ساباتو به مخاطبش توهین می کند. کتابش به ادبیات ارتباطی ندارد. سلسله حرف هایی را می نویسد، در مورد دختری که احتمالا در زندگی واقعی تحقیرش کرده، تا آرامش پیدا کند. و در این بین، بحث های ظاهرا روشنفکرمآبانه ای به آن چاشنی کرده.
دلیل آن که کتاب را شروع کردم، سفارش دوستِ محترمی بود؛ و دلیلی که ادامه اش دادم - علی رغم فهمیدنِ این موضوع که از کتاب خوشم نمی آید و نخواهد آمد، در چند صفحه ی اول کتاب - امتیاز و تعاریف بی حد و حصر در ریویوها و پشت جلد بود.
منطقی است که کامو از کتاب تعریف کند! وقتی «تونل» را خواندم متوجه شدم که چقدر از «بیگانه» بدم می آید!
و فکر می کنم دلیلی که کتاب در ایران به چاپ چهارم - حداقل در انتشاراتِ نیلوفر - می رسد، تمی است که به اصطلاح! آن را اگزیستنسیالیستی می نامند! آدمی بیزار از مردم، که تنهایی اش را - به دروغ - اراده مندانه می خواند (هرچند به خاطر غیرقابل تحمل بودنش است) و هدف و معنای زندگی اش یک دختر است که از او هیچ نمی داند!
کتاب حتا در یک جا خود-ارجاع می شود و خودش را به داستان پلیسی تشبیه می کند. مرد ظاهرا همه چیز را «تحلیل» می کند. ولی نهایتا هیچ چیز «با رارزشی» از گفتگوها و رویداد ها نمی داند و نمی گوید. توجیه این قضیه که کتاب در انتها هیچ چیزی نگفته است، با بهانه ی «وجودگراییِ» رمان (!) که زندگی را پوچ می بیند، صرفا گول زدن خود است! کتاب وقتمان را تلف کرده! هیچ چیز نمی گوید و از نظر شیوه و ساختارِ ادبی به غایت ضعیف است و در داستان تعریف کردن عقیم است. لذتی به مخاطبش نمی دهد و شخصیت را نمی تواند بپزد و نهایتا همه ی شخصیت های کتاب مبهم و غیرقابل درک می شوند. مخاطب از کاستل متنفر می شود.
این را قبول دارم که همه ی آدم ها، بخش هایی از زندگی شان به تیرگی این شخصیت است. از توده ها بدشان می آید و همگان را تحقیر می کنند و سطحی می خوانند. اما این بخشِ کوچکی از انسانیت است و «بزرگ نمایی» آن، و بعدتر تشویق و نوبل دادن به این کارِ ساباتو، نشان می دهد جریانِ روشنفکری و ظاهرا ادبیاتی غالب ما، تا چه حد دور است از انسانیت!

El personaje de Castel es un digno representante de la llamada literatura de confesión, esa en la que destacan personajes como el de Dostoievski de “Memorias del subsuelo”, o el de Emants de “Una confesión póstuma”. Todos ellos representan, a su modo, el fracaso, son personas que no saben vivir: egocéntricos, atormentados, contradictorios, hipersensibles, mezquinos, propensos a idealizar un mundo que únicamente les ofrece frustraciones.

No obstante sus similitudes, cada uno de estos personajes personifican tipos muy distintos. Si la debilidad del personaje del Subsuelo nos inspira compasión, y la desesperación de Emants le lleva a suplicárnosla, el soberbio y despectivo Castel solo nos produce rechazo. Si el primero desdeña el mundo que anhela porque le es imposible adaptarse a él y el segundo lo rehúsa por la mera posibilidad del fracaso, Castel desprecia esa “vida agitada que llevan esas gentes que viven afuera, esa vida curiosa y absurda en que hay bailes y fiestas y alegría y frivolidad”. Si a la creación del autor ruso le atormenta la culpa y la responsabilidad, y a la del autor holandés le mortifica la injusticia de la lotería de dones y circunstancias, Castel se desespera por la estúpida incapacidad del mundo de entenderle, de alzarse hasta su cumbre, de lograr la íntima comunicación con él. Si al primero le mueve a confesarse el oscuro placer de la mortificación y al segundo gritar al mundo la injusticia de su desventura, el tercero trata únicamente de defender lo indefendible por su "maldita costumbre de querer justificar cada uno de mis actos". Pero aun así, los tres coinciden en la necesidad de amor, de sentirse semejante entre semejantes, de no estar solos, así como en el intento de que estas confesiones les sirvan para ser exonerados de algo de lo que ellos sienten que no tienen el control.

