Community Reviews

Rating(4.1 / 5.0, 100 votes)
5 stars
37(37%)
4 stars
35(35%)
3 stars
28(28%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
100 reviews
April 25,2025
... Show More
این کتاب را بخوانید اگر: 1) به آثار پست‌مدرن کوتسی و عدم قطعیت و بدل شدن سوژۀ نویسنده به سوژۀ نوشته‌شده و ارجاعات و تلمیحات فراوان علاقه‌مندید، 2) شیفتۀ دنیای داستایفسکی و جدال همیشگی شک و ایمان و تقابل نسل‌ها و کند و کاو در دنیای دیوانه‌وار انقلابیون هستید، 3) از خواندن یک ترجمۀ دقیق با فارسی پاکیزه و ویراسته لذت می‌برید.
من به‌شخصه به دو مورد اول هیچ علاقه‌ای ندارم و کتاب را صرفاً به خاطر مورد سوم خواندم و حظّ لازم و کافی را هم بردم!
April 25,2025
... Show More
Very feverish novel about, and completely in the line of the Russian writer Dostoevsky. Coetzee evokes a secret visit of the 49-year-old Dostoyevsky to Saint-Petersburg, after the death of his stepson Pavel. It is not clear to me what Coetzee had in view with this book: a tribute to the genius of Dostoyevsky (and at the same time, a portrait of his despair)? An attempt to dig even deeper into the human soul than the Russian grand master had already done? An exploration of the manipulation techniques that revolutionaries (here in the person of Nechaev) apply to other people, from their ideological glare? Or is it a therapeutic book, written after the death of Coetzee's own son? I fear that I do not know, but most probably it is all this at once. That makes it a very rich book, but I have to admit that I don't quite find it a real succes, being a bit too hermetically. Any way, it is a very atypical Coetzee, at least, very different from his earlier work.
April 25,2025
... Show More
"Desde que tuvo noticias de muerte de su hijo, en él ha ido menguando algo que considera firmeza. Soy yo el que está muerto, piensa; mejor dicho, yo he muerto, pero mi muerte no terminó de llegar."

He leído este libro por segunda vez confirmando una serie de realidades acerca de J. M. Coetzee. En primer lugar recordando que fue galardonado con el Premio Nobel de Literatura en 2003. En segundo término que se nota por qué se lo dieron.
Por último, que su narrativa es dinámica y convincente, ya que por momentos Coetzee nos sumerge, ya a partir de la primeras páginas en la vida desesperada de un Dostoievski autoexiliado en Petersburgo que busca obsesionadamente las razones de la muerte de su hijastro Pavel.
Si bien el hijastro de Dostoievski murió de causas naturales (Pabel era el hijo de su hermano), Coetzee reelabora el tema para adecuarlo a su novela, un libro que disfruté mucho y en donde Coetzee nos muestra cómo pudo influir la psiquis de Dostoievski para la creación de sus personajes.
Además de estos temas, Coetzee mezcla lo ficcional con lo biográfico o empírico de Dostoievski y la resultante es una novela atrayente, especialmente para aquellos que hemos leído a Dostoievski asiduamente.
Algo parecido pone en práctica el autor Peter Ackroyd en su novela "El diario de Víctor Frankenstein" utilizando los mismo elementos para desarrollar esa otra interesante novela.
En cuando a Dostoievski, en este caso Coetzee, como indico, utiliza parte de su vida y obra como los son el momento coyuntural de exilio en Europa que se impusiera el novelista ruso, previo a la publicación de "El idiota", de 1867 pero cruzando los eventos que en esta novela se emparentan con la filosofía de muchos personajes de la novela "Los demonios" de 1872 como sucede particularmente con uno de los personajes de "El maestro de Petersburgo", el anarquista que se relaciona con el verdadero, un revolucionario llamado Sergéi Necháiev quien alrededor de 1849 manda a asesinar a Ivanov, uno de sus miembros más por desobedecer sus órdenes que por soplón.
En base a este hecho verdadero, Dostoievski pertrecha la inolvidable novela "Los demonios".
De la misma forma, Coetzee inserta todo esto en la suya, mezclando situaciones de personajes con los de algunas novelas dostoievskianas como "Crimen y Castigo", puntualmente en la visita del Dostoievski ficcional a la comisaría que incluye un desmayo similar al de Raskólnikov en "Crimen y castigo", la similitud entre el oficial Maximov con Porfirii Petróvich, también de "Crimen y Castigo", los sucesos que involucran al Necháiev de Coetzee y que concuerdan con "Los demonios", a saber, la escena de la imprenta y su relación con los personajes Shatov y Verjovenski e incluso nombrando al último capítulo de su libro como "Stavroguin", quien también es un personaje clave de "Los demonios".
También aparecen aquí alusiones a la novela "Pobres gentes" y "El eterno marido" y muy puntualmente los sucesos de ataques de epilepsia que Dostoievski sufría realmente en su vida y que trasladó a otro de sus personajes célebres: el príncipe Mishkin en la excelente novela "El idiota".
En líneas generales es esta un novela como dije muy dinámica y que nos muestra la ductilidad del autor sudafricano a la hora de narrarnos historias, lo cual confirma, como sostuve previamente por qué es digno merecedor de un premio Nobel.
April 25,2025
... Show More
Scusi signor Coetzee, ma lo spirito di Dostoevskij dove me l'hai messo?

