Πόσο εκπληκτικά ασυνήθιστο,διεισδυτικό,
ευδαιμονικά τραγικό,στοχαστικό,σκοτεινό και επιστημονικά φιλοσοφικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο,άξιο να χαρακτηριστεί ως αριστούργημα των αριστουργημάτων!!

Ο Σάμπατο,ο γητευτής των παραισθησιακών καταστάσεων,μεταφυσικών γεγονότων,υπερρεαλιστικών και υπερφυσικών αγωνιών και φαντασιακών μέσων,γράφει με σχολαστικό,απλό και ακριβή λόγο. Καταφέρνει με επιστημονική μεθοδολογία και ενδοσκόπηση να ενώσει οργανικά και αδιάλυτα το μυθιστόρημα με τη φιλοσοφία μέσα απο ιστορικές και κοινωνιολογικές αναφορές.

Στο «Περί Ηρώων και Τάφων» η αυγή της αναρχίας και η αντίσταση αποτελούν τη μοναδική διέξοδο απο την κοσμοθεωρία που κυβερνάει τον κόσμο.
Τον κόσμο τον κυβερνάει το Κακό που συνυπάρχει με το Σκοτάδι.
Το Σκοτάδι είναι ο φυσικός χώρος των τυφλών.
Επομένως,η "Σέκτα των Τυφλών"είναι οι κυβερνήτες που μας επιβάλλουν φόβο,αμαρτίες και ενοχές.

Αυτοί είναι υπαίτιοι και υπερδύναμοι.

Ο άνθρωπος είναι ένας κόκκος άμμου στο Σύμπαν και προσπαθεί μέσα στην άγνοια του να συσχετίσει θεωρίες συμπαντικές για να αιτιολογήσει την ύπαρξη του.

Αυτή λοιπόν είναι η τρομοκρατική θεωρία περί Σκοτεινού Κακού που χειραγωγεί την ανθρωπότητα με κυβερνήτες τη "Σέκτα των Τυφλών".

Αυτή ακριβώς η εμμονή του παράφρονα πρωταγωνιστή Φερνάντο Βιδάλ Όλμος-συγγραφέα,θριαμβεύει και αποκαλύπτεται σε μια μυστηριώδη οργάνωση (Σέκτα των Τυφλών).
Η οποία με εργαλείο και προκάλυμμα την τραγική αναπηρία ως μέσο συμπόνοιας,κυριαρχεί και διευθύνει την παγκόσμια επιχείρηση που ραδιουργεί και επωφελείται σκοτεινά και ύπουλα.

"Ονομάζομαι Φερνάντο Βιδάλ Όλμος, γεννήθηκα στις 24 Ιουνίου 1911 στο Καπιτάν Ολμος, χωριό της επαρχίας του Μπουένος Αϊρες που φέρει το όνομα του προπάππου μου. Είμαι ένα εβδομήντα οχτώ, ζυγίζω γύρω στα εβδομήντα κιλά, έχω μάτια γκριζοπράσινα, μαλλιά ίσια και ψαρά. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: κανένα".

(Έτσι αυτοπαρουσιάζεται ο ήρωας μας).

Αναρχοσυνδικαλιστής,παρανοϊκή προσωπικότητα που μαγνητίζει και πείθει. Μηδενιστής με οξυμένη αντίληψη,κοφτερή σκέψη και ηγετική φυσιογνωμία του υπόκοσμου.
Κατορθώνει να ανακαλύψει την είσοδο στο άνδρο της Σέκτας και ολοκληρώνοντας τη συγγραφή της Έκθεσης του περί της Παντοδύναμης Τυφλότητας,αποδέχεται το Πεπρωμένο.
Δολοφονείται απο την κόρη του Αλεξάνδρα (επίσης παρανοϊκή) η οποία κατόπιν αυτοκτονεί για να ξαναγεννηθεί. Ίσως να ήταν και η Ιέρεια των Τυφλών.

