"Žmogus savo gyvenimą praleidžia tik dviejose vietose: arba lovoje, arba batuose."
"...jei atsakymo nėra, tai jau atsakymas."
Labai gera knyga. Pasirodo, kad yra filmas. Eisiu ieškoti.

مسیو عبدالله اغلب از مولانای رومی نقل می کرد که:
زر نیازی به سنگ معرفت نداره، ولی مس چرا. خودتو ناب کن، اون چیزی که زنده است بذار بمیره؛ اون بدن توست. اون چیزی که مرده است، بیدار کن؛ اون قلب توست. اون چیزی که پیداست، پنهان کن. اون دنیا است. اون چیزی که غایب است، بگذار بیاید، اون آخرت است. اون چیزی رو که موجوده، فنا کن؛ اون حرص است. اون چیزی که وجود نداره، به وجود بیار؛ اون اشتیاق است.

قبل از توضیح درمورد کتاب، بگم که پشت جلدش نوشته رمان نوجوانان! حالا هرجوری حساب می کنم، یا من هنوز نوجوان موندم و کتاب درست میگه یا اینکه اشتباه نوشتند! همین مطلبی که بالا از این کتاب هفتاد صفحه ای جیبی نقل کردم، شاید شاهد این ادعا باشه که تنها یک رمان نوجوانۂ جذاب نیست!

شروع داستان
جذاب، زیبا، صادقانه و بی پروا

محتوا، هدف
انتهای کتاب متنی پس از پایان داستان آمده که درمورد هدف رمان حرف میزند؛ اینکه نژاد و دین مهم نیست و زیباترین کار دنیا دوستی صادقانه و ... اینهاست. قطعا یکی از دلیل نوشتن چنین رمانی این بوده، یعنی دوستی پسری یهودی با پیرمردی مسلمان و صوفی؛ اما خب برای خود من، به عنوان یک خواننده، کتاب نکات بهتر و دوست داشتنی تری از این هم داشت که یکی دو مورد آن را در آخر می نویسم؛ نمی دانم که این نوشتۂ آخر کتاب، به قلم نویسندۂ خود کتاب است یا مترجمین محترم و توانای آن؛ اما در کل، بنظرم نوشتن تحلیل یا توضیحی در انتهای یک کتاب دربارۂ آن، کار مناسب و سنجیده ای نیست؛ نوعی تولید دیدگاه موردنظر نگارندۂ مطلب برای خوانندگان است تا مصرف کنند؛ به بیانی دیگر نویسندۂ آن مطلب، پیش فرض، تحلیل و نظر خود را دارد به خورد خواننده اش می دهد؛ شاید بهتر باشد اجازه داده شود که ذهن خواننده، خود به درک موضوع نایل شود و نکاتی را دریابد. البته در این شکی نیست که نویسندگان چنین پس نوشت هایی بر رمان درنظر دارند که هدف اصلی( یا اهداف اصلی) نویسنده را به زبانی ساده بیان کنند تا حداقل غایت نوشته که اعلام موضوعی به خواننده اش است، محقق شود؛ اما خب مگر نه اینکه رمان تا حدی سلیقه ای و وابسته به دیدگاه است و شاید آنچه که برای من جذاب و دلنشین است برای دیگری زیبایی نداشته باشد! بهتر آن نیست که بگذاریم، هر که تحلیل خود را بر اساس نگاهش و در حد دانشش داشته باشد؛ و اگر آنچه را که باید، هنوز متوجه نشده ممکن است درک چنان مطلبی برایش مقدور نیست و نیاز دارد اندکی بیشتر بخواند و ببیند و بفهمد؟!
بنظرم مفهوم کلی کتاب مهربانی بود؛ مهر آدم ها به یکدیگر بود، عطوفتی بی چشم داشت و با اخلاص و پاکی؛
نگاهی زیبا به هر آنچه بد و ناپسند می پنداریم:
مومو خطاب به مسیوابراهیم:
شما هم بعضی وقتها به کوی بهشت( نشمه خانه) می رین، مگه نه؟
مسیو ابراهیم: در بهشت به روی همه بازه!

و داستان تمام می شود ...
پایان داستان آرامش بود و سکون؛ نویسنده به گونه ای داستان را تمام کرد که می خواست بگوید تنها نام ها در زندگی عوض می شوند، شخصیت ها و نقش هایشان ثابت می ماند.
درآخر اینکه، دوبار خواندمش؛ چون طی خوانش اول بیشتر مجذوب بودم و به دنبال ادامۂ داستان، طی خوانش دوم بود که توانستم مفهوم عریان نوشته را لمس کنم.
برایم حکم گیلاس روی بستنی را داشت، کوتاه و لذتبخش!



برای یه مرد، منظورم مردی مثل من و تو- نه آلن دلون یا مارلون براندو- زیبایی، اونه که توی وجود یک زن کشف می کنه.

