اگه حتی برای لحظاتی کوتاه موافقت با جنگ _هر نوع جنگی_ از پس ذهنتون گذشته، این کتاب رو حتما بخونید. توی این کتاب _برعکس خیلی از کتاب‌هایی که درباره‌ی جنگ‌های جهانی هستن_ خبری از صحنه‌های نبرد باشکوه و سربازهایی که باابهت هرچه تمام‌تر با یه تیر تروتمیز در بدن و با گفتن جملات قصار میمیرن نیست. این کتاب درباره‌ی مجروحانیه که حتی نتونستن درست‌حسابی بجنگند و قبل از شروع نبرد با بدترین نوع جراحتی که میتونید تصور کنید( جراحت‌های سروصورت) برای مدت طولانی اسیر بیمارستان و انواع جراحی‌های عجیب‌غریب شدن. من آدم خیلی حساسی نیستم اما بعضی قسمت‌های داستان واقعا باعث می‌شد درد رو توی کل صورتم حس کنم.
.
"...به نظرش ایمان بود که آدم‌ها را به جنگ می‌کشاند. می‌گفت: اگر این اعتقاد احمقانه به زندگی ابدی نبود، آدم‌ها با چنین یقینی سوی قتلگاه نمی‌رفتند."
.
"باید کشتار دسته‌جمعی وسیعی راه بیفتد تا سطح دانش انسان بالا برود. عجیب است، نه؟"
.
"فقط کسانی که مرده‌اند می‌توانند به ما غبطه بخورند، گرچه، به این‌هم مطمئن نیستم"
.
"ایمانش اذیتم می‌کرد. نمی‌توانستم بپذیرم کسی را پرستش کنم که ما را به دنیایی چنین ترحم‌انگیز تبعید کرده"

چقدر کتاب قشنگ و دردناکی بود از جنگ...
یک رمان کوتاه از جنگ جهانی اول که از زبان یک افسر روایت میشود. صفحات اول روایتگر جوانانی است که از خانواده‌ها، دوستان و معشوقه‌های خود راهی میدان جنگ می‌شوند. کسانی‌که در جنگ صدمات روحی و جسمی می‌بینند و جانشان را از دست می‌دهند و پس از مدتی فراموش می‌شوند. زندگی هم روال عادی خود را پیش می‌گیرد گویی تنها چیزی که ارزش ندارد همان جان انسان و روح و روانش است.

از نظر روانی می‌شه جنگ رو یه ضربه دونست و مجروح جنگی رو شخصی که دچار ضربه روانی شده. بنابراین تاثیر روانی جنگ درست مثل همین حفره‌ی تاریکیه که روی صورت راوی و افسران دیگه بر جای مونده.


دو سوم میانی این کتاب فوق العاده بود. درست وقتی که فورنیه به هوش میاد و متوجه جراحات خودش می‌شه اما در انتهای کتاب مثل ابتدای اون روایت یه خط صافه که نمی‌دونی چرا با میانه‌اش جور درنمیاد.
نویسنده در توصیف جنگ و عوارض اون خیلی موفق عمل می‌کنه. تصویرها فوق العاده زنده‌اند ولی این جریان مداوم نیست و قطع و وصل می‌شه.

I promise I will talk about the book, but I have an impulse to share this memory first.

Every November, my school hosts our local Remberance Day ceremony and I often have veterans come in and talk to my high school students. Often we also do projects in relation to the time of year. Two years ago,my grade 9 -10 -11 English class presented their projects at a luncheon where many members of different branches present. One veteran, a Canadian peacekeeper who served as a military nurse thanked my students for showing the images of the wounded. Her comment was simply "We talk about the soldiers and we talk about the dead, but we often forget about the wounded."

"The Officer's Ward " is not a very long book, but it certainly is an important one. It's not romantic or filled with sunshine, although there are moments of comedic lightness. It tells us to walk into that hospital ward and truly open our eyes to the men and women that faced a life with deep and horrifying facial injuries. An important work to pay attention to.

