tI picked up this book while traveling through Portugal this fall. Last summer, I read my first Saramango book, Blindness, and loved it. Walking along the riverfront in Lisbon, I ran into the José Saramango Foundation where there was an exhibit on his work and that of the famous Brazilian author Jorge Amado. It was as though I were a kid in a candy store! There were thousands of Saramango books in the library, and the bookshop carried many of his major works; unfortunately, it only had one in english. I asked the attendant which was her favorite and she said, without hesitation, “Memorial do Convento” ( the original title for Baltasar and Blimunda). This was, per her knowledge, what made Saramango famous in Portugal. I picked up a Spanish translation, as my knowledge of Portuguese is nonexistent.
tThe Memorial do Convento is a wonderful portrait of eighteenth century Portugal. As in the typical Saramango style, there is a mixture of reality, history, fantasy, humor, and endless descriptions of contextual facts and surroundings. For those new to Saramango, there will be the initial uphill battle of deciphering and decoding sentences four or five pages long, a lack of paragraph indentation and periods, and a plethora of commas separating dialogues, questions, and answers, of one to various characters– Saramango leaves it up to the reader to identify the speaker. Sometimes, one has to finish a pages-long sentence and re-read it to finally grasp the idea, all this being a surprisingly addictive exercise of the mind.
tI must confess, though, that I found his complex style frustrating initially; I blamed the translations (so far I have read Blindness in French and this one in Spanish) and often doubted my capacity to understand what I read. After finally overcoming these frustrations, I must confess that I am now totally hooked on this style. How can I go back to reading orthodox literature with beautiful, easy, and predictable punctuation; long pauses to rest the mind between paragraphs and take a breath between numbered chapters as opposed to this breathless marathon of words, flight of ideas, numerous characters and circumstances dancing around endlessly between commas, and the constant demand to figure out who said what or whether it happens now, it already happened, it will never happen, or is it only a dream?!!!! Without a doubt, I will choose the latter –a thousand times over.
tAfter reading this book, I feel as though I had lived in Portugal in the 1700’s. Saramango’s treatment of five distinct but intertwined themes, including history, personal relationships, socio-economic struggle, religion and persecution, and magic is impeccable. The love story is real, poetic, passionate, romantic, transcendental, and even eternal; a beautiful tool for linking the unbelievable, the ugly, the cruel, the unjust, the hopeful, the scientific, the despicable, the surreal, and the downright mad. A book that will definitively leave you thinking and thirsty for more...

(5.0+) Before I explain my feelings about Saramago's Baltasar and Blimunda, let me share a couple visuals from the late 17th & 18th Century that are highlighted within the text:



The passarola of Father Bartholomeu de Gusmao



An auto de fe of the Portugeuse Inquisition

Saramago's masterpiece.
343 pages.

Perhaps, the longest 343 pages I've ever tried to read, but very fulfilling in the end; a 5 star like no other that I've rated, 'Baltasar and Blimunda' is historical fiction at its base, but a satirical fairy tale concerning the hypocritical piety in early Modern Europe at its crux.

The language and prose is not only shockingly comical (speaking of the queen as merely a receptacle for reproduction), but philosophical, brutal and beautiful. Also, with his usual 'non-quotation' dialogue, it makes it a bit dense and a slow read, but if you like Saramago, you know what to expect.

In some parts, it feels slightly tedious due to the language, but in actuality it's the reader who needs to have patience; it will work itself out. The character development is superb and nothing is left to wonder, which, for this tale, is perfect. The ending is surprising, but fits.

I can easily see how nobel committee members would award him the prize from this work alone.

Adoro Saramago, mas este Memorial foi como comer um bife demasiado passado...pastilha elástica, mastigar, mastigar, mastigar e difícil de engolir. Ordem de frases esquisita, quer imitar o português antigo mas fica macarrónico. Não me liguei a este livro, (sorry) e percebo os adolescentes que na escola têm de o ler e sintam a dificuldade. Estimular a leitura com este livro do nosso Nobel não me parece a melhor opção. Há muitas outras alternativas.

It seems I shall never tire of Saramago. Whenever other writers use long lists and go off on interminable tangents, I tend to lose interest -- but not with this fellow. He is, as they say, a pleasure to read. Let the comments I made concerning style in my review of The Stone Raft also stand for this.

