Δεν περίμενα, ούτε φανταζόμουν την παιχνιδιάρικη και γεμάτη γέλιο φύση του συγγραφέα και του έργου, που μόλις τελείωσα.
Σε μια καταραμένη απο την πνευματική διάνοια και την θρησκευτική γνώση μονή όλα αλλάζουν όταν το γέλιο του θεού πραγματεύεται την κωμωδία, τη σάτιρα και τη μίμηση για να εξιλεώσει την τραγωδία και τον τρόμο με τον οποίο, προκαλώντας φόβο και έλεος επιτυγχάνεται ίσως η κάθαρση των συναισθημάτων.

Το «όνομα του Ρόδου», το πρώτο μυθιστόρημά του Ουμπέρτο Έκο ήταν αναπάντεχη επιτυχία ακόμα και για τον ίδιο. Παρωδώντας τον Κόναν Ντόιλ (“Το Σκυλί των Μπάσκερβιλ”), προσαρμόζοντας τις τεχνικές του ιδιοφυούς Σέρλοκ Χολμς στις εικασίες της φιλοσοφίας, των σχολαστικών, των αρχαίων πολιτισμών, της πολυμάθειας και του εξακολουθητικού στοχασμού για την άπλετη γνώση, εμπνεόμενος τον τίτλο του μυθιστορήματος από μια στροφή της Γερτρούδης Στάιν(Αμερικανίδα συγγραφέας, ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας και συλλέκτρια έργων τέχνης), και βάζοντας σε πλήρη προτεραιότητα αληθινής αποκάλυψης τον δεύτερο τόμο της ποιητικής του Αριστοτέλη ,το οποίο πραγματεύεται τα περί ψυχής του ανθρώπινου όντος, το οποίο ως μοναδικό ανάμεσα στα άλλα ζώα έχει την ικανότητα του γέλιου.
Ο Έκο ήθελε απλώς να δώσει ζωή σε μια από τις “ψυχαγωγίες”με παιχνιδιάρικο τόνο με τον οποίο ανακάτευε στις ατελείωτες γνώσεις του, εκείνος ο παράξενος μελετητής, ανακάτεψε το ευγενές και το ευτελές, την καλλιέργεια και τη λαϊκότητα, την κλασική λογοτεχνία και τα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Στο όνομα του Ρόδου μας δείχνει καταφανέστατα ότι το κωμικό των πράξεων γεννάται απο την εξομοίωση του βέλτιστου με το χείριστο και, αντίστροφα, απο τον εντυπωσιασμό με την απάτη, απο το πιθανό και την καταπάτηση του νόμου της φύσης, απο το μη σχετικό και το ασυνάρτητο, απο τον εξευτελισμό των προσώπων, απο τη χρήση χυδαίας και γελοίας μίμησης, απο τη δυσαρμονία, απο την επιλογή των πιο ανάρμοστων πραγμάτων.
Ο ψυχαγωγικός ο διαπρεπής ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος παίζει με σαρκασμό και ειρωνεία , ανακατεμένη με απόλυτη φλεγματική διάνοια καταδεικνύοντας ότι το κωμικό του λόγου γεννάται απο το διφορούμενο παρόμοιων λέξεων με διαφορετικές σημασίες, απο την πολυλογία ( πόση φλυαρία έφαγα διαβάζοντας τον ) και την επανάληψη, απο τα λογοπαίγνια, απο τα υποκοριστικά, απο τα λάθη στην προφορά και τους βαρβαρισμούς.

«Αναζητούσα τη γαλήνη παντού και πουθενά δεν τη βρήκα, παρά σε μια γωνιά με ένα βιβλίο».

Ω,ναι η ομορφιά του κόσμου δίνεται όχι μόνο απο την ενότητα της πολυμορφίας αλλά, και απο την πολυμορφία της ενότητας.

Το 1322 ο δόκιμος Βενεδικτίνος στο μοναστήρι της Μελκ Άντσο, ο οποίος τελεί και τα χρέη της αφήγησης στην σκοτεινή ιστορίας μας, βρέθηκε να απολαμβάνει τις ομορφιές στην Ιταλία με την δυνατότητα να παραστεί στην αυτοκρατορική στέψη στην Ρώμη.

Τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της εποχής τον οδήγησαν κοντά σε έναν σοφό Φραγκισκανό, τον αδελφό Γουλιέλμο της Μπάσκερβιλ. Έγινε λοιπόν γραμματέας και μαθητής του, αλλά και μάρτυρας γεγονότων άξια να καταγραφούν στη μνήμη των μελλοντικών γενεών.

Ο Γουλιέλμος ήταν επιφορτισμένος με μια άγνωστη αποστολή, διοργάνωσε ένα ταξίδι σταματώντας σε διαφορα αβαεία μέχρι να φθάσουν στον προορισμό τους. Όταν πάτησαν την ορεινή γραμμή που οδηγεί μετά την Πίζα στα μονοπάτια του Αγίου Ιακώβου σταμάτησαν έχοντας φθάσει εκεί που έπρεπε.
Σε κάποιο μέρος. Σε ένα αβαείο όπου τα φρικτά γεγονότα που το έπληξαν δεν επιτρέπουν να αποκαλυφθεί η ονομασία του.

