Ce livre est vraiment top !!
Déjà il nous apprend pleins de choses sur la guerre et surtout sur les gueules cassées dont on ne parle pas assez selon moi.
L’histoire est très touchante, on s’attache à Adrien et ses amis qui ont tous une triste histoire derrière eux …
Néanmoins, je trouve l’histoire d’amour avec Clémence quelques peu inutiles.

کتاب رو دوست داشتم
میدونی کتاب های ضد جنگ رو دوست دارم
باعث میشند بیشتر از قبل بُعد منزجر کننده جنگ رو ببینم

شاید اگه حس خوبی که توی روایت داستان دیده میشد نبود خوندن کتاب با صحنه های دردناکش برای من خیلی سخت و یا ناممکن میشد

با توجه به اینکه توصیف های کتاب از جراحات به خوبی در اومده اند اگر روحیه خیلی حساسی دارید خوندن کتاب رو بهتون پیشنهاد نمیکنم

فضای کتاب در خود جبهه جنگ نمیگذره بلکه اغلب کتاب در بیمارستانی میگذره که مجروحین بستری هستند

شاید کتاب رو اگر قبل ترها میخوندم درک حس و حالشون بعد تجربه زیسته ای (به قول شکوری) که داشتن برام سخت بود و یا غیر قابل باور، این روزها در حال خوندن کتاب «روان درمانی اگزیستانسیال» ام و آخرای بخش اول با موضوع مرگ هستم و بین کتاب چند باری به یاد حرفهای کتاب درباره افرادی میفتم که تجربه نزدیک به مرگ رو دارند و تاثیراتی که بر روشون میذاره برای زندگی کردن میفتم

توی لیست خریدم بود اما طاقچه بی نهایت داشتش و اونجا خوندم

خیلی خوب بود... به خصوص صحنه پردازی ها و شخصیت پردازی ها، بعد از دو سال کاملا تو ذهنم موندن
* پیشنهاد میشه

Inaspettata piccola perla. Come parlare contro la guerra senza moralismi e luoghi comuni.

اتاق افسران ماجرای افسری به نام آدرین فورنیه ست که در نخستین روزهای جنگ جهانی اول از ناحیه ی صورت به شدت مجروح میشه. او رو به بیمارستان نظامی منتقل و در بخش مربوط به افسرانی که آسیب چهره دارند بستری می کنند. حالا، این افسر می خواد تجربه هاش رو برامون روایت کنه. از عمل های جراحی پی در پی گرفته تا سختی های یک مجروح، روابط با دوستان و خانواده و جامعه و حتی اخبار جنگ.
داستان های مربوط به جنگ جهانی معمولا به دلم نمی نشینند ولی اتاق افسران یکی از اون هایی بود که واقعا دوستش داشتم. هم شکل روایت رو و هم طرح کلی داستان رو. اتاق افسران داستان جنگه اما داستان جنگی نیست. ما جبهه و خط مقدم نمی بینیم. به جز چند صفحه ی آغازین و پایانی، همه ی داستان در یک بیمارستان می گذره؛ در تمام طول جنگ جهانی.
چیزی که خیلی درباره ی این کتاب دوست داشتم، ظرافت قلم نویسنده در توصیفات بود. داستان از زبان اول شخص گفته میشه. ما چیزی رو می بینیم که آدرین می بینه. چیزی رو می شنویم که او می شنوه و چیزی رو حس می کنیم که او حس کنه. مدام صحبت از زخم، جراحی، عفونت، سوختگی، خون و چرکه اما برعکس خیلی از کتاب های جنگی دیگه، یا حتی کتاب های اجتماعی کشور خودمون، در این کتاب به هیچ وجه بوی تعفن حس نمیشه. نویسنده زور نزده تا خواننده حالت تهوع پیدا کنه. توصیفات جوری نیست که آدم چندشش بشه اما عمیقا متاثر کننده ست. جوریه که انگار اونجا باشی و با تمام وجودت درد و رنج کسانی که مهم ترین عضو، یعنی چهره شون رو، از دست دادن حس کنی. به نظرم این بویناک نبودن کتاب نکته ی خیلی خیلی مثبتیه که این روزها کمتر دیده میشه.
نوع پرداخت به قربانی بودن سربازان هر دو کشور آلمان و فرانسه هم جالب بود؛ این که آدم های بی گناه به خاطر درگیری های سیاستمداران می جنگند و کشته یا مجروح میشن اما در نهایت، این مردان سیاست تصمیم به صلح می گیرند.
در پایان؛
دردناک ترین قسمت کتاب برای من جایی بود که مردان چهره از دست داده سرانجام به زندگی عادی بازمی گردند. از اون ها استقبال میشه و مثل قهرمانان پذیرفته میشن اما زنی که همه ی زندگیش رو وقف رسیدگی به سربازان کرده و صورتش مجروح شده هرگز پذیرفته نخواهد شد. دیگه نمی تونه به زندگی عادیش برگرده و هیچ کس مثل قهرمان بهش نگاه نمی کنه. چون او مرد نیست. زنیه که صورت زیبایی نداره و انگار، زن فقط صورته. اگر نباشه، به هیچ دردی نمی خوره و لایق هیچ چیز نیست.

