روزمرگی دیوارهای فاصله رو برنمیداره، برعکس دیوارهای عظیم نامرئی به وجود میاره. دیوارهای شیشه‌ای که هر روز بلندتر میشن، و زندانی درست میکنن که توش آدما هر روز همدیگه رو‌ میبینن ولی دیگه هیچوقت به هم نمیرسن. روزمرگی! شفافیت روزمرگی! ولی این شفافیت کدره. عشق باشکوهی که در عادت به خواب میره، عشق باشکوهی که به فرسودگی اجازه میده نفوذ کنه، آره عشق باشکوهی که از خستگی، از جورابهایی که بوی گند میده، انگشت‌های تو دماغ، باد در کردن‌های زیر ملافه تشکیل شده


اگه تا همین سه ماه پیش بهم میگفتن بشین چندتا نمایش‌نامه خوب بخون میگفتم مگه نمایش‌نامه رو میخونن؟ :)
ولی خب آقای اشمیت نظرمو عوض کرد کلا. یه روایت چقدر میتونه در عین موجز بودن و پرهیز از توصیفات اضافی حرف واسه گفتن داشته باشه اخه؟
خیلی خلاصه‌ش میشه اینکه داستان در مورد رویارویی دو مرده که اوهام متفاوتی از یه تصویر واحد دارن قرار نیست کتاب فلسفی باشه ولی قراره بعدش بهش فکر کنید
خلاصه که پیشنهادش میدم و خودمم برای شروع نمایشنامه خوانی به چند نفر از دوستام هدیه میدمش

سومین نمایشنامه ای بود که از اشمیت میخوندم...بعد از خرده جنایت های زناشوهری و مهمانسرای دو دنیا........نمایشنامه فراز و فرود های جالبی داشت و یکنواخت نبود...و پر از غافلگیری...اما حقیقتا از پایان داستان اصلا خوشم نیومد و تو ذوقم خورد...خصوصا که این نمایشنامه رو بلافاصله بعد از شاهکار مهمانسرای دو دنیا خوندم......من خودم خیلی توصیه ش نمیکنم.....

اشميت نه تنها يه نویسنده و نمايشنامه نويس بلكه يك فيلسوف بزرگ هم بوده.
توي اين اثر هستي و چيستي عشق و نگاه متفاوت دو مرد به عشق زني يكسان از طريق مكالمه هايي كه حالت دوئل داشتند و پشت هر جمله فلسفه ای پنهان است به تصویر کشیده شده.
اصل، اصله غافلگیری هست تو این اثر. وقتی داری از جملات و دیالوگ ها لذت میبری یه دفعه یه جمله ای میخونی که کلا ذهنتیتت نسبت به داستان عوض میشه و مدام این اتفاق تکرار میشه. دروغ در دروغ چیزیه که تو این داستان موج میزنه، دو مرد هر بار به دروغ هایی اعتراف میکنند که هم چنان دروغند.

خیلی خیلی دوستش داشتم و با اینکه یچیزاییشو خودم حدس زدم اما تا آخرش هی سورپرایزم میکرد. دوست دارم حتی یه نسخه فیزیکشو برای خودم بخرم که داشته باشمش. (اینو از دوستم قرض گرفتم! دوست خوب :)) )
خلاصه کوتاه بود و دوست داشتنی.