«ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΟΥΑΝ ΠΑΜΠΛΟ ΚΑΣΤΕΛ, ο ζωγράφος που σκότωσε τη Μαρία Ιριμπάρνεο. Υποθέτω πως η δίκη βρίσκεται στη μνήμη όλων και πως δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις για το άτομό μου. Κι είναι αλήθεια πως ούτε ο διάβολος ξέρει τι είναι αυτό που πρέπει να θυμάται ο κόσμος και γιατί».

Ο διεστραμμένα καταθλιπτικός καλλιτέχνης με απόλυτη παρανοϊκή ευφυΐα.
Φορτωμένος ψυχικά και νοητικά απο θολωμένες σκέψεις απόγνωσης,μοναξιάς και απελπισίας.

«Ο άνθρωπος συνεχίζει να σταλάζει δηλητήριο. Όμως, η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκεται πάντα σ’ αυτό η πιο επονείδιστη πλευρά της ανθρώπινης φυλής. Ως ένα ορισμένο σημείο, οι εγκληματίες είναι άνθρωποι πιο καθαροί, πιο άκακοι».

Ένας ευαίσθητος,τρυφερός και πληγωμένος εγκληματίας,ανοίγει το παράθυρο του τούνελ που ξεπερνάει τη ζωή του και εξομολογείται στο λιγοστό φως που αποκαλύπτει η συνείδηση του το σκοτάδι της ψυχής του.
Την τυφλότητα της όρασης και της λογικής που τόσο απεχθάνεται,καταλήγει να τον κυριεύει,να τον παραλύει,να τον εξοντώνει και να τον οδηγεί σε μια άλλη ορατότητα.
Μια λύτρωση απο τα βασανιστήρια του σκότους. Μια παρηγοριά της άρρωστης ψυχής του. Μια μετάνοια στο βωμό του φόνου.

Σκοτώνει με πάθος,στη σκοτεινή νυχτιά της εμμονής,τη γυναίκα που λάτρεψε παθολογικά και λιώνει το παγωμένο τούνελ της ύπαρξης του απο τον φονικό ήλιο του τραγικού του παραληρήματος.

«Θυμάμαι τόσες συμφορές, τόσα πρόσωπα κακά και σκληρά, τόσες κακές πράξεις, που η μνήμη είναι για μένα το τρομερό φως που φωτίζει το ρυπαρό μουσείο της ντροπής».

Γραφή πικρή και στυφή. Ύφος απλό και σταράτο δίχως εξωραϊσμούς και επιτηδεύσεις. Δεν εκβιάζει συναίσθημα λύπης ή οργής.
Το εκφράζει ανόθευτα και σκληρά. Το δηλητήριο της ανθρώπινης αδυναμίας μπροστά στο απύθμενο πηγάδι της ψυχής που υποφέρει,διαχέεται σαν ναρκωτικό στην ηθική και νόμιμη ατομικότητα του αναγνώστη.

Ο Καστέλ,εξαιρετικά σπάνιος συνομιλητής και συνοδοιπόρος διάγει μοναχικό και αυτοκαταστροφικό βίο.
Η ερημιά του,η ανάγκη του, ο φόβος του για εγκατάλειψη απο τον παράφορο έρωτα,τα θυελλώδη συναισθήματα. Έρμαιο των ανασφαλειών και των αδιεξόδων.
Φανερώνει τον παράδεισο της ψυχής του στην κόλαση της συλλογικής ηθικής.

Συνειρμικά:

Ο Γιόζεφ Κ. (Η δίκη),
Ο Μερσώ (Ο ξένος),
Ο Κ. ( Ο πύργος)
Ο Καστέλ ( Το τούνελ)
Ο Ρασκόλνικωφ ( Έγκλημα και τιμωρία).
Ήρωες άλλης εποχής,άλλης γλώσσας,άλλης θρησκείας. Παραιτημένοι απο κάθε υπόσχεση ευτυχίας,ζουν στη σκιά ή στο σκοτάδι πολλών θανάτων,φυσικών ή όχι.

Διακατέχονται απο εκμηδενισμό και απογοήτευση,απο δίψα για προσωπική εκδίκηση στη φιλοσοφία του παραλόγου και του δικαίου.

