Sono in un momento particolare della mia vita e questo libro mi è stato raccomandato da una persona che mi sta aiutando. E' veloce da leggere,forse non troppo comprensibile a chi non ha a che fare con la psicoanalisi, ma per chi come me sta facendo i conti con il suo passato è una lettura interessante.
I concetti in cui mi ritrovo di più è che "inconsciamente la tragedia dell'infanzia vissuta dai genitori continua nel rapporto con i figli,se la rimozione rimane irrisolta. Non possiamo cambiare di una virgola il nostro passato,né cancellare i danni che ci furono inflitti nell'infanzia. Possiamo però cambiare noi stessi, riparare i guasti, riacquisire la nostra integrità perduta.Possiamo fare questo nel momento in cui decidiamo di osservare più da vicino le conoscenze che riguardano gli eventi passati e che sono memorizzate nel nostro corpo,per accostarle alla nostra coscienza. Non sarà facile (no, proprio per niente) ma è indispensabile.
I ricordi rimossi della madre distante,che rifiutava il contatto,avevano mantenuto vivo nella figlia il senso del "muro" che la separava dagli altri (credevo di averli rimossi e,invece, sta riaffiorando tutto, ma quel muro lo distruggerò. Madre distante nell'infanzia non può dover dire figlia sempre presente da adulta)
Sempre più studi scientifici ritengono che l'imprinting iniziale all'inizio della vita con la madre sia essenziale a formare il legame meraviglioso mamma-figlia che poi si avrà tutta la vita (devo chiedere alla mia se c'è stato,sempre se lo ricorda)

Sicuramente leggerò altro di questa scrittrice

سه و نیم منصفانه‌تره.

مدت‌ها بود هیچ کتابی تا این حد با ذهن و روانم ارتباط برقرار نکرده بود؛ جست‌وجوی کودک ترسیده و وحشت‌زده و تحقیرشده‌ای که فراموش شده و منتظره که پیداش کنن. آلیس میلر تو این کتاب در مورد ضرورت به آغوش کشیدن این کودک گمشده صحبت می‌کنه و توضیح می‌ده تا زمانی که انکار احساس‌های تلخ کودکی رو در پیش گرفته باشیم، چرخه‌ی معیوب رفتارهای روان‌نژندمون ادامه پیدا می‌کنه و هویت واقعی‌مون تو ابهام باقی می‌مونه. سطر به سطر کتاب هزارتا حرف برای گفتن داره و کتابیه که به همه پیشنهاد خوندنش رو خواهم داد.
پ.ن: تو ترجمه فارسی‌ش اسم‌های مختلفی دیدم، نسخه‌ای که من داشتم «در جست‌وجوی کودک فراموش شده» بود.

Il bambino "dotato" è quel bambino particolarmente empatico che capisce i desideri e le necessità dei genitori e impara molto presto a soddisfarli- anche a costo della soppressione degli istinti e della costruzione di un Falso Sé, creato ad hoc per conquistare e mantenere l'amore di mamma e papà.

Una volta cresciuto, l'adulto "dotato" si renderà conto di non essere stato amato per chi era davvero, o continuerà a reiterare i comportamenti abitudinari cercando (inconsciamente) di farsi una ragione dei traumi dell'infanzia - sfociando in entrambi i casi in qualche forma di depressione.

Questo è più o meno il succo della teoria di Alice Miller. Si tratta di idee interessanti che di certo sono vere in molti casi, ma l'autrice tende un po' a ripetersi e a cadere nella generalizzazione (da come scrive pare che tutti i disturbi di ansia e depressione siano "colpa di mamma e papà"). Sono tanti i fattori che intervengono nella crescita del bambino, e scaricare tutto il fardello di quel che è andato storto sulle spalle dei genitori mi sembra semplicistico (e un pochino ingiusto).

Insomma... Mi aspettavo qualcosa di meglio. La teoria è decisamente troppo semplicistica per i miei gusti e, nonostante sia molto evocativa e funzioni a livello divulgativo, non è adatta agli addetti ai lavori, che fanno della complessità il loro pane quotidiano. Davvero per l'autrice la depressione può derivare solo dal non essere stati visti dai propri genitori? Ci sono tantissime variabili che possono entrare in gioco in questi casi. Per non parlare di come l'autrice racconta il trauma complesso e gli abusi sessuali su minori. Se ci si vuole documentare sul Falso Sé consiglio sempre un grande classico: "sviluppo affettivo e ambiente" di Winnicott, così si va sul sicuro.

