کتاب درخشانی‌ست که خواندنش آدم عاشق ادبیات را مجنون می‌کند و مثل همصحبتی پیری کتابخوان و دنیادیده مسحورکننده است اما امشب که بعد شش-هفت سال برگشتم و خواندن دیدم چه ترجمه‌ی بدی! حتماً ترجمه‌ی مجدد از ایتالیایی نیاز دارد. بعضی نکته‌های جزیی گاهی مغفول مانده یا جملات مهمی با انتخاب اصطلاح نامأنوس غلط بیهوده شده. این را از خواندن فصل مربوط به هفت پیکر نظامی میشود فهمید که لابد باید مترجم خوانده باشد و بفهمد چطور بنویسد. پانویس‌های مطول بیخود لاتینی هم مسخره است.

این از قدر کتاب کم میکند اما همین هم توفیر دارد با جوری که در اینجا از کتاب حرف میزنند و میزنیم. ترسیم گذشته است محض در قاب گذاشتن جهانی متکثر تا ترکیب‌بندی ذهنی خودش فراهم بیاید. اینجا آنچه دیپیپم بیشتر تسویه حساب است و دراز کردن یا نهادن وام مریدی و مرادی.
فصل درخشانکم ندارد، من با این کتاب عاشق دیکنز شدم اما عاشق تنبل و البته عاشق استیونسن. فصل چخوف و پلین هم درخشان. مقدمه از همه درخشانتر. «طرز خواندن» مهم است که در مقدمه به دست می‌دهد.

Es difícil la lectura sobre autores que nunca has leído. Se hace pesado, aburrido. Pero eso ya no es culpa de Calvino. Mis ensayos favoritos fueron: "Dickens, our mutual friend", "Mark Twain, el hombre que corrompió a Hadleyburg", "Henry James, Daisy Miller", "Robert Louis Stevenson, el pabellón de las dunas", "Los capitanes de Conrad" y, a pesar del spoiler, "Pasternak y la revolución" (gran ensayo y mi favorito de todos).

You start your reading of Calvino’s explorations. You do this mainly to get to know a wonderful list of classics to tackle, of the thoughts of a loved author, and to know of how to approach these sometimes daunting works. After the masterful first essay which defines ‘classics’, you realize that Calvino is up to something here. You look at the long list of books and realize that too many of them fall in the invented category of ‘personal classics’ (‘his own classics’ in other words), the choice of which are artfully explained away by his irrefutable first essay. You are now sure that the book would be an interesting window to Calvino’s literary world and his evolution but not to the vast classical education you were hoping for from the book. You put off the book many times over the year but eventually get back to it.

But as you finally read through the rest of the essays, you realize that it is more fun than anticipated to hear Calvino talk of the books you have already read and enjoyed and just infuriating to read of ones that you haven’t. So you quickly buy the books as Calvino talks of them. Then you vow to read again his short essays on Anabasis or Pliny before you delve into these books, which might have been postponed indefinitely if not for Calvino’s gentle (but at the same time caustic) coaxing. Of course, you know that you would have to read the essays before you read your new acquisitions and then again a month after the reading is past just to compare experiences with Calvino, which as you already know is great fun.

You also begin to discern a few jarring notes… but they do not put you off - a reading life is not complete without an explanation of the spirit that animates the reading quest. Calvino’s obsession with how history and its enactment is to be viewed begins to shine through. And, sometimes to your disappointment, he examines many of the authors primarily from the lens of how they tried to invent history and their own conceptions of it - slightly distorting his analysis in the process but with a distinct purpose. To you, some of these extrapolations seem like inventions but, it becomes difficult to draw the line between serious experiment and play. You console yourself with the fact that, luckily, Calvino’s obsession is a favorite pastime of your own as well.

In the end, you scribble a quick one line review before moving eagerly to the heady pile of books that Calvino has collected for you on your desk: This book is a treasure.



n  A Goodreads Corollary:

Classics are those books which when you rate them, you only rate yourselves.n

Un libro da leggere più e più volte, in diversi momenti della propria vita e della propria formazione, per poter apprezzare al meglio gli autori e le opere che Calvino analizza in questo libro, mettendoci tutto l'amore che ha per la letteratura. Bellissimo.

I admire Italo Calvino as a storyteller and innovative fictionalist, so I was eager to read what he has written about other writers, especially those who inspired him, with the hope of having a glimpse of the laboratory of a great writer made of other writers: the classics. That desire was fulfilled in part in this collection of essays, especially in the opening essay which is the only one that addresses the topic of "what is a classic" and why we should read them, or "reread" them constantly as he suggested. The others are reviews filled with thought-provoking ideas and a contagious passion for the books he loved.

He breathes literary erudition and he had a rather very personal selection of what he considered classics: Xenophon, Ovid, Pliny, Tirant lo Blanc, Galileo, Cardano. Then we have unavoidable names such as Hemingway, Tolstoy, Stevenson, Balzac, Henry James, Dickens or Flaubert. I particularly enjoyed the essays on Pasternak, Jorge Luis Borges, Mark Twain, Gadda and Raymond Queneau, but I was a little disappointed for the null mention of female writers, seriously not a single one. But many of his reflections will remain with me the day I'll compose my own personal selection of classics, like this one:

"The classics are those books which constitute a treasured experience for those who have read and loved them, but they remain just as rich an experience for those who reserve the chance to read them for when they are in the best condition to enjoy them"

ترجمه این کتاب به فارسی آنقدر در بعضی جاها مغلوط و نامفهوم است که واقعا آدم را تشویق می کند به خواندن و حتا ترجمه دوباره متن از زبان غیرفارسی..نشر قطره و مترجم ظاهرا فقط رفع تکلیف کرده اند و البته یکی از کتابهای جذاب کالوینو را به زباله دانی کتابهای خوب بدترجمه شده فرستاده اند. از قسمتهایی از متن می شود حدس زد کندوکاوهای کالوینو در ادبیات جهان باید خواندنی و جذاب بوده باشد!

