That effing little window!

Juan Pablo Castel is a lonesome painter obsessed with his paintings, and especially one with a tiny little window that nobody notices. Critics praise him, yet no one understands him. And when during an exhibition María Iribarne remains stunned watching the little window, Juan convinces himself that for the first time in his life he has finally found someone who can understand him, and save him. This diary is the chronicle of his 'love' ravings, his 'infallible' postulations, and his maddening obsession with his beloved María; and why he killed her.

This was pretty good. Very interesting to interiorize into the mind of a murderer, and experience from first person perspective his twisted machinations. The first third of the novel was masterful and even funny at times, five-star worth. The crazy thoughts and spontaneous outbursts of Juan were truly amazing. Nevertheless, once he meets María everything turns much somber and difficult to digest. Juan progressively becoming tedious, posesive and extremely toxic, and most of that original magic gone. But even after losing that marvelous initial impulse, it still keeps interesting enough and moderately gripping until the tragic ending, which by the way I found too abrupt for my liking.

A pretty brief novel, but unique, and very intense. Recommendable. I may read more of the author someday.

-----------------------------------------------
n  PERSONAL NOTEn:
[1948] [158p] [Fiction] [Classics] [3.5] [Conditional Recommendable] ["I would have to cross the street and make myself available. Could there be anything more grotesque than to expect her to shout across the street to ask how to get somewhere?."]
-----------------------------------------------

¡Esa maldita ventanita!

Juan Pablo Castel un solitario pintor obsesionado con sus cuadros, y especialmente una con una ventanita diminuta que nadie nota. La crítica lo alaba, pero nadie lo entiende. Y cuando durante una exhibición María Iribarne se queda anonadada observando su ventanita, Juan se convence a sí mismo que por primera vez en su vida finalmente halló alguien que puede entenderlo, y salvarlo. Este diario es la crónica de sus desvaríos 'amorosos', sus 'infalibles' reflexiones y su alocada obsesión por su amada María; y por qué la mató.

Esto estuvo bastante bueno. Muy interesante para interiorizarse en la mente de un asesino, y experimentar en primera persona sus enrevesadas maquinaciones. El primer tercio de la novela me pareció magistral y hasta gracioso a veces, digno de cinco estrellas. Los locos pensamientos y espontáneos arrebatos de Juan fueron verdaderamente geniales. Sin embargo, una vez que conoce a María todo se vuelve mucho más sombrío y difícil de digerir. Juan se vuelve progresivamente pesado, posesivo y extremadamente tóxico, y la mayor parte de esa gracia original perdida. Pero incluso después de perder ese maravilloso impulso inicial, igual se mantiene suficientemente interesante y moderadamente atrapante hasta el trágico final, que por cierto se sintió demasiado abrupto para mi gusto.

Una novela bastante breve, pero única, y muy intensa. Recomendable. Tal vez lea algo más del autor algún día.

-----------------------------------------------
n  NOTA PERSONALn:
[1948] [158p] [Ficción] [Clásicos] [3.5] [Recomendable Condicional] ["Tenía que cruzar la vereda y acercarme. Nada más grotesco, en efecto, que suponerla pidiéndome a gritos, desde allá, una dirección."]
-----------------------------------------------

Genial. Este é o adjetivo que me ocorre quando tento classificar esta obra do argentino Ernesto Sabato, miseravelmente a primeira que dele leio. Juan Pablo Castel é um personagem incrivelmente bem construído, o mais triste exemplar do homem só, desconfiado porque incapaz de comunicar, obcecado por uma mulher que acaba por matar. Castel narra, ele próprio, a história do seu crime, explica, com pormenores, o processo mental que o conduz à decisão de assassinar Maria Iribarne, a única pessoa que parecia capaz de o compreender. Na verdade, Castel sente que percorre um túnel que, algures, se cruza com outro túnel, e sofre a impossibilidade de uma interseção, de um caminho comum para o entendimento. Nesse sentindo, experimentamos, na leitura, uma certa claustrofobia existencial, um deslizamento solitário para a loucura da incompreensão do outro e pelo outro.
Sabato deita o ser humano no divã e o resultado é assustador, mas, insisto, genial.

