Brilliant. Concise, well written, evocative. Unsentimental, never overwritten (cf "Voyage au Bout de la Nuit" by Céline - the fascist, not the singer).
These officers are not heroes because they killed loads of folk, but because they perdured. Desperate injuries, isolation, multiple innovative surgical procedures. Like McIndoe's Guinea Pig Club at East Grinstead a war later, there is a strong bond between surgeon and patients, and fellowship with other s similarly injured.
There is such humanity, and humour, and hope.
I'd never ever thought my paternal grandfather "lucky" to have returned from the trenches with a mid-thigh amputation - not a good career move for a farm worker ! - but I think the central characters of this book who so envied people like him would have recognised how difficult it was for him, living in a second floor tenement flat, with an outside toilet, no lift, slippery stairs, with the crude prosthesis of those days, having to crawl across the cobbled street on frosty days to catch the bus to work.
HE never lost his courage, either, nor moaned about his fate.

Un livre vraiment poignant et impressionnant de réalisme sur la souffrance physique et psychologique des gueules cassées.

خب به طور کلی بخوام بگم، اون طور که تعریف می کردن نبود، بهم می گفتن میخکوبت می کنه و تحت تاثیر قرارت میده و بلا بلا بلا.
چیز جدیدی برام نداشت و خب چیزای خیلی بد تری دیده ام
ولی به وجهی از جنگ اشاره کرده بود که شاید از نظر من مهم ترین باشه و اون هم پشت جبهه در زمان جنگ و بعد از اون بود.

این کتاب رو به صورت متنی و صوتی همزمان پیش بردم.
باید بگم که اطهر کلانتری واقعا عالیه، خیلی تر و تمیز صحبت می کنه و تفاوت توی شخصیت ها رو نشون میده.
با اینکه کتاب صوتی دوست ندارم ولی خب این فرد استثناست.

جنگ، یک کلمه بیشتر نیست، اما درد و رنج‌ها و فاجعه‌هایش در جهانی نمی‌گنجد، حتی اگر جهان گیرا نباشد. برای پی بردن به نتایجش لزومی ندارد وارد صحنه‌های گسترده و کشتارها و ویرانی‌های عظیم آن شویم. دیدن حتی یک نفر از کسانی که در هر جنگی شرکت داشته و یک یا چند عضو صورتش را از دست داده،‌ بینی، فک، گونه، چانه... کافی است پی ببریم، انسانی سالم و عادی به صورت چه هیولایی می‌تواند در آید. مارک دوگن در این کتاب کوچک بزرگ، عمق فاجعه را چنان به تصویر می‌کشد که پشت آدم می‌لرزد، حتی آن‌هایی که هرگز نه جنگی را دیده‌اند و نه در جنگی شرکت کرده‌اند. ما آدم‌ها چه موقع می‌خواهیم از این جنایت وحشتناک دسته‌جمعی که هیچ حیوانی مرتکبش نمی‌شود، دست برداریم؟
پشت کتاب خودش گویای احوال کتاب هست. کتاب بدی نبود برای خوندن . امید در کتاب خیلی خیلی زیاد بود. میزان رنج و درد اون ادم ها و نپذیرفته شدنشان تو جامعه زیاد بهش پرداخته نشده بود. داستانی بود که میتونست مفصل تر باشه.

داستان یک افسر جوان ارتش فرانسه که در همان روزهای ابتدایی جنگ جهانی اول از ناحیه صورت مجروح و در یک بیمارستان در بخش افسران بستری می‌شه. داستان حول محور زندگی، چالش‌ها، تناقضات، تفکرات، دوستی‌ها و در نهایت سرنوشت این افسر می‌گذره. نویسنده به خوبی نشون میده در دنیای پشت جبهه و در اتاق‌های بیمارستان چه می‌گذره. همچنین عواقب دهشتناک جنگ رو از زاویه جدید روایت می‌کنه، زاویه‌ای که کمتر به اون پرداخته شده و اون هم معلولیته. بخش آخر کتاب سرعت عجیبی داره و از تمام جزئیات صرف نظر می‌کنه. انگار داستان روی یک ریتم تند می‌افته و نویسنده با بی‌حوصلگی هرچه تمام‌تر کتاب رو به پایان می‌رسونه. پایان کتاب مقارن میشه با پایان جنگ جهانی دوم و شکست مجدد آلمان‌ها.
نمره من به کتاب: ۳.۵

