Marquez neden çok iyi bir yazar sorusuna birçok cevap verilebilir ama verilecek cevaplar arasında kesinlikle “Başkan Babamızın Sonbaharı” üst sıralarda yer almalı. Bir diktatörün psikolojisi, saçmalıkları (ki bazıları o kadar tanıdık ki), hem ülkesine hem de kendine yaşattığı yıkım anca bu kadar iyi anlatılabilir. Tüylerim diken diken oldu, kızdığım, söylendiğim, ara vermek istediğim çok oldu. Kısa sürede bitirmek istemedim ama elimden de bırakamadım. Üstelik çok garip bir gündem ve psikoloji eşlik etti okumama. Umutla umutsuzluk arasında gittim geldim. Kısacası tokadı vurdu geçti. Uzun zamandır okuduğum bir romandan bu kadar etkilenmemiştim. Kolay bir okuma değil, Marquez’e başlangıç kitabı hiç değil ama çok kuvvetli.

خريف البطريق.. أو البطريرك

لا كاتب سوى ماركيز يستطيع كتابة ملحمة رائعة كهذه.
ومن لم يحب أدب ماركيز فلن تعجبه هذه الرواية.

تاريخ بلد منكوب.. "مملكة كآبة شاسعة".. مروي في سيرة حياة الجنرال، الحاكم المطلق للبلاد، والنسخة المكررة عن جميع الطغاة.

يكفيك من روعة أسلوب ماركيز أنك ستألف أحياء العاصمة، وستجول في أرجاء القصر الرئاسي وكأنه بيتك، والأهم أنك ستقع في التباس تحديد مشاعرك تجاه هذا الجنرال الحزين!

إنها رواية لا توصف فعلاً و لا يمكن كتابة الكثير عنها.

فقط اقرؤوها لتدركوا السبب.

أما عني.. فلن أشبع أبداً من أدب ماركيز، ولن أوفر جهداً لضم نسخ أعماله جميعها إلى مكتبتي. ♥️

The Autumn of the Patriarch by one of my favorite Latin American authors, Gabriel Garcia Marquez, was a very disturbing account of a most tyrannical dictator in the Caribbean as he faces the last days of his reign. Many years ago when we were vacationing in Mexico, we met this lovely couple from Mexico City in Puerto Vallarta. It was a delightful time as we became acquainted and one of the threads that drew us together was the beautiful literature of Gabriel Garcia Marquez that resonated with all cultures, and made for a lot of lively conversation. This is a tragic tale of unchecked power and the total loss of the ability to relate to reality. I could not help but compare this Nobel prize-winning novel to our current situation today as witnessed by the total separation and disregard of truth and reality. The flow of this novel is at times overwhelming as the sentences run on for many pages more with outstanding poetry than prose and the beautiful use of language. A true classic with many lessons for us today.

"The first time they found him had been at the beginning of his autumn, the nation was still lively enough for him to feel menaced by death even in the solitude of his bedroom, and still he governed as if he knew he was predestined to never die, for at that time it didn't look like a presidential palace but rather a marketplace. . . . ."

"It was hard to admit that that broken-down old man was the same messianic figure who during the beginnings of his regime would appear in towns when least expected with no other escort but a barefooted Guajiro Indian with a cane-cutting machete and a small entourage of congressmen and senators whom he had appointed himself with his finger. . . . "

"Similar evocations from his fasti of infamy did not twist his conscience during the nights of his autumn, on the contrary they served him as exemplary fables of what should have been done and what had not been done. . . . "

This is definitely not an easy read - mostly written in chapter length paragraphs and sentences running over several pages, and deliberately rambling, digressive and repetitive. However, after a while it becomes quite hypnotic, full of fascinating detail and reflective of the state of mind of the aged and increasingly lonely dictator at its heart, who is portrayed mercilessly and with the surreal exaggeration familiar from Márquez's other works. This is not a book I would recommend to newcomers to his work - 100 Years of Solitude and Love in the Time of Cholera are more accessible.

