Da. Iata-l pe Saramago asa cum l-am cunoscut acum trei ani, cand am citit Eseu despre orbire. Un Saramago necrutator, cutremurator... Si extrem de lucid. Ca un maestru sahist care gandeste zece mutari inainte.

Those looking for a sequel to Blindness will be surprised. While Seeing carries with it some of the same characters as Blindness, it is an entirely different beast of a book. Rather than the touching tale of survival that made its predecessor so acclaimed, Seeing is satire of the highest quality.

How does a government respond when 83% of voters in the capital cast blank votes? With typical heavy-handedness and increasing degrees of ridiculousness. There must be a conspiracy at work, the government thinks. That much of the population can not just spontaneously decide not to vote for the existing parties. It becomes very clear at a very early point that someone's head must be placed on a pike to placate the needs of the authorities, it then becomes a guessing game as to who will pay the price.

The scenes that take place in the Prime Minister's cabinet early in the book are some of the funniest that I've ever read. The constant bickering between the Prime Minister and the Interior Minister reminded me of Stanley Kubrick's Dr. Strangelove and, just as in the film, you know that the result of this infighting will mean nothing good for the common person.

Açık konuşalım, Körlük'teki gibi bir kurgu/hikâye beklemeyin, o bambaşka bir şeydi. Hani bir film tutar da, devam filmini çekmek isterler de o ikinci film nadiren tutar ya, Görmek'i okurken onu hissettim. Hakkını yemeyelim, herhangi bir yazar yazmış olsa, Görmek'i iyi bir siyasi hiciv örneği sayabilirdim ama bu Saramago. Her kitabından sonra, bir diğerinde daha fazlasını bekliyorum.
Böyle kötülemiş gibi oldum ama yine de dört yıldız verdim, o ayrı.

و مازلت عند كلمتي بعد ماخلصتها
اكيد كل المستبدين في العالم بيعتبروا الروايه دي دستور يمشوا عليه
انا مبهوره اكتر ما كنت مبهوره بـ ١٩٨٤

أتعلمون ماهى الأصوات البيضاء ؟ .. هو أن تقوم بوضع ورقة ترشيحك فى صندوق الاقتراع بدون اختيار أى من الجبهات المتنازعة في الانتخابات .. نعم تستطيع فعل ذلك لان القانون يعطى لك هذا الحق ولا يحق لأحد أن يستجوبك أو أن يطلب منك توضيح سبب فعل هذا .. هذا حقك الدستورى ولكن ماذا لو كانت الأغلبية قد فعلت هذا .. هل ستقف السلطة مكتوفة الأيدى تشاهد ذلك الأمر ؟ وهل سيتم الحفاظ على سيادة القانون فى تلك الحالة ؟ !

" أن الإدلاء بصوت أبيض لحق لايمكن التنازل عنه ، لا أحد ينكره عليكم ، لكن كما يحرم على الأطفال أن يلعبوا بالنار ، نحذر أيضا الشعوب بالتلاعب بالديناميت "

عندما يستطيع ساراماجو أن يقدم رواية تتنبأ بما سوف يحدث في بعض البلدان بعد نشرها بسنوات قليلة .. فانه يملك البصيرة .. أنه عمل أدبى يوضح التناقض بين ما يقال وبين مايفعل .. بين ماهو حق معطى للشعوب وبين ماهو واجب عليهم .. وليس الواجب المقصود هنا هو واجب الافراد تجاه وطنهم وضمائرهم ، بل تجاه من اعطاهم ذلك الحق .. وهى بالطبع رواية سياسية تنقسم الى ثلاث مراحل .. الاولى حين قيام مواطنين عاصمة احدى الدول أو الاغلبية منهم بعدم بعدم ترشيح اى من الاحزاب السياسية المتنازعة والأكتفاء بوضع ورقة الانتخاب بيضاء .. اما الثانية فتتمثل فى رد فعل السلطة اتجاه ارادة ذلك الشعب والخطوات التى سوف تقوم بها من ترغيب ثم ترهيب واعتقد ان تلك المرحلة أو الجزئية هى أعمق أجزاء الرواية وذلك من خلال ما جاء بها من مناقشات بين أفراد تلك السلطة وسعى كل منهم فى رمى ما وصلوا اليه من نتائج سلبية على عاتق الاخرين ثم الفرار بعد ذلك من السفينة وهى على وشك الغرق .. اما ثالث مراحل الرواية هى محاولة خروج تلك السلطة من هذه المشكلة عن طريق إبداء أسباب ساذجة اعتمادا منهم على غباء شعوبهم او هكذا يظنوا وفى تلك المرحلة سنجد رجوع الكاتب لبعض شخصيات واحداث روايته الاخرى والمسماه بالعمى وكيفية الربط بين عمى البصر وعمى البصيرة بعد ذلك ..