جنگ را اغلب برای ما در قالب حماسه ها، قهرمانها و عظمت و افتخار تعریف میکنند، اما بیش و پیش از آن، جنگ جهنم بشریت است. این داستان در مورد مجروحان جنگی است، آن هم نه هر مجروحی، کسانیکه بخشی از صورت خود را از دست داده اند و در اتاق مخصوصی در بیمارستان بستری میشوند تا دیدن آنها روحیه دیگران را خراب نکند. داستانی از درد و رنجها، کسانیکه می شکنند و آنهایی که این عذاب جسمی و روانی را تاب می آورند و سعی می کنند به زندگی بازگردند.
"در این اتاق بزرگ بدون آینه، هر کدام از ما آینه ای است برای دیگران..
فقط کسانیکه مرده اند میتوانند به ما غبطه بخورند، هرچند به این هم شک دارم.."

کتاب خوبی بود که زاویه ای جدید از عواقب جنگ رو نشون میداد. بعضی قسمتاش واقعا قلبم رو مچاله میکرد مثل اونجایی که به ملاقات افسرا میومدن اما نمیتونستن چهره اشون رو تشخیص بدن، اونجا که خانواده یکی از ترس فرار کردن و بعدش از شوک این اتفاق خودکشی کرد، اونجا که شخصیت اصلی گفت من حتی با یه سرباز آلمانی چشم تو چشم هم نشدم و این باعث شرمساریش بود …..
اون بخش هایی که با مردم عادی مواجه میشد و هر کدوم واکنش متفاوتی مثل ترس، تعجب، خجالت و حتی تمسخر داشتن برام مثل یه تلنگر بود؛ تا به حال هیچوقت توجهی به برخوردم نسبت به افرادی که از لحاظ ظاهری متفاوتن و تاثیری که یه نگاه به ظاهر ساده من رو زندگی اونا داره ، نداشتم

جنگ می‌کشد، معلول می‌کند، ویران می‌کند.
با تمام این شرها شاید جنگ مانند ایستادن بر لبه‌ی پرتگاه باشد، یا میمیری و یا اگر از این تجربه زنده برگردی زندگی‌ای فراسوی روزمرگی خواهی داشت.
" ولی به ویژه احساس آزادی مطلق داشتیم؛ این حس جز امتیازهای کسانی است که تصویر واقعی‌شان را از دست داده‌اند، از یک قدمی مرگ گذشته‌اند و با درد و مرگ همزیستی روزانه داشته‌اند و به خصوص با آن گونه زندگی که آدم‌ها را چنان حقیر و محدود می‌کند، فاصله داشته‌اند."

Une plongée dans la 1ere guerre mondiale par l'intermédiaire d'une chambre d'hôpital de grands blessés. Surprenant mais très humaniste. Un passage difficile quant aux blessures de guerre. Très bien écrit. Très positif et sans doute peu ressemblant à la grande majorité des soldats qui ont vécu la guerre longtemps et de plus près .

Bongggg j’ai vraiment a-bu-sé sur la lecture de ce livre !?? Il était tout petit et se lit hyper facilement mais vas-yyyy c’était triste et un peu fatigant…

C’était vraiment super intéressant par contre ! Je trouve que le sujet est très bien abordé !

J’ai globalement aimé mais je pense que le temps que j’ai mis pour le lire n’est pas que du à la flemme

اسم کتاب، خواننده رو به این فکر میندازه که احتمالا چندتا افسر آلمانی هستن و دارن درمورد جنگ تصمیم میگیرن و در نهایت همگی میگیم جنگ بد است. ولی واقعیت این نیست، با خوندن این کتاب من به این نتیجه رسیدم که میشه در شرایط بد بود، در موقعیت بد بود، ولی بود.... و لذت برد، هرچند این نسخه همیشگی نیست، کسی که توی اردوگاه های کار اجباری روسیه کار کرده یا توی آشویتس بوده هیچ راهی برای خوش بودن، لذت بردن و ساختن خاطرات خوب نداشته.... کتاب خوبی بود.

فوق العاده بود

جنگ و نابودی.
کتابهایی که از جنگ می گویند بسیارند. از دوران جنگ، از آنچه در جبهه می گذرد، بازماندگان و خانواده های آنان. روح و روانی پریشان شده...
تفاوت این کتاب در مقوله ای است که کمتر به آن پرداخته شده است، سربازانی که در جنگ چهره خویش را از دست می دهند. درد و رنج نابودی گذشته و آینده همزمان.