آه، مادر، بندیسیون آلواردو
.
پیرمردی بس سالخورده با لباس‌های راحتی در اتاق‌هایی مملو از تاپاله گاوهای سرگردان و نشخوار کن، و پرندگانی که از هر سو به سویی دیگر، از سرسرایی به دالانی در حال پروازند. گیج و منگ و ناباور. هوایی شرجی و گرفته و سنگین و البته متعفن. تنها و تنها و تنها....
آه ،مادر، بندیسیون آلواردو

آن کیست آن آن کیست آن؟
ژنرالی بدون نام با درجه‌ی ‘ژنرال عالم’ از یک کشور کارائیبیِ بی نام. با عمری بین 107 تا 232 سال، پدر حدود 5000 فرزند که همه عجول‌اند و هفت ماهه و ناقص به دنیا می‌آیند. ژنرال فرزند حرامزاده‌ی مادری پرنده باز است که در میان طوفانی از مگس‌های توالت و در درگاه یک صومعه متولد شده. در بدو تولد هم از بزرگی دو چیز با خود دارد. پاهایی بیرخت و عظیم و یک بیضه‌ی بزرگ و حجیم. بیضه‌ای که هر لحظه سوز می‌گیرد.
این قدرت را دارد که ساعت کشور را از 3 صبح به 8 تغییر دهند تا هوا روشن شود. چون از تاریکی وحشت می‌کند. گل‌ها را دستور می‌دهد چه زمانی غنچه‌هایشان را بشکفند. و گاو ها که مهمترین محصول این حکومت است. گاوهایی با برند مادرزادی ژنرال.

اگر قبلا صد سال تنهایی را از همین نویسنده خوانده باشید شاید برایتان به آن جذابیت نباشد. اما خواندنش هم خالی از لطف نیست.

گابو vs یوسا
اگر به ادبیات آمریکای جنوبی علاقه داشته باشید حتما این دو بزرگوار را میشناسید و دو کتاب مشهور ژانر دیکتاتور-لاتین شان را می‌بایست خوانده باشید. یکی گابریل گارسیا مارکز خالق همین کتاب پاییز پدر سالار و دیگری ماریو وارگاس یوسا نویسنده ی سوربز. در این دو اثر می‌توان دیدگاه نویسنده و طرز برخورد با یک موضوع را بررسی کرد. فعلا علیالحساب تصویر زیر گویای ضربه ای است که یوسا با نوشتن سور بز به صورت گابو زده:

n  
n  n  
n

ماجرا را به نقل از ایسنا می آورم:

ـ”سال 1976 بود که این دو برنده‌ی نوبل ادبیات در مراسمی که برای نمایش مستندی درباره‌ نجات‌یافتگان سانحه‌ی هوایی کوه‌های آند در مکزیکوسیتی برپا شده بود، یکدیگر را ملاقات کردند.
گفته می‌شود «پاتریشیا» همسر دوم و دخترخاله‌ی یوسا بین این دو دوست نشسته بود که ناگهان نویسنده‌ی پرویی رو به مارکز گفت: «خائن!» و مشتی را با دست راست، پای چشم چپ او خواباند.“ـ

گفته می‌شود دلیل این مشت دیدگاه های سیاسی است که یوسا داشته و از طرفی سرسپردگی گابو به دولت کودتا (فیدل کاسترو) و حمایت از اندیشه های کمونیستی آن زمان در آمریکای جنوبی. در نظر داشته باشید که فیدل کاسترو هم از دید بسیاری یک دیکتاتور محسوب می‌شود.


ماجرای فردوسی و دقیقی
دقیقی همشهری فردوسی، سال‌ها قبل از فردوسی سعی در به نظم در آوردن شاهنامه را داشته و بعنوان اولین حماسه سرای فارسی از او یاد می‌شود. کار را به تشویق دربار سامانی شروع می‌کند اما با قتل دقیقی توسط غلامش کار او نا تمام باقی می‌ماند. گفته می‌شود دقیقی به مرض بچه بازی یا شاهد بازی دچار بوده (فردوسی هم اشاره‌ی غیر مستقیمی به این موضوع می‌کند) و شاید به همین دلیل هم کشته شده باشد. از شاهنامه‌ای که دقیقی سروده هزار بیت باقی مانده، آن هم به سیاست فردوسی. فردوسی در شاهنامه‌ی خودش و جایی در میانه‌ی آن، این هزار بیت را با ذکر روایتی از خوابی که دیده است، عینا از دقیقی نقل می‌کند. گفته می‌شود مقصود فردوسی از این نقل آن است که خواننده تفاوت شعرش را خود دریابد. فردوسی قصد داشته هم یادی از دقیقی بکند و هم به خواننده بگوید که این است شاهنامه‌ای که من نوشتم و آن است آنچه دیگران نوشته‌اند. اگر شما هم اشعار فردوسی و دقیقی را بخوانید به تفاوت داستانسرایی و تفاوت حلاوت شعر ایندو پی می‌برید. و همین است که شاهنامه‌ی فردوسی را ماندگار کرده.
اما ربطش به پاییز پدر سالار چیست؟ همین ماجرا را من در ماجرای مارکز و یوسا و روایت‌هایشان از شاهان آمریکای جنوبی می‌شود دید.