Μέσα στη μονή πρωταγωνιστούσε η «γλυκύτατη θεολογία» μια μυστικιστική παραφορά, μια θεϊκή δύναμη φωτός και λάμψης που παραληρούσε μαζί με τα βυθισμένα στην γνώση πνεύματα των μοναχών. Φώτιζαν με σκέψεις και λόγια, με γραπτά και τυπωμένα κριτήρια λόγου και έργου, τη φύση του υλικού που αντικατόπτριζε την σπίθα της θείας δύναμης της δημιουργίας.
Η θέληση για να αναχθεί ο δούλος του θεού απο το μεγαλείο του αιτιατού, στο μεγαλείο του αιτίου που είναι απρόσιτο στην πληρότητα του. Όταν μέσα απο την ύλη ανοίγει η πύλη για ανώτερα μέρη, εκεί που η ψυχή κλαίει, συνεπαρμένη απο χαρά, όχι απο γήινη ματαιοδοξία κι αγάπη για τον πλούτο, μα απο αγνή αγάπη για το πρώτο αίτιο άνευ ποιούντος αιτίου.
Με απλά λόγια η πιο εύκολη επαφή μας με τον Ύψιστο,
θεοφάνεια δια της ύλης!….


Το καθήκον του Γουλιέλμου γνωστοποιείται αργότερα μέσα σε αυτό το χρονικό του γοτθικού παροξυσμού και της μεσαιωνικής υποταγής στα σκοτεινά σημεία του είναι και του φαίνεσθαι.
Στο ακατονόμαστο αβαείο που μοιράζεται την πνευματική του πληρότητα ανάμεσα σε θρησκευτικές προσευχές και ερωτικούς στεναγμούς μεταξύ των δόκιμων της μονής, έρχεται και η δολοφονία πολλών μοναχών να ολοκληρώσει το μυστήριο που για κάποιους ή για όλους τους εμπλεκόμενους υπάρχει κάτι ..που τους καθιστά ενόχους και αθώους.

Πλούτη, προσευχές, πολυπολιτισμικός πληθυσμός δούλων του θεού ( ποιανού θεού ακριβώς δεν διευκρινίζεται ποτέ, διότι το χρήμα, η δόξα η ιδιοκτησία, τα αξιώματα και η εξουσία πάνω σε σώμα και πνεύμα, καταρρίπτουν τον Ναζωραίο που δεν γέλασε ποτέ
- λένε- καθώς και την χριστιανική ταυτότητα που δίδαξαν οι μαθητες του, με σημαντικό προβάδισμα)
ηγούμενοι, ιεραπόστολοι, ιεροεξεταστές, αυτοκράτορες, Πάπες της Αγίας ρωμαϊκής εκκλησίας, φτωχοκαλόγεροι, απλοί άνθρωποι, επαίτες, άφρονες, παράφρονες, βιαστές, εκβιαστές, δούλοι των σαρκικών επαφών, σοδομιστές, παιδεραστές, προαγωγοί της γυναικείας σάρκας εν ονόματι της ένδειας, άρρωστοι, ταγμένοι στην πενία της ορθόδοξης πίστης, κλέφτες των υλικών που έταζαν άϋλες δόξες στους φοβικά πιστούς και πολλά άλλα θηρία της προφανέστατης αποκάλυψης και του ερχομού του Αντίχριστου που τελικά ζει μέσα μας, δίπλα στον θεό και τον Εωσφόρο.

Σε αυτό το βιβλίο δεν υπάρχει τάξη στο σύμπαν επομένως κάθε προσπάθεια φαινομενικής τάξης αν και μπορεί να φανεί χρήσιμη δεν έχει κανένα νόημα.
Προσπαθούμε ως αναγνώστες, διαβάζοντας το να κατανοήσουμε ο,τι καλύτερο μπορούμε.
Το ανθρώπινο καλύτερο όμως που είναι λίγο. Είναι δύσκολο να δεχτούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει τάξη στο σύμπαν, διότι προσβάλουμε την ελεύθερη θέληση του θεού και την παντοδυναμία του. Έτσι, η ελευθερία του θεού είναι η καταδίκη μας, η κατάρα της αλαζονείας μας.
Το όνομα του Ρόδου μου δίδαξε με απόλυτα παραμυθένιο σκέρτσο και αφόρητη πολυλογία μυθικής ιστορίας και μυθολογικής φιλοσοφίας ένα θεολογικό συμπέρασμα.

«Πως μπορεί να υπάρχει ένα ενιαίο Είναι όταν συντίθεται οκοκληρωτικά απο ενδεχόμενα; Ποια διαφορά υπάρχει ανάμεσα στον Θεό και το αρχέγονο χάος; Με βάση τις επιλογές του θεού, μια επιβεβαίωση της ίδιας Του της απόλυτης παντοδυναμίας κι απόλυτης ελευθερίας δεν ισοδυναμεί με την απόδειξη ότι ο θεός δεν υπάρχει;»




Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.