There's a small torture inside me about only giving this book four stars. Much like his Cosmicomics (which this can almost feel like the beautifully written footnotes for), a few of the stories/essays are literal magic from the heavens, must-reads that you'll ponder and mull over for decades to come. On the other, many essays can go a bit too far off the deep end into literary criticism and the reader gets lost in the thorns and bristles of it all. The inescapable truth is just how wide-spanning Calvino's literary interests are, and if you enjoy his writing you're bound to find some immensely enjoyable essays in this collection on classics -- I personally adore the ones about Ariosto, Cardano, Galileo, Cyrano de Bergerac, Dickens, and Montale. The preface to the collection is also gold and will inspire you to reimagine what reading the classics (as he defines them) can do for your soul.

best essay is the title one as per usual

n  Bettie's Booksn

دیدرو با وارونگی آن چه از آن روزگار نیت اصلی هر رمان نویسی ب��ده – یعنی وادار کردن خواننده به فراموشی این مطلب که دارد یک کتاب می خواند، تا خود را طوری به دست داستان روایت شده بسپارد که گویی واقعا در آن نقش دارد – او پیشاپیش صحنه ی نبرد تن به تن را میان نویسنده که داستانش را تعریف می کند و خواننده ای که چیزی نمی خواهد به جز شنیدن آن، قرار می دهد: کنجکاوی ها، انتظارها، نومیدی ها، اعتراضات خواننده و نیز مقاصد، مشاجره ها، سواستفاده های نویسنده که درباره ی روند داستان تصمیم می گیرد، گفت و گویی را می سازند که چارچوب گفت و گوی دو قهرمان اصلی می شود که خود نیز چارچوب گفت و گوهای دیگرند.
دیدرو حرکتی را که هدف برشت در تئاتر بود، دو قرن زودتر به انجام رساند: او رابطه ی خواننده را با کتاب دگرگون می کند و پذیرش منفعل را به مباحثه ای مستمر بدل می کند تا ذهن انتقادی را بیدار نگه دارد. البته با این تفاوت : برشت در چارچوب هدف های مشخص تعلیماتی خود عمل می کند، حال آن که به نظر می رسد دیدرو تنها می خواهد هرگونه جانبداری را از میان بردارد.
باید گفت که دیدرو با خواننده اش تا حدی وارد بازی موش و گربه می شود و در هر مرحله ی داستان چندین امکان گونه گون قرار می دهد. گویی می خواهد او را آزاد بگذارد تا آن ادامه ای را انتخاب کند که ترجیح می دهد و بعد با کنار زدن تمام راه ها به جز یکی، او را نومید می کند و تازه غیرداستانی ترین راه را هم بر می گزیند.
ژاک قدری، اثری که در هیچ ضابطه و هیچ نوع طبقه بندی جا نمی گیرد، سنگ محکی است که می توان با آن بسیاری از تعاریف بی شمار ساخته و پرداخته ی نظریه پردازان ادبی را آزمود. نمی توان منکر تاثیر تریسترام شندی اثر استرن بود که در آن سال ها از نظر ادبی و برخورد با چیزهای جهان، پدیده ای جدید و پر هیاهو و نمونه ای بود از روایتی آزاد که در نقطه ی مقابل سلیقه ی قرن هفدهم فرانسه، از موضوع فاصله می گیرد.
نوشتار آزاد دیدرو همان اندازه در برابر "فلسفه" قرار می گیرد که مقابل "ادبیات" ، اما ادبیاتی که ما امروزه به عنوان نوشتار حقیقی ادبی می شناسیم، همان نوشتار اوست.
تصادفی نیست اگر اخیرا از ژاک قدری و اربابش نمایشی مدرن توسط نویسنده ی باهوشی مثل میلان کوندرا اقتباس شده است. و اگر رمان کوندرا، سبکی تحمل پذیر بودن او را به عنوان دیدرویی ترین نویسندگان معاصر مطرح می کند، به خاطر هنر او در آمیختن رمان احساساتی، رمان وجودی، فلسفی و طنز است.

Questa é una raccolta di saggi scritti da Calvino, in tempi diversi, sul tema dei classici.
Il saggio iniziale, omonimo alla raccolta, é breve e di straordinaria attualitá. Consigliabile a un pubblico vastissimo di lettori.
Il resto della raccolta propone riflessioni e chiavi di lettura per alcuni dei titoli piú ostici della letteratura e sono consigliabili a un pubblico ben piú ristretto di lettori che vogliano avere Calvino sulla spalla mentre affrontano i fantasmi della letteratura "classica".
La prosa di Calvino é piacevole in ogni caso.

مقالات للكاتب إيتالو كالڤينو، أقدمها كُتِب عام 1954 وآخرها عام 1984 مقالات تتحدث عن الأعمال الكلاسيكية وتأثيرها وكيف يمكن أن تقرأها لتستفيد منها يغلب عليها الحديث عن الأعمال الإيطالية ولكن يتحدث عن غيرهم أيضًا مثل بلزاك وهنري جيمس وهمنغواي وبورخيس ومارك توين وغيرهم

المقال الأول الذي تُرجم بعنوان "لماذا نقرأ الأدب الكلاسيكي؟" كان رائعًا بحق؛ ويحاول من خلاله إعادة تعريف الكتب الكلاسيكية بعدة نقاط، فالكلاسيكي ليس بمعنى القديم؛ بل هي الكتب الكلاسيكية التي لها دور في الامتداد الثقافي