پاییز پدرسالار vs سور بز
شخصیت اصلی در اثر ماکزتصویری را نشان می‌دهد که سراسر مالامال از پلیدی و خشونت است. آنچه افکار سیاه می‌خوانیم در او جمع شده است و هیچ جای رمان خواننده با ژنرال احساس نزدیکی یا غمخواری ندارد. در تمام طول رمان نفرت خواننده از شخصیت ژنرال بیشتر و بیشتر می‌شود. اعمال ژنرال و تصمیماتی که در امور کشوری و شخصی می‌گیرد مملو از زشتی است و اگر هم تصمیم پسندیده‌ای گرفته شود حاصل فشار یا ترغیب شخص دیگری است. مانند اصلاحاتی که ژنرال در اثر توصیه‌های همسرش –لتیشیا نازارنو- دست به آن می‌زند. ماجراها در پاییز پدر سالار حول یک محور می‌چرخند و نمی‌توان گفت اتفاقات غیر قابل پیش بینی و غیر منتظره‌اند. از همان ابتدا هم سرنوشت ژنرال مشخص است. در واقع باید شخصیتی که مارکز در رمان نشان داده را یک هیولا دانست. روایت سوررئال و جادوئی مارکز هم خواننده را کمی از این شخصیت دور می‌کند.
گابو تصمیم گرفته شخصیت و موقعیت را طوری طرح ریزی کند که بتوان آن را اشاره‌ای ضمنی به هر دیکتاتوری در هر جای دنیا داشت. از همین جهت است که دیکتاتور در این رمان بی نام است (تنها در یک جمله او خودش را ذکریا می نامد)، کشوری که در آن ماجرا رخ می‌دهد ناشناس است (تنها از این اطلاع داریم که یک کشور کارائیبی است) و عموما شخصیت ها (بغیر از بعضی استثناها) و اتفاقات هیچ ما به ازای مستقیم بیرونی ندارند.

در سمت مخالف یوسا تکلیف خودش را با شخصیت دیکتاتور مشخص کرده. دیکتاتور مورد نظر او در کتاب سور بز تروخیو است. دیکتاتور سرشناس دومینیکن. در سور بز گاهی شما برای بی کسی و ضعف تروخیو احساس همدردی می‌کنید. گاهی مهربانیش را می‌بینید و گاهی خشمش را. گاهی به او حق می‌دهید و گاهی از تصمیماتش برافروخته می‌شوید. کلا شخصیت تروخیو برخلاف سیاهیِ ژنرالِ مارکز کمی به خاکستری می‌زند.
ماجراها و طرز روایت در سور بز هیجان انگیز است. رفت و برگشت‌ها هدفمندترند. سور بز دارای یک اتفاق تاثیر گذار است که در انتها مخاطب با آن مواجه می‌شود و شاید کمی شوکه کننده هم باشد. اتفاقات در سور بز ریالیستی است و تا حدودی میتواند همذات پنداری را با شخصیت‌ها تقویت کند.
با آنکه مقایسه دو اثر میبایست جامع تر و کاملتر باشد اما به همین بسنده می‌کنم که:

n  آن مشت جای خوبی نشست.ـn

ترجمه
این رمان در زبان اصلی به گونه ای نوشته شده که خواندنش برای اسپانیولی زبان ها هم سخت بوده. عدم وجود پاراگراف بندی و نقطه و علائم نگارشی، عدم وجود یک راوی واحد و جهش های زمانی و روایی خواند این کار را در زبان اصلی هم با مشکل روبرو کرده چه برسد به ترجمه. از این رو برخی از مترجمان این کار را با اصلاحات نگارشی ترجمه کرده اند که مصداق عدم وفاداری به متن است و برخی دیگر سعی کرده اند هم رسایی و وفاداری را در کنار هم داشته باشند. نتیجه باز هم سخت خوانی اثر شده است. من ترجمه ی محمد فیروزبخت را خواندم که به هیچ وجه توصیه‌اش نمی‌کنم. ترجمه‌های دیگری که در دسترس بود هم یا سرخود تغییرات در متن داده‌اند یا شیوایی کافی را ندارند. اما گویا کار اسدالله امرایی به جا تر و کار بهتری است. تا چه در نظر افتد.

