شوخی های کیهانی :
شاهکاری خیره کننده از یک نابغه به تمام معنا..
با شناختی که از کالوینو داشتم منتظر یک شاهکار تمام و کمال بودم، به خصوص با تم و موضوع و حجم کتاب، که خیلی برام از اول جذاب بود.
اوائل کمی گنگ و نامانوس بود و شوکه شدم و کمی مایوس، ولی ته دلم مطمئن بودم این کالوینوی لعنتی هیچ وقت ناامیدم نمی کنه..
کتاب، چیزی فراتر از یک کتاب بود.
ترکیبی شگفت از تفکر، خلاقیت، دانش، پوچی، طنز، تلخی، و دعوت به اندیشه...

به کتاب خوان های حرفه ای و عاشقان علم و اندیشه پیرامون مسائل ازلی و حواشی آفرینش و تکامل به شدت پیشنهاد میشه: کتابی فراتر از یک کتاب صرف، یک داستان قوی، یک حس خوب..
کتابی که شاید اصلا نشه اسمش رو یک کتاب گذاشت.

طراحی چاپ دوم نشر نگاه برخلاف چاپ اول، خیلی سطحی و زمخته.

اولین چیزی که در مواجهه با یه کتاب توجه رو جلب میکنه اسم هر کتابه. و کمدی‌های کیهانی یا cosmicomics انتخاب جذابیه. اسمی که خود نویسنده اینطور توضیحش میده که کلمه کیهانی بیشتر از این که معنای "فضایی" بده، تلاشیه برای نزدیک شدن به مفهومم کهنی از ارتباط با جهان. ارتباطی که هرچند برای نیاکان و گذشتگانمون خیلی راحت تر بوده ولی ما اینقدر ازش دور شدیم که حالا برای نزدیک شدن بهش نیاز به صافی‌هایی داریم و اینجاست که کارکرد کمدی مشخص میشه.
.
لینک طاقچه

کتابی بود که یا می‌شد واقعا دوستش داشت یا دوستش نداشت
مضمونی که نویسنده برای این‌ کتاب انتخاب کرده بود بکر‌ و جالب بود و فرضیاتی داستان گونه بودند در قالب حقایق نجوم. اما هیچ کدومشون قوت نداشتند. نه داستان پردازی قوی بود نه جایی برای ارایه حقایق علمی مونده بود. داستان فاصله ماه، دایی آبزی و دایناسورش کمی با پذیرفته های ذهنی ما قابل تطابق بود که بشه در قالب داستان آنها رو بگنجانیم اما بقیه داستان ها خیلی گنگ و پیچیده شده بودند. انگار توی‌ تب و هذیان گویی نویسنده سعی کرده چیزهایی یادداشت کنه. در مجموع ایده ‌ی خوبی بود اما خوب‌ پرداخته نشده بود.

Twelve dazzling stories from Calvino, where his ambition here was to create a ludic fiction that could reflect complex advances in science without losing his playful nature and sense of magic and lightness. The stories he wrote were direct attempts to assimilate new thinking in cosmology in recognisably human - and comic - dimensions.

Calvino prefaces his stories with a fact or hypothesis about the universe, then he moves on to get inside these vast abstractions, with his trademark qualities that give them a recognisable voice, which twists around the reader with a nimble and often humorous plot. Through his frequent fumbling narrator - the unpronounceable Qfwfq, Calvino makes the argument that there is no corner of the cosmos that cannot be enlightened by human imagination. And as imaginative writers go, Calvino was up there with the best
of them.

Trying to describe such a diverse and entertaining mix, in which he wrestles with chaos and order, the profound and the absurd, is enough to send ones head spinning full of stars. Who else could have come up with idea of scooping milk from the moon, and grumbling even before the
Big Bang! Calvino simply had no boundaries, he could go off in all directions, crossing the literary frontier into uncharted places to show anything is possible, if one simply opens the flood gates of the mind. How does one simply lump Calvino into a single category? it's almost impossible.

Although this wasn't the 'Complete Cosmicomics' (which features more stories plucked from other Calvino books), these original 12 tales were more than enough to enter Calvino's Universe and come out the other side with sheer delight. Even though this was my 8th Calvino, he's like a jack-in-the-box that never gets boring, no matter how many times you open the lid!

Faves -
A Sign in Space
Without Colors
The Aquatic Uncle
The Light-Years

داستان "فاصله ماه" واقعا یکی از بهترین داستان کوتاه هایی بود که خوندم.

