Typical Saramago! As if typical could ever be the right word for describing the work of such a unique author. No names, no quotation marks, scant paragraphing, a cataclysmic event forcing the protagonists into extreme and unfamiliar situations, and of course a sagacious dog sharing his thoughts. Certainly not for all audiences. There are some intensely disturbing multiple gang rape scenes. And without a single working toilet in the whole city there’s human feces covering almost every page.
On a personal note, the scene that introduces ‘the dog of tears’ is very realistic. Years ago sitting on the living room floor, feeling very sad because our crippled alpha dog, Zeno, was going to have to be put down, she was only seven, I started to cry. And just like in the story, she sat in front of me and licked the tears off my face. Not a single one ever reached the floor. And I cried for a long time.
Five stars! Where’s my next Saramago.

Blindness in this admirable novel is both physically and mentally accurate (polyvalent) in describing the book, eyes may not see, yet the soul remains empty of emotion as people stumble around in the forever darkness. A superb writer can give light to the land of those who otherwise remain in shadow, still hope for the future will linger...In an unstated nation's large city like any other day turns extraordinary, as the public abruptly loses sight ...one by one for no explainable reason. Naturally the frightened, helpless government begins to place these unfortunates in a ...mental hospital ...but a trickle becomes a torrent and supplies scarce and soldiers trigger -happy not desiring to be victims too. No surprise the natives become restless as they say. The inmates inside have the good and bad like any other institution you randomly pick out of a hat, and the evil soon raises its nefarious head...slowly at first nevertheless the vile spreads as the violence grows intensively. Bullets, blood and fire, the harrowing walks by the escaping group to find food, shelter and loved ones in the immense metropolis while dodging corpses and the stench will not be easily disregarded. The dead will stay dead and the nameless characters with plain monikers like the doctor's wife, the girl with dark glasses, the old man with the black eye patch and the doctor who (not so funny ) is a ... ophthalmologist...let's not forget the dog of tears (my favorite) etc...Of course a parable of human weakness and the lack of empathy for the downtrodden, those not seen but are everywhere. This novel clinched the Nobel Prize for Literature for the author Jose Saramago a well deserved honor, with numerous commas, his lack of periods and extremely long sentences doesn't distract his value as a brilliant writer. The proof is in the pudding and the cliche is fact for any that pour over these printed pages...

Imagine the most ordinary situation in the world.

People waiting at a traffic light. All of us can see that before our inner eyes, relive thousands of similar situations we have experienced ourselves, without ever giving them a moment of consideration. Thus starts Saramago's Blindness. But there is a disruption. One car is not following the rules all take for granted. The car doesn't move when the light switches to green. People are annoyed, frustrated, disturbed in their routines, but not worried:

"Some drivers have already got out of their cars, prepared to push the stranded vehicle to a spot where it will not hold up the traffic, they beat furiously on the closed windows, the man inside turns his head in their direction, he is clearly shouting something, to judge by the movements of his mouth he appears to be repeating some words, not one word but three, as turns out to be the case when someone finally manages to open the door, I am blind."

I AM BLIND. This is the beginning of what my son labelled the scariest book he ever read, and yet such a perfectly brilliant masterpiece. Similar to Camus' La peste and Ionesco's Rhinocéros in more than one respect, it takes the reader to the darkest abyss of despair and filth and pain.

Deprived of the sense of seeing, the characters have to cope with brutal bestiality and suffering to survive in a world limited by the loss of vision - an accurate symbol for overview, control, and objective judgement of reality. If Camus' characters are invaded by plague-stricken rats and dying of the disease, Saramago's society breaks down even more completely when the epidemic blindness strikes. Humans turn into beasts, comparable to the rhinofication in Ionesco's allegory on community collapse.

One character, a Cassandra of sorts, is excluded from the plague, and she guides the plot with her seeing eyes. What she sees is unbearable, even to the reader. Rarely have I felt more shaken than while reading the scene with the blind thugs raping hungry women. The seeing woman steps in and uses her power to break off the horror show, but it will leave a scar on my reading inner eye forever. Bizarrely, that means a scene I never actually saw is engraved on my visual memory.

When reflecting on why the women didn't fight back from the beginning when the opportunist gangsters started to take control of the blind community, they give the same reasons as so many women facing sexual abuse:

"We failed to put up resistance as we should have done when they first came making demands, Of course, we were afraid and fear isn't always a wise counsellor..."

