Büyükler için yazılmış bir masal...Yazardan okuduğum ilk kitaptı,farklı bir yazma biçimi var.Kısa ama etkileyici bir kitap arıyorsanız okumanızı tavsiye ederim.Beğenerek okudum.

Il racconto dell'isola sconosciuta è il racconto di una nave, di un'imbarcazione in procinto di salpare.. non è il racconto di una meta raggiunta ma di un viaggio da affrontare.
Un viaggio di cui si avverte forte la necessità e il desiderio di intraprenderlo ma che spaventa per le difficoltà che comporta, per la paura di non approdare mai o peggio ancora di trovare una terra diversa da quella auspicata. Per questo spesso si rinuncia e per questo il primo grande ostacolo da superare è proprio la partenza. Non servono abili marinai, non servono viveri o carte nautiche, tutto ciò che serve è la voglia ed il coraggio di salpare, ed una persona, solo una, che col suo amore possa fungere da bussola.
Non è importante sapere quale sia l'isola a cui approdare, non è tracciata in alcuna mappa e non è stata mai esplorata prima, è importante però non perdere mai la volontà di mettersi in viaggio alla sua ricerca, perchè ogni uomo è un'isola e bisogna allontanarsi dall'isola per vedere l'isola, e non ci vediamo se non ci allontaniamo da noi...

Masal dinlemeyi özleyenlere gelsin.

...işte kader hep böyle davranır bizlere, hemen arkamızdadır, omzumuza dokunmak için elini çoktan ileri doğru uzatmıştır, bizlerde hâlâ, geçti gitti, gösteri bitti, yine aynı hikâye, diye homurdanıp dururuz.

The main character, 'the man', is successful in obtaining a boat, which turns out to be a caravel, a type used by the Portuguese and Spanish during the Age of Discovery, from the king, so that he can set out to discover "the unknown island". The king's cleaning woman, who'd opened the king's door for the man, decides to join him on his voyage. There are few pages left in this slight book to accommodate a voyage, but one eventually occurs. I can't rate it very highly as a read, but it was a decent souvenir of a visit to the Jose Saramago Foundation bookstore in Lisbon, that took up almost no room in my suitcase. I did like Saramago's novel Cain, though, and may read others.

“(…) quero encontrar a ilha desconhecida, quero saber quem sou eu quando nela estiver, Não o sabes, Se não sais de ti, não chegas a saber quem és”

“Ela segurou as velas, uma em cada mão, ele acendeu um fósforo, depois abrigando a chama sob a cúpula dos dedos curvados, levou-a com todo o cuidado aos velhos pavios, a luz pegou, cresceu lentamente como faz o luar, banhou a cara da mulher da limpeza, nem seria preciso dizer o que ele pensou, É bonita, mas o que ela pensou, sim, Vê-se bem que só tem olhos para a ilha desconhecida, aqui está como as pessoas se enganam nos sentidos do olhar, sobretudo ao princípio.”

“Gostar é provavelmente a melhor maneira de ter, ter deve ser a pior maneira de gostar.”

