Jonathan Noel and his sister were abandoned by their parents when they were small so a distant uncle, who they met for the first time, brought them up. During the war, his uncle hid them in the forest. When he was old enough, he joined the army and fought in Indochina. Then he came back, found that his sister has married and left without telling him. He married a pregnant girl who later abandoned him and ran away with her Tunisian lover.

n  "...he came to the conclusion that you cannot depend on people, and that you can live in peace only if you keep them at arm's length."n

So he went to the city (Paris) and worked as a bank security guard. He rented a small room and its smallness, i.e., keeping at arm’s length, provided him the security. This daily routine of room-bank-store-room provided the stability and love that he did not feel all his life. For 30 years in that set up, he was happy. Until one morning, on his way to the common toilet, he saw a pigeon and it scared him to death.

n  ”No human being can go on living in the same house with a pigeon, a pigeon is the epitomy of chaos and anarchy, a pigeon that whizzes around unpredictably, that sets it's claws in you, picks at your eyes.."n

And it made him very scared and he retreated back to his bed thinking that he was having a heart attack. His secured small world came falling down.

n  ”How quickly the apparently solidly laid foundation of one's existence could crumble."n

What follows are how he tries to bring back the order in his life. All of these only in one day. A smallish 77-page book. A 52-y/o man, almost a simpleton, living in a small room with an ordinary dream (of retiring at the age of 60 with an expensive wine already waiting beneath his bed). You feel the claustrophobia and the absurdity of life. This book is being compared to Kafka (for the mystical symbolisms in The Trial) and to Edgar Allan Poe (the use of a bird as a predominant character in The Raven ). But I think the comparisons end there. Suskind in this book has the exactness of Don DeLillo in The Body Artist or Alessando Barrico’s Silk and the room as a metaphor reminds me of James Baldwin’s Giovanni’s Room or Emma Donaghue’s Room.

I was not able to identify myself with Jonathan Noel so there is no personal trivia this time ha ha but the Suskind's prose is engaging. That's the reason why I included some striking quotes in this review.

But my favorite of them all is this:

n  "Walking soothes. There is a healing power in walking. The regular placement of one foot in front of the other while at the same time rowing rhythmically with the arms, the rising rate of respiration, the slight stimulation of the pulse, the actions required of eye and ear for determining direction and maintaining balance, the feeling of the passing air brushing against the skin - all these are events that mass about the body and mind in a quite irresistible fashion and allow the soul, be it ever so atrophied and bruised, to grow and expand.n

And I have to remember, that I have to read is more popular book, Perfume: The Story of a Murderer.

Jonathan Noël concluiu que não podia confiar-se nas pessoas e que apenas se podia viver em paz mantendo-as à distância.

3/5stars

This was fine. I liked the premise but the execution was just a worse version of Crime and Punishment - with all the insanity and intense thoughts but none of the theology, theory and thoughtful ideas behind C&P

هل جربت ذات مرة أن تمر بتجربة صعبة فتتخطاها
ثم خذلان مؤلم فتتخطاه
ثم ضغط متواصل على مدى أيام وشهور فتتخطاه
ثم يحدث لك أمر بسيط.. بسيط في نظرك ونظر الجميع.. فتجد نفسك تشعر بألم فظيع وحزن عميق لا تستطيع أن تتخطاه.. أمر يجتر لك كل الأحزان والالآم التي قمت بكبتها
هذا هو ما حدث في هذه الرواية بالظبط.. حياة كاملة من الشقاء والفقد والتعب والرتابة..
كل هذا يتم سرده من داخل ذهن بطل الرواية وكأنها أمور عادية.. ثم تأتي حمامة.. مجرد حمامة طيبة.. ولكنها تمثل كل الشرور والآثام
.
.
الرواية لطيفة جدا وصغيرة ولكنها عظيمة جدا في رمزيتها
أنصح بها

En başta sevemeyeceğimi düşünmüştüm kitabı ama okudukça daha çok keyif almaya başladım, bittiğinde de okuduğum en iyi novella'lardan biri olduğunu düşünüyordum. Psikolojik bir eser Güvercin ve bence vermek istediği şeyi çok iyi veriyor. Yarattığı karakteri çok iyi anlıyoruz, aslında son derece mantıksız olan endişelerini Süskind o kadar iyi veriyor ki, onunla empati yapabiliyor, onun hislerini önemseyebiliyoruz. Bu tamamen yazarın başarısı.

