ در دستِ تحجر دینی، آرمان‌های نسلِ جوان را تحقیر کرده و دولتی به ظاهرا چپ‌گرا که پیام‌آور یأس و تلخی است.



در فصل سوم که «گزارش دربارهٔ نابینایان» نام دارد، با ورود به فضایی وهم‌انگیز و سوررئال که برآمده از افکار فرناندو است، شکستِ محسوسی را در فرم و روند پیرنگ شاهدیم.[لازم به ذکر است که ظاهرا�� این فصل پیش‌تر به طور مجزا به چاپ رسیده است.] فرناندو که می‌پندارد نابینایان فرقه‌ای مخفی تشکیل داده‌ و کنترل همه‌چیز را به دست دارند، خود را مأمور می‌کند تا با نفوذ به درون فرقه مانع از انجام اعمال پلید آن‌ها شود. فرناندو در روند گزارش اطلاعاتی نیز دربارهٔ زندگی خود و سیر تبدیل‌شدن‌اش به موجودی پلشت می‌دهد. نگاهِ فرا-پوچ‌گرایانه به زندگی و روانِ پریشان‌اش او را در قامت فیلسوفی اهریمنی به تصویر می‌کشد که در خطِ فکری‌اش دو شعار برجسته به چشم می‌خورد: «هیچ چیز تصادفاً اتفاق نمی‌افتد» و «در رابطه با انسان، هیچ چیز تعجب‌آور نیست»

فصل چهارم با خبر قتل فرناندو توسط آله‌خاندرا و سپس خودسوزی‌اش آغاز می‌شود. مارتینِ نگون‌بخت که هجمهٔ مصیب از حد توان‌اش خارج است به دامان برونو پناه می‌برد تا به پاسخ پرسش تازه‌اش برسد:«چرا او خودش را کشت؟». برونو روشن‌فکری است فیلسوف‌مشرب که او نیز از داغ عشقی کهنه به مادرِ آله‌خاندرا در رنج است. زخمی که با مرگ آله‌خاندرا-بدیل جایگزین مادراش- سر باز کرده است. باقی داستان از زبان برونو روایت می‌شود. کودکی‌ای قرین محنت و انزوا، عشقی پاک که به خاطر جنایات فرناندو از دست می‌رود، کشوری که از پشت خنجر می‌زند و برونو که تماشاچی‌ِ منفعل همه‌چیز است. مارتین مبهوت از مصیبت وارده، چون روحی سرگردان به دنبال پاسخ است و هرنشانه‌ای او را آشفته‌تر می‌کند: آن‌جا که می‌فهمد معشوقه‌اش، واپسین امید زندگی‌اش، برای پول روسپی‌گری می‌کرده؛ آن‌جا که شاید گمان می‌برد که او با پدرش می‌خوابیده (زاویه‌دید روانکاوانه و عقدهٔ ادیپ). پایان داستان که بین وصفِ حال مارتین مدهوش و افتاده در مارپیچ نابودی و روایت سلحشوری و جان‌فشانیِ ژنرال لابایه و هم‌رزمانش در رفت‌وآمد است، حقیقتاً درخشان است.

ساباتو در این رمان به دست آن گدا در کابوس مارتین و فرناندو، جعبهٔ پاندورای این جهان را می‌گشاید و نمایشِ کابوسی بی‌انتها را به روی صحنه می‌برد که بازیگرانش تمامی دردها و زشتی‌ها است. فرقی نمی‌کند فرناندوی خبیث باشی یا مارتینِ مظلوم و پاک، همه محکوم‌اند که این کابوس را به نظاره بنشینند. از ساباتوی آنارشیست جز چنین صحنه‌گردانی‌ انتظار نمی‌رود. دربارهٔ قهرمانان و گورها قصه‌ای است نه فقط دربارهٔ «قهرمانان» و «گورها»، بلکه دربارهٔ «همه‌چیز». دربارهٔ وطن، آرژانتین، امریکای لاتین.

نقاشی از داوید آلفارو سی‌که‌ایروس، نقاش مکزیکی به نام بازتابی از یک جیغ*
David Alfaro Siqueiros, Echo of a Scream