Οργιάζουσα και εκρηκτική φαντασία από τον Καλβίνο. Μακράν αγαπημένη ιστορία αυτή με τίτλο "Έτη Φωτός". Σε αυτήν ο Καλβίνο περιγράφει εξαίσια την ανθρώπινη αλληλεπίδραση μέσα από τον χαρακτήρα του ο οποίος ταξιδεύει ελεύθερα στο σύμπαν και παίρνει feedback για τον εαυτό του και τις πράξεις του μέσω πινακίδων που υψώνουν οι διάφοροι γαλαξίες που τον βλέπουν. Πρόκειται για έναν ύμνο στον παραλογισμό τού πώς βλέπουμε τον εαυτό μας βασισμένοι στο πώς μας βλέπουν οι άλλοι, ο οποίος παραλογίσμός φτάνει στο ζενίθ του όταν γίνεται έρμαιο των δυσκολιών που προκύπτουν από την απόσταση που έχουμε ανάμεσα μας. Η λαϊκή φράση λέει ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί. Ο Σαραμάγκου υποστήριξε ότι κάθε άνθρωπος είναι μια σιωπή. Ο Καλβίνο ισχυρίζεται ότι κάθε άνθρωπος είναι ένας γαλαξίας που απέχει έτη φωτός από τους άλλους. Και μάλιστα αυτοί οι γαλαξίες βρίσκονται σε συνεχή απομάκρυνση ο ένας από τον άλλον με ταχύτητα ανάλογη της μεταξύ τους απόστασης. Το μήνυμα που λαμβάνει λοιπόν ο χαρακτήρας της ιστορίας από έναν γαλαξία δόθηκε πριν κάμποσα εκατομμύρια χρόνια και η απάντηση που εκείνος θα στείλει θα φτάσει στον προορισμό της έπειτα από άλλα τόσα. Αν τελικά η επικοινωνία μας γεννιέται μέσα από τόση μοναξιά και πασχίζει να εκπληρωθεί υπό τόσο αντίξοες συνθήκες, είναι να απορεί κανείς για τις κοινωνίες που φτιάχνουμε;
Ε;

leziz bir okuma oldu. calvino'yu yeniden sevdim, saydım. tüm anlatılar bulutlar üzerinde, bilgiç ve kendine, evrenine dair bir şeyleri öğrenmekten, üretmekten ve sarmaktan sıkılmayan bir öğrenci gibi hissettirdi. okuduğum ikinci baskıydı yani güncel basımda daha fazla öykü varmış. ona da bakmak gerekir. ayrıca calvino'nun birçok şeye dair bilgisi, arka kapaktaki qfwfq ile benzer nitelik taşımasına dair cümleleri de beni gülümsetti. yaşama dair bir şeyler vardı. yaşamdı kısaca. çevirmenin eline emeğine sağlık ayrıca, kendisini hemen araştırıp gözlem alanıma aldım, onun çevirilerini okumaya gayret göstereceğim. teşekkürler eren cendey.

Αυτο το βιβλίο ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Πρώτη φορά διάβασα Καλβινο και δεν ειχα ιδέα για τον τρόπο γραφής του αλλά με τίποτα δεν περίμενα να συναντήσω τόσο πρωτότυπα και διασκεδαστικα κείμενα. Πρόκειται για χιουμοριστικα διηγήματα που εξελίσσονται κάπου στις απαρχές του χρόνου, στο διαστημα ή στη γη πριν εκατομμύρια χρόνια. Η φαντασία του Καλβινο είναι απίστευτη, οι ιστορίες περιλαμβανουν ανθρώπους που απο τις βαρκες τους δινουν ενα σαλτο και βρίσκονται στη σελήνη, εναν δεινόσαυρο που ζει λαθραία ανάμεσα στους ανθρώπους, ενα απο τα πρώτα πλάσματα της στεριας που κρυβει απο τη μνηστή του οτι ο προπαππους του ειναι ψάρι και πολλά άλλα περίεργα όντα που ζουν στο διάστημα με εναν τρόπο που αντιτίθεται στη λογική μεν, προκαλεί άφθονο γέλιο δε. Ειδικά η ιστορία με τον τύπο που γράφει πινακίδες για να τις δουν οι μακρινοι γαλαξιες μετα από εκατομμύρια χρόνια και να σχηματίσουν την σωστή εντύπωση για το άτομο του, είναι απο τα πιο αστεία πράγματα που έχω διαβάσει. 4,5 αστέρια και θα εβαζα 5 αν έβρισκα ολες τις ιστορίες το ίδιο καλες, καποιες υστερουσαν λιγάκι.

