Εξαιρετικό

n  "There is a forgetting of all existence, a falling silent of our being, in which we feel as if we have found everything. There is a falling silent, a forgetting of all existence, in which we feel as if we have lost everything, a night of our soul in which no glimmer of a star, not even a rotten piece of wood illuminates us. I had now become calm. Now nothing more drove me from bed at midnight. Now I no longer scorched myself in my own flame. I gazed out before me now, silent and solitary, and did not let my eye wander into the past and the future. Now far and near no longer pressed together in my mind; I did not see men when they did not force me to see them."n

When I culminated my perusing of this stupendous, tremendous, and wondrous book, I truly had to heave out a gargantuan sigh of sheer rapture and purgatory, for reading it was an arrant euphoria and finishing was an utter agony.
I wanted to genuflect before its contextual grandeur and beauteous writing, the way it had penetrated every modicum of my being with its lexical beauty was almost so divine, and even with this said, I give it no just.

It is truly a book of pure gratification. It felt like a saunter within a forest ceaselessly oscillating betwixt the summits of love and beatific rhapsody, and the nadirs of consuming dolour, heartache, forlornness, and painful nostalgia for Ancient Greece.
It spoke of the aching labefaction of idealism and romanticism. You can feel how desperately Hyperion (and Hölderlin) wanted to abscond this hefty reality; the fact the world is not as holy and pure as he thought it is, which (to me) makes him credulous and naïve; nevertheless, using his own spectacles, I understood his pain and it was expressed beautifully.
At times his wordy forest was verdurously green that you'd desire to be lost in its bliss for aye, at others it become grievously blue that you spiral with its character into a tumultuous mayhem of anguish and angst.

It was indeed one of the most beautiful reads my eyes, mind, and soul had devoured with profound elation and glee, and ah, what a way to lose myself in a world of mesmeric prose other than in this book.

Truly, an exquisitely marvelous and breathtaking work, and I was so fortuitous to know about it and share the jouissance of reading it, it gave me an indelible warmth.

‌گوشه نشین در یونان اثر فردریش هولدرلین روایتی است از حسرت و سرخوردگی‌ ای که در عمق آگاهی هیپریون لانه کرده. شخصیتی که نامه نگاری هایش به افراد مختلف این کتاب را شکل داده. فرمی مشابه با رنج های ورترِ جوان اثر گوته.

هیپریون نیز همچون ورتر شخصیتی است غریب با عرف اجتماع و نهاد های موجود در آن زمان. بیگانه با محیط و شاید به تعبیری بهتر، بی خانمان.

آنچه حسرت هیپریون را می سازد فریاد ای دریغایی است که بر گور معصومیتِ از دست رفته اش می کشد. دریغا که زمانی انسان کودک بود و بی گناه، که در این جهان خود را غریب نمی یافت و در وحدتی ناگسستنی با محیطش به سر می برد که هر چیز بر سر جای خود قرار داشت و انسان نیز بر سر جای خود قرار داشت در میان باقی چیز ها. اما حال سرگردانی است و آشوب. حال انسان دیگر جایی را ندارد که نام خانه بر آن بگذارد همچنان که ورترِ جوان نداشت، ورتر که ناچار به عزیمت از این جهان شد شاید در جهانی دیگر آرامِ روحِ خویش را بیابد.

اما هیپریون یک تفاوت اساسی با ورتر دارد و همین تفاوت اساسی است که سرخوردگی ای از جنسی متفاوت در روح هیپریون می کارد. بر خلاف ورتر که فاعلیتش را در برابر عشق از دست می دهد و نبودن را بر چنین بودنی ترجیح، هیپریون مرد عمل است. هیپریون می گوید؛ چه باک از اینکه خواستنی نیست انچه هست، من آنچه را که باید باشد می سازم. از همین رو به امید ساختنِ جمهوری ای در یونان، به امید جانی دوباره بخشیدن به معصومیت از دست رفته انسان، شمشیر به دست می گیرد.

