Madame Bovary

that's the type of book i hated reading but love having read <3

GUSTAVE FLAUBERT : «Η Μαντάμ Μποβαρύ είμαι εγώ»...


Υπάρχει κάτι το γοητευτικά παράξενο
και αξιοσημείωτο σε αυτό το βιβλίο.
Θεωρώ πως η Έμμα Μποβαρύ,η ηρωίδα με τα μοιραία πάθη και τους πόνους απο τα λάθη,
είναι ένας χαρακτήρας λογοτεχνικά αξέχαστος,
διαχρονικά μισητός και θλιβερά αγαπητός.
Σκανδαλιστικός και μαγικός.

Μια προσωπικότητα την οποία ο καθένας αντιλαμβάνεται και κρίνει τελείως διαφορετικά,σύμφωνα με την ηλικία,το φύλο και οπωσδήποτε τις εμπειρίες του.

Εκεί κρύβεται το μαγικό του χαρακτήρα της μοιραίας πρωταγωνίστριας. Ο συγγραφέας βασανιστικά αργά χτίζει τη μαντάμ Μποβαρύ και μας καλεί όλοι μας να δούμε τον εαυτό μας σε αυτήν. Μέσα απο αυτήν.

Εύκολα και ίσως επιφανειακά κρίνουμε αρνητικά την ηρωίδα και την καίμε στην πυρά με έφλεκτα υλικά τον λυρισμό και την χυδαιότητα. Υλικά που μας προμηθεύει ο συγγραφέας σε μεγάλες ποσότητες.

Αργά και βασανιστικά ο Φλομπέρ παρουσιάζει τον «κακό» χαρακτήρα της ηρωίδας σε πλήρη αντίθεση με τον «καλό» χαρακτήρα του συζύγου της.

Αφενός,η πλοκή σκανδαλιστικά μας φέρνει αντιμέτωπους με μια παθιασμένη και ακόλαστη γυναίκα.

Μια σκιά έντονης προσωπικότητας που παραπαίει ανάμεσα στην κομψότητα,τον ρομαντισμό,την ονειροπόληση-για πολυτέλεια,ηδονές,ανομολόγητους πόθους-και την παράλογη απαιτητικότητα.
Μια γυναίκα ζηλιάρα,επιφανειακή,ματαιόδοξη,αδίστακτη,εμμονική και εγωπαθή. Ψυχρή,οργισμένη,κυκλοθυμική και ανισόρροπη.

Ελπίζει και εκστασιάζεται πριν το γάμο της. Απογοητεύεται και αλλάζει ερωτικές αγκαλιές μετά.
Ο ερχομός του παιδιού της δεν καταφέρνει να την ανταμείψει με το μεγαλείο της μητρότητας.

Η αγάπη του ήπιου,αγαθού και ταπεινού συζύγου της είναι μάλλον πατρική για εκείνη.
Μέσα της παλεύει η θρησκευτική ψευτοηθική της εποχής και η ματαίωση των προσδοκιών της.
Πολύ γρήγορα νικούν οι προσδοκίες και παραδίνεται σε ερωτικούς πειρασμούς.

Αφετέρου,η ίδια αυτή πλοκή μας φέρνει δίπλα και πολύ κοντά σε ένα δυστυχισμένο πλάσμα που αξίζει τη συμπόνοια μας.
Η Έμμα είναι μια ενήλικη που στερείται σχεδόν τα πάντα απο παιδί. Μεγαλώνει και ζει ταπεινά κοντά στον πατέρα της έχοντας περάσει πολλά χρόνια εσώκλειστη σε μοναστήρι. Η θρησκευτική αγωγή της στέρησης δεν ταιριάζει στην ψυχή της.
Δεν πήρε αγάπη ποτέ. Δεν αγαπήθηκε βαθιά και ανιδιοτελώς απο κάποιον,επομένως είναι ανίκανη να αγαπήσει. Η συναισθηματική της νοημοσύνη αρχίζει και τελειώνει σε έναν κόσμο προβολής,εξιδανίκευσης και ατομικών απολαύσεων.

