This is the second Borges book that I have read (though the first in Spanish), and I have found that my reaction was an echo of the first. With Borges, I have the constant sensation that the writing is superlative and the style very much to my taste; yet somehow I often manage to be uninspired. The typical Borgesian themes—the collapse of personal identity, the sense of a mysterious connection, the obsession with a sort of occult understanding of a higher reality—make me uneasy, and at times strike me as a kind of armchair mysticism: the translation of spiritual impulses into erudite literature. And I am suspicious of anyone who uses their learning to intentionally create obscurity.

This only applies when his style falls flat. But when Borges is at his best, such as (for me) in El inmortal, La casa de Asterión, and the title story, El Aleph—when Borges breaks through my instinctive suspicion of all art that is intentionally mysterious—I feel the floor collapse from under me, and I am lost in an expansive feeling of literary pleasure. This is the trademark Borges effect; and, to my mind, all of his stories are aimed at evoking this same feeling. As a result, the stories are hit or miss for me. My problem is that, when the mysterious Borges effect fails to manifest, I am left with dense and at times dry prose (no doubt intentionally so), which I have trouble enjoying.

I was hoping that reading the stories in the original would be a different experience; but, alas, it was déjà vu. Thus I was somewhat disappointed as I read—no doubt unfairly, since his literary talent is impossible to deny.

Борхес пренарежда атомите в нови причудливи решетки. Не винаги разбираеми, но символите, паяжините и сънищата също са неразбираеми, а пък са безкрайно ясни. Борхес разпилява думите по вятъра, за да остане незапомнен сън, пробягваща сянка или заблуден лунен лъч.

Не е моят писател, не резонира с вътрешната ми честота, твърде дълго пребивава в страната на преливащите се лабиринти, с разменените “горе” и “долу”. Но беше интересен експеримент на философски “алхимична” поезия в проза.

3,5⭐️

———
▶️ Цитати:

♾️“Приемаме с лекота действителността навярно защото подсъзнателно разбираме, че нищо не е действително.”

♾️“Няма по-сложно удоволствие от мисленето”

♾️ “…в един безкраен срок от време на всеки човек се случва всичко. Поради своите минали или бъдещи добродетели всеки човек е достоен да извърши всякакво добро дело, но е способен да извърши и всякакво предателство поради безчестията си в миналото или в бъдещето.”

♾️“Те — хората — предизвикват съчувствие поради обстоятелството, че са само временни явления”

♾️“в богословската наука всяка новост е застрашителна”

♾️“за неразгадаемото божество той и Йоан Панонски (правоверният и еретикът, мразещият и мразеният, обвинителят и жертвата) съставяха една-единствена личност.”

♾️“ако не е достоверно като факт, поне е вярно като символ.”

♾️“…постъпките — това са нашите символи. Съдбата на всеки човек, колкото и да е дълга и сложна, се състои всъщност от един-единствен миг — мига, в който човек осъзнава веднъж завинаги кой е.”

♾️“Никой не може да съществува, казвам ви, никой не може дори да отпие глътка вода или да отчупи къшей хляб без оправдание. За всеки човек това оправдание е различно;”

♾️“всяко нещо на този свят може да се превърне в зародиш на възможен ад;”

♾️“Няма човек, който да не копнее за пълнота, тоест за сбора от всички преживявания, на които е способен;”

♾️“всеки е почувствал поне веднъж, че съдбата е могъща и неразумна, че е невинна и същевременно безчовечна.”

♾️“Някоя планина би могла да се окаже словото на бога или пък някоя река, империя или съзвездие. Ала в хода на вековете планините се сриват, реките променят руслото си, империите търпят обрати и разруха, а съзвездията образуват нови форми. И небесната твърд е променлива. […] Може би вълшебните слова са написани на собственото ми лице, може би аз самият съм целта, която търся.”

♾️“Човек постепенно се слива с образа на съдбата си; в крайна сметка човек се отъждествява с житейските си обстоятелства. ”

♾️“Който е прозрял вселената, който е прозрял пламтящия замисъл на вселената, не може да мисли за един човек, за незначителните му радости и неволи, та дори този човек да е самият той. Той е бил този човек, но това вече не го засяга.”

♾️Алефът е “мястото, където се намират, без да се сливат в едно, всички места от Вселената, видени от всички ъгли.”

Mükemmel bir bilgi birikimi ve harika kurgulanmış öyküler eğer siz de bu bilgilere sahipseniz. Yüzeysel olarak okunarak da zevk alınacak bir kitap ama ben ayrıntılarda boğuldum, bilmediğim pek çok efsane, kültür, olay... Daha iyi bir dönem de tekrar okumayı kesinlikle isterim.

