"dumneavoastră înşivă abia dacă eraţi o imagine incertă a unor ochi jalnici prin perdelele prăfuite de la fereastra unui tren, tremurul unor buze taciturne, gestul fugitiv de rămas bun al unei mănuşi de atlaz din mîna anonimă a unui bătrîn fără destin despre care niciodată n-am ştiut cine a fost, nici cum era, nici dacă n-a fost doar o amăgire a închipuirii, un tiran de batjocură care n-a ştiut vreodată care era dosul şi care era faţa acestei vieţi pe care o iubeam cu o patimă nesăţioasă pe care dumneavoastră nu v-aţi încumetat nici măcar să vi-o imaginaţi de teamă să nu aflaţi ceea ce noi ştiam prea bine, că era grea şi efemeră, dar că nu mai există alta, domnule general"

La început am comparat această carte cu un fluviu implacabil, care duce cu el spre infinit imagini şi trăiri atât de profunde şi de complexe încât am putea crede că nu aparţin acestei lumi. Acum, la final, mă corectez şi spun: această carte e un ocean. E statică şi, în acelaşi timp, în continuă mişcare. Valurile ei oscilează perpetuu între prezent şi trecut, între un personaj şi altul, iar acţiunea ei e stăpânită de flux şi reflux.

Ce înseamnă viaţa unui dictator? Este ea suma atrocităţilor comise cu bună-ştiinţă sau din capriciu? E teama permanentă de moartea livrată de mâna unui apropiat? E beţia dată de puterea nemărginită şi de adoraţia (falsă) a mulţimii? E singurătatea eternă a unui om care n-a înţeles niciodată ce e iubirea? Marquez ne spune, în stilul lui inegalabil, că viaţa unui dictator nu e nimic din toate acestea. Sau că, dimpotrivă, e suma tuturor.

Nunca Mas

Una figura enorme, il Generale, asserragliato in cupa solitudine nel suo palazzo del potere di un qualunque paese caraibico. Analfabeta, figlio di padre sconosciuto, soggiogato dalla madre e dalla moglie-suora, si affida alle profezie di maghe che leggono il futuro in catini d’acqua. Salito per caso al potere, è ossessionato e vede congiure e nemici in ogni dove. Si fida e affida a pochi sgherri, é attorniato da leccapiedi e adulatori.

Archetipo di tanti mostri-dittatori che hanno imperversato in Sudamerica e non solo nella seconda parte del secolo scorso. Torturatori, stupratori, assassini, repressori di interi popoli, di più generazioni, per un tempo che pare infinito.

Un atto d’accusa contro i paesi del nord, USA e GB principalmente, che spesse volte hanno sostenuto questi regimi orripilanti e/o hanno spolpato intere nazioni per tutelare gli interessi economici delle proprie grandi corporation o gli interessi geopolitici nel quadro della guerra fredda.

Un monito sempre attuale, perché i Generali sono ancora tra noi, in alcuni casi definiti con un più rassicurante “autocrate”.

Una scrittura lussureggiante che ti avvolge completamente e non ti dà respiro, un flusso di pensiero dall'inizio alla fine, blocchi massicci di frasi lunghissime che martellano storie, avanti e indietro nel tempo in alternanza di soggetto senza soluzione di continuità.




"...che l’unica vita vivibile era quella da mostrare, quella che noi vedevamo da questa parte che non era la sua signor generale, da questa parte di poveri dove c’era la scia di foglie gialle dei nostri incalcolabili anni di sfortuna e i nostri istanti inafferrabili di felicità, dove l’amore era contaminato dai germi della morte ma era tutto l’amore signor generale..."

It's hard not to distinguish the writer's infamous tone & subject matter in this sumptuous tale which might be the first time that a character study is so well meshed with the locale of his biography: "The Autumn of the Patriarch" in less than fifty sentences spanning pages & pages and a thick layering of symbols and leit motifs, tells the sad story of a mad tyrant ruler who, despite being bathed in power and glory, is nonetheless a HUMAN: he kills but suffers immensely and if the book were a painting (it kind of is: the words span an entire panorama... the Caribbean island is so fully described in words that convey both stagnation AND movement at the same time... fantastical magic and awful reality) it'd be an enormous canvas of colors, moods, unbelievable sights and smells; the flow of words, a literal bombardment of them, gives the novel its undeniable charm (Hey! the format is difficult... it really is more poetry than prose) & robust beauty.