Όλοι τους μοναδικοί. Ευλογημένοι. Χαρισματικοί. Ευφυείς. Τρυφερές και αγνές ψυχές που ψάχνουν το πραγματικό νόημα της ζωής στην αδιαφορία του κόσμου.
Αξιαγάπητοι και απίστευτα μοναχικοί και αποξενωμένοι απο κοινωνικά καλούπια και αντιλήψεις του κοινώς αποδεκτού.

Οι δικές τους αρχές διασώζουν το νόημα της ανθρωπιάς και της σπάνιας αθωότητας μέσα απο διαφορετικές λογικές,διαφορετικούς τρόπους έκφρασης αγάπης, δραματικές κραυγές για φιλία,έρωτα και συντροφικότητα,σε μια ύπουλη,ψυχρή,αδιάφορη και απειλητική κοινωνία συνανθρώπων.

Μέσα απο την ατομικότητα τους ο καθένας ξεχωριστά αποκτάει μια άλλη διάσταση. Μια διάσταση συλλογική που μας συνδέει μαζί τους.

Αν τους νιώσουμε και τους συμπονέσουμε χωρίς ηθικοπλαστικά και νόμιμα κριτήρια,μας αφορά όλους. Δεν χρειάζεται να είσαι εγκληματίας ή διαταραγμένη ψυχή για να αισθανθείς πως η φανερή αλήθεια τους σχετίζεται άμεσα με την κρυφή αλήθεια μας.

(Ερνέστο Σάμπατο,υποκλίνομαι)


Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!

El personaje de Castel es un digno representante de la llamada literatura de confesión, esa en la que destacan personajes como el de Dostoievski de “Memorias del subsuelo”, o el de Emants de “Una confesión póstuma”. Todos ellos representan, a su modo, el fracaso, son personas que no saben vivir: egocéntricos, atormentados, contradictorios, hipersensibles, mezquinos, propensos a idealizar un mundo que únicamente les ofrece frustraciones.

No obstante sus similitudes, cada uno de estos personajes personifican tipos muy distintos. Si la debilidad del personaje del Subsuelo nos inspira compasión, y la desesperación de Emants le lleva a suplicárnosla, el soberbio y despectivo Castel solo nos produce rechazo. Si el primero desdeña el mundo que anhela porque le es imposible adaptarse a él y el segundo lo rehúsa por la mera posibilidad del fracaso, Castel desprecia esa “vida agitada que llevan esas gentes que viven afuera, esa vida curiosa y absurda en que hay bailes y fiestas y alegría y frivolidad”. Si a la creación del autor ruso le atormenta la culpa y la responsabilidad, y a la del autor holandés le mortifica la injusticia de la lotería de dones y circunstancias, Castel se desespera por la estúpida incapacidad del mundo de entenderle, de alzarse hasta su cumbre, de lograr la íntima comunicación con él. Si al primero le mueve a confesarse el oscuro placer de la mortificación y al segundo gritar al mundo la injusticia de su desventura, el tercero trata únicamente de defender lo indefendible por su "maldita costumbre de querer justificar cada uno de mis actos". Pero aun así, los tres coinciden en la necesidad de amor, de sentirse semejante entre semejantes, de no estar solos, así como en el intento de que estas confesiones les sirvan para ser exonerados de algo de lo que ellos sienten que no tienen el control.

En este retrato de Castel que es esta novela, quiero destacar la magnífica descripción que Sabato hace del funcionamiento demencial del cerebro de un agresor de género: cómo retuerce la realidad hasta conformarla con las sospechas previas, cómo lleva hasta el ridículo unas absurdas “deducciones lógicas”, cómo exige del otro lo irrazonable. Castel, que encuentra en María por primera vez la posibilidad de ser comprendido, necesita poseerla completamente, que viva para él, es más, que sea uno con él, pero no un uno cualquiera ni una combinación de ambos, no, de que sea él mismo.

Queda brillantemente descrito cómo el agresor se va envolviendo a sí mismo en sus propios desatinos, encerrándose en un túnel cuya luz final, lo único capaz de terminar con el tormento, es la desaparición de quien, en su delirante lógica, es su causa.