(Παρεμβάλλονται τρομεροί συσχετισμοί περί τυφλότητας και δραμάτων με τις Ελληνικές παρακαταθήκες. Έχουμε επαγωγικά συμπεράσματα για τον Όμηρο,τον Οιδίποδα,τον Τειρεσία και φυσικά μια εύστοχη αναφορά και πλήρη ταύτιση με πρόσωπα και γεγονότα του πρώτου βιβλίου "το Τούνελ")

Θολωμένες σκέψεις σοφής καταληψίας απο Φερνάντο:
«Μου φάνηκε τότε ότι είχα πλήρη συνείδηση της απόλυτης μοναξιάς μου και του σκοταδιού που με είχε ερμητικά τυλίξει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ή, για να το πω καλύτερα, μέχρι τη στιγμή που προηγήθηκε εκείνου του ονείρου της παιδικής μου ηλικίας, ζούσα στην παραζάλη της έρευνάς μου, νιώθοντας να είμαι στο έλεος μιας τρελής έλλειψης συνείδησης. Οι φόβοι και ο τρόμος που είχα νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν μπορέσει να με εξουσιάσουν. Ολόκληρο το είναι μου έμοιαζε να έχει εκτοξευτεί σε μια τρελή κούρσα προς την άβυσσο, που τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει. Μόνο τη στιγμή εκείνη, καθισμένος στη λάσπη, στο κέντρο μιας υπόγειας σπηλιάς που ούτε καν μπορούσα να υποψιαστώ τα όριά της, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, άρχισα να συνειδητοποιώ την απόλυτη και φρικτή μοναξιά μου. [...]. Και, έτσι, ονειρευόμενοι και για τους άλλους οι καλλιτέχνες, αυτά τα εύθραυστα πλάσματα, κατορθώνουν να αρθούν πάνω από την προσωπική τους δυστυχία και γίνονται ερμηνευτές και σωτήρες (πονεμένοι) του συλλογικού πεπρωμένου. H δυστυχία μου όμως ήταν πάντα διπλή, επειδή η αδυναμία μου, το παθητικό πνεύμα μου, η αναποφασιστικότητά μου και η αβουλία μου με εμπόδιζαν να κατακτήσω εκείνη τη νέα τάξη πραγμάτων, εκείνο τον Νέο Κόσμο, που είναι το έργο τέχνης• και κατέληγα πάντα να πέφτω από τις σκαλωσιές εκείνου του ποθητού οικοδομήματος που θα με έσωζε. Πέφτοντας, κακοποιημένος, και διπλά θλιμμένος, έτρεχα και πάλι να βρω τα απλά ανθρώπινα όντα».

Παράλληλα,έχουμε την τριτοπρόσωπη αφήγηση της ζωής και του παντοτινού έρωτα,του εικοσάχρονου Μαρτίν με την Αλεξάνδρα.
Προστάτης του Μαρτίν,ο Μπρούνο. Ως ήρωας,κρατάει τις ισορροπίες και χτίζει τη δομή βασικών στοιχείων της ιστορίας μας.

(Απίθανα Ασύλληπτη θεωρία. Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι,όλα αυτά που σου λέει ο συγγραφέας μπορείς να τα διανοηθεις; Και συνεχίζει..)

Ο Θεός,κοιμάται αρκετά συχνά και βλέπει εφιάλτες. Έχει διαταραγμένη ψυχή αφού ηττήθηκε απο τον Άρχοντα του Σκότους πριν απο την έναρξη της ανθρώπινης Ιστορίας.
Λόγω αυτής της ήττας καταλαμβάνεται απο κρίσεις τρέλας και έχει διττή προσωπικότητα.

Έτσι,ανυπόστατος και χαμένος,έχει επωμιστεί όλες τις τραγωδίες και τις καταστροφές του σύμπαντος.
Στη γη όμως,κυβερνάει απο ΠΑΝΤΑ ο Άρχοντας του Σκότους,ο νικητής, ο Πρίγκιπας του Κακού.
Την εποπτεία την έχει αναλάβει η "Σέκτα των Τυφλών".

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ;
ΚΑΤΑΠΛΗΞΗ-ΥΠΟΚΛΙΣΗ!
ΠΕΡΙ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΑΦΩΝ ΜΕ "ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ"

Διαβάστε το!

Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!

A alguien le comenté, antes de terminar de leer el libro:

“me da cargo de conciencia compartir esas frases porque la gente va a creer que es un buen libro y no lo es”

Lo dije en broma pero no estaba muy lejos de lo que pensaba. Ahora que termine de leerlo puedo decir sin equivocarme que es un buen libro, pero como dije en Twitter, escribir bien no es sinónimo de una buena historia, y viceversa.

Sábato creo un excelente libro, con personajes y personalidades bien definidas, una historia bien contada, por desgracia con una historia bastante turbia, llena de metáforas, sarcasmo e insinuaciones filosóficas. Es un libro bastante pesado de leer, con fragmentos de historia argentina y fragmentos escritos por un loco, tal cual.

