In the introduction to Summer in Baden-Baden, Susan Sontag mentions The Master of Petersburg in relation to Tsypkin’s work. Being on a Dostoevsky-themed streak, and wanting to read everything written about the man anyway, I immediately ordered Coetzee’s work. I finished Tspykin’s exceptional novel only a week or so before starting Coetzee’s, so it was still fresh and alive in my mind when I began reading The Master of Petersburg. Perhaps it was the beauty of Tsypkin - so vivid to me still - that made me react with such vehement dislike to the first chapters of Coetzee’s work. It struck me as the antithesis to Tspykin: insincere, forced, superficial, the work of a professional novelist who decided to write a novel based on a theme. I could both see the ideas that Coetzee had, and feel him striking the wrong chords – or, at least, they did not resonate with me. It made me genuinely sad to read it, and part of me just wanted to put the book down (which happens to me very rarely). Yet I didn’t. I kept on reading, and eventually the story held my interest enough to make the reading more enjoyable. The novel never truly took off, though; it was awkward in places, marred by the occasional cliché, and Coetzee’s aim and vision overall were obscure – at least to me - to the point of nonexistence. It certainly did not reach the artistic heights of Summer in Baden-Baden; and, unlike Tsypkin in that work, Coetzee conveys no compelling sense of urgency in writing. Coetzee’s son died at 23 in a mysterious falling accident, and the idea of falling hovers over the novel; all the stranger, then, that it left a naturally empathetic and sentimental reader like myself untouched.

Or perhaps, just perhaps, my low estimation of the novel has more to do with the fact that I neither accepted nor appreciated Coetzee's portrayal of Dostoevsky.

De Meester van Sint-Petersburg is een korte roman van Coetzee waarin Dostojevski de hoofdrol speelt en die bijna meer Dostojevskiaans is dan de romans van Dostojevski zelf.

De schrijver reist in deze novelle vanuit Dresden terug naar Sint-Petersburg om de persoonlijke bezittingen van zijn overleden stiefzoon op te halen. De jongeman is gestorven na een val, maar het is niet helemaal duidelijk of de jonge Pavel vermoord is (en zo ja: door wie), of het zelfmoord betreft dan wel een ongeval.

In elk geval: vanaf de eerste bladzijde schept Coetzee een zeer Dostojevkiaans universum. Er is stank en smerigheid, armoede, miserie en rijk scala aan verhitte emoties. Te midden van al dat moreel verval, corruptie en vuile manieren verschijnt er uiteraard een vrouw die het toonbeeld is van reinheid en mededogen.

Behoorlijk indrukwekkend hoe Coetzee dit doet, alhoewel hij er voor mij niet helemaal in slaagt om de spanningsboog tot het einde vast te houden ...

Едно голямо НЕ от мен.

Keista keista knyga. visų pirma nesuprantu, kaip Pietų Afrikoje gimęs ir augęs rašytojas nusprendžia aprašinėti Rusiją ir jos žymius žmones ( šiuo atveju Dostojevskį)? Gal ir ne pats tinkamiausias laikas diskutuoti apie rusišką gyvenimo būdą, kultūrą, tačiau kalbėsiu tik apie šią knygą. Vienu žodžiu, nepavyko. Tema aiški ir nesusijusi su konkrečia tauta - tėvų ir suaugusių vaikų santykiai: ką jaučia vaikas, kai netenka vieno iš tėvų , o jo vietą užima kitas; kaip tai atsiliepia jo vėlesniam gyvenimui? Galu gale, kaip tėvui išgyventi vaiko žūtį, supratus, kad jo "nelaimės" pojūtis jį nuvedė keistais keliais. Nors autorius ir Nobelio literatūros premijos laureatas, bet šį kartą jo kūryba nesužavėjo.