رسید. آیا هیچ وقت می توانیم کسی که عاشقش شده ایم را بشناسیم؟ آیا عشق دوطرفه، فقط سوءتفاهمی خوشحال کننده است؟جواب این سوال هارو شما میتونید توی این نمایشنامه بهش برسید . در واقع این نمایشنامه نگاهی فلسفی به عشق داره و خیلی جالب و خوندنی هست.

اولین كتابی كه از اشمیت خوندم. به توصیه یكی از دوستان. قلمش خوب و روون بود و ظاهرا خوب بلده كه خواننده رو به هیجان بیاره و غافلگیر كنه. هرجند از دید من داستان می تونست كه یه مقدار آروم تر پیش بره و اینقدر غافلگیری توش زیاد نباشه.
در كل كتاب خوبی بود. من به بقیه پیشنهادش میكنم. خوندنش خیلی طول نمیكشه. شاید یك ساعته تموم شه

یک روات اشمیتی از عشق :))

کتاب ایده ی خیلی خوب و داستان غافلگیرانه ای داشت. مثل "خرده جنایت های زناشوهری"
کم کم دارم عاشق این نویسنده می شم.
این کتاب مکالمات هوشمندانه ای داشت که تو مرز سرزنش، تمسخر، محبت و همدردی نوسان دارن

نمایشنامه ی خیلی خوبی بود! مثل دو سه تا کتاب دیگه ای که از این نویسنده خوندم ظرایف و ایده هایی توی این نمایشنامه هست که به اون رنگ و بوی خاص اشمیت-گونه می ده...

لارسن – خبر نگار قلابی - و زنورکو – نویسنده برنده جایزه نوبل - دو تا شخصیت ماجرا هستن که طی ملاقاتی کوتاه رودر روی هم قرار می گیرن و در مورد آخرین کتاب نویسنده "عشق ناگفته" صحبت می کنن. تم ماجرا کشف راز دلباختگی (یا به تعبیری عشق) هست که از دیدگاه دو مرد بررسی میشه. دو مردی که ظاهرا به هم ارتباطی ندارن ولی به تدریج پرده از رازشون برداشته میشه...

گرچه پایان بندی کمی غیر واقعی و توذوق زننده ست ولی داستان تا انتها پر کشش و گیراست. از دیالوگ ها میشه کلی نقل قول درآورد. ترجمه هم که عالی!... پس بخونیدش!...

چقدر غافگیری های داستان و شگفت انگیز بودنش در عین سادگیش رو دوست داشتم:-) این دومین کتابیه که از اریک امانوئل اشمیت می خونم؛ تو این دو اثر واقعا دوستش داشتم و دوست دارم بقیه آثارش رو هم بخونم.

اولین نمایش‌نامه بود که از ایمانوئل اشمیت می‌خوندم و‌دوسش داشتم. هر لحظه به حدس و‌گمان وادارت می‌کرد که ضربه‌ی بعدی چطور می‌تونه وارد داستان بشه. ترجمه‌ی خوب شهلا حائری و بعضی جملات خوب، لذت کتاب رو‌دو چندان کرده بود. جز آخر داستان بقیه روایت خوبی داشت.