Jonathan Noel, travmatik bir çocuk yaşamış ama başına bir sürü kötülük gelse de yoluna devam edip bunları bastırmış bir karakter. Ardından karşısına bir gün Güvercin çıkıyor ve travmaları tekrar açığa çıkıyor; sonuç olarak anksiyete başlıyor ve biz romanda bu anksiyete krizini görüyoruz. Kitabın genel gidişatına kabaca böyle bakabilsek de, okuduğum okur yorumlarında ve hatta kitabın arka kapak yazısında Jonathan Noel'in sıradan hayatının travmayı getiren güvercinle bozulduğu fikrini öne sürmüşler.

Ama Jonathan Noel'in hayatı hiç de sıradan değil ki! İnsanlarla net bir şekilde iletişim problemi yaşıyor, hiç arkadaşı yok, görüştüğü kimse yok ve kimseyi kendine yaklaştırmıyor; örneğin kapıcıların karşısında kendini gözetlenmiş hissediyor ve onlarla selamlaşmaktan dahi hoşlanmıyor ve göz temasını rahatsız edici buluyor . Aynı zamanda ciddi bir şekilde bir rutini takip ediyor ve bu rutinin bozulması onu inanılmaz rahatsız ediyor: Hayatında spontane hiçbir şeye yer olmadığını sokakta sıçan adama karşı duyduğu müthiş şaşkınlık ve tiksintiden anlayabiliyoruz; bekçilik yaptığı yerde nasıl duracağını bile tasarlamış ve her zaman aynı sırayla hareket ediyor, insanlarla kurduğu iletişimde de her şey önceden planlanmış oluyor: Jonathan'ın bu görevi, otuz yıldan beri, öğleden önce saat dokuzdan on üçe, öğleden sonra da saat on dört otuzdan on yedi otuza kadar cümle kapısının önünde ayakta dikilmekten ya da çok çok, ölçülü adımlarla üç mermer basamağın en altta olanı üzerinde bir aşağı bir yukarı yürümekten başka hiçbir şey olmamıştı. Saat dokuz buçuğa doğru, bir de saat on altı otuz ile on yedi arasında, Mösyö Roede'nin, müdürün, siyah limuzininin gelişi ya da gidişi yüzünden küçük bir kesinti olurdu.

Gördüğümüz kadarıyla ışığa ve sese fazlasıyla duyarlı: "Odasında, sandalyesinde otururken uyumuş bile olsa -ki bu özellikle öğle sonrasının erken saatleriyle akşam yemeğinden sonra görülürdü- giriş kapısının hafifçe gıcırdaması onu birkaç saniyeliğine uyandırıp geçenin farkına vardırmaya yeterdi"

Kendisinin aynı zamanda sayılara takıntısı var: Kimi zaman en alt mermer basamağın üstünde yedi adım sola yedi adım sağa gider, ya da en alt basamaktan ayrılıp ikinciye dikilir, kimi zaman da, güneş çok fazla yakıyor, sıcak vücudunun olanca suyunu kasketinin çemberine doğru bastırıyorsa, cümle kapısının üstündeki sundurmanın gölgelediği üçüncü basamağa tırmandığı bile olurdu, sonra orada, kasketini azıcık çıkarıp kolunun yeniyle nemli alnını sildikten sonra dikilir, bakar, beklerdi. Bir kere, emekli olana kadar bu üç mermer basamakta ayakta durarak yetmiş beş bin saat geçirmiş olacağını hesaplamıştı. O zaman kesinlikle bütün Paris'teki -belki de bütün Fransa'daki-, bir ve aynı yerde en uzun süre durmuş insan olacaktı. Belki olmuştu bile şimdiden, mermer basamaklarda ancak elli beş bin saat geçirdiği şu sıra bile. Ki kitapta bununla ilgili çok örnek var.

