وقتى سرانجام نفسش بالا آمد و توانست حرف بزند گفت: آخر آخرين ها.
اشاره طعنه آميزى به جنگ جهانى اول كه هنگام امضاى پيمان ورساى همه جا گفته مى شد آخرين جنگ دنيا خواهد بود.

جنگ و زشتی‌های آن را به خوبی نشان می‌دهد.تبعات جنگ و مشکلاتی که برای مجموعه‌ای از افسران که صورت‌های‌شان زخمی شده است را روایت می‌کند.اگر تحمل‌تان کم است نخوانیدش چون در مواقعی قلبتان فشرده خواهد شد.
نسخه‌ی صوتی رادیو گوشه را هم به شدت بهتون پیشنهاد می‌کنم.

دردناکه. زاویه دید دیگری از جنگ جهانی اول ارائه میده که تمامی فشارهای معاهده ورسای به آلمان، بعد از خوندن این کتاب، حق آلمانی‌ها به نظر می‌رسه

داستان راجع به چند نظامی فرانسوی بود که در جنگ جهانی اول چهره هاشون رو از دست داده بودن و آثاری که این تغییر چهره بر زندگی بعد از مصدومیت اونها گذاشته بود رو بر می رسید.
در حین خوندن کتاب عبارت «مصدومیت چهره با خمپاره» رو گوگل کردم و بیشتر نتایجی که بالا آمد مربوط به آقای رجب محمدزاده بود. بعد از دیدن اون تصاویر، تونستم با این موضوع و این کتاب ارتباط بیشتری برقرار کنم.

در داستان، قسمتی که برام خیلی جالب بود اونجایی بود که قهرمان بعد از اینکه چهره اش رو از دست میده، توی بیمارستان، هفت تیرش رو در میاره و زیر گوشش میذاره تا خودکشی کنه اما از شلیک کردن منصرف میشه، نه به خاطر خانواده اش، بلکه به این خاطر که نمی خواد کاری که آلمانی ها شروع کردند رو خودش به آخر برسونه.

روایتی جذاب بود طوری که کمتر پیش میاد کتابی رو به این سرعت بخونم و تمام کنم

Marc Dugain raconte avec beaucoup de finesse et de sensibilité la convalescence d'Adrien, gueule cassée de 1914, fauché par un obus avant même avoir pu participer aux combats. Son séjour au Val-de-Grâce dure cinq ans, au terme desquels il réintègre la société civile. Le roman explique le ressenti d'un beau jeune homme qui perd tous lorsqu'il est défiguré, et la solidarité des soldats qui nouent des relations d'amitié très proches. Adrien finit par surmonter son handicap, nourri par un amour de la vie indéfectible.

