n  “El hombre tiene tanto apego a lo que existe, que prefiere finalmente soportar su imperfección y el dolor que causa su fealdad, antes que aniquilar la fantasmagoría con un acto de propia voluntad.” n

El pesimismo, la soledad y la obsesión hecho libro. Probablemente esto resumiría mi percepción de este libro, y diría mucho de él sin decir nada, pero es lo que se siente. Cada palabra dicha por Castel, nuestro narrador, refleja una naturaleza perturbada por el desprecio hacia su entorno y hacia el mismo, lo cual provoca que se centre en sí, pero igualmente hace que cuando conoce a María desee hacerla suya de una manera enfermiza, apasionada y violenta.

n  “La felicidad está rodeada de dolor.” n

Esa enorme "cualidad" de estar completamente alejado provoca que Castel tenga una necesidad de pertenencia pero sin las habilidades y la motivación activa de hacerlo, de hecho hay un momento en el que él indica que su única conexión con el mundo es un muro transparente a través del cual ve lo que sucede a su alrededor mientras él continúa en su tunel. Este mismo aspecto lo hace celoso, controlador e hipócrita hacia las reglas, está bien cuando él lo decide y, la misma acción, está mal cuando se siente perjudicado.

Él mismo se vuelve un personaje hartante y desesperante, el cual constantemente deseas que se caye pero sabes bien que ya todo esta hecho y dicho, sólo te queda seguir escuchando para saber cómo murió María, porque eso ya es pasado. Durante su narración, la paranoia de Castel te hace dudar ¿María es tan infiel como él dice? ¿Hunter es su amante? Teniendo recursos como la ceguera, literal y figurativa, de Allende, Sábato da apertura a este tipo de dudas-

n  “Toda nuestra vida sería una serie de gritos anónimos en un desierto de astros indiferentes” n

La reflexión acerca del tunel es uno de los aspectos más interesante, si bien se encuentra hasta el final, toda la historia se desarrolla dentro del mismo, permitiendo que el lector se sienta parte del mismo, que lo llena de la sensación de soledad y asfixia que es la vida de Castel.

1. رک و بی‌تعارف حرفش را می‌زند، بدون نیاز به جلب نظر خواننده؛ روان و گیرا؛ دو مسئله که مطالعۀ کتاب را جذاب‌تر کرده: یکی تحلیل احساسات و افکار شخصیت‌ها و دیگری نگاه اگزیستانسیال نویسنده به مسائلی که مطرح می‌کند. از صفحۀ اول متوجه شدم که ساباتو دیدی واقع‌بینانه (تا حدی هم بدبین!) به زندگی دارد که این مسئله طی روایت داستان مشهود است اما خب در حقیقت نگاه بدبینانه‌ای هم نیست، تنها سعی می‌کند وقایع زندگی را بدون دخالت احساسات بسنجد!
2. شخصیت اصلی تا حدی به شخصیت اصلی کتاب تنهایی پرهیاهو شباهت دارد؛ هر دو دورافتاده از جماعت و غریب با آن‌ها.
3. نویسندۀ عزیز بسی حوصله داشته! یک اثر کامل را خلق کرده و با جزئیات تمام به شرح آن پرداخته و از هیچ توصیفی برای توضیح دریغ نکرده است. بنظرم دلیل اینکه در خلال داستان، گاهی از موضوع اصلی منحرف می‌شود تا مفهوم موردنظرش را بیان کند.
4. ساباتو سعی کرده که خواننده را جای شخصیت اصلی (کاستل) بگذارد تا با شناساندن روانِ کاستل، خودمان را کمی بهتر بشناسیم؛ بنظرم نقطۀ قوت کتاب همین است.
5. بنظرم احتمال رخداد وقایع داستان در بعضی قسمت‌های داستان در مقایسه با زندگی واقعی، خیلی پایین است اما نویسنده از این فضای فانتزی‌گونه استفاده کرده تا شجاعانه و بی‌پروا مقصود خود را بپرورد و به مخاطب عرضه کند.

فقط یک نفر بود که می‌توانست مرا درک کند. ولی او همان زنی‌ست که من او را کُشتم.

The Tunnel is a dark, psychological novel written by Argentine writer Ernesto Sábato about a deranged porteño painter, Juan Pablo Castel, and his obsession with María Iribarne. The story's title refers to the symbol for Castel's emotional and physical isolation from society, which becomes increasingly apparent as Castel proceeds to tell from his jail cell the series of events that enabled him to murder the only person capable of understanding him. Marked by its existential themes, El Túnel received enthusiastic support from Albert Camus and Graham Greene following its publication in 1948.

n  "There are times I feel nothing has meaning. On a tiny planet that has been racing toward oblivion for millions of years, we are born amid sorrow; we grow, we struggle, we grow ill, we suffer, we make others suffer, we cry out, we die, or others die, and new beings are born to begin the senseless comedy all over again."n

The Tunnel is Sábato's debut novel, followed by only two more. It marks the beginning of a new stage in Sábato's intellectual development. He is considered a "man with three lives": first a physicist, with a doctorate in 1937, a man who researched and taught about radioactivity, followed by a turn to literature in the 1940s and a break with physics, until finally, toward the end of the 1970s, Sábato's last written text appeared and from then on he devoted himself only to painting.