Empati eksikliği: "Sizi gidi pis herifler! sizi gidi haydutlar! Ortadan kaldırmalı sizleri! Evet! Kamçılamak, yok etmeli! Kurşuna dizmeli! Her birini teker teker ve de topunu birden! Ah! Canı öyle isterdi ki tabancasını çekip herhangi bir yere ateş etmeyi, doğruca kahvenin içine, vitrin camının ortasından, şangır şungur, araba kalabalığının içine ya da karşıdaki dev gibi yapıların, o çirkin, yüksek, yıldırıcı yapıların orta yerine, ya da havaya, yukarı, gökyüzüne, evet, o korkunç ağır, puslu, güvercin gri-mavisi göğün içine, patlayıp dağılsın, kurşun gibi ağır o kılıf yırtılsın, bu atışla çöksün, yıkılsın, her şeyi altına alıp ezsin diye, her şeyi, her şeyi, bütün bu iğrenç, müziç, gürültülü, pis kokulu dünyayı..."

Bütün bunları üst üste koyduğumuzda Jonathan Noel'in "sıradan" yahut "normal" bir hayat yaşadığını söyleyebileceğimizi sanmıyorum. Yukarıdaki örneklerin çoğunun güvercinle karşılaşmasından önceki hayatına ait parçalar olduğuna dikkatinizi çekerim. Bütün bunlara baktığımızda, bana ciddi bir şekilde Jonathan Noel'in otistik olabileceğini düşündürdü bunlar. Asperger sendromu daha doğru olabilir. Kitabı da otizmde anksiyete problemi olarak okuyabiliriz böyle olursa. Tabii bu konuda uzman falan değilim, Goodreads'te de bununla ilgili bir şey yoktu. Yanılıyor olabilirim. Ama otizmden bağımsız olarak öyle veya böyle kitabı çok beğendiğimi söyleyebilirim.

الرواية ذات رمزية عالية وفيها الكثير من التفسيرات والتساؤلات ...

تقودنا داخل نفوسنا الهشة الضعيفة والتي قد تنهار من مجرد حدث بسيط ما لم يكن للانسان هدفا ساميا يسعى إليه أو اعتقاد روحي يطمئن قلبه

رتابة الحياة وروتينها والأعمال المستمرة حجبت عنا صوت العقل والقلب وأعمتنا عن أهدافنا وأصبحت حياتنا بلا حدوى ولا معنى وأنكفأنا على ذواتنا ننشد الخلاص

الحمامة كانت بمثابة الشرارة التي حركت مشاعر جوناثان وايقظت فيه كثيرا من التساؤلات وجعلته يواجه نفسه التي ظل يهرب منها ٣٠ عاما

هذا الحادث الذي نعتبره بسيط لكن بعث الرعب في نفس
جوناثان وجعله يفكر بالإنتخار

ذكرتني هذا بنظرية الفراشة ومفادها أن الهواء المنبعث تحت جناح فراشة قد يؤدي اإلى سلسلة من التفاعلات وربما يؤدي إلى احداث الأعاصير والكوارث

توقعت أن ينتحر جوناثان ولكنه لم يفعل ذلك بل واجه مخاوه ورجع إلى غرفته ليجد أن الحمامة اختفت
هل كانت وهما؟
ولماذا لم ينتخر ؟
٣ أشياء بعثا في نفسه الحياه

العشاء البسيط واللذيذ
والمشي
وكذلك صوت البرق والرعد والمطر

أيها أعاد اليه الحياة؟
وما رمزية الحمامة ؟
التي تبدوا متناقضة عن ما هو مألوف عندنا عن الحمامة
ويصورها كالمعتدي البشع والفوضوي والشرير
لا
ماذا قصد زوكسيد من ذلك؟
تساؤلات في ذهني لم أجد لها جوابا


عندما نعيش في عزله وروتين ورتابة بسبب القهر والظلم وظروف الحياة فانتظر حمامة زوكسيد التي سوف تحركك وتصفعك...


