As French forces retreat before the German invasion in WWII, a pilot in the outnumbered French Air Force writes of flying a mission he did not expect to survive and his thoughts afterwards.

“The fact that we had been sent for meant that we were to be ordered out on a sortie. We had reached the last days of May, 1940, a time of full retreat, of full disaster. Crew after crew was being offered up as a sacrifice. It was as if you dashed glassfuls of water into a forest fire in the hope of putting it out.”

“You might think that in retreat and disaster there ought to be such a flood of pressing problems that one could hardly decide which to tackle first. The truth is that for a defeated army the problems themselves vanish. I mean by this that a defeated army no longer has a hand in the game. What is one to do with a plane, a tank, in short a queen of spades, that is not part of any known game? You hold the card back; you hesitate; you rack your brains to find use for it—and then you fling it down on the chance that it may take a trick.”

“Here too everything was frozen. My controls were frozen. My machine-guns were frozen. And when I had asked the gunner about his, the answer had come back, “Nothing doing, sir.”
Into the exhaust pipe of my mask I spat icicles fine as needles. From time to time I had to crush the stopper of frost that continued to form inside the flexible rubber, lest it suffocate me. When I squeezed the tube I felt it grate in my palm.
“Gunner! Oxygen all right?”
“Yes, sir.”
“What’s the pressure in the bottles?”
“Er ... seventy. Falling, sir.””

Otro libro que leo ambientado en la segunda guerra mundial.
En 1940 Alemania invadió a Francia, poniendo fin a la guerra ficticia. Pronto se supo que la derrota de Francia era segura. Pero mientras tanto los soldados seguían peleando.
Aquí estaba Saint-Exupéry, piloto de reconocimiento de la fuerza aérea francesa. Sabiendo que sólo uno de cada tres aviones vuelve de sus misiones, se sube a su avión para una misión particularmente difícil: volar a baja altura en territorio enemigo, con el único consuelo de saber que si lo derriban morirá antes de darse cuenta. Spoiler: sobrevive, si no no hubiera escrito el libro.
Piloto de guerra, sin embargo, no es una novela de acción. Volando a gran altura, en un aparato que se congela y no responde, donde los aviones enemigos son apenas moscas negras y el fuego antiaéreo lágrimas de luz que explotan en una lluvia de trigo, Saint-Ex medita sobre las causas por las que está allí. ¿Por qué pelear si ya está la guerra perdida para Francia? ¿Por qué muere el soldado derrotado? Y si sobreviviera, su misión habría sido igualmente inútil.
A pesar de eso, Saint-Exupéry encontrará la razón para sacrificarse, su sacrificio y el de Francia son un símbolo. No se pelea sólo por Francia, sino por toda la humanidad, por el Hombre con mayúscula.
"Combatiré por la primacía del Hombre sobre el individuo, lo mismo que de lo universal sobre lo particular.
Creo en que el culto de lo Universal exalta y suelda las riquezas particulares, y funda el único orden verdadero, el orden de la vida. Un árbol es un orden, a pesar de que las raíces son distintas de las ramas.
Creo en que el culto de lo particular sólo conduce a la muerte, pues funda el orden sobre la semejanza, confunde la unidad del ser con la identidad de sus partes, y devasta la catedral para alinear las piedras. Combatiré, pues, a todo el que pretenda imponer una costumbre particular a otras costumbres, un pueblo particular a otros pueblos, una raza particular a otras razas, un pensamiento particular a otros pensamientos."
Saint-Ex siguió luchando por sus creencias hasta su muerte, y en medio de eso también tuvo tiempo de escribir El principito.

St-Ex at his best: philosophy of humanity with stories of flying over wartime France and Germany.

Many of his most famous quotes come from this one. "I never should have grown old. Pity. I was so happy as a child" is one great example.

A must read corollary to the epic tome, Sand Wind and Stars

فکر کنم من با اگزوپری مشکل شخصی دارم! :))

“Geçmişteki kötü edebiyat bize bir kaçma ihtiyacından söz etti. Insan, genişliğe kavuşmak için yolculuğa çıkar tabii. Ama genişlik aranarak bulunacak şey değildir. Yaratılır. Kaçmaksa hiçbir zaman hiçbir yere götürmez insanı.”

Edebiyat dünyasında Küçük Prens ile ün salmış Antoine de Saint Exupery’nin aslında savaş pilotu olduğunu bilen ve diğer eserlerini okuyan maalesef çok az sayıda okur var. Gece Uçuşu adlı kitabından sonra ele aldığım Savaş Pilotu’nda da Exupery II. Dünya Savaşı yıllarında görev aldığı birlikte yaptığı uçuşları, savaşın anlamsızlığına dair sorgulamaları ve içine düştüğü varoluşsal boşlukları bilinç akışıyla okura aktarıyor.

“Savaşın şu son günlerinde bütün duyguları bastıran bir duygu var hepimizde. Saçmalık duygusu. Çevremizdeki her şey çatırdıyor. Her şey yıkılıyor. Ve yıkılış öylesine yaygın ki, ölüm bile saçma geliyor insana.”

Exupery, ölüm elle tutabileceğiniz kadar yakınken, hayatı anlamlı kılan şeyleri, değişen öncelikleri ve hissiyatları göreve çıkan pilotun gözünden anlatıyor.

“Hiç kimse bu savaşın artık hiçbir şeye benzemediğini, hiçbir anlam taşımadığını, hiçbir şemaya uymadığını, ucunda kukla falan kalmamış ipleri büyük bir ciddilikle oynatmaya devam ettiğimizi itiraf edemiyor. Kurmaylar hiçbir yere ulaşmayacak emirleri büyük bir inançla gönderiyorlar. Bizden, elde edilmesi olanaksız bilgiler isteniyor.”