En este retrato de Castel que es esta novela, quiero destacar la magnífica descripción que Sabato hace del funcionamiento demencial del cerebro de un agresor de género: cómo retuerce la realidad hasta conformarla con las sospechas previas, cómo lleva hasta el ridículo unas absurdas “deducciones lógicas”, cómo exige del otro lo irrazonable. Castel, que encuentra en María por primera vez la posibilidad de ser comprendido, necesita poseerla completamente, que viva para él, es más, que sea uno con él, pero no un uno cualquiera ni una combinación de ambos, no, de que sea él mismo.

Queda brillantemente descrito cómo el agresor se va envolviendo a sí mismo en sus propios desatinos, encerrándose en un túnel cuya luz final, lo único capaz de terminar con el tormento, es la desaparición de quien, en su delirante lógica, es su causa.

Y el desenlace que nos ofrece es doble. Por un lado, nos presenta el súbito cambio que se produce en la mente de un agresor una vez ejercida la violencia. Cómo, una vez aplicado “el castigo”, el túnel en el que ellos mismos se han enterrado vuela en pedazos y la luz les golpea con toda su fuerza mostrándoles la magnitud de lo perpetrado, cómo entonces y solo entonces, reconocen la crueldad y la irracionalidad del propio comportamiento y aparece la necesidad de perdón, de reparación de lo hecho, incluso de humillación ante la víctima. Un perdón cuya imposibilidad en caso de muerte a menudo no deja otro camino al agresor que el suicidio.

Pero aunque Castel muestra este tipo de comportamiento en el momento de una cruel y gratuita ofensa a María, no es el caso cuando le da muerte, cuyo arrepentimiento solo aparece débil más tarde al darse cuenta de lo que él ha perdido con su acto (no es un dato gratuito el que Castel haga toda su confesión desde un manicomio).

Para terminar, comentar que otro gran acierto de Sabato es la indefinición de María, la víctima, de la que no sabemos apenas nada concreto, de la que solo hay insinuaciones, suposiciones, sospechas, pero casi nada concluyente, porque de hecho todo ello es irrelevante para el juicio que debemos hacernos de Castel y sus actos.

عبارت «روزگار خوش گذشته» به آن معنی نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ می‌دادند، فقط معنی‌اش این است که- خوشبختانه- مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند. ص 11 کتاب
وقتی مشهور باشی فروتنی برایت آسان است. ص 14 کتاب
در سیاره‌ای که ملیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم؛ بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر گیرند. ص 51 کتاب
زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است. ص 75 کتاب
از تنهایی نمی‌ترسم! آن را خدای‌گونه می‌بینم. ص 106 کتاب
زندگی کابوسی دراز مدت است، اما کابوسی که ما می‌توانیم با مرگ از آن رهایی یابیم- و به این گونه از آن کابوس بیدار شویم. اما بیداری نسبت به چه چیز؟ تزلزل و دو دلی من نسبت به غوطه‌ور شدن در مطلق و نیستی ابدی، هر گاه که دچار وسوسه‌ی خودکشی می‌شدم، مرا از این کار بازداشته بود. با همه‌ی اینها انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که از نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی آن را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد. ص 107 کتاب
من به طور بی‌منطق و ابلهانه‌ای در برابر مانعی مبارزه و تلاش می‌کنم که مرا از رسیدن به هدفی ضروری یا ارزشمند باز می‌دارد؛ با خشم و عصبانیت شکست را می‌پذیرم، و دست آخر بعد از مدتی در می‌یابم که سرنوشت به درستی حرف آخر را زده بود. ص 148 کتاب

Ποιο ανήλιαγο πέρασμα έφερε τον Χουάν Πάμπλο Καστέλ στην άλλη πλευρά και ποιο ολοσκότεινο τούνελ μπορεί να τον οδηγήσει εντέλει στο φως;

