صدق من قال إن هذه الرواية قد كُتبت بيد مجنون

القراءة الاولي لإرنستو ساباتو وأظن أنها لن تكون الأخيرة
فغرابة الرواية تجعلني أفكر في قراءة رواية أخري له ،
فشخصية بطل الرواية الذي يكتب مذكراته بإسلوب مضطرب يقترب كثيراً من شخصية بطل رواية ( الإنسان الصرصار ) لديستويفيسكي
فقريباً نفس الروح ونفس الشخصية المضطربة ونفس الفكر العدمي الغريب الذي من الممكن أن يتسبب في جريمة لا تعرف لها اصلاً ولا سبب

فعلي مدار الرواية كان يجول بخاطري سؤال واحد ..
ما الداعي لكل هذا ؟
ما السبب في كل هذا الشقاء ؟
لماذا يتعب البطل نفسه ويتعبنا معه دون سبب واضح ؟ لماذا يلهث وراء البطلة الغامضة بلا سبب ؟ ويحبها لدرجة الجنون ، ثم يقتلها في النهاية ؟

ولكن ..
هل حقا حدثت هذه الجريمة دون سبب ؟
لا اعتقد..
فالأسباب موجودة بين سطور الرواية ، وفي تحليلك لنفسية البطل المضطربة وجنونه الكامن الذي انتظر فقط اللحظة الحاسمة لينطلق ويقتل ..
ربما تعطشه للعاطفة ولشخص يفهمه وشعوره أنه يفقده في كل لحظة ، ففضل أن يقتله قبل أن يفقده
وهل كانت البطلة مظلومة وكان البطل أحمق حين قتلها ؟
ربما ستظن ذلك .. وربما تعتقد العكس
فالإجابة بين السطور
وعليك أن تتخيل وتحلل وتُكمل الرواية وتعرف مالذي حدث ؟ ولماذا حدث
!!!

Su primera lectura, a los quince años, constituyó una exasperante experiencia de un celoso patológico. Su relectura, en enero de 2005, me abrió la puerta a la historia de una búsqueda desesperada de escapar a la soledad a la que estamos condenados.

n  On a tiny planet that has been racing toward oblivion for millions of years, we are born amid sorrow; we grow, we struggle, we grow ill, we suffer, we make others suffer, we cry out, we die, others die, and new beings are born to begin the senseless comedy all over again.n

Meet Juan Pablo Castel. He's 38 years old, a painter. Cynical. A killer. In his mind, there are two kinds of people. Himself and the rest. He spends his whole life moving in what he describes as a tunnel, while evreyone else is outside roaming freely around the world. Until one day, in a random turn of events, he notices Maria Iribarne looking through the wall of his tunnel and he is devastated. One could say he falls in love but that would only be a euphimism for what it is he truely feels for her.

Sabato paints a raw picture of his hero, depicting everything through his eyes and thus making the reader dive deep into a state of twisted obsessions. Castel wants to possess the only human who understood him if for just a second. And of course, he is constantly in a state of suspicion and jealousy leading to his mistreating Maria. Characteristic to his self-delusion is when he remembers everything being dreamy in the past

n  Everything then had been miraculous, dazzling, but now the world was somber, cold, devoid of meaning.n

when in reality it was nothing like that as he never stopped causing uneasiness to Maria by interrogating her every time they would meet. What is frightening, is that I've met at least one such person in the past.

n  Dear God, how can you have faith in human nature when you think that a sewer and certain moments of Schumann or Brahms are connected by secret, shadowy, subterranean passageways.n

A magnificent, dark novel not suitable for those who like the sugar-coated and cheesy. Excellent.

«ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΟΥΑΝ ΠΑΜΠΛΟ ΚΑΣΤΕΛ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνεο. Υποθέτω πως η δίκη βρίσκεται στη μνήμη όλων και πως δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις για το άτομό μου. Κι είναι αλήθεια πως ούτε ο διάβολος ξέρει τι είναι αυτό που πρέπει να θυμάται ο κόσμος και γιατί».

