Le Cycle de l'invisible #4

El hijo de Noé

... Show More
Se llama Joseph, y en 1942 tiene siete años. En Bruselas han empezado las grandes redadas contra los judíos, y su madre lo ocultará en la casa de la condesa de Sully. Pero muy pronto, la condesa ya no podrá esconder al niño y lo entregará a un sacerdote. El niño crecerá bajo la protección del padre Pons, un hombre justo. Que un día le revelará su secreto: debajo de la iglesia, ha montado una sinagoga. En medio de la gran limpieza étnica de la Segunda Guerra Mundial, un cristiano se empeña en resguardar la cultura judía.

160 pages, Hardcover

First published January 1,2004

Community Reviews

Rating(3.9 / 5.0, 99 votes)
5 stars
31(31%)
4 stars
28(28%)
3 stars
40(40%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
99 reviews All reviews
April 17,2025
... Show More
~#DzieckoNoego
Belgia. Czasy wojny. W tym chorym świecie, gdzie człowiek człowiekowi wilkiem, gdzie niby Żydzi (jako naród) są złem tego świata, można jeszcze znaleźć prawdziwych miłosiernych samarytan. Pewien ksiądz wyrazy z wtajemniczonymi ukrywa przed światem żydowskie dzieci (chłopców). Pod płaszczykiem wiary chrześcijańskiej przez pewien czas życie tych sierot wojny zaczyna przypominać Niebo na ziemi. Wraz z głównym bohaterem Josephem poznajemy magię wiary, czym jest kryzys wiary pierwotnej oraz poznajemy realia tamtych okrutnych czasów. (7/10⭐)
April 17,2025
... Show More
Une découverte ! c'est sûre que je ne m'arrêterait pas là avec cet auteur. Sa plume est fluide j'ai beaucoup aimé :D
April 17,2025
... Show More
O carte despre umanitate și speranță: un copil evreu este ascuns la internatul unei școli catolice în timpul celui de-al doilea război mondial.

Scrisă din perspectiva copilului, vedem cum îi influențează gândirea oamenii pe care îi cunoaște și cu care interacționează, cea mai mare pondere având-o preotul care îl salvează și-l ascunde.

Deși e o carte presărată cu remarci despre religie, sub acestea se ascund asemănările dintre oameni, indiferent de credințe.

De ce e Copilul lui Noe și nu al altcuiva? Asta aflăm abia spre sfârșitul cărții, când semnificația lui Noe ne dă și morala poveștii. Puține cărți în ziua de azi mai au o învățătură atât de clar exprimată la final - și cred că ar fi benefic și util să le promovăm.
April 17,2025
... Show More
Още една книга на Шмит, съчетала в себе си мъдростта на възрастен с наивността на дете. Още една книга, която ни учи на това да обичаме и да предаваме нататък доброто.
April 17,2025
... Show More
Với mình, cuốn này không thực sự hay ho lắm. Hoặc giả, mình đọc nhanh quá, không ngừng nghỉ đúng chặng, không đọc vang lên mấy cái suy nghĩ rất chi là trẻ con của Joseph.

Cuốn sách viết về thế chiến II, về người Do Thái, về hằng hà sa số những điều ai-cũng-từng-biết, nhưng dưới một góc nhìn nhẹ nhàng hơn. Không có cao trào, phù hợp đọc vào những ngày SG nắng to, tim đỡ phải run lên bần bật. Không hẳn vì được kể dưới giọng một nhóc tì yếu đuối mà cuốn sách này nhẹ nhàng, mình đoán là Éric-Emmanuel Schmitt cũng không dám lồng nhiều thứ vào, để nó dưới dạng truyện vừa cho phù hợp với thiếu nhi ~~ Thành thử ra, truyện có yếu tố tôn giáo nhưng nhẹ nhàng ~~

Thu lượm hay ho nhất là người Do Thái thì được cắt bao quy đầu từ nhỏ...
April 17,2025
... Show More
Це зовсім невеличка книга за обсягом і величезна — за змістом. А ще більша — за емоціями, які викликала в мене ця повість.

Головна її тема — Голокост. Головний герой — шестирічний хлопчик, який змушений жити в притулку отця Понса, де "зовсім немає євреїв. А які вони, ті євреї? Кажуть, що у них довгі носи й банькаті очі. Ха-ха-ха". Малі мусять ховатися настільки старанно, що навіть один одному не зізнаються, хто вони насправді, прискіпливо вивчаючи катехізиз і ходячи до церкви. Приховують це сакраментальне знання й мешканці невеличкого селища, де розташований притулок. Допомагають, хто чим може, бо це ж "християнські діти, а не євреї". Ба навіть німецький офіцер, який якось зненацька був увірвався у душ, де милися "неєврейські хлопчики" (їх спеціально для цієї процедури нібито випадково відділяли від інших "неєврейських хлопчиків"), зробив вигляд, що нічого "єврейського" не помітив.

