Αγαπώ ή μάλλον όχι, λατρεύω το Σαιντ Εξυπερύ.
Νιώθω λίγο κουτή που μέχρι τώρα είχα διαβάσει μόνο τον Μικρό Πρίγκιπα θεωρώντας ανόητα ότι ήταν ότι καλύτερο έχει να προσφέρει.
Στο «Η γη των ανθρώπων» μας αφηγείται τις πιλοτικές του εμπειρίες, όλες αυτές τις ολοκληρωτικές, αχανείς εικόνες ενός κόσμου που από εκεί ψηλά μοιάζει τρομακτικά απέραντος… Αυτές που τον μάγεψαν, τον ωρίμασαν και τον έπλασαν σε αυτόν τον μαγευτικό καλλιτέχνη.
Και πόσο υπέροχη, σαγηνευτική αφηγηματική γλώσσα χρησιμοποιεί… Όταν θα νιώθω την ανάγκη να ταξιδέψω νοητά, θα ανοίγω το βιβλίο «Η γη των ανθρώπων», θα διαβάζω μια παράγραφο και θα φεύγω…

«Κάπου αλλού ίσως οι άνθρωποι βυθομετρούσαν το άπειρο ή έκαναν τους υπολογισμούς πάνω στο νεφελοειδή της Ανδρομέδας. Αλλού έκαναν έρωτα. Κάπου απόμερα φέγγανε στον κάμπο αυτές οι φωτιές σαν να αποζητούσαν να ξαναγεννηθούν. Ακόμα και ως τ’ απόμερα που βρισκόταν ο ποιητής, ο δάσκαλος, ο μαραγκός.
Μα, ανάμεσα σ’ αυτά τα ζωντανά αστέρια, πόσα σβησμένα φώτα, πόσοι άνθρωποι που κοιμόντουσαν…
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κάνεις όλα τούτα να ταιριάξουν. Πρέπει να δοκιμάσω να επικοινωνήσω με μερικά απ’ αυτά τα φώτα που φεγγίζουν από μακριά μέσα στον κάμπο.»

Είναι το μοναδικό βιβλίο που μετεωρίστηκα από το 1 αστεράκι μέχρι τα 5, και δεν άργησα να καταλάβω πως γι' αυτό έφταιγε η άθλια μετάφραση (μιλάω για τις εκδόσεις Ηριδανός και τη μετάφραση του Αντώνη Μοσχοβάκη). Σε όλο το μεσαίο μέρος του βιβλίο βρισκόμουν σε μια αναγνωστική ανηδονία. Ευτυχώς στην αρχή και προς το τέλος εντόπισα σημεία στα οποία, αφού κατάφερα να ξεπεράσω τους σκοπέλους της μετάφρασης μπόρεσα να μπω βαθιά στο κείμενο. Ο Εξυπερύ μας παραδίδει ένα ανάγνωσμα με αναμνήσεις από την θητεία σου ως πιλότος και ανάμεσα από αυτές τις αναμνήσεις σαν σε ξέφωτο μέσα στο δάσος εμφανίζονται φιλοσοφικά αποσπάσματα τρομερής οξυδέρκειας που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους.
Αγαπημένο απόσπασμα:
"Όλα αλλάξανε τόσο γρήγορα γύρω μας: ανθρώπινες σχέσεις, συνθήκες δουλειάς, συνήθειες. Η ίδια η ψυχολογία μας ανατράπηκε εκ θεμελίων. Οι έννοιες του χωρισμού, της απουσίας, της απόστασης, της επιστροφής, αν και οι λέξεις έχουν μείνει οι ίδιες, δεν έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Μεταχειριζόμαστε. για να καταλάβουμε τον σημερινό κόσμο, μια γλώσσα που είχε καθιερωθεί για τον χθεσινό. Και μας φαίνεται πως η ζωή του παρελθόντος ανταποκρίνεται καλύτερα στη φύση μας για το μόνο λόγο πως ανταποκρίνεται καλύτερα στη γλώσσα μας. Κάθε πρόοδος μας βγάζει κάθε φορά λίγο περισσότερο από τις αποχτημένες συνήθειες και είμαστε πραγματικά μετανάστες που δεν έχουν ακόμα στήσει την πατρίδα τους. Είμαστε όλοι νεαροί βάρβαροι, που τα καινούργια παιχνίδια μας μάς θαμπώνουν ακόμα."