Ο διεστραμμένα καταθλιπτικός καλλιτέχνης με απόλυτη παρανοϊκή ευφυΐα.
Φορτωμένος ψυχικά και νοητικά απο θολωμένες σκέψεις απόγνωσης,μοναξιάς και απελπισίας.

«Ο άνθρωπος συνεχίζει να σταλάζει δηλητήριο. Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκεται πάντα σ’ αυτό η πιο επονείδιστη πλευρά της ανθρώπινης φυλής. Ως ένα ορισμένο σημείο, οι εγκληματίες είναι άνθρωποι πιο καθαροί, πιο άκακοι».

Ένας ευαίσθητος,τρυφερός και πληγωμένος εγκληματίας,ανοίγει το παράθυρο του τούνελ που ξεπερνάει τη ζωή του και εξομολογείται στο λιγοστό φως που αποκαλύπτει η συνείδηση του το σκοτάδι της ψυχής του.
Την τυφλότητα της όρασης και της λογικής που τόσο απεχθάνεται,καταλήγει να τον κυριεύει,να τον παραλύει,να τον εξοντώνει και να τον οδηγεί σε μια άλλη ορατότητα.
Μια λύτρωση απο τα βασανιστήρια του σκότους. Μια παρηγοριά της άρρωστης ψυχής του. Μια μετάνοια στο βωμό του φόνου.

Σκοτώνει με πάθος,στη σκοτεινή νυχτιά της εμμονής,τη γυναίκα που λάτρεψε παθολογικά και λιώνει το παγωμένο τούνελ της ύπαρξης του απο τον φονικό ήλιο του τραγικού του παραληρήματος.

«Θυμάμαι τόσες συμφορές, τόσα πρόσωπα κακά και σκληρά, τόσες κακές πράξεις, που η μνήμη είναι για μένα το τρομερό φως που φωτίζει το ρυπαρό μουσείο της ντροπής».

Γραφή πικρή και στυφή. Ύφος απλό και σταράτο δίχως εξωραϊσμούς και επιτηδεύσεις. Δεν εκβιάζει συναίσθημα λύπης ή οργής.
Το εκφράζει ανόθευτα και σκληρά. Το δηλητήριο της ανθρώπινης αδυναμίας μπροστά στο απύθμενο πηγάδι της ψυχής που υποφέρει,διαχέεται σαν ναρκωτικό στην ηθική και νόμιμη ατομικότητα του αναγνώστη.

Ο Καστέλ,εξαιρετικά σπάνιος συνομιλητής και συνοδοιπόρος διάγει μοναχικό και αυτοκαταστροφικό βίο.
Η ερημιά του,η ανάγκη του, ο φόβος του για εγκατάλειψη απο τον παράφορο έρωτα,τα θυελλώδη συναισθήματα. Έρμαιο των ανασφαλειών και των αδιεξόδων.
Φανερώνει τον παράδεισο της ψυχής του στην κόλαση της συλλογικής ηθικής.

Συνειρμικά:

Ο Γιόζεφ Κ. (Η δίκη),
Ο Μερσώ (Ο ξένος),
Ο Κ. ( Ο πύργος)
Ο Καστέλ ( Το τούνελ)
Ο Ρασκόλνικωφ ( Έγκλημα και τιμωρία).
Ήρωες άλλης εποχής,άλλης γλώσσας,άλλης θρησκείας. Παραιτημένοι απο κάθε υπόσχεση ευτυχίας,ζουν στη σκιά ή στο σκοτάδι πολλών θανάτων,φυσικών ή όχι.

Διακατέχονται απο εκμηδενισμό και απογοήτευση,απο δίψα για προσωπική εκδίκηση στη φιλοσοφία του παραλόγου και του δικαίου.