The significance of Sabato's title is one that I intuited even before it was clarified by the author.
The novel begins abruptly :
" - Suffice it to say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed Maria Iribarne".

The protagonist has obviously, something in common with Meursault - the character from Camus's " Stranger" : cynicism, isolation, contempt for all those unable to understand him.
The narration is simple, everything being told at the first person, in the form of a confession.
Maria's killer, arrested, lays out on paper the context that led to the tragic outcome. Moreover, I think it is a last desperate gesture to find someone who understands him. Although a lucid novel, "The Tunnel" - tells the story of an obssesion, that of Juan for Maria.

It all starts at an exposition in '46, when Juan is enchanted by a woman who - looking at a painting of his - seems to be paying attention to a detail ignored by other spectators. The meeting with Maria has, for Juan, a providential value, which means that it must make sense.
The painter confesses that he needs her, at which point she will replay with a question :

" - For what ? "
I did not answer at the moment.
For what, indeed ?
Until then, I hadn't asking myself the question, very clearly ".

The lack of logic, however, does not give up on Juan. The gesture at the end of novel, is , from this perspective - a suicidal one.
Killing the only being who can understand him - destroyes the last bridge that still conects him to the world.
The meaning of the title, therefore, is a transparent one, each being is isolated in its tunnel.
Rarely do the tunnels intersect, and only for a moment, they will move away from each other, again.
However, Sabato is not a pessimist, but only raises to an alarm :

" The purpose of the artist is to offer warnings, by depicting human anguish in the narrow circle of existence.
There are people who do not write easily, but with inward tears.
That is why the work of art has value not only as a testimony, but has also the power to express the artist's deepest anxieties ".

" υπήρξε ένας άνθρωπος που μπορούσε να με καταλάβει .αλλά υπήρξε ακριβώς το πρόσωπο που σκότωσα"
Το βιβλίο αυτό που από την πρώτη κιόλας γραμμή αποκαλύπτει ότι ο πρωταγωνιστής,ένας καλλιτέχνης, δολοφονεί τη γυναίκα που μπόρεσε να τον δει πραγματικά μέσα από το έργο του ,είναι πολύ περισσότερα από μια ιστορία έρωτα,αρρωστημένου πάθους και εμμονής .είναι η ιστορία για το πώς ένας άνθρωπος που έχει μάθει να ζει ολομόναχος μέσα στο τούνελ του μυαλού ,των σκέψεων του ,της μοναξιάς και της τρέλας του ,συναντώντας έναν άνθρωπο που δε θα έπρεπε να έχει συναντήσει μιας κ εκείνη ζούσε στον άλλο,φωτεινό και ζωντανό κόσμο ,πείθεται να την ακολουθήσει ,εθίζεται στον τρόπο ζωής της και στην ζωντάνια της και τελικά προδίδεται .και τότε...all hell breaks loose ...ένας ήρωας που έχει συγκριθεί με τον Μερσω του Καμύ,που όμως είναι σχεδόν επικίνδυνο να σκεφτείς πόσο περισσότερο ο καθένας μας θα μπορούσε να ταυτιστεί με τον ήρωα του Σάμπατο και την απονενοηνενη πράξη του . Γιατί τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από τον άνθρωπο που πείθεται να ελπίζει ξανά ,μόνο για να βρεθεί προδομένος ...
Είναι ένα βιβλίο που έχει πολύ περισσότερα να δώσει να σκεφτείς από αυτά που γράφει .κάποιες σελίδες του είναι απλά αξεπέραστες ως προς τη μοναξιά και το σκοτάδι που περιγράφει ο πρωταγωνιστής .
" Ολόκληρη η ζωή μας ήταν μια σειρά από κραυγές ανώνυμες σε μια έρημο από αδιάφορα αστέρια;"