ვიფიქრე, რომ უზარმაზარ რევიუს დავწერდი, მაგრამ აზრი არ აქვს. ეს წიგნი უფრო მეტია ვიდრე დასმული მძიმეები თუ არ არსებული დიალოგები, ეს წიგნი უფრო მეტია ვიდრე დიქტატურისა და ერთპიროვნული ძალაუფლების კრიტიკა. ეს არის წიგნი შუბლზე მარტოობა დაღდასმულ ადამიანებზე.
იმ მარტოობაზე რომელიც ქრისტემ განიცადა ჯვარზე გაკრულმა, როცა წარმოთქვა სიტყვები - "Eli, Eli Lama Sabachtani?!" იმ მარტოობაზე, რომელსაც გენერალი მთელი ცხოვრება გრძნობდა - იმ ადამიანურ გრძნობაზე, რომელიც ყველაზე მწარედ იწვნია, მაშინ როცა გაყიდა ზღვა და როცა თავის შემოდგომის ფოთოლცვენას მიახლოებული - მოგონებების გარეშე დარჩა, საკუთარი უძილობის ერთადერთ დარაჯად. იმ მარტოობაზე, რომელიც ღვთისმშობელმა იგრძნო, როცა საკუთარი შვილი ჯვარზე გაკრული იხილა და იმ მარტოობაზეც, რომელსაც ბენდისიონ ალვარადო გრძნობდა, როცა თავის შვილს ძალაუფლების მარტოობაში ჩაძირულს ხედავდა.

და პირველ რიგში ეს წიგნი გვეძღვნება ჩვენ იმ ელემენტარული ნაწილაკებს, რომლებიც გავურბით დე ლა ბარას მსგავს ადამიანებს, სამი გასაღებით, სამი ურდულითა და სამი ჯაჭვით ვიკეტებით კარების უკან და დავსტირით ჩვენს შუბლზე დასმულ სასჯელსა თუ სასოწარკვეთის მანუელა სანჩესს.

"ამ სამყაროს ფეხებზე ეკიდა ვიღაც მარტოსული, ნოსტალგიაში გადავარდნილი სამხედრო კაცის პირადი ტრაგედია."

"Um poema sobre a solidão do poder", assim lhe chamava García Márquez, que levou 17 anos a aprimorar a ideia deste livro, 7 dos quais a escrevê-lo: "escrito como se escrevem os versos, palavra por palavra".
Uma obra que não é de leitura fácil e nos deixa sem fôlego. Narrativa complexa composta por parágrafos excessivamente longos, e com uma pontuação que não aconselha pausas. Brincou com a geografia e o plano temporal, baralha-nos com um monólogo múltiplo, confuso, em que na maior parte do tempo não identificamos o narrador. A temática e a constante repetição de algumas expressões levam o leitor à beira do exaspero. Não se pense contudo que foi distração do autor, as repetições têm como finalidade o reforço da mensagem, são a pincelada final num quadro que é o retrato duma América Latina pródiga em tempos lendários de autoritarismo e ditadores delirantes.
Toda a obra de García Márquez evoca uma solidão peçonhenta que se cola às personagens - e a nós -como uma segunda pele. Até mesmo um ditador déspota a viver na sua mansão decrépita partilhada com vacas, galinhas e leprosos, acaba por conquistar a nossa compaixão quando lhe sentimos o vazio da alma, as ilusões vãs em que viveu, "os anos de infortúnio e dos instantes inapreensíveis de felicidade, onde o amor estava contaminado pelos germes da morte..." Um jogo de realidade/fantasia perfeitamente dominado pelo autor.
G.G.Márquez conhecia o Caribe ilha por ilha, cidade por cidade, este livro brota desse conhecimento e das suas próprias vivências. " É um livro raivosamente caribenho...um livro de confissão. O único que desde sempre quis escrever..."
O esforço que a que nos obriga não lhe retira de maneira nenhuma o brilhantismo da escrita febril a que nos habituou este homem; este génio criativo e mestre do realismo mágico.