فى النهاية ومثل ماجاء فى الرواية هل أستطيع أن اوجه لك سؤلا ، لو أردت ألا تجيبنى فلا تجيب بالطبع .. لصالح من أدليت بصوتك أثناء قراءة هذا العمل ؟

بیماری یا بینایی؟

دیالوگ‌ها بین متن گم می‌شن. جمله‌ها گاهی تا چندین خط و حتی یک صفحه پایانی ندارند. پاراگراف‌ها سخت به هم چسبیده‌اند و به چشم‌های خسته‌ی خواننده مجال استراحت نمی‌دن. گاهی کلمه‌ها جوری به هم وصل شدند که انگار برای کنار هم بودن آفریده شدند و چشم‌هات روی صفحه‌ها سر می‌خوره و گاهی، بین یک کلمه و بعدی، یک دره‌ی عمیقه که نمی‌تونی ازش عبور کنی. ساراماگو سبک خودش رو داره و این انکار نشدنیه. همین سبک خاص شاید خواندن رو سخت و غیرممکن یا تبدیل به یک تجربه‌ی عجیب و خاص بکنه

در کتاب "کوری" جامعه درگیر یک بیماری فراگیر میشه که همه‌ی نرمال‌های زندگی رو از بین می‌بره و هویت واقعی انسان‌ها رو نشان میده. اما در "بینایی"، این دولت و دموکراسیه که با بیماری "رای های سفید" درگیر میشه و هویت کثیف و حقیقیش فاش میشه. داستان از یک روز رأی‌گیری شروع میشه. از انتخاباتی که در اون بیش از هشتاد درصد مردم رای سفید به صندوق می‌اندازند و مقبولیت دولت رو زیر سوال می‌برند

یک سوم اول که اتفاقاً به سختی هم پیش میره، درگیر این اتفاق و واکنش‌های اولیه دولت می‌شیم و ساراماگو از هر صفحه‌ای که می‌تونه، برای طعنه و کنایه به دولت و دولت‌مرد و دموکراسی استفاده می کنه. دولتِ بیمار و تب زده که خودش رو به شدت در خطر می‌بینه، شروع به تصمیم گیری‌های احمقانه‌ای می‌کنه که برای هر آدمی که سال‌هاست در دموکراسی‌های شکست خورده و جمهوری‌های دروغین زندگی می‌کنه بدجوری آشناست

این وسط مجرم کیه؟ کسانی که رای سفید انداختند؟ جرمشون چیه؟ استفاده از حق قانونیشون برای انداختن رای سفید؟
کی این توطئه بزرگ رو رهبری کرده؟ کی پشت این تصمیم جمعیه؟