Desperate needs, inequality of power, shameless gang mentality, helplessness in an exposed situation, loss of control, all these things play a role. And the humiliation of being exploited as an object without individual value is not diminished in blindness. Inside, we remain seeing.

An allegory of the breakdown of civilisation, Blindness is also the story of those who finally start resisting raw violence and brutal force, and of those who see through the darkness. However, even as the blind spell breaks, and people are regaining their vision, the world is changed forever. Blindness has become a real threat, a terrifying possibility lurking underneath everyday worries. If it can happen once, it can happen again. And who knows when? You may be waiting at a traffic light, and all of a sudden, life goes white...

The one person who remains seeing through the whole catastrophe realises in the end that people might not actually have been literally blind at all:

"Blind people who can see, but do not see."

That is a tragic reflection on humankind. We turn to mass blindness in periods, not because we are physically unable to see, but because we DO not see. We can see, we have the tools for seeing, but we do not use them - not as long as the cars keep moving when the traffic lights turn green. We only start to see that we do not see when we turn blind and there is a disruption in our unseeing complacency.

We sometimes need an epidemic blindness to wake up and see what happens underneath the polished surface of our civilisation.

Let's use our eyes, literally and figuratively, to see what we need to see. Let's not turn a blind eye to the world's troubles! We know we can easily fall into the barbaric state of blindness. It has happened before.

Let's not forget blindness in order to keep our vision clear.

Ensaio Sobre a Cegueira = Blindness, José Saramago

Blindness (Essay on Blindness) is a novel by Portuguese author José Saramago.

It is one of his most famous novels, along with The Gospel According to Jesus Christ and Baltasar and Blimunda.

In 1998, Saramago received the Nobel Prize for Literature, and Blindness was one of his works noted by the committee when announcing the award.

تاریخ نخستین خوانش: ماه دسامبر سال 1999 میلادی

عنوان: کوری؛ نویسنده: ژوزه ساراماگو؛ مترجم: اسدالله امرایی؛ تهران، مروارید، 1378؛ در 388ص؛ شابک 9646026702؛ چاپ سوم 1379؛ چهارم 1380؛ پنجم 1381؛ ششم 1383؛ هفتم 1384؛ هشتم 1385؛ نهم 1386؛ سیزدهم 1389؛ موضوع: داستانهای نویسندگان پرتقالی - سده 20م

مترجمین دیگر: «مهدی غبرائی، تهران، نشر مرکز، 1378؛ در 360ص؛ شابک: 9643054748؛ در 360ص؛ چاپ ششم 1383؛ عنوان دیگر هیولای سفید؛ چاپ دیگر نشر مرکز، 1382؛ چاپ بیست و پنجم 1394»؛ «کیومرث پارسای، تهران، روزگار، 1390، در 272ص»؛ «نسیم احمدی، تهران، نسل آفتاب، 1389؛ در 394ص؛ شابک 9786005845185»؛ «فاطمه رشوند، آوای مکتوب، 1392؛ در 263ص»؛ «مینو مشیری، تهران، علم، 1378؛ در 366ص؛ چاپ نهم 1381»؛ «ترمه شادان، تهران، هنر پارینه، 1393، در 420ص؛ چاپ دوم 1394»؛ «عاطفه اسلامیان، تهران، نگارستان کتاب، 1385، چاپ بعدی 1386؛ در 412ص»؛ «مرتضی سعیدی تبار، قزوین، آزرمیدخت، 1394، در 408ص؛ قم، آوای ماندگار، 1395؛ در 376ص»؛ «محمدصادق سبط الشیخ، تهرن، میرسعیدی، 1391، در 366ص، چاپ دیگر تهران، جمهوری، 1389، در 416ص، چاپ دیگر تهران، چلچله، 1394، در 368ص»؛ «بهاره پاریاب، تهران، رادمهر، 1389، در 400ص»؛ «فرزام حبیبی اصفهانی، تهران، میلاد، 1395، در 368ص»؛ «جهانپور ملکی الموتی، تهران، سپر ادب، 1395، در 362ص»؛ «زهره روشنفکر، تهران، مجید، 1392؛ در 392ص، چاپ دیگر تهران، آوای الف، 1392؛ در 392ص»؛ «محمدمهدی منصوریان، تهران، نیک فرجام، 1395؛ در 362ص»؛ «مجید شریفیان، تهران، شبگبر، 1394، در 279ص»؛ «زهره مستی، قم، نوید ظهور، 1394، در 382ص»؛ «فاطمه امینی، تهران، شاپیکان، 1394، در 415ص»؛ «میلاد یداللهی، تهران، ابر سفید، 1395؛ در 368ص»؛ «کورش پارسا، تهران، حوض نقره، 1390، چاپ سوم 1394؛ در318ص»؛ «عبدالحسین عامری شهرابی، تهران، دبیر، 1390، در 420ص»؛

