It was amazing, I couldn't finish the last chapter, it was too sad to take in at the moment.

دوراس در کتاب مرض مرگ می‌نویسد: «این خواست که در مرزِ کُشتن معشوق باشید، او را برای خودتان تنها بخواهید، بگیریدش، در مقابل تمامیِ قوانین، در مقابلِ تمامِ امپراتوری‌های اخلاق، بدزدیدش، این را نمی‌شناسید، هیچ‌وقت نشناختید؟
می‌گویید: هیچ‌وقت.
نگاه‌تان می‌کند، تکرار می‌کند: مُرده چیز عجیبی‌ست.»

...
و شما این مرگ را در تمام آثار او می‌بینید... مرگ به هر نحوی که می‌تواند در میان آثار دوراس می‌خزد و رخ می‌نمایاند..

És innegable que l'autora té un domini colossal de la descripció de les emocions que li causa l'absència del marit al ser deportat a un camp de concentració. Que sap fer que les patim amb ella i ens arrossega a través del seu dolor fent-lo viu i terrible.
Però, però hi ha quelcom en la narració d'uns fets reals, pot ser per què com ella mateixa reconeix va revisar-ho temps després dels fets, que em desagrada per autocomplaents. Com si l'autora busqués el reconeixement del seu dolor més enllà de les causes que el provoquen, com si aquest fos més important que l'origen.
Probablement, per això, m'ha interessat molt més el relat "El senyor X., anomenat aquí Pierrer Rabier" on l'equilibri entre la por, el dolor i la ràbia, resulta molt més comprensible.
Un bon llibre, ideal per comprendre el que va ser viure a París durant l'ocupació.

Ljepota srpskog Goodreadsa je u tome što mnoge objavljene (i značajne) knjige nisu evidentirane, pa se snalaziš kako znaš i umiješ. Tako doduše ne bih saznao da je na engleskom naslov ovog romana preveden kao rat, dok je naš prevod ostao vijeran originalu. To je vrlo pohvalno, jer nijedno djelo nije opisalo ovo osjećanje (ili možda bolje reći stanje) tako snažno, iskreno i proživljeno poput ovoga (barem u prvih sedamdeset stranica)
"Bol" Margarit Diras je zapravo zbirka od pet tekstova (uslovno rečeno šest, pošto dva predstavljaju zasebnu cjelinu). Oni opisuju stanje u Parizu za vrijeme i poslije Drugog svjetskog rata, promjene koje dolaze sa padom nacističke vlasti i dolaskom De Gola, odnose u pokretu otpora, mučenja, isljeđivanja i strah za goli život (posljednja priča opisuje ženu koja sa djevojčicom sjedi ispred vrata i s pištoljem čeka dolazak njemačke policije). Dok su prva četiri teksta poludokumentarnog karaktera, jer opisuju istinske autorkine doživljaje, posljednja dva su potpuna fikcija, čime se stilska kompaktnost teksta razbija. Diras i jeste poznata po eksperimentisanju formom i odbacivanja jasne strukture romana. Ovo uslovno i može biti roman u kojem se dokumentarno i fikcionalno pretapaju, ali koliko god pojedinačne cjeline bile razuđene, one na kraju predstavljaju po jedan komad velikog mozaika i kao takve funckionišu.
Problem koji imam sa ovom knjigom sličan je kao onaj koji sam imao sa "Lisicom" Dubravke Ugrešić. Naime, vidi se razlika u jačini pa i kvalitetu pojedinačnih dijelova, zbog čega doživljaj čitanja može biti antiklimaktična. Ipak, razlog zbog kojeg sam ovoj knjizi dao pet zvjezdica je upravo prvi i naslovni dio ove knjige "Bol". Dok bi se moglo raspravljati koliko knjiga funkcioniše ili ne funkcioniše kao cjelina (istovremeno mogu dati pro i contra argumente) "Bol" prosijava iznad svega ostalog i samostalno predstavlja jedno od najpotresnijih i najznačajnijih djela svjetske književnosti dvadesetog vijeka. Opis čekanja povratka muža iz logora, tjeskobu neznanja da li je živ ili mrtav, te povratak čovjeka fizički izobličenog mržnjom, i sam činjenica da su dnevnički zapisi nefikcionalni, jeste najjači antiratni dokument i nivo proživljenosti koji će čitalac doživjeti može se porediti s rijetko kojom knjigom. Zbog bola, koji sam osjetio u stomaku čitajući dnevnike Margarit Diras, zbog njenog bola kojem daje ime, daje lik i osobine, i bola Roberta L. koji i fizički uništen propovijeda da ne mrzi nikoga, ovo djelo predstavlja nezaobilaznu lektiru za svaku osobu koja se rodila poslije njega.