Leí este libro hará cosa de un año y medio; en su momento, entendí apenas un par de cuentos, lo juzgué indescifrable, pretencioso. Hoy regreso, como es mi costumbre, a Borges; hoy, luego de tanto andar a su lado, me atrevo a decir que entiendo más, que disfruto su escritura, que me siento menos ajeno al mundo borgiano. Hoy vencí otro reto más, hoy volví a reunirme con un viejo amigo.

Relectura 2020. Leí este libro hace un par de años; qué viejo y melancólico me parece el mundo ahora, de la mano de los inmortales y Averroes. En este libro, esta vez, sentí los artificios de Borges algo hastiantes, como si fueran la eterna pampa; el sentimiento, en cambio, sigue igual de solitario, pensativo, agradecido.

Borges, maestro Borges, infinito Borges. Una muestra más de la incomparable inteligencia y del talento narrativo del mejor de los escritores argentinos (y de uno de los mejores de habla hispana, sólo detrás de Cervantes y quizá algún otro). Eso sí, tengo que reconocer que, para mí, Ficciones es superior. Me gusta mucho más el Borges universal que el Borges criollo y gauchesco. Pero, bueno, eso es sólo una cuestión de gusto.

Borges me cambió desde la primera vez que lo leí y desde entonces sigue siendo insuperable.

It is always a pleasure for me to read Borges. So I read with delight each of the short stories in this collection.
Borges, always faithful to his style and magic, transports his reader to extraordinary places to discover fabulous things and stories. He doesn't tell. Borges builds labyrinths.
From the new metaphysics (if you will) to the new detective, to the philosophical but mythological tale, we lose ourselves to find ourselves more intelligent, as Claude Mauriac said.
For Borges, who has always read a lot, everything had steeped in universal literature; each act had explained my research and found an echo. Each being has a literary or mythological double. Nothing had written randomly in Borges' short stories; each sentence is essential in the construction. Thirsty for knowledge and discovery, Borges pursues his search for the absolute, the ultimate, the whole, which brings together all universe's experiences, places, and objects, of the sentence which sums up the entire mystery of existence. For him, the world is an unfathomable labyrinth, which keeps its secrets, and every man represents all men in a game of symmetries.
One of the short stories, "The Abode of Asterion," curiously reminded me of a chapter in "Praise of the Stepmother" by Vargas Llosa where the narrator is a monster which is "Head I," painted by Francis Bacon. The two characters are monsters inspired by paintings and mythology, naive, sympathetic, and pathetic.

EL aleph = The Aleph and Other Stories, Jorge Luis Borges

The Aleph and Other Stories is a book of short stories by Argentine writer Jorge Luis Borges. The title work, "The Aleph", describes a point in space that contains all other spaces at once.

The work also presents the idea of infinite time. Borges writes in the original afterword, dated May 3, 1949 (Buenos Aires), that most of the stories belong to the genre of fantasy, mentioning themes such as identity and immortality. Borges added four new stories to the collection in the 1952 edition, for which he provided a brief postscript to the afterword.

Contents:
The Immortal;
The Dead Man;
The Theologians;
Story of the Warrior and the Captive;
A Biography of Tadeo Isidoro Cruz (1829–1874);
Emma Zunz;
The House of Asterion;
The Other Death;
Deutsches Requiem;
Averroes's Search;
The Zahir;
The Writing of the God;
Ibn-Hakam al-Bokhari, Murdered in His Labyrinth;
The Two Kings and the Two Labyrinths;
The Wait;
The Man on the Threshold;
and The Aleph.

تاریخ نخستین خوانش: روز دوم ماه ژوئن سال 2008میلادی

عنوان: الف (مجموعه 17 داستان کوتاه)؛ اثر: خورخه لوئیس بورخس؛ برگردان: م. طاهر نوکنده؛ مشخصات نشر تهران، نیلوفر، چاپ دوم 1387، در245ص، شابک 9789644483288، چاپ قبلی 1387 در 254ص، کتابنامه از ص 241؛ تا ص 245، داستانهای کوتاه از نویسندگان آرژانتین، سده 20م