Однак не всі були такими дбайливими, звісно, інакше явища під назвою Голокост (як і багатьох інших, котрі не змогла б вчинити одна особа без підтримки тисяч інших) не трапилося б. Утім, розкрию інтригу: зрештою все складеться добре. Якщо так можна назвати те, що довелося пережити сотням тисяч. І те, що не вдалося пережити...

Оповідь ведеться від імені хлопчика, тому текст простий, однак сенс — дуже складний. Особливо гостро мене зачепило питання любові до батьків. Чим вона обумовлена? Чи можна її втратити? Чи можна когось полюбити більше, ніж найрідніших у світі людей? Занурення у надскладну дитячу психологію нібито дає шанс це зрозуміти, однак...
April 17,2025
... Show More
“უხილავის ციკლის” მეოთხე რომანი 7 წლის იო��ების ამბავია და, მგონი, მხოლოდ მისი სახელიც კი უკვე ბევრ მკითხველს მიანიშნებს, ამჯერად ქრისტიანობასა და იუდაიზმზე რომ შეუჩერებია არჩევანი ერიკ-ემანულ შმიტს, რადგან, როგორც ერთ-ერთ მონაკვეთში ვკითხულობთ, ეს სახელი n  “ერთდროულად ებრაულადაც ჟღერს და ქრისტიანულადაც”.n ჰოდა, პატარა იოსების თავგადასავალიც ნაწილობრივ ესაა: n  “სულ იმას ვცდილობდი, ამ ორ რელიგიას შორის განსხვავებები იმდენად შემემცირებინა, ბოლოს ერთად მექცია”.n სამაგიეროდ, სახელს გვარი მოსდევს წმინდა ებრაული და “სილათა განთავისუფლების” ეტაპზეც იოსების წინ წამოიჭრება შეკითხვა: მისდიოს გულის წადილს კატეხიზმოსკენ, თუ პატივი მიაგოს მასში მჩქეფავ, “რჩეულ” ებრაულ სისხლს და ბარ-მიცვაზე გააკეთოს არჩევანი?

იოსების დედას ჩვევა ჰქონია, ვარსკვლავებისათვის ახალი სახელეები შეერჩია და თუკი პირად, “იოსებისა და დედას ვარსკვლავზე” ზემოთ უკვე მოგიყევით, არც ის უნდა დამავიწყდეს, რომ “ნოეს შვილს” საზოგადო სახეც აქვს… რომანი ბავშვის თვალით დანახული ჰოლოკოსტის ამბავია, და სანამ იოსები საკუთარ თავს დაუსრულებლად ეკითხება, რამდენად აქცევს ებრაული სისხლი დიდებულად, მეც უშედეგოდ ვცდილობ, ამოვხსნა, რატომ ვარჩიეთ, ქართულად “ბატონი იბრაჰიმი და ყურანის ყვავილები” თუ “ოსკარი და ვარდისფერი ქალბატონი” გვეთარგმნა და არა - “ნოეს შვილი”?

სხვა ყველაფერი გვერდითაც რომ გადავდოთ, შმიტის მხატვრული ოსტატობა მე პირველად ამ რომანში დავინახე… თითქოს თავადაც 7 წლის ბიჭი იყოს, იმდენად ბუნებრივი ენით გვიყვება იოსების პირით პირველი წირვის ემოციებს: n  “ღმერთი ჯერ ერთი იყო, მერე ორი გახდა - მამა და ძე - და უცბად სამიც - მამა, ძე და სულიწმინდა. ეს სულიწმინდა ვინღა იყო? ბიძაშვილი? და აი პანიკაც: ოთხად იქცნენ! მღვდელმა ამ წამს ვიღაც ქალი, ქალწული მარიამიც დაუმატათ.”n როგორც დოსტოევსკისთან ბიბლიასთან მჯდომი მეძავისა და მკვლელის სურათის დიდი მეხოტბე, თავს ვალდებულად ვგრძნობ, იმ მომენტის სილამაზეც შევუქო შმიტს, ორი იდიშზე მომღერალი ბავშვი ქალწული მარიამის ხატების წინ რომ აატირა, მაგრამ მანამდე იყო ჰიპერბოლები ჭირნახული იოსების ფეხსაცმლის აღწერისას n  (“გაწმენდას ვერ ვბედავდი იმის შიშით, არ გამქრალიყვნენ”)n და მოსწრებული შედარებები მადმუაზელ მარსელის (Sacrebleu-ს ზუსტ თარგმანს ვერ შევწვდი, თორემ თქვენ არ იცით, როგორ მეხამუშება ასე ფორმალურად მოხსენიება) პორტრეტის ხატვისას: n  “ყველაფერს მიაკუთვნებდით, ქალის გარდა; უფრო ჩიტის ტანზე შემოდებული კარტოფილი ეთქმოდა”.n არც რუდის მეტყველი პორტრეტი უნდა დაგვავიწყდეს, "მწვანე მილის" მოგონებებს რომ აღუძრავს მკითხველს: n  "თითქოს, ნელი სვლით ბოდიშს იხდიდა თავისი გიგანტური ტანისთვის და უდარდელი დინოზავრივით ამბობდა, ნუ იდარდებთ, თავაზიანი ვარ და ბალახეულობის მეტს არც არაფერს გეახლებითო".n