Όλοι τους μοναδικοί. Ευλογημένοι. Χαρισματικοί. Ευφυείς. Τρυφερές και αγνές ψυχές που ψάχνουν το πραγματικό νόημα της ζωής στην αδιαφορία του κόσμου.
Αξιαγάπητοι και απίστευτα μοναχικοί και αποξενωμένοι απο κοινωνικά καλούπια και αντιλήψεις του κοινώς αποδεκτού.

Οι δικές τους αρχές διασώζουν το νόημα της ανθρωπιάς και της σπάνιας αθωότητας μέσα απο διαφορετικές λογικές,διαφορετικούς τρόπους έκφρασης αγάπης, δραματικές κραυγές για φιλία,έρωτα και συντροφικότητα,σε μια ύπουλη,ψυχρή,αδιάφορη και απειλητική κοινωνία συνανθρώπων.

Μέσα απο την ατομικότητα τους ο καθένας ξεχωριστά αποκτάει μια άλλη διάσταση. Μια διάσταση συλλογική που μας συνδέει μαζί τους.

Αν τους νιώσουμε και τους συμπονέσουμε χωρίς ηθικοπλαστικά και νόμιμα κριτήρια,μας αφορά όλους. Δεν χρειάζεται να είσαι εγκληματίας ή διαταραγμένη ψυχή για να αισθανθείς πως η φανερή αλήθεια τους σχετίζεται άμεσα με την κρυφή αλήθεια μας.

(Ερνέστο Σάμπατο,υποκλίνομαι)


Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!

تفکرات مالیخولیایی وسواس گونه‌ی کاستل، فردی خودمحور و خودخواه که در تونل تنهایی خودش غرق شده و درک دقیقی از عشق حقیقی و حقایق نداره،خیانت میکند و انتظار خیانت نداره،بشدت تمامیت خواه که دست اخر چیزی جز جنون نیست

«گاهی وقت‌ها میشود که یک نفر احساس میکند یک ابرمرد است و فقط بعدها پی میبرد که او هم پست و شریر و خیانتکاری بیش نیست.»

«احساس میکنم که دارم تاوانی را میپردازم, تاوان قانع نبودن به آن بخش از ماریا که مرا (موقتاً) از تنهایی نجات میداد... فوران غرور,شور و شوق افزون شونده به اینکه او فقط مال من باشد »

«عبارت "روزگار خوش گذشته" به آن معنی نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ میدادند ,فقط معنی‌اش این است که – خوشبختانه - مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند»

«معمولا احساس تنها بودن در جهان با حس نخوت آمیز تکبر و برتری جویی همراه است. من انسانیت را یکسره تحقیر میکنم، افراد دور و برم به نظرم پست، زبون، کودن، آزمند، خشن، تنگ نظر میرسند. از تنهایی نمیترسم! آن را خدای گونه میبینم.»

«شاید فقط یک تونل وجود داشت, تاریک و خلوت: تونل من, تونلی که من کودکی,جوانی و همه عمرم را گذرانده‌بودم و در یکی از قسمتهای شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده‌بودم و ساده اندیشانه باور کرده‌بودم که در تونلی موازی تونل من حرکت میکند,درحالی که در واقع او متعلق به جهان پهناور,جهان نامحدود کسانی بود که در تونل زندگی نمیکردند»

«من از خودم میپرسم چرا حقیقت باید ساده باشد. تجربه من کاملا خلاف این را به من یاد داده‌است، حقیقت تقریبا هیچ وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر میرسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی‌میکند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.»