Ainda alguém duvida da devoção desta humilde criatura a Gabriel García Márquez?

Un capolavoro, da leggere assolutamente: un 'esercizio' di scrittura che rasenta il funambolismo (in tutto il libro non c'è punteggiatura, in pratica sarebbe come una frase unica), trasporta il lettore nei grandi palazzi coloniali del sud America, alle cene con i generali, nei patios durante l'ora della siesta e lo scaraventa nel bel mezzo della ridda di pensieri del dittatore ormai anziano, a svelare quali sono i veri meccanismi e qual è la vera stanza dei bottoni che stanno dietro i regimi.
Poi, finito il libro, si torna in Italia, nel presente, e scusate se a questo punto vien da fare qualche associazione di idee...

"شعری درباره تنهاییِ قدرت"

گابریل گارسیا مارکز که به عنوان استاد رئالیسم جادویی شهرت دارد، داستان هایی خلق می کند که بر تخیل بنا شده اند. داستان‌های او اساسا ویژگی های خاصی دارند، از جمله اینکه در میان بومیان محلی عجیب و غریب، مردمانی با شخصیت‌های فراموش نشدنی و با نثری بدیع ساخته و پرداخته می‌شوند، و خواننده را به دنیایی می‌برند که در عین حال خیالی و واقعی است.
یکی از پیچیده ترین و جاه طلبانه ترین آثار گابریل گارسیا مارکز، خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار ، داستان درخشانی از زندگی یک دیکتاتور در کارائیب و فساد قدرت است. این رمان با به کارگیری سبکی نوآورانه و رویایی، مملو از توصیفات نمادین است، زیرا به وضوح دیکتاتوری در حال مرگ و گرفتار در زندان دیکتاتوری خود را به تصویر می کشد. از بخشندگی تا ریاکاری، خیرخواهی تا خشونت، ترس از خدا تا ظلم شدید، دیکتاتور در آن واحد بهترین و بدترین طبیعت انسان را تجسم می بخشد.
این رمان گابو بزرگ، به خاطر سخت خوانی و تاریک بودن شهرت دارد. خزان خودکامه به تاریک ترین موضوعات می پردازد ؛ یعنی درون ذهن یک دیکتاتور روان پریش. بنابراین طبیعی است اگر کسی قبل از خواندن این کتاب، دچار تردید شود.
این کتاب  از شش فصل بزرگ تشکیل شده است که هر یک از یک پاراگراف تشکیل شده اند. جملات می توانند در چندین صفحه ادامه داشته باشند و تقریباً منحصراً با کاما از هم جدا می شوند. همچنین در این جملات بسیار طولانی، صدای راوی می تواند از شخصیت دیکتاتور به شخصیت دیگری نظیر دانای کل یا سوم شخص تغییر کند.
این از نشانه های نبوغ گابو است که گاهی خوانتده کتاب با دیکتاتور احساس سمپاتی می کند. زیرا او مردی است که نمی تواند عشق را احساس کند و قدرتی که به دنبالش است برایش شادی نمی‌آفریند. او یاد گرفته که با آن ها و همه بدبختی هایی که شکوه و قدرت برایش به ارمغان آورده است زندگی کند، زیرا در طول سال های بی شمار عمرش دریافته که دروغ راحت تر از شک، مفیدتر از عشق، و ماندگارتر از حقیقت است.

کتاب از آنجایی شروع می شود که مردم برای یافتن جسد دیکتاتور خودکامه به قصر او می روند. آنها نمی توانند باور کنند که او مرده است، زیرا او قبلاً یک بار مرده و زنده شده است. اولین مرگ دیکتاتور زمانی بود که بدلش کشته می‌شود و او واکنش رعایای خود به "مرگ" خود را تماشا می‌کند. برخی غمگین شده و برخی جشن می‌گیرند. هنگامی که او دوباره ظاهر می شود، دست به اقدامات وحشیانه ای علیه گروه دومی می زند. بنابراین جای تعجب نیست که رعایای او در هنگام مواجهه با مرگش برای بار دوم، محتاط باشند. او به طور جادویی بیشتر از یک انسان عادی زندگی کرده است؛ چیزی حدود دویست سال. در نتیجه مردم با وحشت از خود می پرسند: آیا او اصلا می تواند بمیرد؟

تمرکز کتاب بیشتر بر ارائه تصویری از تغییرات روانی دیکتاتور، پس از اولین مرگش، در پاییز سال‌های زندگی او تا پایان عمرش است. البته همانطور که از این کلمبیایی نابغه انتظار دارید، کتاب بدون هیچ هشداری، در زمان به عقب و جلو میرود و پرتره ای از پیرمرد خودکامه، لایه به لایه در داستان تکامل می یابد.  

