تنهایی تونل، رخوت ساکن بر لحظه لحظه اش، درد جانفرسای دیوار حائل سنگی، و امید پنجره ها

هیچکس مرا درک نمی کند. گوینده ی این جمله دختر 11 ساله ای شیدای بیلی آیلیشه یا نیچه و ساباتو؟
جفتشون، و جفتشون حقیقت رو میگن
استعاره ی تونل استعاره ی جذابی بود. ولی بیاین از خط راه آهن حرف بزنیم
تونلای پیچ در پیچ، با تلاقی های خطرناک، با راهرو های تاریک و بی هدفی ناشی از اون، ایستگاهای شلوغی که بدتر از خلوت تونلان
هرکودوم از ما توی تونل خودمون زندانی ایم. اجتماع دروغه. درک شدن توهمه و کسایی که این توهمو باور دارن کسایین که به تفسیر نیچه "نیاز به درد حقیقت دارند" تا متوجه شدت تنهایی خودشون بشن
و آیا هدف نهایی فلسفه و ادبیات هم همین نیست؟ رو به رو کردن بشر با حماقتی که تا گردن درش فرو رفته؟
و وقتی حقیقت بر کسی آشکار میشه، وقتی تا بن استخوانشو پر می کنه، نیاز به درک شدن هم بیشتر میشه و در عین حال عنصر ذاتی حقیقت درک ناشدنی بودنه. خوان پابلو میخواست لذت تنها بودن رو با کسی تقسیم کنه. خوان پابلو می خواست کسی دنیای شگفتی آور فراتر از درک بودنش رو درک کنه
و وقتی ماریارو پیدا کرد و فهمید ماریا فقط از پنجره ی تونل خودش بهش خیره شده، خب، کشتش. چون خوان پابلو بیشتر از نفهمیده شدن، از فهمیده شدن می ترسید
در نهایت، عشق برای نوابغ تسلیم کردن جاودانگیه. از دست دادن نور اللهی برای تصویری که ایزدگونه جلوه می کنه. عشق امید والار برای پیدا کردن کسی فراتر از خودشونه، و والار از کسی که از خودشون فراتره متنفرن.

تونل ها تاریکند، تونل ها بی انتهایند، تونل ها تو را از وجود داشتن خسته می کنند، ولی هیچ چیز بدتر از ایستگاه های قطار نیست.

Πόσο σίγουρη ήμουν οτι θα μου αρέσει αυτό το βιβλίο και ποσο λάθος έκανα.
Θα ξεκινήσω με το αδιαμφισβητητο γεγονός ότι απο "τεχνικής" άποψης είναι σχεδόν άρτιο. Επιτυγχάνει εναν ολοκληρωμένο παραλογισμο του ήρωα με τις μεταπτώσεις, την παράνοια και ολο το πακέτο.
Αλλά δυστυχώς δεν με κέρδισε καθόλου. Δεν ξέρω γιατί αλλα είχα συνέχεια στο μυαλό μου τον Ρασκολνικωφ απο το Έγκλημα και Τιμωρία. Ίσως να μην ηταν δίκαιο απέναντι στον Σαμπατο γιατι μιλαμε για αλλες περιπτώσεις αλλα δεν μπορουσα να μην σκεφτώ πόσο αγάπησα τον εναν και ποσο αντιπάθησα τον άλλον. Και παει καλα, δεν συμπαθείς έναν δολοφόνο. Μα δεν συμπάθησα ούτε την πρωταγωνιστρια ή εδώ που τα λέμε κανένα απο τους ήρωες του Τούνελ. Επιπλέον η ψυχογραφηση του ήρωα κάπου με κούρασε και κάποιοι διαλογοι μου φάνηκαν τραβηγμένοι και ψεύτικοι.
Τι να κάνουμε; Δεν είναι ολα για όλους..

¡Que maravillosa pieza de literatura! Nunca pensé que El Túnel tuviera este efecto en mi, la escritura de Sabato es como ninguna otra: angustiosa, deprimente, ilustrativa y engatusadora a partes iguales.