ولكن اياك وأن تنتحر!!!

"un piccione è la quintessenza del caos e dell'anarchia"

Fin da piccolo Jonathan Noel trascorre la sua vita in continuo movimento:
dalla casa paterna a quella dello zio; dalla caserma alla nave che lo imbarca per l’Indocina.
Gli spazi per Jonathan sono sempre più ampi ma questi suoi spostamenti sono una conseguenza dell’essere abbandonato, dimenticato e rifiutato, dunque:

”Da tutti questi eventi Jonathan Noel trasse la conclusione che negli esseri umani non si potesse riporre fiducia e che si potesse vivere in pace soltanto tenendoli alla larga.”

Decide, pertanto, di andarsene a Parigi e, dato che «non era il tipo che agisce (ma) era il tipo che subisce», trova il lavoro a lui più congeniale, ossia quello della guardia giurata che lui considera un lavoro da svolgere con la seria impassibilità di un simbolo come quello della Sfinge.
Dopo aver viaggiato e misurato a gran passi il mondo la sua vita si racchiude in una stanza che contiene tutto ciò che considera necessario.
Una nicchia che racchiude tutto quel dolore che, giorno dopo giorno, si sedimenta.
Solitudine e una somma di piccoli gesti abitudinari lo aiutano ad erigere un muro tra sé e il mondo. Pochi contatti controllati da parole e gesti che si ripetono secondo copione.
Così Jonathan si crogiola in una consuetudine che lo rende apparentemente sicuro di sé.
Un’apparenza, per l’appunto, che crolla una mattina quando apprendo la porta della cameretta gli si para davanti un piccione.
Inquietante come tutti i piccioni ma qualcosa in più che sconvolge il nostro protagonista:

”Teneva la testa inclinata di lato e fissava Jonathan con il suo occhio sinistro. Quest'occhio, un piccolo disco circolare, marrone con un punto centrale nero, era spaventoso a vedersi. Era come un bottone cucito sulle piume della testa, privo di ciglia, privo di sopracciglia, totalmente nudo, rivolto all'esterno e mostruosamente spalancato senza decenza alcuna, ma nel contempo c'era in quell'occhio un che di riservato e di scaltro; e nel contempo non sembrava né aperto né scaltro, bensì semplicemente privo di vita come la lente di una macchina fotografica, che assorbe tutta la luce esterna e nulla riflette del suo interno. Nessun bagliore, nessun barlume c'era in quell'occhio, non una scintilla di vita. Era un occhio senza sguardo.”

Non c’è niente al mondo che spaventi di più Jonathan dell’imprevisto, ciò che può disturbare il suo piccolo mondo così ordinatamente costruito e non c’è niente di peggio di un piccione perché:
”un piccione è la quintessenza del caos e dell'anarchia”.

Una breccia si è aperta nella muraglia e cominciano ad accadere cose apparentemente senza importanza ma capaci di minare quel fragile equilibrio.
Basta un soffio per far crollare quel castello di carte sotto cui si ripara Jonathan.

Se dico Suskind tu rispondi “Il profumo”, ossia uno di quei libri che tanto divide i lettori tra amore e odio (io sto coi primi).
Il consiglio è leggere questo breve racconto tragicomico senza fare paragoni con il libro che ha reso famoso l’autore tedesco.
Leggetelo spassionatamente perché condensa in poche pagine uno dei paradossi contemporanei, ovvero quello di una marcata solitudine che rende alcune persone invisibili tra la folla.
Io sento un brivido quando leggo (e mi pare che sia una di quelle notizie dalla cadenza ciclica…) di qualcuno che è ritrovato morto in casa dopo tempo.
Quanta tristezza c’è in una vita da fantasmi?

Este livro foi uma agradável surpresa.

De Süskind só tinha lido, há muitos anos, 'O Perfume', e apesar de na altura ter gostado bastante, não estava a imaginar como um autor de um livro com esse tipo de escrita rica em pormenores e descrições, poderia ser capaz de contar uma história convincente em tão poucas páginas. Mas foi.