ژوزه ساراماگو، نویسنده­ ی «پرتغالی» (زاده­ ی روز شانزدهم ماه نوامبر سال 1922میلادی و درگذشته روز هجدهم ماه ژوئن سال 2010میلادی) برنده­ ی جایزه­ ی «نوبل ادبیات» در سال 1998میلادی هستند؛ سبک ادبی منحصر به فرد، از ویژگی آثار «ساراماگو» است، ایشان از جملات بسیار طولانی استفاده می­کنند، که گاه در آن جمله، زمان تغییر می‌کند؛ گفتگوها را پشت سرهم می‌نویسند، و مشخص نمی‌کنند که کدام جمله را، چه کسی گفته است؛ «ساراماگو»، پیرو سبک «رئالیسم جادویی» است، آثارش را با آثار نویسندگان «اسپانیایی زبان آمریکای لاتین»، می‌سنجند، اما ایشان خود را، ادامه دهنده ی ادبیات «اروپا»، و تأثیرپذیری خود را بیشتر از «گوگول»؛ و «سروانتس»؛ می‌دانند.؛

ایشان، در دل داستان‌هایشان، از جملات طعنه­ آمیز سود می­برند، تا ذهن خوانشگر را از رویدادهای خیال انگیز، و بیشتر تاریخی داستان خود، به واقعیت‌های جامعه ی امروزی برگردانند؛ نوک پیکان کنایه‌ های «ساراماگو» مقدسات مذهبی، حکومتهای خودکامه، و نابرابری‌های اجتماعی است؛ رویکرد «ساراماگو» علیه مذهب، آنچنان در رمان‌ها و مقالات ایشان آشکار است، که وزیر کشور «پرتغال» در سال 1992میلادی، در پی انتشار کتاب «انجیل به روایت عیسی مسیح»، نام ایشان را از فهرست نامزدهای جایزه ادبی «اروپا» حذف کردند، و کتاب را توهینی به جامعه ی کاتولیک «پرتغال» خواندند، «ساراماگو» پس از آن بود، که به همراه همسر «اسپانیایی»‌ خویش، به تبعیدی خودخواسته به «لانساروت»، جزیره‌ ای آتشفشانی، در «جزایر قناری» در «اقیانوس اطلس» رفتند، و تا آخر عمر در آنجا اقامت گزیدند؛ علی­رغم تمام انتقاداتی که از نگرش بدبینانه «ساراماگو» نسبت به دنیا می‌شود، تعجب­ آور است که آثارش را خوانشگران «ایران» می­پسندند؛ نامداری «ساراماگو» در «ایران» با ترجمه­ ی همین کتاب «کوری»، در سال 1378هجری خورشیدی، آغاز شد، «کوری» را تا امروز بیست و دوم ماه آذر ماه سال 1396هجری خورشیدی بیست و یک مترجم متفاوت به فارسی ترجمه کرده­ اند

تاریخ بهنگام رسانی 29/05/1399هجری خورشیدی؛ 07/05/1400هجری خورشیدل؛ ا. شربیانی

It is easier for me to lambaste a book when it is a translation; after all, maybe it is not the author who should be held accountable for the text’s flaws. Whether or not the translator is culpable, Blindness indeed has many flaws.

First: In order, one must assume, to make the reader’s experience as tantamount to the characters’ as possible, there are no names and no quotation marks to indicate speech. That’s fine enough, but he chooses not to use periods either, that makes almost every sentence, whether it is conversation or not, a long-ass run-on, there is no reason for it, it is not like the final chapter of Ulysses, the whole thing just pissed me off and made me hate reading, good books don’t do that.

Second: The narration, or rather the narrator, is not consistent. It/he/she/they shift from third person omniscient, to third person limited, to first person seemingly present in the scene, to first person removed and either omniscient or limited, to first person plural all of the above. This is not like Mitchell’s books in which different characters narrate different sections—this is just one voice that paradoxically and capriciously changes. Oh, and that has reminded me that the tense suddenly shifts from past to present then shifted back to past then shifts again all arbitrarily. Pathetic!