داستان در ارتباط با عشق بالتازار هفت خورشید و بلیموندا هفت مهتاب است عشقی که تا سال های پیری هم چنان عمیق و ماندگار است. این زوج توانایی های خاص و ویژه ای دارند بالتازار با اینکه یکی از دستانش را در جنگ از دست داده مردی قوی و با اراده است و از پس هر نوع کار سنگینی بر می اید و بلمیوندا زنی است با چشم های متفاوت او می تواند درون انسان ها را و ماهیت هر چیزی را ببیند.
مفاهیم فلسفی به زیبایی در لابلای داستان مطرح شده است طوری که خسته کننده نیست و به زیبایی آن افزوده است.
نویسنده به وضوخ از تفاوت بین ثروتمندان قدرتمند و مردم عادی انتقاد میکند و چندین بار در طول داستان این نکته را متذکر میشود که همه ی انسانها برابرند و از نظر خداوند قدرتمندان جایگاه بالاتری ندارند...
اولین کتابی بود که مدت زیادی طول کشید تا تمومش کنم ولی فک میکنم آناخوسیفا کتابی است که باید با آرامش و تامل بیشتری خوانده شود تا فرصت بیشتری برای تامل و تفکر درباره ی موضوعات و مفاهیم آن داشته باشیم.

---------------------------------------------------------------------

-tآنها زمانی که به یک قدیس متوسل می شوند و او نذرها و خواسته هایشان را برآورده نمی کند تصویرش را به صورت وارونه قرار می دهند

-tهمیشه آن چیزی که ما می خواهیم پیش نیم اید بعضی مواقع این یکی را می خواهیم و آن یکی می شود و این هم از اسرار دعاهاست.ما دعاها را در اسمان رها می کنیم ولی آنها مسیرشان را تغییر می دهند و راه تازه ای را انتخاب می کنند. بعضی مواقع در راه می ایستند تا دعاهای دیگر به آنها برسند بعضی مواقع باهم ترکیب می شوند ودعاهای مخلوط و دوراگه ای بوحود می اید.بعضی مواقع در راه می ایستند تا ضدو نقیض ها را حل کنند

-tمردم که همواره انتظارات زیادی از آسمان دارند کمتر به آن می نگرند و به بلندایی که آن را آسمان می نامند توجهی نشان نمی دهند. آنها در دشت ها و مزارع کار می کنند زنان و مردان به خانه ها داخل و خارج می شوند و به داخل باغ ها و کنار چشمه ها می روند ولی آسمان را نمی بینند

-tتنها خدا می داند که هر لحظه در ذهن انسان ها چه می گذرد

-tخداوند در ذات و در معنی یکی است

-tهنوز هم می گویند آسمان در دست قدرتمندان است. ولی نگاه کنید زمانی که باران می بارد، برای همه می بارد نه برای قدرتمندان

-tخداوند هرگز لبخند نمی زند، او دلیل این امر را بخوبی می داند شاید از جهانی که خلق کرده وب عد به این صورت در آمده خجالت میکشد

"The will.... broke free from his body, but did not ascend to the stars, for it belonged to the earth and to Blimunda."

When it comes to the depiction of human race, I love how Saramago manages to strike a balance between the misanthropic and the sublime!

Un altro capitolo della lunghissima ed importante produzione di Saramago, che racconta un frammento sia della Storia che della storia del Portogallo. Ci viene in particolare proposto un resoconto della costruzione dell' immenso convento che Giovanni V del Portogallo decise di costruire a Mafra molto più per megalomania personale che non come ex voto a seguito della nascita di un figlio maschio (che doveva garantire la successione).
Il vecchio di Azinhaga non è mai stato tenero con la Storia con la S maiuscola, quella dei grandi, quella che compare sui libri, quella delle decisioni spaventose prese a cuor leggero: e questo libro non fa eccezione. Il mondo del Medio Evo ma anche quello dell'età moderna è un mondo tutto pieno, sia dal punto di vista spirituale che da quello materiale. Tutto è previsto, regolamentato, codificato nelle società di quegli anni ed a nessuno è consentito uscire dal percorso tracciato dalle tradizioni per vivere la propria individualità. dello stesso re, che viene descritto come un viziato e capriccioso narcisista, alla fine non si ha una immagine di quel despota onnipotente che vorrebbe essere, anzi è una figura piuttosto patetica. Su di tutto veglia la cappa della cultura cristiana scolastica, che dalla summa theologiae di san Tommaso al fianco delle catene politiche e sociali ne impone di altre a livello del pensiero, altrettanto pesanti se non peggiori, e guai a colui che cerchi di liberarsene, anche solo per inseguire un sogno! Il braccio secolare dell'inquisizione è pronto a colpire in modo esemplare chi cerchi uno spazio per volare nella cosmogonia tommasiana dove, di spazio, non ce n'è.