O personagem principal, obsessivo e caído num estado de perturbação crescente, fez-me lembrar o d'A Noiva do Tradutor, do João Reis, embora este último me tenha agradado mais pelo humor que conseguiu introduzir na história, apesar de o final ter sido menos feliz.

Em resumo, uma boa leitura.

Un ins banal, șters, anonim, la vreo 50 de ani, gardian la o bancă din Paris, trăiește o peripeție care, în mintea lui, ia proporții cosmice, de cataclism universal, deși, în realitate, este un fleac. Alții nu i-ar da nici o atenție. Nu e cazul lui Jonathan Noel. Eroul întîlnește, pe coridorul blocului de garsoniere în care este pe cale să devină fericitul proprietar al unei cămăruțe, un porumbel (un porumbel malefic, un porumbel de o viclenie letală, într-un cuvînt, un monstru), și viața lui calmă, perfect ordonată, riguroasă, este dată brusc peste cap.

Sigur, omul nostru are, probabil, o fobie (se întîmplă și la case mai mari), dar, oricum ar fi, reacția lui este exagerată. Urmează, firește, o zi de coșmar, „tragediile” se țin lanț: simte o greutate în corp, abia își tîrîie picioarele, transpiră abundent, își dă seama de futilitatea slujbei de gardian, nu aude mașina directorului la timp și nu-i deschide poarta imediat, ba, ca o încoronare a nenorocii, în pauza de prînz, își rupe pantalonii de serviciu într-un loc inavuabil.

Va ceda oare în fața fatalității sau va ieși regenerat? Știu deznodămîntul, dar n-am voie să-l spun.

Aș încheia prea repede, dacă n-aș menționa umorul acut al unui prozator care, după un roman extraordinar, memorabl, Parfumul, s-a stins. De la o vreme, Patrick Süskind compune eseuri insipide, precum cel despre iubire și moarte, de unde rezultă foarte precis că iubirea te face idiot. Scriitorul e ciudat! Nu dă interviuri, nu face lansări, nu iese în lume, nu se lasă fotografiat, e un Pynchon european, mai puțin prolific decît americanul...

Un extras care se cuvine citit cu sticluța de Valeriană alături și cu o pastiluță de nitroglicerină sub limbă:

„Îl zări. Stătea în fața ușii lui, la nici douăzeci de centimetri depărtare de prag... Stătea așa, pe gresia coridorului în culoarea sîngelui de vită, cu picioarele roșii cu gheare, cu penajul neted și plumburiu, el: porumbelul... Îl privea pe Jonathan fix prin ochiul stîng. Acest ochi, un disc mic, rotund ca un cerc, maroniu cu centrul negru, era cumplit de privit. Părea ca un nasture pe penele capului, fără gene, fără sprîncene, gol, fără rușine întors spre exterior și deschis cît putea de mare; în acel ochi însă zăcea ceva precaut și viclean deopotrivă; și, la fel, nu părea nici deschis, nici închis, ci pur și simplu inert... Nici o licărire, nici o sclipire nu găseai în acel ochi, nici o scînteie de viață. Era un ochi fără privire. Și îl fixa pe Jonathan...” (pp.15-16).

„O scurtă tresărire îi smuci corpul și în același timp două pleoape se închiseră peste ochiul lui, una venind de jos, cealaltă de sus, de fapt nu erau chiar pleoape, ci mai degrabă un fel de valve ca de cauciuc, înghițind ochiul aidoma unor buze ivite din neant... Abia acum îl năpădi pe Jonathan spaima, abia acum părul i se făcu măciucă de groază” (pp.16-17).

P. S. Din punct de vedere strict psihologic, Jonathan Noel suferă de o evidentă tulburare obsesiv-compulsivă (nu suportă gunoiul, murdăria, e un maniac al igienei) la care se adaugă o ornitofobie intermitentă. Cînd mănîncă pe o bancă în parc (cu ocazia asta își rupe cracul pantalonului), pacientul nu e înspăimîntat de porumbei. Nu le dă nici o atenție. Numai acasă moare de frică. Poftim de mai înțelege ceva!