من نسخه صوتی کتاب را با عنوان خزان خودکامه و با صدای جادویی رضا عمرانی شنیدم؛ و باعث خوشبختی و افتخارم بود که آن را از دوستی خوش ذوق و مهربان هدیه گرفتم. به جرات یکی از بهترین کتاب ها و بهترین هدیه های زندگی ام بود. متشکرم ❤️

‏به شهادتِ تاریخ میگویم:
هرگاه روزگار خواسته است
تفكر فاسدی را رسوا کند
به او قدرت مطلق داده است.

ژان دو لا برویر

"خريفُ البطريرك،،رواية
خطب الديكتاتور الموزونة،،قصيدة لمحمود درويش
وكلاهما يخطان السيرة ذاتها!"

للوهلة الأولى،وربما تنتهي من الفصل الأول دون أن تفهم شيئاً،أو بمعنى أدق-مش عارف وين راس الرواية و وين رجليها!-وهذا بسبب كيفية صياغة العبارت،في طريقة فريدة من نوعها.
حقاً،لحتى هذه اللحظة،أقفُ عاجزة أمام عبقرية هذا الرجل -على الأقل- في كيفية صياغة الجمل،صياغة جمل طويلة جداً،بحيث أنه نادراً ما استخدم الفواصل والنقاط! ربما استخدم نقطة واحدة فقط في فصل كامل.
قرأتها بالعربية،،ويقول المُترجم أنه حاول قدر المُستطاع في نقل العبارات كما أرادها أو كتبها صاحبها تماماً.
بصراحة،كنتُ مُنسجمة في قرائتها أكثر مما انسجمتُ في قراءة مائة عام من العُزلة!

El Patriarca, Dictador Vitalicio, arbitrario y cruel está en su otoño.
Envejecido, solitario, deambula insomne, con su gigantesca hernia a cuestas, por su casona, en la se ven las señales del deterioro y el descuido: gallinas y otros muchos animales recorren sus patios y sus pasillos, dejando atrás sus detritus. Pero nunca ve a persona alguna: todos sus asistentes, conocedores de su carácter volátil y arbitrario, tratan de hacerse invisibles, de pasar desapercibidos, a menos que alguno de sus despóticos llamados los haga concurrir urgente, con el corazón en la mano. Es el precio maquiavélico; intuitivo en su ignorancia, siempre consideró que era más importante que Príncipe fuera temido a que fuera amado.
Sus paseos van acompañados de recuerdos de tiempos mejores, en los que paseaba luciendo sus mejores galas ante el temor reverencial de todos, o descargaba su alegre fiereza sobre sus víctimas ocasionales, disfrutando del terror que producía.
Pero ahora, sólo queda la permanente duda sobre si le mienten y lo engañan; queda la soledad.
Tal vez sólo el hedor de su cadáver logrará el milagro de que, siguiendo a los gallinazos, la gente se le vuelva a acercar.
Un libro que asocio con el tedio e indigestión que sentía mientras lo leía; pero habrá que reconocer el arte de GGM, que ha hecho que se mantenga vivo en mi memoria doce años después. Es tan insufrible que termina siendo buena.

— هنوز نمی‌دانستیم که مزورترین کسان، بلندترین فریاد زنده‌باد دلاور، سر می‌دهند، لعنتی‌ها، و زنده‌باد ژنرال می‌گویند.

Sobre um ditador,de 107 a 232 anos,que permanece no poder sem saber quando lá chegou.Foi pai de 5000 filhos.Tem um testículo inchado e orgulha-se das suas proezas sexuais...Tem tanto poder que até as rosas lhe obedecem...