My husband, who grew up in France, pronounced Duras “boring” when I showed him what I was reading. She’s not, at least not here - this tiny compilation of Duras’ writing about the end of the war moves back and forth between the waning days of the Nazi occupation of Paris and the aftermath. A member of a resistance cell headed by future president Mitterrand, Duras engages warily with a Gestapo agent who has arrested her husband, waits desperately for her deported husband to return from a German camp at the end of the war (he does, on the verge of starvation), and tortures an informant in the days after the war. Intense is too slight a word for this little book. Especially helpful for imagining the unimaginable- living through war.

Overall, am happy to have read this.
Three of the five texts are diary entries written just at the end of the German occupation of France. The last two, shorter texts are fictional but based around the same time.

The emotional impression left by all the texts feel unique as they describe a time of liberation, but chaos and despair also to some extent. For that alone, this collection of texts can be recommended. Still, I struggled a bit with three of really getting to tge core of three of the texts.
The first text was to me the most impactful of the five essays/diary entries/short stories in this collection. It consists of a series of diary entries written as Maguerite waits for her husband to return from a concentration camp - a wildly emotional and sensitive time.

Am now curious to also read the book written by her husband about his experience in a concentration camp.

من چقد باید با روایت ها و داستانای جنگ جهانی دوم گریه کنم؟به اندازه ی درد تموم اون آدما؟....
داستان آخر منو عجیب یاد فیلم فهرست شیندلر انداخت...اون دختر کوچولوی سرخ پوش...
این کتابو ازدست ندید.بخاطر تموم تجربه هایی که بهتون اضافه میکنه.

Le genre de livre magnifique mais épuisant moralement. A ne pas lire si on ne se sent pas très bien.

در این نوشته‌ها به شما زنی را معرفی می‌کنم که یک شکنجه‌گر است. این زن منم، مارگاریت دوراس. بخاطر بسپارید که این‌ها نوشته‌هایی مقدس‌اند

درد مجموعه‌ای از روزنگاری‌ها و خاطرات دوراس در روزهای پایانی اشغال فرانسه بدست نازی‌هاست. او در این نوشتارها به مسائل حساسی اشاره می‌کند که قطعا انتشارش در آن زمان می‌توانست منجر به بحران شود، اما بعد از گسستی 40 ساله و تغییر زمانه و ماجراهای زندگی، انتشار این مطالب ممکن شده است. پیش از خواندن این روزنگاری‌های جذاب، باید چند نکته را در نظر داشت: نخست آنکه دوراس بعد از مرگ فرزندش تصمیم و برقراری رابطه با دیونیس ماسکولو، عضو نهضت مقاومت فرانسه، تصمیم به جدایی از همسرش روبر آنتلم داشت که این امر بعلت دستگیری آنتلم توسط گشتاپو تا پس از آزادی او میسر نشد. دوم آنکه دوراس پس از دستگیری آنتلم رسما به عضویت حزب کمونیست فرانسه درآمد و به یکی از اعضای فعال نهضت مقاومت فرانسه تبدیل شد. سوم آنکه چون بخش زیادی از کتاب با دستگیری روبر آنتلم در ارتباط است، خواندن کتابی که آنتلم درباره‌ی وقایع آن دوران نوشته (نوع بشر) برای برقراری ارتباط هرچه عمیق‌تر با این نوشتار ضروری بنظر می‌رسد، بخصوص آنکه بخشی از وقایع در هر دو کتاب موازی یک‌دیگر اتفاق می‌افتند و این موضوع ضرورت خواندن هر دو کتاب را قوت می‌بخشد و البته این ضرورت بدون جذاب هم نیست. کتاب از 6 بخش تشکیل شده که 4 بخش نخست شامل روزنگاری‌ها و خاطرات است و دو بخش کم‌مقدار پایانی داستان‌های کوتاهی که در مقایسه با بخش نخست، از اهمیت ناچیزی برخوردارند. در ادامه به موضوع 4 بخش نخست اشاره‌ی کوچکی می‌کنم

