«ممکن است شیطان را از باغ خود بیرون کنید، ولی آن را دوباره در باغ پسرتان می‌یابید.»

- If a mother respects both herself and her child from his very first day onward, she will never need to teach him respect for others. He will, of course, take both himself and others seriously—he couldn't do otherwise. But a mother who, as a child, was herself not taken seriously by her mother as
the person she really was will crave this respect from her child as a substitute; and she will try to get it by training him to give it to her.

-The parents have found in their child's "false self the confirmation they were looking for, a substitute for their own missing structures; the child, who has been unable to build up his own structures, is first consciously and then unconsciously (through the introject) dependent on his parents. He cannot rely on his own emotions, has not come to experience them through trial and error, has no sense of his own real needs, and is alienated from himself to the highest degree.

-it is remarkable how these attentive, lively, and sensitive children who can, for example, remember exactly how they discovered the sunlight in bright grass at the age of four, yet at eight might be unable to "notice anything" or to show any curiosity about the pregnant mother or, similarly, were "not at all" jealous at the birth of a sibling. Again, at the age of two, one of them could be left alone while soldiers forced their way into the house and searched it, and she had "been good," suffering this quietly and without crying.
They have all developed the art of not experiencing feelings, for a child can only experience his feelings when there is somebody there who accepts him fully, understands and supports him. If that is missing, if the child must risk losing the mother's love, or that of her substitute, then he cannot experience these feelings secretly "just for himself" but fails to experience them at all.

This is the best book I have ever read. Do not be fooled by the title--the original title of the book was "Prisoners of Childhood," and I believe the publisher talked the author into changing the title so that proud parents would want to buy the book. As a marketing ploy, it worked. But it's really not about "gifted children" in the contemporary sense, which is often about ratings and education. It is about the most important issue of our time: raising children.

Based on the title, I had thought this book would be about gifted children, specifically. It isn't, really. In fact, I can only recall her mentioning giftedness in a passage about Hermann Hesse (which was fascinating). I wasn't—nor do I have—a wunderkind so I was pleasantly surprised by how much this ultimately resonated with me on a personal level.

Alice Miller said, herself, that her ideas are more fully developed in later books, two of which I've read. Here, there are still some remnants of *shudder* Freud. But when a book makes me pause to contemplate as frequently as this one did, I can't give it any less than 5 stars.

Everyone should read Alice Miller.

One of the most important books in my life.

Οι πρώτες 120 σελίδες ήταν για εμένα μια βουτιά σε κάτι πρωτόγνωρο και ενδιαφέρον! Μετά απλά διάβαζα τα ίδια σε επανάληψη με αλλά λόγια η αλλά παραδείγματα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η Alice είναι μεροληπτική.

Αρκετά «βαρύ» βιβλίο αφού πέρα από τις ακραίες περιπτώσεις υπάρχουν πόλοι άνθρωποι που ξεκινούν θεραπεία με την πεποίθηση ότι στην παιδική τους ηλικία ήταν ευτυχισμένοι και προστατευμένοι. Πέραν από σωματική βία και τα οφθαλμοφανή παραδείγματα κακομεταχείρισης τι γίνεται με τα λιγότερα ορατά τραύματα που μπορεί κανείς να βιώσει;

اولین کتابی که از آلیس میلر و به توصیه تراپیستم خوندم،کتاب روان شناسی خوبیه مخصوصا برای افرادی که در شروع یا در تصمیم حل مشکلات و چالش ها و گره های کودکی خودشون هستم توصیه میکنم

قرأت كثيراً عن العلاقات السامة والمؤذية التي يكون أحد طرفيها لديه سمات نرجسية، وكيف تؤثر على العلاقة وتمتص وتستهلك الطرف الآخر، بعض الكتب كانت تميل لشيطنة النرجسية وأخرى تشرح ديناميكيتها دون تشويه، ولكن ذلك أول كتاب أقرأه يتحدث بشكل مبسط عن "كيف بدأت النرجسية؟!"..

يتحدث الكتاب من وجهة نظر المدرسة التحليلية التي تستهويني عن النرجسية كمرحلة تبدأ كمرحلة طبيعية من مراحل الطفولة والتي تتحدث عنها الكاتبة بلفظ "الاحتياجات النرجسية"، الرغبة الأصيلة في الرؤية والتقدير والتعبير والتي تحترم وتؤكد ذات الطفل الحقيقية، إن لبّاها الأهل بشكل صحي ترسّخ عند الطفل حقوقه الفطرية تلك فينتقل من تمركزه النرجسي حول ذاته لوسع رؤية الآخر والتفاعل معه له -للآخر- وليس لمنفعته الشخصية، وإلا، ظل مثبّتا في تلك المرحلة متمركزا حول ذاته ويستخدم ما حوله لصالحه.