Third: Unfortunately, the only constant that the narrative voice does have is a meaninglessly verbose style. While I laud Nabokov for one sentence that appears to be a paragraph, that is only because that sentence is composed of so many beautiful parts (all punctuated correctly, no less) that work together to create an even more beautiful image. This writing is more akin to the wandering, rambling speech of Grandpa Simpson which, while hilarious on The Simpsons, has no place within this story.

Finally: The countless instances in which suspension of disbelief is just impossible. A whole city/country/world suddenly goes blind? Okay, sounds like an interesting premise—I’ll buy it. How the author has these newly-blinded people speak and act, well that’s just too much. My main gripe is actually with the primary protagonist, the Doctor’s wife, the only one who does not lose her eyesight. Her utter lack of action and sense of responsibility for the majority of the book almost made me quit reading. I would suggest that one of the themes evident is how readily civilization/morals/mores/humanity/meaning can deteriorate when something changes (like, for instance, being stranded on a desert island with only your schoolmates or Camus' The Plague). My contention is the seeing-woman, who is clearly supposed to be portrayed as the hero, is responsible for many of the injustices and just downright abominable acts that happen. Does she cause them? No. But does she prevent them from happening? No. After all, there’s some saying like “with great eyesight comes great responsibility” or something like that, but for all the trite aphorisms she spouts she must not have heard that one. Hers read like lines in a “B” (at best) grade movie: “We are already half dead, said the doctor, We are still half alive too, answered his wife,” “The woman I was then wouldn’t have said it, I agree, the person who said it was the woman I am today, Let’s see then what the woman you will be tomorrow will have to say…” and “it is his duty to follow her, one never knows when one might have to dry more tears.” All stagy, affected drivel. Finally, hey woman who can see: why not grab a damn flashlight when going down a dark hall or worrying about night setting in? Yes, silly things like that bothered me. They are the things I can overlook in that “B” action movie, but not in a good book.

دوستانِ گرانقدر، بدون تردید یکی از عواملِ مهمی که سبب میشود تا انسان از کوری به بینایی برسد و درکش از اخلاقِ انسانی بالا برود، «عشق» است ... بله.. عشق ناجی انسانیت است، اگر انسان خودش را فراموش کند و یادش برود که چیزی به نامِ «خرد» در وجود خویش دارد، نتیجه این میشود که مثلِ آن گروهِ کورها براي زنده ماندن تن به همه چيز بدهد و هر خفتی را تحمل کند
بهرحال برخی از اوقات به انسان باید تلنگری زده شود تا از خواب غفلت بیدار شود و از نابینایی رهایی یابد
به نظرِ من در این داستان به خردِ جمعی اشاره شده است... قرنطينه آتش میگیرد و کورها فرار میکنند و زمانی که خانه هايشان را گم میکنند، گروه گروه با هم حركت میکنند و به دنبال خوراک میگردند.. و حتی در پایان با شادي فرياد می زنند كه می بينند و تمامِ شهر را فریادِ مردم فرا میگیرد
دوستان و ایرانیان خردگرا، تنها چیزی که باعث میشود تا در یک سرزمین حقوقِ انسانها رعایت شود و به کرامت انسانی احترام گذاشته شود و در آن سرزمین دموکراسی (حتی نسبی) برقرار شود،، «خردِ جمعی» است و بس... امیدوارم زمانی برسد که مردمِ سرزمینم بیاموزند تا از خردِ جمعی برایِ به تحقق درآوردنِ آمال و آرزوهایی که برایِ سرزمینشان دارند، استفاده کنند
----------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برای شما خردگرایان مفید بوده باشه
«پیروز باشید و ایرانی»

العمى

في الثامن عشر من يونيو الماضي توفي (جوزيه ساراماغو)، خبر وفاته اخترق العزلة الاختيارية التي كنت أفرضها على نفسي، وأعاد لي ذكريات روايته (سنة موت ريكاردو ريس)، والتي قرأتها يوما ً وكتبت عنها بالطبع، كتابة لا ريب أنها مدفونة في مكان ما، بين كتابات أخرى متقادمة، في تلك الرواية اكتشفت ساراماغو، الأديب البرتغالي وصاحب نوبل 1998 م، بأسلوبه المميز الذي يسمونه السرد المتعدد الأصوات، حيث تتخلل السرد أصوات الأبطال، كلماتهم التي تأتي سريعة، قصيرة، في نهر الرواية الجارف.