Truth illusory

Umberto Eco’s The Name of the Rose can rightly be called the literary equivalent of a shrewd smuggling operation. Surreptitiously sailing under the banner of what seems at first glance to be a traditional – and thus holding the promise of mass appeal - detective story, the recently deceased Italian semiotician clearly is reaching for a far more rich tapestry of genres – some tropes of which maintained, others slightly subverted - and themes. In fact, he himself admitted as such, on the dust jacket of the first Italian edition of the novel, not even being sure about what he had exactly constructed:

n  “Difficult to define (Gothic novel, medieval chronicle, detective story, ideological narrative à clef, allegory) this novel.. may perhaps be read in three ways. The first category of readers will be taken by the plot and the coups de scène, and will accept even the long bookish discussions and the philosophical dialogues, because it will sense that the signs, the traces, and the revelatory symptoms are nesting precisely in those inattentive pages. The second category will be impassioned by the debate of ideas, and will attempt to establish connections (which the author refuses to authorize) with the present. The third will realize that this text is a textile of other texts, a ‘whodunnit’ of quotations, a book built of books.”n

Medieval theological arcana – while a passion of his – Eco realised full well would be of little interest to the layman, unless it was packaged in a certain manner. A murder mystery in the Sherlockian tradition would indeed serve nicely as a cover. As our Holmes, there is the seasoned monk, logician and erstwhile inquisitor William of Baskerville ( a clear reference to the famous Holmes tale Hound of the Baskervilles), ordered to investigate a mysterious death in an Italian abbey, and the young, impressionable novice monk Adso, performing the role of Watson, through whom the various events are described. A solution so exceedingly simple, yet ingeniously executed. The two make an intriguing pair of sleuths, to great relish of the reader.
t
The Name of the Rose is one of those singular narratives that attains that harmonious coming together of both place – the isolated, claustrophobic, wintry, damp 14th century abbey, a psychic pressure cooker of sorts, vomiting up monstrous monks whose illicit, “heretical” passions they have long since given up to sublimate – and a neatly compressed, seven day timespan (a clear Biblical allusion to Genesis) which ends in a final paroxysm of fire, death, and desolation.


Caspar David Friedrich: Abtei im Eichwald (1809-10)

As subtext to this “basic” plot (which naturally can only end in the finding of the culprit) there lies a tale of medieval theological embattlement, with the abbey serving as a microcosm of the disarray observed in the outer world. Various forces (both religious and secular) spring up in vigorous opposition to each other, deciding and fighting over whose truth/doctrine will hold sway in the earthly realm. Heretics left and right are pointed out, denounced and put to death, hints of revolution and turmoil are on everybody’s lips, and ominous adumbrations succeed each other at a rapid pace. An Apocalypse (worldly, spiritually, or both) is at hand, or so it seems.

That the pursuit of the one, absolute "truth" in all things (material, moral, and spiritual) as a goal in itself, is a dangerous one, seems to be the underlying message. For after its acquisition and its sealing off from harmful outer influences, there invariably follows its ruthless application by lesser, power-hungry, ideologically ossified minds, ending in brutal, totalitarian tyranny.

In the age of a still developing schismatisation and polarisation of the Western world through the renewed appeal of nationalism (ethnic and/or cultural), the disconcerting appearance of echo chambers on both sides of the political spectrum, and the unending plague of modern, religiously motivated terrorism, parallels are eerily easily drawn.

An accusation of thematic irrelevance, Eco’s tour de force is in no danger of having to suffer in the near future.

A warning to be heeded. Sic transit gloria mundi.