Termino diciendo, porque no quiero hacer de esto una review formal, que es un libro de romance y tragedia pero no es para confundirlo con El túnel, el libro anterior, este mucho más intenso pero también mucho más tedioso y confuso, al menos dos terceras partes del libro.

Puiblicada originalmente en http://7mins.ivanmendoza.net/post/160... hace más de 5 años.

این کتاب رفت جزو ده کتاب برتر زندگی من

Sopra eroi e tombe: a un titolo così, come si può resistere? un titolo a dir poco epico, che promette tutto, tutta la verità sulla grandezza e sulla miseria, sui nobili sentimenti e il nero dell'animo umano, sulla loro indistricabile unità.
Mantiene quello che promette? In effetti mi aspettavo qualcosa di diverso, prima di leggerlo, ma questo non significa che sia rimasta delusa, tutt'altro.
Di certo l'autore sembra prodigasi molto a sondare tenebre, incubi, abissi, follia - in particolare nell'enigmatica parte "Rapporto sui ciechi".

Come il titolo, anche il romanzo è esagerato. Esageratamente onirico o esoterico in alcune parti, esageratamente misterioso in alcune atmosfere. E la narrazione, una volta che si sia riusciti a immergersi in questa atmosfera inquietante e appiccicosa, e in questo modo di raccontare un po' contorto, scorre e trascina come un fiume in piena, con una prosa impeccabile, elegante, evocativa.
La cornice del romanzo è fornita da una storia d'amore tra il romantico Martin e la misteriosa Alejandra; per lui sarà una sorta di cammino d'iniziazione alla vita, per lei uno degli ultimi episodi prima di sprofondare definitivamente negli abissi. E in questa cornice, è dell'uomo che si parla.

Do la parola a Sabato:
[...]l'uomo, da quando si è sollevato sulle due gambe posteriori, ha cominciato a gettare le fondamenta della propria grandezza, ma anche della propria angoscia. Avrebbe costruito quell'edificio strano e potente che si chiama cultura, smettendo di essere un animale, ma senza speranza di diventare il dio che il suo spirito prefigurava. Un essere addolorato e malato, condannato a vivere tra la terra degli animali e il cielo degli dei, che avrà perso il paradiso dell'innocenza senza guadagnare il paradiso della redenzione, che si farà domande, per la prima volta, sul senso dell'esistenza. L'uso delle mani e del fuoco, e poi la scienza e la tecnica, scaveranno l'abisso sempre più profondo che separa l'uomo dalla specie originaria e dalla felicità zoologica.
E la grande città sarà l'ultima tappa della sua corsa impazzita, l'espressione più alta del suo orgoglio e la forma estrema della sua alienazione.

L'animo umano rimarrà definitivamente inconoscibile mediante la semplice ragione; come afferma Fernando, una sorte di eroe del male, il folle ma lucido protagonista del rapporto sui ciechi:

Molte stupidaggini hanno l'aria di impeccabili ragionamenti. Certo, ragioniamo bene, magnificamente, sulla base delle premesse A, B e C. Solo che non avevamo considerato la premessa D, e neanche E o F. Tutto un abbecedario. Dinamica in virtù della quale gli astuti inquisitori della psicoanalisi si sentono con l'anima in pace pensando di aver tratto conclusioni corrette partendo da basi rachitiche.

E' l'arte invece ciò che permette di sondare e conoscere l'uomo; come si legge nell'introduzione di Ernesto Franco:

Se si arriva alla scienza per ansia di verità e conoscenza [...] si può scoprire presto che i suoi strumenti dànno accesso a verità parziali e che la totalità dell'uomo è conoscibile solo attraverso il contraddittorio percorso dell'arte, «perché i grandi problemi della condizione umana non sono adatti alla coerenza, ma sono accessibili unicamente a quell'espressione mitopoietica, contraddittoria e paradossale, affine alla nostra esistenza»

Τον Ερνέστο Σάμπατο τον γνώρισα μέσα από το αριστουργηματικό Τούνελ». Σε αυτό το μυθιστόρημα με είχε συναρπάσει η γραφή του Σάμπατο, η αμφιλεγόμενη θεματολογία καθώς και η σκοτεινή μοίρα του καλλιτέχνη που σκότωσε τον μοναδικό άνθρωπο που κατάλαβε το έργο του.