Ζώντας απομονωμένη σε έναν στενόμυαλα ανδρικό κόσμο συμβιβάζεται αρχικά και παντρεύεται για να αποδράσει και να αγαπηθεί.
Απογοητεύεται απο τη νέα κατάσταση και αρχίζουν οι τάσεις φυγής.

Θλίβεται έντονα,αντιδρά,επαναστατεί,πιστεύει πως αξίζει μια ασυμβίβαστη και πολυτελή ζωή.
Αρχίζει να μάχεται για ικανοποίηση παντός είδους και ανεξαρτησία.
Είναι τρυφερή και γενναιόδωρη με τους εραστές της επειδή παλεύει να αγαπηθεί,για να αισθανθεί ασφάλεια καταντάει εμμονική,άρρωστη,κουραστική.
Πνίγεται,ρισκάρει,βασανίζεται,προδίδεται και καταρρέει.
Είναι αφελής και ευάλωτη. Θεωρεί το κύρος και την υψηλή κοινωνία λύτρωση. Διαψεύδεται.
Ενδίδει με περισσή ανωριμότητα σε πειρασμούς για να οδηγηθεί στην ευτυχία.
Η αποτυχία της είναι μεγαλειώδης και επισύρει αισθήματα οίκτου και οργής.

Καταστρέφει τη ζωή της και την οικογένεια της.


«GUSTAVE FLAUBERT» : «Η Μαντάμ Μποβαρί είμαι εγώ»...

Χυδαία μαντάμ Μποβαρύ ή Έμμα σε αέναη αναζήτηση αγάπης;


Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!

“At the bottom of her heart, however, she was waiting for something to happen. Like shipwrecked sailors, she turned despairing eyes upon the solitude of her life, seeking afar off some white sail in the mists of the horizon."



Emma Bovary is a woman who inspires the passions of others, especially the passion of men who want to possess her. In Gustave Flaubert's Madame Bovary, it feels like Flaubert has given us the internal conflicts of a real and very complicated person. The work is an engaging read that sometimes feels like a romance, but more often feels like the psychological study of the book's heroine. I'm not sure I liked Emma Bovary, but that's definitely not the point. She exudes a palpable sense of disappointment with life that makes her vulnerable to those who want to control her, either through love or debt. Above all, though, she remains more complicated than the love affairs she engages in, her role as wife or mother or the tragedy that befalls her.

When I was last at Cambridge Public Library, I saw a gentleman reading this book, and I so desperately wanted to talk to him. Instead, I secretly took a picture of the only other person who reads Penguin Classics in public because yes, I am an introverted, socially awkward coward.

Recently, this article popped up on my phone: Flaubert Versus the World.

The article’s author teaches Madame Bovary at a London university, and his students found it boring, hated it, and hated the main character, Emma. They said, “that woman had everything” and found her completely unsympathetic.

So let’s talk…..

Madame Bovary was published in 1857, and it was set in France.

Emma Rouault grows up in a convent, and her mother dies. One day, she meets Charles Bovary, a doctor, who ends up marrying her, ripping her away from her entire network. Emma (now Madame Bovary) is miserable. Her sole companion, a greyhound named Djali runs away.

Emma’s life is devoid of meaning. Her childrearing and domestic duties are outsourced to her staff. Without a vocation or community, Emma’s days are empty.

As if that isn’t bad enough, Emma’s mother-in-law hates her. Instead of kindness and compassion, her mother-in-law lambastes her spending rather than offering any meaningful advice or connection. The poor dear is alone all day, unable to even talk to her maid as socializing with the help wouldn’t be proper according to the rules of society. She doesn’t have email or the telephone to call friends. The only person who consistently shows up for her is Monsieur Lheureux, the draper, who wants to sell various goods.

In desperation, Emma attempts to fill the aching loneliness. She embraces religion, but the clergy can’t be bothered. The townspeople also don’t seem to be bursting with Christian charity or love. Yes, Emma engages in retail therapy (but let the person who has not ordered from Amazon cast the first stone), and she has various love affairs.