اما هیپریون می بیند که همرزم هایش، هم رزمهایی که موسسانِ نظمی تازه بودند، انسان هایی که امید بازگشت به معصومیت کودکانه انسان در وضع طبیعی اش را زنده می ساختند، چگونه در جنگ، چونان حیواناتی خونخوار دست به خون انسان های بیگناه آلوده می کردند از برای غنیمت. او می بیند انسانی که از تربیت بی بهره است همچنان که کودکان بیگناه و معصوم، تا چه حد می تواند موجود دهشتناکی باشد. که زمین حاصلخیز آینده را به بذر فاسدِ گذشته آلوده ساختن، سرخوردگی عمیقی به بار می آورد.

ورتر کودک بود که تسلیم غم غربت خود می شود اما هیپریون با آگاهی به غربتش، به پوچی هر پاسخی به "چه باید کرد" و به عهده گرفتن مسئولیت سرخوردگی‌اش از هر گونه عمل برای بهتر ساختن جهان پیرامونش برای اولین بار بالغ بودن را تجربه می کند. آیا ما که نیز روزی دل در هوای آرمانشهر ها و آرمان های خیالی داشتیم، که در تمنای "بازگشتن به خویشتن" و "یافتن آنچه خود داشت" در حقیقت به دنبال احیای معصومیتی از دست رفته بودیم، مسئولیتِ سرخوردگی خود را خواهیم پذیرفت؟

پی نوشت: خواندن کتاب دشوار است. نه آنچنان از قصه خبری هست نه اتفاق چندانی می افتد. توصیفِ زیبایی های طبیعت هم گاهی آنچنان بیش از حد می شود که آدم حالش از هر چی گل و سبزه و درخت است بهم می خورد. با این حال یکی از بهترین متن هایی است که درباره اوضاع و احوال حاکم بر قرن ۱۸ و ۱۹ می شود خواند و شاید یکی از بهترین کتاب ها برای شناخت رومانتیسم آلمانی

Sovente do il massimo dei voti ai libri che leggo ma credo che Iperione sia l’unico libro a meritarsi tutte le stelle e di più. La lirica di hölderlin è qualcosa di veramente superiore che riesce a riempire ogni pagina del romanzo con una profondità incredibile.

Después de la muerte temprana de su padre , Freidrich Hölderlin asistió a una escuela del monasterio en su juventud, y desde 1788 comenzó a estudiar teología en la Abadía de Tübingen. Allí conoció a Hegel, Schelling e Isaac von Sinclair, con quienes pronto tuvo una estrecha amistad. Unos años más tarde, también conoció a Goethe y Schiller, por lo que encontró un mecenas y consultor para sus actividades poéticas, especialmente en Schiller. A partir de 1791, publicó sus primeros poemas y trabajó como maestro de tribunal en Walterhausen, Frankfurt y Hauptwil. A partir de ahí, sin embargo, después de descubrir su historia de amor, tuvo que viajar a Burdeos con la anfitriona Susette Gotard. Pero pronto regresó a la casa de su madre en Nürtingen debido a una enfermedad nerviosa, más tarde a Isaac von Sinclair. Después de la noticia de la muerte de su amante Susette, su sufrimiento empeoró, por lo que Hölderlin fue admitido en una clínica. Después de su liberación, fue considerado incurablemente loco y fue entregado al cuidado de la familia de carpinteros Zimmer en Tübingen por el resto de su vida, lo que le proporcionó una sala de torre preparada para el cuidado. Murió allí el 7 Junio de 1843.

De inicio en la lectura de esta novela nos damos cuenta que reúne lo clásico y el romanticismo en la perfección, y por esta razón es considerada una obra maestra de la literatura alemana. Su obra, orientada hacia la novela de letras, es al mismo tiempo la descripción de un destino individual sobresaliente y un examen de la antigüedad clásica. En esta parábola humana, el autor expresa su crítica de tiempo y hace una contribución filosófica al idealismo alemán. Lo que Hölderlin ha creado con el "Hyperion" es una obra de arte lingüística de rango literario incomparable.