دو سوم بعدی کتاب به شدت متفاوته. شهر آنارشیست مجازات میشه. آدم‌هایی که اینجا داستان بهشون گره می‌خوره عجیب‌اند. آدم هایی که نویسنده اسمی براشون نگذاشته و ظاهر و گذشته‌شون رو زیاد توصیف نمی‌کنه. انگار دوربینی ناگهان روی این کاراکترها زوم می‌کنه، تا جایی از داستان همراهیشون می‌کنه و بعد ازشون جدا می‌شه. ولی همین برش‌ها و جوری که بدون هیچ تلاشی روح این آدم‌ها و تغییرشون (بینا شدنشون؟) رو توی این جمله‌های تموم نشدنی جا میده، تمام زیبایی این کتابه. شخصیت‌های کتاب "کوری" هم دوباره به داستان برمی‌گردند تا پرده‌ی آخر رو اجرا کنند و داستان رو به نقطه‌ی اوجش برسونند

درست نمی‌دونم که قلم دشوار ساراماگو چرا من رو اینطور با اخم، چشم‌های گرد شده و لبخند کج دنبال خودش کشید. درست نمی‌دونم که "باید" از این کتاب چه می‌فهمیدم، ولی انگار قالبی شد که فکرهای پراکنده‌ام رو درونش جا دادم

راستش این بیماری رای‌های سفید خیلی وسوسه‌انگیزه، نه؟


کتاب رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books

۱۳۹۹/۹/۶

داستان از یک روز انتخابات بارونی آغاز می‌شه. مردمی که رأی‌گیری رو تحریم کردند اما بعد در یک اقدام همه جانبه، بیش از هفتاد درصدشون رأی سفید می‌دن. می‌شه تصور کرد همچین کاری چطور کل سیستم رو به هم می‌ریزه و این شروع ماجراهای سر و کله زدن با این مسأله ست.
اینجا هم مثل کتاب کوری، اسم شخصیت‌ها به ما گفته نمی‌شه و برای منی که دونستن اسم کسی اولین پایه ارتباط برقرار کردن باهاش محسوب می‌شه، کلام ساراماگو می‌تونه یه معجزه به حساب بیاد! اسم‌ها رو ندونم و تا این حد در فضای کتاب غرق بشم؟ بله، دست کمی از معجزه نداره.
بینایی بهترین کتاب سیاسیه که تو زندگیم خوندم. البته کتابای اندکی تو این حیطه خوندم ولی علتش اینه که نسبت به سیاست بی‌علاقه‌م. با این حال، منِ بی‌علاقه به سیاست، این کتاب رو بسیار دوست داشتم...
چالش‌هایی که برای مواجهه و در اصل دور زدن مردم باهاش روبه‌رو بودن، نحوه تفکر افراد سیاسی، فضای مسموم و متعصبانه، دست و پا زدن برای حفظ قدرت و پایان‌بندی فوق‌العاده کتاب که راه‌حل اکثر آدم‌های بر مسند قدرت نشسته‌ی راه سیاسته، همه و همه این کتاب رو تبدیل به کتابی می‌کنه که همه‌ی آدم‌ها بهتره یک بار تو زندگیشون بخوننش.
تنها نکته‌ی منفی کتاب برای من این بود که ریتم داستان تو یک سوم پایانی، به جز اواخرش، برام کند و تکراری شد. اگر می‌شد بهش ۴.۵ می‌دادم اما متأسفانه امکانش نیست و به همین دلیل کوچولو، امتیازمو به پایین گرد کردم.
+ راوی کتاب یعنی بهرام ابراهیمی داستان رو به خوبی صوتی کرده بود و کمک می‌کرد آدم خودش رو کاملا تو اون جو سیاسی احساس کنه.
----------
یادگاری از کتاب:
گویی همه با هم پیمان بسته بودند تا از اسراری در پشت دیوار سنگین سکوت دفاع کنند.
...
قصد و نیت افرادی که رأی سفید داده‌اند، براندازی نظام و به دست گیری قدرت نبوده است چون حتی در این صورت بعدش نمی‌دانستند که با آن چه بکنند بلکه هدف آن‌ها تنها ابراز دلسردی و سرخوردگی بوده است.
...
همیشه همینطوری بوده است. آخرش هر که می‌تواند خودش را نجات می‌دهد و می‌گوید بقیه به جهنم. اصلا قضیه امروز و دیروز نیست، این یک موضوع تاریخی است. حالا به نظر می‌رسد که خیلی با یکدیگر همبستگی داریم ولی فردا ساز مخالفت از هر گوشه شنیده می‌شود. بعدش هم ناهماهنگی، رویارویی و جنگ علنی. بقیه هم از بیرون گود به ما نگاه خواهند کرد و بر روی زمان مقاومت ما شرط‌بندی می‌کنند.
...
بعضی‌ها تنها خصوصیت مشترکشان بی‌هدفی است.
...
شاید بهتر بود که برای رسیدن به آرامش نمی‌خوابیدیم.
...
بهتر است سرها را قبل از اینکه شروع به فکر کردن کنند قطع کنی، وگرنه بعدا خیلی دیر می‌شود.
...
آیا می‌توان با استفاده نکردن از کلمه «مرگ»، آن را به دست فراموشی سپرد؟
...
زمان هم مانند انسان‌هاست. بعضی وقت‌ها حال تکان خوردن ندارد اما بعضی اوقات با سرعت یک گوزن یا چابکی یک بز می‌خرامد.
...
- امیدوارم در یک روز خوب، دوباره همدیگر را ببینیم. البته اگر چنین روزی وجود داشته باشد.
+ ظاهرا راه را گم کرده‌اند.
- چه کسانی؟
+ منظورم روزهای خوب است.