دفترچه خاطرات شهریار. مَلِک جهان.
در چند روز گذشته اتفاقات عجیبی بر من گذشت که شرح آن خالی از لطف نیست. داستان از روزی شروع شد که شهرزاد، همسرمان، همان که قصه میگوید، چندی پیش به بیماری که اطبا منشا آن را از شرق دور میدانستند مبتلا شد. به علت شیوع سریع آن بیماری شهرزاد را در اتاقی بسته زندانی کرده اند. اطبا میگوند احتمال میرود که من هم مبتلا باشم. اینگونه بود که دیگر شب ها قصه گویی نداشتم. کسی که اندیشه مان را به گونه ای بیاشوبد که تا نمیه شب به هوس فهمیدن ادامه داستان بیدار بمانم.
تا اینکه شبی مردی پیر از دیار کفار که خود را امبرتو اکو میخواند به خوابگاه آمد. گفت که در غیاب شهرزاد چند روزی او وظیفه داستان گویی را به دوش میکشد.
گفته های مرد در ابتدا از چیز هایی بود که به آن آشنایی نداشتم. از فرقه هایی میگفت که بر سر فقیر بودن یا نبودن پیامبرشان بحث میکردند و من با خود میگفتم: چه ابلهانه.(گرچه بعد ها فهمیدم چقدر ابله بودم که گفتم چقدر ابلهانه) و مرد گفت.... از مردی به نام شرلاک هولمس (واقعا که کفار اسامی شان هم ابلهانه است) سخن میراند که سرچشمه برخی از الهاماتش بوده. مردی که با نگاهی کوچک به وقایع، تقویم اتفاقات هفت روز پیش را قی می کرد. او همچنین از مرد کور دانایی صحبت میکرد به نام خورخه بورگسی که در هر چیز نشانه های ظهور موجودی خبیث به نام دجال را میدید.
و مرد گفت و گفت.... هرچه پیشتر می رفت جذاب تر میشد... با آنکه گه گاه نمیفهمیدم در مورد چه جهنمی صحبت میکند اما دوستش داشتم. مرد داستان خویش را میپروراند و من خواب را می پراندم. او از همه چیز سخن میگفت. همه چیز. صومعه ها، معابد ، قدیسان، مرتدان، فرمانروایان و عامی زادگان. از خرابه هایی میگفت که در آن عده ای مسکین خدا را شکر میگفتند و معابد عظیم و با شکوهی که مردان درون آن یکدیگر را بر سر انواع شهوات میکشتند. از قدیس هایی میگفت که توسط مرتدان به جرم ارتداد می سوختند. از مردانی میگفت که به نام دین و پیامبر بذر گناه می کاشتند و با خون آبیاری میکردند و ایمان درو میکردند.
و مرد گفت و گفت و گفت.... و من می آموختم. من آموختم که چگونه می توان دین را دستمایه هزاران بازی کثیف کرد. من آموختم که چگونه انسان زیر شکنجه به اعمالی اعتراف میکند که نکرده اما میتوانست بکند یا دلش میخواست که بکند. و من آموختم که عشق میتواند چیزی جز شهوت باشد. میتواند غریبه ای باشد که هیچ از زبان یکدیگر نمیدانید اما میتوان در تاریک ترین ساعات شبانگاه که گرگ را از میش تشخیص نیست "دوستت دارم" را در چشمانش بخوانی و او نیز "تو زیبایی" را از لبانت بخواند. و در آن لحظه میفهمی که هیچ چیز مقدس تر از این عشق نیست.
و من آموختم که شهوت چیست. آموختم که شهوات به شکم و ما تحت آن ختم نمیشود. آموختم شهوت به قدرت چیست. شهوت به مال. و غیر منتظره ترین آن: شهوت به دانایی و ایمان. دانستم که عطش دانایی چه ها که نمیتواند با انسان بکند. عطشی که میخواهد رازهایی تا ابد بر همگان پوشیده باشد تا فقط و فقط خود شخص به آن دانا باشد. عطشی که کتاب ها را میسوزاند...خواندنش را ممنوع میکند... مخفی میکند... محکومش میکند... تقبیحش میکند. دانستم مسیر دانایی و جهل یک خط صاف نیست. بلکه مسیری است مدور. از یک سو خرد است و در نهایت خرد جهل مرکب. به مانند ماری که دم خود را میخورد.
و دانستم که باید ترسید. از رسولان کذبه و بیشتر از آنان، کسانی که حاضرند در راه حقیقت بمیرند. چون فهمیدم که خیلی های دیگر را همراه خود و گاه به جای خود به کشتن میدهد. من آموختم که دجال میتواند از خود تقوا نشات بگیرد. من آموختم که شیطان را نه در جهنم ببینم و نه نیزه سه شاخه به دست در حال وسوسه مردمان؛ بلکه می توانیم او را در خودمان پیدا کنیم...در نمازگاه هایمان...در سجودمان به حالت تضرع...درتسبیح گفتن هایمان به حال خشوع...در صدقه دادن هایمان و هزار یک رنگ دیگر. آنچنان این ملعون، متنوع عمل میکند که گاه با خود میگویم: خدا شیطان را در درون هر یک از ما قرار داده، وگرنه هیچ خالق حکیمی ساختن شخصیتی با این تنوع و هزار رنگی را تنها برای انجام عمل "عدم سجده" خلق نمیکند.
و مرد داستانش را تمام کرد. آنچنان در داستان غرق شده بودم که نتوانستم بفهمم چند شبانه روز گذشته است. سرم داغ کرده بود. مغزم به استانه انفجار رسیده بود. در هزارتویی سرگیجه آور تلو تلو میخوردم. من مست بودم. مست داستان. نمیدانستم کلمات میتوانند اینگونه گوشم را بسوزانند. نمیدانستم مخدری اینچنین قوی نیز در جهان موجود است. مرد برخاست که برود. گفت بیماری از شهرزاد قصه گو دور شده و او به تخت باز خواهد گشت. در این هنگام به پای او افتادم. فراموش کرده بودم که من شهریار زمانم. درخواست کردم که بقیه شب ها را نیز او قصه بگوید. بگوید تا بدانم. بگوید تا بشناسم. بگوید تا مست شوم. بگوید تا مرا به رویایی بی انتها دچار کند. به او گفتم که از غلام های زنگی و زنان هوسباز قصه های شهرزاد به ستوه آمده ام، مرا رهایی ده. او نیز به من گفت که دیگرانی نیز هستند که باید برای آنها سخن بگوید. باید سخنانش را به گوش دیگران برساند.
اکنون مرد رفته است و هوای اتاق سرد است. و من میدانم که او نه خدا بود و نه رسول و نه قدیس. او یک قصه گو بود و من میدانم که هیچ چیز، تاکید میکنم، هیچ چیز بهتر از یک داستان خوب نیست. در زیر آخرین سوسو های شمع که دارد ذرات موم را می مکد این خطوط را مینویسم و خوشحالم که بیشتر از این نوشتنم ادامه پیدا نخواهد کرد زیرا احساس میکنم انگشت شستم درد میکند.