Let us stay, rather, on Earth...
Where the unfit contrarious moods of men recoil away
And isolate pure spirits, and permit
A place to stand and love in for a day -
With Darkness and the Death Hour rounding it.

Elizabeth Barrett Browning


I wrote this review a bit too fast. I AM a gifted child who is STILL sacrificed on my own altar of ridiculously high expectations! I shoulda "stayed, rather, on Earth."

My parents, like these kids did, helped me BUILD that altar. It was a smoke screen covering the Truth.

An altar of self-immolation, and the REAL Reason I burned out at retirement, just like so many other frantically-driven managers.

Yikes - OK. Here's what I wrote a year or so ago...

"This wonderful book details the inner spiritual death suffered by little kids who are conveniently SACRIFICED ON THE ALTAR OF PARENTAL EXPECTATION - and thus of vicarious parental ambition.

An awful story, if it applies to any of you.

These kids, now grown up, relive their childhood nightmares of being put in a spiritual coffin by their controlling guardians.

And the result is a meaningless life of ‘going through the motions of living’ WITHOUT ever knowing their true selves.

And this awful outcome is now more and more the Rule rather than the Exception in our conveyer-belt lives. (I thought it would touch a real nerve when applied to the car wreck of my own life.) But in fact, it did not...

You see, in the spring of my thirteenth year I made a conscious decision to relive the memories of my early childhood to such an extent that they - as the record of my real self, likely soon to be submerged as I entered the regimental high school system - would henceforth be indelibly stamped on my mental identity.

I would generally walk the LONG way home from my nearby elementary school (no junior high back then!) and gradually tease these buried memory threads into my conscious wakeful mind.

And in such a way I amassed an inner archive of detail of the Living Self that had experienced them.

I musta been prescient. The adult world was waiting in the wings to do a number on my inner child!

But with this inner archive, I was later able to more or less easily restore my real self - after the arduous and uncompromising night of neuroleptic drugs eventually lightened into a jagged, broken dawn.

And talking on Goodreads helped enormously!

So, no - this book didn’t apply to me. "

So went my cock 'n bull story!

Like bally heck! I shoulda known better to have sent it to my sister, who knew I AM a "gifted child." She didn't quibble about my illusion. But she KNEW I DIDN'T KNOW the real story. I just didn't get it...

Till I read Eliza Morgan's book The Beauty of Broken again. In it, she baldly says our real life won't begin till we see WE ALL are broken people. A direct hit on my OCD.

So to those of us to whom the calamitously deleterious memories of vicarious adult ambition resulted in your spiritual death...

While your true self may remain a closed book to you...

Your vitality will be reborn, if you follow this book’s many stories into deep mourning for your lost inner child.

And REALLY start over at Square One, for it's there, in our murky beginnings, that we must shine the Bright Light of Reason.

And Right Now is ALL we have, you know...

For it's only in the Bright Light of Reason -

That we will see our Childhood Devils as a part of the too-real Stark Reality we live in today.