الذاكرة أعادت لي أيضا ً، نية قراءة روايته الأخرى (العمى)، والتي تشكل مع (كل الأسماء) مساحة ساراماغو في مكتبتي الصغيرة، فرغم أعمال ساراماغو الكثيرة والتي ترجم بعضها إلى اللغة العربية، إلا أن ما تحصلت عليه هو هذه الثلاث فقط، أعود للنية التي كادت أن تكون مؤجلة مرة أخرى، لولا أني وجدت فراغا ً نادرا ً هذه الأيام.

في (العمى) ساراماغو هو ذاته نفس الأسلوب، نفس الروح الساخرة التي بالكاد نلمسها، نشعر بوجودها خلف الجدية الظاهرة، الرواية تدور أحداثها في مكان ما، مدينة لا تحمل اسما ً، بلد لا يحمل اسما ً، حتى الأبطال يكتفي ساراماغو بألقابهم، فهذا الطبيب، وهذه هي زوجة الطبيب، وذلك هو الكهل ذو العين المعصوبة، وتلك هي الفتاة ذات النظارات السوداء، وهذا ما يجعلنا نعتبر الرواية متحررة من المحلية، فهي تقع وتحدث في كل مكان، هي حكاية الإنسان عندما يتغير وجوده لتغير شرط وحيد من شروطه، وهو تغير مروع كما يطرحه ساراماغو، ويتلخص في تساؤل ممكن، ماذا لو عمي الناس تباعا ً؟ عمى لا سبب ظاهر له، والرواية لا تفتش أو تهتم بسبب العمى، وإنما تركز على الناس الذين تركوا للعمى في مكان محدود، مشفى مجانين سابق، حشر فيه العميان خوفا ً من أن يكونوا معدين، فرغم أن العلم يقول أن العمى لا يعدي، إلا أن توالي فقدان الناس لأبصارهم يتحدى العلم، في ذلكم المشفى يبدأ العميان في محاولة التعايش مع الوضع الجديد، التعليمات الحكومية التي تذاع عليهم كل يوم، تحذرهم من الخروج، أو الاقتراب من الحراس المستعدين للقتل، تقدم لهم وجبات غذائية، وتترك الباقي لهم، عليهم أن يعتنوا وينظفوا أنفسهم، نلاحظ مجتمعا ً جديدا ً ينمو، مجتمع يتخبط، فحتى حقيقة وجود مبصر وحيد في ذلك المبنى العتيق، مبصر لم يكشف نفسه، وادعى العمى ليتدخل فقط عند الضرورة، لم َ بقيت زوجة الطبيب وحدها؟ لم َ لم تعمى كما البقية؟ لا تفسير، فالرواية لا تقدم هذا النوع من التفسيرات، زوجة الطبيب استفاد منها الروائي كمحرك للأحداث، شاهد عليها، قائدة للقطيع الأعمى الذي تولت مسئوليته بعدما عميت المدينة كلها، وانهارت الحكومة، واحترق المبنى الذي كان مشفى مجانين، ثم نزل عميان، ثم ساحة تموج فيها الفظائع، كالعصابة التي احتكرت الطعام، وقايضته بالمال، ثم بالنساء، الإنسان وحش عندما يريد، حيوان عندما يفقد كل ما يربطه بالحضارة المصنوعة، هذا ما يقوله ساراماغو، الطبيب يعرف أن زوجته ترى، ومع ذلك يخونها مع الفتاة ذات النظارات السوداء، كأنما عندما لا يرى هو، يصبح المنكر ممكنا ً، الرواية تعرض علينا مشاهد تيه الإنسان، وهشاشته، كما تعرض لنا لمحات يخرج فيها الإنسان من الدرك، يستعيد إنسانيته، يحاول النجاة بروحه عندما لا يمكنه النجاة ببدنه، وهو صراع هائل، نراه في المشفى، في المدينة عندما يخرج الأبطال من المشفى ويجوبون المدينة التي تحولت إلى قبائل من العميان الباحثين عن طعام وعن سقف.