Chuckie…I mean Charles, her husband, says how much he loves her. But Chuckie either 1) is blind to her misery or 2) doesn’t know her at all. He couldn’t be bothered to have an honest conversation about what they could afford. He gripes about fate….puh leeze, Chuckles!

Emma certainly doesn’t “have everything.” She lacks a supportive network, a true friend, someone who sees her as she truly is, to be known.

That being said, Flaubert is awful, arrogant, and pompous. He startingly insisted that he could create Emma Bovary because he knew her from the inside out—“Madame Bovary is myself—drawn from life.”

Okay, Captain Cringe.

The book is slow, S-L-O-W, with far too many pointless descriptions. In addition to reeking of ignorant haughtiness, Flaubert decided to experiment with not using quotation marks when a character speaks. This did not enhance the text. And despite Flaubert’s boasts, he doesn’t write Emma convincingly.

He doesn’t mention the persistent dark shadow of loneliness following Emma, that she is lost in the world without a compass, nothing to illuminate her path forward. People don’t find Emma sympathetic because Flaubert didn’t write her well. Such a shame!

And now for the twist ending!

The 2010 Lydia Davis translation was recommended by James Mustich in 1,00 Books to Read Before You Die. Did I listen? No.

My version was translated by Geoffrey Wall.

Big deal. Who cares? Can’t you just drop a text into Google Translate?

Indulge me for a moment, and let’s look at one of the most famous lines in history from The Great Gatsby: “It was an extraordinary gift for hope, a romantic readiness such as I have never found in any other person and which is not likely I shall ever find again.”

But that wasn’t the original line Fitzgerald wrote: “It was an extraordinary aliveness to life, an alert vitality such as I have never found in any human person and which it is not likely I shall ever find again.”

The original isn’t as strong; it is completely forgettable. In part, it is because the famous line makes use of alliteration, “romantic readiness.” This lyrical line stirs the soul. Good translation requires skill beyond Google Translate—the soul is not a robot.

Hesitating to extend the benefit of the doubt to Flaubert, perhaps his prose is better in French, and his artistic brilliance is victim to a bad translation.

As is, this is a repulsive, boring work written by a bizarre, egotist who doesn’t live up to his own hype.

The Green Light at the End of the Dock (How much I spent):
Softcover Text (Penguin Classics version)- $11.28 from Blackwell's
Audiobook – 1 Audible Credit (Audible Premium Plus Annual – 24 Credits Membership Plan $229.50 or roughly $9.56 per credit)

2025 Reading Schedule
JantA Town Like Alice
FebtBirdsong
MartCaptain Corelli's Mandolin - Louis De Berniere
AprtWar and Peace
MaytThe Woman in White
JuntAtonement
JultThe Shadow of the Wind
AugtJude the Obscure
SeptUlysses
OcttVanity Fair
NovtA Fine Balance
DectGerminal

Connect With Me!
Blog Twitter BookTube Insta My Bookstore at Pango

مائة جلدة..و مائة دينار ذهبي هذا هو تقييمي.. بضمير مستريح لجوستاف فلوبير ومدام "زلطة " الشهيرة ببوفاري
الدنانير مكافاة على حذقه ومهارته في رسم لوحات ادبية لا تصدق..و الجلدات او الضربات ..لانه يصرف ذكاءه في ما لا يفيد

لو كان فلوبير يحيا بيننا اليوم لكان طبيبا نفسيا بارعا يتم الحجز عنده قبلها بستة اشهر..انظروا للاقتباس على لسان بوفاري
ا"كان الكذب ضرورة بل هواية..بل لذة يحلو المضي فيها الى درجة انها اذا قالت انها سارت على جانب الطريق الايمن فتاكد انها كانت على الجانب الايسر )