La razionalità non è sufficiente per conoscere la totalità dell’uomo; solo attraverso l’arte -che sia la letteratura, che sia la pittura o la musica- che nasce dall’infelicità, è possibile riconciliarsi con l’essere umano, un essere costituzionalmente imperfetto, destinato alla morte. Questo è solo uno dei messaggi che Sàbato, massimo esponente della letteratura sudamericana, ci porge con questo romanzo, al cui centro è l’Uomo.
Fernando e Alejandra Vidal Olmos sono gli epigoni di due famiglie che hanno fatto la storia dell’Argentina, famiglie di militari che hanno combattuto e sono morti per la libertà e l’indipendenza dell’Argentina, di donne coraggiose pronte a grandi azioni, sacerdotesse e vestali destinate a custodire per tutta la vita il ricordo del loro amore, rinchiuso in una cappelliera. Famiglie che hanno generato gli Eroi padri dell’Argentina, quando la Patria era un ideale, uno Stato da edificare, le cui fondamenta sono state le loro gesta.
Fernando e sua figlia Alejandra sono il frutto finale, nato dall’incontro tra consanguinei, di questa stirpe di Eroi. E come dagli accoppiamenti avvenuti nei secoli tra membri delle famiglie reali sono nati eredi deboli e malaticci, così nella famiglia Olmos, che vive ricordando le gesta del mitico passato, sono nati, come frutti marci generati da piante antiche, Fernando e poi Alejandra, due esseri tormentati, condannati a convivere con un inferno interiore, con ossessioni, perversioni ed incubi, in cui realtà ed allucinazioni si mescolano in un “unicum” indistinto, come la melma che riempie le cloache esistenti nei sotterranei di Buenos Aires. Protesi, entrambi, verso il fine ultimo, come gli antichi Eroi di cui sono eredi, essi però che sono Eroi al contrario, Eroi del male.
Sono esseri tormentati, come tormentata è la Patria, l’Argentina, che, a partire dagli inizi del XX secolo, è sconvolta da repentini cambiamenti politici accompagnati da violenze civili inaudite, vere e proprie carneficine. L’Argentina, terra di emigranti che vivono nella solitudine e nella nostalgia della terra madre, un paese senza radici, dilaniato e fragile, caratteristiche che si esprimono nel tango, “un pensiero triste che si balla”.
Dopo viaggi nell’animo umano più inverecondo e ricolmo di feccia, dopo l’immersione nella crudeltà della storia della Patria, Sàbato, con la saggezza di un uomo quasi centenario, saggezza che ha tempra forte e radici antiche, lascia al lettore uno spiraglio di luce, un raggio timido ma resistente alle tenebre:”La nostra ragione, la nostra intelligenza, ci dimostrano continuamente che il mondo è atroce, motivo per cui la ragione conduce al pessimismo…Ma, per fortuna, l’uomo non è quasi mai un essere ragionevole, e quindi la speranza rinasce di continuo in mezzo alle sventure”.
E la speranza per il futuro della Patria è rappresentata da Martìn, un adolescente fragile e ingenuo, anch’egli tormentato nell’animo dalla presenza assenza di una madre fogna, che avrebbe voluto abortirlo. Martìn ha la vita segnata dal “disincontro” con Alejandra, con i tormenti dell’amore, della gelosia e dal desiderio di essere amato, desiderio che purtroppo rimarrà irrealizzato. Anche in lui, nel momento più buio e disperato, quando il fine ultimo è l’annullamento totale di sé, si accende la luce della speranza, sempre nella consapevolezza che l’uomo è “un essere addolorato e malato, condannato a vivere tra la terra degli animali e il cielo degli dei”.
Un romanzo che lascia il segno.

شاهکار.