El personaje de Castel ciertamente tiene problemas psicologicos muy marcados (no soy psicóloga pero ¿puede ser TOC y episodios de neurosis?) que lo llevan a sobre analizar todo y crear escenarios hipotéticos que sólo contribuyen a convertirlo en un monstruo lleno de celos enfermizos, deprimido y finalmente un asesino.
Durante toda la lectura decía que hombre tan increíblemente loco pero no puedo parar de leerlo porque me encanta jaja (ya saben todos que disfruto mucho de un buen protagonista con problemas)

Este es un libro que lo empiezas y no lo sueltas hasta que lo termines, me he quedado con ganas de leer más cosas de este genio Sabato, si tienen sugerencias por favor díganmelas que necesito más de su escritura. Se ha convertido en uno de mis libros favoritos

El túnel es sin duda una ficción sumamente oscura, concebida como el relato de un asesino que busca esclarecer las circunstancias y motivos que desencadenaron su crimen tanto como inspirar también así la comprensión de algún sujeto, incluso bajo la convicción de que el único ser que podría entenderlo es precisamente el ser a quien mató. María.

Cuando nuestro protagonista la conoce, se forja entonces en su mente perturbada la certeza de que esta mujer es la única persona en el mundo que lo comprende, iniciando así una carrera obsesiva y mezquina por poseerla pero convenciéndose de que eso es amarla. El problema es que Maria no es libre y sus acciones, tanto como sus emociones, distan de la transparencia. Es una mujer compleja, enigmática e inescrutable que se rehusa a ser poseída por el protagonista.

Los pensamientos del asesino, que inician manifestando un carácter singular, autodenominándose incomprendido y con un genuino desprecio por la humanidad, se ven velozmente alimentados por una maraña de especulaciones y celos que el hambre por María desatan y que hacen del túnel oscuro y aislado que representa su vida uno cada vez más paralelo al recorrido que realizan los demás. Sus pensamientos, armados como reflexiones filosóficas de una mente intelectual pero violenta, recorren temas como la vida, la soledad, la culpa, la desolación, el amor, la mentira y la verdad.

Otros temas introducidos en la novela y que ayudan a forjar su columna vertebral son la imposibilidad de entendimiento entre los hombres y la desolación como consecuencia de la soledad que esta incapacidad de comunicación y comprensión provocan. Todo con una prosa extraordinaria que no deja dudas a porqué Sábato es uno de los mayores exponentes de la literatura latinoamericana.

رنج می‌بردم از خوندنش نه بابت اینکه گیرا نبود بلکه به‌خاطر موضوع کتاب.
رنج بردم از اینکه عشق چه بلایی ممکنه سر آدمیزاد بیاره.

تونل؟! ذهنی‌ست بیمار که وهم و هذیان آفرید.
«خوان پابلو کاستل» شخصیت اول کتاب برای من زنده و واقعی بود اما خواندن چند فصلِ نخست از کتاب برایم کافی بود تا ذهنم در مورد طبیعی بودن برخی رویدادها به شک و تردید بیفتد و تقریبا در اواخر کتاب بدین نتیجه رسیدم که «ماریا» شخصیت دوم کتاب، یک زنِ زنده و واقعی نیست و «اثیری» است.
نوشتم آنچه که در ذهن کاستل رخ می‌داد «زنده» بود، چون خودِ خودِ زندگی واقعی بود، با همه‌ی زشتی‌ها، شک‌ها، ملالت‌ها و ... که ممکن است هر کدام از ما با آن روبرو شویم.
اما...
نوشتم ماریا یک زنِ اثیری‌ست، چون در چنین داستانی حتی یک میلیون‌ام درصد احتمال ندارد همه چیز به درستی چیده شده باشد و همانطور که خود نویسنده در جایی از کتاب نوشت:
“حقیقت تقریبا هیچ‌وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر می‌رسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی کند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.”

تونل را ستایش نمی‌کنم اما...
برای تمجدید از این کتاب نیازی به ستایش‌ها و تعریف‌های اشخاصی به نام، همچون: کامو، مان و ... ندارم، اصولا من توجهی به تفسیرهای بقیه ندارم، که اگر این تفسیرها را پر اهمیت می‌دانستم نیازی به خواندن کتاب نمی‌دیدم و به خواندن پیرنگی از کتاب به قلم آن عده اکتفا می‌کردم و در وقت گرانبهای خود صرفه‌جویی می‌کرد اما به عنوان اولین کتابی که از ساباتو خواندم، از آن لذت بردم و قدرت قلمش برایم به اثبات رسید.

نقل‌قول نامه
“وقتی مشهور باشی، فروتنی برایت آسان است.”

“آدم وقتی بزرگ می‌شود می‌فهمد که مرک نه تنها قابل تحمل بلکه آرامش‌بخش است.”

“در سیاره‌ای که میلیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم، بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدیِ بی‌معنی را از سر گیرند.”

