من اين كتاب رو يك روزه خوندم. واقعأ براي اولين بار بود كه به جنگ از اين زاويه نگاه شده بود. آسيب ديدگان جنگي كه چهره شان را از دست داده اند. صورت انسان عيني ترين نماد ظاهر هر انساني است و واي به روزي كه اين صورت به هر دليلي از انسان گرفته شود. براي مني كه دندانپزشك هستم و با آناتومي سر و صورت كاملأ آشنا هستم يك سري از توصيفات "مارك دوگن" آنچنان برايم واضح و آنچنان برايم دردناك بود كه گاهي مجبور ميشدم براي لحظاتي كتاب را ببندم و صحنه را مجسم كنم. راوي در عين اين توصيفات دردناك آنقدر خونسرد بود كه روايتش را بيش از پيش جذاب ميكرد.
در انتهاي داستان كه نويسنده كمي از جنگ فاصله ميگيرد و روايتي عاشقانه را دنبال ميكند هم بر جذابيت هاي داستان مي افزايد.
جايي كه كلمانس عشق قديمي آدرين بعد از ازدواجش با وكيلي و در حين سخنراني آن وكيل در تظاهراتي اين جمله تأثر برانگيز را به آدرين ميگويد: "اگر آن موقع طبق قراري كه داشتيم مي آمديد سراغم، اين سخنران امروز جاي شما را نمي گرفت" باز هم بيشتر و بيشتر قلب خواننده را به درد مي آورد...
به هر صورت من اين كتاب را به كساني كه قلب بزرگي دارند پيشنهاد ميكنم.
"ما آدم ها چه موقع ميخواهيم از اين جنايت وحشتناك دسته جمعي كه هيچ حيواني مرتكبش نميشود، دست برداريم؟"

مارک دوگن مثل دیگر نویسنده ها به ما قسمتی از جنگ رو نشون نمیده که در اون کنار سرباز ها و فرمانده هاشون بوی خاک و صدای شلیک گلوله ها و فداکاری مردان جنگ و کشته شدن متعدد افراد رو شاهد باشیم. به جای اون مارو میبره بین کسانی که جراحت های عمیقی برداشتند و از میدان جنگ به بیمارستان ها کشیده شدند. اون ها نه میتونن مثل قبل برای وطن بجنگند نه میتونن به راحتی به سمت خانواده‌ هاشون برگردند. در این کتاب ما با زنان و مردانی روبرو میشیم که جنگ چهره اون هارو ازشون گرفته. از دست دادن قسمت های مختلف صورت، از بین رفتن شنوایی یا قدرت تکلم یا بویایی و از همه سخت تر، از دست دادن زیبایی انسانی که در صورت هاشون بوده به حدی که خیلی از خانواده هاشون اون هارو دیگه به جا نمیارن.
~کتاب رو با ترجمه پرویز شهدی و گویندگی اطهر کلانتری گوش دادم که تجربه خوبی بود.

از آن کتاب‌هاست که حتمن خواندنش را پیشنهاد می‌کنم

زاویه دوربین نویسنده واسه مایی که از جنگ فقط توپ و اسلحه و شلیک و منطقه جنگی دیدیم و خوندیم، جدید هستش و خیلی خوشم اومد ازش

مرسی اقای مارک

Cool mais vu que c'est un livre que j'ai du lire en cours, je l'aime moins, et puis j'aime pas la guerre et j'aime pas Adrien. J'aime pas non plus clémence. je trouve Adrien bête voilà c'est tout.

Période première guerre mondiale…
J’avais bien aimé la lecture de ce livre (pour le cours de français en 3ème).
Scènes marquantes concernant les gueules cassées. J’aimerais bien le relire!

کتاب روان و خوشخوانی بود، البته با توصیف‌های دردناک. لحن نویسنده خیلی یکنواخت و به دور از احساس بود، همین باعث میشد کتاب حالت اتوبیوگرافی به خودش بگیره، و اثرگذارتر بشه.

0,5/5

راوی، سربازیه که همون روزهای اول جنگ جهانی زخمی می‌شه، یه خمپاره جولوش می‌ترکه و صورتشو از دست می‌ده. منتقل می‌شه به یه بیمارستان، اون اولین زخمیِ بخش اونه، و بعد زخمی‌های دیگه می‌ان و دوستی‌هایی شکل می‌گیره و داستان پیش می‌ره

این زاویه از جنگ، که فقط داری توی بیمارستان آسیب‌هاشو می‌بینی یه جور وحشتناکی تکون‌دهنده‌س. از دست دادن چهره، همون‌طور که روی جلد کتاب صورت‌ها ضربدر خورده، یه جور از دست دادن هویته، هویت اجتماعی، از دست دادن چیزیه که آدم‌ها تو رو با اون می‌شناختن و حالا که اونو نداری کنار گذاشته می‌شی.

از این کتاب خیلی دلم می‌خواد بیش‌تر بنویسم، سر فرصت می‌گم حتمن.

برچسب: پارچین

[mai 2024]

c'est un livre assez court mais vraiment touchant! c'est une partie qui est gardée assez cachée et même si on a déjà entendu parler d'eux il y a peu de témoignage ou de fiction qui mettent en avant ces soldats marqués à vie physiquement et qui seront toujours rappelés à cette horrible expérience.

je suis contente de l'avoir lu, c'est bref et concis en étant à la fois plein d'espoir

Ce roman parle de la Première Guerre Mondiale et plus particulièrement des "gueules cassées", ces soldats qui ont été défigurés par des éclats d'obus ou autres.

On découvre le parcours d'Adrien qui a été gravement blessé au visage, "sans avoir fait la guerre" comme il dit.

A travers ce roman et le personnage d'Adrien, on traite du sujet de "la différence", du handicap, du regard des autres..

A la fin du roman, on voit une évolution du regard des gens sur cette "différence".

I spent time in Belgium as a young man at the home of a family friend who mesmerized me with stories of his experiences in the Resistance during World War II. He told me about encounters with Nazis, coded messages, saving - and losing - friends, and a midnight escape across the Belgian countryside in a car driven without headlights.

He told his stories from a distance, dispassionately, as if allowing emotion to enter into them would undo him, send him back too close to moments he still guarded himself against feeling: a good pal shot; capture; awaiting execution just when the war ended.

La Chambre des officiers, a gem of a short read somewhere between a novel and a memoir, took me back to those stories. The first person narrator, a WWI vet who's had half his face blown off by a bomb blast, recounts his time in the hospital with the same lack of emotion that protected my friend from feeling his own fear and losses too deeply. Throughout the book, the narrator, Adrien, lets us know the power of his emotions by what he doesn't say about them. Still, despite a deformity that makes people turn away, he comes to accept his lot and then build a life with friends, fun times, and the sheer pleasure of living simply that made me once again remember it's not what you are or what you're given in life, it's what you do with it.

I read the book in its original French. The style is fluid, elegant, simple, beautiful. The vocabulary, often specific to medical, military, even equestrian terms was daunting. As a FSL reader I read with a dictionary along side. Still the restraint and objectivity used to convey the horrors of war and the hero's resolve made this one of the best books I've read.