خوآن پابلو کاستل میگفت که سراسر زندگی اش در یک تونل با دیواره های شیشه ای سپری شده و ماریا ایریبارنه فقط برای لحظاتی از پشت شیشه برایش قابل دیدن،اما غیرقابل لمس بوده؛من اما دو تونل دیدم, با فاصله ی کوتاهی بین این دو . تونل اول،که با به دنیا آمدن کاستل شروع شد،تونلی که اجازه داد نفس بکشد،قدم بزند و بزرگ شود اما خفقان و مسمومیتی که در هوای تونل پراکنده بود ،تونلی که به خورشید نه گفته بود،همه ی آنچه و آنکه در بیرون بود را طور دیگری نشان میداد؛نه اینکه هرکدام از بیرونی ها با هم متفاوت باشند،اما کاستل فقط می فهمید که خودش از آنها نیست؛جوری که آدمی قاشق را نزدیک دهانش میبرد و غذا میخورد،دویدن های آدمها لب ساحل،دورهمی های چه اعیان و چه فقرا در مجالس همه و همه جز تهوع و بیزاری چیزی برای کاستل به ارمغان نمی آورد.گفتیم که زنده ماند و بزرگ شد اما ((بیگانه))وارد تونل شد و ((بیگانه))هم تونل را ادامه داده بود ، نمی دانم بیگانه از نوعِ کامو یا بیگانه ی هالیوودی/فضایی . تا اینکه نوبت آن تابلو در آن نمایشگاه در آن ساعتی که ماریا آمد شد. تابلویی که همه ی آن دیگران، آن بیرونی ها به پیش زمینه اش می نگریستند و در این همسان بودن،تفاوت خود با کاستل را مدام بهش گوشزد میکردند،ماریا به آن پس زمینه توجه داشت؛زنی تنها که از پنجرۀ خانه ای ساحلی به افق خیره شده بود،خیره شدنی به درازای ابدیت. اینجا از تونل اول خارج شد.هوای تازه در سینه اش دمید.دیواره های تونل دیگر بین آسمان و چشمهایش حایل نمی شدند.سابقاً تصور داشت که از پیوند با جهان برون محروم نشده بلکه هرگز پیوندی نداشته که قطع بشود اما اکنون آنرا حس میکرد. دنبال بازی های پسربچه ها،راه رفتن مردم در خیابان،برگ زردی روی سنگفرش،حتی صدای اگزوز ماشینی که تازه روشن شده بود همه از رنگ و بو و طعم خاصی که برایش تا به حال ناشناخته بود، بودند. و این دلیلی جز این نداشت که "فقط او بود که تابلوهای مرا می فهمید" و آن ((او))را پیدا کرده بود؛ اما باید با این واقعیت کنار می آمد که حتی موقعی که اولین بار ماریا را دیده بود،شمارش معکوس برای ورود به تونل دوم -تونلی که مثل همان تونل اول بود-آغاز شده و چاره ای جز این نداشت.وقتی شانه به شانه روی علفها دراز میکشیدند و باریکه های نور غروب تنشان را خط میزد هم ذهن کاستلو به آنجا میرفت که این نامیرایی،این ابدیت عشق او و ((او))سرابی بیش نیست . اگر عمری را در بیابانِ بی آب و علف گذرانده ماریا برای او تنها جرعه ای از آب است و نه آبشاری که از ازل تا ابد پابرجا باشد. گذرا بودنش آزارش میداد و البته این حقیقت که شاید ماریا نخواهد دستش را بکشد و از چاهِ دوزخیِ تنهایی بیرونش بیاورد ؛ ماریا را طوری میخواست که فقط و فقط از آن خودش باشد و تعلقی مطلق به او ، اما آیا ماریا اینطور میخواست؟ طوری رفتار میکرد که انگار همین را میخواست؟ و اینگونه سرازیری هولناکی کاستل را به سوی تونل دوم پرت میکرد و تکه های روحش را با دست اندازهای بیشمار می خورد و می تراشید

اما رابطه ی عاشقانه تمام آن چیزی نیست که جوهر قلمِ ساباتو در تونل را میسازد. پیش بینی ناپذیریِ بشر،سرکشی همواره اش از نظام مندی های عقلانی و حساب کتابها، نقب زدن به اعماق روح و ذهن در پس هر کاری که ازش سر میزند و کلماتی که انگار روی کاغذ نقره داغ شده و دست خواننده را میسوزانند، همگی این رمان آرژانتینی را خواندنی میسازند

پی نوشت : حتی بعد از خواندنش تصمیم گرفتم کتابهایی از طرفدارانش ، نظیر گراهام گرین و توماس مان را هم بخوانم . و حالا حس میکنم این بریده
... از متن "یادداشت های زیرزمینی" ارتباط ملموسی با حال و هوای کتاب داشت
یک چیز دیگر هم بود که عذابم می داد،
و آن اینکه هیچکس شبیه من نبود
و من هم شبیه کسی نبودم.
من تنهام و آنها با هم،
این چیزی بود که در فکرم می گذشت.

