Community Reviews

Rating(4.1 / 5.0, 100 votes)
5 stars
33(33%)
4 stars
42(42%)
3 stars
25(25%)
2 stars
0(0%)
1 stars
0(0%)
100 reviews
April 1,2025
... Show More
En Antes del Fin, leemos a un Sabato de ochenta y seis años reflexionar sobre los grandes episodios de su vida: la infancia, su participación en movimientos políticos, el comienzo de su vida prometedora como científico, el abandono de la misma por la escritura, la entrada al movimiento surrealista como pintor, la muerte de su hijo Jorge Federico, la muerte de su esposa, etc. Y escribe todo esto con tal de que le sirva a las futuras generaciones —tenía una gran esperanza en los jovenes—, y a los próximos a morir.
El apartado llamado El dolor rompe el tiempo, donde dedica sus palabras a la muerte de su hijo, debe de ser, quizá, la cosa más triste que haya leído. No creo haber leído alguna vez unas letras que reflejarán tanto vacío y ausencia.
Por último, le escribe directamente a los jóvenes en una especie de carta en el Epílogo: "No quiero morirme sin decirles estás palabras. Tengo fe en ustedes".
April 1,2025
... Show More
Es hermosamente triste leer a este Sabato. Este Sabato que, ya previendo su final, nos entrega, como él lo denomina, su testamento espiritual. Nos abre su historia, nos cuenta su vida en primera persona, nos deja ver quién es, cómo se recuerda, nos transmite sus ideas y, sobre todo, nos propone un "pacto entre derrotados". Sabato no se quiso ir de este mundo sin dejarle unas palabras cálidas (pero pesadas) a la juventud; él abandona, de cierta forma, su lucha espiritual y se la cede a la juventud, deposita su esperanza en la juventud.
Tengo que admitir que es el primer libro que me leo de él, y me deja la sensación de haberme llevado un amigo, de haber conocido íntimamente a alguien. Y siento que es el libro perfecto para empezar con su literatura, porque ya de entrada vas sabiendo quién es y cómo es.
Es un libro que me dejó pensando en muchas cosas, y que, aún así, logró dejarme vacía; ahora necesito más de este Sabato, es como si necesitara tener una conversación con él y seguir aprendiendo de su experiencia existencial. Tengo la impresión de que, de habernos conocido en vida, nos hubiéramos llevado bien.
April 1,2025
... Show More
Jurnal, memorii, eseu? Greu de incadrat - confesiuni, cred, sau un patetic manifest catre tineri despre sensul vietii. Aseara, am recitit primele rinduri din Abbadon..., acelea in care personajul Sabato trece ca in transa, fara sa vada pe nimeni, ca si cind n-ar sti ca se afla acolo. Acelasi Sabato care marturiseste ca a vazut atitea, in aceasta mini opera cu valoare in primul rind sentimentala, dar care te lasa cu sentimentul ca a terminat de spus inainte de a incepe. Si cite as fi vrut sa stiu: ce-a discutat cu Cioran in cele patru ore de vizita la Paris? Dar cu Camus? Ce influenta a avut Guevara asupra lui - da, stiu, apare in opera sa, dar fictiunea are obiceiul acela de a ne pacali in ceea ce priveste sufletul autorului ei.
Si totusi, dincolo de frustrare, ce este extraordinar in aceasta carte este sentimentul pe care ti-l lasa dupa ce ai citit ultimele rinduri - acelasi sentiment pe care l-am avut cind am citit prima data mitul Pandorei si n-am stiut sa interpretez imaginea finala: capacul trintit peste firava speranta, dupa ce toate relele iesisera deja in lume.
Caci "numai cine va fi capabil sa incarneze utopia va fi apt pentru batalia decisiva, aceea de a recupera partea din umanitate pe care am pierdut-o."
April 1,2025
... Show More
"Camus aveva ragione nel dire che 'c'è sempre una filosofia per la mancanza di valori'".

"La sacralizzazione dell'intelligenza ci ha spinti sul bordo del precipizio, e il logos, una volta dominato il mondo, invano ha preteso di rispondere a ciò che è sostenibile solo come enigma o come pianto. Siamo arrivati all'ignoranza attraverso la ragione. In bocca a un personaggio, Virginia Woolf si domanda: 'Con quale nome dobbiamo chiamare la morte? E qual è la frase per l'amore?".

