Bir İzmir-İstanbul yolcuğunda okumak için almıştım yanıma. Uçak havalanınca başladım, hemen bitti ve yolun geri kalanında yazılanı düşündüm. Hacmi ile söyledikleri ters orantılı; söyleyiş şekli ise çok yalın ve naif. Herkese tavsiye ederim.

As saudades que sinto de Saramago não desaparecem. Nunca desaparecerão, apenas se vão apaziguando. Agudizam-se uma vez por outra. Agudizaram-se no dia 16 de novembro quando se recordou o dia em que este autor genial nasceu em terras ribatejanas.
Sempre que as saudades apertam mais um bocadinho, não sei fazer outra coisa que não seja ir ao encontro de uma obra sua, relendo-a e saboreando-a de novo, como se a estivesse a descobrir pela primeira vez. Assim, no fim do mês de novembro, no fim do mês do seu aniversário, trouxe da biblioteca municipal um dos seus contos mais conhecidos, o de uma ilha desconhecida num mundo onde tudo já foi descoberto.
Confesso que quase não lembrava nada deste conto. Recordava a sua situação inicial, a de um palácio real com portas com diversos fins e de um rei que pouco ou nada ficaria a dever aos seus pares absolutistas. Recordava um homem que não desistia dos seus intentos apenas porque Sua Majestade não mostrava interesse algum na sua petição. Mas não recordava aquilo que acaba por ser a parte mais saborosa e mais saramaguiana do conto – não recordava o que sucede ao homem após ter conseguido que o rei acedesse a responder à sua petição.
Li assim este conto travando a gula, contendo-a para que o prazer tardasse em esfumar-se, para que o sabor deste conto deliciosamente perfeito ficasse comigo. Acho que fui bem sucedida nesse intento, porque ainda agora sinto que esse prazer está aqui, coladinho a mim e que palavras, passagens e acima de tudo o final do conto (um final sublime, extasiante) nunca me abandonarão.
Amei, adorei voltar a perder-me nas tuas letras, querido Saramago! As saudades suavizaram-se, a nostalgia deu lugar ao prazer e por enquanto não preciso de mais nada. Por enquanto não. Mas apenas por enquanto.

NOTA – 10/10

Gostar é provavelmente a melhor maneira de ter, ter deve ser a pior maneira de gostar.

Só quando comecei a ler percebi a saudade que tenho das personagens tão marcantes de Saramago e da forma como dialogam umas com as outras. E que ironia fina condensada em tão poucas páginas.

Saramago kendine yakışan uslubuyla hepimizin içinde yatan o bilinmeyeni keşfetme arzusunu yoldaşlığın öneminin altını çizerek bir kez daha bizlere sunuyor. Okuma keyfini arttıran, duygulara hitap eden cümleler de cabası. Zevkle okunacak bir hikaye.

saramago ha la capacità di trasportarti in luoghi mrravigliosi e farti sognare con pochissime pagine

Okurken masalsı ve bir miktar gerçekdışılığıyla, hatta çocuksuluğuyla bana Küçük Prens'i anımsattı. Kısacık, sıcak mı sıcak bir öykü. Sonu da çok güzeldi. Miş'li geçmiş zamanla yazılması ve dilindeki öğeler de ona masal havası katma konusunda destek olmuş.

Yazar anlatımda özellikle diyaloglarda farklı bir yöntem izlemiş. Kişilerin konuşmaları virgülle ayrılarak yan yana verilmiş. Yeni kişiye geçince büyük harfle başlamasından anlıyoruz sadece. İlginç. Beğendim mi, eh fena değildi aslında.

En güzel alıntı şu sanırım,

"Sevmek sahiplenmenin en güzel biçimidir herhalde, sahiplenmek ise, sevmenin en kötü biçimi."

Ben iş kültür'ün 1. Baskısından okudum. Çok aradım bu kitabı ama sonunda buldum. Modern klasikler diye bir seri henüz yokken, 2001 gibi basılmış kitap. Vay be.

Şöyle hoş bir yarım saat için mutlaka okuyun.

یک عاشقانه جمع و جور و بی ادعا و شیرین و خواندنی
فردا تولد ژوزه ساراماگوی بزرگ است. پیشنهاد می‌کنم بخریدش، بخوانیدش و به کسی که دوستش دارید هدیه بدهید

102 anos de saramago!

تا اومدم با داستان اُخت بشم تموم شد. یه جورایی تم فلسفی داشت ولی نباید انقد کوتاه می بود. درکل چنگی به دل نمیزنه و خوندن شو توصیه نمیکنم.

Saramago, kısacık bir öyküyle bir sürü şey anlatmış.
Çizimler ise apayrı bir tat katmış!

Sade kelimeler, basit cümleler, masalsı bir anlatı bir öyküde bir araya geliyor ve oldukça güçlü bir bütün oluşturuyor. İnsan kolayca okuduğu bu metinde oluşan atmosfere ve yapısının çok önündeki güçlü manaya hayret ediyor. Kısa sürede biten kitaptan geriye kalan devam etme isteği oluyor.

Sweet little fairytale, about finding oneself and finding love. This has been turned into a one-hour play at the Gate Theatre which I saw last night - but frankly I prefer the book version. As with the radio, "the pictures are better." (But they did serve olives, bread and wine to everyone in the audience, which was kind of nice!)