Savaş inanmadan savaşmaya gitmek için hazırlanan bir pilot var kitabın ilk sayfalarında. Ancak emirleri uygulamakla yükümlü çünkü ne olursa olsun o bir asker. Bu isteksizliği şu cümle kadar çarpıcı ifade edebilecek başka bir tasvir bilmiyorum: “Ölmüş bir tanrıya hizmet için giyiniyorum.”

Kitap yarı kurgusal nitelikte ama çoğunlukla otobiyografik bir nitelik taşıdığını söyleyebilirim. Cümleler o kadar samimi ki Exupery'nin kalbinden kopup geldiği ve yaşanmışlıkla dolu olduğu çok belli. Türü sevenlerin kesinlikle kaçırmaması gereken bir eser.

Varmaan filosofisin kirja jonka olen koskaan lukenut. Ajattelin alkuun tämän kertovan vain sotalennoista, en pohdiskelevan toivoa, kulttuuria ja Jumalaa. Jos kirja olisi vain koostunut pommeista ja mitä tapahtui, olisi pituus ollu varmaankin 20 sivua. Muttei tämä tylsä ollut, kaikkea muuta. Lopussa keskittyminen kylläkin häiriintyi ja hirveä filosofinen pohdintapätkä meni osittain ohi.

Jos vain yhtään toinen maailmansota kiinnostaa, lukekaa tämä. Aivan mahtava kirja ja toi sodan aivan eri tavalla esille kuin historian tunneilla.

Näin asiaan liittymättä mainittiin Suomikin kahdesti kirjassa, joka todellakin ihmetytti. Oli varmaan viimeinen asia mitä tältä kirjalta odotin.

J’ai bien aimé le livre, mais personnellement j’ai trouvé que l’auteur partait un peu trop loin dans ses pensés. Il reste bon, mais j’ai préféré Vol du nuit à ce livre.

توی این کتاب که یه جور شرح حال نویسی هستش، نویسنده احساساتش رو نسبت به جنگ خوب بیان کرده. لازمه بگم که چاپی انتشارات نیلوفر به بازار داده(ترجمه خانم اقدس یغمایی) اصلا دلچسب نیست و خیلی بد ترجمه شده.

‘Urge restaurar o Homem!’
Ter-me-ia o livro passado ao lado, não fosse a urgência dos últimos três capítulos. É de um avião baleado pela guerra que se fala do Homem e da Liberdade, da caridade e da contemplação.

ما در دل تاریک یک سازمان اداری زندگی می کنیم سازمان اداری حکم ماشین را دارد. هر چه کامل تر و بی نقص تر باشد به همان اندازه بیشتر دخالت بشری را منتفی می کند در سازمان اداری کامل و بی نقصی که انسان در آن نقش چرخ دنده را دارد تنبلی نادرستی و ظلم فرصت عرض اندام ندارد. اما همان طور که موتور ساخته شده است تا یک سلسله حرکات را اداره کند که یک بار برای همیشه پیش بینی شده اند سازمان اداری نیز چیزی خلق نمی کند بلکه فقط اداره می کند. فلان کیفر را برای فلان جرم معین می کند و فلان راه حل را برای فلان مساله در نظر می گیرد. یک سازمان اداری برای حل مسایل تازه به وجود نیامده است. اگر قطعات چوب را در ماشین فلز خم کن وارد کنیم از آن طرف اثاث ساخته شده بیرون نمی آید. برای تنظیم ماشین جهت انجام دادن کار لازم است که یک نفر این حق را داشته باشد که آن را به هر طرف بچرخاند اما در یک سازمان اداری که برای چاره جویی در برابر زیان های ناشی از دخالت اراده بشر طرح ریزی شده است چرخ دنده ها دخالت بشر را نمی پذیرند آن ها دخالت ساعت ساز را نمی پذیرند.

A beautiful work, as always. But this felt more personal than any of the other Saint-Exupery's works I've read, probably because it was. He remembers his experiences while being a pilot in the war (hence, the original title "Pilote de Guerre", which, I'll admit, I like better than the English version), and the book is filled with his thoughts and ideas, portraying the war and the people in it with perfect eloquence.

I have read many books about wars, from many perspectives: WWI Latvian, WWI German, WWI Indian, WWII German, WWII English, WWII Japanese, WWII Italian, WWII French, not to mention some of the other wars. What they all had in common was the war itself - no matter which one, no matter from which perspective, war is always the same. It changes people, especially the soldiers who are in the very heat of it. No matter how beautiful are the words Saint-Exupery uses, no matter in how many pages he talks about their innate calling to defend and, if needed, die for their land, war is still the worst thing humanity has devised.

Starting as his search of himself in the midst of a suicide mission, ending with a poetic essay about humanity, this book is unique and yet another same old war story. And it made me understand and like Saint-Exupery more than I did before, even while reading his biography. (I didn't finish it because I always got annoyed at how arrogant he was portrayed.)

Je me suis plongé avec passion et émerveillement dans ce témoignage romancé qui m'a donné envie d'en savoir plus sur les Pilotes . Ces Hommes qui risquaient leur vie à chaque vol m'ont laissé rêveur..Dans Pilote de guerre, on n'a pas l'idée de se battre, de se faire la guerre.mais plutôt.On trouve une attente mélancolique.L'attente est toujours une torture ; l'attente sans espoir, la pire de toutes.au delà de la peur d'un homme face au danger d'une guerre,Pilote de guerre nous décrit "l'absurde de la mort" ("j'aimerais savoir pour qui je meurs").