P. P. S. Am folosit pentru recenzie ediția din 2001.

؛
؛
#الحمامة القابعة خلف باب غرفة جوناثان نويل ليست سوى رمزاً لكل ما نخشى أن ينقضّ على رتابة الأيام ويسحق بفوضاه ما اعتدنا عليه. وما نخال بأننا غير قادرين على المضيّ قدماً إذا ما زال وانقضى.
.
.
.
جوناثان الذي كان يسكن إلى وحدته واعتزاله الآخرين. كان أخشى ما يخشاه أن تأكل وجهه نظراتهم الفضولية، وأن تتهشّم عزلته على بلاط أسئلتهم اللامرغوبة. ولذا أصابه الرعب وصار أسير الفاجعة ما إن ظهرت الحمامة خلف بابه ذات صباح. قفز الخوف من المجهول والغضب الكامن في صدره منذ وُلد على سطح سلوكه وراح يتخبّط هنا وهناك بلا هدف رغبةً في النفاذ من فوهة النحس التي سقط فيها تلك اللحظة.
.
.
.
هي قصة لا تتجاوز الثمانين صفحة، أنهيتها في جلسة واحدة ولكن مكتظّة بالدهشة التي تحملك على النظر داخلك لتبحث عن الحمامة التي قد تظهر يوماً ما لتقلب حياتك رأساً على عقب. تجعلك تضرب بالمسلّمات عرض الحائط فما قد يطرأ على انسيابية الأحداث أثناء تدفقّها المعتاد قد تجفل منه الحياة برمّتها وتعوم على سطح الأفكار الرغبة في الموت لأنه حينها سيكون الملاذ الآمن والوحيد من فُجاءة القدر.
.
.
.

المدهش #باتريك_زوسكيند فعلها مجدداً، هذه قراءتي الثانية بعد رواية #العطر المذهلة.
وهي بلا شك #تستحق_القراءة .

A late middle-aged bank guard in Paris is startled by a pigeon in the hallway of his dumpy rooming house. We are told in the story that the pigeon symbolizes chaos and anarchy.



This leads to a chain of events where the guard first becomes introspective and then disillusioned about his whole life. We assume he might be Jewish because of the time frame of the story based on the horrors in Germany and because the earliest memories he has are of his mother and father disappearing and of him being shuffled among distant relations to be hidden.

After a bad marriage that lasted only a few months, the guard gave up on life. For decades now he has spent his days standing on three marble steps outside a bank building. And every night for decades he has eaten food off a hotplate and watched TV in his room. He has no family, avoids people, and is absolutely friendless.

Yet, as he reflects on the lives of homeless men he sees on the streets, he thinks things could be worse. Where do we go from here?

Not a masterpiece but thought-provoking and a quick read – only 115 pages.



The author is better known for the much darker novel, Perfume, the story of an 18th-century serial killer that was made into a movie. Born in 1949, the author is also famous for being a recluse - kind of like Thomas Pynchon or JD Salinger.

Top photo from humanesociety.org

The author from dw.com

[Revised, typos, 8/15/23]

||-

الحمامة هي رواية قصيرة جداً، تحكي تفاصيل يوم واحد عن حياة رجل تعدى الخمسين من عمره يُدعى جوناثان نويل. حينما كان صغيراً تم التخلي عنه وعن أخته من قبل والديه، فعاشا بعد ذلك في مزرعة لـ عم لهما لم يكونا يعرفانه من قبل، وحينما كبر والتحق بالجيش وقضى ما يقارب الثلاث سنوات حتى أصيب برصاصة في قدمه وفخذه وبسببها عاد لموطنه، وحينما رجع وجد أن أخته قد رحلت فتقبّل الواقع وتزوج من إمرأة تدعى ماري، وبعد الزواج ببضعة أشهر هربت ماري مع عشيقها، وبسبب كثرة التخليات توصل جوناثان إلى حقيقة وهي أن الحياة أفضل حينما يكون وحيداً، لأن الناس لا يمكن الوثوق بهم أو الاعتماد عليهم، فسافر إلى باريس وكوّن لنفسه حياة منعزلة تماماً لا تعتمد إلى عليه. عمل جوناثان كـ حارس أمن في بنك وعاش في شقة صغيرة جداً كانت ملاذه الأول في الحياة، وبدا كل شيء على ما يرام وكانت حياته الجديدة خالية من أية أحداث سواء كانت جيدة أو سيئة، ورضي جوناثان بحياته تمام الرضى، ولم يكن يتوقع حدوث أي شيء مرعب عدا أن يموت في يوما ما، عدا ذلك لم يكن شيئا يضيق عليه، حتى ظهرت الحمامة !