یک ستاره ای که کم کردم صرفا به خاطر وجود کلمانس در داستان بود و روابطش با فورنیه که به نظرم زیادی نالازم و الکی بود. انگار نویسنده پیش خودش گفته بود حالا بذار یه ماجرای عشقی هم این وسط بچپونم.
خوشحالم که زیاد بهش پرداخته نشد.

‭La Chambre des Officiers = The Officers' Ward, Marc Dugain

The Officers' Ward, is a novel by Marc Dugain, published in 1998 (1999 in English).

It is supposedly based on the experiences of one of the author's own ancestors during World War I. Adrien Fournier, a handsome lieutenant in the Engineers, is the narrator and main protagonist.

He is wounded on a simple reconnaissance mission on the first day of French involvement in the Great War. He is hit by a stray shell, which kills his fellow officers and his horse, and destroys the centre of Adrien's face. ....

تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و پنجم ماه دسامبر سال 2015میلادی

عنوان: اتاق افسران؛ نویسنده: مارک دوگن؛ مترجم پرویز شهدی؛ ویراستار سمیه نوروزی؛ تهران، چشمه، 1389، در 143ص، شابک 9789643626402؛ چاپ دوم 1393؛ چاپ سوم 1396، در 142ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسوی - سده 20م

نقل از متن: (از جنگ جهانی اول، من چیزی ندیدم، و نفهمیدم؛ منظورم سنگرهای پرِ لجن است، با رطوبتی که، تا مغز استخوان، نفوذ می‌کند، با موش‌های بزرگ سیاهی، که با موهای بلند و انبوه زمستانی‌شان، میان پس‌مانده‌ های گوناگون، و بوهای آمیخته با بویِ توتونِ خاکستریِ نامرغوب، و مدفوع‌های خوب زیر خاک پنهان‌ نشده، در آمدوشد هستند. سقف این سنگرها را، آسمانی تیره و کدر و یک‌دست، تشکیل می‌دهد، که در فاصله‌ های منظم، یک‌ریز می‌بارد؛ انگار ابرها، از فروریختن باران، روی سربازهای ساده و بی‌گناه، خسته نمی‌شوند. همین جنگ را می‌گویم، که از آن چیزی نفهمیدم. در اولین روز بسیج عمومی، دهکده ی زادگاهم را، در «دوردونی» ترک کردم. پدربزرگم برای این‌که اطرافیان، آه‌ و ناله و گریه‌ و زاری‌های بیهوده نکنند، صبح زود از خانه فراریم داد. کوله‌ پشتیم را انداختم توی گاری «آندره»ی پیر، با گام‌های منظم و یکنواختِ مادیان قهوه‌ ای‌ رنگش، طرف «لالند» راه افتادیم. فقط موقعی که توی سراشیبی ایستگاه راه‌ آهن افتادیم، پدربزرگ، سرانجام تصمیم گرفت حرف بزند، و گفت: «مدت زیادی غیبت نکن، پسرم. امسال قارچ فراوانی می‌توانیم جمع کنیم.» در «لالند»، ده دوازده جوانکی، که تازه سبیل نازکی روی لب بالایی‌شان، روییده بود، در لباس‌های نوِ سربازی، جمع شده بودند، و مادران‌شان با چشم‌های سرخ از گریه، مدام بغل‌شان می‌کردند، و می‌بوسیدند. همان‌طور که داشتم دور شدن «آندره»ی سالخورده را، تماشا می‌کردم، جوانکی چاق و تپل، با چشم‌های ورقلمبیده، با کم‌رویی، به من نزدیک شد. «شابرول» بود، یکی از بچه‌ های اهل «کلرمون دو بورگار»، که خیلی وقت می‌شد، ندیده بودمش. تنها آمده بود، بدون اعضای خانواده، و بدون خداحافظی‌ها، و در آغوش فشردن‌ها. از قطار می‌ترسید، چون اولین‌بار بود سوارش می‌شد، و از تغییر خط‌ها، و جابجایی واگن‌ها، و لوکوموتیوها، نگران بود. برای این‌که قوت قلبی پیدا کند، مرتب جرعه‌ های کوچکی، از قمقمه‌ ای که به کمربندش آویزان بود، می‌نوشید؛ آمیزه‌ ای از عرق آلو، و گیاهی وحشی. توی کوله‌ پشتیش سه لیتر از آن آورده بود. سه لیتر، برای سه هفته جنگ، چون به او گفته بودند، ظرف سه هفته، ترتیب آلمان‌ها داده خواهد شد. این دستیار کشیش چاق و گنده، که بطورِ عجیبی بوی شراب مراسم تعمید را می‌داد، آمد کنارم نشست، و یک لحظه هم چشم از من برنداشت.)؛ پایان نقل از متن

تاریخ بهنگام رسانی 24/03/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

"اتاق افسران" روایت افرادی است که جنگ دست نامهربان خود را بر چهره‌ی آنان کشیده است.