وكما جاء العمى بغتة، زال بغتة، بل قد لا يكون زال كما تقول زوجة الطبيب “لا أعتقد أننا عمينا، بل أعتقد أننا عميان، عميان يرون، بشر عميان يستطيعون أن يروا، لكنهم لا يرون”.

هل نحن في عماء؟ هل نحن لا نرى؟ نعم… وفي أشياء كثيرة.

العمى
جوزيه ساراماغو
ترجمة: محمد حبيب
من منشورات: دار المدى
الطبعة الأولى 2002 م
عدد الصفحات: 379 صفحة

“لا أعتقد أننا أصبنا بالعمى، بل نحن عميان من البداية. حتى لو كنا نرى.. لم نكن حقاً نرى”

n  n

رواية الاكتئاب الأولى بجدارة وتزامنت مع ألم عيني الشديد لتزيد الطين بلة

«E’ di questa pasta che siamo fatti, metà di indifferenza e metà di cattiveria»
Cecità non è un romanzo, è un esperimento mentale...che rende difficili le tue notti.
La paura che le scene descritte possano prendere forma al di fuori delle pagine del libro e coinvolgere anche te in quel mare bianco, non ti abbandona mai...
Ma soprattutto non ti abbandona il senso di disagio dovuto al fatto che Saramago sia riuscito, attraverso un racconto apparentemente "surreale", a raccontarci il mondo in cui viviamo, la sua ferocia, la sua indifferenza, una società, la nostra, in cui vige la legge del più forte...
La "cecita" di cui è impregnato il libro, infatti, non è tanto quella fisica, ma quella dell'animo...perché nel momento in cui si perde ogni forma di umanità, di compassione e di solidarietà, di rispetto per gli altri, ma anche verso se stessi, laddove l'egoismo più brutale e la violenza la fanno da padrone, per gli uomini non c'è più nulla, nessun futuro...è la fine, l'Apocalisse.
La scrittura di Saramago è ipnotica, fluida nonostante la mancanza di punteggiatura nei dialoghi diretti e la totale mancanza di nomi propri, ma è anche claustrofobica, fredda e analitica...non c'è traccia di "emozione" nelle sue parole, nessun balsamo per l'anima. Un romanzo di grande impatto emotivo che pullula di spunti di riflessione al di là del carattere fantasioso, che mette a nudo l'animo umano, scandagliando gli angoli più reconditi, soffocante, potente, intimidatorio. Accecante, ma in grado di regalare visioni.

چیزی که موقع خوندن داستان برام خیلی جالب بود، این بود که چطور نویسنده از تکنیک در خدمت داستان استفاده کرده.
دنیای کورها، امپراتوری اصوات درهم و برهمه. حداقل تا زمانی که فرد نابینا قدرت شنوایی بیشتری کسب کنه و بتونه اصوات رو با قدرت زیاد تمیز بده.
نویسنده هم برای نشون دادن این اصوات در هم و بر هم، اومده دیالوگ ها رو بدون گیومه و خط تیره، بدون سر سطر آوردن هر دیالوگ و مجزا کردنش، در هم و بر هم و پشت سر هم و بدون هیچ تمیزی آورده. به طوری که خواننده با طوفانی سر در گم کننده از گفتگوهای آشفته مواجه می شه و نمی دونه کی به کیه. همون حالی که شخصیت های کور داستان تجربه می کنن.
به همین ترتیب، اسم ها هم از داستان حذف شدن. برای خواننده، اسم همون کارکردی رو داره که خطوط چهره برای شخصیت های داستان داره: هر دو مایۀ تمیز یک فرد از فرد دیگه هستن. اما در دنیایی که شخصیت ها نمی تونن خطوط چهرۀ آدم ها رو ببینن، تمیزی وجود نداره. افراد با هم قاطی هستن و اگر هم از هم تمیز داده می شن، نه توسط اسم ها، بلکه توسط "صفات" اون هاست. صفاتی که با بینایی یا کوری از بین نمی ره. به خاطر همینه ��ه دختری که سگ داره، همیشه با صفتش شناخته میشه، نه با اسمش. هیچ کس اسمی نداره. همه فقط با خصوصیت های واقعی شون شناخته می شن. با اعمالشون.

Συγκλονιστικό και τεράστιο το σύμπαν του Πορτογάλου συγγραφέα- το φωτεινό σύμπαν που καλείσαι να ζήσεις μέσα απο μια φανταστική ιστορία η οποια ειναι φρικτά απίθανη έως πραγματική.