Türkiye'yi andıran satırların altını -üzülerek- çize çize okudum. Tek başına bir roman olarak bile çok iyi iken, Körlük'ün devamı olması onu daha da yukarılara taşıyor; çünkü konu harika bağlanmış, ancak bu kadar olabilirdi. Ani bitti ama. Keşke bitmeseydi.

SARAMAGO, HIJO DE PUTA.

در این که جناب ساراماگو قلم بسیار گیرا و جذابی داشتن شکی نیست، داستان کتاب هم مثل کوری به شدت یادآور جایی که زندگی‌ میکنیم هست اما بعد از اینکه کتاب رو تموم کردم نتونستم بفهمم احساسم به پایان کتاب دقیقا چجوری هست!!!
آیا از کتاب لذت بردم ؟ بله
آیا از خوندنش پشیمونم ؟ اصلا
آیا دوباره دلم میخواد که بخونم کتاب رو ؟ خیر !!
در نهایت باید بگم از خوندن کوری به مراتب بیشتر لذت بردم ..

Começo a perceber que para mim é difícil não adorar um livro de Saramago. Não consigo deixar de me impressionar com as magnificas metáforas com que, em cada livro que publicou, "torna constantemente compreensível uma realidade fugidia", como disse a academia Nobel. De certa forma, todos os livros dele são ensaios sobre a lucidez. Neste em particular, uma sequela de n  Ensaio Sobre a Cegueiran, emprega novamente uma elaborada e complexa parábola numa crítica ao sistema democrático contemporâneo e às muitas falhas de uma instituição que afirma servir o povo quando na verdade (na opinião do escritor) dele se serve.

A premissa do enredo é simples: e se um dia a esmagadora maioria da população de uma cidade, revoltando-se contra as insuficiências de um sistema em que não confia, espontaneamente decidisse votar em branco? É isto que acontece nesta cidade sem nome, onde as eleições municipais recolhem cerca de 70% de votos em branco, com uma abstenção praticamente inexistente. Quando as eleições se repetem, depois de o governo repreender semelhante falta de civismo, os votos em branco tornam-se mais de 80%. Desencadeia-se o mote para todo o género de situações sórdidas: o governo busca punir a população abandonando-a à sua sorte, saindo da cidade com todas as autoridades policiais e barricando-a de forma a que ninguém possa sair; o governo secretamente orquestra atentados terroristas que buscam aterrorizar a população e atirá-la novamente aos braços do governo; o governo mata, o governo urde.