فهرست داستانها: یک «نامیرا»، دو «مرده»، سه «حکمای الهی»، چهار «داستان جنگجو و اسیر»، پنج «زندگی نام�� تادئو»، شش «اما تزونتث»، هفت «خانه ی آسته ریون»، هشت «مرگ دیگر»، نه «مرثیه ی آلمانی»، ده «تحقیق ابن رشد»، یازده «طاهر»، دوازده «کلام خداوند»، سیزده «ابن خاقان البخاری»، چهارده «دو شاه و دو هزار تو»، پانزده «انتظار»، شانزده «مرد بر آستانه» و هفده «الف»؛

در جهان داستان‌ نویسیِ «آمریکای لاتین»، پس از انتشار آثار «بورخس»، کمتر نوشتاری را می‌توان یافت؛ که برای دور شدن از واقعگرائیِ عینی، توانسته باشند، از جادو، و آفرینشها و خیالی‌ سازی‌های «بورخس»، که از نخستین پیشتازان سده‌ ی بیستم میلادیِ این نوع از نوشتارها بوده اند، چندان دور شده باشند؛ «زمان»، «جاودانگی»، «مرگ»، «ویژگی‌های شخصیت آدمیان و دوگانگی‌ اش»، «جنون»، «درد»، «تقدیر»، همه و همه، درونمایه‌ های آثار غنائی–ماوراء الطبیعه‌ ایِ (فرا گیتی وار یا همان عالم غیب)؛ «بورخس‌» هستند؛ خوانشگر ایشان هماره با حکایت‌های «رقت‌ انگیز»، یا «مصیبت‌بار»، روبرو می‌شود؛ و بی‌درنگ خود را بدون پیدا کردن فرصتی، برای یافتن راه‌ حل، همانند اسیری چاره‌ ناپذیر، در آینه‌ ی هزارتوی آنها می‌یابد؛ قالب ابداعیِ ایشان را، نمی‌توان به‌ جبر و زور، در جغرافیای فرهنگیِ ویژه ای گنجاند؛ وسعتِ دامنه‌ اش به‌ اندازه‌ ای است، که سرتاسر جهان را درمی‌نوردد، و ژرفای آن، به‌ یمن نامتناهی‌ (پایان ناپذیر) بودنش، فراتر از گستره‌ ای است، که بستر تاریخ اندیشه‌ ها را می‌سازد، اندیشه‌ هائی که نسبت انسان را با کائنات (آفریده ها) رقم می‌زند

کتاب «الف» در سال 1949میلادی، نخست با سیزده داستان، و سپس با یک ویرایش نو، در سال 1952میلادی با هفده داستان، در «آرژانتین» به چاپ رسید؛ نخستین داستان این مجموعه «نامیرا»، و داستان پایانی آن «الف» نام دارد، که عنوان همین کتاب نیز از آن برگرفته شده؛ ترتیبی که از گوشه چشم نگارش و ساختار و درونمایه ی کتاب هماره میتوان به آن اندیشید و آن را بررسی کرد؛ «بورخس» در یکی از گفت و شنیدهای خویش به داستان «ناخوانده» و چاپ آن اشاره می‌کنند، که از سال 1966میلادی، به مجموعه افزوده می‌شود؛ از آنجا که بسیاری از ترجمه‌های کتاب «الف» به زبان‌های گوناگون، همچنان مرجع ترجمه را همان هفده داستان، در نسخه‌ ی سال 1952میلادی می‌دانند، داستان «ناخوانده» بیشتر به صورت ضمیمه در کتاب قرار می‌گیرد؛ مترجم فارسی نیز از آن تبعیت کرده و این داستان را در بخش ضمیمه‌ ی الحاقی به کتاب آورده اند