“حقیقت تقریبا هیچ‌وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر می‌رسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی کند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.”

"انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی آن را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد."

"نامه‌های مهم را باید دست کم یک روز نگه‌داشت، تا وقتی همه‌ی نتایج را بتوان به دقت سبک و سنگین کرد."

"شادی با غم آمیخته است."

کارنامه
کشش کتاب به اندازه‌ای بود که در اوجِ شلوغی و شلختگی‌های روزمره‌ی زندگی، در کمتر از ۲۴ ساعت آن را بلعیدم اما برای نمره دادن به این کتاب، ذهنم بین چهار و یا پنج ستاره به شدت درگیر شده!!!
طبیعی‌ست برای نویسنده‌ای که اولین کتاب را از او خوانده‌ام، هیچ لطف و ارفاقی در کار نیست، پس چهارستاره را برایش منظور می‌نمایم.

نوزدهم آذرماه یک‌هزار و چهارصد

4.5

Menos de dos meses le faltaban a Ernesto Sábado para cumplir 100 años cuando le llegó el día de partir. El físico argentino convertido en escritor fue unos de los pesos pesados de la literatura en español y dejo tras de sí lo que se podría decir una de las grandes obras de la literatura latinoamericana, con su peculiar concepción del universo. La mayoría de la gente ha oído de este libro alguna vez en su vida. Es el túnel.



Argentina. Mediados de los años 40. Juan Pablo Castel es un pintor incomprendido. Es alabado por la crítica pero él desdeña de esas personas que admiran su arte, los cree falsos porque no lo alcanzan a entender. Hasta que en una exposición, uno de sus cuadros es comprendido por una mujer. Una tal María Iribarne. Entonces él hará lo posible por acercarse a ella, el único ser que al parecer lo comprende.

Reseña completa: http://rapsodia-literaria.blogspot.co...

"All our life would it be a succession of anonymous cries in a desert of indifferent stars?"
With this intense novel of loneliness and incommunicability, Ernesto Sabato projects his reader into the tunnel of the frightening thoughts of his narrator, Juan Pablo Castel, which is not easy! One sinks into this story of a stormy love affair, to the rhythm of love/hate oscillations (the half-measure, in Castel, it does not exist), in the throes of an infernal, devouring, destructive jealousy.
The narrator is in jail, but that's nothing compared to the morbid confinement in the ceaseless activity of reasoning, interpretation, the scaffolding of assumptions made by his mind, seizing the slightest pause or of a "vestige of a smile" to feed his suspicions, entangled in a delirious logic that distances him from the only person who, according to him, could understand it: "I finally came to formulate my idea in this terrible but indisputable form: Maria and the prostitute have a similar expression; the prostitute simulated pleasure; Maria simulated pleasure; Maria is a prostitute."
The reader finds himself in a particular position, not necessarily very comfortable. He invited one to enter the maze of this mad narrative of the narrator. Enticing by his energy, touched by the feeling that Juan has to live his life in a dark and lonely tunnel far from the "hectic life that these people who live in outside, this curious and absurd life where there are balls, and feasts, and joy, and frivolity."
But we must avoid this proximity and distance when the signs of slippage and paranoia become too obvious.

n  

La felicidad está rodeada de dolor.

nPrimer libro que leo de Sabato. Muy bueno. Es una lectura breve pero intensa. La soledad y el asco existencial sartriano es palpable en cada página, y estuvo muy bien tratado, al igual que la locura del amor llevada a su grado delictivo. Lo recomiendo sin un ápice de duda.

That effing little window!

Juan Pablo Castel is a lonesome painter obsessed with his paintings, and especially one with a tiny little window that nobody notices. Critics praise him, yet no one understands him. And when during an exhibition María Iribarne remains stunned watching the little window, Juan convinces himself that for the first time in his life he has finally found someone who can understand him, and save him. This diary is the chronicle of his 'love' ravings, his 'infallible' postulations, and his maddening obsession with his beloved María; and why he killed her.

This was pretty good. Very interesting to interiorize into the mind of a murderer, and experience from first person perspective his twisted machinations. The first third of the novel was masterful and even funny at times, five-star worth. The crazy thoughts and spontaneous outbursts of Juan were truly amazing. Nevertheless, once he meets María everything turns much somber and difficult to digest. Juan progressively becoming tedious, posesive and extremely toxic, and most of that original magic gone. But even after losing that marvelous initial impulse, it still keeps interesting enough and moderately gripping until the tragic ending, which by the way I found too abrupt for my liking.