"بدون دادن مثال هایی ملموس،توصیف اینکه افراد چگونه با حقارت های دوران کودکی کنار می آیند بسیار دشوار خواهد بود.من مطمئنا با کمک مدل های نظری میتوانم مکانیسم های دفاع�� گوناگون را (مخصوصا مکانیسم های دفاعی که در نقابل احساسات به کار کرفته میشوند) شرح دهم.اما با اینکار نمیتوانم آن فضای احساسی را بوجود بیاورم که به تنهایی رنج های فرد را به نمایش میگذارد و در نتیجه همذات پنداری و دلسوزی خواننده را به همراه می آورد.با مدل های نظری،ما درمانگرها خارج از معرکه باقی میمانیم و از آنجا در مورد دیگران صحبت میکنیم... ."ص 141
همونطور که میلر در این صفحات رو به پایانی گفته این کتابی برای اثبات نظری تاثیر دوران کودکی بر رفتارهای فرد نیست و قصد چنین کاری را هم ندارد.او در این کتاب مثال هایی همه فهم در این باره می آورد.مثال هایی که حداقل در چند تای آنها کودکی خودمان را مییابیم و میبینیم که چگونه رفتارهای همین چند ساعت پیش ما تکرار رفتارهای کودکی مان (برای راضی کردن والدین یا ...) و یا مقابله ای برای تکرار نشدن احساسات آن موقع است. "به احتمال زیاد،عمیق ترین زخم ها-مثل دوست داشته نشدنِ خودِ واقعی ما- بدون پذیرش آگاهانه ی آنها التیام نخواهند یافت.ما یا میتوانیم (مانند افراد خودنما یا افسرده) با این زخم ها مقابله کنیم و کم و بیش روی آنها سرپوش بگذاریم یا کارهایی میکنیم که این زخم ها تکرار شوند و مدام سر باز کنند." اما جامعه در مقابل این زخم ها تنها کاری که میکند پوشاندن آنهاست. با توصیه های اخلاقی،مذهب و ... پیش از انکه درد ما را بفهمد از ما میخواهد که اگر زخمی از طرف والدین دیده ایم آنها را ببخشیم و به احترام به انها ادامه دهیم. اما این تنها باعث میشود زخم هایمان را انکار کنیم ،حال آنکه ناخوداگاهمان از آن رنج میبرد و در رفتارهای روزانه بروز پیدا میکند.
ما برای نگه داشتن عشق والدین به خودمان احساساتی از خودمان را سرکوب کرده ایم."این افراد مهارت واپس راندن احساساتشان را کسب کرده اند،چون کودک هنگامی میتواند احساساتش را آزادانه بروز دهد که شخصی در کنارش باشد و او را به طور کامل بپذیرد و همچنین درک و حمایتش کند.اگر آن شخص در کنار کودک نباشد و اگر کودک مجبور باشد به خاطر بروز احساساتش خطر از دست دادن عشق مادر یا عشق جایگزین مادر را به جان بخرد،به طور قطع احساساتش را سرکوب میکند."ص 50 "آنها فقط به احساساتی اجازه ی بروز میدهند که سانسورچی درونشان،همان ویراث والدینشان،تاییدشان کرده باشند." ص60
"آسیب های دوران کودکی جبران ناپذیرند،چون نمیتوانیم هیچ چیزی را در زندگی گذشته ی خود عوض کنیم.اما به طور حتم تگمیتوانیم خودمان را تغییر دهیم.میتوانیم آگاهانه و با نکاهی دقیقتر،به اطلاعات اتباشته شده در بدنمان بنگربم و این اطلاعات را به سطح خودآگاهمان نزدیکتر کنیم و در نتیحه سلامتی مان را بهبود بخشیم و یکپارچگی روانی از دسته رفته مان را بازیابیم. ... تنها با انجام این کار است که میتوانیم به انسان هایی آزاد تبدیل شویم. بیشتر افراد دقیقا عکس این را انجام میدهند. آنها از آکاه شدن از زندکی گذشته شان سرباز میزنند،بدون اینکه بدانند زندگی گذشته انسان ها مدام نحوه ی فعالیت های کنونی آنها را تعیین میکند."ص42
و این احساسات فروخورده باعث چه رفتارهایی در ما میشوند؟کِی و چگونه هر از گاه از زندان های خود بیرون می آیند و خود را نشان میدهند و دوباره برمیگردند؟و یا پیش از آنکه خود را نشان دهند،در ما،خود را به در و دیوار میزنند و راهی به بیرون نمی یابند.
نه وقتی که کتاب دستم بود،اما در طی روزهایی که این کتاب رو میخوندم دوران کودکی ام جلوی چشمانم بود،علت بعضی از رفتارهای امروزم را متوجه شدم،شباهت های رفتارهای امروز و کودکی ام و گاه دقیقا واکنشی برعکس در مقابل آن رفتارها،به خاطر ترس از چیزی که به نظرم آن رفتار برایم به وجود می آورد و در نهایت شبی آنقدر هجوم آورد این افکار که گریه کردم،به نحوی که انگار دقیقا در کودکی ام.

Φοβερό βιβλίο!

Those who have experienced insecure or disorganized attachment to their parents as a result of absent or authoritarian parenting, may experience the impact for the rest of their lives. Such parenting can interrupt the bonding process, depriving a young child of the opportunity to feel safe and loved, and ultimately of developing a healthy sense of well-being. As they grow into adulthood, they may try to compensate for that lack of a healthy sense of self by seeking praise and accolades from devotees in the outside world— sometimes at all costs. It becomes almost a matter of survival.

=============

In his book Humankind, the author treats the terms placebo and nocebo as psychological outlooks. Placebo is positive and encouraging and nocebo is the opposite. These insights complement Alice Miller's book.