بعد از اینکه مریم منو لایق دونسته بود و توی بارگاه شیفته گانش پذیرفته بود، شروع کرد دست رد به سینه ام بزنه، به این بهانه که قابلش نیستم.
مسیو ابراهیم گفت: ولی این اصلا اهمیت نداره. عشق تو به اون، متعلق به خودته. اینو کسی نمی تونه از تو بگیره ، اینو دیگه اون نمی تونه عوض کنه. اون فقط یه چیزی رو از دست میده، فقط همین. چیزی رو که تو ببخشی، مومو، همیشه به تو تعلق داره. اما چیزی رو که نگه داری برای همیشه از دست میدی.

نسبت به بقیه کارهای اشمیت خیلی ضعیف بود، بیشتر شبیه یه پیش نویس بود، یه ایده داستانی تا یه داستان پخته و پرورونده شده

This is one perfect example that sometimes, I don't have to find books. Books find me. I didn't know what to do with my bonus last time so I was scavenging Booksale for some good reads. I found this cheap book (60 pesos) containing two books by Eric-Emmanuel Schmitt. The cover is from the movie based on the book and there's a picture of a handsome kid who played the main character (which attracted me somehow). I bought it and began reading the first book --- Monsiuer Ibrahim and the Flowers of the Koran (Monsieur Ibrahim et les Fleurs du Coran).

Trust me, I was in my uncle's wedding and I wasn't paying attention. I was reading the book and I couldn't stop. And too bad it's only 52 pages. But damn, it's 52 pages of life and wisdom and everything that I thirst for. I finished the book after we ate at the reception.

The book tells the story of a boy named Moses who is hungry for love. He's a typical disturbed kid living in 1960s Paris with his father not paying him much attention. So he tries to seek love from the whores and did petty crimes like shoplifting from the known Arab in the neighborhood, Monsieur Ibrahim.

Circumstances led to an unusual friendship between Moses and Monsieur Ibrahim. Moses, or Momo, learned much from the old man who bases his outlook in life from his Koran. The good parts of the book were the conversations of the two which I found very intellectual, philosophical, enlightening. Momo learns that there's more to life than whores and shoplifting. Momo learns that we don't smile because we're happy but rather we are happy because we smile. Momo learns to respect other religion, to value the love he has for others, and to protect his pair of feet over his shoes.

Eventually, Momo's father dies in the climax of the story. Momo's long lost mother appears and gawd, there conversations crushed my heart. In the end, Monsieur Ibrahim adopts Momo and together they travel across Europe into Asia where Monsieur Ibrahim was born.

I honestly can't believe how Schmitt did it, writing a story so short but so complete, so detailed, so complex. My reading experience reminded me of reading The Alchemist and the books of Mitch Albom. I heart.

كانت جميلة لولا إنها قلبت عباولو كويلهو وقواعد العشق بالآخر، الله يسامح اللي كان السبب
-------------------------
تحديث (8-1-2017)
بعد القراءة الثانية اكتشفت إني ظالم الرواية، كل الأشياء اللي كرهتها بالقراءة الأولى عيرت رأيي فيها.. الرواية لطيفة كثير، وعدم تورط الكاتب بالتطويل كان عظيم. عموما دراسة الرواية بالجامعة كانت مهمة لأغير رأيي وأقدر أشوف الجوانب القوية فيها.

❤️

O lectură plăcută şi uşoară!

زندگی یک پسر بچه یهودی و یک مرد مسلمان

So cute <3

Eric-Emmanuel Schmitt, un scriitor cu dublă cetățenie (franceză și belgiană), a crescut într-o familie de atei, dar ulterior a devenit creștin. Religia este prezentă și în Domnul Ibrahim şi florile din Coran, o carte foarte scurtă în care sunt atinse subiecte precum diversitatea religioasă, prejudecățile sau toleranța.

Domnul Ibrahim, privit drept arabul de pe strada evreiască, este de fapt un musulman sufit născut în Turcia, care deține de mulți ani o băcănie într-un cartier din Franța. Lumea consideră că este înțelept, pentru că bătrânul zâmbește mult, vorbește puțin și toată ziua stă nemișcat pe taburetul din prăvălie. Dar nu el se află în prim-planul poveștii, ci Moise zis Momo, un copil evreu de unsprezece ani, care fură din când în când conserve din magazinul domnului Ibrahim.

Momo trăiește cu tatăl său deprimat într-un apartament întunecos și trist; băiatul spală, gătește și trebuie să se descurce cu puținii bani primiți de la tatăl care îl neglijează. Mama a plecat la scurtă vreme după nașterea lui Momo, luându-l cu ea pe băiatul mai mare, Popol, pe care tatăl ursuz îl evocă adeseori cu regret și afecțiune. Bănuit pe nedrept că sustrage bani, Momo se răzbună chiar la începutul poveștii, spărgând pușculița și cheltuind economiile pe o curvă de pe Rue Paradis. Însă inițierea în viața de bărbat nu înseamnă că Momo se maturizează și înțelege viața. El are multe de învățat și multe de schimbat în mentalitatea deprinsă de la tată, care nu mai crede în Dumnezeu și privește oamenii cu îndoială și dispreț.

