Community Reviews

Rating(4 / 5.0, 100 votes)
5 stars
33(33%)
4 stars
36(36%)
3 stars
31(31%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
100 reviews
April 17,2025
... Show More
Mi ha ricordato Lamento di Portnoy di Roth, sebbene sia meno "sboccato", però complessivamente non mi ha entusiasmata. I ragionamenti di questo contrabbasista pia paiono autoreferenziali, una grande sega mentale (perdonatemi la volgarità), che però non mi ha appassionata per nulla ( a differenza di Roth).
April 17,2025
... Show More
I've had this little book for years without reading it, today it seemed like a good moment to do it. Although it was a no boring reading, I didn't empathize with the narrator or main character, his problems seemed very irrelevant to me, but it was a good tale, after all.
April 17,2025
... Show More
Зюскинд е сладкодумен разказвач, психолог и философ, на когото не са нужни излишни словоблудства, за да каже, каквото иска да каже.

Трудно е да се даде по-подробна оценка и ревю на една монологична пиеса от петдесетина страници, но със сигурност е интересно да се прочете, особено от гледната точка на някой, който е чел само "Парфюмът".
April 17,2025
... Show More
فاكر وانا في الإعدادي كنت بعزف مع الفرقه الموسيقيه المدرسية في مسابقة سنوية
المهم ان مهارتي الموسيقية كانت على ادي مع امتحان مدرس الموسيقي لينا وتقسيمنا بعد لغبطتي كتير في العزف المنفرد وعدم مجارتي للإيقاع العام السريع نسبيا للمقطوعة وكانت جزء من السيمفونية الخامسة لبيتهوفن .. قرر المدرس اني اكون في الصوت الثالث الي زيه زي الكونتراباص وان كنت بعزفه على البيانو

انا كنت مستمتع بالمقطوعة ككل ولكن بوضعي في الفرقة كنت بحس زي ما زوسكيند بيقول كده زبالة الزبالة .. ههههه لما كان الجمهور بيشجعنا بعد العزف كنت بحس ان زمايلي كلهم فرحانين لشخصهم وانا فرحان ليهم بس مش اكتر مفيش اي انجاز شخصي ليا اقدر اتباهى بيه غير اني كنت معاهم ... ومن بعدها انسحبت من الفرقة واعترفت بالفشل بسبب الصوت الثالث المهمش ده ....