Bueno, mucho se ha escrito sobre esta novela. Para mi, es una novela muy culta, con un lenguaje difícil (que no quiere decir malo) y una trama magnífica. No obstante, adolece de tramos demasiado largos, demasiado densos y muy poco interesantes. Entiendo que el autor (a diferencia de la película), quiere entrar en temas escabrosos como las luchas internas dentro de la misma Iglesia, las luchas entre Avignon y Roma y reflexiones teológicas sobre las órdenes religiosas. Para mi, estas fases tan largas cortan el ritmo de la novela porque aburren mucho.
Aun así, es una obra extraordinaria, escrita por una mano excelsa. La trama, los personajes, el ambiente de la abadía, ... todo está narrado brillantemente.
He tenido que usar mucho el diccionario durante la lectura ya que el lenguaje es muy técnico y hay muchos párrafos en latín con anotaciones del autor, o sea que la lectura se para mucho.
La película se centra más en las muertes y la investigación que Guillermo de Baskerville y Adso de Melk llevan a cabo. En la novela, las muertes son una parte importante, pero no lo son todo.
No son 5 estrellas por esas fases más lentas. Si no fuera por eso, serían muy bien merecidas.

--------------------------------------

Well, much has been written about this novel. For me, it is a very cultured novel, with a difficult language (which does not mean bad) and a magnificent plot. However, it suffers from sections that are too long, too dense and too uninteresting. I understand that the author (unlike the film), wants to go into some lurid subjects such as the internal struggles within the Church itself, the struggles between Avignon and Rome and theological reflections on religious orders. For me, these long phases cut the pace of the novel because they bore me a lot.
Still, it is an extraordinary work, written by an excellent hand. The plot, the characters, the atmosphere of the abbey, ... everything is brilliantly narrated.
I had to use the dictionary a lot during the reading because the language is very technical and there are many paragraphs in Latin with annotations by the author, so the reading stops a lot.
The film focuses more on the deaths and the investigation that William of Baskerville and Adso of Melk carry out. In the novel, the deaths are an important part, but they are not the whole story.
It's not 5 stars because of those slower phases. If not for that, they would be very well deserved.

This book is very well written. The story is mysterious and compelling. The author puts the reader with his characters in a monastery in the middle ages. There is a lot of theological and philosophical discussion. There is an inquisition and trial. There are many prayers. There is also a murder mystery.

La película la he visto un montón de veces ¡¡¡Peliculón!!! Y en mis años mozos también metí mil horas jugando al videojuego "La abadía del crimen"

در زمانی حدود دهه‌ی 1320 در پی منازعات بین پاپ و امپراتوری مقرر میشه دو هئیت یکی از طرف پاپ و یکی از طرف امپراتور در صومعه‌ای ثروتمند با هم دیدار و گفتگو کنند. از طرف پاپ برادر ویلیام اهل باسکرویل به دیر اعزام میشه و با خودش یک نوکشیش به نام آدسو همراه می‌کنه. راوی این رمان آدسو هست که سالها پس از این جریانات شرح وقایع رو به رشته‌ی تحریر در آورده. در ابتدای رمان جایی که ویلیام ب��ون دیدن و اطلاع از جریان فرار اسب کهر مکان حضور اسب رو به خوانسالار دیر میگه و بعد تعریف می‌کنه که چطور از روی نشانه‌ها به این نتیجه رسیده، ما و البته بقیه‌ی افراد دیر حساب ویژه‌ای روی ویلیام باز میکنند و همین باعث میشه رئیس دیر ویلیام رو مأمور کنه تا به موضوعی رسیدگی کنه، موضوعی که به تازگی در دیر به وقوع پیوسته، یعنی مرگ یک کشیش. و این تازه شروع سلسله‌وار یک سری اتفاقات تلخ و مرموز در دیر هست. تمام این مسائل در هفت روز اتفاق می‌افته. میتونم بگم داستان از دو قسمت در هم تنیده‌ی جنایی و فلسفی-مذهبی تشکیل شده. در میانه‌ی داستان از مسائل تاریخی کلیسا، روابط بین کشیشان، افراد و گروه‌های متهم به ارتداد و از این قبیل مسائل صحبت میشه. مناظرات و صحبت‌های بین کشیشان شاید برای همه جذاب نباشه اما در مجموع به نظرم این یک رمان کامل بود و از خوندنش لذت بردم.ه

Un texto vasto y poderoso, aunque a veces pudiera parecer un tanto ampuloso dada la erudición que despliega, durante toda la narración, su autor Umberto Eco (1932-2016), en la cual incluye numerosas frases y párrafos en latín, datos sobre la historia del cristianismo, información sobre botánica, grandes conocimientos sobre libros antiguos, hondas interpretaciones de las escrituras, así como algunas consideraciones filosóficas.