Se, al posto di Dostoevskij, usavi David Bowie (con ambientazione la zona attorno allo zoo di Berlino) oppure Robert Smith (con ambientazione l'interno di un armadio sul ciglio di una scogliera) che differenza potevano trovarci? La solita menata dei padri e dei figli: che noia... trasferiamoci tutti sull'isola del tesoro di Stevenson e beviamo una pinta di rum...

Troppa pedofilia latente: verità biografica o desideri da premio nobel?

Stelle nel cielo e fuochi a rispondere sulla pianura. Due regni che si mandano segnali.
(pagina 48)
April 25,2025
... Show More
this may be coetzee's most ambitious and richly layered novel, seemingly his most personal (his son dead at twenty-three from his own falling accident). while the book triumphs on many levels, not the least of which being the emotional candor he would had to have mustered throughout the writing of it, this is hardly his most powerful work. much of the intense, unabashed rawness of his other (earlier & later) stories is spared here, replaced instead with a contemplative perspective, perhaps not as acute in its impact, though much better suited for the tale told. coetzee's adeptness at melding together historical fact, classic fiction and a distinctive present is nearly breathtaking. few writers have a body of work as consistently strong throughout as john maxwell's, he is unquestionably one of modern literature's finest authors.
April 25,2025
... Show More
" به سوگوارانی می اندیشید که در مرده پایی شان به خوردنی ها و نوشیدنی ها هجوم می برند. نوعس وجد و سرور در این کار نهفته است. رجز خوانی برای مرگ : هنوز دستت به ما نرسیده است "

به نظرم همین یه خط کافیه تا مشخص بشه با چه کتابی و با چه نوع طرز فکری رو به رو هستیم .
استاد پترزبورگ از دید من داستان مردی که هم به علت از دست دادن پسرش یک حس گناه میکنه که حاضر به اعترافش هم نیست . و در تمام کتاب تلاش می کنه به نوعی با ایجاد یک شبهه زندگی در آخرین محل اقامت پسرش ! زمان های از دست رفته و نبودن هاش رو جبران کنه
از طرفی با مردی رو به رو هستیم که تازه بعد از، از دست دادن عزیزش گویا متوجه شده که چرخ زمانه می تونه همچین سناریویی رو هم پیش ببره ! یعنی جووان ها می میرند و پیر ها زنده می مونن . و بار درک این حقیقت ساده اون قدر بر روی دوش مرد سنگینی می کنه که ، افکلر و احساسات و عقاید مذهبیش هم درگیر میشه . تعلیق پر کشش این داستان و همین دنیای ذهنی آشفته چنان جذابیتی برای من داشت که بعد از مدت ها یک کتاب رو یک نفر خوندم .
من از کوتسی چیزی نخونده بودم. برای همین نمی تونم قضاوت کنم اون دسته از دوستانی که این اثر رو جز اثار متوسط این نویسنده می دونن . ولی به نظر من صرف حضور داستایوفسکی به عنوان ضدقهرمان این رمان ، هر شیفته به این آدم بزرگ رو ترغیب می کنه چند ساعتی با این رمان خلوت کنه و ازش نهایت لذت رو ببره .
April 25,2025
... Show More
Кутсе неслучайно е един от критически най-одобрените англоезични автори. За мен е истинска мистерия защо у нас почти не се издава, тъй като тази книга - Майсторът от Петербург - за мен е цяло стъпало в еволюцията на литературата. Представям си какви са другите му романи.