The Tunnel begins, so to speak, from the end (in ultimas res). The respected painter Juan Pablo Castel is in prison in Buenos Aires because he killed his lover María Iribarne and then turned himself in to the police. Castel wants to give an account of his deed and how his relationship with María and finally her murder came to be.

A particular painting by Castel ("Motherhood") plays a key role within the narrative. It depicts a scene in which a lonely beach can be seen through a window, on the beach is a woman looking out to sea. In this review, I will refer to this painting as "window scene". To Castel's dismay, the art critics do not take particular note of this painting. But María, who one day stands spellbound in front of it at an exhibition, does. Castel believes he recognizes a kindred spirit in María. They get to know each other and begin a love affair. It turns out that María is married to an older, blind man. She also keeps eluding Castel by disappearing from Buenos Aires and going to an acquaintance's seaside estate. One day, when Castel visits María at the estate, she leads him to a spot by the sea. She explains to Castel that she has often sat there and that she recognised this very spot in the window scene Castel painted.

Castel, in turn, in trying to analyze María's behavior, becomes convinced that he cannot be sure of her love. He becomes increasingly jealous and berates his lover more and more violently, only to beg her forgiveness and place all the blame on himself. Finally, fate takes its course. In a fit of frenzy, Castel destroys his painting with a knife. He then drives out to the estate where María is staying and stabs her to death.

There are many ways to interpret the novel. One layer, the one to which the novel owes its title, is about the great loneliness of a man who lives at a critical distance from the world, due to a reality that is anything but simple.

The window scene, from the painter's point of view, expresses loneliness in an oppressive and radical way. María recognizes the loneliness of the window scene and the desire it contains for an interlocutor to break through it. From Castel's point of view, María and he had each lived separately in corridors/ tunnels. He is convinced that they are kindred spirits whose tunnels will meet at the end. Mediated through Castel's painting and María's response to it, the window scene became, for Castel, a window between the tunnels of their solitude.

When his relationship with María fails, however, Castel realizes that the encounter at the end of the tunnel was an illusion and that nothing can break through his loneliness, nothing can pass through the supposed window. For it is in fact not a window, but a wall of glass. Castel realizes that María is not a "tunnel person" like him, she belongs to the wide, normal world. Furthermore, he realises that there is only "a single tunnel, dark and solitary: mine, the tunnel wherein passed all my infancy, my youth, my entire life." Castel is convinced that there are no other "tunnel people", he is the only one. María has shattered his last hope for someone to end his solitude. Thus, Castel's crazed mind comes to the only "logical" conclusion: "I have to kill you, María. You left me alone."

The Tunnel is an amazing feat of existentialist writing. It's short, superbly written, intriguing, and a book that will hold you tight in its grip and not let you go. Castel is an amazing narrator of his own deeds because he is unreliable, crazed, arrogant towards his readership, sometimes unintentionally funny, but overall just giving incel vibes. Like, for real, that man is creeepy. His obsession with María is so scary – because it's so realistic. His desire to possess her, his later conviction that she is actually his possession. His threats ("I will kill you like a dog."), his frantic accusations ("Unfortunately, once again María failed me.") – as a reader, as a woman, I knew that María was doomed. You cannot escape a man like that.

Ultimately, The Tunnel is not just a story about solitude, it's also a story of power, and what those who wield it are capable of doing. The book is only 140 pages long, please, please read it. It is so, so good! And take my word for it, Sábato could write. So many good quotes, so many beautiful passages! The translation by Margaret Sayers Peden is superb!

من هیچ وقت نتوانستم یک رمان روسی را تا آخر بخوانم. خیلی کسالت آورند. آدم فکر می کند هزاران شخصیت در رمان هستند، و در پایان معلوم می شود که فقط چهار یا پنج نفرند. آیا کلافه کننده نیست که تازه با مردی به نام آلکساندرا آشنا شده باشید که یکهو او را ساشا و بعد ساشکا، و بالاخره ساشنکا بنامند و یکدفعه نام پر تصنعی مثل آلکساندر الکساندروویچ بونین و بعد از آن هم فقط آلکساندر آلکساندروویچ بخوانند. و هنوز نفهمیده اید کجا هستید که دوباره پرتتان می کنند یک جای دیگر. این کار پایانی ندارد؛ هر شخصیتی برای خود یک خانواده تمام عیار است.