Dado que el autor además de escritor, filósofo y profesor fue un especialista tanto en semiótica, lingüística y estética, aprovecha el terreno que le brinda la obra para desarrollar algunos conceptos y detalles que tienen que ver con estas disciplinas.

El marco que encierra la trama en es la vida en una Abadía al norte de Italia en el siglo XIV: esa vida enterrada entre piedras, silencio, sacrificio, oraciones, trabajo y estudio. Una vida austera y alejada de cualquier satisfacción mundana o de cualquier libertad o placer de la voluntad; digamos que una vida un tanto distante del mundo real, pero llena de un intenso ardor místico suficiente para aceptarla y consagrarse a esa existencia. La antítesis de la vida moderna en las ciudades.

Podemos observar la importancia suprema de la Iglesia como cuerpo indisoluble de la sociedad, abarcando todas las esferas del ser humano y encasillando todas sus capacidades en un solo fin: el estudio y la veneración al Ser Supremo, lleno de un oscurantismo que estaba a punto de debilitarse con la llegada del Renacimiento. La novela se sitúa en la época en que el conocimiento era posesión casi absoluta de los clérigos y a partir de ese entonces empieza a permear fuera de las Abadías y Monasterios hacia la sociedad en general, especialmente hacia las Universidades.

Durante la narración asistimos a las luchas de poder dentro de la Iglesia, al surgimiento de ideas “heréticas”, así como de diversas órdenes clericales que predican ideas y creencias parecidas pero que basta una pequeña diferencia conceptual para desatar una guerra irreductible. Como por ejemplo, y es una idea que se repite constantemente a través de la novela, la aceptación o condenación de la pobreza como uno de los dogmas de la religión cristiana. Parece mentira pero esta idea causa grandes desacuerdos y crueles disputas dentro de las diversas facciones, al grado de llegar a perseguir hasta la muerte a los portadores de opiniones contrarias.

La novela se enfoca en resolver una serie de asesinatos escondidos entre los libros de una biblioteca que a la vez es un invencible laberinto. La inexpugnable biblioteca, símbolo de conocimiento, se convierte en el eje central de la investigación y de las sospechas de Fray Guillermo de Baskerville y del novicio Adso de Melk, protagonistas y detectives en aquel Monasterio del siglo XIV, tiempos en los que la incipiente ciencia se usaba para ocultar, no para explicar o iluminar.

“… la biblioteca… era el ámbito de un largo y secular murmullo, de un diálogo imperceptible entre pergaminos, una cosa viva, un receptáculo de poderes que una mente humana era incapaz de dominar, un tesoro de secretos emanados de innumerables mentes, que habían sobrevivido a la muerte de quienes los habían producido…”

Además de la trama marcada por los asesinatos cometidos en la Abadía, la novela también contempla un importante encuentro que tendrá lugar en la propia Abadía entre los partidarios del Papa y los del Emperador, quienes dirimirán, en ese encuentro, importantes cuestiones para el futuro del Cristianismo, en especial el significado y aceptación o rechazo de la pobreza para la Iglesia. En aquel entonces el sumo pontífice era el polémico Juan XXII. El relato de los días previos a esta reunión y su desarrollo posterior contribuyen a enriquecer el material de esta obra.

Grandes partes de la novela están dedicadas a largas y profundas disquisiciones sobre la historia de la religión, sobre sus fundamentos y sus tesis; sobre filosofía y teología, así como sobre lógica y sobre la formación y las ideas que sostienen las órdenes eclesiásticas y algunos otros temas afines que demuestran la erudición del autor italiano y que a veces juegan en detrimento del desarrollo de los caracteres o personajes para hacerlos más definidos y diversos, así como en la tensión dramática que pierde peso y ritmo en grandes fragmentos del libro, pero que sin duda nos aportan grandes conocimientos.

En descargo de lo anterior, y como el mismo autor menciona en las apostillas, si superamos las 100 primeras páginas, que significan un escollo penitencial, habremos superado las faldas de la colina y veremos cosas nuevas y nos convertiremos entonces en un lector idóneo para las siguientes 600 páginas.

Una memorable novela policiaca, filosófica, religiosa, histórica con cierto tono periodístico, debido a la forma en que se maneja la crónica de los hechos que hace el narrador que es el novicio Adso de Melk .