جنگ برای بسیاری از آدم‌ها کلمه‌ای بیش نیست، کلمه‌ای که احساسات و افکار متفاوتی پدید می‌آورد، کلمه‌ای گاه که به رویدادی تبدیل می‌شود، رویدادی که زندگی انسان‌هایی را دگرگون می‌کند، رویدادی که بعد از ده یا بیست سال (کمتر یا بیشتر) با صلح، بگذارید بگویم آتش‌بسی که فقط عنوان صلح را یدک می‌کشد، به تاریخ می‌پیوندد، تا باز کشوری، سیاستمدارانی یا تاجرانی منافع خود را در برافروختن آن بیابند و باز انسان‌هایی که آن را تجربه کنند...
برای بعضی از آدم‌‌ها بعد از جنگ، نه آتش‌بس که صلح برقرار می‌شود، صلحی ابدی و پایدار در گورستانی کنار همرزمانشان. برای بعضی‌ها جنگ اسارت است و تنهایی، برای بعضی‌ها دنیای بعد از جنگ، دنیای دیوانگی است؛ آسایشگاه روانی، صدای ممتد سوت خمپاره و... . برای بعضی‌ها خاطره‌ای است دردناک که شاید برای همیشه پس‌ذهن‌شان باقی بماند و هر از گاهی به بهانه یا بی‌بهانه، با نشانه‌های کوچک و بزرگ ورق بخورند و خودی نشان دهند و چهره‌ای را در خود فروبرند. برخی این نشانه‌ها را همیشه به همراه دارند، دستی که ندارند، عصایی که دارند... به آن‌ها عادت می‌کنند و با این خاطره‌ها زندگی می‌کنند. و اما برای برخی جنگ هیچ‌گاه پایانی ندارد، حتی اگر تنها برای لحظاتی در جبهه مقابل دشمن بوده باشند، برای آنهایی که باید همچنان برای زنده ماندن بجنگند، برای آنهایی که باید هر روز همه چیز را از ابتدا شروع کنند...
اتاق افسران نوشته‌ی مارک دوگن روایت زندگی این آدم‌هاست. آدم‌هایی که هر روز می‌جنگند، نه در جبهه‌های حق علیه باطل، نه با آلمانی‌ها و نه با دشمن، با خودشان، برای این که این زندگی را تاب بیاورند و دلیلی برای ادامه دادن پیدا کنند، برای اینکه درد را تحمل کنند و از زیر تیغ جراحی زنده بیرون بیایند... برای این که زندگی کنند. آدم‌هایی که می‌جنگند تا دوباره یاد بگیرند چگونه غذا بخورند، چگونه با دیگران ارتباط برقرار کنند، حرف بزنند، و نگاه‌ها را اگر هنوز قادر به دیدنشان باشند، تحمل کنند. می‌جنگند که به آینده فکر نکنند، به گذشته برنگردند و همین لحظه را در دنیای کوچک‌شان، چهاردیواری اتاق بیمارستان، زندگی کنند و هفتصد و هشتاد و پنج‌مین پیاله‌ی سوپ مخلوط با گوشت چرخ کرده‌ای را که دیگر بویی ندارد، لذتی ندارد با قیفی پایین ببرند تا زنده بمانند و شاید روزی چون دسته همسرایان، گوشه‌ای از تالار، رو در روی سیاستمداران دوست و دشمن بنشینند تا ارزش صلح را یادآوری کنند، تا دنیا را مطمئن کنند که این آخرین جنگ خواهد بود، جنگ جهانی اول.
مارک دوگن گوشه‌ای از این جنگ، از این کلمه، از این فاجعه‌ی بشری را به تصویر می‌کشد؛ ساده، صریح و انسانی. داستان، مبارزه‌ی شجاعانه‌ی انسان‌هایی است که می‌خندند، درد می‌کشند، ازدواج می‌کنند و در همه‌ی این احوال تو را که خواننده‌ای، غمگین و شرمنده می‌کنند. شرمنده از این که انسانی و در دنیایی زندگی می‌کنی که هنوز انسان‌ها می‌جنگند و می‌کُشند و زندگی‌ را نابود می‌کنند. اتاق افسران، داستان تلخ زندگی نابود شده‌ای است که گرچه از ابتدا ساخته می‌شود، طعم تلخش فراموش نشدنی است.
کاش این تلخی را همه‌ی کسانی که به هزاران دلیل و انگیزه انسان‌ها را به جان هم می‌اندازند و در مورد شروع یا خاتمه‌ی جنگ‌ها تصمیم می‌گیرند، بچشند.

Trouvé par hasard, j'ai vraiment aimé cette oeuvre. Très courte et très facile a lire, on nous raconte l'histoire d'un jeune officier gravement blessé au visage aux premiers jours de la Gran Guerre.
Ensuite, Adrien passe le cinq ans suivants a l'hôpital essayant de se rétablir. C'est là-bas ou il forme une amitié a vie avec deux autres officiers et une infirmière en sa même condition.
Ensemble, ils créent un genre de club de soutien por autres soldats blessés qu'arrivent sans cesse.
C'est un histoire touchant et par moments amusant. Elle m'a rappelé l'importance de l'amitié comme un moyen par afronter les moments les plus durs dans la vie.

