علارغم اینکه شاید متن این نمایشنامه، یا شاید هم تقریبا همه نمایشنامه های اشمیت، زیادی #سس_ماستی هستش و اینکه بعضی از چرخش های داستانی و غیرمنتظره اون، حداقل برای من، پیشبینی پذیر بود، این نمایشنانه خیلی به دلم نشست. جدای اینکه معمولا به طرز باورنکردنی ای محتوای کتابایی که میخونم اغلب مناسب حال و اوضاع هستند، دیدگاه جالب اشمیت به زندگی رو، از خلال روایت های شخصیت های نمایشنامه هاش، خیلی دوست دارم و به دلم میشینه. نوای سحر آمیز واقعا داستانی زیبا داره و خواندنی. داستانی از عشق مکمل و متناقضِ دو مرد نسبت به یک زن با دو چهره.

من کلا نمایشنامه نخونده بودم تاحالا. اولینش مهمانسرای دو دنیا بود. و امروزم نوای اسرارآمیز.. ولی از خوندن نمایشنامه پشیمون نشدم. قلم خیلی خوبی داره. میدونه چطور خواننده رو غافلگیر کنه. خیلی سریع و در یک آن ذهنیت خواننده و چیزی که به عنوان آخر داستان تو ذهن خواننده نقش بسته رو تغییر میده. شخصا از اینکه انقدر سریع مسیر داستان عوض میشد شوکه میشدم..

حقیقت بی‌قواره است. محدود می‌شود به چیزی که هست. دروغ ظریف و هنرمندانه است. واریاسیون‌های متعددی خلق می‌کند که نغمه‌ی اصلی را مثل یک معمای اسرارآمیز می‌پوشاند.

در هوای سکسی 21 فروردین تهران، توی کافه بهشت خونده شد.

از این مدی که باب شده و همه میخوان
«دوست‌داشتنی» باشند متنفرم. آدم خودشو به هر کس و ناکسی می‌ماله، کاسه‌لیسی می‌کنه،واق‌واق می‌کنه،مثل سگ‌ها پاشو بلند میکنه، می‌زاره دندوناشو بشمرن...«دوست‌داشتنی»، چه تنزلی!...

جز کتابایی بود که واقعا لذت بردم ازشون...و مثل خیلی کتابایی که دست روزگار متناسب با حال و روزم در راهم قرار میده... نمایشنامه‌ای که ضربه پشت ضربه به خواننده وارد میکنه و در سطح احساسی خیلی بالایی قرار داره...
قسمت هایی از کتاب که واقعا لذت بردم :
"وقتی از خودتون سوال می‌کنید کی هستید، وقتی زیر آسمانی با ستاره‌های بی‌شمار و بی‌صدا از خودتون می‌پرسید کی هستید، این هیکل ارزان و پت و پهن وسط این کائنات متخاصم یا حداقل بی‌تفاوت کیه، جواب می‌دید که <من اریک لاردن> هستم؟ و با این چند هجای احمقانه راضی می‌شید؟"
" نمی‌فهمم چطور میشه عشق رو ابتذال خوند."
"یک‌ آدم از یک آدم دیگه چی می‌خواد؟ چون کسی جوابشو نمی‌دونه آدم‌ها به معاشرت با هم ادامه می‌دن."
" _در عشق چیز یادگرفتنی وجود نداره.
_چرا دیگری..."
"عشق دوطرفه یعنی چی؟ دو رویایی که اتفاقی با هم جور در می‌آن، یک سوءتفاهم سعادتمند، البته یک سوءتفاهم دو طرفه..."

درخشان و هوشمندانه.
اشمیت با کمترین ابزار (دو شخصیت و یک صحنه) هنرمندانه از پیچیده ترین عواطف انسانی حرف می زنه و.سخت ترین سوالات زندگی رو کنکاش می کنه. نمایش ریتم خوبی داره و پر از غافلگیری ه و همون چیزیه که می خواهید: همیشه یک قدم جلوتر از شماست.

انگار که برای ادای دین به یک قطعه موسیقی نوشته شده باشه.

من نمایش رادیویی زنده‌ی این نمایشنامه رو تو جشنواره‌ی تئاتر فجر ۳ سال پیش دیدم، و صدالبته بسی لذت بردم. کلیت داستان(ابتدا و انتها) رو یادمه و یادمه که این کلیت چیز جدیدی نبود برام. اون‌چه ازش به یاد دارم، روایت داستان، رو شدن لایه‌های شخصیتی قهرمانان داستان و پیشروی و همگرایی‌شونه که برام خیلی دلچسب بود. اگر یه‌نفر یه‌کم حواس تحلیلی داشته باشه و حین دیدن، آگاهانه پیشروی شخصیت‌ها، عوض شدن جاهاشون، هم‌دردی‌هاشون، تقابل‌هاشون، جابه‌جا شدن نقش‌هاشون از مدافع به مهاجم و برعکس و در نهایت همگرایی‌شون رو درک کنه، طبیعتاً لذت وافری می‌بره.
دو شخصیت مثل دو رود بودن که در یک مسیر مارپیچ مدام همدیگه رو قطع می‌کردن. تلاطم‌شون کم و زیاد می‌شد. فشارشون کم و زیاد میشد. بعضی جاها راه هم دیگه رو سد می‌کردن. منتهی در نهایت هر دو در یک آبگیر آرام گرفتن

اشمیت واقعا دوست داره آدم رو غافلگیر کنه. درست موقعی که فکر می کنی پرده از راز داستان برداشته شده یک برگ جدید برات رو می کنه! این سومین نمایشنامه بود که از این نویسنده خوندم از بینشون "خرده جنایت های زناشوهری" رو بیشتر پسندیدم

"شما عشقو دوست ندارید، درد عشقو دوست دارید."

حتی نمی تونم چند خط از چیزهایی که زیرشون خط کشیدم و جمله هایی که تکرارشون می کردم زیرلب رو به عنوان ریویو بنویسم!
فقط-با خوندن این و یادآوری مهمانسرای دو دنیا- احساس می کنم که باید زندگیم رو اشمیت بخونم، اشمیت بخونم، و اشمیت بخونم...


+یازده آذر، درراه، کنار شیشه ی قطار که یکریز باران می خورد-و زردونارنجی های بکر پاییز را پشتش داشت- خوانده شد.

ممنون از شقایق برای هدیه ش. :)

_از کجا بدونم راست می گید؟
+از بی قوارگیش، دروغ ظرافت داره، هنرمندانه است، اون چیزی رو بیان می کنه که باید می بود، در حالی که حقیقت محدود می شه به چیزی که هست. یک دانشمند و یک کلاهبردار رو با هم مقایسه کنید: فقط کلاهبردار دنبال آرمانشه.


ایده، خط اصلی داستان و شیوه‌ی کشمکش بین دو شخصیت رو دوست داشتم اما کیفیت اجرای این موارد رو نه چندان

بنظرم جنبه اغراق آمیزش یکم زیادی پررنگ بود