"نعم هناك بشر على هذه الشاكلة..و كيف سنتعرف على خلجات نفوس الحمقى و ذوي النفوس الدنيئة؟؟ نعاشرهم او نقرا عنهم لنشعر ان الادباء وهبوا عيونا غير عيونننا..هذه رواية ضد الروايات.. تؤكد طوال الوقت على الاثر السيء للروايات على عقول ونفوس السيدات..نعم هكذا أكد فلوبير على لسان عدة شخصيات في الرواية..وللحق اذا كانت الرواية من عينه بوفاري..فنعم والف نعم

تقييمي بالتفصيل:الاسلوب والوصف:5نجوم..اتقان شخصية البطلة 5 نجوم..باقي الشخصيات 2نجمة..الحبكة :2نجمة...القابلية للقراءة 3 نجوم
الهدف او الرسالة:صفر
النهاية:صيييييفر.. وتحت الصفر

انا ام مسلمة..في العقد الرابع وذات ثقافة اجنبية..و تقييمي خاضع لهذه المعايير شئت ام ابيت
لي اعتراضيين جوهريين على مدام بوفاري..الاول كأم..اقوى الغرائز لدى المرأة على الاطلاق هي "الامومة" هل تساءلت يوما لماذا يوجد عقاب حازم للزنا وللاب الذي يضيع من يعول.. ولكن لا يوجد احكام حازمة ضد اللام المهملة ...لان هذا منافي للطبيعة و ما جُبلت عليه الام
بوفاري كانت ام بشعة والأسوأ على مستوى الأدب العالمي ..حتى عندما رغبت في زيارة ابنتها المبعدة عند المرضعة لاول مرة..اصطحبت حبيبها
بل و في المشهد الادبي الاكثر ازعاجا لي ..نراها تلكزها بعنف عندما تقترب منها..فتقع الرضيعة ذات العام الواحد ويشق خدها!! لان المدام منزعجة من عشيقها

و هكذا فازت من الصديق حسام عادل بلقب مدام زلطةا
كم يوجد من هذه العينة في العالم؟واحدة بين كل الفين أم؟ ..اذن ما الهدف من التعمق في مشاعرها التافهة لأكثر من 400صفحة؟

سبق وقلت ا ن بوفاري مثال لمرض اضطراب ثنائي القطب و هو مرض مميز للشخصية الادمانية..تفتنك ..تسحرك..في البداية ثم تقع فريسة لكل مساوؤها المعروفة..وهي الفريسة المفضلة للنصابين ودائما تجد ساذج يتحمل مسؤلياتها...بوفاري مدمنة للجنس ..و هو المرض الاقل تعاطفا في العالم..زوجها منحها كل ما تبغيه امراة في الوجود..و يكفي انه يحبها بجنون طوال 7 سنوات عجفاء هي عمر هذا البلاء"الزواج"و لكن وجدت كل القطط الفاطسانة فيه لتخونه مرارا
..بل و تضيع ماله و توقعه في ديون اسطورية..و عندما تقترب ابنتها منها يقول ابيها: ابتعدي انت تعلمين ان والدتك لا تحب ان نزعجها! !!ا

السؤال مرة اخرى: كم يوجد من بوفاري في العالم ؟؟.وهل يستحب عرض نموذج شديد الاستثنائية بين النساء..قد يكون موجود بنسبة 10%من الرجال.. اذن المطلوب مني كام وزوجة عندما اتعرض لكل هذا التبجح و التبطر بينما اعاني انا من مشااااكل مادية ومعنوية حقيقية وواقعية..المفروض اقول انا ملاك كدة .. و لماذا اتحمل كل هذا..؟
هناك حرق قادم للاحداث
و عندما تاتي نهايتها هزيلة ..فلا يفتضح امرها....بل تقرر الخلاص من حياتها في نفس اليوم الذي سيباع فيه اثاثها في المزاد..و هكذا تحقق الجملة الشهيرة"عاش خاين ومات كافر" بل و زوجها بعد معرفته بأنها سبب إفلاسه .بل وتشريد ابنته.. و بخيانتها بعد وفاتها بعامين يظل يحبها بل يموت حبا(او جوعا )!!هنا سئمت انا حياتي كلها حقا