"آدرین فورنیه" ، یک مهندس نظامی است که در همان روزهای اول نخستین جنگ جهانی مورد اصابت ترکش خمپاره قرار میگیرد و بخشی از زیبایی و سلامتی صورتش را از دست می‌دهد.
او در اتاقی بدون آینه تحت درمان قرار می‌گیرد سپس افسران دیگری را که مشکلی مشابه او دارند به اتاق می‌آورند. هریک از آنها سعی می‌کند شرح صورت خویش را در چهره‌ی هم اتاقی‌‌هایش بخواند.
اما پس از بهبودی نسبی با چالش بزرگی مواجه می‌شوند و آن بازگشت به زندگی عادی است.
پس از گذشت این همه سال که از زخمی شدنمان گذشته بود، به جریان زندگی عادی برمی‌گشتم، زندگی روزمره که کسانی که آن را داشتند، قدر و قیمتش را نمی‌دانستند.

۰۱/۱/۲۶

Un très beau livre, très réaliste qui nous transmet l’horreur de la guerre et le désespoir de ces gueules cassés... Une histoire qui se déroule sur un laps de temps élargi (1914-1946), elle passe en revue les 2 guerres avec un style singulier. L’amitié qui lie les personnages est vraie, ces hommes et cette femme tiennent malgré tout, dans cette sorte d’enfer. Je conseille ardement ce roman qui est extrêmement touchant (j’ai pleure lorsque sa sœur lui rend visite). J’ai toutefois été un peu déçue qu’il ne finisse point avec Clémence à la fin alors que c’est à elle qu’il avait pensé durant sa convalescence et qu’elle et sa fille l’acceptaient comme il était !

روایت جنگ جهانی اوله از زاویه‌ای متفاوت؛ از زاویهٔ افسری بستری در بیمارستانی که بیماران اون بخش(های)ی از صورتشون رو از دست داده‌ن. دیالوگ‌ها و توصیف‌ها دقیقه و روایتگر کرختی و بی‌تفاوتی نسبت به اتفاقات از شدت سهمگین بودن. جذاب‌ترین بخشش برای من اظهار شباهات جنگ به جنگ‌های ۱۸۷۰ بود و البته دیدی که به زن‌ها داشتن.

داستان در جنگ جهانی اول اتفاق میفته، آدرین افسر جوانی که به خط مقدم نبرد بین فرانسه و آلمان فرستاده شده، در همان روزهای اول به سختی مجروح میشه، ولی نه یه مجروحیت معمولی، اون صورتشو از دست میده و . . .
.
داستان در حال تلخ بودن سرشار از امیدواریه، و انقدر جذاب روایت شده که باعث میشه تا آخرش رو یکنفس بخونید
.
برخلاف بیشتر کتاب های جنگی و ضد جنگ که در خط مقدم و لابه لای صدای گلوله ها روایت میشن، این داستان در بیمارستانی در پشت خط مقدم جریان داره

Wow such a charming little book! Tells the story of three friends who are facially disfigured in the first few days of WW1 and meet (mute and in pain) in hospital. follows their experiences in hospital and treatment over the course of 5 years and all their fears of finding love again, rejoining society, and placing themselves in the context of France’s war effort. Sober throughout, but definitely a story of coming together, friendship and finding joy where you can. Loved it!

کتابی در رسته کتابهای ضد جنگ با موضوع خواندنی و جالب
کتاب از زبان آدرین فورنیه مهندس پل و راه آهن که در شروع جنگ جهانی اول به عنوان افسر به خدمت ارتش فرانسه در می آید و پس از برخورد ترکش به صورتش دهان، بینی، تکلم، حس چشایی و بویایی و ... را از دست می دهد
در اتاق بیمارستانی که جهت مصدومین چهره و صورت در نظر گرفته شده طی 5 سال بستری بودن با پی یر ویل خلبان یهودی الاصل و هانری نیانستر (سربازی اشراف زاده و غیر مذهبی) و مارگارت خانمی زیبا از خانواده مرفه که پرستار در خط مقدم بوده و همگی چهره خود را از دست داده اند تشکیل گروهی جهت کمک و بازگرداندن امید به زندگی خود و سایر مصدومین می دهند و ...