Y el desenlace que nos ofrece es doble. Por un lado, nos presenta el súbito cambio que se produce en la mente de un agresor una vez ejercida la violencia. Cómo, una vez aplicado “el castigo”, el túnel en el que ellos mismos se han enterrado vuela en pedazos y la luz les golpea con toda su fuerza mostrándoles la magnitud de lo perpetrado, cómo entonces y solo entonces, reconocen la crueldad y la irracionalidad del propio comportamiento y aparece la necesidad de perdón, de reparación de lo hecho, incluso de humillación ante la víctima. Un perdón cuya imposibilidad en caso de muerte a menudo no deja otro camino al agresor que el suicidio.

Pero aunque Castel muestra este tipo de comportamiento en el momento de una cruel y gratuita ofensa a María, no es el caso cuando le da muerte, cuyo arrepentimiento solo aparece débil más tarde al darse cuenta de lo que él ha perdido con su acto (no es un dato gratuito el que Castel haga toda su confesión desde un manicomio).

Para terminar, comentar que otro gran acierto de Sabato es la indefinición de María, la víctima, de la que no sabemos apenas nada concreto, de la que solo hay insinuaciones, suposiciones, sospechas, pero casi nada concluyente, porque de hecho todo ello es irrelevante para el juicio que debemos hacernos de Castel y sus actos.

راستی هیچ به این فکر کرده ایم که چرا هرآنچه از خوبی، زیبایی و نیکویی است باید برچسب انسانی بگیرد و هرچه بدی و شقاوت است ددمنشی و حیوان صفتی نامیده شود؟ در حالی که ظالمانه ترین و بی‌رحمانه ترین رفتارها نیز از آن انسان است.
#تونل
#ارنستو_ساباتو
#ترجمه #مصطفی_مفیدی

Algo comum, às diversas formas de arte, é o sentido de entrega que têm impregnado. O escritor ao manchar o branco com as suas letras, o músico ao quebrar o silêncio com as suas melodias, o pintor ao manchar o mundo com suas cores; todos eles acabam por incluir pequenos pedaços de si nas obras que criam. E, ao expô-las, desnudam-se de muitos dos mantos que os cobrem, em busca de uma qualquer empatia potencial com o interlocutor. Seres incompreendidos à procura de compreensão?

Juan Pablo Castel é um pintor solitário cuja claridade dos seus quadros contrasta com as trevas que o enredam. A tal ponto vê o seu coração ser corroído pelo negrume que, num vil acto de loucura, acaba por terminar com a vida daquela que, um dia, o pode entender. Consumido pela culpa, aproveita as páginas para apresentar a sua versão dos factos, numa confissão sem intermédia pessoa, tentado explicar os motivos que lhe toldaram o pensamento e o levaram a cometer este crime passional.

A vontade humana, guiada pelas emoções, segue caminhos que a própria razão desconhece. Este livro vive dos pensamentos e memórias de um assassino que vai enredando o leitor, qual boa constritora. Até que, num último suspiro, este assuma uma hipotética cumplicidade na loucura descrita. Sem vaidosismos nem falsas modéstias, retrata-se aqui a sombra do ser humano, o túnel sem luz à vista, perpetuando uma escuridão sentimental, que impede reflexões e cede a paixões. O retrato do eclipse da humanidade.

“(…) viver consiste em construir recordações futuras; agora mesmo, aqui em frente do mar sei que preparo minuciosas recordações, que me hão-de trazer desesperança e melancolia.” (pág. 59)

“(…) a vida surge como um longo pesadelo de que podemos libertar-nos com a morte, que desse modo seria uma espécie de despertar Mas despertar para quê? Esta irresolução em lançar-me para o nada absoluto e eterno é que me detém em todos os projectos de suicídio” (pág. 82)

چرا؟

Decepcionado, solitario, tímido, exagerado, violento, visiblemente alterado; sin mujer, ni hijos, ni hermanos, ni buenos amigos; con una madre que ha muerto y un padre que no tuvo ni la importancia suficiente como para siquiera ser mencionado en la novela. ¿Cómo sería alguien que descubre que la vida no es más que un túnel con paredes sucias y ocasionales ventanas donde no hay rastro de luz verdadera sino hasta el final del mismo? Quizá sería como un Extranjero, como un señor Meuersault: desubicado, desprovisto de algún sentido social, ajeno a las concepciones superficiales de las personas normales.