خلاص

Solo, il dittatore: che nessuno ama se non fingendo, per timore di rappresaglie. Solo, il popolo: sfruttato e vilipeso a capriccio. Ingannato, il dittatore: che viene strumentalizzato da chi gli sta accanto. Ingannato, il popolo: che vive di notizie contraffatte e leggende alimentate dalla propaganda. Illuso, il dittatore: che crede d'esser l'incarnazione di un grand'uomo, ma è solo un bambino che si balocca con il potere. Illuso, il popolo: che seguita a viver convinto di aver bisogno d'un potere forte per esser ben guidato. Una storia grottesca, che con sarcasmo dipinge efficacemente la figura del dittatore di ogni secolo e del suo popolo condiscendente.

Perhaps Marquez's most lyrical pitch-somewhat ironic given his reputation of one of the great romance novelists-'The Autumn of the Patriarch' is by turns a harrowing and yet beautiful account of the life of the practically immortal dictator, whose egotism fosters a god complex in his own mind; a man of interminable age and boundless power, the dictator is an exaggerate caricature of various real-life dictators and a warning to what happens when so much power is concentrated into the hands of a single man; by turns benevolent and malevolent, vindictive but forgiving, boundlessly paranoid despite the endlessness of his power,  cynical yet at times hopelessly sentimental, driven by lusts by made impotent by beauty, monstrous and yet still a man with innumerable flaws beneath the god-like reputation, 'The Autumn of the Patriarch' reflects on what happens when a man takes on the reputation and powers of a god.

Marquez's style, sans any normal sentence structure, reads like a series of impressions, of oft-unconnected links and thoughts, with constant changes of pace, tone and theme, the common link being the dictator's boundless cruelty, whether it be serving a unfaithful General as a meal at a banquet or cutting into pieces a man whose wife he has just violated. Yet, despite this, Marquez's descriptions are often vivid and poetic,

"They saw his afflicted face, his eyes overflowing with tears, the track of frozen poisons of its hair dishevelled by the winds of space as it left across the world a trail radiant with star debris and dawns delayed by tarry moons and ashes from the craters of oceans previous to the origins of earth time, there it is, queen, he murmured take a good look at because we won't see it for another century, and she crossed herself in terror, more beautiful than ever under the phosphorous glow of the comet with her head snowy from the soft drizzle of astral trash and celestial sediment."

At times the country in which the story has a beauty which is a boundless as the the ocean which surrounds it, yet at others it is dreary and dreadful, humid and claustrophobic, yet it never ceases to be magical underneath the lyricism of Marquez's prose; a kind of fairy tale dominated by a monster, whose shadow looms large over the story, 'The Autumn of the Patriarch' is perhaps the greatest of the Latin American dictator novels, a beautifully evocative yet terrifying account of a man who felt himself to be larger than the world he dominated.

خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار داستان یک دیکتاتوره. کتاب‌های زیادی در مورد دیکتاتوری‌ها و دیکتاتورها نوشته شده اما نوع نگاه این کتاب خیلی خاص و زاویه‌ی دیدش متفاوت با خیلی از کتاب‌ها راجع به این موضوع هست. شروع کتاب با مرگ دیکتاتور شروع میشه وقتی که مردم بعد از دیدن لاشخور‌ها با شک و تردید وارد قصر دیکتاتور میشن و با جنازه‌ای روبرو میشن که حتی نمیتونند اون رو شناسایی کنند نه به این دلیل که قابل شناسایی نیست، به این دلیل که هیچکدوم اون رو تا به حال ندیده‌اند. دیکتاتور پیری که عاشق مادرش هست و بسیار شکاک. کتاب سخت خوانه از این جهت که زمان و راوی مدام در حال تغییره و جملات و پاراگراف‌ها بسیار طولانی در نتیجه شما باید تمرکز بالایی داشته باشید و عجله نکنید تا داستان قشنگ در روحتون ته نشین بشه. ماجرای بدل دیکتاتور، همسر راهبه و تنها فرزند مشروعش برای من خیلی جالب بود. در مجموع کتاب سخت و شیرینیه. ه

El mismo García Márquez definía a El otoño del patriarca como la novela que siempre quiso escribir, así como la que más contiene rasgos autobiográficos. Lo cierto es que a mi me costó un mundo leerla, pues luego de que mi abuelo me la regalara con el fin de escuchar mi opinión, batallé para llegar al final. Me parece una obra complicada, por eso no la recomiendo para iniciarse con Gabo.