بداية من عنوان الكتاب المُركّب "الطفولة المأسورة البحث عن الذات الحقيقية" والتي وصفت فيها الكاتبة طبيعة النرجسية كمرحلة لم تكتمل لآخرها فأصبحت مقيدة مأسورة وإن تقدم صاحبها بالعمر، تظل احتياجاته النرجسية حبيسة تطلب التحرر في كل مشهد تمر به كنداء "انظروا لي" ، فيُنظَر لإنجازاته لا احتياجاته وذاته الحقيقية المأسورة التي يخاف هو حد الرعب أن تظهر فتُقابل بالرفض، تدعّم إنجازاته فتصبح كمسكن يدفعه للمزيد منها ولكنها لا تزيده إلا عطشاً للمزيد.. من المسكنات!

ومن المفارقات أن أكثر البشر تأثراً هم الأكثر حساسية، الأكثر تأثرا بغياب احتياجاتهم والأكثر موهبة! ومن هنا جاء العنوان الآخر "دراما الطفل الموهوب".

تتحدث الكاتبة في التمهيد عن ربط المرحلة النرجسية بالأنانية "في الصغر" وتبعات ذلك على الطفل وتحوله من طفل متطلب لاحتياجه الطبيعي لطفل ملبي لرغبات والديه"طيب مطيع" وإلا فقد محبتهم وكيف تؤثر تلك النظرة عليه في الكبر ومعاناته عندما يري الآخرين ليسوا طيبين.

ثم انتقلت في الفصل الأول لشرح طبيعة الاحتياجات النرجسية في الطفولة وخاصة في الطفل الذكي عاطفيا سريع الفهم لإشارات والديه وكيف يؤثر حرمانه من احترام رغباته أو قمعه ومن ثَم تكيفه ففقدان جزء من ذاته الحقيقية.

أما الفصل الثاني فكان رسم لطريقين ناشيء من منطلق واحد، عدم تلبية الاحتياجات النرجسية، لتودي إلى طريقين؛ إما النرجسية المتعاظمة التي ترى ذاتها أعلى ممن حولها وتستخدمهم لتحقيق مجدها الشخصي،
والأخرى، الهشة والتي تُسقِط في اكتئاب الشعور بخسارة الذات، انعدام القيمة، بعد إنكاره المُتبنّى من تربيته لمشاعره واحتياجاته الأصيلة، فيتطابق مع تلك الرؤيا التي لم يعرف غيرها ويسقط في شعور من الخواء والخزي.. فالنرجسية المتعاظمة والهشة وجهان لعملة واحدة..

ثم تتحدث في الفصل الثالث عن إسقاط كراهية الذات في تلك الأحوال وأثرها في ازدراء الضعف في من حوله، وتتابُع ذلك في الأبناء، كيف يب��و وإلامَ يؤدي.

رأيت من خلال الكتاب نظرة ميكروسكوبية للنرجسية وأثرها، وجه آخر لم أبصر من خلاله من قبل، ربما نظرة تراحمية تجعل ممن هو في ذلك الموضع إنسان يتألم ليس شيطاناً،
أتفهم كيف أتى إلى هنا، إلام يطمح، ولكن لا أتعاطف مع فِعله لو كان مؤذياً بمبرر احتياجه غير المُلبّى.

الكتاب يستحق تقييم ٥ لولا الترجمة الغير جيدة في صفحات كثيرة، ارشحه بقوة للمتخصصين على الأخص لأن به بعض المصطلحات التي قد يصعب فهمها.

A very good example of somebody who is suffering from confirmation bias; the author interprets everything in a way to support her theory of repressed memory.

درود بر آلیس میلر. این کتاب درباره تاثیر دوره کودکی و چگونگی سرکوبی احساسات میگه و اگه خاطرات این دوره تا حدودی با جزئیات یادتون باشه، به تخلیه احساسی کمک میکنه.

به شدت مشتاق شدم کتاب بدن هرگز‌ دروغ نمی‌گوید رو از همین نویسنده شروع کنم.