Θεώρησα πως είχα «συναντήσει» έναν μεγάλο συγγραφέα και δεν έκανα λάθος. Το «Περί ηρώων και τάφων» ήρθε να επιβεβαιώσει τις υποψίες μου! Ένα συγκλονιστικό βιβλίο χωρισμένο σε 3 μέρη, με κορυφαίο το δεύτερο όπου περιγράφεται ο βίος και η πολιτεία του Φερνάντο Βιδάλ Όλμος, ενός από τους πιο σκοτεινούς και πολυσχιδείς χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Το βιβλίο ξεκινάει – όπως και στο Τούνελ - με ένα έγκλημα. Η Αλεξάνδρα σκοτώνει τον πατέρα της και εν συνεχεία αυτοπυρπολείται. Αυτή είναι η αρχή ενός λαβυρίνθου που ο Σάμπατο καλεί τον αναγνώστη να μπει και να ανακαλύψει μυστικά και κρυφά περάσματα που θα τον οδηγήσουν στην εξιχνίαση του εγκλήματος. Θα γνωρίσουμε τον Μαρτίν που είναι ερωτευμένος με την Αλεξάνδρα, τον Μπρούνο που ήταν ερωτευμένος με την μητέρα της Αλεξάνδρας, έναν περίεργο θείο και άλλους χαρακτήρες που είναι αριστοτεχνικά τοποθετημένοι μέσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Και βέβαια τον Φερνάντο. Μια σκοτεινή ιδιοφυία που μπορεί να γοητεύει τους ανθρώπους γύρω του, να τους χειραγωγεί χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από τους προσωπικούς του δαίμονες.

Παράλληλα με τις ιστορίες των βασικών του ηρώων, ο Σάμπατο μας διηγείται την ιστορία της χώρας του. Του εμφυλίου, των προβλημάτων και της κατάρρευσης. Στην αρχή ίσως φανεί κάπως βαρετό αυτό όλο – όπως φάνηκε και σε μένα άλλωστε – αλλά ο συγγραφέα φροντίζει στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου να συγκλονίσει τον αναγνώστη με την κατάληξη του στρατού των επαναστατών και του στρατηγού Λαβάλ.
Το οικογενειακό δέντρο της Αλεξάνδρας απλώνει τα κλαδιά του από μέλλον έως το παρόν φορτώνοντας την με πράξεις και αμαρτίες του παρελθόντος, μετατρέποντας την σε ένα σκοτεινό πλάσμα τόσο αποτρόπαια κοντινό όσο και απαρηγόρητα μακρινό που κανένας δεν μπορεί να φτάσει στην κρυμμένη ψυχή της. Ο δε Φερνάντο θα φτάσει στα όρια της παράνοιας και εμείς μαζί τους θα απολαύσουμε ένα ταξίδι με οδηγό τον μεγάλο Ερνέστο Σάμπατο, στα άδυτα των ανθρώπινων παθών και στην ιστορία της πολύπαθης αυτής χώρας.
5/5

قهرمانان و گورها . همچون کتاب تونل در این کتاب هم نویسنده در ابتدا با خبری که به خواننده شوک وارد می کنه ما را در جستجوی چرایی ماجرا به دنبال خودش در سطرهای کتاب می کشونه اینبار با مرگ دختری به نام آله خاندرا از خانواده ای اشراف زاده و ثروتمند در آرژانتین. در ابتدای داستان با مارتین ارتباط برقرار می کنیم جوانی که دو سال قبل از شروع ابتدایی روایت شده در پی برخوردی کوتاه وارد رابطه ای عاشقانه و البته کمی عجیب با آله خاندرا می شه و سپس با برونو آشنا می شیم فردی که در واقع نمایی از خود نویسنده است برونویی که در ابتدا عاشق مادر آله خاندرا بوده اما عشق به دختر را جایگزین عشق به مادر می کنه. در فصول اول و دوم راوی داستان با استفاده از زاویه دید سوم شخص به اوج و نزول رابطه مارتین و آله خاندرا می پردازه و در فصل سوم با تغییر زاویه دید به اول شخص از دید فرناندو پدر آله خاندرا که فردی خود آزاره بصورت گزارشی به بیان اتفاقات می پردازه و در فصل آخر هم برونو به جمع بندی داستان و روایت آن مشغول می شه.
در فصل آخر که برونو گویی در جلوی دانای کل نشسته و به شرح آشنایی خود با خانواده فرناندو و تشریح وضعیت اون خانواده می پردازه. . تغییرهای متناوب زمان و زبان روایت از مواردیه که کمی باعث سخت شدن کتاب و البته جذاب تر شدن اون شده اند. فضای جبری داستان بر پایه انسان اسیر سرنوشت، محکوم به جبر و تحمل زندگی بنا شده و منجر به گذشتن از عشق های رو به فنا، زندگی های برباد رفته و انسان های وحشت زده تنها می شه و تا اونجا پیش می ره که مارتین به انکار خدا می پردازه و پس از این عدم قطعیت ها و تجربه های تلخ و آزاردهنده در دامان طبیعت به آرامش می رسه. . در مجموع با یک کتاب به شدت تکنیکی روبرو هستیم که حرف های زیادی برای گفتن و فکر راجع به اونا داره و جزو کتاب های نیمه سختیه که خوندنش واقعا لذت بخشه.