Márquez nos habla de la vida dictador despótico, teniendo a la figura de la muerte como principio de la obra, que habla de la idealización de los dictadores en América Latina, dentro de una visión de mundo fantástica, donde lo mágico y lo mítico permiten que las hazañas de este personaje carnavalesco se desarrollen. Así, el escritor destruye los límites y funde los espacios, haciendo que el tiempo gire alrededor del patriarca, que no pertenece ni al tiempo ni a la historia y que es un ser plenamente mítico, capaz de cualquier cosa para conservarel poder.

Este personaje es un ser lleno de augurios, que lo gobiernan, pues vive bajo la sombra de su muerte anunciada. Sin embargo, su poder es absoluto y su autoridad es incuestionable, ya que van ligadas a poderes extraordinarios, que hacen de su figura un mesías para el pueblo, que no parte ni de leyes, ni de tradiciones, sino del más puro autoritarismo, lo que hace que mantenga todo bajo control gracias al poder y la opresión, que le permiten manejar al mundo como a un títere.

Gracias a su carisma, se gana a los habitantes de su pueblo y, cual país latinoamericano, se afianza al mandato desde la fuerza, tanto así que su régimen se sostiene por la “pura inercia de una desilusión antigua e irreparable”, que surge tras perder su imagen mesiánica, construida por él y afianzada por sus seguidores. En consecuencia, solo le queda el bagaje de sus buenos años para seguir mandando, pues ha perdido toda chispa.

Además, Gabo hace un uso excepcional del tiempo mítico, pues el gobierno de este patriarca pareceir mucho más allá de la realidad, ya que se narra que su mandato comenzó con el descubrimiento de América y no tiene final, pues el pueblo se niega a desligarse de la figura opresora, que lo golpea una y otra vez. Para narrar esto, el escritor hace que el Patriarca mura una y otra vez, a la par que lo desdobla en Patricio, su lacayo, que es el reflejo de todo lo que el personaje principal detesta ver en sí mismo, representando así el poder detrás del poder y la imposibilidad de mantener la fuerza siempre.

A partir de allí, Márquez nos hace ver una evolución regresiva del Patriarca, que comienza siendo un mesías legendario, continúa siendo un tirano déspota y termina siendo un anciano solitario, que ya no puede con el mundo y que ha perdido todo lo que lo ataba a su preciado poder, quedándose absolutamente solo, luego de acabar con todo desde la crueldad. Por ello, a través de estos episodios, El otoño del Patriarca se arma como un monólogo colectivo, que va entre el pasado y el presente, permitiéndonos ver los errores cometidos. Valiéndose de un narrador como tú y como yo, que celebra la muerte de un dictador que ha acabado con todo lo que ama, el escritor habla de lo que es América Latina y de la influencia que tiene la represión sobre ella, mediante nuestros mitos y leyendas, en los que lo real y lo mágico se vincula con naturalidad, facilitando que figuras como esta se mantengan en el poder, bajo la promesa de la salvación.

En El otoño del Patriarca, Gabriel García Márquez hace énfasis en esa figura déspota, repetitiva en el continente, y en lo que somos como pueblo, partiendo de la base de que hemos vivido bajo el yugo de la opresión, desde Colón hasta Chávez. En definitiva, esta es una historia circular, cuya base es el perfecto antihéroe, que habla de la idiosincrasia del continente, del paso de la historia y de la construcción del poder de este largo del charco, que cada día se hace más vigente. A leer, no hay otro remedio para librarnos de aquello que nos marca.

یادم به خیر اسفند 89 این رمان رو میخوندم
وسط خدمت سربازی
مارکز کبیر
جادوگر بزرگ زمانه ما
بهترین قصه گوی قرن گذشته
تولدت مبارک
اگه بودی میشدی 93 ساله

finally i finished this book...so disgusting but admirable ...