درد
اشغال فرانسه بدست نازی‌ها به پایان رسیده و اسیران سیاسی و جنگی از گوشه و کنار اروپا در حال بازگشت به فرانسه هستند. در این میان دوراس سخت در جستجوی همسرش روبر آنتلم است. دوراس ماه‌هاست که از وضعیت همسر و خواهر همسرش بی‌اطلاع است، نمی‌داند زنده‌اند یا مرده و چه بر سرشان آمده. درد، روزنگاری‌های دوراس از تلاش‌ها، ناامیدی‌ها و رنج‌های این بخش از زندگی‌اش است. در خلال این جستجو‌ها، معشوق دوراس، دیونیس ماسکولو هم پا‌به‌پا همراه اوست. دوراس بعد از بازگشت همسر و بهبود نسبی وضعیت جسمانی‌اش، از روبر آنتلم جدا می‌شود

آقای ایکس، ملقب به پی‌یر رابیه
این نوشتار از نظر تاریخ وقایع، به زمانی پیش از درد بازمی‌گردد. روبر آنتلم توسط مامور مخفی ملقب به رابیه دستگیر و تحویل آلمانی‌ها می‌شود. دوراس بطور ناخواسته وارد رابطه‌ای ساختگی با رابیه می‌شود و از یک سو با کسب اطلاعات مهم و انتقال آن به نهضت مقاومت، جاسوسی رابیه را می‌کند و از سویی دیگر نقشه‌ی ترور او را طرح‌ریزی می‌کند. رابیه با پایان اشغال فرانسه توسط دوراس و دوستانش دستگیر و اعدام می‌شود

آلبر دکاپیتال
این نوشتار درباره‌ی یک عضو نهضت مقاومت به نام ترز است که پس از دستگیری مردی مشکوک به خبرچینی، مسئول شکنجه و اعتراف‌گیری او می‎‌شود. ترز تا حد مرگ مرد را شکنجه می‌کند و در نهایت از او اعتراف می‌گیرد (البته دقیق متوجه نشدم که مرد واقعا مجرم بود یا تیم دوراس اشتباها او را دستگیر کرده بودند). در مقدمه‌ی این بخش دوراس می‌گوید که ترز نام مستعار خودش است. صداقت دوراس در بیان صریح این شکنجه و جزئیات آن جالب است

میلیشایی به نام تر
این نوشتار از نظر زمانی متاخر از باقی قسمت‌های کتاب است. تمام گروه‌های مقاومت فرانسوی (آنارشیست‌ها، کمونیست‌ها، سوسیالیست‌ها و جمهوری‌خواهان اسپانایی) در حال تعقیب عوامل و مزدورهای نازی‌ها هستند. این نوشتار درباره‌ی یکی از دستگیرشدگان، به نام تِر است. شخصیتی ساده‌لوح و صادق که صداقتش تمام اعضای تیم را متعجب کرده. تر از آن دسته از افرادی‌ست نه خواهان پول بوده و نه اعتقادی به اصول نازیسم داشته، بلکه صرفا برای ژست قدرت و بزرگنمایی اسلحه بدست گرفته و به آلمانی‌ها پیوسته است. نه کسی را کشته و نه آسیبی به اعضای مقاومت زده. با این حال دستگیر شده و در منتظر محاکمه‌ی صحرایی‌ست. تر یکی از شخصیت‌های دوست داشتنی کتاب که حین خواندن به شدت نگران سرنوشتش بودم. دوراس در پایان می‌گوید اطلاعی دارد که در نهایت چه بر سر او آمده است

Published some forty years after it was written during the liberation of Paris, Marguerite Duras, with a state of mind that is clearly under the influence of paranoia, anguish, and deep worry, writes of her day to day experiences in 1944, during uncertain times in the French capital. Duras apparently found this written account as a diary in a couple of exercise books inside a cupboard, and says,

"I have no recollection of having written it. I know I did. I recognize my own handwriting, details of the story, I can see the place, and various comings and goings. But I can't see myself writing the diary. When would I have done so?, in what year?, at what times of the day?, in what house?
I can't remember."