"Una santa come Teresa di Lisieux fu assalita dai dubbi fino a pochi istanti prima della morte; e in mezzo al tormento, le sorelle la sentirono dire: 'La bestemmia mi arriva fino all'anima'. Von Balthasar diceva che, fino a che ci fosse stata sofferenza sulla terra, la sola idea del benessere celestiale gli avrebbe provocato un'irritazione simile a quella di Ivan Karamazov. Tuttavia, più tardi è morto nella fede più innocente, assoluta, come pure Dostoevskij, Kierkegaard, e l'indemoniato Rimbaud, che dal letto di morte supplicava la sorella di somministrargli i sacramenti.
Secondo Simone Weil, quella specie di mistica bestemmiatrice, 'la sofferenza è la superiorità dell'uomo su Dio. Fu necessaria l'Incarnazione perché tale superiorità non risultasse scandalosa'. E allora, quando abbandono tali ragionamenti che finiscono sempre per confondermi, mi rassicura l'immagine di quel Cristo che patì l'assenza del Padre. E così come Machado disse di aver cercato Dio nella nebbia, nella mia ricerca personale ho trovato, in alcuni passaggi delle Confessioni di sant'Agostino, una porta socchiusa, da cui scorgo il riflesso di una luce.
[...]
La maggiore nobiltà degli uomini è innalzare il proprio lavoro in mezzo alle macerie, sostenendolo indefessamente, in bilico tra la devastazione e la bellezza".
April 1,2025
... Show More
Lo primero que hice depuess de leerlo, fue comprar una copia y regalársela a alguien importante para mi. Es Sabato la persona, recreando su vida y plasmando sus pensamientos ahora desde el espejo retrovisor, mas que unas memorias, es un manifiesto a lo humano.
April 1,2025
... Show More
"El hombre sólo cabe en la utopía"
"Sólo lo que se hace apasionadamente merece nuestro afán, lo demás no vale la pena"
"Los graves problemas de la condición humana no son aptos para la coherencia"
"Ya no estamos seguros de poder decir junto a Goethe que la humabidad acabará triunfando. Por el contrario, en el horizonte parecen oírse los últimos estertores"
"Lean lo que les apasione. Será lo único que les ayudará a soportar la existencia"
"Entonces me conmovió ver tanta pobreza, y a la vez, tanta humanidad. Como si fuesen inseparables, como si lo esencial del hombre se revelara en sus carencias"
April 1,2025
... Show More
4.5.

si alguien cree que Sabato crea mediante el goce del dolor y el sufrimiento, sinceramente no sabe lo que es la empatía y no entendió nada de este libro; porque resumir todo en base a agonías, es no entender lo que estaba detrás de cada situación que vivió y cómo emergió de ella. ¿es acaso quizás un poco fascista el comentar sobre un goce morboso? y lo digo por un review que vi aquí. si el mismo autor se quejó de cómo su partido lo abandonó por estar en contra del totalitarismo, me parece inaudito que se le castigue de venerador del dolor cuando dudo que alguien escoja las situaciones que él vivió y que lo forjaron.

pero en fin, es un libro buenísimo. habla tanto sobre la empatía mediante sus palabras que es imposible no aprender de ello. no es una vida de rosas, no es una vida lineal y tampoco de grandes goces. son batallas, son grandes y pequeñas luchas, y sobre todo una sabiduría que deja entrever al terminar el libro, que da una cuota de esperanza y fe en que no hay que rendirse.

me gustan mucho los libros biográficos y este fue uno de ellos. es maravilloso como se entretejen distintos personajes literarios y filósofos y cómo una época pasada que parece envidiable, deja ver que la prosperidad no era lo que la caracterizaba, sino que más bien una lucha continua contra una marea de pensamientos. la carta de Vanzetti a su hijo me pareció increíble y conmovedora, y también la frase de Camus que Sabato cita:

"Uno no puede ponerse del lado de quienes hacen la historia, sino al servicio de quienes la padecen".

seguido de:

"...los poderosos lo calificarán de comunista por reclamar justicia para los desvalidos y los hambrientos; los comunistas lo tildarán de reaccionario por exigir libertad y respeto por la persona."

realmente recomendable y gracias a la persona que me entregó este libro para que lo leyera, sin siquiera decirme de qué se trataba. un acierto 10/10.
April 1,2025
... Show More
Libro #6 de 2019: "Antes del Fin" de Ernesto Sábato, 1998

Uno de los últimos textos escritos por el aclamado artista Argentino, escrito a sus 85 años de edad (aunque murió 55 días antes de cumplir los 100 años), en el cual nos presenta a manera de "memorias" una reflexión acerca de las condiciones humanas que marcaron su vida, y una invitación a no perder las esperanzas a pesar del afligido mundo en el que nos encontramos.

Poco después de sus inicios en la física y la investigación, Sábato se dejó tentar por el movimiento surrealista y sus grandes exponentes de la época, y esto hizo que diera rienda suelta a su creatividad como autor. Llevándonos de la mano para conocer a las personas más significativas en su vida, nos adentramos en sus pensamientos políticos, su inquietud artística, sus contactos con el arte y la filosofía, y sus desgarradores recuerdos de su fallecido hijo (de quien incluye aquí una carta en segunda persona).