I was no more than a mortal strayed between the sand and stars, conscious of the single blessing of breathing. And yet I discovered myself full of dreams.

Almost everybody knows that Antoine de Saint-Exupéry wrote The Little Prince. I personally had no idea of the author's earlier life and years spent in aviation, flying mail planes since the 1920s and then disappearing while on a reconnaissance flight against the Germans in 1944.

In this volume, I had expected stories and reminiscences of flying and that is partly what I read. The author has a flair for the dramatic but he doesn't overdo it - he does remind me that he did survive these incidents which deflates from of the dramatic tension. But still, in the calm retelling of what has gone wrong - in the brief moments of panic where the engine cuts out for a second - that is deeply convincing.

The book starts with his experiences in flight school, and then jumps back and forth - a journey to Tierra del Fuego, the North African desert, the story of another pilot who crashed in the Andes in winter, and then a crash landing in the Sahara desert, part of a failed trip to Saigon.

There are some disgusting mid-century thoughts earlier that can be described as "from another time", but at the very end, at the despair of the Spanish Civil War, Saint-Exupéry gets on a soapbox, partly to praise his fellow pilots and the kindness of ordinary people and his hope for the future.

This short memoir for me was a wonderful adventure in flying and parallel inward journey by the author. That puts this book on an honored shelf with Mathiessen’s “The Snow Leopard”. St. Expery’s experiences in the 20’s with the French airmail service to North Africa and South America had comparable mind altering impacts and serious humbling in the face of nature’s powers. But instead of a serious quest and a single journey, we get a more open-ended set of stories bound to his flying career and pathways of development for the author’s core values and sources of hope for the human race.

I delayed writing this review for half a year since reading it. It is the kind of delicious book where you want to mark passages on almost every page, so it was hard to pin down the real take-home messages worth sharing. With some perspective now, I can boil my pleasures down. It makes you feel connected to the universe. And part of a human community also struggling to comprehend and come to terms with its mysteries and epiphanies, treacheries and cruel destructions.

The mysteries that flying opens his mind to come immediately with its ticket to a leap into different perspectives. How small all our human constructions appear from the air. How quickly you can be in a different world among the clouds get lost among dangerous mountains, vast deserts, or the endless sea. We get to share in the joys and fears of his first flights. The experience of unboundedness is balanced by strange connections with the plane, the technological wonder his life depends on. He is grounded as well with the camaraderie of his team, including the mechanic and radio man he usually shared his flights with and the fellow pilots he bonded with between flights. These connections rise to special prominence when he or others get in storms, fall out of radio communications, or get stranded after being forced into an emergency landing after equipment failure or fuel shortage.

Here is a sample passage that contrasts the mild disorientations of a routine flight with the more potent impact of others:
So the crew fly on with no thought that they are in motion. Light night over the sea, they are very far from the earth, from towns, from trees. The motors fill the lighted chamber with a silver that changes its substance. The clock ticks on. The dials, the radio lamps, the various ands and needles go through their invisible alchemy. From second to second these mysterious stirrings, a few muffled words, a concentrated tenseness, contribute to the end result. And when the hour is at hand the pilot may glue his forehead to the window with perfect assurance. Out of oblivion the gold has been smelted: there it gleams in the lights of the airport.

And yet we have all known flights when of a sudden, each for himself, it has seemed to us that we have crossed the border of the world of reality; when, only a couple of hours from port, we have felt ourselves more distant from it than we should feel if we were in India; when there has come premonition of an incursion into a forbidden world whence it was going to be infinitely difficult to return. …
And with that we knew ourselves to be lost in interplanetary space among a thousand inaccessible planets, we who sought only the one veritable planet, our own, that planet on which alone we should find our familiar countryside, the houses of our friends, our treasures.

Here the author captures so powerfully some of his altered states of consciousness while stranded in the Sahara at night:
Once, in this same mineral Sahara, I was taught that a dream might partake of the miraculous. …
When I opened my eyes I saw nothing but the pool of nocturnal sky, for I was lying on my back with outstretched arms, face to face with that hatchery of stars. Only half awake, still unaware that those depths were sky, having no roof between those depths and me, no branches to screen them, no root to cling to, I was seized by vertigo and felt myself as if flung forth and plunging downriver like a diver.
But I did not fall. From nape to heel I discovered myself bound to earth. I felt a sort of appeasement in surrendering to my weight. Gravitation had become as sovereign as love. The immense void of night. I was glued to our planet by a pressure like that which one is glued to the side of a car on a curve. I leaned with joy against this admirable best-work, this solidity, this security, feeling against my body this curving bridge of my ship.…
I lay there pondering my situation, lost in the desert and in danger, naked between sky and sand, withdrawn by too much silence from the poles of my life. I knew that I should wear out days and weeks returning to them if I were not sighted by some plane, or if next day the Moors did not find and murder me. Here I possessed nothing in the world. I was no more than a mortal strayed between sand and stars, conscious of the single blessing of breathing. And yet I discovered myself filled with dreams.