روایتی مالیخولیایی از عشق و نفرت.
شخصیت اصلی داستان که راوی داستان هم هست، در طول داستان معشوقه ی خودش ماریا رو به شکلی توصیف می‌کنه و به نمایش می‌گذاره که خواننده رو وادار به همزاد پنداری و تنفر از ماریا می کنه. و حتی گاهی انقدر اون رو بالا می‌بره که خواننده فکر می‌کنه با یک موجود فرازمینی مواجه شده. کتاب رو خیلی دوست داشتم. به شدت نفس گیر، جذاب و گیرا. ترجمه هم خیلی خوب و روان هست.

Albert Camus admirava este livro pela sua dureza e intensidade.

Um homem relata a história do seu crime com a débil esperança de que alguém o compreenda. NEM QUE SEJA UMA SÓ PESSOA, mas também certo que as suas razões não serão entendidas por ninguém.

A solidão, esse inferno de mundos herméticos.

Começa assim:

«Bastara dizer que sou Juan Pablo Castel, o pintor que matou Maria Iribarne;…devo confessar que agora lamento não ter aproveitado melhor o tempo da minha liberdade, liquidando seis ou sete tipos que conheço… Existiu uma pessoa que poderia compreender-me. Mas foi, precisamente, a pessoa que matei.»

If you want to foreground a sociopath-misogynist-stalker's sense of urban isolation and alienation against a woman's prolonged emotional and physical abuse at the hands of the same person and call it existentialist literature, your choice. Just don't expect me to appreciate it.

" والذاكرة بالنسبة لي، أشبه ما تكون بنور باهت يضيء متحفاً قذراً "



هكذا فكر " خوان بابلو كاستيل " وهو يقاوم أزيز ذاكرته السقيمة التي ذكرته بشكل وقح بأنه قتل " ماريا أيريبارني" وهو قابع في زنزانة ذاته قبل أن يكون سجيناً في قفص الإتهام..



" إن العالم لفظيع ... حقيقة لا تحتاج إلى برهان "



فكر ثانية وهو يلتهم ذاته الهشة التي تجرأت على قتل أقرب الناس إليه وخاضت في بحيرة الدماء السحيقة ، يبدو أنه لم يكن نادما تماماً، تردد في حالة من شك في العصيان على ذاته التي لم تفهمه يوماً ولم يفهمها هو أيضاً.. ظل يشك في ذاته ومن حوله لم يثق يوماً بأحد ..



هذا الإنسان كان قطعة من الجنون والعدم معاً، كانت الحياة لا تسياره مع ذلك، كان مستمراً في إلتقاط ذاته من دون جدوى كان مبعثراً لدرجة اللاوعي التي كانت تصاحب حياته في أصعب لحظاته وأكثرها حساسية، كانت نظرته في الحياة تدور حول حقيقة واحدة وهي أن الوعي هو نوع من الجنون المطلق بالنسبة إليه، ما كان يقدر أن يتطلع في مرآة ذاته، كانت الحقيقة تنهشه وتحوله الى فتات إن تجرأ على محاكاة حقيقته القاسية..