وهنا ياتي اعتراضي ال��اني: هناك سخرية مستترة من الإيمان عموما ...فالخطيئة الثانية تبدا في الكاتدرائية ..و الشخصيات المؤمنة يتم اقصائها وتهميشها....وشخصية الصيدلي الملحد من اخبث الشخصيات الادبية..و هو الشخصية الوحيدة التي فازت بكل شيء في انتصار كامل غير مبرر للشر

لقد احترت حقا في تقييم الرواية فهناك روايات تخرج منها باحساس بغيض يملاك ضيقا و حقدا. هل هناك رسالة خفية ؟ لم افهمها..و اعتذر عن الاسهاب الشديد

کتاب سوزی

من یک وقتی توی گوگل پلاس، مجموعه پست هایی میذاشتم با تگ #کتاب_سوزی، و هر چی از نویسنده ها و فلاسفه در نفی کتابخوانی پیدا می کردم ذیل این تگ منتشر می کردم. عده ای پای پست ها علیه این نگرش اعتراض می کردن و ازم می پرسیدن: مقصودم از انتشار این پست ها چیه؟ چرا کتابخوانی رو مذمت می کنم؟
و من هر بار جواب متفاوتی می دادم. چون هر کدوم از نویسندگان و فلاسفه هم دلیل متفاوتی برای نفی کتاب داشتن. یکی می گفت: کتاب نخونید، بلکه به جاش خودتون مستقل بیندیشید. کتاب خوندن موجب میشه در اندیشیدن وابسته بار بیاید.
یکی می گفت: کتاب نخونید، بلکه به جاش زندگی کنید. در خیالات رنگارنگ داستان نویسان و استدلال های پر پیچ و خم فلاسفه گم نشید، زندگی واقعی این ها نیست، زندگی واقعی اون بیرونه.
یکی دانش بدون بینش عمیق رو نفی می کرد، یکی از کتاب بد خوندن ایراد می گرفت، و یکی به تمام وقت کتاب خوندن می تاخت.
چرا این ها رو گفتم؟
اگه بخوام مضمون رمان مادام بوواری رو در یک کلمه خلاصه کنم، "کتابسوزی" از بهترین گزینه هاست. زنی که نوجوانی ش رو با خیالات و رؤیاهای رمانتیک کتاب ها و قصه ها پر کرده، و حال با سیلی واقعیت رو به رو شده: زندگی روزمره، با شوهری که مثل تمام آدم ها کمی شریفه و کمی سخت کوش و کمی بی دست و پا، با درآمدی متوسط، بدون زرق و برق های آن چنانی، بدون عشق های آن چنانی، بدون ماجراهای آن چنانی. اما مادام بوواری نمی خواد این ها رو بپذیره، نمی خواد قبول کنه که کتاب هاش و قصرهای جادوییش فقط سرابی از زندگی واقعی بوده ن، در نتیجه، به دنبال دست یافتن به ماه توی مرداب، پیوسته بیشتر فرو میره و فرو میره و فرو میره.

آلن دوباتن (نویسنده تسلی بخشی های فلسفه و کتب دیگر) مقاله ای حول مادام بوواری نوشته که خوندنش رو توصیه می کنم. مخصوصاً برای ما که خودمون رو عضو دایره کتابخونا می شمریم، ضروریه که کتابخوانی «انتقادی» رو یاد بگیریم. منظورم از کتابخوانی «انتقادی» اینه که مدام از ذهن خودمون و آموخته‌های خودمون فاصله بگیریم و حلاجیشون کنیم و به بوتۀ نقد بذاریمشون.