Where it comes to trips to South America, there is a sense of real pioneering. Crossing a mountain range like the Andes without radar or a pressurized cabin was quite a challenge they routinely faced. He shares the story of a close friend who miraculously walked out of the mountains after a winter crash. When St. Exupery first visits the most southernmost town in the Chilean Patagonia, struggles hard to feel a connection with ordinary people:

I landed in the peace of the evening. Punta Arenas! I leaned against a fountain and looked at the girls in the square. Standing there within a couple of feet of their grace. I felt more poignantly than ever the human mystery.
In a world in which life so perfectly responds to life, where flowers mingle with flowers in the wind’s eye, where the swan is the familiar of all swans, man alone builds his isolation. What a space between men their spiritual natures create! A girl’s reverie isolates her from me, and how shall I enter into it? What can one know of a girl who passes, walking with slow steps homeward, eyes lowered, smiling to herself, filled with adorable inventions and with fables? Out of the thoughts, the voice, the silences of a lover, she can form an empire, and thereafter sees in all the world but him a people of barbarians. More surely than if she were on another planet, I feel her to be locked up in her language, in her secret, in her habits, in the singing echoes of her memory. Born yesterday of the volcanoes, of greenswards, of brine of the sea, she walks here already half divine.
…I know nothing. I do not enter into their empires. Man in the presence of man is as solitary as in the face of a wide winter sky in which there sweeps, never to be tamed, a flight of trumpeting geese.

This book was a small wonder for me, and I expect it would be so for many of my friends. It reminds me of the line from Leonard Cohen: “We are so small between the stars so large against the sky”. In a couple of sittings, you can be transported and return to earth a better person. I found a free copy on the internet, but I can’t share it because I don’t know if it is an illegal version.

Гидко від авторів, які поводились в житті як гівно зі своїми близькими, а потім в книгах розпинаються про любов та альтруїзм..

Kitabı okuduğunuzda Küçük Prens kitabının zihninizde tamamlandığını hissediyorsunuz. Ancak Küçük Prens'teki o masalsı ve sempatik tadı bu kitapta alamadım ne yazık ki.

"وعدتُ إلى عربتي وأنا أقول لنفسي:
لم يعُد هؤلاء الناس يتألمون لحالهم. وليس الإحسان هو ما يقلق بالي
فليست المسألة أن نرثي لجرح ولا يلتئم، فأولئك الذين يحملون الجرح لا يحسونه"

"ولكنّ الطائرة تجعلنا نودّع المدن ومن فيها من الموظفين والكتابيين
ونلقى تلك الحقائق الريفية التي فقدناها"

"وسأخرق القاعدة التي لا بد منها وهي البقاء بجوار الطائرة،
إذ لن يبحث أحد عنّا في هذا المكان.
واكتشفنا مرة أخرى أنّنا لسنا الغرقى، وإنّما الغرقى هم الذين ينتظرون!"
أنطوان دو سانت

هذه الرواية محيّرة لحد ما رغم تماهيها مع مايقارب للسيرة الذاتية
لكن فزعتُ من فكرة أنّ الكاتب هو نفسه أنطوان دو سانت كاتب رواية الأمير الصغير
حيث وجدته أكثر إبداعًا في الأمير الصغير
أمّا هذه الرواية ذات طابع الطيران ففيها من الثِقل على نفس القارئ وروحه؛
مما يدفعه رغمًا للهروب منها أو ربما عدم اكمالها.

بداية الرواية يروي أنطوان قيادته وزملائه لطائرات البريد الجوي عبر صحراء شمال افريقيا
وكيف أنّه التقى بالعرب الرحّل وتعرّف إليهم ومن هنا استمدّ موضوع روايته.

