خیلی خیلی دوستش داشتم و با اینکه یچیزاییشو خودم حدس زدم اما تا آخرش هی سورپرایزم میکرد. دوست دارم حتی یه نسخه فیزیکشو برای خودم بخرم که داشته باشمش. (اینو از دوستم قرض گرفتم! دوست خوب :)) )
خلاصه کوتاه بود و دوست داشتنی.

با اینکه پلات توییست‌های داستان برای من قابل حدس و پیش‌بینی بود، اما نمایشنامه‌ی خوبی بود. دیالوگ‌های جالبی رد و بدل شد.

«لارسن: می‌خواید باز هم دروغ ببافید.
زنورکو: دلم که می‌خواست.
لارسن: از کجا بدونم راست می‌گید؟
زنورکو: از بی‌قوارگیش. دروغ ظرافت داره، هنرمندانه است، اون چیزی رو بیان می‌کنه که باید می‌بود، درحالی که حقیقت محدود می‌شه به چیزی که هست.»

زنورکو : از این مدی که باب شده و همه میخوان "دوست داشتنی"باشند متنفرم.ادم خودشو به هر کس و ناکسی می ماله،کاسه لیسی میکنه،واق واق میکنه،مثل سگ ها پاشو بلند میکنه، میزاره دندوناشو بشمارن..."دوست داشتنی"، چه تنزلی!...

اشمیت واقعا دوست داره آدم رو غافلگیر کنه. درست موقعی که فکر می کنی پرده از راز داستان برداشته شده یک برگ جدید برات رو می کنه! این سومین نمایشنامه بود که از این نویسنده خوندم از بینشون "خرده جنایت های زناشوهری" رو بیشتر پسندیدم

روزمرگی دیوارهای فاصله رو برنمیداره، برعکس دیوارهای عظیم نامرئی به وجود میاره. دیوارهای شیشه‌ای که هر روز بلندتر میشن، و زندانی درست میکنن که توش آدما هر روز همدیگه رو‌ میبینن ولی دیگه هیچوقت به هم نمیرسن. روزمرگی! شفافیت روزمرگی! ولی این شفافیت کدره. عشق باشکوهی که در عادت به خواب میره، عشق باشکوهی که به فرسودگی اجازه میده نفوذ کنه، آره عشق باشکوهی که از خستگی، از جورابهایی که بوی گند میده، انگشت‌های تو دماغ، باد در کردن‌های زیر ملافه تشکیل شده


اگه تا همین سه ماه پیش بهم میگفتن بشین چندتا نمایش‌نامه خوب بخون میگفتم مگه نمایش‌نامه رو میخونن؟ :)
ولی خب آقای اشمیت نظرمو عوض کرد کلا. یه روایت چقدر میتونه در عین موجز بودن و پرهیز از توصیفات اضافی حرف واسه گفتن داشته باشه اخه؟
خیلی خلاصه‌ش میشه اینکه داستان در مورد رویارویی دو مرده که اوهام متفاوتی از یه تصویر واحد دارن قرار نیست کتاب فلسفی باشه ولی قراره بعدش بهش فکر کنید
خلاصه که پیشنهادش میدم و خودمم برای شروع نمایشنامه خوانی به چند نفر از دوستام هدیه میدمش

نمایشنامه های اریک اشمیت خاصیتشون اینه که مجبورت میکنن هر چند صفحه یکبار تمام معادلاتی که از داستان تو ذهنت چیدی بهم بریزی دوباره با روایت جدیدی اونها رو تنظیم کنی.
داستانهایی کوتاه با جذابیت بالا و جملاتی که همیشه به فکر فرو میبردت و قابلیت جمله قصار شدن رو داره.

نمایش‌نامه‌ای جذاب که یک‌سره خوندمش و کشش خاصی داشت. الحق که نوای اسرارآمیز، مناسب‌ترین عنوان ممکن بود؛ به خاطر جملات عجیب و اسرارآمیزی که باعث می‌شد به فکر فرو برم...با وجود اینکه ۲۰ صفحه‌ی آخر ناامیدم کرد و تو ذوقم زد، همون امتیاز ۴ که میانه‌ی نمایش‌نامه براش در نظر گرفته بودم رو ثبت می‌کنم.