چند ساعت بعد، بر اثر درد شدیدی به هوش می‌آیم. درد چنان شدید و همه‌جاگیر است که نمی‌توانم تشخیص دهم منبع اصلی‌اش کجاست. پاهایم را می‌توانم حرکت دهم، هر دو را، دست‌ها را هم همین‌طور. هر یک از چشم‌هایم اشیا را به طور نیمه‌تاریک می‌بینند. عضوی از بدنم کم نشده. با زبانم گوشه‌وکنار دهانم را بررسی می‌کنم. زبانم می‌خورد به لثه‌ی پایینی‌ام: دندان‌ها خردوخاکشیر شده‌اند. در فک بالا، انگار دالانی بی‌انتها بازشده؛ زبانم با مانعی برخورد نمی‌کند، وقتی می‌رسد به حفره‌های سینوسی، تصمیم می‌گیرم از این بررسی اولیه دست بردارم. این فضاهای خالی بدجور آزارم می‌دهند ...

Lu il y a quelques années (j'avais alors 15 ans), cet ouvrage m'a beaucoup marquée. Recommandé par mon prof d'histoire de l'époque, je pourrais dire que ce livre a changé la vie?!?
En tout cas, il a pu m'aider en tant qu'adolescente complexée : l'extérieur peut souffrir, être broyé et méconnaissable, l'intérieur ne cesse d'être tant que la vie demeure.

Je n'ai jamais vénéré la vie, mais je dois dire que ce livre m'a donné plus de foi en l'être humain : s'il survit à ça (et, bien que cet ouvrage soit de la fiction, cela a bien dû exister), il ne doit pas être si mauvais.

M'a permis de changer de perspective sur la/ma vie : la forme est rarement révélatrice du fond. Et rien ne sert de s'accrocher à une image, elle est si vite partie.

Les histoires d'amour du roman m'on bouleversées, également. Et le personnage d'Adrien est très beau, dans tous les sens du terme, et malgré tout.

I loved the simple language used to tell this story. There was no room for superfluous words in this tale, the events and the players are profound enough. The narrator’s experience recovering from wounds in Paris during WWI is filled with pain, hope, humor, loss, love, and friendship. The narrator carefully takes us through the simple, sparse moments of convalescence in the “Officer’s ward” and fills them with meaning that comes from a deep gratitude for life, and from the bravery to see through the worst moments without getting lost.

۳.۵ ستاره
چند سرباز جنگ جهانی اول که در اتاق بیمارستانی دور هم جمع شدند. سربازانی که جنگ، ریخت و قیافه رو ازشون گرفته و نمی‌تونن وارد جامعه بشن. جامعه‌ای که به خاطرش صورتشونو از دست دادن.

Two stars looks almost confrontational amid so many higher ratings but I'm just following the guidelines, i.e. two stars = "It's ok" which pretty much sums it up for me.

There may be a very mild spoiler or two just below, but nothing that isn't revealed in the blurb or the first couple of chapters.

This is the author's debut novel and the premise is good. It even manages an original slant on the 'bonding through suffering' theme. Four terribly disfigured people drawn together by physical and emotional pain forge a deep bond of friendship which armours them against the unconscious cruelty of society's revulsion.

A simple but affecting idea that could have been the basis for a deeply moving novel of spiritual triumph over physical tragedy, but I feel the author never makes the most of the opportunity he created for himself.

Everything is too superficial and feels rushed, especially towards the end. And early on, when the four friends are first thrown together, they go from being strangers to soulmates almost overnight. No doubt the bonding process would be greatly accelerated by their circumstances but it's just one aspect of this novel that fails to convince and I was left with the feeling that the author either couldn't be bothered or just wasn't up to the job.

Again, very minor possible spoiler alert. Just a couple of examples of why I feel too much was neglected, purely to explain my lukewarm rating.

One of the central characters is a woman, Marguerite, and there are several reasons why she is easily the most tragic of the four friends. Partly because of this she has the potential to be the most interesting of the main protagonists, yet she is almost completely sidelined and we finish the novel knowing almost nothing about her.

And not much more about most of the others either. Dugain's heart seems to be in the right place but he gives the reader far too little on which to build our involvement with his characters. Hugely significant events (marriage, the sheltering of a fugitive family for two years..) are rushed through in less than half a page and, whilst breakneck pacing can sometimes be very effective, here it just diminishes the substance.

Powerful WW1 novel. A bit rushed at the end

جنگ، درد و درد.....