"The Autumn of the Patriarch" is a remarkable and clear psychological portrait of a dictator, and beautifully written but it is despicable and terrible subject.
At first people loved him beacuse they thought and believed he has the power of healing. But his infinite power created a lot of political corruption. so ancient dictator remained alone and wandered in the empty palace with cows and hens.
it was an image of death and decay and fall.
"The Autumn of the Patriarch" isn't difficult to understand, it can be difficult to read because the style is so dense and rich.
but it is a unique and great book.
-----
when i read this book, i remembered :"The President" a film by Iranian director Mohsen Makhmalbaf!!!
n  n

Why is this my alltime favorite?

On the official site of the Nobel Prize there is a questionnaire, asking you to tell what is your favorite book from a Nobel laureate and why. I had a a moment of hesitation, whether to choose The autumn of the patriarch or Doctor Faustus by Thomas Mann, but deep in my heart I already knew, there was no doubt about it, that this was my pick. Ok, so basically the questionnaire, at least to me, was reduced to saying why it is my favorite. I wrote "any words would be superfluous", because when I was trying to review the events, the descriptions, the emotions back in my head, I realised that I can't do that. You can't describe this book. Words like Marquez himself said about it, like "literary, my most important book, the one that could save me from oblivion...", or "the writer that wrote One Hundred Years of Solitude finally decided to write what he wanted", does not, could not evoke the feelings that you get, I got, while reading this. Why did he said that about One Hundred... ? Because before it, he was a struggling writer, trying to find a publisher that would print his manuscripts, but he had a feeling about this one, he was convinced that the critics would give it a positive review, he just didn't know for sure that the public will have the same opinion, wich, ofcourse, they did. After he became famous throughout the world he could finnaly write with confidence, about what he really wanted, about The autumn of the patriarch.

He had the idea many years before. He first began writing it back in 1958 and, even thought he had written about 300 pages, he felt that the tone and the style he used were not suitable for what he wanted to write and throw it to the trash. Moreover, he interrupted the process of it to write One hundred.... Ten years later, in 1968, he started writing it again for the third time and he didn't stop, becase he found the perfect tone and style, a style so many people don't agree with and find it difficult.
It took him seven years to write it, but he thought about it for fifteen (nineteen for One hundred...). It is not the process of actually writing the book that takes him the most, so sad to use the past tense: took him the most, but developing the story back in his head and finding the perfect way to tell it.

The ideea of the book came to him in 1958, when the dictator of Venezuela - Pérez Jiménez - flew and escaped and two or three days after his fall at 4 AM, he saw an officer walking backwards, with his muddy boots and a machine gun, staining the carpet. In that moment, when was being discussed how the new government will be formed, he had the intuition of power, the mistery of power. As in all his books, the ideea came from an image, a vision: the image of and old, unimaginable old dictator who remains alone in a palace full of cows.
His intention was to make a synthesis of all latin-american dictators, especially those from the Caribbean. Juan Vicente Gómez exerted an intense fascination on him, thus "the patriarch" had more of him than from any other dictator. But it was not the character itself that interested Marquez the most, but the possibility to reflect on power. Absolute power, wich he always considered to be the greatest and most complex achievement of human being, and thus it summarizes both its greatness and its misery at the same time.

He took many liberties concerning time and chronology: one day, when the dictator awakes, he sees everyone with skull-cups, dressed up like valets from the playing cards, exchanging everything (iguana eggs, crocodile skin, tobacco and chocolate) with colored skull-cups. He opens a windows that faces the sea and sees the dreadnought left by the marines alongside with the three caravels of Cristofor Columb.
There is no exception with the geography aswell: The patriarch's country is indeed from the Caribbean, but it is a mixture between the spanish Caribbeans and the english Caribbeans: Barranquilla, Cartagena, streets from Panamá, places from the Old Havana, San Juan or Guaira aswell from the english Antilles, with hindus, chinese and dutch.

"A poem on the solitude of power", Marquez said about it.
Still, all this information and details are nothing compared to the experience you get, I hope so, while reading this. It is a monumental work, every word at its precise place, every change of voice and perspective it is like breath of fresh air.
To me it is his masterpiece, something that will never be equaled. When he recieved the Nobel Prize in Literature in 1982, in the background was being played the Piano Concerto 3 by Béla Bartók, wich Marquez had frequently listend to while writing the book. To me this is an evidence that The Sweedish Academy found this book as his masterpiece aswell.

Marques's friend, general Omar Torrijos, said to him 48 hours before he died: "The autumn of the patriarch is your greatest book: we are all just like you describe."

Many thanks to Plinio Apuleyo Mendoza for the information I've used above, wich I took from his book "The Fragrance of Guava"(conversations with Gabriel García Márquez)