My mother was nocebo. My parents were married young and lived through The Great Depression as adults. My dad went to college and medical school during this time and was drafted the day after he finished his medical residency at Boston General Hospital. After the War, they set up my dad's solo medical practice in the small New Hampshire mill town they were from. While my father did the doctoring, my mother ran the business side. After 17 long years, my dad's mid-life crisis resulted in the radical move of our family to the SF Bay Area when I was 7.

I only figured out recently that these experiences did not foster resilience in my mother, rather she may have had PTSD as a result. She was agoraphobic and had a very negative outlook. Her attitude was "why bother?" She was always advising us to give up, to quit. Not the message you need from a parent. My father finally came out, in a letter to me, and admitted she was crippled by fear. He made the mistake of covering for her at all costs at the expense of the children.

If you are nocebo, you're going to be sad, negative, and pessimistic, which turns into a self-fulfilling prophecy. My mom's perspective, and my dad's unconditional support of her, did profound damage to the children that ended in tragedy. This is no way to live.

=============

A few insights from the book....

"Where there is no parental respect for a child's feelings, he will seek refuge from his pain in ideologies. Nationalism, racism, and fascism are in fact nothing other than ideological guises of the flight from painful, unconscious memories of endured contempt."

"It is among the commonplaces of education that we often first cut off the living root and then try to replace its natural functions by artificial means. Thus we suppress the child’s curiosity, for example (there are questions one should not ask), and then when he lacks a natural interest in learning we offer him special coaching for his scholastic difficulties."

"We could make great progress in becoming more honest, respectful, and conscious, thus less destructive, if religious leaders could acknowledge and respect these simple psychological laws. Instead of ignoring them, they should open their eyes to the vast damage produced by hypocrisy, in families and in society as a whole."

"A child has a primary need from the very beginning of her life to be regarded and respected as the person she really is at any given time."

==============

Winston Churchill had bad parents but didn't fully realize it.

His biographer, William Manchester explains....

“My mother,” Churchill writes, “always seemed to me a fairy princess: a radiant being possessed of limitless riches and power. She shone for me like the Evening Star.” In reality Lady Randolph, the American-born Jennie Jerome, was a beautiful, shallow, diamond-studded panther of a woman who neglected him shamefully. Later, when Winston grew to manhood, she found him “interesting,” but she didn’t like children.

His perception of his father was even more distorted...

In Amid These Storms Churchill wrote: “The greatest and most powerful influence in my early life was of course my father…. He saw no reason why the old glories of Church and State, of King and country, should not be reconciled with modern democracy; or why the masses of working people should not becomes the chief defenders of those ancient institutions by which their liberty and progress had been achieved.” History’s verdict is very different. Randolph was a shallow political demagogue whose star briefly crossed the parliamentary firmament in the mid-1880s, when he became Chancellor of the Exchequer and then, within six months, owing to his extraordinarily bad judgment, plunged out of sight.

Emotionally abandoned by both, young Winston blamed himself. Needing outlets for his own welling adoration, he created images of them as he wished they were, and the less he saw of them, the easier that transformation became. His suppressed resentment at their neglect had to be directed elsewhere. Thus he became a difficult child and a wretched student. All his life he would be plagued by spells of depression—“Black Dog” as he called them. Love, he had come to believe, was something that had to be earned, and he sought it in achievement, becoming a creature of ambition and raw energy.

=====

The author Hermann Hesse is another stunning example.

He was highly repressed as a child by his hard-line parents. (Both his parents and grandparents were missionaries). They saw their son as obstreperous and thus to be brought to heel.

His father wrote:

"Hermann, who was considered almost a model of good behavior in the boys’ house is sometimes hardly to be borne. Though it would be very humiliating for us [!], I am earnestly considering whether we should not place him in an institution or another household. We are too nervous and weak for him, and the whole household [is] too undisciplined and irregular. He seems to be gifted for everything: he observes the moon and the clouds, extemporizes for long periods on the harmonium, draws wonderful pictures with pencil or pen, can sing quite well when he wants to, and is never at a loss for a rhyme."

The parents instilled tremendous guilt into their gifted son for not conforming, a guilt which he never entirely escaped. In Hermann Hesse's story, “A Child’s Heart” about his fundamentalist parents we read: "If I were to reduce all my feelings and their painful conflicts to a single name, I can think of no other word but: dread. It was dread, dread and uncertainty, that I felt in all those hours of shattered childhood felicity: dread of punishment, dread of my own conscience, dread of stirrings in my soul which I considered forbidden and criminal."

============

I told my story in this review.....

https://www.goodreads.com/review/show...