الحب لم يكن بالنسبة إليه مغامرة يخوض غمارها كرجل يحاول إثبات ذاته بل كانت معركة أمام نواياه أمام شكوكه التي كانت تتعاظم وتشق طريقها بسرعة نح�� المجهول، كان الحب والغيرة والشك والإحباط يتنازعون في نفسه، كان يعود خائباً في كل إمتحان أمام ذاته وأمام الحب الذي رسمه بقلم متعكر بمزاج التقلبات الخاطفة التي تأبى يوماً أن تلتقط السعادة، السعادة بالنسبة ثقلاً ووزناً زائداً لم يتحمله يوماً ويأبى في الوقت ذاته أن يتخلى عنها، كان الهرب هو طريقه الدائم من السعادة، كان يخشى تلك اللحظات ويقدسها في نفس الوقت وعندما يجني على نفسه بذلك الثقل يعود نادماً ثم يعود في دائرة مغلقة باحثاً عن السعادة وقابعاً لها في ذات الوقت،، الحب بالنسبة اليه هو التملك لا غير



كان الخجل هو رفيقه الدائم في لقائه مع من يحب وهذا الذي كان يفقده صوابه ويؤدي الى غضبه وتحويل ذلك الى توتر شديد يفقد فيها القدرة على التحكم فتجده في أول لقاء مع حبيبته يتحدث بكلام قاسي وبغضب وتوتر رغم أن الموقف لم يكن يستدعي ذلك، كان اللقاءات بالنسبة اليه حاجزاً أمام قدرته على التحرر، كانت الغيرة والشك يقتلع أعماقه ومع خجله الشديد يتحول الحب في نظره الى عدو حقيقي لا يكلف نفسه عناء التفكير في إستعمال أشد الكلمات فتكاً وتجريحاً ليهرب من الإصابات التي كانت ترهق روحه في لحظات اللقاء..




" تباً لإحساسي بالسعادة ما أقصره "



" نسيت تصوراتي الجافة ونظراتي القاسية ورحت أتخيل وجهها ونظراتها التي كانت تذكرني بشئ لم أتمكن من إكتهانه ،، شعرت أن الحب المبهم الذي كنت أغذيه في سنوات العزلة قد تجلى في ماريا "




" فأحتجت قائلة : إنك دائما تجعل من التلاعب بالألفاظ قضايا وتحرف كل شئ بشكل لا يصدق "



" عدت إلى منزلي يتملكني شعور بوحدة مطلقة..
وإحساسي بإني وحيد في هذا العالم ،غالبا ما يظهر مختلطاً بشعور من كبرياء التفوق ،فأحتقر الناس وأخالهم قذرين وبشعين وجشعين وقساة وأنذال ، إن وحدتي لا تخيفني، إنما هي ميدان كبريائي "



تجد فيه كل شئ من تناقض ووحشية وهدوء ووحدة وصخب وقسوة وغضب وحب وقلق وتوتر وجنون وعجرفة، هذا الكائن حين يتحدث عن نفسه تشعر ليس بحقد تجاه بل بدرجة الصدق التي يؤول فيها ذاته بعمق وذكاء حاد ورغبة في عدم تجميل ذاته بإي مستحضرات إجتماعية متهالكة، يعبر عن ذاته بوحشة شديدة تجبر محاورها على الانصات رغم أنه لم كذلك سوى مع " ماريا " الحبيبة..



" شعرت بأنه لا يمكن المناص من ذلك الحزن أبداً، ،فقد كان ينتابني حين أواجه الجمال، أو على الاقل بعض أنواع الجمال ، هل يشعر الجميع بما أشعر؟ أم أن ذلك عيباً آخر من عيوب طبيعتي التعيسة؟ "



" كان كل شئ يبدو بالنسبة لي عابراً ،مؤقتاً، تافهاً، لا لزوم له، وكانت ماريا تتراءى لي أكثر فأكثر شيئاً كئيباً لا وجود له "



" وقد آمنت بخلود حبنا، الذي كان يبدو في تلك الأثناء بعيد المنال، كل شئ كان يبدو عجيباً مشرقاً، وكل شئ أصبح الآن قاتماً متجمداً، وبارداً في عالم لا يبالي "



وهنا يلخص ذاته كما يفعل ذلك دائماً بلا تردد ولا مواربة :