Parafrasando Bolaño, non puoi ignorare la violenza se sei nato in America Latina negli anni ‘50. Figuriamoci se puoi farlo quando ti chiami Ernesto Sàbato e sei nato nel 1911 in Argentina (e sei pure un Cancro quindi enfatizzi tutto). Ecco allora che scrivi un capolavoro come questo libro, che parte con una storia d’amore un po’ tragicamente shakespeariana, passa per un racconto dell’orrore paranoico scritto da un Dostoevskij appassionato di Lovecraft e finisce per essere la storia dell’Argentina da metà ottocento a metà novecento attraverso la decadenza di una famiglia aristocratica. Il tutto in modo assolutamente non lineare ma labirintico, stratificato, esagerato, politico, faticoso. Devi strisciare sporcandoti nei sotterranei delle fogne di Buenos Aires per riuscire a uscire alla luce. Che sia quella della ragione o il fuoco della pazzia. O quella lieve delle milioni di stelle nel cielo della pampa.

Immenso.

داستانی پیچیده، چند لایه و گنگ!
هنوز قسمت‌هایی از کتاب در ذهنم گنگ باقی مونده. گمونم راهی ندارم جز دوباره خواندن، بلکه رمزگشایی بشه.
از ساباتو قبلا تونل را خوانده بودم و بسیار جذاب بود. توصیه میکنم قبل از خواندن این کتاب بخونیدش. چون در قسمتی از کتاب، داستان تونل به عنوان یکی از اتفاقات ماجرا تعریف میشه.
نحوه داستان پردازی ساباتو این مدلی هست که لایه‌های روانی افراد را در قالب داستان میاره و یه وقتایی شکل هذیان‌گونه میگیره. برای همین قسمت‌هایی از داستان خیلی گنگ و غیرقابل فهمه. یه بخش‌هایی هم از ذهنیات یک آدم پارانویید سادیسمی داشت که روانم رو تحت فشار قرار داد.

Magnum opus, masterpiece, should be read countless times.

***
Iz bilješki:

- Sudbina zasljepljuje one koje zeli da upropasti.
- Otrcana sredstva sentimentalne demagogije.
- Istrazivanje njihovog sveta znacilo je istrazivanje mog sopstvenog mracnog sveta.
- Iz iskustva sam znao da kada covek dodje do izvesne tacke, nema svrhe da nastavlja dalje istim putem, jer se tako samo obrazuje mentalna zaseklina koja onemogucava svaki drugi izlaz.
- ...jer je znao (ali razumom a ne srcem) da ne treba da zacudjuje nista sto ljudi cine, a povrh svega zato sto, kako je rekao Prust, svako "iako" znaci gotovo uvek neko neznano "zato sto".
- ...ukoliko se licnost od osobe razlikuje po izvesnoj cvrstini, postojanosti i doslednosti u misljenju i osecanju.
- Poznato je da iskreni i posteni ljudi unose u prijateljstvo nezbezne primedbe na hiljadu i jednu okolnost koje iskrsavaju medju ljudskim bicima, cak i medju najboljima, pa zbog toga nikad ne mogu da budu onako zavodljivi kao cinicne i lazljive osobe; uostalom laz je uvek prijatnija od istine, ......
- U redu majori. Zelim vam srecu. Neka bog da da general Paso mogne da nastavi ovu borbu do kraja, ovu borbu za koju ja, reklo bi se, vise ne vredim.