Apropierea de domnul Ibrahim are efecte miraculoase: Momo descoperă puterea pe care zâmbetul o are asupra celor din jur, învață modalități ingenioase prin care strânge bani din puținul oferit de tată, află că lentoarea este secretul fericirii și că dacă vrei să înveți ceva, nu citești într-o carte, ci vorbești cu cineva.


Dacă aveți chef să citiți mai mult decât atât, varianta lungă se află pe blog: http://lecturile-emei.blogspot.ro/201...

"Sufletul omului e o pasăre închisă în colivia trupului."

LA CITTÀ DEGLI INCROCI


Omar Sharif/Ibrahim e Pierre Boulanger/Mosè nel film di François Dupeyron, 2004.

Parigi, anni ’50. Mosè è un bambino ebreo abbandonato dalla madre alla nascita, che vive con il padre incapace di dimostrargli affetto, sempre preso dai suoi libri e dai ricordi dell’altro figlio. L’economia domestica è magra, e Mosè si arrangia come può, qualche piccolo furto, anche nella drogheria d’angolo, bottega proprietà di un arabo, il Monsieur Ibrahim del titolo, aperta tutti i giorni dalle 8 del mattino a mezzanotte.



Monsieur Ibrahim è l’unico arabo in una via abitata da ebrei, tra Rue Bleue e Rue de Paradis. Tra l’anziano e il ragazzo nasce un’amicizia, nonostante i furtarelli che l’arabo lascia passare: il giovane non sorride mai, il vecchio invece sorride sempre, parla poco ma usa parole giuste. Mosè viene ribattezzato Momo perché è meno impegnativo.
Quando Mosè-Momo è lasciato anche dal padre, Monsieur Ibrahim lo accoglie, li apre la casa e la sua religione, il Corano del titolo, cultura d’accoglienza.
In estate i due partono per un viaggio, diretti in Turchia, terra d’origine di Monsieur Ibrahim. È un viaggio nello spazio, da Parigi al Medio Oriente, e nel tempo perché Mosè-Momo, in compagnia di Monsieur Ibrahim, compie una crescita, un percorso interiore ed esistenziale.



Mosè scopre che gli adulti non sono tutti come suo padre, e scopre di non essere perfetto come il fratello maggiore tanto rimpianto dal padre, ma di essere comunque una persona di valore.
Mosè scopre anche che è il sorridere che rende felici, che se si vuole imparare qualcosa, non si legge un libro, si parla con qualcuno, che la bellezza è dappertutto, che quello che tu dai, Momo, è tuo per tutta la vita; e quello che non dai è perduto per sempre!
Monsieur Ibrahim incarna il padre che Mosè avrebbe voluto e il maestro. L’anziano non tornerà indietro dal viaggio, il giovane rientrerà a Parigi per gestire la bottega aperta ogni giorno dalle 8 a mezzanotte.



Raccontata col tono di una parabola, è una storia di culture e religione che si incontrano, di convivenza pacifica in tempi di convivenze difficili e violente. Schmitt esagera con miele melassa e ambrosia, usa un po’ troppe massime, tira via qualche passaggio: ecco perché mi sono fermato a tre stelle.
A me Schmitt piace a teatro (“Le visiteur”, “Piccoli crimini coniugali”) e mi piace quando parla, racconta i suoi libri e aneddoti vari, come fa durante le presentazioni.
Non sono un fan dello Schmitt romanziere, che si muove con scaltrezza sul sentiero della favola e dell’apologo, senza sforzarsi troppo di non spiattellare l’intento morale.



Come nell’adattamento cinematografico, preferisco la parte ambientata a Parigi, prima che l’arabo sufi dispieghi tutto il suo misticismo in un costante whishful thinking, peggiorato dall’aspetto on the road (un genere a se stante, non semplice inserirlo a metà trama).



Questa edizione è impreziosita da una postfazione di Goffredo Fofi, con tutti i pregi e le idiosincrasie che ho imparato a riconoscergli: tanta curiosità, tanta apertura improvvisamente limitata dalle sue irremovibili rigidità e chiusure ideologiche, dai suoi odi (qui, un esempio tra gli altri, …la scarsa causa della nouvelle vague, nuova onda cinematografica alla quale siamo invece ancora tutti debitori, e magari se ne facessero ancora di film con quell’acume e quel sentimento), il rimpianto per quello che fu (Parigi era Parigi quando lui la scopriva e imparava ad amarla, ora non esiste più, è solo mito - chissà cosa direbbero gli artisti che Parigi hanno vissuto e reso mitica nei decenni precedenti alla scoperta personale di Fofi?), il messaggio del ‘filosofo di Partinico’ che spunta quando parla di religione, tolleranza, violenza.
E, con tutto questo, l’ho trovata un aiuto alla lettura e alla comprensione del testo: ascolto sempre volentieri quello che Fofi dice e scrive. Con quei suoi sandali, il bastone, l’andatura arrancante, la borsa a tracolla, regala l’impressione di aver attraversato mondi culture paesi, tutti a piedi, imparando, conoscendo.