نوشتن ریویو برای این کتاب کار خیلی سختیه. این‌که از کجاش شروع کنم، این که بگم زندگی مکتوب من رو آلیس میلر نوشته بود! راستش خوندنش تو بدترین حال روحی تمام زندگیم رو نمی‌دونم باید مثبت تلقی کنم یا نه. برای من که از سبک روانشناسی دوری می‌کردم، شروع کردنش سخت بود، ولی باید بگم که اصلا اصلا این کتاب رو با کتاب‌های زرد اشتباه نگیرید و مثل من پیش‌داوری نکنید. آلیس میلر من رو با بخشی از خودم آشنا کرد که اصلا به وجودش آگاهی نداشتم.
کودک درون، چیزی که سال‌ها مورد شماتت، ظلم و بی‌توجهی قرار گرفته. متوجه شدن دلیل افسردگیم و ریشه‌یابی مسائل خیلی ظریف درونم چیزی که شاید خیلی آماده‌اش نبودم ولی خوشحالم باهاش مواجه شدم.
راستش یک جاهایی خیلی حقیقت رو می‌کوبید توی صورتت. اول که کتاب رو شروع کردم به توصیه تراپیست، 20 صفحه خوندم و دیدم خب مثل این‌که کتاب خوبیه! تا این‌که کم‌کم به جاهایی رسید که من بیشتر 5 صفحه نمی‌تونستم بخونم چون اینقدر با خودم رو‌به‌روم می‌کرد و بخشی از زندگی انکارشده‌م رو نشونم میداد که تا یک هفته تو کما بودم و ازش فاصله می‌گرفتم.
این 118 صفحه خوندش برای من طول کشید، چون من ظرفیت پذیرش این همه رو یک‌جا نداشتم! من تو افسردگی این کتاب رو خوندم و اصلا نمی‌تونستم سرسری ازش بگذرم.
این کتاب رو من قرض گرفته بودم، ولی پیداش کردم (باغ کتاب نداشتش). چون می‌دونم یکی برای خودم باید داشته باشم و حتما می‌خونمش بارها و بارها، چون عین یک کتاب راهنماست برای من.
پس بهترین 5 ستاره‌ی دنیا رو بهش دادم!
و این که به یکی معرفیش کردم که امیدوارم بخونه، چون اونم اندازه‌ی من بهش احتیاج داره. و شاید این بزرگترین هدیه براش باشه.
پ.ن: حتما ترجمه کتایون زاهدی باشه. یک نسخه دیگه‌اش که اسمشم کمی فرق می‌کرد ولی همین کتاب بود رو از باغ کتاب خریدم و از ترجمه راضی
نبودم. کاورش رو هم آپلود کردم همین آبیست
پ.ن (بسیار مهم): چیزی که تراپیست به من گفت اینه که ازون کتاباست که بهتره پیش‌زمینه براش وجود داشته باشه و نخوندش بدون پیش‌زمینه و یا بدون کمک تراپیست ممکنه کج‌فهمی و پیچیدگی الکی درست کنه و اوضاع رو بدتر بکنه.

They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.

-Philip Larkin, This Be The Verse

Not the facile pop-psychology I was expecting, rather a book with some penetrating insights. As other reviewers note, "gifted" in this context does not refer necessarily to academic or artistic gifts (though these are common in the patient group Miller describes), rather a kind of emotional sensitivity.

Briefly, Miller describes the narcissistic personality disturbance. Here narcissistic is used not in the broad sense of vain, being in love with yourself etc. This narcissism is an internalisation of the great expectations of one's parents, the consequent lasting feelings of inadequacy and drive to greater and greater successes (that leave one hollow). Narcissus did not fall in love with himself, but with a false reflection of himself.

The twin manifestations of narcissism are grandiosity and depression. Each is a defence against the other. Grandiosity arises as a person feels their achievements render them superior to everyone else. Depression strikes when they realise they will never achieve as much as "necessary" to support their ego, or that all achievements are empty. Both these manifestations can be traced back to a failure to express one's true self and an idealisation of a false-self instilled by parental desires, pride, ambition, vicarious status-seeking etc. Grandiosity is characterised by contempt for others (who have not, as a casual example, read as many books or displayed as brilliant intellectual and artistic accomplishments). Depression is characterised by contempt for oneself, when one does not (cannot) meet one's own expectations. Anything less than world-historical greatness (and perhaps even that) is seen as failure, that is, pathetic mediocrity. Notably, parents do not have to be physically abusive to have these effects. A small child, entirely dependent on its parents for all its needs, will do anything to ensure their attention and will take careful note of the smallest expressions of admiration or derision. Thus a keen sensitivity as a child instils a cripplingly powerful super-ego.

Miller claims that the key to these feelings is the realisation that one was loved as a child not for who one was, but (in large part at least) because of one's achievements. This leaves the child always desperate to achieve more, to safeguard their parents' love. One's own personality, desires, needs and emotions are suppressed to create a projected perfection which attracts love and awe. Recognition of this allows the patients to be who they are for the first time and to experience their own emotions - both positive and negative. It is remarkably difficult for some people to even contemplate negative thoughts towards their parents. Childhood memories of abuse are among the most strongly suppressed or displaced. Miller references Ingmar Bergman who described in great detail the violent abuse his brother faced at his father's hands, but had no recollection of any mistreatment to himself. (Of course, it seems rather unlikely that he went through his childhood entirely unscathed).

This is all pretty simplified, the book is brief and well worth reading particularly if you see aspects of yourself or someone you know in the above. Though some of the book passed me by there were sentences that gutted me like a fish...

As I look forward to becoming a parent myself within the next few months (against Larkin's advice, if you know the rest of the poem) I can only hope to not fuck up my child, or at least to fuck them up as little as possible. That is, to avoid projecting my own desires and fantasies and personal conception of success onto them and to allow them to flourish as their own person.