Ο Χουάν Πάμπλο Καστέλ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνε, αφηγείται την ιστορία του εγκλήματός του. Χωρίς μελοδραματισμούς, συναισθηματικές εξάρσεις κι αναδρομές στο παρελθόν, ο Χ.Π. Καστέλ, μέσα από μια γραμμική, αυτοπρόσωπη αφήγηση περιγράφει πώς γνώρισε την Μ. Ιριμπάρνε, πώς συνδέθηκε μαζί της, και για ποιο λόγο έπρεπε τελικά να τη σκοτώσει. Οι σκέψεις του είναι πολύπλοκες, δαιδαλώδεις και σκοτεινές. Αμφιβάλλει για τον έρωτα της Μ. Ιριμπάρνε, αμφισβητεί την ηθική της συγκρότηση, και την ζηλεύει τόσο, που καταλήγει έρμαιο του πάθους του. Την παρακολουθεί, και μετά από μια εναγώνια προσπάθεια να διαψεύσει επιβεβαιώσει τους πιο μύχιους φόβους του, θα οδηγηθεί αναπόφευκτα στην αφαίρεση της ζωής του μόνου ανθρώπου που τον κατάλαβε ποτέ.

Διαχρονικό, καθηλωτικό, βαθύτατα υπαρξιακό. Εντελώς απέριττο όσο οι γυμνοί τοίχοι ενός τούνελ, και, συνάμα, απόλυτα εκκωφαντικό όσο η κραυγή της απόγνωσης.

The Tunnel is a dark, psychological novel written by Argentine writer Ernesto Sábato about a deranged porteño painter, Juan Pablo Castel, and his obsession with María Iribarne. The story's title refers to the symbol for Castel's emotional and physical isolation from society, which becomes increasingly apparent as Castel proceeds to tell from his jail cell the series of events that enabled him to murder the only person capable of understanding him. Marked by its existential themes, El Túnel received enthusiastic support from Albert Camus and Graham Greene following its publication in 1948.

n  "There are times I feel nothing has meaning. On a tiny planet that has been racing toward oblivion for millions of years, we are born amid sorrow; we grow, we struggle, we grow ill, we suffer, we make others suffer, we cry out, we die, or others die, and new beings are born to begin the senseless comedy all over again."n

The Tunnel is Sábato's debut novel, followed by only two more. It marks the beginning of a new stage in Sábato's intellectual development. He is considered a "man with three lives": first a physicist, with a doctorate in 1937, a man who researched and taught about radioactivity, followed by a turn to literature in the 1940s and a break with physics, until finally, toward the end of the 1970s, Sábato's last written text appeared and from then on he devoted himself only to painting.

The Tunnel begins, so to speak, from the end (in ultimas res). The respected painter Juan Pablo Castel is in prison in Buenos Aires because he killed his lover María Iribarne and then turned himself in to the police. Castel wants to give an account of his deed and how his relationship with María and finally her murder came to be.

A particular painting by Castel ("Motherhood") plays a key role within the narrative. It depicts a scene in which a lonely beach can be seen through a window, on the beach is a woman looking out to sea. In this review, I will refer to this painting as "window scene". To Castel's dismay, the art critics do not take particular note of this painting. But María, who one day stands spellbound in front of it at an exhibition, does. Castel believes he recognizes a kindred spirit in María. They get to know each other and begin a love affair. It turns out that María is married to an older, blind man. She also keeps eluding Castel by disappearing from Buenos Aires and going to an acquaintance's seaside estate. One day, when Castel visits María at the estate, she leads him to a spot by the sea. She explains to Castel that she has often sat there and that she recognised this very spot in the window scene Castel painted.

Castel, in turn, in trying to analyze María's behavior, becomes convinced that he cannot be sure of her love. He becomes increasingly jealous and berates his lover more and more violently, only to beg her forgiveness and place all the blame on himself. Finally, fate takes its course. In a fit of frenzy, Castel destroys his painting with a knife. He then drives out to the estate where María is staying and stabs her to death.

There are many ways to interpret the novel. One layer, the one to which the novel owes its title, is about the great loneliness of a man who lives at a critical distance from the world, due to a reality that is anything but simple.