من الكتب التي قرأتها من اعوام مضت ويقال أن الروائي دان براون في رائعته دافنتشي كود استند على الكثير من المعلومات التي احتوت عليها روايته من امبرتو ايكو ......من العجيب في الأمر أن الكاتب ورغم روعة روايته لم يستطع أن يكتب في مستواها الحرفي والثقافي وكأنها استنفذت عصارة موهبته وسكبت في وعاء هذه القصة....رواية اسم الوردة ثراء ثقافي وابداع فكري لا يتكرر ...رائعة

Πίεζα πάντα τον εαυτό μου να τελειώνω τα βιβλία που διάβαζα έστω κι αν έκανα μήνες! Αυτό το βιβλίο όμως με έφερε στα όριά μου.
Ξεκίνησα να το διαβάζω μετά από προτροπή φίλων και γνωστών,δεν ήμουν έτοιμη για το τί να περιμένω, κι έκαψα ορισμένα εγκεφαλικά κύτταρα. Ίσως το πιο κουραστικό βιβλίο που γνωρίζω. Δεν ξέρω αν φταίει ότι το ξεκίνησα σε μικρή ηλικία και...έπαθα εμπλοκή.Τρεις φορές επιχείρησα να το διαβάσω αλλά στις 100 σελίδες μπούκωνα και το παράταγα. Απλά πιστεύω ότι για κάποια βιβλία πρέπει να είσαι και σε κατάλληλη διάθεση ή έτοιμος/η να τα "δεχτείς".
Επιτέλους όμως κατάφερα και το διάβασα. Απίστευτα δυσανάγνωστο.Ο Έκο έχει σίγουρα ευφράδεια λόγου, εντούτοις το όνομα του ρόδου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εύκολο ανάγνωσμα. Πολλά σημεία με ατέλειωτες περιγραφές, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να αγανακτήσει γιατί η πλοκή μένει πολύ στάσιμη. Με μια μικρή αφαίρεση ιστορικών γεγονότων ,λατινικών αποφθεγμάτων και μπερδεμένων δογματικών ερμηνειών θα ήταν πιο ευχάριστο στην ανάγνωση του.Τώρα θα μου πείτε προς τι τόσο θάψιμο αλλά δεν μπορούσα ήθελα να τα πω.
Παρόλα τα μειονεκτήματα του είναι όντως αριστούργημα και δεν βρίσκω κανένα λόγο να του στερήσω κανένα αστεράκι. Είναι ένα βιβλίο που η αξία του είναι διαχρονική και δεν αμφισβητείται από κανένα αλλά κατά την προσωπική μου άποψη έχει λίγα ελαττώματα.
Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή.Ένας πρεσβύτερος μοναχός (ως άλλος Σέρλοκ Χολμς)με το νεαρό εκπαιδευόμενό του φτάνουν σ’ ένα μοναστήρι, κατόπιν παράκλησης των ίδιων των μοναχών, για να διαλευκάνουν έναν φόνο.Κατά την παραμονή τους εκεί θα γίνουν και άλλοι φόνοι. Παράλληλα, χάνονται βιβλία αξεπέραστης ποιότητας και αξίας από την βιβλιοθήκη. Σταδιακά η αναζήτηση γίνεται πιο έντονη, η ατμόσφαιρα πιο μυστηριακή και οι ήρωες δοκιμάζονται διαρκώς.
Είναι μία ιστορία πολυεπίπεδη,με αστυνομική πλοκή αναζήτησης ενόχου δολοφόνου,προεκτείνεται και σε φιλοσοφικά ερωτήματα και θεωρίες σημειολογίας αλλά και τις εκκλησιαστικές διαμάχες στον Μεσαίωνα, μεταξύ της Καθολικής Εκκλησίας και της Ορθόδοξης εκκλησίας. Πολύπλευρες συζητήσεις για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, για το κίνημα των αιρετικών και τους όρκους της φτώχειας. Ο Eco έχει μια απέραντη γνώση των Μεσαιωνικών Σπουδών και το δείχνει.
Kαθηλωτικό, ανένταχτο ως προς τη θεματική, καθώς συνδυάζει λίγο απ’ όλα,μυστικιστικό, επίκαιρο, γοτθικά αριστοτεχνημένο, ειρωνικό, έξυπνο. Έντονο το στοιχείο του μυστηρίου, με αγωνία για την εξεύρεση του δολοφόνου και τη μυστηριώδη ζωή του μοναστηριού.
Θα συμβούλευα κάθε υποψήφιο αναγνώστη να οπλιστεί με αρκετή υπομονή αν θέλει να το διαβάσει. Αλλά να μην το παρατήσει. Θα τον ανταμείψει και ιδιαίτερα το απρόσμενο τέλος του θα τον δικαιώσει.