بورخس باور داشتند، زیبایی‌شناسی در ادبیات، همانند وحی است، و به آسانی نمی‌توان به آن رسید؛ همین امر است، که داستان‌های کتاب «الف»، و زبان بیشتر داستان‌ها، روایی و گزارشی‌ هستند؛ زبانی که «واقعی» به دیده می‌آید، و «بورخس» تلاش دارند، خوانشگر خویش را، هماره درگیر احساسات و تلاطم متنی نکنند؛ انگار که خوانشگر، با امری واقعی رودررو است؛ همانند وحی، که در غیرواقعی بودن ذاتش، به نوعی واقعیت نیز، در خود به همراه دارد؛ «بورخس» برای ایجاد چنین فروهشی، با معماری حساب‌ شده‌ ای از نشانه‌ ها، و علوم فلسفه و ریاضیات نیز، بهره می‌گیرند؛ ایشان به عنوان مثال در داستان «جنگجو و اسیر»، «نامیرا»، «دو شاه و هزارتو»، «خانه‌ ی آسته ریون»، «ظاهر (زهیر)» به‌ گونه ی شناخته شده تری نسبت به سایر داستان‌های مجموعه، از مفهوم «تضاد» برای شکل‌گیری داستان، و شخصیت‌ پردازی قهرمان‌های خویش سود برده اند؛ مفهومی که «خیر و شر» را، وجوه دوگانه‌ ی آدمیان می‌بینند، انگار که «شر» می‌تواند آینه‌ ی رویه ی نیک و خوب همان فرد باشد، و در یک آن این اشراف، در آدمی شکل گیرد، که کدام را برگزیند؛ در این داستان‌ها، «انسان» خداوند جهان هستی و وجود خویشتن، است؛ اینکه هر ذره، نشانه‌ ای از کل است، و انسان هم می‌تواند، نشانه‌ ی خالق و یا خود خالق باشد؛ دیگر داستان‌های، این مجموعه: «مرده»، «حکمای الهی»، «زندگینامه‌ ی تادئؤ ایسیدرو کروتث»؛ «مرگ دیگر»، «مرثیه‌ ی آلمانی»، «تحقیق ابن‌ رشد»، «کلام خداوند»، «مرد بر آستانه»؛ که برخی از این داستان‌ها با ترجمه‌ های دیگران پیش‌تر از این کتاب در مجلات و مجموعه‌ های دیگری در ایران منتشر شده اند

تاریخ بهنگام رسانی 15/10/1399هجری خورشیدی؛ 19/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی

Hay libros (y autores) que suponen un reto para el lector. No ya porque su escritura sea alambicada y repleta de simbolismo y referencias culturales, sino porque sabes que existe un subtexto, unas obsesiones y a veces una lógica interna que son huidizos y a los que solo se accede tras un análisis exhaustivo; propio, si se es experto en el tema; o ajeno, si uno nunca ha leído antes a dicho autor. Creo que es el caso de 'El Aleph' y de Borges.

Desde el primer momento pude disfrutar de la manera de narrar de Borges, de su lenguaje exquisito, su adjetivación caprichosa, de la manera tan orgánica y hasta casual con la que consigue arrancar sus cuentos, de lo bien que sabe cerrarlos, dándole sentido a cosas que al inicio no lo tenían, de sus giros inesperados...

Sin embargo, a nivel más de contenido/detalle, de sus 17 cuentos, solo llegué a disfrutar plenamente de una cuarta parte; la gran mayoría, sin disgustarme en ningún caso, me dejó algo indiferente y sin las ganas suficientes de hacer ese esfuerzo añadido de buscar quién me los supiera explicar en detalle.

Por eso, he optado por una valoración intermedia. Eso sí, entre los cuentos que más he disfrutado (y que no descarto releer en un futuro) yo destaco: El inmortal, Emma Zunz, Deutsches Requiem o La busca de Averroes.

Me cuesta entrar y valorar en su justa medida los relatos cortos, y bueno, estas han sido, no se si justas, al menos es el valor que yo le he dado a estos relatos:
-El inmortal 7.5/10 (al final ha sido el relato que mas me gustó).
-El muerto 6/10.
-Los teólogos 2/10.
-Historia del guerrero y la cautiva 5.5/10.
-Biografía de Tadeo Isidoro Cruz 6/10.
-Emma Zunz 6.5/10.
-La casa de Asterion 5.5/10.
-La otra muerte 5.5/10.
-Deutsches réquiem 5.75/10.
-La búsqueda de Averroes 4/10
-El Zahir 5/10.
-La escritura de Dios 5.5/10
-Abenjacán el Bojarí, muerto en su laberinto 6.5/10
-Los dos reyes y los dos laberintos 5/10
-La espera 5.5/10
-El hombre en el umbral 6/10
-El Aleph 5.5/10
Valoración: 5.5/10
# 8. Un libro escrito por un autor ciego o con problemas visuales. Reto Popsugar 2024.

Sinopsis: Este volumen reúne dieciocho relatos de Jorge Luis Borges, entre ellos quizá los más elogiados y repetidamente citados. Tanto «El inmortal» como «Los teólogos», «Deutsches Requiem» y «La espera» muestran las posibilidades expresivas de la «estética de la inteligencia» borgiana, inimitable fusión de mentalidad matemática, profundidad metafísica y captación poética del mundo.