این کتاب از هر نظر فوق‌العاده ست! داستان هم عاشقانه ست و هم سیاسی-اجتماعی هم تاریخی و هم فلسفی و در واقع پر از لایه های متعدده که نویسنده با مهارت تمام همه اونا رو به هم پیوند داده. همونطور که نویسنده تو کتاب در مورد زندگی میگه "هیچ چیز اتفاقی نیست!" درواقع هیچ المانی از کتاب هم اتفاقی نیست و بر اساس جنبه های انسانی و روانشناسی و فلسفی، هرکدوم از شخصیت ها مفهوم خاصی پیدا میکنن.

داستان درباره دختری مرموز به نام آله خاندراست و درست مثل کتاب "تونل" ساباتو از ابتدای داستان، سرنوشت نهایی شخصیتشو به ما نشون میده و تو خود کتاب هم به محکوم به سرنوشت بودن شخصیت ها اشاره میکنه اما در کنارش این مفهوم رو هم میرسونه که مسیر سرنوشت از پایانش مهم تره!

شخصیت ها همگی دارای مشکلاتی تو کودکیشون بودن که مسبب شکل گیری افکار آینده ی اونا شده بود. افکاری مسموم مثل مهرطلبی و پارانویا یا درگیر شدن در مثلث کارپمن(قربانی، نجات دهنده، زجر دهنده)
خیلی حرف دارم برای تک تک شخصیت ها بزنم ولی دوست ندارم زیاد طولانی شه نقدم.

توصیه میکنم اگه خواستین کتابو بخونین قبلش تونل رو بخونین چون ارجاعاتی به اون داستان هم وجود داره.

اما با وجود لذت بی نهایتی که از کتاب بردم، به نظرم کتاب مناسب "همه" نیست! دلایلشم اینه: تعداد شخصیت ها و اسامیشون ممکنه گیج کننده بشه(مخصوصا اوایل داستان)، رمان طولانیه، وقایع سیاسی-اجتماعی که تعریف میشه ممکنه تو خواننده حس پراکندگی مطالب رو ایجاد کنه و در آخر اینکه ممکنه کتاب زیادی پیچیده باشه از نظر تعداد و مفهوم وقایع!

در نهایت یه بخشی از پایان بندی کتاب برام جالب بود که دوست دارم بیارمش ولی اگه میخواین داستان لو نره نخونینش:

بخشی از کتاب گفته بود: "بازماندگان آنها که با وحشت و درماندگی شاهد مصیبت هایی بوده‌اند که طبیعت یا انسان ها به روز آنها آورده اند،همان کسانی که در لحظه های یاس و درماندگی فکر میکنند که دیگر هرگز نمیخواهند زندگی کنند یا هرگز نخواهند توانست زندگی را از سر گیرند، مثل مورچه های ریز نادان ولی قهرمان، شروع به نوسازی دنیای کوچک هرروزه شان میکنند." و خیلییی فوق‌العاده بود که داستان هم واقعاً به همین شکل تموم شد و مارتین به زندگیش برگشت و با دادن انگشترِ مادرش به زن فقیر که نماد همه سرخوردگی هاش بود، گذشته رو پشت سر گذاشت!

Really wanted to like this but it was such a struggle. I got through the first third fairly unscathed but gradually, and with a growing sense of deja vu, I began to lose momentum. The writing is fine, especially at the beginning, but the story is just immensely dull. And more importantly, it's a story that Sabato already told me (with greater brevity and wit) in the Tunnel: young man (Martin) becomes obsessed with a girl (Alejandra) who shows no real passion or interest in him yet, presumably as a convenience (such is the privilege of being a woman), chooses, nonetheless, to pursue a relationship with him despite her obvious boredom. In turn, as she treats him with aloof disdain, the man becomes possessive and paranoid to a point that is incongruent given how bland the girl in question is. He pines and squirms, begs and pleads, he follows her, he fixates, he demands to know where she's going, who she's with, and, the final nail in the coffin, he repeatedly asks if she loves him (that's usually the point when women start to roll their eyes). And then, because it's a Sabato novel, she dies tragically, because... well, because that's what happens to beautiful girls it seems.

I think it's safe to say that Sabato had his heart broken by some hot piece of ass when he was young and never really got over it. That's fine but why tell the same story again when you've already done it so brilliantly? All this book did was make it more dense and self-indulgent when there was no need. This girl was admittedly more unpleasant but the themes are very much the same but simply overplayed and a little more bloated. By the hallway point I was turning pages with the enthusiasm of Sisyphus pushing his boulder. It was a slog.