لینک مقاله آلن دوباتن


مادام بوواری و آنا کارنینا

مادام بوواری به سال ۱۸۵۶ نوشته شده، و آنا کارنینا به سال ۱۸۷۷. شباهت زیاد ایده ها به هم (زنی که خسته از زندگی زناشویی، به آغوش عاشقان دیگر پناه می بره اما به زودی از اون ها هم سرخورده میشه، و در نهایت خودکشی می کنه) و قضاوت منفی دو نویسنده نسبت به شخصیت زن قصه هاشون، آدم رو مشکوک می کنه که نکنه تولستوی حال و هوای کلی اثرش رو از فلوبر گرفته باشه. البته این از ارزش آنا کارنینا کم نمی کنه، روانشناسی و شخصیت پردازی قدرتمند تولستوی دوست داشتنی، داستان های فرعی ش، اخلاقیات و فلسفه ای که در صفحه صفحه کتابش جا داده، باعث میشه که اگه قرار بر انتخاب بین یکی از دو رمان باشه، من بدون معطلی آنا کارنینای شکوهمند رو انتخاب کنم.

"Di dove le veniva quell'insufficienza della vita, quella putrefazione istantanea di tutte le cose su cui s'appoggiava?"

Ho iniziato la lettura di Madame Bovary senza conoscerne la storia, nonostante il libro sia famosissimo; mi aspettavo onestamente un contenuto completamente diverso da quello che ho incontrato.

Forse perché non avevo grandi aspettative o forse semplicemente per il suo valore intrinseco, fatto sta che il romanzo di Flaubert mi ha entusiasmato.

Mi ha entusiasmato per l'efficacia della scrittura; non ricordo noia, non ricordo episodi ridondanti, non ricordo difficoltà di lettura. Ricordo solamente la nitidezza delle situazioni, la definizione accurata dell'ambiente sociale della provincia francese, la meravigliosa caratterizzazione dei personaggi, la struttura lineare del romanzo.

E mi ha entusiasmato il modo in cui viene trattato il soggetto. Emma, forse a causa delle letture romantiche e sentimentali fatte in gioventù, si crea grandi aspettative dalle relazioni sentimentali e dalla vita in genere. E queste aspettative si scontrano irrimediabilmente con l’esistenza mediocre e provinciale in cui le tocca barcamenarsi al fianco di un marito buono e onesto, ma anche poco intelligente e di scarsa ambizione. Emma sfoga la sua passione verso due amanti e si dedica all'acquisto di oggetti superflui ed inutili, che le servono per tentare di salire nella scala sociale. Ma nulla la soddisfa, nulla la appaga, nulla le dà motivazione.

Emma si sposa sperando di poter vivere i suoi sogni e i suoi smisurati desideri. Quello che però ottiene invece è la monotonia del matrimonio, la mediocrità del marito, la razionalità calcolata dei suoi amanti di fronte alla sua smisurata passione, nemmeno un barlume di affermazione sociale e neppure il figlio maschio che avrebbe desiderato, unica via di uscita per riscattarsi.

"Ma per lei, ecco, l'esistenza era fredda come un solaio esposto a settentrione, il silenzioso ragno della noia tesseva e ritesseva la tela nell'ombra, in ogni cantuccio del suo animo"

Un'anima in pena, Emma. Non c'è tregua per lei, non c'è soddisfazione, non c'è pace, nemmeno dopo la sua morte, quando viene vestita, quasi a sfregio, col vestito bianco da sposa.

E' disdicevole o immorale la sua condotta? Sicuramente sì, secondo i canoni dell'epoca e direi anche secondo i nostri. Ma tutto a questo mondo è relativo e la sua figura, comparata con la mediocrità, meschinità e perbenismo dei personaggi che la circondano è rivalutata, nonostante tutto.

Disdicevole e immorale, Emma, ma commovente per la sua situazione di profondo disagio, anche dello stesso esser donna:

"Una donna ha continui impedimenti. A un tempo inerte e cedevole, ha contro di sé le debolezze della carne e la sottomissione alle leggi. La sua volontà, come il velo del suo cappello tenuto da un cordoncino, palpita a tutti i venti, c’è sempre un desiderio che trascina, e una convenienza che trattiene".

Un personaggio, Emma, che non dimenticherò facilmente.

Excelentă și la a treia lectură.