‎دوستان گرانقدر، هر خواننده ای ممکن است برداشتِ متفاوتی از این داستان داشته باشد، چراکه این داستان سرشار از استعاره و کنایه هایِ گوناگون است
‎به نظرِ من، پیامِ اصلی «ساراماگو» شناختِ خود و خواسته های درونی انسان میباشد و اینکه همیشه جایی برایِ رسیدن میباشد و نباید اسیرِ تکرار شد و باید زندگی را از یکنواخت بودن خارج نمود
‎نویسنده در کنارِ هدفِ اصلی که در داستان دنبال میکند، گوشه کنایه هایِ زیبا و زیرکانه ای به دین و مذهب نیز میزند... همانطور که هر انسانِ خردمندی میداند: داستانِ نوح و کشتی نوح، چیزی جزء خرافات و موهومات بچه گانه نیست.. <ساراماگو> نیز این داستان را خواب و خیال میداند
‎نویسنده در قسمتی از داستان از طرفِ مردی که خواستارِ کشتی بود به پادشاه میگوید: بدون آن کشتی ها شما چیزی نیستید، اما بدونِ شما کشتی ها میتوانند دریا را بنوردند... عزیزانم، به نظرم نویسنده با به کار بردنِ این جملات، کنایه ای به مذهبی ها و خرافاتی های موهوم پرست میزند و میگوید که انسان بدون دین میتواند زندگی را بگذراند، ولی دین و مذهب بدونِ انسان هیچ و پوچ است
‎البته عده ای سعی دارند که بگویند: نویسنده کشتی خودش را به کشتی نوح تشبیه کرده است تا همچون نوح از فساد و تباهی بگریزد... در پاسخ به این به اصطلاح مفسرانِ خرافه پرست و موهوم پرست و البته بیسواد باید بگویم: کجایِ داستان به فساد اشاره کرده است!؟؟، حتی در داستان اشاره دارد زنِ نظافتچی جدا خوابیده بود و مهمتر از همه این بود که مرد احساس میکرد عاشق زن شده است، و باید بگویم یک نادان و نفهم، <<عشق>> را با فساد یکی میداند
‎برده ها و بی خردانی که اسیرِ دین و خرافاتِ مذهبی هستند نه تنها از این داستان، بلکه از تمامی نوشته هایِ ابهام انگیز و پوشیده از استعاره، به نوعی برداشت میکنند که به نفعِ دین و مذهبشان و داستانهای خنده آور در کتبِ به اصطلاح مقدسشان باشد
‎پس دوستانِ آگاه و گرامی که این داستان را خوانده اند، باید بدانند که نویسنده به صورتِ مشخص با خرافات مبارزه میکند، نه اینکه با تعریف از یک داستانِ موهوم و مسخره و غیرِ علمی همچون داستانِ نوح، به این موهوماتِ دینی پر و بال بخشد
**************************
‎امیدوارم دوستانِ خردگرا و گرامی، این داستان را بخوانند و از آن لذت ببرند
‎<پیروز باشید و ایرانی>

Graži pasaka apie tai, kaip žmogus ieško savo kelio (išsiprašo iš karaliaus laivo, nes nori rasti neatrastą salą), nuostabus Jurgio Griškevičiaus dizainas su jūrinėmis vėliavomis. Tekstas tokio stiliaus kaip Alchemikas, Mažasis princas arba Džonatanas Livingstonas Žuvėdra. Tokie geriausiai veikia, kai ir yra adresuojami vaikams ar paaugliams (kaip neseniai skaitytas The Boy, the Mole, the Fox and the Horse). Pasakas suaugusiems tada jau turi gelbėt dizainas. Norėčiau paskaityti ir anglišką Saramago versiją, su Peterio Siso piešiniais (vis grįžtu prie jo The Conference of the Birds, va ten tai alegorija - mintis ta pati, bet kaip iki jos prieita!).

Klausimėliai:
1. Kodėl pasakose suaugusiems kita sala, kitas kontinentas, atrastinas dalykas būtinai turi būti moteris? LOL SUSPOILINAU VISĄ KNYGĄĄĄ, EVIL, NIEKAS NEBŪTŲ PAGALVOJĘS APIE ŠITOKĮ TVISTĄ.

2. Kodėl, kai kuri alegoriją apie žmogaus buvimą, kelionę Žemėje, santykius etc, būtinai turi pasirinkt metaforą, bet kam, kas mokėsi istorijos, primenančią kruvinus žygius, kolonizaciją (dar neatrastų žemių ieškojimas)? Jaučiu Amerikos čiabuviai neįvertintų palankiai tokių pasakų apie Būtį.

3. Gal mintis čia ta, kad jei randi moterį (būtinai tą, kurioj dar niekas neišsilaipinęs, gana bjauri metafora, kai taip sudėlioji), nebenori plaukt kolonizuot žemių ir tautelių, kurios žiūri savo reikalų ir pas kitus nelenda? "Dviejų kelių nėra, nėra", bet kažkaip nė vienas neatrodo labai fainas......