مقدمتا بگویم؛ خیلی وقت بود بعد از خواندن کتابی تا به این حدْ احساس «یک پله بالاتر رفتن» نکرده بودم. هفتصد و پنجاه صفحه ای که هر فصلش چیزی به انسان اضافه می کند.
*
داستانِ کتاب در قرون وسطی می گذرد، دوره ای که بازپرسان مذهبی با سفسطه هایی نظیر این گروهْ گروهْ آدم ها را به بهانه ی ارتداد می سوزاندند؛
«وقتی که اعتراف کردی، محکوم خواهی شد؛ اگر هم اعتراف نکنی باز محکوم خواهی شد.»
منطقِ بحث و جدل های کتاب، می تواند بسیار آموزنده باشد در آموختن شیوه ی بحث کردن. به این خاطر فکر می کنم اگر این کتاب در سنین پایین خوانده شود، بسیار مفید خواهد بود در شیوه ی تفکر آدمی.
*
علی رغم این که پیش از شروع کردن کتاب تصور می کردم به علت گره خوردن کتاب به دین مسیحیت، آن چنان نتوانم با کتاب ارتباط برقرار کنم، اما خلاف این قضیه به من اثبات شد. فلسفه و منطق است که بیش از هر عقیده ی دینی در این کتاب به چشم می خورد و همین است که باعث می شود مخاطب بعد از خواندن کتاب حس کند از دنیای بسیار «عمیقی» بیرون آمده؛ نه آن عمق و روشنفکری ای که کثیری از نویسندگان معاصر به طور مصنوعی و کاذب در نوشته هایشان القا می کنند. اینجا با یک داستانِ فلسفیِ اصیل مواجهیم.
*
شیوه ی محکوم کردن و توصیف اعدام افرادی که به ناحق به ارتداد محکوم گشتند (و سوزانده شدند)، به شدت مرا به یاد ادبیات فارسی خودمان انداخت. آن جا که بیهقی از حسنک می گوید و یا عطار و سایرین در مورد حلاج می گویند.
تازه نکته ای که وجود دارد - و یا اکو این طور نشان می دهد - این است که ارتداد و اعدام در قرون وسطای مسیحیت اساسا به خاطر شهوتِ قدرت و ثروت اندوزی پاپ و باقی بوده (و نه حفظ دین از کفار).
برای من ظاهر قضیه این طور است که در قرون وسطی، افراطیونْ بارها وحشیانه تر و متحجرانه تر از گروه های افراطی مسلمان این دوره عمل می کردند.
اتفاقا بسیاری از کتبی که در داستان اکو، راهبان مسیحی خواندن آن ها را منع می کنند، نوشته ی مسلمانان (یا بقول آدم های داستان؛ کُفارِ شرق) است. رازی و ابوعلی سینا و ابن حیثم و باقی.
*
تا رسیدن به جلد دوم کتاب، تصورم بر این بود که کتاب از دو پیرنگ کلی تشکیل شده: یک قضیه ی جنایت های مشکوک دِیر، و دیگری روایت های تاریخی (عمدتا در مورد فقرِ مسیح) که در خلال گفتگو های بین اشخاص یا با بیان تفکر راوی نقل می شوند. (برخلاف شیوه ی روایت تاریخی معمول؛ مثلا جنگ و صلحِ تولستوی، که وقایع به ترتیب و بدون واسطه برای خواننده تشریح می شوند) و به نوعی داستان جنایت را آلت و وسیله ای در دستِ اکو می دانستم که از آن برای جذاب کردن آن پیرنگ تاریخی استفاده می کند. اما در پایان کتاب، دقت اکو در چفت و بست پیرنگ ها را چنان دیدم، که به در هم آمیختگی هنرمندانه ی این دو پیرنگ ایمان آوردم. و بنظرم  هنر و شاهکاریت این کتاب در همین است.
*
نویسنده قبل از شروع هر فصل، خلاصه ای از ماوقع را بیان کرده که دلیل آن را درک نمی کنم! تنها وظیفه اش انگار زایل کردن لذت تعلیق داستانْ برای خواننده می باشد!
*
همچنین بگذارید به ترجمه ی درخشان شهرام طاهری اشاره کنم. بنظرم اساسا در بین مترجم های نسل های قبل (که غالبا آثار کلاسیک را ترجمه می کردند) با اکثریتی خوب مواجه بودیم، برخلاف امروزه که مترجم های بد بسیار شده اند و نوعی جو بی اعتمادی برای انتخاب کتاب های خارجی به وجود آورده اند!
*
در پایان یکی از حرف های کتاب (یا به نوعی ضدحرف، چون راوی با آن موافق نیست) را به تعبیر خودم نقل می کنم: خندیدن بد است؛ چون موجب فراموش کردن مرگ می شود.

When I found out about Eco's passing about 2 weeks ago, it left a sour taste in my mouth because after owning this book for such a long time, I had finally opened and started to read it. For some reason, I felt a bit of remorse for waiting this long to enjoy this well known book - like I was supposed to have given my all, my mind, my time - but alas, we are all born to die - the coincidence makes it more of a disconsolate matter.

Eco's masterpiece and Weaver's immaculate translation of this book are not just intimidatingly erudite in nature to some, but also accessible to many. It almost takes a background in the latin language to understand certain parts of this book, but overall, it's not as difficult as (what I've heard) his later work "Foucault's Pendulum". Much has been said about this already, but all I can add is that you have to be patient in reading prose and books of this nature. You will be rewarded eventually.