البادئة ليست بذاك النص الجميل الثري ولا تلك الفلسفات العميقة
حتى الخاتمة كذلك
وما راق لي هو ما قبل الخاتمة ومابعد المتن تقريبًا
حيث يروي الكاتب رحلة العذاب الشّاقة جدًا مع زميله الطيّار الآخر "بريفو"
بعدما تحطّمت الطائرة ورحلة بحثهما عن أي مخرج للنجاة
راق لي مبدأ ذكره أنطوان ولطالما أنا مؤمنة به وهو
كيف أنّ قلّة الشيء ترفع من قيمته
وكثرة الشيء تقلّل من قيمته والكثرة عامّةً تقلّل من قيم الأشياء
وذلك من خلال بحثه وزميله عن أي شيء لتناوله فآل بهما الأمر لتناول برتقالة
وجداها بين مقاعد الرّكاب المحطمة
والبرتقالة التي أخذت طابع الصحراء كانت رديئة الطعم والرائحة
وكيف أنّ حاجتهم للماء دعتهم لتجميع قطرات الندى من على محرّك الطائرة
وتلك القطرات كانت مخلوطة بزيت الطائرة وذات طعم رديء جدًا.

هذه المرحلة كانت جدًا مميزة وحافلة بالأحداث المترسخة في فكرة واحدة
وهي مواجهة الموت للفرار منه والنجاة .

إذًا كانا في مواجهة مع مجموعة تحديات صعبة وموضوع نجاتهما كان بمحض أعجوبة.

اقتباسات:
_ تُعلمنا الأرض عن أنفسنا أكثر مما تعلمنا الكتب جميعًا.
_ وداعًا يا مَن كنت أحبهم. ليس عليّ إثم إذا كان الجسم الإنساني
لا يتحمّل البقاء ثلاثة أيّام بلا ماء.
_ سمعت مرة في أحد المصانع بروسيا عزفًا لمقطوعات "موتسارت"
ولقد كتبت عن ذلك مرة فوصلتني مئات من رسائل السب
وأنا لا أحقد على من يفضلون موسيقى الحانات فهم لا يعرفون سواها،
وإنّما أحقد على صاحب الحان فأنا لا أحب من يفسدون الناس.
_أيّها الماء أنت أعظم ثروة في الدنيا وأرقّها أيضًا، أنت النقي في بطن الأرض.
_ كل أعدائي وكل أصدقائي يبدون لي مجتمعين فيك ويسيرون نحوي
ولم يعد لي في الدنيا عدو واحد.
_ ليست الحقيقة شيئًا نثبته بالمنطق.

ملاحظة:
الكتاب من أكثر الكتب الحاصل على جوائز من العيار الثقيل والكثير من الثناء
لكن لم أجده بتلك المتعة التي تستحق هذا ال��طراء الشاهق!
لربما الخلل من قراءتي أو ميولي وإعجاباتي في الكتب!

للعلم فقط:
أنطوان مات في مهمة من أل فرنسا عام ١٩٤٤ حيث لاقى حتفه
في أعقاب إحدى المهمات الإستطلاعية ولم يعثر على جثمانه إلا عام ١٩٨٨
على الساحل الفرنسي قبالة مدينة مرسيليا.


عنوان الكتاب: أرض البشر (رواية وسيرة ذاتية)
اسم المؤلّف: أنطوان دو سانت
سنة النشر: ٢٠١٨
الطبعة: الأولى
المترجم: مصطفى كامل فودة
الناشر: الكرمة
عدد الصفحات: ٢٦٣
التقييم: ٥/٣ ثلاث نجمات
القراءة: الكترونية.