Alice Miller, Yetenekli Çocuğun Dramı kitabını, aslında daha çok psikoterapistlere rehberlik etmek üzere kaleme almış. Daha önce bu alanda pek okuma yapmadıysanız, dili biraz ağır ve karmaşık gelebilir. Miller, Ingmar Bergman, Hermann Hesse gibi bazı yazar ve sanatçıların eserlerini ve onlarla ilgili belgeleri (günlükler/mektuplar/rüyalar/röportajlar) incelemiş.

Miller, bireysel ve toplumsal sorunların kaynağını ailede aramamız gerektiğini söylüyor, hatta demokrasimizin geleceğini (!) bireysel olarak atılacak bu adımlara bağlıyor. Miller'a göre anne ve bebek arasındaki ilişki, bir çocuğun yetişkin yaşamını ve sonrasında kendi çocuğuyla kurduğu ilişkiyi etkiliyor. Miller'a göre anne sevgisi en önemli şey.

"Anne sevgisi yaşamımızdaki o ancak yudum yudum elde ettiğimiz fakat hiç vazgeçemediğimiz -ve amacına tümüyle aykırı olarak- birçoğumuzun bir yudumunun bedelini, canlılığını feda ederek ödemek zorunda olduğu şeylerden değil midir?" (s.39)

Anne sevgisinin tabii ki koşulsuz olması gerekiyor; annenin çocuğuyla tam bir bağlanma gerçekleştirmesi ve çocuğun tüm duygularını yaşamasına izin veren bir ilişki kurması çok önemli. Aile ne yetersiz olmalı, ne de çocuğun zeka seviyesinden çok yukarıda. Aksi halde nevrozlara rastlanıyor.

"Annesi tarafından görülmek, anlaşılmak, ciddiye alınmak, saygıyla karşılanmak her çocuğun en meşru en doğal ihtiyaçlarındandır. Çocuk yaşamının ilk haftalarında ve aylarında annesinin tümüyle kendisine odaklanmasına, onu tümüyle kendi yararına kullanmaya ve onun tarafından yansıtılmaya muhtaç bir durumdadır. Eğer anne çocuğuna bakarken sadece küçük, emsalsiz, aciz yavrusunu görüyor, çocuğuna kendi beklentilerini, korkularını, çocuk için kurduğu planlarını yansıtıyorsa, bebek annenin yüzünde kendini değil, sadece annenin yoksunluğunu bulur. Böyle bir bebek kendini yansıtacağı aynadan mahrum kalarak bütün sonraki yaşamında bu aynanın arayışı içinde olur. Anne kendi bilinç dışına itilmiş öyküsünden dolayı bu ilişkiyi kuramamışsa, terapi ve bilinç dışı olguların çözülmesi sonucunda bunun anlamını ve önemini öğrendiği zaman çocuğuna yoksunluğu ile baş etmesi için yardımcı olabilir."

Yürüyün a anneler&anne adayları, topluca terapiye gidiyoruz! Aslında, Miller'a bir noktada katılıyorum, koşulsuz sevgi gerçekten çok önemli. Ayrıca çocuğun benliğine saygı duyulması da. Ancak, tüm faturanın annelere kesilmesi bana biraz iddialı geliyor.

Bence sistemik bir sorun var. En azından benim kuşağımın kadınları için öyle olduğunu düşünüyorum. Kendimi, gençliği boyunca uzay bilimleri çalışmış, nefesinin köreldiği yaşlarda dalgıçlık yapmak zorunda kalmış biri gibi hissediyorum. Aldığım eğitimle yapmam beklenen şeyler örtüşmüyor. Hayatı bulanık görüyorum. Kafamı tutmuşlar da suya sokmuşlar gibi.

Belki en azından, eğitim hayatı dışında, ben de erkek çocukları gibi counter strike ya da world of warcraft falan oynasaydım, hayatta karşıma çıkan zorlukları bir oyun olarak görebilirdim. Ama testler dışında hiçbir zorlukla karşılaşmadan, annelik ve ev işleriyle ilgili hiçbir şey öğrenmeyip, anca test kitaplarını üst üste sıralayarak, olmuyor-muş bu iş! [şimdi de ebeveynlik kitaplarını sıralıyorum, çünkü bir şeyleri öğrenmenin, pratik yaparak ya da işin ustasından öğrenerek değil, kitaplardan okuyarak başarılabileceği belletilmiş bir neslin çocuğuyum.]