_
قهرمانان و گورها و طراحیِ جلدش و نام ارنستو ساباتو مشوق و انگیزه ای است برای خوانش این رمانِ حجیم و عجیب و سهمگین و ترسناک. ترسناک نه به معنای وحشت، ترسناکیِ شخصیت ها و سرنوشت شان، ترسناکیِ فضاسازی های بدیعِ ساباتو، ترسناکیِ گورها و قهرمان هایش. حال بیاییم سراغ کلمه "قهرمانان". قهرمان کیست؟ آیا پیروزِ یک نبرد را می توان قهرمان نامید؟ این قهرمان بودن از دیدگاهِ پیروز است، از دیدگاه مغلوب قهرمانِ ما می شود یک منفور و جانی و خبیث و پلید. حال چرا قهرمانان در کنار گورها آورده شده؟؟ مگر غیر از این است که سرانجام هرکس مرگ و گور است؟؟ خواه قهرمان باشی و خواه هر کسی دیگر. سرنوشت یکی است، راه ها متفاوت است. یکی در جنگ می میرد، یکی خود جانِ خویش می گیرد، دیگری گلوله ای در مغزش فرو می رود و یکی دیگر هم در آتش و شعله سوزانده می شود. این همان جبری است که ساباتو در این کتاب از آن دم می زند، جبری که هیچ راه فراری از آن نیست، حتی عشق هم چاره سازی نمی کند، به همین دلیل عشق هم محکوم به شکست است. همانگونه که در صفحات پایانیِ کتاب، ساباتو عبارتی نوشته با این مضمون که آرامش و رهاییِ انسان در تنهایی اوست. وقتی قرار است سرنوشت مان به گور بینجامد پس چرا خود را به دردسر اندازیم؟ روح را عذاب دهیم؟ جسم را به ورطه ی نابودی بکشانیم؟ این همان دیدگاه اگزیستانسیالیستی است که ساباتو در شخصیت هایِ کتابش گنجانده.
کتاب چهار فصل دارد، هر فصل را می توان یک کتاب دانست، هم از لحاظ مضمون و هم از لحاظ راوی، بسته به شخصیتِ هر فصل، راوی عوض می شود، همینطور سیر زمانی در کتاب به هم ریخته است، گاه از اجداد و گذشته می گوید، گاه از حال و گاه عاقبت اندیش می شود. کتاب پر است از فضاهای سورئالیستی. اوج این فضا در فصل سوم کتاب است یعنی "گزارش درباره نابینایان" که پر است از فضاهایی مازوخیستی، وهم گونه و غریب که در اکثر کتابهای آمریکایِ لاتین مرسوم است.
کتاب از لحاظ ساختار بسیار سخت و پیچیده است، اگر با این نوع کتاب ها و فضاسازی ها آشنای�� لازم و کافی را نداشته باشید، کتاب برایتان گنگ و کسالت آور خواهد بود ولی اگر از شخصیت ها و فضاهای وهم آلود و سورئال و غریب خوشتان می آید این کتاب را بخوانید.
ساباتو علاوه بر این فضاسازیها به آرژانتین و جنگ ها و انقلاب ها و فضای سیاسی دوره های مختلف آن نیز میپردازد. به سراغ ژنرال ها و فرماندهان و افسران می رود، جایی که خون و جانِ آدمی به راحت ترین شکل ممکن بر زمین ریخته می شود، برای حفاظت از یک سر، سرِ یک فرمانده که با دیوانگی اش لژیون اش را به سوی مرگ روان ساخت. سری که بعدها باعث اتفاقاتِ عجیبی در یک نسل و خاندان می شود.
انسان از دیدگاه ساباتو پر است از رمز و راز و پیچیدگی که عوامل مختلفی نظیر وراثت، اجتماع، ناخودآگاهی و.. بر او تاثیر گذار هستند ولی در نهایت غایت اصلی قهرمانان، گورها هستند.

ernesto sabato tünel'de bireyin hayatla arasındaki bağın zayıflığını, bu bağın çözülüşüyle başlayan yabancılaşmayı ve nihayet kopuşu ustaca resmettikten sonra bu romanında açılıma gidiyor: bireyden topluma, insandan insanlığa. varoluş portresi bir panoramaya dönüşüyor bu romanla ama büyük bir sorun var bu noktada: varoluşçu felsefenin kendisi hayatın tüm karmaşasını açıklamakta yetersizken edebiyat temelinde bu nasıl başarılabilir?

dört bölümden oluşan romanın ilk iki bölümü bir aşk hikayesi etrafında ilerliyor. ufak tefek aksaklıklar olsa da bu aşk üzerinden, aşıkların karakterleri, hayat hikayeleri üzerinden, yaşadıkları toplum ve ülke üzerinden, ülkenin,arjantin'in, yakın dönem tarihinden, dünyadaki konumu üzerinden açılıyor hikaye. varoluşsal karanlık, şiddetle vahşetle, savaşla birleşiyor. güç ve iktidar mücadelesi, siyaset ve devlet denkleme dahil oluyor.

büyük sorunun, bütün bu olanların anlamının, amacının ne olduğunun arayışı içindeki sabato ikinci bölümden sonra hikayesini durduruyor ve "körler üzerine soruşturma" isimli bir bölüme yer veriyor. mükkemmel yazılmış bu bölüm romandan nispeten bağımsız. metafizik bir temelde, güçlü metaforlarla ilerliyor ve sabato karmaşanın ortasında durdurduğu hikayesinin, romanın ve belki üçlemesinin anlamını bu bölümde veriyor: bireyin üzerindeki şiddetli baskıyla kısıtlanmışlığı, mücadelesinin önündeki aşılmaz engeller ve büyük umutsuzluk.

dördüncü ve son bölümde geri dönüşlerle hikaye tamamlanırken, sabato'nun büyük sorusunun bu şekilde ne kadar karşılık bulduğu tartışmalı olarak kalıyor ama bir arayış romanı olarak kahramanlar ve mezarlar değerinden kaybetmiyor. sabato'nun aslen edebiyatçı-romancı olmadığını, birikimini ifade etmenin bir yolu olarak bu üçlemeyi kaleme aldığını da belirtmek gerek. şahsen büyük bir merak ve tam puan verme isteğiyle üçüncü romana başlıyorum.

Espectacular.