A pretty brief novel, but unique, and very intense. Recommendable. I may read more of the author someday.

-----------------------------------------------
n  PERSONAL NOTEn:
[1948] [158p] [Fiction] [Classics] [3.5] [Conditional Recommendable] ["I would have to cross the street and make myself available. Could there be anything more grotesque than to expect her to shout across the street to ask how to get somewhere?."]
-----------------------------------------------

¡Esa maldita ventanita!

Juan Pablo Castel un solitario pintor obsesionado con sus cuadros, y especialmente una con una ventanita diminuta que nadie nota. La crítica lo alaba, pero nadie lo entiende. Y cuando durante una exhibición María Iribarne se queda anonadada observando su ventanita, Juan se convence a sí mismo que por primera vez en su vida finalmente halló alguien que puede entenderlo, y salvarlo. Este diario es la crónica de sus desvaríos 'amorosos', sus 'infalibles' reflexiones y su alocada obsesión por su amada María; y por qué la mató.

Esto estuvo bastante bueno. Muy interesante para interiorizarse en la mente de un asesino, y experimentar en primera persona sus enrevesadas maquinaciones. El primer tercio de la novela me pareció magistral y hasta gracioso a veces, digno de cinco estrellas. Los locos pensamientos y espontáneos arrebatos de Juan fueron verdaderamente geniales. Sin embargo, una vez que conoce a María todo se vuelve mucho más sombrío y difícil de digerir. Juan se vuelve progresivamente pesado, posesivo y extremadamente tóxico, y la mayor parte de esa gracia original perdida. Pero incluso después de perder ese maravilloso impulso inicial, igual se mantiene suficientemente interesante y moderadamente atrapante hasta el trágico final, que por cierto se sintió demasiado abrupto para mi gusto.

Una novela bastante breve, pero única, y muy intensa. Recomendable. Tal vez lea algo más del autor algún día.

-----------------------------------------------
n  NOTA PERSONALn:
[1948] [158p] [Ficción] [Clásicos] [3.5] [Recomendable Condicional] ["Tenía que cruzar la vereda y acercarme. Nada más grotesco, en efecto, que suponerla pidiéndome a gritos, desde allá, una dirección."]
-----------------------------------------------

یه بار یه عزیزی گفت: کافیه ورودی‌های مغزمون حذف بشه اون وقت مغز خودش داده‌ تولید میکنه و اونجاس که توهم ایجاد میشه.
اتفاقی که برای کاستل(شخصیت اصلی داستان) افتاد.فردی که اونقدر خودش رو تو انزوا و دوری از جامعه غرق کرده که رفته رفته ذهنش اونو تبدیل به یه هیولا میکنه و دست به جنایتی هولناک میزنه.
کتاب جذابی بود.توصیف تنهایی اگزیستانسیال انسان به تونل رو هم خیلی دوست داشتم.

«شاید فقط یک تونل وجود داشت, تاریک و خلوت: تونل من, تونلی که من کودکی, جوانی و همه عمرم را گذرانده بودم. و در یکی از قسمتهای شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده بودم و ساده اندیشانه باور کرده بودم که در تونلی موازی تونل من حرکت می کند, درحالی که در واقع او متعلق به جهان پهناور, جهان نامحدود کسانی بود که در تونل زندگی نمی کردند.»

"To say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed María Iribarne, is enough.".

In The Tunnel, Sabato took the idea of the demented male artist and the city, which had its roots in Russian and French fiction, and transported it to Buenos Aires, not to offer it a local colour but to offer it instead further depth and strangeness (Colm Tóibín).

This is a story of a preordained fallout: Sabato masterfully transposed the labyrinthine depths of our antihero Castel to a powerful mental ticking bomb bursting with obsession, envy, bitterness, and suffering. He yields a twisted journey, a confined amalgamation of existential intensity and tonic darkness that springs from the deepest angst of the human soul: the recluse mind of a madman.


“I have always looked on people with antipathy, even revulsion – especially crowds of people.”

Castel descents into the tunnel, into his own subconscious, where he confronts the fragmented aspects of his identity and grapples with the blurred boundaries of perception and reality. This is Castel’s unending search for self-understanding, a quest to reconcile the contradictory aspects of his own psyche. In the end, the tunnel becomes his realm where rationality and reason give way to the irrational and the absurd.

This is Great Literature!

4.85/5