Ahora, ¿qué pasa cuando Castel (o cualquiera que se sienta como él) encuentra en la vida a alguien supuestamente semejante? No puedo evitar sentir una compasión muy fuerte hacia el protagonista. Me enternece ver cómo nunca pudo establecer una buena relación con María, y cómo, sin embargo, se aferraba a ella como si fuese la única forma de salir de su "insalvable soledad". El título de la novela es la metáfora principal, dijo una vez Sabato; y es cierto, perfectamente demostrado en esta obra. El capítulo XXXVI, donde Castel describe su túnel, es hermoso y expone claramente cómo se siente: cómo él se imaginaba que María era una persona solitaria igual a él. Lo de las ventanas transparentes por donde ellos se observan es igual de significante.

النفق عنوان معبر جدا عن عزلة بطل الرواية وكأنه يعيش في نفق من صنع أفكاره
بداخله عالم لا حدود له من الافتراضات والتصورات وهوس التحليل الدقيق لكل فعل وقول
الرائع هنا أحاديثه مع نفسه التي رسمت بدقة شخصيته وتركيبته الذهنية والنفسية المليئة بالتعقيد والغرور
الرواية اعتراف منه بجريمة قتل ومحاولة لتفسير الأحداث التي أدت إليها
ارنستو ساباتو.. وقدرة على تصوير النفس وما يدور فيها من هواجس وأوهام

تفکرات مالیخولیایی وسواس گونه‌ی کاستل، فردی خودمحور و خودخواه که در تونل تنهایی خودش غرق شده و درک دقیقی از عشق حقیقی و حقایق نداره،خیانت میکند و انتظار خیانت نداره،بشدت تمامیت خواه که دست اخر چیزی جز جنون نیست

«گاهی وقت‌ها میشود که یک نفر احساس میکند یک ابرمرد است و فقط بعدها پی میبرد که او هم پست و شریر و خیانتکاری بیش نیست.»

«احساس میکنم که دارم تاوانی را میپردازم, تاوان قانع نبودن به آن بخش از ماریا که مرا (موقتاً) از تنهایی نجات میداد... فوران غرور,شور و شوق افزون شونده به اینکه او فقط مال من باشد »

«عبارت "روزگار خوش گذشته" به آن معنی نیست که اتفاقات بد در گذشته کمتر رخ میدادند ,فقط معنی‌اش این است که – خوشبختانه - مردم به آسانی آن اتفاقات را از یاد برده‌اند»

«معمولا احساس تنها بودن در جهان با حس نخوت آمیز تکبر و برتری جویی همراه است. من انسانیت را یکسره تحقیر میکنم، افراد دور و برم به نظرم پست، زبون، کودن، آزمند، خشن، تنگ نظر میرسند. از تنهایی نمیترسم! آن را خدای گونه میبینم.»

«شاید فقط یک تونل وجود داشت, تاریک و خلوت: تونل من, تونلی که من کودکی,جوانی و همه عمرم را گذرانده‌بودم و در یکی از قسمتهای شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده‌بودم و ساده اندیشانه باور کرده‌بودم که در تونلی موازی تونل من حرکت میکند,درحالی که در واقع او متعلق به جهان پهناور,جهان نامحدود کسانی بود که در تونل زندگی نمیکردند»

«من از خودم میپرسم چرا حقیقت باید ساده باشد. تجربه من کاملا خلاف این را به من یاد داده‌است، حقیقت تقریبا هیچ وقت ساده نیست، و اگر چیزی بیش از حد واضح و آشکار به نظر میرسد، اگر عملی به ظاهر از منطق ساده‌ای پیروی‌میکند، معمولا انگیزه‌های پیچیده‌ای پشت سر آن هست.»