في صباح أحد الأيام حينما كان جوناثان متوجها إلى الحمام المشترك، وجد عند باب شقته حمامة كبيرة، حينما رأها أصيب بالخوف والهلع منها لدرجة أحس فيها بأنّه سيصاب بسكتة قلبية وعاد سريعاً للداخل وهو غارق بالأفكار المُرعبة، هل بإمكانك أن تتخيل كيف لحمامة أن تُثير في شخص ما هذا الشعور بالذُعر الشديد ؟! إذن، هل بإمكانك أن تتخيل كيف لحمامة أن تقلب حياة شخصاً ما رأساً على عقب ؟!

هذا بالضبط ما حدّث، الحمامة في حياة جوناثان كانت مثال للفوضى، تطفلّها على حياته أو حتى مجرد حضورها بإمكانه أن يُفسد نظام رتابة حياته، ففكر جوناثان في الهرب منها، فهو شخص خاض الحرب وتغلب على أهوالها، بالتأكيد سيكون قادراً على الخروج من الشقة ولكن هل سينتهي كل شيء ما إن يخرج؟ هل سيتوقف عن التفكير بها، هل سيتوقف تأثيرها؟ بالطبع لا، الحمامة كانت مجرد حافز، تغيير بسيط في مجرى اليوم المعتاد يؤدي إلى تغيير كل شيء،
الحمامة كانت مفتاح لإنطلاق عاصفة تهدم كل شيء في حياة جوناثان، تُخل بتوازنه الفكري والعقلي، تُعيده إلى ذكريات حياته البائسة التي هرب منها، تغير كل الأشياء البسيطة وتسرق تركيزه في عمله وأسلوب معيشته،للدرجة التي يسهو فيها أثناء حراسته للبنك ولا ينتبه لسيارة مدير البنك التي وقفت تنتظر جوناثان لأكثر من 5 دقائق، خطأ مثل هذا لا يحدث في حياة جوناثان ولكنّه حدث اليوم، كل شيئا بدا مُختلفا وغريبا، وبدا جوناثان نفسه ينفصل من حياته وكأنه لا ينتمي للعالم الذي يُحيط به.

إذن تغيير بسيط بإمكانه أن يعبث في حياتك ويقلبها رأساً على عقب، قد يتمثل في حمامة كـ حال جوناثان، وقد تتخيل أنّه هذا الـ جوناثان ليس إلا مغفل، فلا يعقل أن تؤثر حمامة بشخص كما حدث معه، ولكن بعد أن تنتهي تُدرك أن الحمامة لم تكن إلا حافزاً تدفع بـ جوناثان إلى إعادة كل الأشياء البائسة ومواجهتها، حافز جعل جوناثان يسبر أغوار نفسه وعقله وتناقضاته. مُدهش كيف صوّر الكاتب شيئا كهذا، والمُدهش أنّه جعله في حمامة -الكائن اللطيف بالنسبة إلينا- ولكنها كانت تمثل كل ما يناقض حياة جوناثان، وليس في شيء يواجهه أي إنسان كـالمخاوف الطبيعية وبعدها حوّر الحمامة لـتكون أي شيء من هذه الأشياء والتي قد تُصيب أي شخص !


بالرغم من أن الرواية قصيرة جداً، لكنّها من العيار الثقيل .

تمّت