4. Noriu daugiau Griškevičiaus knygų.

As saudades que sinto de Saramago não desaparecem. Nunca desaparecerão, apenas se vão apaziguando. Agudizam-se uma vez por outra. Agudizaram-se no dia 16 de novembro quando se recordou o dia em que este autor genial nasceu em terras ribatejanas.
Sempre que as saudades apertam mais um bocadinho, não sei fazer outra coisa que não seja ir ao encontro de uma obra sua, relendo-a e saboreando-a de novo, como se a estivesse a descobrir pela primeira vez. Assim, no fim do mês de novembro, no fim do mês do seu aniversário, trouxe da biblioteca municipal um dos seus contos mais conhecidos, o de uma ilha desconhecida num mundo onde tudo já foi descoberto.
Confesso que quase não lembrava nada deste conto. Recordava a sua situação inicial, a de um palácio real com portas com diversos fins e de um rei que pouco ou nada ficaria a dever aos seus pares absolutistas. Recordava um homem que não desistia dos seus intentos apenas porque Sua Majestade não mostrava interesse algum na sua petição. Mas não recordava aquilo que acaba por ser a parte mais saborosa e mais saramaguiana do conto – não recordava o que sucede ao homem após ter conseguido que o rei acedesse a responder à sua petição.
Li assim este conto travando a gula, contendo-a para que o prazer tardasse em esfumar-se, para que o sabor deste conto deliciosamente perfeito ficasse comigo. Acho que fui bem sucedida nesse intento, porque ainda agora sinto que esse prazer está aqui, coladinho a mim e que palavras, passagens e acima de tudo o final do conto (um final sublime, extasiante) nunca me abandonarão.
Amei, adorei voltar a perder-me nas tuas letras, querido Saramago! As saudades suavizaram-se, a nostalgia deu lugar ao prazer e por enquanto não preciso de mais nada. Por enquanto não. Mas apenas por enquanto.

NOTA – 10/10

24/12/24
Uma belissima história, uma metáfora que permite muitas reflexões...
"...é necessário sair da ilha para ver a ilha... não nos vemos se não nos saímos de nós..."

Küçük prens tadında masalsı ve bir o kadar da ayrıntı barındıran bi kitaptı.

-Kral karakteri,halkın dilek kapısına muhtaç olmasıyla karşılaşan zorluklar ve halkın bir olmasının önemi gibi durumları gerçek hayatla bağdaştırdım.

- Kitapta kadın ve erkeğin toplumda ki rollerini de eleştiren cümleler vardı :
'...birazdan güneş batacak ve adam karnı açlıktan kazınarak tekneye gelecekmiş,çünkü işten evlerine dönen erkekler, midesi olan ve karnını doyurması gereken varlıkların sadece kendileri olduğunu zannederler...'

'... bir grup kadın, kendi işleriyle uğraşıyorlarmış,başkalarının işleriyle uğraşmalarına henüz sıra gelmemiş, bunun bir rüya olduğu kesinmiş artık,gerçek hayatta böyle bir şey hiç görülmemiş.'

- Saramago nokta ve virgül dışında noktalama işareti kullanmamış. Diyaloglarda biraz rahatsız etti o kadar. Genel olarak çok beğendim ve okumakta geç kaldığımı düşünüyorum.

Saramago'nun Doğu felsefesiyle ilişkisini bilmiyorum. Ancak öyle görünüyor ki "Bilinmeyen Adanın Öyküsü"nde Saramago, Doğu felsefesinin yegane kendini bilme-tanıma yöntemine edebi bir atıfta bulunarak okuyucuyu "kendinden dışarı çıkıp kendini bulmaya" çağırıyor! Bu vesileyle bir yandan edebiyatın felsefeyle işbirliğine tanık olurken diğer yandan, "Hu" çeken dervişlerin, düşüncelerini kıpırtısız izleyen budistlerin tüm bu gizemci çabalarının da nihai ereğini anlamış oluyoruz. "Bilinmeyen Ada", birçok insanın yaşamı boyunca varlığından dahi haberdar olmadığı, keşfedilmeyi bekleyen "bilinmeyen ben-gerçek ben"den başka bir şey değil. Bu ("gerçek ben'in keşfi"), aynı zamanda, dünyayı değiştirme-dönüştürme potansiyeline sahip tek ve biricik keşif!