3 star
نوای اسرار آمیز، نام آهنگی از اداوارد الگار هست که اریک امانویل اشمیت اثرش را به نام آن مزیّن کرده است..‌ ( در داستان مادام پلینسکا و راز شوپن به علاقه و دلبستگی اریک امانویل اشمیت به موسیقی پی بردیم)
داستان دو خوانش و دریافت متفاوت از عشق، به یک زن که تفاوت های عشق ورزی بین فرهیختگان و افراد عادی جامعه را مشخص می کند را بیان می کند
این داستان صرف نظر از اینکه به بیان نامحدود عشق ورزی زنان می پردازد بیان می کند که در عشق زنان بیشتر از مردان امکان سازگاری با معشوقشان را دارند به بیان دیگر، زنان آن گونه عشق ورزی می کنند که مردانشان می خواهند
یک طرف داستان یک ادیب برنده جایزه نوبل است که بعد از آشنا شدن با زنی و عشق ورزی با او به این نتیجه می رسد که دوام عشق بین آن دو صرفا با جدایی امکان پذیر است( نگاه متفاوت اهالی تفکر و اندیشه)... نویسنده که نامش در داستان زنورکو هست می گوید، عشقِ ما اول حیوانی( جنسی) بود اما بعد از اینکه از هم جدا شدیم والاتر و پالایش شد. آن وقت ما در مورد ادبیات، فلسفه و هنر حرف می زدیم... نویسنده روابط جنسی ناشی از عشق را تکانه های مبتذل می خواند( مانند نیچه، تولستوی، گاندی و...) و با جداییش از هلن می خواست عشقش را پایدار تر و متعالی تر کند
در طرف دیگر شخصی به نام لارسن( که نامش هم یک اسم پرکاربرد در فرهنگ کشورهای اسکاندیناوی است که بیانگر عامی بودنش است) است که او یک رابطه احساسی که عموم مردم با عشاقشان دارند، با هلن برقرار کرد و در این داستان با زنورکو تفاوت و نوع دوست داشتنش عیان می شود
اما هماهنطوری که اشاره شد، داستان با وجود غافلگیری های پی در پی، به ظرفیت بی حد و حصر زنان در عشق ورزی می پردازد و می گوید که اگر زنان کسی را دوست داشته باشند، می توانند آن طور که او می خواهد عشق نثارش کنند و این یک موهبتی است برای زنان

کتاب جالبی بود و خیلی غافلگیر کننده بود.دقیقا وقتی امکان یه چیزی رو نمیدادی اتفاق می افتاد.همچنین پر دیالوگ های جذاب بود که آدم رو به فکر فرو میبرد.

" یک چیزی که برام تو دروغگوها جالبه اینه که نمی‌تونن حقیقتو نگن "

اصولا علاقه چندانی به نمایشنامه‌ها ندارم ولی خب نوای اسرارآمیز رو دوست داشتم. گرچه واقعا با شخصیت‌های داستان ارتباط زیادی برقرار نمی‌کردم و نمیتونستم طرز تفکرهاشون رو هضم کنم (که البته قرار نیست یه نفر طرز تفکر همه آدم‌ها رو هضم کنه) اما داستان روند خوبی داشت و در حجم کوتاهش چندین و چند بار خواننده رو غافلگیر می‌کرد. بعضی حرف‌هاشون هم خیلی جالب بود. البته واضحه که همیشه با هر دو شخصیت داستان موافق نبودم. بعضی حرف‌ها و جواب‌هاشون به همدیگه هم طنز خاصی داشت که گاهی لبخند رو به لب آدم می‌آورد.

به نظرم دیدن نمایش این نمایشنامه میتونه خیلی لذت‌بخش‌تر از خوندنش باشه.

" اقای زنورکو بهتون میگم در آدم بیماری که در شرف مرگ است،چی از همه درد آورتره. اینکه کسی رو که دوست دارید، خیلی قبل از اینکه بمیره از دست می‌دید "

اشمیت نویسنده‌ی دل‌نشینی ست -هر چند همیشه حس کنم که نوشته‌های‌اش «اصالت» ندارند. این‌جا داستانِ یک نویسنده‌ی نوبل‌بُرده و گوشه‌گزیده را، و ملاقات‌اش با خبرنگاری که انگار زیاد می‌داند را، طوری تعریف می‌کند که کتاب‌اش را راحت و یک‌سر بخوانی. گره‌ها و غافل‌گیری‌هایِ معمول‌اش را بلد است کجا خرج کند. آثارش، اگر قدری کم‌تر فلسفه‌بافی‌های کلّی کند و حکم‌های یونیورسال را ( درباره‌ی تقریباً همه‌چیز ) در اثرش بگنجاند، بهتر هم می‌شود

-در عشق چیز یاد گرفتنی وجود نداره.
+چرا. دیگری...