Много ми се иска да кажа няколко думи за важността на тази книга. Първо, много се радвам, че прочетох Бесове на Достоевски преди нея. Защото "Майсторът от Петербург" си играе с биографията на Достоевски по доста скандален начин. Кутсе инкорпорира смъртта на собствения си син в биографията на Фьодор Михайлович, като в романа убива доведения му син Павел по начин, който е сходен със смъртта на сина на Кутсе през 1989 г. (въпреки, че историческата фактология е, че Павел умира 20 години след Достоевски). Фейк фикционализираната смърт на Павел е спусъкът, който ражда творческия процес около Бесове в романа, което също е изкривена аналогия от историческата фактология, но ще ми трябва цял час за да обясня подробно. Затова ще кажа накратко:

Да драг-енд-дропнеш собствената си трагедия в биографията на Достоевски, за да създадеш притеснително изследване върху неведомите пътища на творчеството, което за всеки от нас е неразделна част от вътрешните ни бори, дори и да не го осъзнаваме. Не знаех, че книгата е затова, но сега когато я прочетох - се радвам, че не знаех, защото може би нямаше да я прочета, тъй като в момента не ми се четат новаторки литературни подвизи. Но какъв бонус, че сама ме намери ;)

Много сърцепронизваща книга. Маги О'Фаръл прави нещо подобно в прелестната си книга Хамнет, но много по-немощно от Кутсе.
April 25,2025
... Show More
Skaitydama niekaip negalėjau apsispręsti, ar čia Coetzee, ar Dostojevskis, ir pirmą kartą supratau, kad jiedu turi panašumų: slogutis, ateinantis iš nežinios, ar žmogus negali, ar visgi nenori būti geras, niūrūs ir visai nevaikiški vaikai, suaugusio žmogaus nenoras ar nebegalėjimas patirti meilę, ir neviltis nuo pat kūrinio pradžios iki pat pabaigos, kurios ir norisi išvengti, nes tiesiog per sunku, ir nesinori palikti, nes labai jau ji žmogiška.
April 25,2025
... Show More
Мрачен епизод от живота на Достоевски, отразяващ демоните на автор и протагонист и параноичната атмосфера в Русия, написан в стила на Достоевски. Чрез измисления образ на осиновения му син Павел, загинал млад при мистериозни обстоятелства, Кутси търси истината и се опитва да разбере смъртта на собствения си син.
April 25,2025
... Show More
I was a reader adrift in a sea of books, having abandoned three other books halfway through before picking up this one, but JM Coetzee (as always) brought me safely to shore. Even then, however, it was touch and go until about the midway point, where Dostoevsky's grief over the death of his son reaches a dizzying peak, after which the book transforms into something else entirely, with all the threads drawing together, being woven together, until the breathtaking final chapter is reached.

The question, as always with some of Coetzee's later works, is how much of his own experiences has he woven into the story, his own son having fallen from an 11th floor balcony of a Johannesburg flat in 1989? How much of fiction is truly fiction? And conversely (viewing Coetzee as a reader) how much do readers read an author's life into their books? It is an idea Coetzee explores through Dostoevsky in this book, both as a reader of Dostoevsky (or so I would assume) and as a writer of fiction. Without discounting the exploration of grief, I could also see the argument for The Master of Petersburg being a 200-page exploration of writer's block. Did Coetzee chronicle his own life in works like Summertime to deter anyone from someday writing works of biographical fiction about him? Way to beat them to the punch.
April 25,2025
... Show More
Visų pirma, šią knygą jau seniai buvau nusižiūrėjęs, tiktai buvo kilę abejonių ar verta pirkti, ar patiks, o gal nelabai. Nes juk būna, kad nusiperki knygą ir atrodo tikrai patiks, bet pradedi skaityti ir kažkaip nuomonė kardinaliai pasikeičia. Visa tai nutiko ir su šia knyga. Tikėjausi, kad bus tikrai išsamus aplinkos bei veikėjų charakterių aprašymas, tačiau viso to pasigedau. Apie Peterburgą ir veikėjus supančią aplinką, buvo parašyta labai paviršutiniškai.
Nors pati knygos idėja man patiko. Veiksmas knygoje vyksta 1869 metais rudenį. Iš Vokietijos į Peterburgą atvyksta sielvartaujantis tėvas, norintis išsiaiškinti savo įsūnio mirties priežastis. Apsistoja įsūnio nuomotame kambaryje pas viena pagyvenusią moterį ir dėvėdamas jo rūbus stengiasi išsiaiškinti dėl kokių priežasčių jaunuolis mirė.
Beskaitant knygą, pamažu supranti, kad tėvas tai Fiodoras Dostojevskis. Knygoje gilinamasi į vaikų ir tėvų konfliktą, vyro ir moters nesantuokinius ryšius. Knygoje pilna machinacijų būdingų slavų tautoms, vyrauja revoliucijos nuotaikos, bandymas kovoti už savo įsitikinimus. Kurinys įdomus, perskaityti verta, tačiau nemanau, kad išliktų atmintyje ilgai.