بخشي از رمان تونل ...

إنها الرواية الأشد قتامة، والأكثر إيغالاً لحد التهور في هذا النفق المظلم المسمى بالنفس البشرية

عن هواجس رسام مبدع منكفئ على نفسه، يعيش في عالمه الداخلي سنوات طويلة، ظل يراكم الحب والمشاعر، ثم فجأة يصبها صباً في إمرأه ظلت تتأمل لوحاته تأملا عميقا
لتنطلق شرارة الحب وتفلت من عقالها وتخرج كل الحب المخبؤ لسنين طويلة...

ولكن هذا الحب العاصف تحول لجريمة قتل..!
قتل المرأة التي أحبها..!

يا لها من غرابه
ولكنها النفس البشرية المظلمة ولذلك ليس هناك ما يدعو للغرابة ولا حتى الإندهاش

وهذا ما يحدث للذين يعيشون داخل أنفسهم بمعزل عن العالم الخارجي، تنتابهم الهواجس وتتضخم الإنفعالات مثل الشك والغيرة والغرور وتتفاعل مع بعضها البعض محدثتا زوابع مدمرة وبراكين مزلزلة...

Izvrstan portret jednog moralnog patuljka, patetične kukavice, sebičnog mizantropa, paranoičnog slabića... Čoveka kome biste najradije pljunuli u lice i zadovoljno ga prepustili na prevaspitanje Sonnyju Corleoneu:

https://www.youtube.com/watch?v=_OEhi...

Είναι πολλές μέρες που το έχω τελειώσει το συγκεκριμένο βιβλίο και ακόμα και τώρα να σας πω την αλήθεια δεν είμαι και πολύ σίγουρη τι θέλω να σας πω γι αυτό. Μου άρεσε νομίζω. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που είχα σκεφτεί και περίμενα και υπήρχαν στοιχεία που μου έλειψαν και ίσως με άφησε με κάποια αναπάντητα ερωτηματικά.
Το τούνελ είναι ένα βιβλίο που σε κάθε περίπτωση θα κερδίσει τον αναγνώστη από την τεχνική του πλευρά. Γραφή λιτή, απέριττη, κατανοητή που διαβάζεται σχεδόν απνευστί. Δηλαδή όσο και να σκεφτώ δε μπορώ να βρώ κάποιο πολύ μεγάλο κουσούρι ή ψεγάδι ως προς τη δομή του.
Πρόκειται για μια σκοτεινή ιστορία για τον ολέθριο έρωτα του ζωγράφου Καστέλ με την Μαρία Ιριμπάρνε. Προφανώς δεν ενδείκνυται για ρομαντικές ψυχές που περιμένουν να διαβάσουν για ένα μεγάλο έρωτα με ευτυχισμένο τέλος. Ο κεντρικός ήρωας είναι σκοτεινός, ένα θα έλεγε κανείς ταραγμένο μυαλό που ακριβώς αυτή η κάποια διαστροφή και ανικανότητα να αισθανθεί ευτυχία θα τον οδηγήσει στο απεχθές έγκλημα της δολοφονίας του μόνου ανθρώπου που εκτίμησε το καλλιτεχνικό του έργο. Στο πρόσωπο της Μαρίας ο Καστέλ βρήκε ίσως τον ένα και μοναδικό άνθρωπο που θα μπορούσε να τον βγάλει από τη μοναξιά του, από το τούνελ το ιδιαιτέρως μοναχικό που περιτύλιγε την ζωή του μέχρι τώρα, μέχρι που τελικά συνειδητοποιεί και εκείνος αλλά και ο αναγνώστης πόσο πιο σκοτεινή και μεγάλη μπορεί να ναι η μοναξιά που βιώνει κανείς όταν η ερωτική αυτή σχέση που στηρίζεις όλη σου την ύπαρξη είναι μονόπλευρη.

«υπάρχει ένα μόνο τούνελ, σκοτεινό και μοναχικό: το δικό μου, το τούνελ όπου είχα περάσει τα παιδικά μου χρόνια, τα νιάτα μου,όλη μου τη ζωή. Και σ’ ένα από κείνα τα διάφανα κομμάτια του πέτρινου τοίχου είχα δει αυτό το κορίτσι και είχα πιστέψει με αφέλεια πως προερχόταν από ένα άλλο τούνελ παράλληλο με το δικό μου, όταν στην πραγματικότητα ανήκε στον πλατύ κόσμο, στον κόσμο χωρίς όρια εκείνων που δε ζουν σε τούνελ.»