بغض النظر عن الكلام ل فات ده كله فالمسرحية رائعة ومضحكة وساخرة ومن الممكن ان تستمتع بقرائتها حتى لو كانت خلفيتك الموسيقية زي كده بالظبط تكاد تكون معدومة
نوع من السخرية من التهميش وقلة التقدير المجتمعي بصورة خفية رائعة
April 17,2025
... Show More
هو أثر زوسكيند .. لمسة العدمية في كل أعماله واسقاطاته الرهيبة ليقدم مونولوج من فصل واحد لعازف كونتراباص ... الأوركسترا هي إسقاط زوسكيند على المجتمع بكل طبقاته الرفيع منها والوضيع ، كذلك يقبع عازف الكونتراباص في قاع هرم الاوركسترا/المجتمع ، وحيدا مهملا لايلاحظ أحد وجوده من عدمه شاعرا بوضاعته التي تمنعه من إظهار حبه لمغنية الفرقة ، يضيق العازف ذرعا بوضعه البائس فيقرر أن يثور على قوانين المايسترو والاوركسترا ليقود بنفسه الحفل أمام مسؤول كبير عازما على أن يصيح باسم حبيبته أمام العلن .. يجلس الحضور ترفع الستائر يبدأ العزف ويقف عازفنا أمام لحظته المنتظرة ... لتنتهي المسرحية!!!! .. هل قالها ؟ هل ثار على وضعه؟ هل .. هل ..هل !! أسئلة تبقى عالقة تترك للمشاهد حرية اختيار النهاية المناسبة لها.
April 17,2025
... Show More
المسرحية حول عازف كونتراباص يتحدث عن حياته و آلته، هذا العازف بدا حانقا مكتئبا منبوذا مهمشا و وحيدا... استمتعت كثيرا بنقمته ذات الدم الخفيف و الحلوة كالبسكوتة... بعض الجمل صدمتني فعلا و كأنها كانت تقرأ تجاويف دماغي... كما أنها تعطي معلومات عن تاريخ الموسيقى بطريقة ظريفة
المسرحية مذهلة و قد أحببت زوسكيند على إثرها و قررت قراءة بقية أعماله
حسنا هذه المسرحية الجميلة قد فتقت قريحتي فكتبت موضوعا بأربع صفحات عنها
إيكاروس و الكونتراباص و زوسكيند و أنا
بل كدت أؤلف كتابا كاملا لشدة تأثري بها
-
April 17,2025
... Show More
اول تجربة مع باتريك زوسكيند علي امل قراءة روايته( العطر) في المستقبل
يمتلك باتريك ميزة نفتقدها حالي�� في الاوساط الادبية العربية الا وهي التكثيف
فالكونتراباص نص كثيف المعاني و يحمل نقدا تجاه الواقع الاجتماعي لكنها في ذات الوقت نص قصير الصفحات و هو ما يضع باتريك زوسكيند في مكانة خاصة بالنسبة لي لتفرده و لعدم اظهاره الحقد الطبقي بالصيغة المباشرة بل من خلال الفنون الحديثة وعلي رأسها (الاوركسترا).

يتلاعب بنا زوسكيند طيلة نصه بين العلاقات الاجتماعية، و التقسيم الهرمي للمجتمعات البشرية

مثل تلك الروايات مهمة من اجل قراءة الواقع البشري فلا هي دستوبيا ولا رومانسية حالمة، ومثل تلك الاعمال أيضا شحيحة مقابل هيمنة الصوفية الرومانسية والرواية التاريخية
ارشحها بقوة
April 17,2025
... Show More
Es un relato que nos sumerge en la mente y la vida de un músico de contrabajo atormentado. A través de una prosa intensa y melancólica, el autor nos presenta una reflexión profunda sobre la soledad, la pasión y las limitaciones humanas.

La historia se centra principalmente en el protagonista y su relación con su instrumento, dejando poco espacio para la exploración de otros personajes o subtramas. Esto puede generar una sensación de falta de profundidad en ciertos aspectos de la historia. Sin embargo, logra transmitir una carga emocional intensa y deja una huella duradera en el lector. Süskind muestra una habilidad notable para explorar las complejidades emocionales de su personaje y para retratar la soledad y la alienación en la vida moderna.