The window scene, from the painter's point of view, expresses loneliness in an oppressive and radical way. María recognizes the loneliness of the window scene and the desire it contains for an interlocutor to break through it. From Castel's point of view, María and he had each lived separately in corridors/ tunnels. He is convinced that they are kindred spirits whose tunnels will meet at the end. Mediated through Castel's painting and María's response to it, the window scene became, for Castel, a window between the tunnels of their solitude.

When his relationship with María fails, however, Castel realizes that the encounter at the end of the tunnel was an illusion and that nothing can break through his loneliness, nothing can pass through the supposed window. For it is in fact not a window, but a wall of glass. Castel realizes that María is not a "tunnel person" like him, she belongs to the wide, normal world. Furthermore, he realises that there is only "a single tunnel, dark and solitary: mine, the tunnel wherein passed all my infancy, my youth, my entire life." Castel is convinced that there are no other "tunnel people", he is the only one. María has shattered his last hope for someone to end his solitude. Thus, Castel's crazed mind comes to the only "logical" conclusion: "I have to kill you, María. You left me alone."

The Tunnel is an amazing feat of existentialist writing. It's short, superbly written, intriguing, and a book that will hold you tight in its grip and not let you go. Castel is an amazing narrator of his own deeds because he is unreliable, crazed, arrogant towards his readership, sometimes unintentionally funny, but overall just giving incel vibes. Like, for real, that man is creeepy. His obsession with María is so scary – because it's so realistic. His desire to possess her, his later conviction that she is actually his possession. His threats ("I will kill you like a dog."), his frantic accusations ("Unfortunately, once again María failed me.") – as a reader, as a woman, I knew that María was doomed. You cannot escape a man like that.

Ultimately, The Tunnel is not just a story about solitude, it's also a story of power, and what those who wield it are capable of doing. The book is only 140 pages long, please, please read it. It is so, so good! And take my word for it, Sábato could write. So many good quotes, so many beautiful passages! The translation by Margaret Sayers Peden is superb!

Tek kelimeyle İnanılmazdı.

النفق عنوان معبر جدا عن عزلة بطل الرواية وكأنه يعيش في نفق من صنع أفكاره
بداخله عالم لا حدود له من الافتراضات والتصورات وهوس التحليل الدقيق لكل فعل وقول
الرائع هنا أحاديثه مع نفسه التي رسمت بدقة شخصيته وتركيبته الذهنية والنفسية المليئة بالتعقيد والغرور
الرواية اعتراف منه بجريمة قتل ومحاولة لتفسير الأحداث التي أدت إليها
ارنستو ساباتو.. وقدرة على تصوير النفس وما يدور فيها من هواجس وأوهام

اگر در زندگی خودتون و بین اطرافیان شخصیتی شبیه کاستل کاراکتر اصلی رمان تونل ندارید پس احتمالا شما کاستل زندگی بقیه هستید.
یه موجود عجیب، مالیخولیایی و متوهم که از ساده ترین مسائل و موضوعات و اتفاقات سناریوی جنایت میسازه
قصه درباره کسیه که بی دلیل بخاطر یک نگاه وارد زندگی یک زن میشه و تهش از اون شخص یه عفریته و جانی و خائن میسازه
شاید بعضی خواننده ها فکر کنن این ماجرا وافکار کاستل کشف حقیقت بوده
شاید بعضیا بگن اصلا ماریا وجود نداشته و همش در ذهن کاستل میگذشته که خب دورترین نظر از واضعیته
ولی به نظر من کاستل از کاه کوه ساخت و تهش خودش هم از پس افکار روانپریشش برنیومد

شاید خیلی از ما بعضی وقتا سر یه سری موضوعات کاستل میشیم

O primă întâlnire mult amânată cu domnul Sabato, care m-a încântat teribil. Un fel de Sonata Kreutzer sud-americană de secol XX, in care Juan Pablo Castel, un pictor obsedat de o Maria in mare parte imaginară, se confesează. Orbit de gelozie, o ucide pe această singura femeia care-i observase un detaliul important intr-o pictura- fereastra, iar apoi se predă. Delirul psihologic, tensiunea care crește și tot crește de la o pagina la alta, metafora asta a tunelului si a ferestrei, discuțiile despre pictură, literatură si raportul artist-opera au făcut ca romanul să-mi placă la nebunie si sa-mi doresc o a doua întâlnire. Încerc să fiu punctuală de astă dată