همیشه مغز خلاق این بشر رو میستایم :)
داستان های خلاقانه و خوبی داشت اما مثل همه مجموعه داستانا داستان های سطح پایین تر هم توشون پیدا می شد. و هرچند که نویسنده نباید خود را تکرار کند و این حرف ها، اما چون سه گانه ی نیاکان ما یش (که فوق العاده بود) زیر زبان بنده امده(که البته رمان هستند) دیگر طعم های معمولی را

Puro toccasana per l'umore, "le Cosmicomiche" è una raccolta di dodici racconti scritti da Calvino che chiunque dovrebbe, a tempo perso, leggere e custodire gelosamente nella propria memoria.

Da “Tutti in in punto”, a “Lo Zio Acquatico” a “Gli Anni-Luce”, ho apprezzato moltissimo il modo ironico ed assolutamente unico attraverso cui l’autore riesce ad essere così preciso e condensato riguardo le nozioni da far apprendere come nella storia da far raccontare ai suoi personaggi, primo fra tutti Qfwfq – protagonista autobiografico della maggior parte dei racconti. L’idea dei nomi casuali è assolutamente geniale ed innovativa, e secondo me punta a rendere palese un prospetto di priorità che Italo Calvino ha assolutamente chiaro: non sono i nomi a rendere un personaggio quello che sono.
Ad Italo Calvino infatti non importa in queste storie del dettaglio “formale” che corpo e nome possono dare ad un personaggio, quello che vede l’iper-logica della creazione dei protagonisti chiave fondamentale per rendere un racconto accattivante, unico, chiaro nella mente del lettore: Qfwfq è un punto, è un dinosauro, è qualcosa senza forma, non è più nulla, è tutto, è un granello di una galassia e poi un mollusco nella sua evoluzione. Non c’è una logica temporale e cronologica, né una spaziale: tutta la logica si racchiude e si compatta nel filtro fisico, matematico e astronomico da cui parte ogni racconto e che rimane coerente solo alla scienza, piuttosto che alla tempistica di vita dei personaggi in sé.

Le Cosmicomiche non sono però solo questo, a mio parere. Esse sono soprattutto un esercizio di scrittura, un esercizio che ho visto presente soprattutto nell’ultima storia. “La Spirale” è, forse, uno dei racconti che più rappresentano il libro di Calvino, ed è come forma presente in tutto il racconto. È spirale la vita di Qfwfq, giovane, anziano e di nuovo giovane nelle varie partizioni che dividono la sua vita lunga miliardi di anni; è spirale la conchiglia che secerne il mollusco, una continuità di curve inconsapevolmente create dall’animale; ma è spirale anche la scrittura, in questo flusso di coscienza e questo rincorrersi rotondo di parole e frasi che scivolano fra le pagine dell’ultima storia quasi senza punteggiatura, senza un punto che ne divida le lunghe righe articolate dai pensieri di Qfwfq, continui e solo apparentemente privi dei redini del nesso logico. E così essi si rincorrono liberi, ed in essi sembra quasi di perdersi più e più volte, come se si stesse girando in continuazione attorno ad un concetto a cui però non si arriva mai, che sfugge come sfugge l’acqua sotto il corpo piccolo e senza forma di questo mollusco che è Qfwfq, questo mollusco che è la compagna amata e mai conosciuta, che sono tutti gli altri, impossibili da riconoscere e impossibili da conoscere, lui per primo, mollusco senza occhi, animale senza tempo, personaggio senza fine.

I kind of want to make some babies right now, just so I can curl them up and read them the history of the universe according to Calvino.

In questi racconti Calvino, partendo da singole nozioni scientifiche (come l'allontanamento delle galassie, o dall'estinzione dei dinosauri, o dall'evoluzione col passaggio dalla vita acquatica a quella anfibia... lascia campo alla fantasia e inventa racconti che parlano di tutt'altro, pur mossi da quella nozione come punto di partenza.

E si finisce a parlare dell'umanità, del desiderio di essere compresi e accettati, del corteggiamento, di tutto l'arco delle emozioni che possiamo provare.

Alcuni molto ben riusciti, altri assai meno.
Di sicuro una cosa che mi ha reso non agevole il godermi questo libro è stato che il "protagonista" Qfwfq è una sorta di entità atemporale, eterna, amorfa e in costante evoluzione... ma con caratteristiche che cozzano da un racconto all'altro, quando affronta aspetti diversi dell'universo, dell'eternità e dell'evoluzione.

E lo capisco, alla fine è vago sia il protagonista che ogni altra entità che incontriamo apposta perché questi racconti sono a sè stanti, sono cosmici ma anche comici, una sorta di favola sci-fi.
Però è una cosa che mi infastidisce non poco, e alla fine ogni volta cercavo di collegare il "nuovo" Qfwfq con le nozioni apprese riguardo i Qfwfq "precedenti", perdendomi sicuramente parte della gioia del racconto.