მართალია, ფრიად დამამწუხრა იმ ფაქტმა, ამ მხატვრულმა მოქნილობამ 180 გვერდის ბოლომდე რომ ვერ გასტანა (ქართველი ფეხმურთელებივით, ენთუზიაზმით სავსე გავიდა შმიტი სტადიონზე, მაგრამ მეორე ტაიმიდან მიფუჩეჩებას მიჰყო ხელი), მაგრამ ეს ხელს სულაც არ შეგიშლით, რომანის მიწურულს, ბოლოს და ბოლოს, გაარკვიოთ, მართალი იყო ბიბლიური ნოე, განრისხებული ღმერთის მიერ მოვლენილ წარღვნას კოლექციონერობით რომ გაუწია წინააღმდეგობა, დაუტევა ჩვენი პირველადი სამყოფელი და თითო-თითო ეგზემპლარად გადაგვარჩინა, თუ ჯობდა, Sacrebleu-ის გზას დასდგომოდა და ღმერთის წინააღმდეგ ისეთი ამბოხი მოეწყო, თავად ამ უკანასკნელს გახდომოდა კიდობანი საშენებელი?

იქნებ, სულაც, დღესაც, ყოველი მხრიდან გახსნილი ცეცხლის ალში, როცა მამა პონსის მიერ გადასარჩენად შესაგროვებელი უფრო და უფრო მეტი იდენტობა ხდება, მთავარი მხოლოდ ერთ ჯიბეში კიპასა და მეორეში ჰიჯაბის ჩადებაში გამოხატული ადამიანის გადარჩენის სურვილია...

ბრუნო მეცგერთან ინტერვიუში ნათქვამი სიტყვები, “რელიგიებით ვინტერესდები, არა რელიგიური მიზნებით, არამედ იმიტომ, რომ ჩემს ინტერესის სფეროს წარმოადგენს ადამიანი”, სულ რომ დავივიწყოთ, მისი დეისტური რწმენა (როგორც თავად უწოდებდა, “ჰუმანისტური შეხედულება რელიგიაზე”) ალტერ-ეგოს, მამა პონსის, სიტყვებშიც მჟღავნდება: n  “ადამიანები ერთმანეთის წინაშე აშავებენ და ღმერთი აქ არაფერ შუაშია. მან ადამიანი თავისუფალი შექმნა. ჩვენ ვიტანჯებით და ჩვენ ვიცინით იმ ღირსებებისა თუ მანკიერებების მიუხედავად, მან რომ დაგვანათლა. ეს რა საშინელ როლს ანიჭებ ღმერთს?! ერთი წამით მაინც თუ შეგიძლია წარმოიდგინო, რომ ვინც ნაცისტებს გადაურჩება, ღვთის რჩეულია, ყველა დარჩენილი კი - მისი სიძულვილის ობიექტი?”n რაკი, n  “ღმერთი ჩვენს საქმეებში არ ერევა”,n რომანით “ნოეს შვილი” შმიტი არჩევანის წინაშე გვაყენებს… მართალია, ქრისტიანული სიყვარული თუ მეორე ლოყის მიშვერა ხშირად არარეალურია, მაგრამ იუდაისტური პატივისცემის გამოჩენა მაინც, ხომ, ყველას შეგვიძლია? ჰოდა, რას ვაპირებთ - წარღვნის პირას მყოფნი ჰიტლერის საფირმო ულავშს გავიზრდით, თუ კეთილშობილი გერმანელი ჯარისკაცის როლის თამაშს ვარჩევთ განაჩენის მომლოდინე შიშველი ობლების წინაშე?
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.