" وإنه كان هناك، وفي جميع الأحوال، نفق مظلم واحد فقط، هو نفقي أنا، مظلم وموحش ، النفق الذي أمضيت فيه طفولتي وصباي وعمري كله وكنت قد رأيت الفتاة من خلال إحدى القطع الشفافة في الجدار الحجري ، وأعتقدت بسذاجة أنها آتية من نفق موازٍ لنفقي، ولكن في الحقيقة كانت تنتمي الى العالم الواسع، فعند ذلك كنت أشعر بعزلة مطلقة تطبق على مصيري تفوق حدود ما كنت أتصور "




رواية عجيبة مدهشة وغريبة وغامضة ايضاً، تغوص في أعماق أكثر الأنفس البشرية قتامة وقعراً، ليست مجرد محاولة تسلل بل هو وصف مطلق وجرئ لثنايا وكهوف ذلك النفس الموحش المغلق بذاته في نفق لا نهائي من التعاسة والوحدة والعزلة .. رواية لا يمكن مقارنتها سوى بروايات كافكا و دوستويفسكي وكامو من حيث التوغل بهذه العبقرية في النفس وتصيد أعمق واخطر الأشياء التي لا نتجرأ على البوح بها حتى لذاتنا..




هذه الرواية محفوفة بإلغام نفسية خطيرة فعلاً ومرهقة للغاية، وحالة الصدمة كانت ترافقني تقريباً في كل صفحات الرواية ومابعدها بالتأكيد، شعرت حين إنتهيت من الرواية بحالة من الدهشة العنيفة والصدمة والتي لا أظن أنني سأتخلص منها بسهولة..




أي كاتب عبقري ومجنون هو "ساباتو" !!


n  n




وليس هنالك أفضل من ساباتو حين يتحدث عن النفق :

n  n
* مقتطف من كتاب " بين الحرف والدم " لـ ساباتو نفسه *

راستی هیچ به این فکر کرده ایم که چرا هرآنچه از خوبی، زیبایی و نیکویی است باید برچسب انسانی بگیرد و هرچه بدی و شقاوت است ددمنشی و حیوان صفتی نامیده شود؟ در حالی که ظالمانه ترین و بی‌رحمانه ترین رفتارها نیز از آن انسان است.
#تونل
#ارنستو_ساباتو
#ترجمه #مصطفی_مفیدی

It was just about the stroke of dawn, lilacs started to bloom, the birds were singing along, the orchestra was about to embark on, I got up early and decided to plunge myself in books, I'd a few options- The Tunnel, Beauty and Sadness, and Requiem: A hallucination, I chose The Tunnel, for from excerpts of the book, it occurred to be an existential tale of an account of relationship of an artist-Juan Pablo Castel- with Maria Iribarne whom he murdered, I was listening to Shine on your crazy Diamond by Pink Floyd, the starting lines-It should be sufficient to say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed Maria Iribarne. I imagine that the trial is still in everyone's mind and that no further information about myself is necessary with the music of Pink Floyd were creating enthralling atmosphere which caught me off guard to observe that how effortlessly the author has used simplicity to convey the most profound and honest conviction by narrator, that was the very first glimpse of finesse, of the author, which only gets amplified in subsequent pages. It's about recollection of actions of Castel from a prison cell, however it's neither an apology for the actions which his insanity caused him to do, nor is it a rational explanation of them.