O primă întâlnire mult amânată cu domnul Sabato, care m-a încântat teribil. Un fel de Sonata Kreutzer sud-americană de secol XX, in care Juan Pablo Castel, un pictor obsedat de o Maria in mare parte imaginară, se confesează. Orbit de gelozie, o ucide pe această singura femeia care-i observase un detaliul important intr-o pictura- fereastra, iar apoi se predă. Delirul psihologic, tensiunea care crește și tot crește de la o pagina la alta, metafora asta a tunelului si a ferestrei, discuțiile despre pictură, literatură si raportul artist-opera au făcut ca romanul să-mi placă la nebunie si sa-mi doresc o a doua întâlnire. Încerc să fiu punctuală de astă dată

Es increíble como el paso del tiempo cambia la percepción que tenemos de nuestros libros favoritos. Este libro lo leí por primera vez cuando tenía 17 años, y causo tal impacto en mí, que sentí como si me estuvieran dando un golpe en la cara, me encantó, lo leí miles de veces.
Ahora que estoy en mi juventud, el personaje Castel me parece insufrible, egocéntrico y manipulador, me ha costado seguirlo, pero sigo considerando este libro una gran obra de Sábato, y siempre estará dentro de mis libros favoritos, por el impacto que me causó cuando era adolescente.

احساس می‌کنم این کتاب کوتاه‌تر از اونی بود که بشه باهاش ساباتو رو شناخت!
ظاهرا این اثر، اولین کتاب از یک سه‌گانه‌اس! که خب حتما بزودی کتاب‌های دوم و سومش رو خواهم خوند. به فارسی هم ترجمه شده‌اند.
بعد از خوندن اون‌ها شاید بتونم در مورد نویسنده نظر بدم.

اما در مورد خود کتاب، خب راستش من خیلی خوشم نیومد! نه اینکه بدم بیاد، نه، بلکه یک حس خنثی داشتم نسبت بهش.
برای یک بار خوندن خوب و البته بعضی جاهاش خیلی هیجان داشت که آدم دوست داشت زودتر بخونه و بفهمه که بعدش چه اتفاقی می‌افته! کتاب گیرایی بود. اما خب بنظر من تنها نقطه مثبتش همین خیزش‌های ناگهانی و جنونش بود!
داستان، خوب بود، مثلش رو جایی نخونده بودم. اما همونطور که در مورد کتاب رنج‌های ورتر جوان هم گفته بودم، من از عشقی که یکدفعه‌ای و در یک نگاه به‌وجود بیاد و تبدیل به جنون بشه خوشم نمیاد، درواقع اصلا اعتقاد ندارم!
اینکه قهرمان داستان، به دست و پای معشوقه‌ای بیافته که تازه باهاش ملاقات کرده و در دیدار اول ابراز عشق کنه، شاید در یک قرن پیش جذاب بوده باشه ولی با معیارهای آدم‌ها و زندگی‌های امروزی جور در نمیاد!

دوستش داشتم، بعنوان یک کتاب.
کتاب‌های دیگه‌ای از این نویسنده هم خواهم خوند.
ولی قطعا جزو بهترین‌های عمرم نیست!
امتیاز اصلی کتاب، سه و نیم بود!