Y los más importante, en sus últimas páginas nos propone a todos un pacto. Un pacto que no podemos menos que apreciar y jamás ignorar, pues encapsula todo lo que debemos ser como humanidad, encaminada hacia un futuro sostenible:

"Les propongo entonces, con la gravedad de las palabras finales de la vida, que nos abracemos en un compromiso: salgamos a los espacios abiertos, arriesguémonos por el otro, esperemos, con quien extiende sus brazos, que una nueva ola de la historia nos levante. Algo por lo que todavía vale la pena sufrir y morir, una comunión entre hombres, aquel pacto entre derrotados. Una sola torre, sí, pero refulgente e indestructible."
April 1,2025
... Show More
Neizrecivo potresno, užasavajuće istinito i bolno, a ipak tako čovječno i nadasve puno nade u ono najbolje u nama, blistavo intelektualno i metafizički iskričavo ovo Sabatovo svjedočenje o njegovom životu, jednom vremenu koje je prošlo, ali i onom koje jeste i koje tek slijedi (i kojeg se trebamo bojati, ali se s njim i uhvatiti u koštac) ostavilo me bez riječi, gotovo bez daha. Kao što bi rekao Skender Kulenović sa "pelinom u omči grla", dok sam se borila da zaustavim suze, da me putnici u autobusu u kojem sam završavala čitanje knjige ne bi gledali sa čuđenjem. Nadam se da ću živjeti dovoljno dugo da se jednog dana ponovo vratim ovoj knjizi (Umberto Eco u eseju Čitanje produžava život kaže da "živjeti duže nije za odbaciti" i u kontekstu čitanja to je doista tako) ali opet ne toliko dugo koliko je živio sam Sabato, jer nam je upravo u ovoj knjizi, u poglavlju Bol ukida vrijeme (napisanom nakon smrti sina Jorge Federica) opisao svu težinu poznih godina i bolnih iskušenja koja one donose.
P. S. Najviše me oduševio Sabatov susret sa Cioranom u njegovoj kući u Parizu i njegovo svjedočenje o njemu, koje je potvrdilo sve ono što sam instinktivno predosjećala o ovom "mračnom Rumunu" kako ga od milja zovem, meni jednom od najdražih među filozofima.
Sabato kaže: "Suprotno od
onoga što mnogi misle, i od onoga što sam i sam
pretpostavljao, iznenadio me taj dražestan čovjek, sitan i mrzovoljan, pobornik nihilizma kojem uopće nije pripadao. Prije bi se moglo reći da je bio izraziti pesimist, a na trenutke i skeptik i bezvjernik. Ali uvijek s osmijehom. Nikada ravnodušni mrzovoljnik koji bježi od
ljudi, baš suprotno, uvijek je suosjećao s „nesretnim
mnoštvom”, kako bi rekao Mallarme, u potrazi za nekim tko bi mogao izraziti njihovu muku i patnju. Možda bismo na njega mogli primijeniti Strimbergovu rečenicu:"Ne prezirem ljude, bojim ih se." "
A na kraju poglavlja o Cioranu zaključuje:
"Uvjeren sam da bi njegova metafizička bol bila manja da je mogao pisati romane, jer oni donose katarzu. Osim toga, teške probleme čovječanstva nije moguće dovesti u sklad, oni su vezani uz taj mitski i poetski izričaj, proturječan i paradoksalan, što jest naše postojanje. „U tuzi se sve pretvara u dušu”, kaže u jednom od svojih eseja, koji su toliko pridonijeli razotkrivanju
lakomislenosti i licemjerja našega vremena."
April 1,2025
... Show More
Attraverso cenni autobiografici, Ernesto Sabato ci consegna un saggio storico, artistico, filosofico, ricco di sentimento, pathos, ideali e valori che possano dare senso alla vita di tutti, soprattutto dei giovani.
Il mondo sta precipitando in un abisso di incertezza (era il 1997, adesso a che punto dell'abisso siamo?), il comunismo fallito ha lasciato spazio alla follia del capitalismo senza una alternativa . La razionalità ha preso il posto degli ideali. Il consumo non da spazio alla solidarietà.
Eppure tra i più poveri, tra coloro cercano di sopravvivere, la scintilla della speranza si accende ogni giorno.
"Oscillo fra la disperazione e la speranza, che finisce sempre per prevalere, altrimenti l'umanità sarebbe scomparsa quasi fin dall'inizio, visto che sono tanti i motivi per dubitare di tutto. Ma in virtù della persistenza di quel sentimento tanto profondo quanto assurdo, estraneo a qualsiasi logica - com'è infelice l'uomo che conta solo sulla ragione! - ci salviamo, ancora una volta, soprattutto grazie alle donne, che non solo danno la vita, ma preservando questa specie enigmatica. Non a caso, in una cultura dalla saggezza millenaria si credeva che l'anima di una donna che moriva durante il parto fosse condotta allo stesso cielo di un guerriero ucciso in combattimento."
Un patto tra i vinti, tra coloro che non desistono ma che partono accettando il fallimento. Siamo tutti responsabili, nessuno escluso.
#meraviglioso
April 1,2025
... Show More
"...me considero un espíritu religioso, pero a la vez lleno de contradicciones, con instantes en los que soy propenso a creer en actos demencialmente milagrosos, y épocas en las que vuelvo a caer presa del pesimismo y la depresión. Quizá porque uno espera mucho y a menudo es defraudado."
Leave a Review
You must be logged in to rate and post a review. Register an account to get started.