Then comes part three, a bizarre exploration of Alejandra's father, Fernando, back in the days when he was young, days where, apparently, he was seemingly obsessed (to the point of fetishisation) with blind people. This whole section only added fuel to the fire of my already waning interest. I could not get onboard at all and was bemused, bored, and begging for it to end. The book just never grabbed me or excited me, never made me relish the next chapter or ponder the wider themes (of which there are many but I'd already given up by then).

Sabato can clearly write and I would definitely recommend this book as it might be one of those books that just works for some people. But for me, after initially enjoying the first third or so, I just didnt care enough to keep investing. These characters never spoke to me. They never mattered to me. And I'm not sure anything could have been done to change that. Sometimes a book just isn't for you (for whatever reason).

Quello tra Martín e Alejandra, due dei molti protagonisti di questo immenso e caotico romanzo, è più un “disincontro” che un incontro: i due giovani innamorati, infatti, si trovano, si conoscono, ma non si appartengono mai del tutto, perché nessuno dei due arriva a conoscere totalmente l’altro, nel suo insieme di luci e ombre, di follia e passione, di pazzia e verità; forse rappresentano l’uno per l’altra il proprio opposto, Martín un porto sicuro, calmo e tranquillo, mentre Alejandra l’enigma di una vita misteriosa, a tratti follemente appassionata e a tratti cupamente sola nelle sue paure.

Questo assurdo e incredibile romanzo comincia dalla sua fine. Sappiamo fin dalla prima pagina, infatti, che Alejandra ha ucciso suo padre Fernando, prima di dare fuoco alla sua casa lasciandosi bruciare viva. Fin dalla prima pagina sappiamo anche dell’esistenza di uno strano documento, ritrovato tra le carte del padre di Alejandra, dal titolo ‘Rapporto sui Ciechi’. Solo dopo queste brevi ed essenziali notizie, riportate sotto forma di ritaglio di giornale, comincia la narrazione vera e propria, che nelle prime due parti si sofferma sul rapporto tra Martìn e Alejandra, sulla gloria e la decadenza della sua famiglia, gli Olmos, appartenenti all’aristocrazia creola argentina, le cui vicende si intersecano inestricabilmente con la Storia stessa del paese e che risalgono alle guerre di indipendenza.
La storia degli Olmos rappresenta «la fine di un’antica famiglia in mezzo al furioso tumulto della città cosmopolita e mercantile, dura e implacabile»; gli Olmos Vidal, infatti, vivono in una vecchia casa cadente di Buenos Aires, in un quartiere che è diventato periferico e plebeo, impoverita ed emarginata dall’espansione commerciale di una città cosmopolita e socialmente diseguale: gli Olmos, insomma, «conservavano, senza accorgersene, le antiche virtù del paese che le altre famiglie avevano buttato via come zavorra per non affondare». E’ grazie alla storia degli Olmos che incontriamo alcuni tra i personaggi più enigmatici e torbidamente attrattivi in cui mi sia mai imbattuta in un libro, primo fra tutti Fernando, il padre di Alejandra. Arriviamo a sapere molto di lui attraverso il suo Rapporto sui Ciechi e grazie alle parole di Bruno, amico di Alejandra e Martín e segretamente innamorato della mamma di lei, Georgina.
Fernando è un uomo dalle mille maschere (anarchico, falsario, esperto d’arte, rapinatore..) e dalle mille contraddizioni, dominato dall’ossessione dell’esistenza di una congiura dei ciechi per dominare il mondo. Questa sua lacerante credenza lo porterà alla follia, ma per lui fin troppo razionale. Fernando si converte qui in uno spettatore disilluso e amareggiato dal mondo che lo circonda ed Ernesto Sabato, attraverso il suo personaggio, «si fa testimone della sua crisi […] dando voce alla solitudine e alla disperazione dell’individuo deluso dalla ragione e dalla scienza». Fernando è un uomo disorientato, confuso, alienato, isolato e incapace di accettare i cambiamenti della società moderna, per questo crea un mondo personale, governato da una Setta di ciechi: per razionalizzare il Caos.
Attraverso una schiera caleidoscopica di personaggi Sabato riesce a raggiungere «il cuore dell'uomo, in cui albergano amore e odio, passioni e contraddizioni senza fine, in tutti i tempi e in tutte le circostanze».