Juan Pablo Castel, the first person narrator of the book, paints Motherhood which has a remote scene framed in a window in the upper let-corner of canvas: an empty beach and a solitary woman looking at the sea, gets preoccupied with a woman who seems to be interesting in this scene, of a window, which everyone ignores, the scene signifies absolute nostalgic loneliness, (which is profound than solitude, for solitude is often self- desired and rewarding at times as one gets chance to look aside form the distractions world offer us, to ponder upon your insignificant self and to nurture it with amusements you enjoy perhaps to refuel yourself, while the wistful loneliness is depressing as you feel isolated from the world and it seems to fall apart in front of your very eyes but all you could do is just to stare meekly at it) the narrator feels a profound bond with her, a woman who can see into his soul and capable of understanding the emotion behind his artistic creation, for she probably feels the same isolation from the world as the narrator does, since the people, who are waking by, seem to be non-existent to her; this realization thoroughly captures his mind and he becomes obsessed with her, the kind of realization which brings along a injuring fear and an anguish at the same time to feel that there are others like you as well- you're not absurd alone, a desire to meet those people and a trepidation to lose all your notions about your existence. The narrator stalks her and tries different probable combinations to bring his chances of meeting her from null to desirable outcome, he keeps on mediating about these combinations to insanity and always tries to comfort himself (when the fear of getting it altogether wrong strikes him) by carefully deliberating each of them. It isn't that I don't reason things. Just the opposite my mind never stops. But think of a captain who is constantly charting its position, meticulously following a course towards an objective. But also imagine that he does not know why is sailing toward it. Sabato captures the intensity of passions run into uncharted passages where love promises not tranquillity but danger, Juan Pablo manages to meet Maria, their relationship starts to bloom but it is not usual fairy types of bonds, for it is one of those crippling one which eventually turns out to be obsession wherein jealously gradually takes over infatuation as is the fate of love generally, for the dangers it holds only permeate with time. The inability to control human passion, precisely bounded, here comes across not as melodrama but as icy documentary: The more I thought about it, the more receptive I became to the idea of accepting her love without condition, and the more terrified I became of being left with nothing, absolutely nothing. From the terror was germinating and flowering the kind of humility possessed only by persons who have no choice.

This narrative of the book is meticulously condensed as the book is divided into small chapters which contain sparse and succinct sentences which makes them easy to decipher, at the same time the narrative doesn't leave its profoundness to captivate the reader about obsessions and struggles of the narrator. The nightmares of Juan Pablo, in which he turns to a man-size bird, reflects the deep scuffles in consciousness to ascertain existence of a man. Sabato mocks about idiosyncrasies of life using satirical elements, the deadpan description of a cocktail party filled with psychoanalysts, the portrayal of life of elites wherein redundant conversations fill the intellectual circles, are absolutely bang on, his commentary over vanity is honest and chilling, for human nature is corrupted and man always delude himself: I do not comment on vanity. As far as I know, no human is devoid of this formidable motivation for Human Progress. People make me laugh when they talk about the modesty of an Einstein, or someone of his kind. My answer to them is that it is easy to be modest when you are famous. That is appear to me modest.

This compelling book drills deeper into the dark abyss of human soul like The Outsider by Albert Camus, the dark canvas of tortured human soul sketched by Sabato wherein the rules governing despair are so closely examined that the entire enterprise of living or thinking seems deeply absurd, wherein man constantly sees faults in the people he meets or observes walking along the streets of the city, whose distrust of human nature is evident in the jealousy and insecurity towards seemingly most profound relationships; according to Albert Camus, the only philosophical problem in the life was suicide, for its the greatest choice for a man in this absurd world, to choose whether or not life is worth living is to answer the very question of existence, Camus sees this question of suicide as a natural response to an underlying premise, namely that life is absurd in its very nature, for it's absurd to continually seek meaning in life when there is none; Sábato’s narrator faces the existential dilemma with similar existential choices at his disposal, we don't see any sign of regret in Castel over his act of murder as he reflects on his actions in prison which clearly shows influence of Dostoevsky and Kafka as their characters, who create havoc, who helped society see the soul of man who carried vengeance in his heart, yet maintained a love for mankind, (or probably anti-heroes) never show any sign of remorse over their deeds since their acts are existential choices at their disposal; one could easily decipher that Juan Pablo is already a prisoner well before he is being put in prison, for he is captive of his wistful loneliness, of his delusions and paranoia which eventually leads him to murder Maria, who he thinks understands him best, out of utter jealously, which is the outcome of his interminable existential struggle.