Asked by a magazine many years later for a text she had penned during her younger days, she confronts herself with a tremendous chaos of thought and feeling to describe 'The War' as a one of the most important things in her life. Duras writes here (like some of her fictional work) using a spare, and almost arid prose, she keeps sentences brief, sometimes only two or three words long. She is continually self-involved, examining emotions and intellectual reactions to emotional states until it feels almost suffocating. It's painful, at least in the first third, which shes her husband (Robert. L) returning from Belsen a mere skeleton, more dead than alive. In fact death and dying is something Duras can't escape from, tormented, believing he will never come back, she thinks of her own death, constantly, in a state of acceptance. The original French title 'La douleur' (Suffering) would have been a far more appropriate title at this point. Nursing her love back from the brink is horrendous in detail, he can't eat properly as the shock to his body could kill him, but needs food and water as to survive, he passes a nauseating liquid waste, that has the foul, God awful stench of decomposition. But Slowly, very slowly, his condition would improve, as the lingering smell of death seems to leave his body. For Marguerite though, the love she once had for her husband, has been ravaged by the war.

The rest of the memoir looks at Duras's involvement with the French Resistance network, the brutal Interrogation of a suspected collaborator, and her run in a with the Jew hunter 'Rabier', a sly Gestapo officer who takes a liking to her, but only for his plans of gaining information on colleagues. She plays into his hands, probably for survival, and a dangerous game of cat-and-mouse endures on the streets of Paris. The book is completed with two very short fictional works whilst Duras served in the French Communist Party. 'The Crushed Nettle' is followed by 'Aurelia Paris' (which she was tempted to transpose to the stage) about a young girl hiding out in a tower with an old woman, gun in hand, simply waiting for the German police to knock on the door.

Honest, harrowing, and intense, this may not be her best work, but it is no doubt the most truthful and hard-hitting. As a fan of World War Two non-fiction I have read better, but as a Duras purest this was simply a must. For anyone that appreciates her writing it's worth a look, or for that matter an interest in life during WW2. An excellent account of a woman living through hell, but it still lacked some depth with being only 180 pages long.

reto liluleo 2020

un libro que sea diario

antes de la lectura
Marguerite duras es de mis autoras favoritas por sus libros " el amante de la china del norte" y " el amante" . ella es muy bueno narrando sentimientos contradictorios y agridulces. generalmente leo sus libros el 31 de diciembre pero pensé que seria agradable leer este antes de navidad.

durante la lectura
admito que he leido el libro para completar el reto. no deseaba leer de nuevo el diario de ana frank que me terminaria derrumbando emocionalmente , aunque claro . este también me hizo sentir triste pero también feliz de alguna forma. este libro al igual que los anteriores es autobiograficos ( aunque hay una historia que es ficticia , sacada solo de su imaginación)
este libro cuenta mucho despues de la vida de marguerite. Marguerite en su libro " el amante de la china del norte" nos muestra a una adolescente de 16 años que le sucede muchas cosas dificiles y como se sobreponen pero aqui ya es una mujer adulta , casada , ha perdido un hijo . con mas perdidas familiares acumuladas. la forma en que narra la ansiedad dia tras dia de su esposo que no ha vuelto de la guerra. la desesperación como le afecta en su vida sin que los demas sepan o mejor dicho algo muy natural entre esos dias. pude sentir en mi boca el amargo sabor de esperar a alguien que no llega , que tal vez nunca regrese , que tampoco ama a su marido pero aun asi desea verlo una ultima vez para morir en paz. se aferra a su recuerdo es como vivir en la cabeza de una persona enferma mentalmente. tuve miedo de que Marguerite se muriera .
este libro tiene 3 historias pero definititvamente la primera es mi favorita.

al finalizar el libro
me he sentido liberada de terminar el libro pero ella ha acrecentado mi estima por la autora como persona. tal vez lo lei muy rapido , tal vez el año que viene lo lea de nuevo.

Para entender a Duras, para no quedarse en la superficie de El amante, para tener otra visión de la IIWW y de los campos de concentración, para admirar a la escritora y también a la mujer, hay que leer esta obra.
Me ha fascinado.