Dediğim gibi, bunun bir sistem hatası olduğunu düşünüyorum. Tüm bir toplumun faturasını annelere kesmek çok kolaycı bir yaklaşım. Uzay fiziği değil çocuklu bir evde yapılması gerekenler elbette. Ama uzay fiziği eğitimi alıp, dalgıçlık yapmak da kolay iş değil neticede. Hele hele ileride iyi bir iş bulmak için iyi bir üniversite kazanmak üzere harcamışsanız tüm libidonuzu, geçmiş olsun! Ev-lilik hayatında başarılar dilerim. Bir de çocuk olduktan sonra görün başarıyı. Çekirdek aile, özellikle şehirde yaşayan çekirdek aile, sistem tarafından çitlenmek üzere evrimleşmiş bir yapı. Asıl sorun da işte bu yapıda. Çünkü, "bir köy ister bir çocuk büyütmek." Tek başına bir annenin sorumluluğuna bırakılamayacak kadar önemli bir iştir velhasıl.

Θα το θέσω κάπως μπακαλίστικα. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ενηλίκων. Αυτοί που είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και αυτοί που δεν. Σε ποιους απευθύνεται τούτο εδώ το βιβλίο? Σε όλους! Αλλά πιο πολύ σε αυτούς που υποθέτουν ότι είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια αλλά κάτι τους βρωμάει.
Ωπ! Μα που κρύβονται αυτοί?
Είναι αυτά τα παιδιά που όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ένα παράδειγμα του βιβλίου:
"ζούσα σε ένα σπίτι από γυαλί, μέσα στο οποίο η μητέρα μου μπορούσε να κοιτάξει οποιαδήποτε στιγμή ήθελε. Μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι, όμως, δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα χωρίς να σε ανακαλύψουν, εκτός κι αν το κρύψεις κάτω από το έδαφος. Αλλά τότε δεν μπορείς πια να το δεις ούτε κι εσύ".
Δεν έχει σημασία αν είσαι ή αν σκοπεύεις να γίνεις γονιός ή όχι. Γιατί, μάντεψε! Έχεις ήδη ένα παιδί!
Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται πανεύκολα. Με πολλά παραδείγματα, γραμμένο απλά και κατανοητά. Θεωρώ ότι αξίζει να διαβαστεί από όλους. Η κυρία Miller έχει κάνει εξαιρετική δουλειά εδώ.
Και αν εν τέλει ανακαλύψεις κάτι τρομακτικό, να θυμάσαι ότι, όπως λέει και ο φίλος μας ο Tom στον Τρυποκάρυδό του: "ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια".

همیشه آن قدر که احساس میکنیم گناهکار هستیم گناهکار نیستیم و همچنین آن قدر که دوست داریم معصوم باشیم معصوم نیستیم.

متعاقب یه سری صحبت ها و بحث ها با یک از دوستانم چندین وقت پیش، بعد از معرفیش، تصمیم گرفته بودم این رو بخونم که وقفه‌ای افتاد و بالاخره دوباره خوندمش.
کتاب حرف های زیادی میزد. نمیخواست دنبال راهکار برخوردی برا روان‌درمانگری باشی تا به دردت بخوره؛ یه جور نوشته بود که میخواست مخاطبش همه باشند. حالا در طی خوندن یکم حس می‌کنی نوشته هایش بایاس دارند ولی اینکه اون موقع اومده چنین چیزی رو نوشته رو دوست داشتم. می‌تونه برا هر کسی در حدی مفید بشه. ازش نوت زیاد برداشتم که با کتاب‌های تخصصی‌تر بیشتر مقایسه کنم و یه سری مقایسه ها جالب بودند، یه سریش بمونه برا بعدا.

نقطه مقابل واقعی افسردگی نه شادمانی و نه فقدان درد بلکه سرزندگی است؛ یعنی داشتن آزادی عمل برای بروز احساسات خودجوش.

ترجمه فارسیش هم خوب بود و از اونجایی که فایل اودیوی انگلیسیم نصفه بود برگشتم فارسی رو از اول خوندم.
چندتا کتاب هم داخلش معرفی کرد که شاید بعدا سراغشون برم.

ملی گرایی و نژادپرستی و فاشیسم در واقع چیزی نیستند جز ظاهری ایدئولوژیک از گریز از خاطرات دردناک و ناخودآگاه تحقیرهای دیگران و پناه بردن به نوعی بی احترامی خطرناک و ویرانگر نسبت به زندگی بشری که به عنوان یک برنامه سیاسی ستوده میشود.

اسفند ۱۴۰۳