چه غفلتی! یعنی از همان هفت‌ــ‌هشت سال پیش که اینجا کتاب را دیده‌ام ریویو برای این مجموعه داستان ننوشتم؟ الان که برگشتم ببینم در صفحه‌ی کتاب‌های بورخس کی چی نوشته و اینها دیدم خودم جز ستاره دادن چیزی ننوشتم! «مجموعه داستان کوتاه» اگر در ذهن شما هم چیزی‌ست مثل رمان که خودش فرم خودش را دادن ترکیب‌بندی خودش را دارد و اینجوری نیست که تعداد داستان‌های این چند سال را نویسنده جمع کرده وبا یک اسمی چاپ کرده، اگر براش شما هم «نه داستان» سلینجر معنیش چیزی از صرفاً نه تا داستان کوتاهست، و اگر «دوبلینی‌ها» مثلاً برش‌های تاریخ و روح‌نگاریِ سرنوشت یک قوم است و نه همینجوری هرتکی، حتماً با بنده موافقید که «الف» از همین جهت شاهکار بورخس است و تغییرات جزئیِ خودش ـــ‌تاز زنده بود‌ـــ در ویراست‌های جدید مجموعه داستانش شاهد من است که به این مجموعه به چشم ترکیب‌بندی‌ای از داستان‌ها و مضامین و خیالات نگاه می‌کرده که مثلاً به مرور یک داستان به کتاب ضمیمه کرد ویک داستان هم حذف کرد و اینها.
ترجمه‌ی این کتاب هم در فارسی اتفاق مبارک کمیابی‌ست. زبان بورخس برای اینجور خیالین نوشتن یک‌بار در فارسیِ بیژن الهی در «دوزخ و ده شعر دیگر» (چاپشده در مجله‌ی رستاخیز جوان بهار ۱۳۵۷ و بعد در کتاب «علف دره‌ی هزاررنگ» نشر بیدگل) ساخته می‌شود (و شاید اولین‌بار باشد و فضل تقدم با مرحوم باشد) و یکبار در این کتاب که با ویرایش قاسم هاشمی‌نژاد آخر دهه هفتاد یا اولین سال دهه هشتاد شمسی منتشر شد، اول در نشر امیرخانی بعد در نیلوفر.

Stevenson, Wells, Twain, Verne, the Arabian Nights, were some of the references for Borges very early on, back in Argentina. At his father’s library he read a lot. Then he went to Europe...

n  n

Borges: “American, old and a blind poet “ he realized once, later in life. Afterwards he had to live up to it and face old age as a “time of happiness”; the “animal being dead…man and soul go on”.

n  n
Borges “a shy man who longed for oblivion” (“siempre tímido”, as he said of himself). But not shy stories, he wrote. Stories venturing into strange worlds of past times and mythologies and religious beliefs.

n  n
(by Borges)

Of his infancy he recalls the horror of mirrors: “that reflection”…”an enemy of me”. For some time, before complete blindness, he’s seen “vague whitish shapes”. He’s seen the black and the red. Then the “silver color left”, blue and yellow “blended”. Yellow was the “last color” to be seen. Blindness “came very quietly”. He knew about family blindness. Some family members had died blind.

n  n
(by Borges)

Now blind, books have “no letters”, ”friends are faceless”. And yet he pursues the search for his “(secret) center...my Algebra,…my mirror, my key…soon I shall know who I am.”
Borges in search for himself.

"Time has been my Democritus".

The first story is about the writing of God. About a magician, Tzinacan, imprisoned. He finds a way out….but decides to stay. Imprisoned.

The second story is about the Zahir, the coin, first gotten as money change from a drink ("aguardente").

n  n

It all starts with the death of actress Teodelina Villar. According to the author, she committed the solipsism of dying right on the “bairro der sur”. She was more interested in perfection rather than beauty.

It’s a story full of reflections on currency:”money is abstract”,”unpredictable” …it may be “coffee,…Brahms music”.

On the 16th of July the narrator bought 1 sterling pound and studied it under the magnifying glass. In August, due to insomnia, he had to consult with a psychiatrist. He could not get rid of a fixed idea.

The narrator has had a dream: “I was the coin, …a Griffin watched”
...

Plus, reflections on Sufi wisdom: the repetition of names for 99 times: “maybe behind it is God”.

Ah, the zahir, the coin. The narrator got rid of it. In a drink.

“The zahir is the shadow of the rose, and the parting of the veil”;… “now I use both”.

n  n


Mostly, stories to ponder. To enjoy their full color. Maybe to get perplexed. To start searching for meaning. Identity too.

Stories to be read not once. But 9 times. Or 99 times. Over 9 years. Preferably over 99 years.

-If you've got the time.

UPDATE

Nice interview
https://borgestodoelanio.blogspot.com...