It was just about the stroke of dawn, lilacs started to bloom, the birds were singing along, the orchestra was about to embark on, I got up early and decided to plunge myself in books, I'd a few options- The Tunnel, Beauty and Sadness, and Requiem: A hallucination, I chose The Tunnel, for from excerpts of the book, it occurred to be an existential tale of an account of relationship of an artist-Juan Pablo Castel- with Maria Iribarne whom he murdered, I was listening to Shine on your crazy Diamond by Pink Floyd, the starting lines-It should be sufficient to say that I am Juan Pablo Castel, the painter who killed Maria Iribarne. I imagine that the trial is still in everyone's mind and that no further information about myself is necessary with the music of Pink Floyd were creating enthralling atmosphere which caught me off guard to observe that how effortlessly the author has used simplicity to convey the most profound and honest conviction by narrator, that was the very first glimpse of finesse, of the author, which only gets amplified in subsequent pages. It's about recollection of actions of Castel from a prison cell, however it's neither an apology for the actions which his insanity caused him to do, nor is it a rational explanation of them.

Juan Pablo Castel, the first person narrator of the book, paints Motherhood which has a remote scene framed in a window in the upper let-corner of canvas: an empty beach and a solitary woman looking at the sea, gets preoccupied with a woman who seems to be interesting in this scene, of a window, which everyone ignores, the scene signifies absolute nostalgic loneliness, (which is profound than solitude, for solitude is often self- desired and rewarding at times as one gets chance to look aside form the distractions world offer us, to ponder upon your insignificant self and to nurture it with amusements you enjoy perhaps to refuel yourself, while the wistful loneliness is depressing as you feel isolated from the world and it seems to fall apart in front of your very eyes but all you could do is just to stare meekly at it) the narrator feels a profound bond with her, a woman who can see into his soul and capable of understanding the emotion behind his artistic creation, for she probably feels the same isolation from the world as the narrator does, since the people, who are waking by, seem to be non-existent to her; this realization thoroughly captures his mind and he becomes obsessed with her, the kind of realization which brings along a injuring fear and an anguish at the same time to feel that there are others like you as well- you're not absurd alone, a desire to meet those people and a trepidation to lose all your notions about your existence. The narrator stalks her and tries different probable combinations to bring his chances of meeting her from null to desirable outcome, he keeps on mediating about these combinations to insanity and always tries to comfort himself (when the fear of getting it altogether wrong strikes him) by carefully deliberating each of them. It isn't that I don't reason things. Just the opposite my mind never stops. But think of a captain who is constantly charting its position, meticulously following a course towards an objective. But also imagine that he does not know why is sailing toward it. Sabato captures the intensity of passions run into uncharted passages where love promises not tranquillity but danger, Juan Pablo manages to meet Maria, their relationship starts to bloom but it is not usual fairy types of bonds, for it is one of those crippling one which eventually turns out to be obsession wherein jealously gradually takes over infatuation as is the fate of love generally, for the dangers it holds only permeate with time. The inability to control human passion, precisely bounded, here comes across not as melodrama but as icy documentary: The more I thought about it, the more receptive I became to the idea of accepting her love without condition, and the more terrified I became of being left with nothing, absolutely nothing. From the terror was germinating and flowering the kind of humility possessed only by persons who have no choice.

This narrative of the book is meticulously condensed as the book is divided into small chapters which contain sparse and succinct sentences which makes them easy to decipher, at the same time the narrative doesn't leave its profoundness to captivate the reader about obsessions and struggles of the narrator. The nightmares of Juan Pablo, in which he turns to a man-size bird, reflects the deep scuffles in consciousness to ascertain existence of a man. Sabato mocks about idiosyncrasies of life using satirical elements, the deadpan description of a cocktail party filled with psychoanalysts, the portrayal of life of elites wherein redundant conversations fill the intellectual circles, are absolutely bang on, his commentary over vanity is honest and chilling, for human nature is corrupted and man always delude himself: I do not comment on vanity. As far as I know, no human is devoid of this formidable motivation for Human Progress. People make me laugh when they talk about the modesty of an Einstein, or someone of his kind. My answer to them is that it is easy to be modest when you are famous. That is appear to me modest.