Con un discurso invocativo, Hölderlin elogia el lenguaje, quien a través de cartas entre Hiperión y su amigo alemán Belarmino y el amante de Diotima nos presentan un análisis del presente en que todos los valores a los cuales la humanidad apuesta están en peligro. Hiperión solo puede preservar y tratar de vivir los ideales traicionados en retirada a la existencia ermitaña. Hiperión a través de su maestro Adamas , se introduce en el mundo de los mitos griegos, la filosofía y la ciencia. Sus

periplos por Tina, lugar del cual se aleja con el permiso de sus padres, va a Esmirna, donde experimenta la primera disolución sobre los pequeños espíritus burgueses y su desinterés en grandes ideas para el futuro de Grecia.

Personalmente, al estar dividido este libro en dos volúmenes y cada uno en dos libros, puedo decir, que el segundo volumen es la parte donde vi una belleza y grandeza de cómo escribió Hölderlin, sin dejar a un lado los libros que le precede, pero que belleza el segundo libro. La musicalidad del texto con el romanticismo, donde se revierte con una filosófica critica de los tiempos, y es por eso que es considerada la obra mas destacada de este escritor. La arquitectura de Hiperión de Friedrich Hölderlin no es una épica progresiva, sino más bien una composición lírica, por no decir: una composición musical.

Die Bewertung sei mir dieses mal erlassen - wie auch könnte man Hölderlin bewerten?! Jens Harzer liest ihn einfühlsam, aber immer so, dass der Text und nicht die Stimme im Vordergrund steht. Zum Zeitpunkt des Reviews kann man diese Lesung noch kostenlos hier herunterladen.

Read a second time. Still in agreement with my initial review. The pure pursuit of transcendence, the synthesis of dark and light, pleasure and pain.


This shit GOES! Accidentally read my favorite writers’ favorite books back to back so I gotta say this again, but it’s pretty clear the role Hölderlin’s thought played in Nietzsche’s. Radical and anarchic!

I have several of his books, but this one is my favorite. He's a looney recluse. I like him.

Una de esas obras que nunca quieres terminar. Leer el Hiperión siempre estaba reservado a esos momentos que te hacen coger el libro intuyendo, sin pensarlo, que te hacía falta. Hölderlin veía el mundo de otra manera y es una suerte que haya quedado su obra para disfrutar un poco de su sensibilidad. Algunas cartas te alivian como la miel y ensanchan la garganta, otras te dejan a solas para pararte, algo triste, en lo fatal de la historia y del hombre. Pero, como Farina, queda el sentimiento cuando se ha querido, y cierras el libro sabiendo que algo ha quedado del amor al mundo y al haber vivido.

“Não sei o que se passará a seguir. O destino impele-me para o desconhecido e eu bem o mereço; a minha própria vergonha desterra-me de ti e quem sabe por quanto tempo?
Ai! prometi-te outra Grécia, e em vez disso mando-te um canto fúnebre. Sê o teu próprio consolo!”

“I reflect and find myself as I was before, alone, with all the pains of mortality; and the asylum of my heart, the world’s eternal unity, is gone; nature closes her arms and I stand like a stranger before her and do not comprehend her.

O! had I never gone to your schools. Knowledge, which I pursued down into the shaft, and from which in my youthful folly I expected confirmation of my pure joy, has corrupted everything for me.

Among you I became so perfectly rational, learned so thoroughly to distinguish myself from what surrounds me that I am now isolated in the beautiful world, cast out of the garden of nature, where I grew and bloomed, and am drying up under the midday sun.

O man is a god when he dreams, a beggar when he thinks, and when enthusiasm is gone, he stands there like a wayward son whom the father has driven out of the house and regards the meager pennies that pity gave him for the journey.”

Hyperion: Aesthetically it was written really well but I had trouble following the narrative, lots of Greek references and I think I had sort of an idea of what was going on but not really. I don't really think this is the fault of the author i think one should perhaps just be better versed in Greek mythology before being able to get the most out of this. Honestly became kind of a slog to get through too, but some of the philosophical ruminations were nice. 2.5/5

Selected Poems: I really liked these. I don't know how to critique poetry. I'll just say Holderlin liked Greece and rivers a lot. 4.5/5