A través de su prosa el autor nos sumerge en la mente del protagonista haciéndonos sentir su desesperación y anhelo con la narración introspectiva que nos invita a cuestionar los límites de nuestras pasiones y cómo estas pueden llegar a consumirnos si no encontramos un equilibrio en nuestra vida.
April 17,2025
... Show More
مجنون باتريك زوسكيند ! رغم قراءاتي السابقة لاثنين من أعماله " العطر " و " الحمامة " إلا أن هذه المسرحية تعد الأكثر جنونية بالنسبة لي !
ف البداية تجد نفسك لا تفهم شيء وتظن أن موضوع المسرحية كلها يدور حو الموسيقي ووصف وظيفة الكونتراباص فقط ولكن فيما بعد تضح الرؤية قليلا ويبدأ العازف الحديث عن تهميشه سواء ف الحياة أو ف الأوركسترا الذي يعمل بها رغم أهمية دوره الذي يرى انه لا مفر من وجوده .
قد لا تكون مسرحية بالمعنى المعروف ولكنه حوار أحادي جذاب بين العازف ونفسه يكشف لنا عن ما داخله ويلقي إلينا بنظرة ع ما قد يدور بداخل أي موسيقي .
أعجبني كثيرا التوفقات الموسيقية ورغم انني لم استمع إليها من قبل ولكنني شعرت ف لحظة انني استمع إليها برفقة العازف بالفعل !
April 17,2025
... Show More
This is a dramatic monologue which introduced me to some great music. I read most of this while listening to Brahm's Symphony No.2 which is the first piece of music that the protagonist, a double bass player, is listening to before he sits down to drink beer and talk about his life. Patrick Süskind really nails the tone of voice here. I had a very clear image in my head of a mid-30s lonely musician who starts off arrogantly praising his instrument to downright hating it in a couple of pages. The more he talks, the more his bravado distanced attitude gives way to a desperation, centered around the fact that he can't find life's fulfillment in music, since he doesn't believe himself to be a good enough musician and he plays an instrument of lesser significance (although he keeps pointing out music that DOES use the double bass effectively. Or as he put it: Do you think Franz Schubert would begin his Symphony No.8 with an instrument that can't be played beautifully? What kind of man do you think Schubert is? ). He also has a desperate crush on a soprano singer named Sarah and keeps going down rabbit holes with her, as to why in god's name she would eat at expensive restaurants with much older men, when all the while he is the one who loves her? What is she thinking?

Although this is really short, there's a lot to unpack. I loved the humor as well. My favorite part is a weird digression in which the protagonist psychoanalyses his instrument and musicians in general in an over-the-top manner, just to claim a page later, that psychoanalysis is over, of course, because its truths have become common knowledge. There are no insights left to be had. Ha! I would have liked to spend more time with this character - can we please get a sequel, in which the double bass player gossips a bit more about terrible men like Wagner, who would not have written Tristan (allegedly) if he'd gone to therapy? Or in which we get to know if Sarah finally noticed him and if that might've changed his pseudo-intellectual views on women in music?

Die Frau spielt ja in der Musik eine untergeordnete Rolle. In der schöpferischen Musikgestaltung, meine ich, in der Komposition. Oder kennen sie eine namenhafte Komponistin? Eine einzige? Sehen Sie! Haben Sie darüber schon einmal nachgedacht? Darüber sollten sie einmal nachdenken. Über das Weibliche in der Musik schlechthin, vielleicht. Jetzt ist ja der Kontrabaß ein weibliches Instrument. Trotz seinem grammatikalischen Geschlecht ein weibliches Instrument - aber ein todernstes. Wie ja auch der Tod - jetzt assoziativer Gefühlswert - weiblich ist in seiner bergenden Grausamkeit oder - wie man will - seiner unausweichlichen Schoßfunktion; zum anderen auch als das Komplementäre zum Lebensprinzip, Furchtbarkeit, Mutter Erde, und so weiter, hab ich recht? Und in dieser Funktion - jetzt wieder musikalisch zu reden - bekämpft der Kontrabaß als Todessymbol das absolute Nichts, in das Musik und Leben gleichermaßen zu versinken drohen.
April 17,2025
... Show More
" في طفولتي أحببت الأم حبّاً جنونياً ، الأم تحب الأب ، و الأب يحب أختي الصغيرة ، و أنا لم يحبني أحد - أنا أتحدث الآن عن مشاعري الذاتية . لكراهيتي للأب أقرر ألا أبيح موظفاً ، بل فناناً . و ثأراً من أمي أختار أكبر الآلات الموسيقية ، آلة لا أستطيع الإمساك بها ، و لا تصلح للعزف المنفرد ، و حتى اطعنها في كبريائها طعنة مميتة ، و في الوقت نفسه حتى أركل الأب في قبره أصبحت موظفاً - عازف كونتراباص في أوكسترا الدولة ، بوصفي عازفاً أغتصب أمي يومياً في شكل الكونتراباص ، أضخم الآلات الموسيقية الأنثوية ، أتكلم الآن من ناحية الشكل . "
نص رهيب
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.