“İsa,” dedi kadın yeniden, “sen üç yaşındaydın, ben de senden bir yaş daha büyük. Evimizin kapısına üç basamakla çıkılırdı, ben üst basamakta oturur, senin, birinci basamağı çıkmak için saatlerce çabalamam seyrederdim. Düşerdin, kalkardın, bense sana yardım etmek için serçe parmağımı bile oynatmazdım. Bana gelmeni istiyordum, ama uzun acılar çektikten sonra... Hatırlıyor musun?”
Yedi cinlerden biri onu böyle konuşmaya, adamı ayartmaya zorluyordu.
“Neden sonra, aradan saatler geçtikten sonra, birinci basamağa çıkabilirdin, bu kez ikinci basamak için çırpınıp dururdun...”
“Sonra da üçüncü gelirdi; orada ben kıpırdamadan durmuş, seni beklerdim. Derken...”
Delikanlı ürperdi ve elini uzatarak.
“Sus,” diye bağırdı, “daha ileri gitme!”
Ama kadının yüzü pırıl pırıl parlıyordu; alevler kaşlarını, dudaklarını, çenesini ve çıplak boynunu yalıyordu... Bir avuç defne yaprağı alıp, ateşe attı ve içini çekti.
“Sonra elimden tutardın yaa İsa, elimden tutardın benim, içeri girerdik ve avludaki çakılların üstüne yatardık. Tabanlarımızı birbirine yapıştırırdık, vücutlarımızın sıcaklığının karıştığını duyardık, o sıcaklık ayaklarımızdan baldırlarımıza, derken kasıklarımıza çıkardı. O zaman, gözlerimizi kapar ve...”
“Sus!” diye bağırdı yeniden. Ağzını kapamak için elini kaldırdı, ama kendi tuttu, dudaklarına dokunmaktan korkuyordu.
Kadın içini çekip sesini mırıltı halinde alçaltarak sözüne devam etti:
“Ömrümde böyle tatlı duygu duymamışımdır.” Biraz durduktan sonra:
“O gün bugün, erkeklerde hep o tatlı duyguyu aradım; ama bulamadım bir türlü...”
Delikanlı yüzünü dizleri arasına gömdü. “Adonay!” diye fısıldadı, “Adonay, yardım et!”
“Kalbimi kırdın marangozun oğlu,” diye gürledi; “Nasıl sevgiyle konuşabilirim ki? Bazen bir dul gibi bağırıp ağlamak, başımı kayalara vurmak istiyorum! Lanet olsun doğduğun güne, doğduğum güne, seninle karşılaştığım âna, ne ümitlerle doldurmuştun beni! Başta giderken, bizi de arkandan sürüklerken, gökten, yeryüzünden söz ederken, ne büyük zevkti o, ne özgürlük, ne zenginlik!”