اشمیت من و سوپرایز میکنه
و من این سوپرایز شدن و دوست دارم

باز هم نمايشنامه اي فوق العاده از اشميت!
دلباختگي چيست؟ از دلدار چه مي دانيم؟
يكي از بهترين كتابهاييست كه به امروز خوانده ام.
در كوتاهترين زمان يك داستان كوتاه اما كامل، بي نقص و پرهيجان در اختيار شما گذاشته است و طبق سبك داستان نويسي خاص اشميت شما را مدام غافلگير ميكند.
عشق از دو ديدگاه مورد بحث قرار ميگيرد. يكي سوزاننده و نابود كننده، و يكي همراه با آرامش و دوست داشتن.
به شدت توصيه ميشود......

بخشهايي يادماندني كتاب:

- چيز زيبايي كه در يك راز وجود داره، سِرّي است كه در درونشه، نه حقيقتي كه پنهان ميكنه. مگه وقتي رستوران مي رويد از در آشپزخونه وارد مي شيد و وقتي بيرون مي آييد تو سطل آشغال رو مي گرديد!؟

- دروغ ظرافت داره، هنرمندانه است، اون چيزي رو بيان ميكنه كه بايد مي بود. در حاليكه حقيقت محدود ميشه به چيزي كه هست.

- لارسن: چه جوري ظرف مي شوريد؟
زنوركو: با آب دهن! دستور مي دم!

نفسگیر بود. هوف! بار دومیه که اشمیت منو شگفت زده میکنه جوری که تو یه نفس تمومش کردم. کل اثرهای این فیلسوف به سورپرایز کردن مخاطب معروفن. تو این نمایشنامه هم که دیگه به اوج خودش میرسه. اشمیت سعی میکنه ماهیت و اصل و ریشه عشق بررسی کنه. در کنار این، نگاه های متفاوتی که باعث به وجود آمدن حس دوست داشتن و بالاتر از اون، عشق میشن، نشون میده. در یک کلام شاهکاره!

اولش كه شروع كردم فكر ميكردم يك كتاب ساده اس و كمي حوصله سر بر . اما بعد ... واقعا عالي بود . درست لحظه اي كه انتظارشو نداري ضربشو ميزنه . طوري كه اون لحظه هايي كه طرفين كلافه و خسته ان رو كاملا حس ميكني . هلن يك شخصيت كاملا پيچيده اس برام . كه نه ميتونم بگم خوب بود و نه بد . ولي به نظرم خوبي و بديش بي اهميت بود ، اين كه چطور يك فرد تونسته بود هلن بشه و احتياج به هلن موندن داشت برام جالب بود . در واقع به نظرم هلن واقعي اي وجود نداشت . هلن ميتونه نماد عشق و نياز طرفين باشه . چيزي كه غير واقعي و در عين حال غير قابل انكار بود .
مرسي از ليلي براي اين هديه ي بسيار ارزشمند :)

با اون بود که با تمام درد و بیچاره گی عشق آشنا شدم.هیچ وقت بی رحمی رو‌که در پس یک نوازش نهفته است حس کردید؟فکر می کنید که نوازش آدم ها رو بهم نزدیک می کنه ؟نه ،آدم ها رو از هم جدا می کنه. نوازش کلافه می کنه‌ اعصاب خرد کنه.فاصله ای بین کف دست و پوست به وجود می آد،در پس هر نوازشی دردی هست،درد اینکه نمی شه واقعا بهم رسید.نوازش سوتفاهمیه بین تنهایی که می خواد خودشو نزدیک کنه و تنهایی که می‌خواد بهش نزدیک شن...اما فایده ای نداره.. هرچی بیشتر به هیجان می آید،بیشتر دور می شید..آدم فکر میکنه داره تن کسی رو نوازش می کنه در حالیکه داره سر زخمو باز می کنه.....