Ne fanno le spese i piccoli, quelli della storia con la s minuscola, che sono sempre stati i preferiti di Saramago. Padre Bartholomeu Lourenco con il suo sogno di volare in odor di infernalismo e di eresia ma soprattutto i suoi due poveri, affamati ma bellissimi amanti Balthasar e Blimunda. Quando il vecchio di Azinhaga comincia a parlar d'amore è capace di pagine di altissima poesia, (indimenticabile la storia dell' assedio di Lisbona), ed anche qui ce ne da conferma, anche se forse è tutto un po' troppo postato su una carnalità molto esibita, quasi a voler raccontare non tanto un amore quanto lo sforzo disperato di quel sentimento di liberarsi da un sistema di pensiero e di vita che delle libertà non ne lascia.

Pur essendo vero che in un mondo tutto pieno come quello delle età medioevale e moderna, chi in quel sistema non trovava posto per povertà, per idee o per entrambi se la passava davvero male (ed a volte si finiva sull'autodafè), sembra però che nel ventunesimo secolo le cose si siano rovesciate, si vive in un nichilismo trionfante in cui siccome tutto ha valore allora niente ha valore. L'autore anche in questo libro con una certa idealizzazione dei suoi poverelli e dell'eretico ribelle che li guida non sembra essersene reso troppo conto (in "La caverna" affronterà il tema più direttamente ma in modo non troppo realistico). L'intento politico che sempre troviamo in questi parallelismi tra storia universale (raccontata come sempre con un rigore scientifico assoluto, peraltro) e storia immaginaria dei piccoli personaggi contamina forse un po' troppo il romanzo che da questo punto di vista perde di credibilità. Perchè è semplicemente fallso che ipocrisia, corrruzione morale, bassezza, farisaico bigottismo siano proporzionali alla condizione sociale, purtroppo: è tutto un po' troppo polarizzato, in questa che sarebbe stata una storia indimenticabile, altrimenti.

Storia che resta comunque bellissima, che tra sconcezze a volte troppo esibite, troppo fini a se stesse, raggiunge vette di poesia assoluta; riesce a rendere un mondo (il Portogallo) in un tempo (il principio dell'età moderna) unendo efficacia e grande umanità.

http://youtu.be/jPjU-oGiqes

"este livro tem tudo" (EduardoLourenço)

Lisabon zaudara, zaudara na trulež, a miris tamjana daje nekakav smisao ovome smradu kvarnosti ljudskih tijela, jer duša je miomirisna.

Saramagov stil pisanja miluje oči i dušu poput kakvog delfina koji miluje more. Poslije ove knjige osjećam sve veću potrebu da ga čitam. U početku je bilo teško čitati ga i mislio sam da zadugo neću završiti knjigu, a onda malo po malo počeo je da otvara vrata u neka prostranstva, koja su surova, ali istovremeno i lijepa, a koja takođe daju neke poglede na određene stvari. Jednostavno, počeo je da me zadivljuje. Saramago je nekada ironičan, a nekada i tragičan. Što će reći ironično-tragičan. Istančanost kojom je predstavio dva glavna lika, koja se nalaze u oreolu hijerarhije, zatim njihove patnje za vrijeme inkvizicije u poslije ratnom periodu, njihovo učestovanje u izgradnji leteće mašine koja je i glavna ideja romana i njihov pokušaj segregacije iz svega toga je upečatljiva. Njegova proza na jedan uredan, kulturan, drzak i filozofski način prikazuje situaciju u Portugalu, rekavši da je to zemlja budućnosti, ali i da je to jedan prostački narod s obzirom na vremenski period u kojem se priča odvija. Kada samo pomislim da je dao naziv knjige Sedam Sunaca i Sedam luna i vratim se na na priču iste, prosto da ne povjerujem kakvu veliku insinuaciju je napravio!

saramagovo remek-djelo hipnotičkog ritma, opipljive atmosfere, likova od krvi i mesa. suptilno heretičan i pri tome beskrajno duhovit. svaka rečenica istesana do savršenstva.
blimunda i baltazar moj su omiljeni literarni ljubavni par.

Tentei ler isto com 16 anos e achei que era perfeitamente ilegível, um assassinato completo da língua portuguesa. Li-o aos 30, numas férias nos Biscoitos, ilha Terceira. Como foi possível passar mais de uma década sem que eu tivesse tentado de novo ler este livro? Blimunda é a personagem favorita de qualquer leitor, de todas as personagens de todos os escritores que o leitor tenha conhecido. A prosa de Saramago chega a ser poética: 'Dormiram nessa noite os sois e as luas abraçados, enquanto as estrelas rodavam lentamente no céu. Lua aonde estás, sol aonde vais', sobre o amor de Baltasar e Blimunda. E tanto, tanto mais... este livro é tanto mais...

Γοητευτικός με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο! Εξαιρετικό.