This compelling book drills deeper into the dark abyss of human soul like The Outsider by Albert Camus, the dark canvas of tortured human soul sketched by Sabato wherein the rules governing despair are so closely examined that the entire enterprise of living or thinking seems deeply absurd, wherein man constantly sees faults in the people he meets or observes walking along the streets of the city, whose distrust of human nature is evident in the jealousy and insecurity towards seemingly most profound relationships; according to Albert Camus, the only philosophical problem in the life was suicide, for its the greatest choice for a man in this absurd world, to choose whether or not life is worth living is to answer the very question of existence, Camus sees this question of suicide as a natural response to an underlying premise, namely that life is absurd in its very nature, for it's absurd to continually seek meaning in life when there is none; Sábato’s narrator faces the existential dilemma with similar existential choices at his disposal, we don't see any sign of regret in Castel over his act of murder as he reflects on his actions in prison which clearly shows influence of Dostoevsky and Kafka as their characters, who create havoc, who helped society see the soul of man who carried vengeance in his heart, yet maintained a love for mankind, (or probably anti-heroes) never show any sign of remorse over their deeds since their acts are existential choices at their disposal; one could easily decipher that Juan Pablo is already a prisoner well before he is being put in prison, for he is captive of his wistful loneliness, of his delusions and paranoia which eventually leads him to murder Maria, who he thinks understands him best, out of utter jealously, which is the outcome of his interminable existential struggle.

یه بار یه عزیزی گفت: کافیه ورودی‌های مغزمون حذف بشه اون وقت مغز خودش داده‌ تولید میکنه و اونجاس که توهم ایجاد میشه.
اتفاقی که برای کاستل(شخصیت اصلی داستان) افتاد.فردی که اونقدر خودش رو تو انزوا و دوری از جامعه غرق کرده که رفته رفته ذهنش اونو تبدیل به یه هیولا میکنه و دست به جنایتی هولناک میزنه.
کتاب جذابی بود.توصیف تنهایی اگزیستانسیال انسان به تونل رو هم خیلی دوست داشتم.

«شاید فقط یک تونل وجود داشت, تاریک و خلوت: تونل من, تونلی که من کودکی, جوانی و همه عمرم را گذرانده بودم. و در یکی از قسمتهای شفاف دیوار سنگی من این دختر را دیده بودم و ساده اندیشانه باور کرده بودم که در تونلی موازی تونل من حرکت می کند, درحالی که در واقع او متعلق به جهان پهناور, جهان نامحدود کسانی بود که در تونل زندگی نمی کردند.»

Guau!! No me lo esperaba, me apasionan estas novelas de corte psicológico. Angustiosa y opresiva, muy cortita pero con una intensidad brutal.
Narrada por el protagonista, Juan Pablo Castel, un pintor que mata a María Iribarne, la mujer que cree que puede llenar su vida o más bien salvarle de su lamentable vida(lo de la muerte se sabe al principio de la novela).

El protagonista es un ser solitario, egoísta, celoso, obsesivo, controlador, violento, enfermo…que produce rechazo a lo largo de todas las páginas. Se obsesiona con María y su túnel se va cerrando cada vez más a medida que va conociéndola o inventándola en su mente retorcida.

El personaje que crea el autor de María me parece magistral. No sabes bien quién es, no se deja conocer en la novela, crees, intuyes, dudas…buenísimo. Será así? Esconde algo? Da lo mismo cómo sea ella? Imagina el pintor todo para odiarla ya que no obtiene lo que esperaba?

“En todo caso había un túnel, oscuro y solitario: el mío, el túnel en que había transcurrido mi infancia,mi juventud, toda mi vida”.
“Y en uno de esos trozos transparentes del muro de piedra yo había visto a esa muchacha y había creído que venía por otro túnel paralelo al mío, cuando en realidad pertenecía al mundo sin límites de los que no viven en túneles.”
“Y entonces sentía que mi destino era infinitamente más solitario que lo que había imaginado”.

Muy, muy buena.

رنج می‌بردم از خوندنش نه بابت اینکه گیرا نبود بلکه به‌خاطر موضوع کتاب.
رنج بردم از اینکه عشق چه بلایی ممکنه سر آدمیزاد بیاره.