"All our life would it be a succession of anonymous cries in a desert of indifferent stars?"
With this intense novel of loneliness and incommunicability, Ernesto Sabato projects his reader into the tunnel of the frightening thoughts of his narrator, Juan Pablo Castel, which is not easy! One sinks into this story of a stormy love affair, to the rhythm of love/hate oscillations (the half-measure, in Castel, it does not exist), in the throes of an infernal, devouring, destructive jealousy.
The narrator is in jail, but that's nothing compared to the morbid confinement in the ceaseless activity of reasoning, interpretation, the scaffolding of assumptions made by his mind, seizing the slightest pause or of a "vestige of a smile" to feed his suspicions, entangled in a delirious logic that distances him from the only person who, according to him, could understand it: "I finally came to formulate my idea in this terrible but indisputable form: Maria and the prostitute have a similar expression; the prostitute simulated pleasure; Maria simulated pleasure; Maria is a prostitute."
The reader finds himself in a particular position, not necessarily very comfortable. He invited one to enter the maze of this mad narrative of the narrator. Enticing by his energy, touched by the feeling that Juan has to live his life in a dark and lonely tunnel far from the "hectic life that these people who live in outside, this curious and absurd life where there are balls, and feasts, and joy, and frivolity."
But we must avoid this proximity and distance when the signs of slippage and paranoia become too obvious.

رواية مدهشة


“كان هناك شخص واحد يمكنه أن يفهمني، لكنه كان بالتأكيد، الشخص الذي قتلته”.

إرنستو ساباتو.

¡Que maravillosa pieza de literatura! Nunca pensé que El Túnel tuviera este efecto en mi, la escritura de Sabato es como ninguna otra: angustiosa, deprimente, ilustrativa y engatusadora a partes iguales.

El personaje de Castel ciertamente tiene problemas psicologicos muy marcados (no soy psicóloga pero ¿puede ser TOC y episodios de neurosis?) que lo llevan a sobre analizar todo y crear escenarios hipotéticos que sólo contribuyen a convertirlo en un monstruo lleno de celos enfermizos, deprimido y finalmente un asesino.
Durante toda la lectura decía que hombre tan increíblemente loco pero no puedo parar de leerlo porque me encanta jaja (ya saben todos que disfruto mucho de un buen protagonista con problemas)

Este es un libro que lo empiezas y no lo sueltas hasta que lo termines, me he quedado con ganas de leer más cosas de este genio Sabato, si tienen sugerencias por favor díganmelas que necesito más de su escritura. Se ha convertido en uno de mis libros favoritos

عبارت «روزگار خوش گذشته» به آن معنی نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ می‌دادند، فقط معنی‌اش این است که- خوشبختانه- مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند. ص 11 کتاب
وقتی مشهور باشی فروتنی برایت آسان است. ص 14 کتاب
در سیاره‌ای که ملیون‌ها سال است با شتاب به سوی فراموشی می‌رود، ما در میان غم زاده شده‌ایم؛ بزرگ می‌شویم، تلاش و تقلا می‌کنیم، بیمار می‌شویم، رنج می‌بریم، سبب رنج دیگران می‌شویم، گریه و مویه می‌کنیم، می‌میریم، دیگران هم می‌میرند، و موجودات دیگری به دنیا می‌آیند تا این کمدی بی‌معنی را از سر گیرند. ص 51 کتاب
زندگی یک روند بنا کردن خاطرات آینده است. ص 75 کتاب
از تنهایی نمی‌ترسم! آن را خدای‌گونه می‌بینم. ص 106 کتاب
زندگی کابوسی دراز مدت است، اما کابوسی که ما می‌توانیم با مرگ از آن رهایی یابیم- و به این گونه از آن کابوس بیدار شویم. اما بیداری نسبت به چه چیز؟ تزلزل و دو دلی من نسبت به غوطه‌ور شدن در مطلق و نیستی ابدی، هر گاه که دچار وسوسه‌ی خودکشی می‌شدم، مرا از این کار بازداشته بود. با همه‌ی اینها انسان از روی ناچاری به زندگی می‌چسبد و سرانجام ترجیح می‌دهد که از نقصان‌های زندگی، رنج و درد و پستی آن را تحمل کند و به اتکای اراده تن به گریز از این سراب را ندهد. ص 107 کتاب
من به طور بی‌منطق و ابلهانه‌ای در برابر مانعی مبارزه و تلاش می‌کنم که مرا از رسیدن به هدفی ضروری یا ارزشمند باز می‌دارد؛ با خشم و عصبانیت شکست را می‌پذیرم، و دست آخر بعد از مدتی در می‌یابم که سرنوشت به درستی حرف آخر را زده بود. ص 148 کتاب