نادية أحمد
١٣ آب ٢٠١٩

به نظر و سلیقه‌ی من اگزوپری فقط شازده کوچولو و تمام. امتیاز واقعی من سه و نیم. ترجمه آقای حبیبی عالی و نسخه‌ی انتشارات علمی و فرهنگی تر و تمیز و بدون غلط بود.
********************************************************************************
و به راستی هیچ چیز جای رفیق گم شده را پر نخواهد کرد. نمی‌توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد. هیچ چیز با این گنجینه‌ی خاطرات مشترک، این همه رنج‌ها و مصائب با هم چشیده، این همه قهرها و آشتی‌ها و هیجان‌های تند هم‌سنگ نیست. این دوستی‌ها تکرار نمی‌شوند. کسی که نهال بلوطی به این امید می‌نشاند که به زودی در سایه‌اش بنشیند، خیالی خام می‌پرورد. سیر زندگی بدین سان است. اول گنجی گرد آوردیم. سال‌ها درخت نشاندیم. ولی روزگاری می‌رسد که زمان، زحمت ما را تباه می‌کند و درختان را می‌اندازد. رفیقان یک یک سایه‌ی خود را از سر ما می‌گیرند و ماتم‌های ��ا از این پس با تأسف پنهان پیری دل آزار تر می‌شود... گنج راستین یکی بیش نیست و آن روابط پنهان میان آدم‌ها است. ص 32 کتاب
در برابر این سرنوشت حقیر، یاد مرگی به راستی مردانه در ذهنم بیدار می‌شد. مرگ باغبانی که در حال احتضار به من می‌گفت: (می‌دانید... گاه، هنگام بیل زدن عرق می‌ریختم. درد روماتیسم پایم را می‌آزرد و به این زندگی بردگی ناسزا می‌گفتم. اما امروز دلم می‌خواهد بیل بزنم. تمام زمین را برگردانم. بیل زدن به چشمم چه زیباست. انسان هنگام بیل زدن چه آزاد است. وانگهی چه کسی درخت‌هایم را هرس خواهد کرد؟)ص 49 کتاب
در جهانی که زندگی به این خوبی به زندگی می‌پیوندد و گل‌ها در همان بستر باد با هم می‌آمیزند و قو با همه‌ی قوها آشناست، فقط انسان‌هایند که دیوار حصار تنهایی خود را بالا می‌برند. ص61 کتاب
این‌ها (اعراب بادیه نشین مغربی) کسانی بودند که هرگز درختی یا چشمه‌ای یا گلی ندیده بودند و وصف باغ‌ها و نهرهای آب روان را فقط از قرآن شنیده بودند. زیرا در قرآن، بهشت چنین وصف شده است. بهشت و حوریان آن به پاداش مرگ تلخ در ریگزار، به تیر کفار، پس از سی سال محنت، بهره‌ی آنان می‌شود. ولی خدا آن‌ها را فریب می‌دهد. زیرا از فرانسویان در برابر این همه نعمت که به آنان ارزانی می‌دارد، نه عطش می‌خواهد و نه مرگ. ص 96 کتاب
تجربه نشان داده است که دوستی آن نیست که در هم بنگریم، بلکه آن است که در یک راستا نگاه کنیم. ص 201 کتاب

کتاب حاوی خاطرات نویسنده از ماموریت‌های هوایی است و به شرح حوادثی می پردازد که وی طی سال‌ها خدمت با آن‌ها روبرو بوده است. اینکه چگونه توانسته بارها از مرگ بگریزد و چگونه با دوستان و همقطارانش طی این سال‌ها مراوده و گفتگو داشته است. یک نکته جالب این کتاب برای من این بود که پیش از این نمی دانستم که اگزوپری خلبان بوده و تنها اطلاع من از این نویسنده محدود به خواندن کتاب شازده کوچولو بود و اینکه چگونه در نهایت در اثر یک حادثه نامعلوم هوایی جان خود را از دست می دهد. کتاب مملو از جملات تامل برانگیزی است که حاصل تجارب نویسنده طی سال‌های خدمتش است و به نوعی منعکس کننده نگاه اگزوپری به زندگی، انسان‌ها، زمین و ... است. ترجمه سروش حبیبی روان و خواندنی بود. در کل کتابی نبود که من را خیلی متاثر کند و به این خاطر نمره 3.5 به گمانم نمره مناسبی برای این کتاب است.

Le début est un peu plus longuet pour certains chapitres, mais l'histoire de Guillaumet et la fin qui pose son avis.
C’est un livre qui ne s’apprécie que s’il est lu par petits bouts car la pensée de Saint-Exupéry ne s’embarrasse pas du superflu.

Pirmą kartą šio autoriaus nuotrauką pamačiau 2006 m. balandžio mėnesį, kai per Mintys.lt gimtadienį Lina padovanojo jo knygą. Nuotraukoje jis atrodė labai grubus ir dar laikė cigaretę. Negalėjau patikėti, kad šis žmogus parašė Mažąjį princą. Beje, jo kūno taip niekas ir nerado. Gal jis išskrido į Mažojo princo planetą?

این کتاب و ابله محله هدیه تولدم بود ولی اصلا دوسش نداشتم
هدیه تولد پارسالم!!! و هنوز نتونستم بخونم
متاسفانه نیمه کاره رها شد
شاید یه روز خوندم شااااااید
پارسال همین موقع ها میخوندمش :((
پارسال همین موقع ها....