Neste contexto, o governo ordena uma investigação policial, infiltrando três polícias na cidade sem polícia para que investiguem uma misteriosa mulher, que quatro anos antes tinha sido a única pessoa que tinha ficado imune à epidemia de cegueira que devastou o país (ver Ensaio Sobre a Cegueira). O governo, na pessoa de um maquiavélico ministro do interior, procura atribuir-lhe as culpas da insurreição espontânea da população. No entanto, o comissário líder da investigação conclui em fim que a mulher é inocente, e que o governo busca simplesmente um bode expiatório. Esta conclusão acaba por ser confirmada pelo ministro do interior numa chamada telefónica em que lhe ordena que plante provas se necessário for para que a mulher seja considerada culpada. O comissário nega-se a tal tarefa, e expõe os resultados da sua investigação a um jornal que habilmente logra escapar à censura promovida pelo governo. O livro termina com a verdade exposta à população, que fotocopia o artigo e o divulga mesmo após a apreensão dos jornais onde figura o artigo dissidente. Vislumbra-se um brilho de esperança no horizonte, esperança num sistema melhor construído por esses jovens que espalham a verdade pela cidade enfiando fotocópias do artigo em caixas de correio - infelizmente, nem o comissário nem a mulher verão esse futuro (se alguma vez chegar), uma vez que acabam mortos por um assassino enviado pelo ministro do interior. Este, por sua vez, é logo a seguir sumariamente despedido pelo escândalo que se gerou em torno da situação.

Se alguma crítica pode ser feita a este livro, é que é difícil de acreditar que a nação que só quatro anos antes matou, violou e torturou numa orgia de violência quando uma epidemia de cegueira se abateu sobre a população agora tenha reunido o espírito cívico e a solidariedade requeridas a uma insurreição espontânea contra o governo. Por esta razão, brilhante como este livro é, talvez não devesse ter sido uma sequela de n  Ensaio Sobre a Cegueiran - são mundos diferentes. Há que reconhecer, contudo, que é uma brilhante sátira das democracias nos dias de hoje, em que os governos procuram servir interesses particulares em vez do bem comum do povo que o elegeu. Existe talvez alguma vontade de acreditar que isto são exageros mirabolantes e ridículos e que semelhantes coisas não acontecem nos dias de hoje em países de primeiro mundo; mas basta olhar as manchetes dos jornais e para casos como o roubo de armas de Tancos ou o chorrilho de encobrimentos orquestrados pela administração Trump nos E.U.A. para ver que estas absurdidades são infelizmente muito realistas. O que Saramago faz é um apelo à lucidez, lucidez para ver as falhas de um sistema que involuntariamente subscrevemos e lucidez para lutar pela construção de um melhor. Termino com uma das minhas citações favoritas deste livro:

Nascemos, e nesse momento é como se tivéssemos formado um pacto para toda a vida, mas o dia pode chegar em que nos perguntemos Quem assinou isto por mim

Θα είχε μεγάλη πλάκα αν κ από εμάς το 80% ψήφιζε λευκό!

Ακράδαντα πιστεύω πως ο Σαραμάγκου είναι ταξιδιώτης του χρόνου!!! Δε γίνεται να έγραψε αυτό το επίκαιρο βιβλίο. Έχω σοκαριστεί!

Καθαρά πολιτικό το "περί φωτίσεως" συγκριτικά με το "περί τυφλότητος". Απαιτείται η ανάγνωση του δεύτερου κατ' εμέ ώστε ο αναγνώστης να έχει μία σαφή εικόνα σε αυτό που θα ακολουθεί στο "περί φωτίσεως". Θα το αποκαλούσα ρεαλιστικό καθώς περιγράφει τη σαπίλα, τη βρομιά κ τη διαφθορά των πολιτικών.

Στο τέλος πίστευα πως θα υπάρξει ανατροπή κ κάθαρση. Φώναζα ΟΧΙΙΙΙΙ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ!!!