«کافی است بگویم که من خوان پابلو کاستل هستم، نقاشی که ماریا ایریبارنه را کشت.»
وقتی توی اولین جمله‌ی کتاب پایان کتاب رو میفهمی ولی تا انتها با اشتیاق کتاب رو دنبال می‌کنی یعنی با کتاب خوب و درستی سر و کار داری. خوان پابلو کاستل شخصیت کم رو و مردم گریزی داره، نسبت به بقیه خیلی احساس دوست داشتن، دلسوزی و دلرحمی نداره و زبان رک و تند و تیزی هم داره. نقاشی که هیچ اهمیتی به منتقدین نمیده و به نظرش اونها مثل افرادی هستند که در مورد کار یک جراح با وجود عدم دانش نظر میدن و تعجب میکنه که مردم نظر راجع به جراح رو مسخره می‌کنند ولی نظرات منتقدین هنری رو قبول. در یک نقاشی به اسم مادری تابلو متشکل شده از یک مادر که به فرزندش در حال بازی کردن نگاه میکنه، و در گوشه‌ی نقاشی پشت یک قاب پنجره زنی تنها به دریا خیره شده. هیچ کس به این قاب پنجره و تصویر پشتش توجه نمیکنه جز ماریا که مدت ها محو اون میشه. خوان پابلو همون موقع فکر می‌کنه یک آدم متفاوت پیدا کرده و به اون نیاز داره. چه نیازی؟ خودش هم مطمئن نیست. و از این قسمت تا پایان داستان به گشتن و پیدا کردن و رابطه و در نهایت قتل ماریا توسط خوان پابلو پرداخته میشه. در سراسر داستان جملاتی رک و روانشناسانه راجع به آدم ها و رابطه بیان میشه. به نظر میاد اون تصویر پشت پنجره تمثیلی از نظر خوان پابلو از عشق و آسایش باشه، ما نمی‌تونیم با دریا یکی بشیم و فقط باید از دور نگاهش کنیم. چیزی که خیلی داستان رو برام جذاب کرد اینه که به نظرم اومد همه‌ی ما یک خوان پابلوی درون داریم، اون وجهه تمامیت خواه مغز که اگه بهش بال و پر بدیم و در موقعیتی باشیم که به اون خواسته‌ تمام و کمال ترسیم فاجعه به بار میاد.ه

“La felicidad está rodeada de dolor.”

Una breve pero sustanciosa e intensísima narración de tipo psicológico, escrita por el asombroso intelecto de Ernesto Sabato (1911-2011), quien antes de dedicarse de lleno a la literatura fue un brillante físico-matemático.

El personaje principal de la novela es un pintor llamado Juan Pablo Castel quien desde la cárcel nos relata un fragmento de su vida que inicia cuando conoce y se enamora de María Iribarne hasta que, poseído por el odio, el desprecio y la autocompasión, le da muerte.

La novela es muy introspectiva y presenta pocos personajes, algunos diálogos y un poco de acción, siendo la reconcentrada exploración psicológica el tema que ocupa gran parte del relato. La trama transcurre en el Buenos Aires de los años cuarenta y fuera de este lugar presenta pocos detalles y menciones adicionales de tiempo y espacio.

El protagonista es un sombrío misántropo que desprecia la vida por algunas razones. También se aprecia su extrema susceptibilidad, su estado de paranoia acompañado de tintes de nihilismo; es un ser ensimismado, incisivamente obsesivo, cruel y pesimista; un buena combinación de ingredientes que aunados al amor envenenado de María hacen de la personalidad de Castel un cóctel Molotov.

Este sentimiento que le despierta María le hace caer en una vida de culpabilidades, de inestabilidad, de degradación; una vida llena de miserias, llena de dudas y mortificaciones internas hasta generar un gran odio.

El personaje de Juan Pablo Castel es uno de esos personajes de la literatura que nos gritan su soledad y su dolor desde lo más profundo de su ser y que nos llegan, arrastrándose penosamente, hasta nuestra médula.

“… en todo caso había un solo túnel, oscuro y solitario: el mío, el túnel en que había transcurrido mi infancia, mi juventud, toda mi vida.”

La obra de Sabato pone de manifiesto tanto la incomprensión del mundo hacia Castel, así como la no aceptación del mundo por éste, un mundo que le parece absurdo y frívolo, exponiéndonos con claridad esa eterna lucha entre los dos mundos que coexisten en nuestro interior: el luminoso y el oscuro.

Hell with it; I'm giving everything five stars. I just finished reading this short novel by the Argentine, Ernesto Sábato. How can you not read a book that begins with this line:

Bastará decir que soy Juan Pablo Castel, el pintor que mató a María Iribarne; supongo que el proceso está en el recuerdo de todos y que no se necesitan mayores explicaciones sobre mi persona.