Το περίφημο αυτό βιβλίο ξεκινάει με μια πανδημία τύφλωσης κάπου-κάποτε -οπουδήποτε η οποια ειναι ανεξήγητη και εξαιρετικά πρωτοφανής,μεταδιδόμενη μάλλον,έτσι ώστε σε λίγες μέρες δημιουργείται η κοινωνία των ξαφνικά και απότομα τυφλών και αβοήθητων ανθρώπων.

Αυτή η κοινωνία μπαίνει σε καραντίνα απο τους εξέχοντες κυβερνητικούς παράγοντες και το κράτος δικαίου που ακόμη δεν τους λείπει η όραση ....ειναι- όπως όλοι γνωρίζουμε-πριν την πανδημία αποκτηνωμενοι.

Σε αυτή τη νέα κοινωνία λευκής τυφλότητας επικρατεί ο πόνος,ο πανικός,ο τρόμος,η απελπισία και ολα τα σχετικά με την ανθρώπινη φύση μπροστά στο άγνωστο και το παράλογο. Περιγράφονται δε απο τον συγγραφέα τοσο εντυπωσιακά κυνικά και οικεία-λίγο απέχω απο τον νευρικό κλονισμό-όσο και αληθοφανή.
Μεταφερόμαστε λοιπόν όμορφα και ποιητικά στην κατάρρευση όλων. Στην κατάλυση των πάντων, θεσμών-δεσμών-φραγμών-ηθών-ιδεών και κυρίως απο την λογική και τη νηφαλιότητα του πολιτισμού στην ζωώδη νοοτροπία της ζούγκλας.
Το επόμενο στάδιο ειναι η μετάλλαξη των ανθρώπων -των συνανθρώπων μας- εδω ξεκινάει η αναγνωστική φρίκη και η σπουδαιότητα του συγγραφέα. Απλά και καθημερινά οι διπλανοί μας μεταλλάσσονται απο φυσιολογικά ήρεμα και ευγενικά πλάσματα σε δολοφόνους βιαστές θρασύδειλους και εκβιαστές. Με ένα γύρισμα, μια λάμψη, ολα τα όρια καταρρίπτονται χωρις να υπάρχει ελπίδα και παρηγοριά.
Κάπου εδω ειναι που εύχεσαι να μην είχες αγγίξει αυτό το ιερό καταραμένο βιβλίο. Κάπου εδω αντιλαμβάνεσαι πως η κόλαση των καταραμένων ειναι ένα βήμα μακριά σου. Και κάπου εδω αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το βιβλίο ειναι κληρονομιά και αληθινή λογοτεχνία.

Ο συγγραφέα απελπιστικά δυσάρεστος και κυνικός αλλα και τοσο φωτεινός και τρυφερός μας οδηγεί σε μονοπάτια που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο.
⬛️✡️⬛️
Καλή ανάγνωση!!!
Πολλούς ασπασμούς!!

رواية رمزية عميقة كتبت بذكاء وبراعة .. فكل شخصية وكل حدث في الرواية هو رمز أو إشارة لفكرة ما.

بلدة يصاب كل سكانها بالعمى ماعدا إمراة واحدة .. تقود هذه المرأة مجموعة من العميان وتستطيع أن تدبر هربهم من المحجر الذي تم إحتجازهم فيه ثم تتولى شؤونهم بعد ذلك حتى يستردوا بصرهم.

العمى في هذه الرواية يرمز للجهل والتخلف والمراة المبصرة ترمز للعلم والمعرفة .. ومن خلال الرواية يرسل جوزيه ساراماجو رسالة مفادها أن تفشي الجهل في المجتمعات يؤدي إلى إنتشار الفوضى والهمجية في كل شئ وإلى سعى الناس وراء غرائزهم دون أي رادع أو وعي بعواقب الأمور .. أما بالعلم فيستطيع الإنسان إدراك حقيقة أموره والتفكير بمنهجية تمكنه من حل مشاكله وتحقيق أهدافه والتخطيط لمستقبله.

من اجمل الإقتباسات في الرواية:
- شكرا لتجربة الحياة القاسية المعلم الأساسي لكل الإنضباطات.
- العمى هو أيضا أن تعيش في عالم انعدم فيه الأمل.
- الإحساس بالمسؤولية هو النتيجة الطبيعية للرؤيا الواضحة.