«ویل پیش از اینکه جواب بدهد مدتی طولانی ساکت ماند و بعد گفت:
_باید شادی و نشاط را به این جوان‌ها یاد بدهیم.»

کتاب با جملات بالا تمام می‌شود و همین جملات_که بسیار دقیق و موجز است_ کافی است برای اینکه این کتاب را به کسی توصیه نکنم.
شاید روزگاری رمانی که ضدجنگ و فقط ضدجنگ است خواهان داشته و یا حتا نیاز جوامع جنگ‌زده یا جنگجو بوده باشد ولی الان دیگر مضحک شده. «ضدجنگ»‌بودن از مضمون جدا شده و تبدیل به فرم شده. فرمی برای بیان نگاهی سانتی‌مانتال و اینکه «واووو! من چقدر طرفدار صلح و انسان‌دوستی‌ام!»
حتما دیگر سراغ رمانی که فقط و فقط ضدجنگ است و حرف دیگری برای گفتن ندارد، نمی‌روم.

مهم‌ترین ارزش کتاب، ترجمهٔ درخشان پرویز شهدی است.
وگرنه که جنگ را اگر فرانسویان روایت کنند، آلمان‌ها کثافتند و اگر آلمان‌ها روایت کنند، بریتانیا و باقی متفقین، عوضی!

جنگ بدون معنا، در هر صورتی کثیف است. چه این‌طرف و چه آن‌طرف!

“Quelli di noi che sono sopravvissuti alle ferite sanno di essere condannati a un certo… realismo. L’uomo è fatto di carne e sangue. Quando il sangue cola e la carne è martoriata al punto di trasformare il nostro fisico, bisogna rassegnarci a vivere di cose semplici ed evitare entusiasmi che poi ci riportano inevitabilmente a ciò che siamo diventati in realtà. È per questo che accetto la vostra amicizia. Per realismo.”

2.5⭐️

The Officers' Ward by Marc Dugain is a historical fiction novel that begins in 1914 when Adrien Fournier, a lieutenant in the French army, is badly injured by shrapnel during the first days of World War I and is sent to a hospital in Val-de-Grâce outside of Paris. 

At only 136 pages, The Officers' Ward was a quick novel that breached the idea of how deeply the war changed the people who went through it. Adrien, wounded in the first days of the fighting, is missing much of his face, "losing" his physical beauty at age twenty-four. I enjoyed reading about how the ward's patients were recovering or trying to come to terms with their loss of identity and the seeming loss of their future. In a sense, this novel was surprisingly deep when it came to discussing one's image of oneself and how they present themselves to the world, which I found compelling.

The only "disfigured" woman of the ward wasn't explored enough, nor was Clémence, Adrien's love interest, and so I found the novel lacking there. That is a shame because Dugain could have made great connections to how BOTH the male characters and female characters feel about the struggles presented. 

Decently written, The Officers' Ward was interesting because of the historical setting and ideas of how physical beauty affects people on the inside and outside, but lacking in development and characterization. 2.5 stars rounded to 3.

“Je me serrai contre Weil et lui demandai:
- Qu'est-ce qu'on va faire, maintenant?
Il eut un long silence avant de répondre:
- On va leur apprendre la gaieté.”
Une histoire vraiment émouvante qui montre la dure réalité qu’ont subi les générations des deux GM… Un récit simple mais bellement écrit.

Un très court roman paru il y a plus de 15 ans, qui aborde le sujet des "gueules cassées". C'est bien écrit avec simplicité. Quelle horreur que la guerre. Tous ces ravages physiques ou psychologiques, ces relations brisées, et les grandes détresses. Ces sujets sont abordés tout comme les expérience de la médecine confrontée à des blessures jamais vues, et la place de ces vétérans dans l'après-guerre.