Decepcionado, solitario, tímido, exagerado, violento, visiblemente alterado; sin mujer, ni hijos, ni hermanos, ni buenos amigos; con una madre que ha muerto y un padre que no tuvo ni la importancia suficiente como para siquiera ser mencionado en la novela. ¿Cómo sería alguien que descubre que la vida no es más que un túnel con paredes sucias y ocasionales ventanas donde no hay rastro de luz verdadera sino hasta el final del mismo? Quizá sería como un Extranjero, como un señor Meuersault: desubicado, desprovisto de algún sentido social, ajeno a las concepciones superficiales de las personas normales.

Ahora, ¿qué pasa cuando Castel (o cualquiera que se sienta como él) encuentra en la vida a alguien supuestamente semejante? No puedo evitar sentir una compasión muy fuerte hacia el protagonista. Me enternece ver cómo nunca pudo establecer una buena relación con María, y cómo, sin embargo, se aferraba a ella como si fuese la única forma de salir de su "insalvable soledad". El título de la novela es la metáfora principal, dijo una vez Sabato; y es cierto, perfectamente demostrado en esta obra. El capítulo XXXVI, donde Castel describe su túnel, es hermoso y expone claramente cómo se siente: cómo él se imaginaba que María era una persona solitaria igual a él. Lo de las ventanas transparentes por donde ellos se observan es igual de significante.

What I learned from this novel is that if you look intensely and soulfully at a painting in a gallery and the artist himself happens to see you doing it and conceives the notion that you and only you alone have perceived the true great meaning of this work you might find yourself cajoled, inveigled, drawn in, stalked obsessively, obsessed over night and day, belittled, berated, bewildered, bamboozled, brutalised and finally stabbed and killed in a blizzard of male rage in just exactly the same way these ghastly things are done in any old vulgar sex crime you might see on Forensic Files or in the pages of your local tabloid, and so the moral is clear : if out of the corner of your eye you do see the famous artist looking at you looking, you should beat it out of there as fast as your little feet can carry you and don’t look back until you’re back behind double-locked doors, because he might, just might, be the protagonist of an existential novel from the 1940s.

n  “El hombre tiene tanto apego a lo que existe, que prefiere finalmente soportar su imperfección y el dolor que causa su fealdad, antes que aniquilar la fantasmagoría con un acto de propia voluntad.” n

El pesimismo, la soledad y la obsesión hecho libro. Probablemente esto resumiría mi percepción de este libro, y diría mucho de él sin decir nada, pero es lo que se siente. Cada palabra dicha por Castel, nuestro narrador, refleja una naturaleza perturbada por el desprecio hacia su entorno y hacia el mismo, lo cual provoca que se centre en sí, pero igualmente hace que cuando conoce a María desee hacerla suya de una manera enfermiza, apasionada y violenta.

n  “La felicidad está rodeada de dolor.” n

Esa enorme "cualidad" de estar completamente alejado provoca que Castel tenga una necesidad de pertenencia pero sin las habilidades y la motivación activa de hacerlo, de hecho hay un momento en el que él indica que su única conexión con el mundo es un muro transparente a través del cual ve lo que sucede a su alrededor mientras él continúa en su tunel. Este mismo aspecto lo hace celoso, controlador e hipócrita hacia las reglas, está bien cuando él lo decide y, la misma acción, está mal cuando se siente perjudicado.

Él mismo se vuelve un personaje hartante y desesperante, el cual constantemente deseas que se caye pero sabes bien que ya todo esta hecho y dicho, sólo te queda seguir escuchando para saber cómo murió María, porque eso ya es pasado. Durante su narración, la paranoia de Castel te hace dudar ¿María es tan infiel como él dice? ¿Hunter es su amante? Teniendo recursos como la ceguera, literal y figurativa, de Allende, Sábato da apertura a este tipo de dudas-

n  “Toda nuestra vida sería una serie de gritos anónimos en un desierto de astros indiferentes” n

La reflexión acerca del tunel es uno de los aspectos más interesante, si bien se encuentra hasta el final, toda la historia se desarrolla dentro del mismo, permitiendo que el lector se sienta parte del mismo, que lo llena de la sensación de soledad y asfixia que es la vida de Castel.