https://www.facebook.com/miciausknygos

April 25,2025
... Show More
«Pago y vendo: ésa es mi vida. Vendo mi vida, vendo la vida de los que me rodean, los vendo a todos. Soy un Yakóvlev que comercia con las vidas de todos.»


El ritmo, la perspectiva, los diálogos, un personaje atormentado y el desnudo discurrir del subconsciente... La mímica es perfecta, es como estar leyendo a Dostoyevski.

Biografías de Fiódor Mijaílovich las hay por montones, estudios sobre sus obras y su influencia ni se diga, referencias a sus personajes y libros dentro de otros libros ni hablar, pero novelas, donde el escritor ruso aparece como personaje y no como el autor en la portada, hasta donde sé, sólo existe una: El maestro de Petersburgo.

Y aunque novela, en cierto modo también es una biografía, de características muy propias y mucho más audaz y compleja que aquella famosa de Stefan Sweig a modo de estudio psicológico: Para desvelar a su personaje, Coetzee le ha insuflado vida, lo ha hecho andar, hablar, actuar y pensar; creando una situación y tiempo hipotéticos (los hechos que relata la novela jamás ocurrieron), lo obliga a mostrársenos tal cual fue, a pensar y actuar como el Dostoyevski histórico lo habría hecho en esas particulares circunstancias, a ser tal como era.

La historia está repleta de referencias a sus personajes y obras, no se puede reprimir una sonrisita al reconocer una situación, episodio o carácter determinado, lo que constituye una delicia extra para el lector dostoyevskiano.

Además, como temas muy propios de Coetzee, la narración nos adentra y denuncia la sinrazón y barbarie del nihilismo ruso de finales del siglo XIX, esa doctrina (si acaso puede llamársele así) que insta a destruirlo todo sin proponer nada constructivo a cambio, y que de forma bastante inocente (o estúpida) asume que, ya aniquiladas las ideas e instituciones del pasado, la humanidad (así como los economistas neoliberales dicen del mercado) ha de autoregularse a sí misma y podrá ser feliz. Tema que, con mucho más detalle y como todo un profeta, el mismo Dostoyevski desarrolló en su novela Demonios.

Y claro, como no podía faltar, aquí y allá repartidas, el Nobel de Literatura nos da otras tantas leccioncitas de escritura; puestas en boca o en la cabeza del gran Dostoyevski, a través de las observaciones de circunstancias y sobre todo de las personas con que va interactuando, y analizando también el poco talento de su hijo Pável, el ruso y el sudafricano nos enseñan qué y qué no, cómo y cómo no es que un escritor se pone a escribir y construye sus historias. Hay que desnudarse y desnudar a los demás, con lucidez y total desvergüenza, sin pudor y sin miramientos, conscientes de que para descubrir la verdad hay que decirlo todo.

No es un oficio fácil. Porque no es fácil descubrir y desenterrar las monstruosidades propias y de los seres a quienes amamos, y justo de eso, en gran parte, es que se nutre la literatura.

De hecho, ésta es quizá una de las ideas principales en que se mueve la novela: el atribulado Fiódor no será capaz de entender qué es lo que en verdad lo retiene en Petersburgo y por qué es que no puede acercarse a su querido Pável hasta que, derribado ya el pudor y la vergüenza, decide o consigue figurarse a su hijo tal como debió ser y no como él hubiera querido que fuera o se lo imaginaba, por mucho que pudiera dolerle y haciendo a un lado todo el amor que le tenía.

El mismo Coetzee, al atreverse a novelar a personaje tan extraordinario, a mostrar sus grandes virtudes y escabrosas taras, a causa y a pesar de su admiración, está dando la pauta. La gesta se figuraba descomunal, pero J.M. Coetzee lo logró magníficamente.

Me encanta Coetzee, adoro a Dostoyevski, ¿qué más podría pedir?
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.