(Suffice it to say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed Maria Iribarne; I suppose that the trial is still in everyone’s memory and I need no further introduction.)

I think that is what you would call an arresting opening. Heavily influenced by the existentialists (I would imagine) Sabato’s protagonist struggles with obsession like no one you’ve ever known. Some of the scenes are almost comically pathetic in showing the neurosis of Juan Pablo Castel and his obsession for Maria. I especially liked the part when he hastily wrote her a letter, mailed it, thought better of it, and then tried to get the letter back from the rather Stalinist postal employee. In fact, I think that I could easily turn this novel of obsession into a romantic comedy, but I think that Woody Allen has already made a career of it.

Δυο μέρες βασανίζομαι τι να γράψω για αυτό το βιβλίο αλλά αδυνατώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Για να δούμε:
#1. Ιστορία απλοϊκή
#2. Ο Σαμπάτο έχει απίστευτη δύναμη γραφής.
#3. Ο Σαμπάτο μπήκε στα άδυτα της ψυχής και του μυαλού ενός περίεργου ανθρώπου και έφτιαξε μια δίνη συναισθηματισμού, παραλογισμού, κάνοντας ένα καταπληκτικό ψυχογράφημα, που αν το διαβάσεις προσεχτικά διακρίνεις μέχρι και τις αιτίες που οδήγησαν τον ήρωα να διαβεί στο μονοπάτι αυτό που επέλεξε (?) να πορευτεί. Με άλλα λόγια, ούτε ψυχολόγος να ήταν ο Σαμπάτο.
#4. Η γραφή του σε κάνει όχι τόσο να τον συμπαθήσεις η να τον συμπονέσεις, όσο να τον καταλάβεις και να αναρωτηθείς αν θα μπορούσες να βρεθείς εσύ στη θέση του.
#5. Μου φάνηκε τόσο συγκλονιστική η σκιαγράφιση του θολωμένου μυαλού του Χουαν Παμπλο. Το αίσθημα που έχεις εκ των προτέρων προκαταβάλει την εξήγηση και ερμηνεύεις κάθε σημάδι με τέτοιο τρόπο ώστε να αποδείξεις τον αυθαίρετο συλλογισμό σου. Επίκαιρο!! φοβερά επίκαιρο!!
#6. Ακολουθήσαμε έναν τύπο ιδιαίτερο, αποκομμένο από τον κόσμο, που χρειάστηκε μια στιγμή μόνο για να απασφαλίσει.. όταν την πρωτοείδε. όταν την είδε να κοιτάει έξω απο το Τούνελ. Το Τούνελ του που τον είχε στοιχειώσει.
#7. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, ότι το Τούνελ του Χουαν Παμπλο, το comfort zone του, που είχε μάθει να υπάρχει εκεί μέσα και να μη βλέπει τον κόσμο έξω απ αυτό, ο εσωτερικός του κόσμος που καταπιέστηκε και μεταμορφώθηκε σε ένα χωνί, που απορρόφησε και ανακύκλωσε τις μη εμπειρίες του. Και όταν ήρθε η στιγμή να "ξεράσει" όλα αυτά που είχε τραβήξει μέσα του είχε πάρει πλέον μια μορφή που δεν την έλεγχε. Και δεν την έλεγχε γτ είχε πάψει από καιρό να την ελέγχει, δεν την γνώριζε καν.

Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο ήταν για μένα η λύτρωση που δεν ήρθε ποτέ. Όχι για τον αναγνώστη, αλλά για τον ήρωα. Γιατί τελικά από του Τούνελ του δε κατάφερε ποτέ να βγει. Ίσως και να μην ήθελε.!
Με τα δικά μας Τούνελ τι γίνεται?

.وقتی عاشقم، زجر می‌کشم و زجر می‌دم. جور دیگه‌ای بلد نیستم عاشق باشم

⭐ Rating: 3.5